ახალ წელ­საც რუს­თა­ველ­ზე შეხ­ვდა... მუ­შა­ობ­და... მუ­შა­ო­ბა მის­თვის უცხო არ არის, მაგ­რამ სხვა დროს ახა­ლი წლის ღა­მეს არ უმუ­შა­ვია და არც გა­რეთ შეხ­ვედ­რია. ამი­ტომ ეს ყვე­ლა­ზე გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ახა­ლი წელი იყო მის ცხოვ­რე­ბა­ში... ამ­ბობს, რომ რუს­თა­ვე­ლის გამ­ზირ­ზე იმ დღეს რა­ღაც ახა­ლი ძალა, ენერ­გია და სულ სხვა მუხ­ტი იგ­რძნო­ბო­და.

"ტვ პირ­ვე­ლის" ჟურ­ნა­ლისტს, ნა­ნუ­კა ქა­ჯა­ი­ას მი­აჩ­ნია, "ეს მუხ­ტი იმის გან­ცდას ქმნის, რომ ყვე­ლა­ფე­რი ისე გა­მო­ვა, რო­გორც ჩვენ გვინ­და... ადა­მი­ა­ნე­ბი ქუ­ჩა­ში მხო­ლოდ ახა­ლი წლის შე­სახ­ვედ­რად არ იდ­გნენ, იდ­გნენ ერ­თმა­ნე­თის მხარ­და­სა­ჭე­რად და გა­საძ­ლი­ე­რებ­ლად. მქონ­და გან­ცდა, რომ აქ­ცი­ა­ზე დგო­მით იმ მიზ­ნის ერ­თგუ­ლე­ბა­საც ვაჩ­ვე­ნებ­დით ყვე­ლა ერ­თად, რომ­ლის­თვის თვე­ზე მე­ტია, ვიბ­რძვით".

• ნა­ნუ­კა ქა­ჯა­ია ის რე­პორ­ტი­ო­რია, რო­მე­ლიც შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ მუ­შა­ო­ბი­სას თით­ქმის არ იღ­ლე­ბა. სად და რო­გორ პო­უ­ლობს ამ­ხე­ლა ენერ­გი­ას, რო­დის ის­ვე­ნებს, რო­გორ აფა­სებს ქვე­ყა­ნა­ში მიმ­დი­ნა­რე პრო­ცე­სებს და რო­გო­რია მისი ემო­ცი­ე­ბი, ამა­ზე AMBEBI.GE-სთვის მი­ცე­მუ­ლი ინ­ტერ­ვი­უ­დან შე­ი­ტყობთ.

- რო­გორც გა­ვარ­კვი­ეთ, სხვა დროს, ახა­ლი წლის ღა­მეს არ გი­მუ­შა­ვია. სა­ერ­თოდ რო­გო­რი სა­ა­ხალ­წლო ტრა­დი­ცია გაქვს?

- ჩვენს ოჯახ­ში ასე­თი ტრა­დი­ცი­აა - ახალ წელს სახ­ლში უნდა შევ­ხვდეთ - მე, დედა და ჩემი დები. რად­გან ეს ამ­ჯე­რად არ გა­მოგ­ვი­ვი­დო­და - ყვე­ლა რუს­თა­ველ­ზე უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვით, ტრა­დი­ცია რუს­თა­ველ­ზე გად­მო­ვი­ტა­ნეთ. მე, დედა და ჩემი დები ახალ წელს იქ შევ­ხვდით, სა­დაც ყვე­ლა - ქვეყ­ნის მთა­ვარ გამ­ზირ­ზე.

- ქვე­ყა­ნა­ში სა­ო­ცა­რი დღე­ე­ბია - უწყვე­ტი პრო­ტეს­ტი მიმ­დი­ნა­რე­ობს. რო­გორც ჟურ­ნა­ლის­ტი, ამ ყვე­ლა­ფერს აქ­ტი­უ­რად აშუ­ქებ და ფაქ­ტობ­რი­ვად, მუდ­მი­ვად ეპი­ცენ­ტრში ხარ... პრო­ცესს, რაც ახლა ქვე­ყა­ნა­ში მიმ­დი­ნა­რე­ობს, რო­გორც მო­ქა­ლა­ქე, რო­გორ აფა­სებ?

