"მეც ვიღლები, მაგრამ ეს მხოლოდ მაშინ მეტყობა, როცა სახლის კარს დავკეტავ..." - ცნობილი რეპორტიორი, რომელიც მუდმივად "წინა ხაზზეა"
ახალ წელსაც რუსთაველზე შეხვდა... მუშაობდა... მუშაობა მისთვის უცხო არ არის, მაგრამ სხვა დროს ახალი წლის ღამეს არ უმუშავია და არც გარეთ შეხვედრია. ამიტომ ეს ყველაზე განსხვავებული ახალი წელი იყო მის ცხოვრებაში... ამბობს, რომ რუსთაველის გამზირზე იმ დღეს რაღაც ახალი ძალა, ენერგია და სულ სხვა მუხტი იგრძნობოდა.
"ტვ პირველის" ჟურნალისტს, ნანუკა ქაჯაიას მიაჩნია, "ეს მუხტი იმის განცდას ქმნის, რომ ყველაფერი ისე გამოვა, როგორც ჩვენ გვინდა... ადამიანები ქუჩაში მხოლოდ ახალი წლის შესახვედრად არ იდგნენ, იდგნენ ერთმანეთის მხარდასაჭერად და გასაძლიერებლად. მქონდა განცდა, რომ აქციაზე დგომით იმ მიზნის ერთგულებასაც ვაჩვენებდით ყველა ერთად, რომლისთვის თვეზე მეტია, ვიბრძვით".
- ნანუკა ქაჯაია ის რეპორტიორია, რომელიც შეიძლება ითქვას, რომ მუშაობისას თითქმის არ იღლება. სად და როგორ პოულობს ამხელა ენერგიას, როდის ისვენებს, როგორ აფასებს ქვეყანაში მიმდინარე პროცესებს და როგორია მისი ემოციები, ამაზე AMBEBI.GE-სთვის მიცემული ინტერვიუდან შეიტყობთ.
- როგორც გავარკვიეთ, სხვა დროს, ახალი წლის ღამეს არ გიმუშავია. საერთოდ როგორი საახალწლო ტრადიცია გაქვს?
- ჩვენს ოჯახში ასეთი ტრადიციაა - ახალ წელს სახლში უნდა შევხვდეთ - მე, დედა და ჩემი დები. რადგან ეს ამჯერად არ გამოგვივიდოდა - ყველა რუსთაველზე უნდა ვყოფილიყავით, ტრადიცია რუსთაველზე გადმოვიტანეთ. მე, დედა და ჩემი დები ახალ წელს იქ შევხვდით, სადაც ყველა - ქვეყნის მთავარ გამზირზე.
- ქვეყანაში საოცარი დღეებია - უწყვეტი პროტესტი მიმდინარეობს. როგორც ჟურნალისტი, ამ ყველაფერს აქტიურად აშუქებ და ფაქტობრივად, მუდმივად ეპიცენტრში ხარ... პროცესს, რაც ახლა ქვეყანაში მიმდინარეობს, როგორც მოქალაქე, როგორ აფასებ?
- გეთანხმებით. საოცარი დღეებია, მაგრამ ამავდროულად მძიმე. ყველა ვხვდებით, რომ ახლა ბევრი რამ წყდება ჩვენი ქვეყნისთვის, ჩვენთვის თითოეული მოქალაქისთვის. თითქოს უფსკრულის პირისპირ დაგვაყენეს და ჩვენ, ამ ქვეყნის მოქალაქეები კატასტროფის შემობრუნებას საკუთარი ძალებით ვცდილობთ. რასაც ვაკვირდები და ვუსმენ, ადამიანებს საშინელი უსამართლობის განცდა აქვთ. არანაირი ნდობა აღარ აქვთ ე.წ. ხელისუფლების მიმართ, რომელმაც ჯერ არჩევნები გააყალბა, შემდეგ ევროკავშირთან მოლაპარაკებების შეაჩერა, მერე ვნახეთ წარმოუდგენელი ძალადობა - ადამიანების ცემა, წამება და დამცირება. საბოლოოდ მივიღეთ კრიზისი, როგორც პოლიტიკური და ძალიან მალე ალბათ ეკონომიკური კრიზისის წინაშეც აღმოვჩნდებით.
