ანა­კო ტუ­რაშ­ვი­ლი პრო­ფე­სი­ით კი­ნომ­ცოდ­ნეა, "თე­ატ­რა­ლურ­ში“ სწავ­ლობ­და, როცა ჯერ კი­დევ პირ­ველ­კურ­სელ­მა ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში მუ­შა­ო­ბის გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა მი­ი­ღო. იყო ტე­ლე­წამ­ყვა­ნი და ჟურ­ნა­ლის­ტი. უმუ­შა­ვია გა­და­ცე­მის პრო­დი­უ­სე­რად, პი­არ­შიც... სხვა­დას­ხვა­ნა­ი­რი ინ­ტე­რე­სე­ბი აქვს და რაც მთა­ვა­რია, აქვს მუდ­მი­ვად სწავ­ლის სურ­ვი­ლი. ამის დას­ტუ­რი ისი­ცაა, რომ ერთი კვი­რის წინ, ეს­პა­ნე­თი­დან დაბ­რუნ­და, სა­დაც ერთი წელი უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში მა­გის­ტრა­ტუ­რა­ზე სწავ­ლობ­და.

"ილი­ა­უ­ნი­ში“ მა­გის­ტრა­ტუ­რა პი­ა­რის კუ­თხი­თაც მაქვს დამ­თავ­რე­ბუ­ლი, ერთი პე­რი­ო­დი თე­ო­ნა ბაღ­და­ვა­ძეს­თან პი­არ­ში ვმუ­შა­ობ­დი. მერე ისევ ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში, "იმე­დის“ დი­ლა­ში დავ­ბრუნ­დი,“ - გვე­უბ­ნე­ბა ანა­კო ტუ­რაშ­ვი­ლი.

- რო­გორც ჩანს, მრა­ვალ­მხრი­ვი ინ­ტე­რე­სე­ბი გაქვთ...

- ასე გა­მო­დის.. ჯერ GDS-ზე ვი­ყა­ვი, მერე "იმედ­ში“ ეკა ხო­ფე­რი­ას გა­და­ცე­მის პრო­დი­უ­სე­რი და ჟურ­ნა­ლის­ტი. შემ­დეგ დავ­რჩი და დავ­რჩი, - შე­მოვ­რჩი ტე­ლე­ვი­ზი­ას, რად­გან ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. ტე­ლე­ვი­ზი­ი­დან რამ­დენ­ჯე­რაც წა­მო­ვე­დი, იმ­დენ­ჯერ დავ­ბრუნ­დი. ბო­ლოს "ფორ­მუ­ლა­ში“ "მე-17 სარ­თულ­ზე“ წამ­ყვა­ნი ვი­ყა­ვი, სა­ი­და­ნაც ასე­ვე წა­მო­ვე­დი და შარ­შან, შე­მოდ­გო­მით, ერთი წლით, სას­წავ­ლებ­ლად ეს­პა­ნეთ­ში წა­ვე­დი. კი­დევ რა­ღაც ახ­ლის შეს­წავ­ლა გა­დავ­წყვი­ტე. ფო­ტოგ­რა­ფია ბავ­შვო­ბი­დან მიყ­ვარ­და და მა­ინ­ტე­რე­სებ­და. მად­რი­დის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ჩემი ნა­მუ­შევ­რე­ბი გა­ვაგ­ზავ­ნე, მა­გის­ტრა­ტუ­რა­ზე ჩა­ვა­ბა­რე და და­ფი­ნან­სე­ბა ავი­ღე. სწავ­ლა ახლა და­ვას­რუ­ლე... დარ­ჩე­ნას ვფიქ­რობ­დი, მაგ­რამ ერთი კვი­რაა, რაც ჩა­მო­ვე­დი.

- რო­გორ ჩან­და ეს­პა­ნე­თი­დან სა­ქარ­თვე­ლო­ში მიმ­დი­ნა­რე პრო­ცე­სე­ბი?

