"ტვი­ნის შერ­ყე­ვის გამო 2 კვი­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში წო­ლი­თი რე­ჟი­მი მქონ­და. თავ­ზე 7 ნა­კე­რი და­მა­დეს. სახ­ლში სრუ­ლად 10 დღე არ დავ­რჩე­ნილ­ვარ. 10 დღეა, სამ­სა­ხურ­ში გა­მო­ვე­დი" - გვე­უბ­ნე­ბა "ტვ პირ­ვე­ლის" ჟურ­ნა­ლის­ტი მა­რი­ამ გაფ­რინ­დაშ­ვი­ლი, რო­მე­ლიც 29 ნო­ემ­ბერს, პარ­ლა­მენ­ტთან აქ­ცი­ის გა­შუ­ქე­ბის დროს და­შავ­და - ტვი­ნის შერ­ყე­ვა მი­ი­ღო.

რო­გორ გრძნობს ახლა თავს, რო­გორ იხ­სე­ნებს ამ მძი­მე ფაქტს, რო­გორ აფა­სებს ქვე­ყა­ნა­ში მიმ­დი­ნა­რე მოვ­ლე­ნებს, ამა­ზე AMBEBI.GE-სთვის მი­ცე­მუ­ლი მისი ინ­ტერ­ვი­უ­დან შე­ი­ტყობთ.

- მა­რი­ამ, რო­გორ ხართ?

- პე­რი­ო­დუ­ლად თა­ვის გა­უ­საძ­ლი­სი ტკი­ვი­ლი მაქვს, დამ­რჩა "შრა­მი", მაგ­რამ ყვე­ლა­ფე­რი გა­ივ­ლის. ფი­ზი­კუ­რი ტკი­ვი­ლი არა­ფე­რია, ჩემ­თვის უფრო მტკივ­ნე­უ­ლი ის იყო, როცა რუს­თა­ველ­ზე, იმ სა­ში­ნე­ლი მოვ­ლე­ნე­ბის ეპი­ცენ­ტრში ჩემი კო­ლე­გე­ბი მუ­შა­ობ­დნენ და მე სახ­ლში ვი­წე­ქი. ეს ჩემ­თვის იძუ­ლე­ბი­თი ღო­ნის­ძი­ე­ბა იყო და მო­რა­ლუ­რად უმ­ძი­მე­სი რამ.

- რა მოხ­და 29 ნო­ემ­ბერს?

- 29 ნო­ემ­ბერს ჩემს ოპე­რა­ტორ­თან ერ­თად რუს­თა­ვე­ლის გამ­ზირ­ზე მი­ვე­დი. რო­გორც იცით, იმ დღე­ებ­ში აქ­ცი­ა­ზე და­ძა­ბუ­ლო­ბის რამ­დე­ნი­მე ეპი­ცენ­ტრი იყო. მე ოპე­რა­ტორ­თან ერ­თად ჩი­ტა­ძის ქუ­ჩა­ზე ვმუ­შა­ობ­დი... ჩვე­ნი ინ­ტე­რე­სი გა­მო­იწ­ვია არე­უ­ლო­ბის მცდე­ლო­ბამ, რაც შე­ვამ­ჩნი­ეთ და ვე­ძებ­დით ე.წ. ტი­ტუშ­კებს. ადა­მი­ა­ნებს, ვინც კონ­ფლიქ­ტის ხე­ლოვ­ნუ­რად პრო­ვო­ცი­რე­ბას იწ­ვევ­დნენ. ჩემი ვა­რა­უ­დით, ერთ-ერთი ტი­ტუ­შა­კა პო­ლი­ცი­ას და­უ­პი­რის­პირ­და, პო­ლი­ცი­ამ ტე­რი­ტო­რია და­ტო­ვა და წინა ფლანგზე გად­მო­ი­ნაც­ვლეს ე.წ. ხა­რე­ბას და­ნა­ყო­ფის წევ­რებ­მა, მორ­ბე­ნა­ლებ­მა (ასე ვე­ძა­ხით), ანუ კა­ცებ­მა შა­ვებ­ში. მივ­ხვდი, და­კა­ვე­ბის ოპე­რა­ცია იწყე­ბო­და და მათ­თან ერ­თად, ჩი­ტა­ძის ქუ­ჩი­დან რუს­თა­ველ­ზე გა­და­ვი­ნაც­ვლე.

ობი­ექ­ტუ­რო­ბის­თვის უნდა ით­ქვას, რომ ჩემ მი­მართ ფი­ზი­კურ ძა­ლა­დო­ბას ად­გი­ლი არ ჰქო­ნია. რო­გორც მახ­სოვს, როცა მა­სი­უ­რი და­კა­ვე­ბის ოპე­რა­ცია და­ი­წყეს, თა­ვის არე­ში უკი­დუ­რე­სი ტკი­ვი­ლი ვიგ­რძე­ნი და მერე მარ­თლა არა­ფე­რი მახ­სოვს. გარ­კვე­უ­ლი დრო­ის შემ­დეგ ჩემი ოპე­რა­ტო­რის ხმამ გა­მაღ­ვი­ძა, - სას­წრა­ფოს და ექი­მებს ეძებ­და... გარ­და იმი­სა, რომ ექი­მებ­მა პირ­ვე­ლა­დი დახ­მა­რე­ბა გა­მი­წი­ეს, ძა­ლი­ან გა­მამ­ხნე­ვეს. შემ­დეგ კლი­ნი­კა­ში გა­და­მიყ­ვა­ნეს, სა­დაც ასე­ვე მომ­ხე­დეს.

ზუს­ტად თქმა არ შე­მიძ­ლია, ქვა სა­ი­დან მომ­ხდა, ან ვინ ის­რო­ლა, იყო თუ არა ის სუს-ის ტი­ტუშ­კა. არც ის ვიცი, რაც თავ­ში მომ­ხვდა, რე­ა­ლუ­რად იყო თუ არა ქვა. მქონ­და გო­ნე­ბის კარ­გვის ეპი­ზო­დიც...

- მა­რი­ამ, რო­გორც ჟურ­ნა­ლის­ტი უამ­რა­ვი ამ­ბის ეპი­ცენ­ტრში ყო­ფილ­ხართ და გა­გი­შუ­ქე­ბი­ათ. რო­გორ ფიქ­რობთ, რა პრო­ცე­სე­ბი მი­დის ახლა?

- რა­ღაც­ნა­ი­რად გა­მი­მარ­თლა, რომ ყო­ველ­თვის ვარ ასე­თი ამ­ბე­ბის ეპი­ცენ­ტრში - ეს დიდ გა­მარ­თლე­ბად მი­მაჩ­ნია... მი­ნა­ხავს წინა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის მიერ დარ­ბე­უ­ლი აქ­ცი­ე­ბი და ის სა­ში­ნე­ლე­ბა, ამ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის მიერ დარ­ბე­უ­ლი აქ­ცი­ე­ბი და სა­ში­ნე­ლე­ბა, 20 ივ­ნი­სი და გა­მი­შუ­ქე­ბია, მაგ­რამ არას­დროს მი­ნა­ხავს ის სი­სას­ტი­კე, რა­საც ახლა ვნა­ხე... ადრე პო­ლი­ცია, სპეც­რაზ­მი ცდი­ლობ­და, კა­მე­რის მიღ­მა ჩა­ე­დი­ნა სი­სას­ტი­კე, რომ ვერ გა­დაგ­ვე­ღო. ამ აქ­ცი­ებ­ზე, ჩემი აზ­რით, ადა­მი­ა­ნებს დე­მონ­სტრა­ცი­უ­ლად სჯიდ­ნენ. გუ­რამ რო­გა­ვას შემ­თხვე­ვა­შიც სპეც­რაზ­მელ­მა ხომ კა­ა­მე­რე­ბის წინ გა­ბე­და, და­არ­ტყა და ლა­მის მოკ­ლა.

მათ მწვა­ნე შუქი ჰქონ­დათ ან­თე­ბუ­ლი, რომ ტე­ლე­კა­მე­რე­ბის წინ, ეცე­მათ ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი, ტე­ლე­ო­პე­რა­ტო­რე­ბი, აქ­ცი­ის მო­ნა­წი­ლე­ე­ბის­თვის და­ზი­ა­ნე­ბე­ბი მი­ე­ყე­ნე­ბი­ნათ. იცოდ­ნენ, ამის­თვის არ და­ის­ჯე­ბოდ­ნენ და არც ის­ჯე­ბი­ან. მათ­გან არც ერთი და­კა­ვე­ბუ­ლი და პა­სუ­ხის­გე­ბა­ში მი­ცე­მუ­ლი არ გვი­ნა­ხავს. შე­საძ­ლოა, არც კი გა­მო­უ­კი­თხავთ. ეს საქ­მე­ე­ბი და­ხუ­რუ­ლია და ჩვენ მათ­ზე წვდო­მა არ გვაქვს. ეს სი­სას­ტი­კე საჩ­ვე­ნებ­ლად იყო, რომ აქ­ცი­ა­ზე ადა­მი­ა­ნე­ბი არ გა­სუ­ლიყ­ვნენ. ჟურ­ნა­ლის­ტებ­ში და ოპე­რა­ტო­რებ­ში შიში და­ე­თე­სათ, რომ ის უბე­დუ­რე­ბა, რაც ამ ქა­ლა­ქის ქუ­ჩებ­ში 14 დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში ხდე­ბო­და, აღარ გა­და­ე­ღოთ. ჩემი აზ­რით, ეს ვერ მო­ა­ხერ­ხეს.

ჩემ შემ­თხვე­ვა­შიც ფი­ზი­კურ­მა ტკი­ვილ­მა გა­ი­ა­რა და მე ისევ აქ­ცი­ა­ზე ვდგა­ვარ. ძა­ლი­ან სცდე­ბა ეს რე­ჟი­მი, თუ ფიქ­რობს, რომ ასე ფი­ზი­კუ­რი ძა­ლა­დო­ბით ვინ­მეს გა­ა­ჩე­რებს. ნა­ცე­მი და დარ­ბე­უ­ლი, იზო­ლა­ტო­რე­ბი­დან გა­მოშ­ვე­ბუ­ლი ხალ­ხი მე­ო­რე დღეს აქ­ცი­ა­ზე ბრუნ­დე­ბო­და. არა­ვის ეში­ნია.

- თქვე­ნი გუნ­დი­დან თავს და­ესხნენ ასე­ვე მაკა ჩი­ლა­ძეს - არ­ნა­ხუ­ლი სი­სას­ტი­კე ვნა­ხეთ...

- რო­გორც ვთქვი, ტვი­ნის შერ­ყე­ვის გამო ვი­წე­ქი, მაგ­რამ მა­კას კად­რი რომ ვნა­ხე, ლო­გი­ნი­დან წა­მოვ­ხტი... მაგ კადრმა ჩემი წო­ლი­თი რე­ჟი­მი შე­წყვი­ტა, ძა­ლი­ან გავმწარ­დი, სახ­ლში ვე­ღარ გავ­ჩერ­დი და მე­ო­რე დღეს სამ­სა­ხურ­ში მივ­ვარ­დი, იმი­ტომ რომ გავ­გიჟ­დი. მერე მაგ ამ­ბავ­ზე სი­უ­ჟე­ტი მქონ­და და კადრს ვერ ვუ­ყუ­რებ­დი. დღემ­დე ვერ ვუ­ყუ­რებ, სა­ში­ნე­ლი სა­ნა­ხა­ვია...

- რო­გორ ფიქ­რობთ, ასე­თი გა­და­მე­ტე­ბუ­ლი ძა­ლის გა­მო­ყე­ნე­ბა რა­ტომ გა­და­წყვი­ტეს?

- იმი­ტომ, რომ ყვე­ლა­ზე მე­ტად ხალ­ხის პრო­ტეს­ტის ეში­ნი­ათ და ძა­ლის დე­მონ­სტრი­რე­ბას აჩ­ვე­ნე­ბენ. უპ­რე­ცე­დენ­ტო რა­ო­დე­ნო­ბის ცრემლსა­დე­ნი გაზი გა­მო­ი­ყე­ნეს, არა­და, კა­ნო­ნის თა­ნახ­მად, ერ­თდრო­უ­ლად ამ ყვე­ლაფ­რის გა­მო­ყე­ნე­ბის უფ­ლე­ბა არ აქვთ. თავ­და­პირ­ვე­ლად გაფრ­თხი­ლე­ბის გა­რე­შე იწყებ­დნენ ოპე­რა­ცი­ას და შემ­დეგ დღე­ებ­ში უკვე ფორ­მა­ლუ­რად ის­მო­და გა­მაფრ­თხი­ლე­ბე­ლი სი­რე­ნა... შა­ბა­თის გუნ­დმა, არ­ჩევ­ნე­ბამ­დე ერთი კვი­რით ადრე, აუ­დი­ო­ჩა­ნა­წე­რი მო­ვი­პო­ვეთ და გა­ვა­სა­ჯა­რო­ვეთ, სა­დაც პირ­და­პირ გას­ცემ­დნენ ბრძა­ნე­ბას, რომ წყალ­ში გაზი გა­ე­რი­ათ..

.

- უში­შარ და შე­უ­პო­ვარ ჟურ­ნა­ლის­ტად გიც­ნო­ბენ. ში­შის მო­მენ­ტი არ გაქვთ?

- არა... არას­დროს ვფიქ­რობ, რომ ოჯა­ხის წევ­რე­ბი მი­ყუ­რე­ბენ. დე­და­ჩე­მი დე­და­მი­წა­ზე ყვე­ლა­ზე მე­ტად მიყ­ვარს, მაგ­რამ რო­დე­საც მიკრო­ფონს ხელ­ში ვი­ჭერ, არ მახ­სენ­დე­ბა რომ დედა მი­ყუ­რებს. ეს ცუ­დია, მაგ­რამ ასეა. მიკრო­ფო­ნით რომ ვარ, ვთვლი, რომ ეს ჩემი ვალ­დე­ბუ­ლე­ბაა, თუ ამ საქ­მეს ვა­კე­თებ, ბო­ლომ­დე უნდა გა­ვა­კე­თო. მიყ­ვარს ჩემი პრო­ფე­სია. უკი­თხავთ - ოდეს­მე ფსი­ქო­ლო­გი თუ დაგ­ჭირ­ვე­ბი­აო? არას­დროს, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ არა­ერ­თხელ ძა­ლი­ან ემო­ცი­უ­რი მო­მენ­ტი მქო­ნია... ეთერ­ში არა, მაგ­რამ სახ­ლში მი­სულს, დღე­ე­ბი მი­ფიქ­რია, რად­გან გინ­და, არ გინ­და, მეხ­სი­ე­რე­ბა­ში ეს ყვე­ლა­ფე­რი რჩე­ბა... მე არა, მაგ­რამ ფსი­ქო­ლო­გი ჩემი ოჯა­ხის წევ­რებს დას­ჭირ­ვე­ბი­ათ. ისი­ნი ნერ­ვი­უ­ლო­ბენ, რად­გან მუდ­მი­ვად ეპი­ცენ­ტრში ვარ.

- მუ­ქა­რა თქვე­ნი მი­სა­მარ­თით თუ ყო­ფი­ლა?

- მუ­ქა­რაც ყო­ფი­ლა, თვალ­თვა­ლი, სახ­ლთან დახ­ვედ­რა, მაგ­რამ მსგავ­სი რა­მე­ე­ბის არ მე­ში­ნია. ყუ­რა­დღე­ბაც კი არ მი­მიქ­ცე­ვია. ეს მუ­ქა­რე­ბი ჩემ­თვის ცოტა ღი­მი­ლის მომ­გვრე­ლია. ზუს­ტად ვიცი, რა­საც ვა­კე­თებ, რომ ჩემი პრო­ფე­სი­ის ერ­თგუ­ლი ვარ. შეც­დო­მე­ბი რო­გორ არ და­მიშ­ვია, მაგ­რამ მი­ზან­მი­მარ­თუ­ლად ჩემი მა­ყუ­რებ­ლის­თვის არას­დროს ტყუ­ი­ლი არ მით­ქვამს.

- გა­მომ­ძი­ე­ბელ ჟურ­ნა­ლის­ტთა გუნ­დის აქ­ტი­უ­რი წევ­რი ხართ, მნიშ­ვნე­ლო­ვან თე­მებ­ზე მუ­შა­ობთ, ეს ემო­ცი­უ­რად რა არის თქვენ­თვის?

- არ ვთვლი, რომ გა­მომ­ძი­ე­ბე­ლი ჟურ­ნა­ლის­ტი ვარ, მე უფრო ქუ­ჩის რე­პორ­ტი­ო­რი ვარ. ვმუ­შა­ობ კრი­მი­ნა­ლურ თე­მებ­ზე, რად­გან ეს სფე­რო ძა­ლი­ან მა­ინ­ტე­რე­სებს. მუდ­მი­ვად ვეც­ნო­ბი სის­ხლის სა­მარ­თლის საქ­მე­ებს, ტო­მებს დე­ტა­ლუ­რად ვკი­თხუ­ლობ და მერე მა­ყუ­რებ­ლამ­დე მი­მაქვს. ამ ყვე­ლაფ­რის გაც­ნო­ბა ემო­ცი­უ­რად მძი­მეა. ყო­ფი­ლა, რომ კონ­კრე­ტულ ქე­ის­ზე მუ­შა­ო­ბი­სას ღა­მე­ე­ბი გა­მი­თე­ნე­ბია. რამ­დე­ნი­მე დღე მი­ცხოვ­რია იმ მსხვერ­პლის ცხოვ­რე­ბით, დავ­ფიქ­რე­ბულ­ვარ იმა­ზე, რას გრძნობ­და... მახ­სოვს, ჩემი ყვე­ლა რე­პორ­ტა­ჟი და ჩარ­თვა, რო­მე­ლიც მო­მიმ­ზა­დე­ბია (ძი­რი­თა­დად კარგ ამ­ბებს ეთერ­ში არ ვყვე­ბი). მარ­თლა ყვე­ლა ტრა­გე­დია მახ­სოვს და თავ­ში იმ დროს ამო­მი­ტივ­ტივ­დე­ბა ხოლ­მე, როცა სა­ერ­თოდ არ უნდა გა­მახ­სენ­დეს. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, ძა­ლი­ან მა­ინ­ტე­რე­სებს ეს სფე­რო.

- "ტიკ-ტოკ­ზე" პო­პუ­ლა­რუ­ლია ზვი­ად ხა­რა­ზიშ­ვი­ლის, იმა­ვე "ხა­რე­ბას" ვი­დეო, სა­დაც თქვენც ჩან­ხართ. ვი­ნაა მისი ავ­ტო­რი და რა რე­აქ­ცია გქონ­დათ, რო­დე­საც ვი­დეო პირ­ვე­ლად ნა­ხეთ?

- ხა­რე­ბა, ზვი­ად ხა­რა­ზიშ­ვი­ლი არის სპეც­რაზ­მის შეფი. მო­დის წინა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბი­დან, ის "ორი გვა­მის" ვი­დე­ო­დან გვახ­სოვს. შე­სა­ბა­მი­სად მის მი­მართ კი­თხვე­ბი ყო­ველ­თვის არ­სე­ბობს, - თუნ­დაც ის, რო­გორ მო­ა­ხერ­ხა, და­პორ­ტი­რე­ბა, გამ­დიდ­რე­ბა... სა­ნამ ას­პა­რეზ­ზე გა­მოჩ­ნდე­ბო­და, მას­ზე მა­ნამ­დეც ვამ­ზა­დებ­დი რე­პორ­ტა­ჟებს და კი­თხვე­ბი მას­თა­ნაც სულ მქონ­და.

არ ვიცი, ეს ვი­დეო "ტიკ-ტოკ" ტრენ­დი რა­ტომ გახ­და. "ტიკ-ტოკი“ არც მაქვს, მაგ­რამ ლინ­კე­ბი გა­მო­მიგ­ზავ­ნეს და ვნა­ხე. არც ის ვიცი, ვი­ნაა მისი ავ­ტო­რი და აღ­ნიშ­ნუ­ლი ვი­დეო პრო­პა­გან­დის ნა­წი­ლია თუ რას ემ­სა­ხუ­რე­ბა, ვის ინ­ტე­რეს­ში შე­დის.

მე ვიცი, რომ ზვი­ად ხა­რა­ზიშ­ვი­ლი არის სა­ჯა­რო მო­ხე­ლე, ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე დიდი დე­პარ­ტა­მენ­ტის ხელ­მძღვა­ნე­ლი, იმ დე­პარ­ტა­მენ­ტის, რო­მე­ლიც ამ ქვე­ყა­ნა­ში ხალ­ხს სცემს. ის აღ­მოჩ­ნდა სკან­და­ლის შუ­ა­გულ­ში, რო­დე­საც ვიცე-გუ­ბერ­ნა­ტორ­თან ჰქონ­და და­პი­რის­პი­რე­ბა, ვგუ­ლის­ხმობ შინ­ჯი­კაშ­ვილს. ვი­ნა­ი­დან ვარ ჟურ­ნა­ლის­ტი, შე­სა­ბა­მი­სად მას­თან მქონ­და კი­თხვე­ბი და კი­თხვებს ისევ და­ვუს­ვამ, რო­დე­საც კი­დევ შემ­ხვდე­ბა. რა­ტომ­ღაც მე აღ­მოვ­ჩნდი ჟურ­ნა­ლის­ტი, რო­მელ­მაც ის იპო­ვა იმ დროს, რო­დე­საც მთე­ლი მე­დია ეძებ­და. რა თქმა უნდა, ყვე­ლა ჟურ­ნა­ლის­ტი და­უს­ვამ­და კი­თხვებს.

- ალ­ბათ ამი­ტო­მაც მოხ­ვდით იმ ვი­დე­ო­ში... აღ­ნიშ­ნეთ, რომ ოჯა­ხის წევ­რე­ბი ჩემ­ზე ნერ­ვი­უ­ლო­ბე­ნო. ამ­ჯე­რად, რო­დე­საც ასე და­შავ­დით, რო­გო­რი იყო მათი რე­აქ­ცია?

- ოჯა­ხის წევ­რე­ბი ჩემი ყვე­ლა­ზე დიდი მო­ტი­ვა­ტო­რე­ბი და გულ­შე­მატ­კივ­რე­ბი არი­ან. ამ ამ­ბავ­საც ეთერ­ში უყუ­რებ­დნენ, მაგ­რამ სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ იყ­ვნენ. 4 და ვართ და ერთი ძმა გვყავს. ისე და­ემ­თხვა, რომ დე­დას­თან ერ­თად, ყვე­ლა­ნი ქვეყ­ნის ფარ­გლებს გა­რეთ იყ­ვნენ. მე სამ­სა­ხუ­რის გამო მათ­თან ერ­თად ვერ წა­ვე­დი, თუმ­ცა აქ იყო ჩემი 94 წლის ბა­ბუა. ამ ყვე­ლა­ფერს ისიც ტე­ლე­ვი­ზორ­ში უყუ­რებ­და. ძა­ლი­ან შე­ე­შინ­და, ამის გამო სა­ა­ვად­მყო­ფო­დან სახ­ლში მე­ო­რე დღეს­ვე გა­მო­ვი­ქე­ცი, რად­გან არ სჯე­რო­და, რომ ცო­ცხა­ლი ვი­ყა­ვი.

მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ჩემი ოჯა­ხის წევ­რე­ბი მიჩ­ვე­უ­ლე­ბი არი­ან ჩემ გამო სტრე­სებს, მარ­თლა ძა­ლი­ან ინერ­ვი­უ­ლეს და გა­ნი­ცა­დეს. მე­ო­რე დღეს­ვე ყვე­ლა სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუნ­და, არა­და, ეს და­გეგ­მი­ლი არ ჰქონ­დათ... ამ­დე­ნი წე­ლია, ჟურ­ნა­ლის­ტი ვარ და დე­და­ჩე­მი მა­ინც ვერ ეგუ­ე­ბა ამ ყვე­ლა­ფერს. როცა აქ­ცი­ა­ზე ვარ, სულ მე­უბ­ნე­ბა, - წა­მო­დი სახ­ლში. იცის, რომ არ წა­ვალ, მაგ­რამ მა­ინც მწერს. მერე მო­ა­ყო­ლებს ხოლ­მე - ვიცი, არ წა­მოხ­ვალ, მაგ­რამ მა­ინც მოგ­წე­რე. ბა­ბუ­ა­ჩე­მი ჩემი ნო­მერ პირ­ვე­ლი გულ­შე­მატ­კი­ვა­რია. მისი თქმით, მე ვარ ქერა, ლა­მა­ზი, ცის­ფერ­თვა­ლე­ბა, ყვე­ლა­ზე ჭკვი­ა­ნი და მო­დე­ლი... გა­მორ­ჩე­უ­ლად მიყ­ვარს. თან პრო­ევ­რო­პე­ლი ბა­ბუაა...

- მა­რი­ამ, რო­გორც ამ ქვეყ­ნის მო­ქა­ლა­ქე, რას ფიქ­რობთ, ამ მძი­მე კრი­ზი­სი­დან ჩვე­ნი ქვე­ყა­ნა რო­გორ უნდა გა­მო­ვი­დეს?

- დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, რომ ეს ქვე­ყა­ნა არ გა­რუს­დე­ბა. ახლა რუს­თა­ველ­ზე მარ­თლა სა­ქარ­თვე­ლო დგას. ისე­თი პრო­ცე­სია, რომ ყო­ველ დღე ახალ-ახა­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი იბა­დე­ბი­ან. ახა­ლი სა­ზო­გა­დო­ე­ბა ყა­ლიბ­დე­ბა. ამ ქვეყ­ნის და­ტო­ვე­ბა არ მინ­და, აქ მინ­და ვი­ცხოვ­რო. ამ მომ­ვლე­ნებ­მა მე­ტად მაჩ­ვე­ნა, რომ ეს ქვე­ყა­ნა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. ჩემ­თვის რუ­სე­თი უფსკრუ­ლია. არ მეს­მის ადა­მი­ა­ნე­ბის, ვი­საც შე­უძ­ლია, ეს ყვე­ლა­ფე­რი „გა­აპ­რა­ვოს“. თუ ამ რე­ჟიმს ეს სი­სას­ტი­კე შერ­ჩა, შე­საძ­ლოა, მე და ჩემი კო­ლე­გე­ბი, ისი­ნი, ვინც ამათ გა­მარ­თლე­ბას ცდი­ლო­ბენ, რუ­სეთ­ში ერ­თად აღ­მოვ­ჩნდეთ. მინ­და, რომ ეს ყვე­ლამ გა­ი­აზ­როს. თო­რემ ნე­ბის­მი­ერს თა­ვი­სი არ­ჩე­ვა­ნი აქვს და პა­ტი­ვის­ცე­მას ვუ­დას­ტუ­რებ... ვუ­ყუ­რებ რო­გო­რია ეს პრო­ტეს­ტი, - არ ვე­თან­ხმე­ბი, იმას, რომ პო­ლი­ცი­ელს აგი­ნო, ცემო. სა­ერ­თოდ არა­ვის­ზე არ უნდა იძა­ლა­დო, მაგ­რამ რო­დე­საც ჯა­ლა­თუ­რი წე­სე­ბით გის­წორ­დე­ბი­ან, ბო­დი­ში, რა - ეს მა­რაზ­მია. მგო­ნია, რომ რუს­თა­ველ­ზე დღეს ამ ქვეყ­ნის ის­ტო­რია იწე­რე­ბა. გა­მი­მარ­თლა, რომ ამ რა­ღა­ცე­ბის ნა­წი­ლი ვარ. ბო­ლოს და ბო­ლოს ამ ქვე­ყა­ნა­ში ხალ­ხი მარ­თლა გა­ი­მარ­ჯვებს.

- და­ი­ნიშ­ნე­ბა ხე­ლა­ხა­ლი არ­ჩე­ვე­ბი?

- არ ვიცი, თუმ­ცა ერთი რამ ზუს­ტად ვიცი, - ერთი კაცი, რო­მე­ლიც სა­დღაც ზის, - დაგ­ვცი­ნის. არა­ვის ვუ­პი­რის­პირ­დე­ბი, მაგ­რამ მი­მაჩ­ნია, რომ ეს ქვე­ყა­ნა მიჰ­ყავთ რუ­სეთ­ში, უბ­რა­ლოდ, ეს არ უნდა შერ­ჩეთ. სა­ქარ­თვე­ლო არ უნდა გახ­დეს რუ­სე­თი. არ დაგ­ვიმ­სა­ხუ­რე­ბია და ეს ის­ტო­რი­უ­ლი უსა­მარ­თლო­ბა იქ­ნე­ბა. მჯე­რა, რომ ეს არ მოხ­დე­ბა.