- გე­თან­ხმე­ბით. სა­ო­ცა­რი დღე­ე­ბია, მაგ­რამ ამავდრო­უ­ლად მძი­მე. ყვე­ლა ვხვდე­ბით, რომ ახლა ბევ­რი რამ წყდე­ბა ჩვე­ნი ქვეყ­ნის­თვის, ჩვენ­თვის თი­თო­ე­უ­ლი მო­ქა­ლა­ქის­თვის. თით­ქოს უფსკრუ­ლის პი­რის­პირ დაგ­ვა­ყე­ნეს და ჩვენ, ამ ქვეყ­ნის მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბი კა­ტას­ტრო­ფის შე­მობ­რუ­ნე­ბას სა­კუ­თა­რი ძა­ლე­ბით ვცდი­ლობთ. რა­საც ვაკ­ვირ­დე­ბი და ვუს­მენ, ადა­მი­ა­ნებს სა­ში­ნე­ლი უსა­მარ­თლო­ბის გან­ცდა აქვთ. არა­ნა­ი­რი ნდო­ბა აღარ აქვთ ე.წ. ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის მი­მართ, რო­მელ­მაც ჯერ არ­ჩევ­ნე­ბი გა­ა­ყალ­ბა, შემ­დეგ ევ­რო­კავ­შირ­თან მო­ლა­პა­რა­კე­ბე­ბის შე­ა­ჩე­რა, მერე ვნა­ხეთ წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი ძა­ლა­დო­ბა - ადა­მი­ა­ნე­ბის ცემა, წა­მე­ბა და დამ­ცი­რე­ბა. სა­ბო­ლო­ოდ მი­ვი­ღეთ კრი­ზი­სი, რო­გორც პო­ლი­ტი­კუ­რი და ძა­ლი­ან მალე ალ­ბათ ეკო­ნო­მი­კუ­რი კრი­ზი­სის წი­ნა­შეც აღ­მოვ­ჩნდე­ბით.

- არა­ერ­თი ამ­ბა­ვი, მოვ­ლე­ნა, ფაქ­ტი გა­გი­შუ­ქე­ბია და მა­ყუ­რებ­ლის­თვის ამის შე­სა­ხებ ტე­ლე­ეკ­რა­ნი­დან მო­გი­ყო­ლია. ამ უწყვე­ტი პრო­ტეს­ტის გა­შუ­ქე­ბა, რო­გორც ჟურ­ნა­ლის­ტის­თვის, რა გა­მოც­დი­ლე­ბაა? რა შე­ი­ძი­ნე ისე­თი, რას­თა­ნაც აქამ­დე შე­ხე­ბა არ გქო­ნია?

- ამ პრო­ტეს­ტის გა­შუ­ქე­ბა ჩემ­თვის უნი­კა­ლუ­რი გა­მოც­დი­ლე­ბა იყო, მაგ­რამ თან ყო­ველ­წუ­თი­ე­რი ბრძო­ლა - გან­სა­კუთ­რე­ბით აქ­ცი­ე­ბის და­წყე­ბის პირ­ველ დღე­ებ­ში. ასე­თი სი­სას­ტი­კე მე აქამ­დე არას­დროს მი­ნა­ხავს. ადა­მი­ა­ნებს სა­სიკ­ვდი­ლოდ იმე­ტებ­დნენ, ამ­ცი­რებ­დნენ. შე­უ­რა­ცხყო­ფას გვა­ყე­ნებ­დნენ ჩვენც. მე და ქეთა ციცქიშ­ვილს, „მთა­ვა­რი არ­ხის“ ჟურ­ნა­ლისტს სა­ხე­ლო­ბით მოგ­ვმარ­თავ­დნენ და ისე გვა­ყე­ნებ­დნენ შე­უ­რა­ცხყო­ფას შავ­ფორ­მი­ა­ნე­ბი და ნიღ­ბი­ა­ნე­ბი. სა­ხე­ლე­ბით, ალ­ბათ იმის­თვის, რომ ეთ­ქვათ - "ვი­ცით, ვინც ხართ, სა­მიზ­ნე­ე­ბი“. მა­ნამ­დე იყო აქ­ცი­ის მო­ნა­წი­ლე­ე­ბის წი­ნა­აღ­მდეგ წყლის ჭავლში ჩარ­თუ­ლი გი­ნე­ბა. მოკ­ლედ, ბევ­რი რა­მის ატა­ნა მოგ­ვი­წია. მო­გიყ­ვე­ბით ჩემს საყ­ვა­რელ ის­ტო­რი­ას:

მოკ­ლედ ერთ-ერთ სა­ღა­მოს, სპეც­რაზმმა და­ი­წყო და­კა­ვე­ბე­ბი, არა­ვის ინ­დობ­დნენ... ვიწ­რო და ბნელ ქუ­ჩებ­ში დას­დევ­დნენ ადა­მი­ა­ნებს და ჯგუ­ფუ­რად უს­წორ­დე­ბოდ­ნენ. თუმ­ცა პირ­ველ დღე­ებ­ში, როცა კა­მე­რას ხე­დავ­დნენ, ჩვე­ნი თან­დას­წრე­ბით ძა­ლა­დო­ბას ერი­დე­ბოდ­ნენ... უცებ და­ვი­ნა­ხე, ბიჭი, რო­მე­ლიც ჩემ­კენ მო­დი­ო­და და დახ­მა­რე­ბას მთხოვ­და. მივ­ხვდი, ეჭვი ჰქონ­და, რომ და­კა­ვე­ბას უპი­რებ­დნენ. მოვ­კი­დე ხელი და სა­ხე­ლით, გი­ორ­გი და­ვუ­წყე მი­მარ­თვა. ოღონდ, წარ­მოდ­გე­ნა არ მქონ­და, ვინ იყო და რა ერ­ქვა. გი­ორ­გი, - გა­უ­ჩე­რებ­ლად ვუყ­ვი­რო­დი. ხან რას ვა­ვა­ლებ­დი, ხან - რას. გი­ორ­გი, ახ­ლოს მოდი, აპა­რა­ტუ­რას მი­ხე­დე და ა.შ. აპა­რა­ტუ­რა - ჩარ­თვის პა­ტა­რა მო­წყო­ბი­ლო­ბაა, რო­მე­ლიც ოპე­რა­ტორს ზურ­გზე ჰკი­დია. მოკ­ლედ, მე და ჩემი ოპე­რა­ტო­რი უთ­ქმე­ლად ვხვდე­ბო­დით, რომ ეს ბიჭი გვერ­დი­დან არ უნდა მოგ­ვე­შო­რე­ბი­ნა.

მერე ბიჭ­მა ჩუ­მად მი­თხრა - მარ­ტო არ ვარ. მო­ვი­და „გი­ორ­გის“ მე­გო­ბა­რიც და ერთი პა­ტა­რა ჩარ­თვის აპა­რატს სამი ადა­მი­ა­ნი - ჩემი ოპე­რა­ტო­რი, „გი­ორ­გი“ და მისი მე­გო­ბა­რი მეთ­ვალ­ყუ­რე­ობ­დნენ. სპეც­რაზ­მი შეგ­ვეშ­ვა - ამ ბი­ჭებს აღარ და­ე­ლოდ­ნენ. შემ­დეგ „გი­ორ­გიმ“ გვი­თხრა - წა­მო­დით, ახლა ცოტა ხანს ჩემ­თან უნდა და­გას­ვე­ნო­თო. წას­ვლა, რა თქმა უნდა, გა­მო­რი­ცხუ­ლი იყო, მაგ­რამ „გი­ორ­გის“ ნამ­დვი­ლი სა­ხე­ლი გა­ვი­გეთ. იესო ერ­ქვა, რა­ზეც ყვე­ლამ ერ­თად ბევ­რი ვი­ცი­ნეთ - ნა­ნუ­კამ იესო ხა­რე­ბას სპეც­რაზმს გა­და­არ­ჩი­ნაო. ეს ამ­ბა­ვი აქ არ დას­რუ­ლე­ბუ­ლა. რამ­დე­ნი­მე კვი­რის შემ­დეგ მი­თხრეს, რომ ერთ ოჯახს ძა­ლი­ან ვუყ­ვარ­ვარ. ის იე­სოს ოჯა­ხი აღ­მოჩ­ნდა.