- ჯერ შარ­შან, გა­ზა­ფხულ­ზე, აპ­რილ-მა­ის­ში, "რუ­სუ­ლი კა­ნო­ნი“ რომ შე­მო­აბ­რუ­ნეს, პირ­ვე­ლი შემ­თხვე­ვა იყო, როცა აქ­ცი­ებ­ში არ ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი, რად­გან უკვე ეს­პა­ნეთ­ში ვი­ყა­ვი. მაგ პე­რი­ოდ­ში ძა­ლი­ან გა­მი­ჭირ­და სა­ქარ­თვე­ლოს­გან შორს ყოფ­ნა. არა­და, ლა­მის მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა აქ­ცი­ა­ზე მაქვს გა­ტა­რე­ბუ­ლი. პირ­ვე­ლად მი­ტინგზე 2 წლის ასაკ­ში ვი­ყა­ვი და იმის მერე სულ აქ­ცი­ა­ზე ვარ...

ახლა კი, ბოლო თვე­ებ­ში ქვეყ­ნის გა­რეთ ყოფ­ნა ჩემ­თვის უმ­ძი­მე­სი აღ­მოჩ­ნდა, რად­გან აქ სა­ოც­რე­ბე­ბი ხდე­ბო­და, რაც, სამ­წუ­ხა­როდ, ისევ გრძელ­დე­ბა.

მხო­ლოდ ახ­ლობ­ლებ­მა იცი­ან, რო­გორ მი­ჭირ­და იმ სა­ში­ნე­ლი ამ­ბე­ბის ყუ­რე­ბა და რო­გორ გან­ვიც­დი­დი. აქ ყოფ­ნა 100-ათას­ჯერ მერ­ჩივ­ნა, რად­გან ამ ყვე­ლა­ფერს იქ კი­დევ უფრო მძაფ­რად აღ­ვიქ­ვამ­დი. ეს უმ­ძი­მე­სი სას­ჯე­ლი ყო­ფი­ლა - ქარ­თვე­ლე­ბის სას­ჯე­ლი. მა­ნამ­დე წარ­მოდ­გე­ნა არ მქონ­და, ამის შო­რი­დან ყუ­რე­ბა თუ ასე­თი რთუ­ლი იქ­ნე­ბო­და და ასე გა­მი­ჭირ­დე­ბო­და.

- ეს­პა­ნეთ­ში, უცხო­ე­ლე­ბამ­დე რო­გორ მო­დი­ო­და ეს ინ­ფორ­მა­ცია?

- როცა ყვე­ლა სა­ინ­ფორ­მა­ციო გა­დას­ცემს, იგე­ბენ და ინ­ფორ­მა­ცია თი­თო­ე­უ­ლამ­დე მი­დის. ყვე­ლამ იცის, სა­ქარ­თვე­ლო­ში მთა­ვა­რი მოვ­ლე­ნე­ბი - ის, რომ სა­ყო­ველ­თაო პრო­ტეს­ტია. ჩემი მე­გობ­რე­ბის გარ­და, როცა უცხო ადა­მი­ა­ნე­ბი იგებ­დნენ, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­დან ვარ, მე­კი­თხე­ბოდ­ნენ, - უი, რა ხდე­ბა თქვენ­თან?!

...რო­დე­საც აქ­ცი­ე­ბის დარ­ბე­ვას ვუ­ყუ­რებ­დი, მინ­დო­და, მე­გობ­რებს იქი­დან რა­ღა­ცით დავ­ხმა­რე­ბო­დი და ვწერ­დი - აქე­დან მო­დი­ან, იქით გა­ი­ქე­ცით, ახლა იქი­დან მო­დი­ან-თქო. მათ მხარ­და­სა­ჭე­რად რა­ღაც ასე­თი როლი მო­ვი­ფიქ­რე... ასე დის­ტან­ცი­უ­რად და აქ­ტი­უ­რად ვი­ყა­ვი ჩარ­თუ­ლი... ხომ ვამ­ბობ, სა­ში­ნე­ლე­ბა იყო, მე­გო­ნა, ვერ გა­ვუძ­ლებ­დი...