- არაერთი ამბავი, მოვლენა, ფაქტი გაგიშუქებია და მაყურებლისთვის ამის შესახებ ტელეეკრანიდან მოგიყოლია. ამ უწყვეტი პროტესტის გაშუქება, როგორც ჟურნალისტისთვის, რა გამოცდილებაა? რა შეიძინე ისეთი, რასთანაც აქამდე შეხება არ გქონია?
- ამ პროტესტის გაშუქება ჩემთვის უნიკალური გამოცდილება იყო, მაგრამ თან ყოველწუთიერი ბრძოლა - განსაკუთრებით აქციების დაწყების პირველ დღეებში. ასეთი სისასტიკე მე აქამდე არასდროს მინახავს. ადამიანებს სასიკვდილოდ იმეტებდნენ, ამცირებდნენ. შეურაცხყოფას გვაყენებდნენ ჩვენც. მე და ქეთა ციცქიშვილს, „მთავარი არხის“ ჟურნალისტს სახელობით მოგვმართავდნენ და ისე გვაყენებდნენ შეურაცხყოფას შავფორმიანები და ნიღბიანები. სახელებით, ალბათ იმისთვის, რომ ეთქვათ - "ვიცით, ვინც ხართ, სამიზნეები“. მანამდე იყო აქციის მონაწილეების წინააღმდეგ წყლის ჭავლში ჩართული გინება. მოკლედ, ბევრი რამის ატანა მოგვიწია. მოგიყვებით ჩემს საყვარელ ისტორიას:
მოკლედ ერთ-ერთ საღამოს, სპეცრაზმმა დაიწყო დაკავებები, არავის ინდობდნენ... ვიწრო და ბნელ ქუჩებში დასდევდნენ ადამიანებს და ჯგუფურად უსწორდებოდნენ. თუმცა პირველ დღეებში, როცა კამერას ხედავდნენ, ჩვენი თანდასწრებით ძალადობას ერიდებოდნენ... უცებ დავინახე, ბიჭი, რომელიც ჩემკენ მოდიოდა და დახმარებას მთხოვდა. მივხვდი, ეჭვი ჰქონდა, რომ დაკავებას უპირებდნენ. მოვკიდე ხელი და სახელით, გიორგი დავუწყე მიმართვა. ოღონდ, წარმოდგენა არ მქონდა, ვინ იყო და რა ერქვა. გიორგი, - გაუჩერებლად ვუყვიროდი. ხან რას ვავალებდი, ხან - რას. გიორგი, ახლოს მოდი, აპარატურას მიხედე და ა.შ. აპარატურა - ჩართვის პატარა მოწყობილობაა, რომელიც ოპერატორს ზურგზე ჰკიდია. მოკლედ, მე და ჩემი ოპერატორი უთქმელად ვხვდებოდით, რომ ეს ბიჭი გვერდიდან არ უნდა მოგვეშორებინა.
მერე ბიჭმა ჩუმად მითხრა - მარტო არ ვარ. მოვიდა „გიორგის“ მეგობარიც და ერთი პატარა ჩართვის აპარატს სამი ადამიანი - ჩემი ოპერატორი, „გიორგი“ და მისი მეგობარი მეთვალყურეობდნენ. სპეცრაზმი შეგვეშვა - ამ ბიჭებს აღარ დაელოდნენ. შემდეგ „გიორგიმ“ გვითხრა - წამოდით, ახლა ცოტა ხანს ჩემთან უნდა დაგასვენოთო. წასვლა, რა თქმა უნდა, გამორიცხული იყო, მაგრამ „გიორგის“ ნამდვილი სახელი გავიგეთ. იესო ერქვა, რაზეც ყველამ ერთად ბევრი ვიცინეთ - ნანუკამ იესო ხარებას სპეცრაზმს გადაარჩინაო. ეს ამბავი აქ არ დასრულებულა. რამდენიმე კვირის შემდეგ მითხრეს, რომ ერთ ოჯახს ძალიან ვუყვარვარ. ის იესოს ოჯახი აღმოჩნდა.