- მარ­თლა სა­ო­ცა­რია... ყო­ველ­დღი­უ­რად უზღვავ ენერ­გი­ას ხარ­ჯავ. არ იღ­ლე­ბი? რო­გორ და რის ხარ­ჯზე აღიდ­გენ და­კარ­გულ ენერ­გი­ას? რო­დის ის­ვე­ნებ?

- დიახ, ეს პრო­ფე­სია მარ­თლაც მო­ი­თხოვს უზარ­მა­ზარ ენერ­გი­ას, გან­სა­კუთ­რე­ბით მა­შინ, როცა ყო­ველ­დღე და­ძა­ბულ რე­ჟიმ­ში ხარ. მეც ვიღ­ლე­ბი, მაგ­რამ ეს მხო­ლოდ მა­შინ მე­ტყო­ბა, როცა სახ­ლის კარს დავ­კე­ტავ. აი, მერე უკვე ვხვდე­ბი, რომ დაღ­ლი­ლი ვარ რო­გორც ფი­ზი­კუ­რად, ასე­ვე ემო­ცი­უ­რა­დაც. ამი­ტომ სას­წრა­ფოდ ვი­ძი­ნებ, რომ მე­ო­რე დღეს ისევ პოსტზე ვიდ­გე. რაც შე­ე­ხე­ბა "ის­ვე­ნებ" სა­კითხს - სრუ­ლი დას­ვე­ნე­ბა ბოლო ორი თვეა, ფუ­ფუ­ნე­ბაა. ახლა შვე­ბუ­ლე­ბა მაქვს, მაგ­რამ მა­ინც მივ­დი­ვარ აქ­ცი­ებ­ზე, სახ­ლში ვერ ვჩერ­დე­ბი.

- შენი ენერ­გია ტე­ლე­ეკ­რან­თან მყო­ფი ადა­მი­ა­ნის­თვის გა­დამ­დე­ბია. ბევ­რს ეს არ გა­მოს­დის. ყვე­ლა­ფე­რი თა­ვის­თა­ვად ხდე­ბა?

- მად­ლო­ბა ასე­თი შე­ფა­სე­ბის­თვის - ეს დიდი სტი­მუ­ლია! ვცდი­ლობ, ჩემს მა­ყუ­რე­ბელ­თან გულ­წრფე­ლი ვიყო და მგო­ნია, რომ ისი­ნი ამას ხე­და­ვენ. ჩემი აზ­რით, სწო­რედ ამი­ტომ გა­მო­ხა­ტა­ვენ ასე ღიად სით­ბოს. დას­ვე­ნე­ბა­ზე რომ მე­კი­თხე­ბო­დით, შე­მიძ­ლია გი­თხრათ, რომ მხო­ლოდ ძილი არ მაძ­ლევს ენერ­გი­ას. სტი­მულს მაძ­ლევს ამ ადა­მი­ა­ნე­ბის სიყ­ვა­რუ­ლი, სი­ტყვე­ბი, ჩა­ხუ­ტე­ბა... მოკ­ლედ, მად­ლო­ბე­ლი ვარ.

- გა­სა­ო­ცა­რი ეპი­ზო­დი იყო, რო­დე­საც და­სის­ხლი­ა­ნე­ბულ და და­შა­ვე­ბულ კო­ლე­გას, გუ­რამ რო­გა­ვას რომ ამ­შვი­დებ­დი. რე­ა­ლუ­რად რას გრძნობ­დი, გა­ნიც­დი­დი მა­შინ?

- ეს მო­მენ­ტი ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში და ამ აქ­ცი­ე­ბის პე­რი­ოდ­ში ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე ემო­ცი­უ­რი და მტკივ­ნე­უ­ლი იყო... გუ­რა­მის მდგო­მა­რე­ო­ბა რომ და­ვი­ნა­ხე, პირ­ვე­ლი­ვე ემო­ცია შიში იყო - მე­გო­ნა, ვკარ­გავ­დი... მაგ­რამ წამ­ში რა მოხ­და, არ ვიცი - და­ვი­წყე სა­პი­რის­პი­როდ მოქ­მე­დე­ბა. გუ­კას ვარ­წმუ­ნებ­დი, რომ არა­ფე­რი სჭირ­და. მგო­ნი, იმ დროს ჩემს თავ­საც იმა­ვეს ვე­უბ­ნე­ბო­დი. ძა­ლი­ან შე­მე­შინ­და. შემ­დეგ უკვე იმან გა­მა­გი­ჟა, რომ ჩემს საყ­ვა­რელ და დიდი ხნის მე­გო­ბარს, რო­მე­ლიც და­სის­ხლი­ა­ნე­ბუ­ლი იყო, სას­წრა­ფო სჭირ­დე­ბო­და, მაგ­რამ ექი­მე­ბი ახ­ლოს არ იყ­ვნენ... ნა­ცე­მი გუკა სა­კუ­თა­რი ფე­ხით მი­ვი­და ოპე­რამ­დე. ეს მარ­თლა წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი ამ­ბა­ვია... აქამ­დე ჟურ­ნა­ლისტზე არ­ნა­ხულ­მა ამ თავ­დას­ხმამ და­მარ­წმუ­ნა, რომ აქ ყვე­ლა და­უც­ვე­ლია, მე­დი­აც კი, მე­დია, რო­მელ­საც ომ­შიც არ ეს­ვრი­ან და და­ცუ­ლე­ბი არი­ან. დავ­რწმუნ­დი, რომ წი­თე­ლი ხა­ზე­ბი აღარ არ­სე­ბობს.

- ველ­ზე მუ­შა­ო­ბი­სას ე.წ. ტი­ტუშ­კებს შენც ვერ გა­და­ურ­ჩი - მათ­თან გარ­კვე­უ­ლი და­პი­რის­პი­რე­ბა გქონ­და. ასეთ დროს და სა­ერ­თოდ მუ­შა­ო­ბი­სას ში­შის გრძნო­ბა არ გაქვს?

- ასე­თი ეპი­ზო­დე­ბი იყო, მაგ­რამ მათი არ გვე­ში­ნია. ამ დროს უფრო მო­ბი­ლი­ზე­ბუ­ლი ვხდე­ბით. სხვა­თა შო­რის, ტი­ტუშ­კებ­მა ბო­ლოს ასეთ ხერ­ხს მი­მარ­თეს - მო­დი­ოდ­ნენ ჩემ­თან და ჩემს ოპე­რა­ტორ­თან იმ დროს, როცა აქ­ცი­ის დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ სამ­სა­ხურ­ში ვბრუნ­დე­ბო­დით, როცა ჩარ­თვის აპა­რა­ტე­ბიც გა­თი­შუ­ლი იყო და კა­მე­რაც. სა­უ­ბა­რია გზის იმ მო­ნაკ­ვეთ­ზე, რო­მელ­საც მან­ქა­ნა­ში ჩას­ხდო­მამ­დე ფე­ხით გავ­დი­ვართ. მაგ­რამ ეს ტაქ­ტი­კაც გა­ვუ­შიფ­რეთ. მალე ვრთავთ კა­მე­რა­საც და პირ­და­პი­რი ეთე­რის უზ­რუნ­ველ­მყოფ აპა­რატ­საც.

- ამ დღე­ე­ბის ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი ეპი­ზო­დი შენ­თვის რა იყო?

- დე­დე­ბი. ნა­ცე­მი და და­ჭე­რი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის მშობ­ლე­ბი. უსა­მარ­თლო­ბის გან­ცდა. ადა­მი­ა­ნე­ბი აქ­ცი­ებ­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბის გამო და­ი­ჭი­რეს. ვერ და­ვი­ჯე­რებ, რომ იქ ვინ­მე ძა­ლა­დო­ბის­თვი­საა მი­სუ­ლი. თა­ვად ჰყავთ პრო­ვო­კა­ტო­რე­ბი, რომ შემ­დეგ აქ­ცი­ის მო­ნა­წი­ლე­ებს ქვე­ბის სრო­ლა და­აბ­რა­ლონ...

- რო­გორც აღ­ვნიშ­ნეთ, ადა­მი­ა­ნებს უყ­ვარ­ხარ, აქ­ცი­ებ­ზე მყო­ფე­ბი თბი­ლი სი­ტყვე­ბით გამ­კო­ბენ და ზო­გიც სა­ჩუქ­რებ­საც გად­მოგ­ცემს... ემო­ცი­უ­რად რა არის ეს შენ­თვის?

- ეს არის ერ­თდრო­უ­ლად მად­ლი­ე­რე­ბა, პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა, უდი­დე­სი ემო­ცი­უ­რი ძალა და მთა­ვა­რი - ნდო­ბა. მათ იცი­ან, რომ რა­საც ვხე­დავ, მოვ­ყვე­ბი. თუ რა­მეს ვერ ვყვე­ბი, ე.ი. იმ მო­მენ­ტში ქა­ოს­ში და არე­უ­ლო­ბა­ში გა­მომ­რჩა. მეც ადა­მი­ა­ნი­ა­ნი ვარ, ხომ?.. შე­იძ­ლე­ბა თქვენ სახ­ლში მყოფ­მა დიდ ეკ­რან­თან უფრო მარ­ტი­ვად და­ი­ნა­ხოთ რა­ღაც, მაგ­რამ მე - ვერ... რაც შე­ე­ხე­ბა სა­ჩუქ­რებს, რო­მე­ლი ერთი მო­გიყ­ვეთ... ზოგი თბილ ტან­საც­მელს მჩუქ­ნის, რომ არ გავ­ცივ­დე, ზოგს საკ­ვე­ბი მო­აქვს. ერ­თმა ბა­ბუმ მე­უღ­ლის გა­მომ­ცხვა­რი მჭა­დიც კი მო­მი­ტა­ნა აქ­ცი­ა­ზე... ეს ყუ­რა­დღე­ბა ჩემ­თვის ძა­ლი­ან ძვირ­ფა­სია. მან­ძი­ლი არ არის დაბ­რკო­ლე­ბა ემიგ­რან­ტე­ბის­თვის... პი­რა­დად მე მათ სიყ­ვა­რულს და მხარ­და­ჭე­რას ყო­ველ­დღი­უ­რად ვგრძნობ და მინ­და თი­თო­ე­ულს ვუ­სურ­ვო - მალე დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლიყ­ვნენ სამ­შობ­ლო­ში.

- თბი­ლის­ში კი ხარ გაზ­რდი­ლი, მაგ­რამ შენი ოჯა­ხი აფხა­ზე­თი­და­ნაა. ვნა­ხე სი­უ­ჟე­ტი, სა­დაც ამ­ბობ, რომ ამ თე­მა­ზე სა­უ­ბა­რი დი­დად არ გიყ­ვარს. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, მა­ინც გკი­თხავ - რამ­ხე­ლა იყა­ვი, რო­დე­საც თქვენ­მა ოჯახ­მა აფხა­ზე­თი და­ა­ტო­ვა?

- წლი­ნა­ხევ­რის ვი­ყა­ვი...

- ალ­ბათ რთუ­ლი იყო დევ­ნი­ლო­ბა­ში ცხოვ­რე­ბა და უმა­მოდ ყოფ­ნა...

- რა თქმა უნდა, თან ორი­ა­თა­სი­ან წლებ­ში, მაგ­რამ დე­დამ, რო­მე­ლიც სამი შვი­ლით 31 წლის ასაკ­ში მარ­ტო დარ­ჩა, ყვე­ლა­ფე­რი გა­ა­კე­თა, რომ ჩვენ უმა­მო­ბა არ გვეგ­რძნო. აი, დე­დას ვგა­ვარ მებ­რძო­ლი.

- მამა გაგ­რა­ში და­ი­ღუ­პა... იქაა და­საფ­ლა­ვე­ბუ­ლი?

- ცოტა გრძე­ლი ის­ტო­რი­აა, მაგ­რამ მო­გიყ­ვე­ბით. მამა გაგ­რის და­ცე­მის დღეს, 2 ოქ­ტომ­ბერს და­ი­ღუ­პა, მაგ­რამ მა­შინ ჩვენ მისი სიკ­ვდი­ლის ამ­ბა­ვი არ ვი­ცო­დით. იმ მო­მენ­ტში ყვე­ლა აბა­შა­ში ვი­ყა­ვით. დედა და ბე­ბია კვი­რა­ში ორ­ჯერ მი­დი­ოდ­ნენ ფოს­ტა­ში და დათ­ქმულ დროს მა­მას­თან რე­კავ­დნენ. ერთ დღეს ტე­ლე­ფონს არა­ვინ უპა­სუ­ხა. და­ი­წყეს რეკ­ვა მე­ზობ­ლებ­თან. ერთ-ერ­თმა დე­დას, რო­მე­ლიც იმ დროს მე­რი­კო­ზე ფეხ­მძი­მედ იყო, უთხრა, რომ რეზო დაჭ­რი­ლია და სა­ა­ვად­მყო­ფო­შია. და იმ დროს იცით, ბი­ძა­ჩემ­მა, დე­და­ჩე­მის ძმამ, რა გა­ა­კე­თა? მე­გო­ბარ პი­ლოტ დახ­მა­რე­ბა სთხო­ვა და ომში, გაგ­რა­ში დაჭ­რი­ლი მა­მა­ჩე­მის გა­მო­საყ­ვა­ნად ვერ­ტმფრე­ნით გაფ­რინ­დნენ. ვერ­ტმფრენ­ში იყ­ვნენ ფეხ­მძი­მე დედა და მა­მა­ჩე­მის დედა. სხვა­თა შო­რის, ედუ­არდ შე­ვარ­დნა­ძე თა­ვის მე­მუ­ა­რებ­ში წერს, რომ ზღვის დო­ნე­ზე ორი ვერ­ტმფრე­ნი დავფრინ­დით..

. ერ­თში ის იჯდა, მე­ო­რე­ში კი - ჩემი ოჯა­ხის წევ­რე­ბი, რომ­ლე­ბიც მა­მა­ჩე­მის გა­და­სარ­ჩე­ნად მი­დი­ოდ­ნენ. გან­თი­ად­ში, სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში ჩა­სუ­ლებ­მა რეზო ქა­ჯა­ია მო­ი­კი­თხეს. ექიმ­მა პირ­და­პირ პრო­ზექ­ტუ­რის­კენ მი­უ­თი­თა... ასე გა­ი­გეს, რომ მამა უკვე მოკ­ლუ­ლი იყო... მამა დღეს თბი­ლის­შია და­საფ­ლა­ვე­ბუ­ლი, მაგ­რამ ჩვენ რომ მისი ცხე­და­რი გვაქვს, ეს ბი­ძა­ჩე­მის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. მგო­ნია, რომ ძა­ლი­ან მა­მა­ცი და რის­კი­ა­ნი უნდა იყო ასე­თი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბე­ბი, რომ მი­ი­ღო...

- მარ­თლაც უმ­ძი­მე­სი დღე­ე­ბი აქვს თქვენს ოჯახს გა­მოვ­ლი­ლი... შენი დე­ბი­დან - ნა­ტას ვიც­ნობთ, რო­მე­ლიც შენი კო­ლე­გაა... მე­ო­რე დას არ ვიც­ნოთ, ისიც ჟურ­ნა­ლის­ტია?

- მე­რი­კოს მა­სობ­რი­ვი კო­მუ­ნი­კა­ცი­ის მი­მარ­თუ­ლე­ბით ბა­კა­ლავ­რის დიპ­ლო­მი აქვს. მე­ო­რე დიპ­ლო­მი უკვე ამე­რი­კა­ში აიღო და სა­ერ­თა­შო­რი­სო პო­ლი­ტი­კა და გან­ვი­თა­რე­ბა ის­წავ­ლა.

- ვის შე­ნიშ­ვნას თუ კრი­ტი­კას ით­ვა­ლის­წი­ნებ, ანუ ვისი სი­ტყვაა შენ­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი, ან­გა­რიშ­გა­სა­წე­ვი?

- ვცდი­ლობ, ყვე­ლას მო­ვუს­მი­ნო, ვინც მაკ­რი­ტი­კებს, და­ვუკ­ვირ­დე სა­მარ­თლი­ა­ნია თუ არა და გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნო, რად­გან ჩვენ ვმუ­შა­ობთ ხალ­ხის­თვის და შეც­დო­მე­ბის თუ ხარ­ვე­ზე­ბის გა­მოს­წო­რე­ბა პირ­ველ რიგ­ში მა­ყუ­რებ­ლის პა­ტი­ვის­ცე­მაა, მა­ყუ­რებ­ლის რო­მე­ლიც გენ­დო­ბა და რო­მელ­საც უყ­ვარ­ხარ. ამ ორს კი მოფრ­თხი­ლე­ბა სჭირ­დე­ბა, ამა­ზე ძვირ­ფა­სი არა­ფე­რია. გან­სა­კუთ­რე­ბით ვით­ვა­ლის­წი­ნებ ჩემი დე­ბის კრი­ტი­კას. დე­ბი­დან ცხა­დია, ყვე­ლა­ზე მკაც­რია ნატა.

- ქვე­ყა­ნა­ში შექ­მნი­ლი ჩი­ხუ­რი სი­ტუ­ა­ცი­ი­დან გა­მო­სავ­ლად რა მი­გაჩ­ნია?

- ახა­ლი არ­ჩევ­ნე­ბი და პა­ტიმ­რე­ბის გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბა.

- რო­გორ ფიქ­რობ, ჩა­ტარ­დე­ბა ხე­ლა­ხა­ლი არ­ჩევ­ნე­ბი - ხალ­ხის ეს თავ­გან­წირ­ვა შე­დეგს გა­მო­ი­ღებს?

- აუ­ცი­ლებ­ლად, ეს გარ­და­უ­ვა­ლია. ნე­ბის­მი­ე­რი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის მარ­ცხი გარ­და­უ­ვა­ლია, რო­მე­ლიც ხალ­ხის ნე­ბის წი­ნა­აღ­მდეგ მი­დის - ეს ასე იყო სულ და ასე იქ­ნე­ბა მო­მა­ვალ­შიც. ქარ­თვე­ლი ხალ­ხი სხვა­ნა­ირ ფი­ნალს არ ვიმ­სა­ხუ­რებთ, რა­საც ვიმ­სა­ხუ­რებთ იმას მი­ვი­ღებთ.

წა­ი­კი­თხეთ ასე­ვე:

• "ამ­დე­ნი წე­ლია ჟურ­ნა­ლის­ტი ვარ და დედა მა­ინც ვერ ეგუ­ე­ბა ამას... აქ­ცი­ა­ზე რომ დავ­შავ­დი, ჩემი 94 წლის ბა­ბუა ტე­ლე­ვი­ზორ­ში მი­ყუ­რებ­და" - ცნო­ბი­ლი რე­პორ­ტი­ო­რის ცხოვ­რე­ბა ეკ­რანს მიღ­მა