რომ ჩა­მო­ვე­დი, პირ­ვე­ლი­ვე დღეს, აქ­ცი­ა­ზე წა­ვე­დი. ისე­თი გა­ხა­რე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი იქ რომ ვი­დე­ქი და პრო­ტეს­ტში ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი.

არა­და, ამ ქვე­ყა­ნა­ში რამ­დე­ნი გამ­ქრა­ლი პრო­ტეს­ტი მი­ნა­ხავს, რამ­დენ­ჯერ წა­მოვ­სულ­ვართ პრო­ტეს­ტი­დან გულ­და­წყვე­ტი­ლე­ბი, რომ ვერ მი­ვი­ღეთ ის, რა­საც ვი­თხოვ­დით. იმ გა­მოც­დი­ლე­ბით, ამ­ჯე­რა­დაც მე­გო­ნა, რომ სამ დღე­ში ყვე­ლა­ფე­რი დამ­თავ­რდე­ბო­და და გა­ო­ცე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, რომ პრო­ტეს­ტი არ შე­წყდა, არა­ვინ არ­სად წა­სუ­ლა. ვერ ვი­ჯე­რებ­დი, რომ პრო­ტეს­ტის 43-ე დღე იყო და მეც აქ ვი­ყა­ვი... თუმ­ცა ეს­პა­ნეთ­ში ზოგ­ჯერ მარ­თლა მე­გო­ნა, რომ ვიდ­რე ჩა­მო­ვი­დო­დი, აქ­ცი­ე­ბი და­იშ­ლე­ბო­და.

რო­გორ იქ­ნე­ბა, ამ ყვე­ლა­ფერ­მა ისე ჩა­ი­ა­როს, რომ შე­დე­გი არ მოჰ­ყვეს?! ხალ­ხი ისე­თი გაბ­რა­ზე­ბუ­ლია, რომ წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია, დამ­შვიდ­დნენ და ცხოვ­რე­ბა ყვე­ლამ წყნა­რად გა­ვაგ­რძე­ლოთ, ისე, ვი­თომ არა­ფე­რი მომ­ხდა­რა. ჩვენ ხომ ადა­მი­ა­ნე­ბის წა­მე­ბას, მათ შო­რის, ახ­ლობ­ლე­ბის, მე­გობ­რე­ბის, უცხო ადა­მი­ა­ნე­ბის, ახალ­გაზ­რდე­ბის, პირ­და­პირ ეთერ­ში ვუ­ყუ­რებ­დით...

- რო­გო­რია თქვე­ნი პროგ­ნო­ზი?

- ძა­ლი­ან რთუ­ლია რა­ი­მე კონ­კრე­ტუ­ლის პროგ­ნო­ზი­რე­ბა. ისე­თი პრო­ცე­სე­ბია, რომ არა­ვინ იცის, რა შე­იძ­ლე­ბა მოხ­დეს. ამ ქვე­ყა­ნას რა არ გა­მო­უვ­ლია, მაგ­რამ მა­ინც გა­დავ­რჩით, გა­მო­რი­ცხუ­ლია, ოლი­გარ­ქი­ამ და ადა­მი­ა­ნე­ბის ვიწ­რო ინ­ტე­რე­სებ­მა გა­ი­მარ­ჯვოს, რო­მე­ლიც ფულ­ზეა აგე­ბუ­ლი. შე­უძ­ლე­ბე­ლია, ქარ­თვე­ლებ­მა სა­ქარ­თვე­ლო გავ­ყი­დოთ და უსა­მარ­თლო­ბას შე­ვე­გუ­ოთ. აქ ხომ შიდა პარ­ტი­ულ და­პი­რის­პი­რე­ბა­ზე არ არის ლა­პა­რა­კი, იმ საფრ­თხის წი­ნა­შე ვდგა­ვართ, რომ ხვალ შე­საძ­ლოა ქვე­ყა­ნა არ გვქონ­დეს და შე­იძ­ლე­ბა ბე­ლა­რუს­ში გა­ვიღ­ვი­ძოთ.