- მართლა საოცარია... ყოველდღიურად უზღვავ ენერგიას ხარჯავ. არ იღლები? როგორ და რის ხარჯზე აღიდგენ დაკარგულ ენერგიას? როდის ისვენებ?
- დიახ, ეს პროფესია მართლაც მოითხოვს უზარმაზარ ენერგიას, განსაკუთრებით მაშინ, როცა ყოველდღე დაძაბულ რეჟიმში ხარ. მეც ვიღლები, მაგრამ ეს მხოლოდ მაშინ მეტყობა, როცა სახლის კარს დავკეტავ. აი, მერე უკვე ვხვდები, რომ დაღლილი ვარ როგორც ფიზიკურად, ასევე ემოციურადაც. ამიტომ სასწრაფოდ ვიძინებ, რომ მეორე დღეს ისევ პოსტზე ვიდგე. რაც შეეხება "ისვენებ" საკითხს - სრული დასვენება ბოლო ორი თვეა, ფუფუნებაა. ახლა შვებულება მაქვს, მაგრამ მაინც მივდივარ აქციებზე, სახლში ვერ ვჩერდები.
- შენი ენერგია ტელეეკრანთან მყოფი ადამიანისთვის გადამდებია. ბევრს ეს არ გამოსდის. ყველაფერი თავისთავად ხდება?
- მადლობა ასეთი შეფასებისთვის - ეს დიდი სტიმულია! ვცდილობ, ჩემს მაყურებელთან გულწრფელი ვიყო და მგონია, რომ ისინი ამას ხედავენ. ჩემი აზრით, სწორედ ამიტომ გამოხატავენ ასე ღიად სითბოს. დასვენებაზე რომ მეკითხებოდით, შემიძლია გითხრათ, რომ მხოლოდ ძილი არ მაძლევს ენერგიას. სტიმულს მაძლევს ამ ადამიანების სიყვარული, სიტყვები, ჩახუტება... მოკლედ, მადლობელი ვარ.
- გასაოცარი ეპიზოდი იყო, როდესაც დასისხლიანებულ და დაშავებულ კოლეგას, გურამ როგავას რომ ამშვიდებდი. რეალურად რას გრძნობდი, განიცდიდი მაშინ?
- ეს მომენტი ჩემს ცხოვრებაში და ამ აქციების პერიოდში ერთ-ერთი ყველაზე ემოციური და მტკივნეული იყო... გურამის მდგომარეობა რომ დავინახე, პირველივე ემოცია შიში იყო - მეგონა, ვკარგავდი... მაგრამ წამში რა მოხდა, არ ვიცი - დავიწყე საპირისპიროდ მოქმედება. გუკას ვარწმუნებდი, რომ არაფერი სჭირდა. მგონი, იმ დროს ჩემს თავსაც იმავეს ვეუბნებოდი. ძალიან შემეშინდა. შემდეგ უკვე იმან გამაგიჟა, რომ ჩემს საყვარელ და დიდი ხნის მეგობარს, რომელიც დასისხლიანებული იყო, სასწრაფო სჭირდებოდა, მაგრამ ექიმები ახლოს არ იყვნენ... ნაცემი გუკა საკუთარი ფეხით მივიდა ოპერამდე. ეს მართლა წარმოუდგენელი ამბავია... აქამდე ჟურნალისტზე არნახულმა ამ თავდასხმამ დამარწმუნა, რომ აქ ყველა დაუცველია, მედიაც კი, მედია, რომელსაც ომშიც არ ესვრიან და დაცულები არიან. დავრწმუნდი, რომ წითელი ხაზები აღარ არსებობს.
- ველზე მუშაობისას ე.წ. ტიტუშკებს შენც ვერ გადაურჩი - მათთან გარკვეული დაპირისპირება გქონდა. ასეთ დროს და საერთოდ მუშაობისას შიშის გრძნობა არ გაქვს?