200 წე­ლია, ერთი მტე­რი გვყავს და ის მტე­რი ყო­ველ­თვის ცდი­ლობს, გა­დაგ­ვა­ჯი­შოს და გაგ­ვაქ­როს. საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის დან­გრე­ვი­დან ათწლე­უ­ლე­ბი გა­ვი­და, მაგ­რამ ამ მარ­წუ­ხე­ბი­დან ბო­ლომ­დე თავი ვერ და­ვიხ­სე­ნით. და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბა კი მო­ვი­პო­ვეთ, მაგ­რამ რო­გორც ჩანს, თა­ვი­სუფ­ლე­ბა - ვერა... ევ­რო­პა და ევ­რო­კავ­ში­რი მა­გი­ტომ გვინ­და, რომ თავი და­ვიხ­სნათ, თა­ვი­სუფ­ლე­ბა მო­ვი­პო­ვოთ. ახლა ამის­თვის მი­დის ბრძო­ლა. მჯე­რა, ეს ბრძო­ლა ერთ-ერთი უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სია და გა­ვი­მარ­ჯვებთ!

- ამ კრი­ზი­სი­დან გა­მო­სა­ვა­ლი რა არის?

- არ უნდა დავ­ნებ­დეთ... რა­საც ვუ­ყუ­რებ, მათ არ­ცერ­თი ნა­ბი­ჯი უკან არ გა­და­უდ­გამთ - ერთი პა­ტი­მა­რიც არ გა­მო­უშ­ვი­ათ, არა­ფერს თმო­ბენ. შე­სა­ბა­მი­სად, არც ჩვენ უნდა გა­დავ­დგათ უკან ნა­ბი­ჯე­ბი. ერ­თა­დერ­თი გა­მო­სა­ვა­ლი ბო­ლომ­დე ბრძო­ლაა - ბრძო­ლას ყო­ველ­თვის აქვს აზრი!

- ანა­კო, გვი­თხა­რით, რომ აქ­ცი­ა­ზე პირ­ვე­ლად 2 წლის ასაკ­ში მოხ­ვდით, სა­დაც მა­მამ წა­გიყ­ვა­ნათ... გახ­სოვთ რა­ი­მე იქი­დან?

- ამის ამ­სახ­ვე­ლი ფო­ტოც მაქვს, თუმ­ცა იმ პე­რი­ო­დი­დან რა­ღა­ცე­ბი ბუნ­დოვ­ნად მახ­სოვს... შემ­დეგ წლებ­შიც, როცა ცოტა წა­მო­ვი­ზარ­დე, მუდ­მი­ვად დავ­ყავ­დი და ეპი­ზო­დე­ბის გახ­სე­ნე­ბა უკვე იმ დრო­ი­დან შე­მიძ­ლია. მახ­სოვს, "ვარ­დე­ბის რე­ვო­ლუ­ცი­ის“ წინ აქ­ცი­ებ­ზე რომ დავ­ყავ­დი, 11 წლის ვი­ყა­ვი და რა­ღა­ცებს ვიხ­სე­ნებ ხოლ­მე... სხვა­თა შო­რის, ჩემი მე­სა­მე და, სო­ფიო 2003 წლის 20 ნო­ემ­ბერს და­ი­ბა­და, "ვარ­დე­ბის რე­ვო­ლუ­ცი­ამ­დე“ სამი დღით ადრე.

- სამი და ხართ - გოგო შვი­ლე­ბით მა­მათ­ქვე­ნი, დათო ტუ­რაშ­ვი­ლი ამა­ყობს...

- კი და ხუმ­რო­ბით ამ­ბობს ხოლ­მე, რომ ძაღ­ლიც კი გოგო მყავ­სო. ამ ყვე­ლაფ­რით დი­დად ბედ­ნი­ე­რი და კმა­ყო­ფი­ლია. და­თოს შვი­ლიშ­ვი­ლიც კი გო­გო­ნა ჰყავს, ანუ ჩემს შვილს ვგუ­ლის­ხმობ.

- მამა აქ­ცი­ებ­სა და მი­ტინ­გებ­ზე მი­ღე­ბუ­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბი­დან არა­ფერს გიყ­ვე­ბო­დათ?

- ისე გვზრდი­და, რომ სულ გვე­უბ­ნე­ბო­და - ადა­მი­ა­ნი ყვე­ლა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბას უნდა ებ­რძო­დე­სო და თვი­თონ ასე გა­მო­უ­ვი­და. ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა ხალ­ხს უნდა ემ­სა­ხუ­როს და არა სა­კუ­თარ თავს და სა­კუ­თარ სკამს. თა­ვი­დან კი გვპირ­დე­ბი­ან რა­ღა­ცებს, მაგ­რამ მერე ურე­ვენ.

- დათო ძა­ლი­ან ემო­ცი­უ­რი ადა­მი­ა­ნია. რო­გორ ხვდე­ბით შვი­ლე­ბი ამას?

- ძა­ლი­ან მძი­მედ, რად­გან ეს ემო­ცი­ე­ბი მის ჯან­მრთე­ლო­ბა­ზე აი­სა­ხე­ბა. პირ­ვე­ლი გუ­ლის შე­ტე­ვა რომ გა­და­ი­ტა­ნა, მას მერე სულ და­ძა­ბუ­ლე­ბი ვართ. ბო­ლოს 2023 წელს, მარ­ტის აქ­ცი­ე­ბი­სას კი­ნა­ღამ ჩაგ­ვაკ­ვდა ხელ­ში. ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის მი­სა­მარ­თით რა­ღაც ილა­პა­რა­კა, მერე მას­ზე რა­ღაც ფე­ი­კი ინ­ფორ­მა­ცი­ე­ბი გა­ავ­რცე­ლეს... ამ რა­ღაც ინ­ფორ­მა­ცი­ებს ვუ­მა­ლავთ ხოლ­მე, თვი­თო­ნაც სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლე­ბი არ აქვს.

მუდ­მი­ვად წამ­ლებს ვას­მევთ და მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვცდი­ლობთ, ნე­გა­ტი­უ­რი ინ­ფორ­მა­ცი­ე­ბის­გან და­ვიც­ვათ. ვე­უბ­ნე­ბით, რომ გულ­თან ახ­ლოს არა­ფე­რი მი­ი­ტა­ნოს. დე­და­ჩე­მი არ­სად უშ­ვებს, მაგ­რამ ჩუ­მად იპა­რე­ბა, ჯერ წიგ­ნებ­სა და ლი­ტე­რა­ტუ­რა­ზე სა­სა­უბ­როდ მი­დის და მერე პო­ლი­ტი­კა­ზე ლა­პა­რა­კობს.

და­მალ­ვის მი­უ­ხე­და­ვად, მა­შინ ყვე­ლა­ფე­რი მა­ინც გა­ი­გო... მერე "ფორ­მუ­ლას“ ეთერ­ში ლა­პა­რა­კობ­და, ვე­ღარ გა­ჩერ­და და ცუ­დად გახ­და. სა­ბო­ლო­ოდ, სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში მოხ­ვდა. იქი­დან კი - თურ­ქე­თის კლი­ნი­კა­ში აღ­მოჩ­ნდა.

გულ­ზე არა­ერ­თი ოპე­რა­ცია აქვს გა­კე­თე­ბუ­ლი... იქა­ურ­მა ექი­მებ­მა რომ ნა­ხეს, თქვეს - არც კი ვი­ცით, აქამ­დე რო­გორ ჩა­მო­აღ­წი­აო?!

- რო­გო­რი გრძნო­ბაა, როცა ასე­თი მა­მის შვი­ლი ხარ?

- სა­ა­მა­ყოა. და­თოს, რო­გორც მა­მას, ისე ვა­ფა­სებ და არა რო­გორც მწე­რალს და სა­ზო­გა­დო მოღ­ვა­წეს. ოჯახ­ში ძა­ლი­ან გა­მი­მარ­თლა. მკაც­რი სუ­ლაც არ არის. მკაც­რია მაკა, დე­და­ჩე­მი. ამას­თან, მას აქვს ოჯახ­ში კონ­ტრო­ლი ვალ­დე­ბუ­ლე­ბე­ბი და ზო­გა­დად, ჩვენ­ზე ყვე­ლა­ზე ზრუ­ნავს.

- სა­კუ­თარ ოჯახ­ზე რას გვე­ტყვით?

- 20 წლის ვი­ყა­ვი, რომ გავ­თხოვ­დი, მაგ­რამ ახლა მე­უღ­ლეს გა­შო­რე­ბუ­ლი ვარ. მყავს 11 წლის შვი­ლი, თა­მარ მერ­ლა­ნი. მე და ჩემი შვი­ლი მე­გობ­რე­ბი­ვით ვართ. ფაქ­ტობ­რი­ვად, ერ­თად გა­ვი­ზარ­დეთ.

- ანა­კო, ვიცი, რომ წერა გიყ­ვართ...

- კი, ბავ­შვო­ბი­დან ვწერ, წერა მიყ­ვარს, მაგ­რამ რა­ღაც გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით, არა­ფე­რი. რა­ღაც პე­რი­ო­დი ჟურ­ნა­ლებ­ში ვმუ­შა­ობ­დი და წე­რი­ლებს, სტა­ტი­ებს იქ ვაქ­ვეყ­ნებ­დი. და­მი­წე­რია ასე­ვე ონ­ლა­ინ­გა­მო­ცე­მე­ბის­თვი­საც. და­თოს უყ­ვარს ჩემი ნა­წე­რე­ბი. ხან­და­ხან რა­ღაც ისეთ თე­მებს თუ შე­ვე­ხე­ბი, მა­გა­ლი­თად, სამ­შობ­ლოს, ეტი­რე­ბა ხოლ­მე... უხა­რია... სა­ერ­თოდ გულ­ჩვი­ლი, მო­სიყ­ვა­რუ­ლე ადა­მი­ა­ნია. რა­ი­მე რჩე­ვა რომ მომ­ცეს, ასე არ არის.

- სახ­ლში ისე­თი­ვეა, რო­გორც ტე­ლე­ეკ­რან­ზე?

- ისე­თი­ვეა, რო­გორ­საც ტე­ლე­ეკ­რან­ზე ხე­დავთ. სულ კარგ ხა­სი­ათ­ზეა, რა­ღა­ცას ჰყვე­ბა, ხუმ­რობს, კი­თხუ­ლობს და წერს. რამ­დე­ნი­მე საქ­მის კე­თე­ბა ერ­თდრო­უ­ლად შე­უძ­ლია, მა­გა­ლი­თად, მაგ დროს გარ­შე­მო ხმა­უ­რი არ აწუ­ხებს. რამ­დე­ნი­მე საქ­მის ერ­თდრო­უ­ლად კე­თე­ბა მგზავ­რო­ბის დრო­საც შე­უძ­ლია.

- რა სურ­ვი­ლე­ბი და რა გეგ­მე­ბი გაქვთ?

- რაც ახლა ჩვენ გარ­შე­მო ხდე­ბა, ეს მაგ მი­მარ­თუ­ლე­ბით ფიქ­რის სა­შუ­ა­ლე­ბას არ მაძ­ლევს, ვე­რა­ფერ­ზე ვკონ­ცენ­ტრირ­დე­ბი. არა­ფე­რი მა­ინ­ტე­რე­სებს იმის გარ­და, რა­საც ახლა ვუ­ყუ­რებ... ჩემი ფიქ­რე­ბი მხო­ლოდ ამას უკავ­შირ­დე­ბა. მინ­და, ჩვე­ნი ქვეყ­ნის სა­სი­კე­თოდ, მალე ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად იყოს - მერე ყვე­ლა­ნი ყვე­ლა­ფერს მივ­ხე­დავთ.