- ასეთი ეპიზოდები იყო, მაგრამ მათი არ გვეშინია. ამ დროს უფრო მობილიზებული ვხდებით. სხვათა შორის, ტიტუშკებმა ბოლოს ასეთ ხერხს მიმართეს - მოდიოდნენ ჩემთან და ჩემს ოპერატორთან იმ დროს, როცა აქციის დასრულების შემდეგ სამსახურში ვბრუნდებოდით, როცა ჩართვის აპარატებიც გათიშული იყო და კამერაც. საუბარია გზის იმ მონაკვეთზე, რომელსაც მანქანაში ჩასხდომამდე ფეხით გავდივართ. მაგრამ ეს ტაქტიკაც გავუშიფრეთ. მალე ვრთავთ კამერასაც და პირდაპირი ეთერის უზრუნველმყოფ აპარატსაც.
- ამ დღეების ყველაზე რთული ეპიზოდი შენთვის რა იყო?
- დედები. ნაცემი და დაჭერილი ადამიანების მშობლები. უსამართლობის განცდა. ადამიანები აქციებში მონაწილეობის გამო დაიჭირეს. ვერ დავიჯერებ, რომ იქ ვინმე ძალადობისთვისაა მისული. თავად ჰყავთ პროვოკატორები, რომ შემდეგ აქციის მონაწილეებს ქვების სროლა დააბრალონ...
- როგორც აღვნიშნეთ, ადამიანებს უყვარხარ, აქციებზე მყოფები თბილი სიტყვებით გამკობენ და ზოგიც საჩუქრებსაც გადმოგცემს... ემოციურად რა არის ეს შენთვის?
- ეს არის ერთდროულად მადლიერება, პასუხისმგებლობა, უდიდესი ემოციური ძალა და მთავარი - ნდობა. მათ იციან, რომ რასაც ვხედავ, მოვყვები. თუ რამეს ვერ ვყვები, ე.ი. იმ მომენტში ქაოსში და არეულობაში გამომრჩა. მეც ადამიანიანი ვარ, ხომ?.. შეიძლება თქვენ სახლში მყოფმა დიდ ეკრანთან უფრო მარტივად დაინახოთ რაღაც, მაგრამ მე - ვერ... რაც შეეხება საჩუქრებს, რომელი ერთი მოგიყვეთ... ზოგი თბილ ტანსაცმელს მჩუქნის, რომ არ გავცივდე, ზოგს საკვები მოაქვს. ერთმა ბაბუმ მეუღლის გამომცხვარი მჭადიც კი მომიტანა აქციაზე... ეს ყურადღება ჩემთვის ძალიან ძვირფასია. მანძილი არ არის დაბრკოლება ემიგრანტებისთვის... პირადად მე მათ სიყვარულს და მხარდაჭერას ყოველდღიურად ვგრძნობ და მინდა თითოეულს ვუსურვო - მალე დაბრუნებულიყვნენ სამშობლოში.
- თბილისში კი ხარ გაზრდილი, მაგრამ შენი ოჯახი აფხაზეთიდანაა. ვნახე სიუჟეტი, სადაც ამბობ, რომ ამ თემაზე საუბარი დიდად არ გიყვარს. მიუხედავად ამისა, მაინც გკითხავ - რამხელა იყავი, როდესაც თქვენმა ოჯახმა აფხაზეთი დაატოვა?
- წლინახევრის ვიყავი...
- ალბათ რთული იყო დევნილობაში ცხოვრება და უმამოდ ყოფნა...
- რა თქმა უნდა, თან ორიათასიან წლებში, მაგრამ დედამ, რომელიც სამი შვილით 31 წლის ასაკში მარტო დარჩა, ყველაფერი გააკეთა, რომ ჩვენ უმამობა არ გვეგრძნო. აი, დედას ვგავარ მებრძოლი.
- მამა გაგრაში დაიღუპა... იქაა დასაფლავებული?
- ცოტა გრძელი ისტორიაა, მაგრამ მოგიყვებით. მამა გაგრის დაცემის დღეს, 2 ოქტომბერს დაიღუპა, მაგრამ მაშინ ჩვენ მისი სიკვდილის ამბავი არ ვიცოდით. იმ მომენტში ყველა აბაშაში ვიყავით. დედა და ბებია კვირაში ორჯერ მიდიოდნენ ფოსტაში და დათქმულ დროს მამასთან რეკავდნენ. ერთ დღეს ტელეფონს არავინ უპასუხა. დაიწყეს რეკვა მეზობლებთან. ერთ-ერთმა დედას, რომელიც იმ დროს მერიკოზე ფეხმძიმედ იყო, უთხრა, რომ რეზო დაჭრილია და საავადმყოფოშია. და იმ დროს იცით, ბიძაჩემმა, დედაჩემის ძმამ, რა გააკეთა? მეგობარ პილოტ დახმარება სთხოვა და ომში, გაგრაში დაჭრილი მამაჩემის გამოსაყვანად ვერტმფრენით გაფრინდნენ. ვერტმფრენში იყვნენ ფეხმძიმე დედა და მამაჩემის დედა. სხვათა შორის, ედუარდ შევარდნაძე თავის მემუარებში წერს, რომ ზღვის დონეზე ორი ვერტმფრენი დავფრინდით..
. ერთში ის იჯდა, მეორეში კი - ჩემი ოჯახის წევრები, რომლებიც მამაჩემის გადასარჩენად მიდიოდნენ. განთიადში, საავადმყოფოში ჩასულებმა რეზო ქაჯაია მოიკითხეს. ექიმმა პირდაპირ პროზექტურისკენ მიუთითა... ასე გაიგეს, რომ მამა უკვე მოკლული იყო... მამა დღეს თბილისშია დასაფლავებული, მაგრამ ჩვენ რომ მისი ცხედარი გვაქვს, ეს ბიძაჩემის დამსახურებაა. მგონია, რომ ძალიან მამაცი და რისკიანი უნდა იყო ასეთი გადაწყვეტილებები, რომ მიიღო...
- მართლაც უმძიმესი დღეები აქვს თქვენს ოჯახს გამოვლილი... შენი დებიდან - ნატას ვიცნობთ, რომელიც შენი კოლეგაა... მეორე დას არ ვიცნოთ, ისიც ჟურნალისტია?
- მერიკოს მასობრივი კომუნიკაციის მიმართულებით ბაკალავრის დიპლომი აქვს. მეორე დიპლომი უკვე ამერიკაში აიღო და საერთაშორისო პოლიტიკა და განვითარება ისწავლა.
- ვის შენიშვნას თუ კრიტიკას ითვალისწინებ, ანუ ვისი სიტყვაა შენთვის მნიშვნელოვანი, ანგარიშგასაწევი?
- ვცდილობ, ყველას მოვუსმინო, ვინც მაკრიტიკებს, დავუკვირდე სამართლიანია თუ არა და გავითვალისწინო, რადგან ჩვენ ვმუშაობთ ხალხისთვის და შეცდომების თუ ხარვეზების გამოსწორება პირველ რიგში მაყურებლის პატივისცემაა, მაყურებლის რომელიც გენდობა და რომელსაც უყვარხარ. ამ ორს კი მოფრთხილება სჭირდება, ამაზე ძვირფასი არაფერია. განსაკუთრებით ვითვალისწინებ ჩემი დების კრიტიკას. დებიდან ცხადია, ყველაზე მკაცრია ნატა.
- ქვეყანაში შექმნილი ჩიხური სიტუაციიდან გამოსავლად რა მიგაჩნია?
- ახალი არჩევნები და პატიმრების გათავისუფლება.
- როგორ ფიქრობ, ჩატარდება ხელახალი არჩევნები - ხალხის ეს თავგანწირვა შედეგს გამოიღებს?
- აუცილებლად, ეს გარდაუვალია. ნებისმიერი ხელისუფლების მარცხი გარდაუვალია, რომელიც ხალხის ნების წინააღმდეგ მიდის - ეს ასე იყო სულ და ასე იქნება მომავალშიც. ქართველი ხალხი სხვანაირ ფინალს არ ვიმსახურებთ, რასაც ვიმსახურებთ იმას მივიღებთ.
წაიკითხეთ ასევე: