"ეს ჩვე­ნი ოჯა­ხია, აქ ერ­თად გა­ვი­ზარ­დეთ. თე­ატ­რის შე­ნე­ბა რომ და­ვი­წყე, მეც პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი. მას მერე 9 წელი გა­ვი­და... ჩემი ცხოვ­რე­ბა ეს თე­ატ­რია, ის სი­ა­მოვ­ნე­ბა, რაც მსა­ხი­ო­ბო­ბით დიდ სცე­ნა­ზე უნდა მი­მე­ღო, აქ ერთ წამი არ დამ­კლე­ბია... როცა მინ­და, ვთა­მა­შობ კი­დეც და ამ პრო­ფე­სი­ულ მო­თხოვ­ნი­ლე­ბას ვიკ­მა­ყო­ფი­ლებ", - გვე­უბ­ნე­ბა ინ­ტეგ­რი­რე­ბუ­ლი თე­ატ­რის "აზ­და­კის ბა­ღის“ სამ­ხატ­ვრო ხელ­მძღვა­ნე­ლი, რე­ჟი­სო­რი ბაჩო გაბ­რუ­აშ­ვი­ლი.

მან შეძ­ლო ის, რაც დიდ პა­ტი­ვის­ცე­მას და მხარ­და­ჭე­რას იმ­სა­ხუ­რებს, ბა­ჩომ დიდი შრო­მით, წვა­ლე­ბით სა­ო­ცა­რი თე­ატ­რი შექ­მნა. ამის­თვის რა გზა გა­ი­ა­რა, რო­გო­რი შე­დე­გე­ბი აქვს და ვინ არი­ან მისი მსა­ხი­ო­ბე­ბი? - ამა­ზე ambebi.ge-ს თა­ვად ესა­უბ­რე­ბა.

- პრო­ფე­სი­ით მსა­ხი­ო­ბი ვარ. მერე რა­ღაც-რა­ღა­ცე­ბის მო­სინ­ჯვა და­ვი­წყე - თე­ატ­რა­ლუ­რი სტუ­დია ჩა­მო­ვა­ყა­ლი­ბე, რათა იმ დრო­ის­თვის თავი მერ­ჩი­ნა. 24 წლის ვი­ყა­ვი, ცო­ლიც ახა­ლი მოყ­ვა­ნი­ლი მყავ­და, მსა­ხი­ო­ბის ჰო­ნო­რა­რი კი მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, რა იყო... სკო­ლე­ბი­დან მოს­წავ­ლე­ე­ბი ავიყ­ვა­ნე, ბავ­შვთა ფე­დე­რა­ცი­ა­ში გვქონ­და დარ­ბა­ზი. იმა­ვე შე­ნო­ბა­ში იყო დღის ცენ­ტრი, სა­დაც შე­ზღუ­დუ­ლი შე­საძ­ლებ­ლო­ბის მქო­ნე ახალ­გაზ­რდე­ბი მი­დი­ოდ­ნენ, სხვა­დას­ხვა თე­რა­პი­ას გა­დი­ოდ­ნენ, სა­ღა­მოს კი შინ ბრუნ­დე­ბოდ­ნენ. მათ ვხე­დავ­დი, მაგ­რამ იმ ადა­მი­ა­ნებ­თან მუ­შა­ო­ბა­ზე მა­შინ არ მი­ფიქ­რია.

მერე ერ­თმა ქალ­ბა­ტონ­მა და­მი­რე­კა, რეკ­ლა­მა წა­ვი­კი­თხე და თქვენ­თან შვი­ლის მოყ­ვა­ნა მინ­დაო. მობ­რძან­დით-მეთ­ქი. მო­მიყ­ვა­ნა ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი, და­უ­ნის სინ­დრო­მის მქო­ნე, ხუ­ჭუა ბიჭი, დღეს უკვე ყვე­ლას­თვის კარ­გად ცნო­ბი­ლი გიგო ში­უ­კაშ­ვი­ლი. ვუ­თხა­რი, - კი ბა­ტო­ნო, მაგ­რამ ცხოვ­რე­ბა­ში ასეთ ბავ­შვებ­თან მუ­შა­ო­ბის გა­მოც­დი­ლე­ბა არ მქო­ნია, არ ვიცი, რო­გორ შევ­ძლებ, თუმ­ცა უარს არ გე­უბ­ნე­ბით-მეთ­ქი. - ვცა­დო­თო და ასე და­ვი­წყეთ.

ისე მოხ­და, რომ გი­გოს­თან რამ­დე­ნი­მე წელი ვი­მუ­შა­ვე. ჩვენს სხვა­დას­ხვა სპექ­ტაკლში მო­ნა­წი­ლე­ობ­და. ყვე­ლა­ფერს ალღო აუღო, ყვე­ლას­თან კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა ჰქონ­და, მოს­წონ­და ჩვენ­თან ერ­თად მუ­შა­ო­ბა და კარ­გად წა­მოგ­ვყვა. გი­გოს დღის ცენ­ტრის ხელ­მძღვა­ნე­ლი რომ ხე­დავ­და, მი­თხრა, - იქ­ნებ რამე სა­ა­ხალ­წლო ზე­ი­მი ჩვენც დაგ­ვიდ­გაო. ვცა­დოთ-მეთ­ქი. არც იმ ადა­მი­ა­ნებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის არა­ნა­ი­რი გა­მოც­დი­ლე­ბა არ მქონ­და, ამი­ტომ ჯგუფ­თან რომ შე­ვე­დი, თავი მარ­ტოდ ვიგ­რძე­ნი, მაგ­რამ სა­კუ­თარ თავს შე­მო­ვუ­ძა­ხე, რა­ღაც უნდა გა­ვა­კე­თო-მეთ­ქი.

- თა­ვი­დან ალ­ბათ მათი გაც­ნო­ბა და­ი­წყეთ...

- კი, თი­თო­ე­ულს ნელ-ნელა ვიც­ნობ­დი და თით­ქოს ასე პერ­სო­ნა­ლუ­რად ინ­დი­ვი­დებს ვსწავ­ლობ­დი. სა­ინ­ტე­რე­სო აღ­მოჩ­ნდა თი­თო­ე­უ­ლი. ვხვდე­ბო­დი, რომ მათ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა ძა­ლი­ან მხიბ­ლავ­და და იმ ყვე­ლა­ფერ­მა ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად რა­ღა­ცე­ბი და­მაძ­ლე­ვი­ნა. პირ­ველ ჯერ­ზე სა­ა­ხალ­წლო სპექ­ტაკ­ლი ვი­თა­მა­შეთ, რო­მე­ლიც ჩემი და­წე­რი­ლი იუ­მო­რის­ტუ­ლი ზღა­პა­რი იყო. ამას სხვა სპექ­ტაკ­ლე­ბი მოჰ­ყვა... მერე მახ­სოვს, არ­ჩე­ვა­ნის წი­ნა­შე დავ­დე­ქი - ერ­თგვა­რი გზა­გა­სა­ყა­რი იყო. ვფიქ­რობ­დი, მგო­ნი, თე­ატ­რი­დან ამ თემ­ში ვბარ­გდე­ბი-მეთ­ქი. თე­ატ­რის­თვის თა­ვის და­ნე­ბე­ბა არ მინ­დო­და.

- სა­ბო­ლო­ოდ ეს რამ გა­და­გა­წყვე­ტი­ნათ?

- ერთხელ დღის ცენ­ტრში, რე­პე­ტი­ცი­ა­ზე ერ­თმა აუ­ტის­ტმა ბიჭ­მა სა­ოც­რად ითა­მა­შა და დავ­ფიქ­რდი, პრო­ფე­სი­უ­ლად ამას შევ­ძლებ­დი თუ არა. უცებ წარ­მო­ვიდ­გი­ნე, ამის გვერ­დზე პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი მსა­ხი­ო­ბი და მათი სცე­ნა­ზე პარტნი­ო­რო­ბა... ვი­ფიქ­რე, თუ სა­ჭი­რო გახ­და, მე­გო­ბარ მსა­ხი­ო­ბებს და­ვიხ­მარ-მეთ­ქი...

მიც­კე­ვიჩ­ზე, ავ­ტო­ფა­რეხ­ში თე­ატ­რი 40 კვად­რა­ტულ მეტრში გავ­ხსე­ნით. ძა­ლი­ან პა­ტა­რა იყო, მაგ­რამ არა­ფე­რი აკ­ლდა, არც ფარ­და და არც კუ­ლი­სე­ბი. ვხუმ­რობ­დი, ისე­თი პა­ტა­რა სივ­რცეა, თი­თოს თითო კვად­რა­ტი გვაქვს-თქო... ჩემი ძვე­ლი წრი­დან ბავ­შვე­ბი გა­ი­ზარ­დნენ, ზოგ­მა "თე­ატ­რა­ლურ­შიც“ ჩა­ა­ბა­რა და ვინც ჯერ კი­დევ პა­ტა­რა იყო, ახალ თე­ატრს შე­მო­უ­ერ­თდა. ასე მოხ­და ინ­ტეგ­რა­ცია.

სამი სპექ­ტაკ­ლი დავ­დგით. ერთ-ერთ სპექ­ტაკლზე, იმ­ხა­ნად პირ­ვე­ლი ლედი მაკა ჩი­ჩუა გვეს­ტუმ­რა. ქალ­ბა­ტონ­მა მა­კამ რომ გვნა­ხა, გა­და­ი­რია და პრე­ზი­დენ­ტის სა­რე­ზერ­ვო ფონ­დი­დან ერთი წლით უზ­ნა­ძე­ზე 250 მეტ­რი ფარ­თი გვი­ქი­რა­ვეს.

სცე­ნა მო­ვა­წყვეთ, 80 სკა­მი შე­ვი­ძი­ნეთ, ფარ­დე­ბი გა­მოვ­ჭე­რით, გა­ნა­თე­ბა გავ­მარ­თეთ. გა­და­სა­რე­ვი თე­ატ­რი გა­მო­ვი­და... კარ­გად ვი­ყა­ვით, სა­რე­პე­ტი­ცი­ოც გვქონ­და, დარ­ბა­ზიც და რა­ღაც ეტაპ­ზე იმ ფარ­თის ქი­რას ჩვენც ვიხ­დი­დით. აქ­ტი­უ­რად ვმუ­შა­ობ­დით, გვყავ­და მა­ყუ­რებ­ლე­ბი. მერე პარ­ლა­მენ­ტში და­მი­ბა­რეს, რამ­დე­ნი­მე დე­პუ­ტა­ტი შემ­ხვდა, მი­თხრეს, ოღონდ, მო­გე­წო­ნოს, დაგ­ვთან­ხმდე და ახ­მე­ტე­ლის თე­ატ­რის ერთ ფლი­გელს გა­მო­გი­ყოფთ, შე­ზღუ­დუ­ლი შე­საძ­ლებ­ლო­ბის ადა­მი­ა­ნებ­ზე მორ­გე­ბულ სივ­რცედ აქ­ციე, თე­ატ­რი ამუ­შავ­დე­ბა, ხელ­ფა­სიც გექ­ნე­ბათ და ბი­უ­ჯე­ტი­ცო. დავ­თან­ხმდი. შემ­დეგ სამ­ჯერ და­უ­რე­კე, - ჩემი ხე­ლით აშე­ნე­ბულ-მო­წყო­ბი­ლი სივ­რცე, სა­დაც ახლა ვართ, და­ვან­გრიო, მარ­თლა გა­დავ­დი­ვართ იქი­დან-მეთ­ქი? კიო, - მი­თხრეს. 27 მარტს უნდა მივ­სუ­ლი­ყა­ვით, ახა­ლი ად­გი­ლი რომ მე­ნა­ხა და მა­ნამ­დე ჩემი ხე­ლით აშე­ნე­ბუ­ლი თე­ატ­რის სივ­რცე და­მან­გრე­ვი­ნეს. ბო­ლოს მი­თხრეს, - ეგ საქ­მე არ გა­მო­ვი­დაო. ამა­სო­ბა­ში ის შე­ნო­ბა, სა­დაც ვი­ყა­ვით, გა­ქი­რავ­და. მერე მის გვერ­დით რა­ღაც ფარ­თი გა­მო­ი­ძებ­ნა, ახლა ის გა­ვა­სუფ­თა­ვე, იქი­დან რამ­დე­ნი­მე მან­ქა­ნა ნა­გა­ვი გა­ვი­ტა­ნე და სა­მუ­შა­ოდ ისევ მო­ვა­წყვე, სა­დაც ერთი წელი ვი­ყა­ვით. პა­რა­ლე­ლუ­რად შე­სა­ფე­რის ად­გილს მა­ინც ვე­ძებ­დით, სა­ბო­ლო­ოდ 4 წლის წინ ხო­რა­ვას სახ­ლში გოგი გე­გეჭ­კორ­თან მი­ვე­დი, კვრა­ში 3 დღე სა­რე­პე­ტი­ციო დაგ­ვით­მო, მერე დარ­ბა­ზიც...

- დღეს თქვე­ნი თე­ატ­რი "აზ­და­კის ბაღი“ შშმ პი­რე­ბით არის და­კომ­პლექ­ტე­ბუ­ლი?

- ჩვე­ნი თე­ატ­რი და­კომ­პლექ­ტე­ბუ­ლია მენ­ტა­ლუ­რი შე­ზღუდ­ვით ადა­მი­ა­ნე­ბით, - ჩვენ­თან არი­ან და­უ­ნის სინ­დრო­მი მქო­ნე, აუ­ტის­ტუ­რი სპექტრის, გო­ნებ­რი­ვი ჩა­მორ­ჩე­ნის მქო­ნე ახალ­გაზ­რდე­ბი. ფი­ზი­კუ­რი შე­ზღუდ­ვის მქო­ნე არ გვყავს, თუმ­ცა არ ვამ­ბობ, რომ მათ არ ავიყ­ვან... უბ­რა­ლოდ თა­ვი­დან რად­გან მენ­ტა­ლუ­რი შე­ზღუდ­ვე­ბის მქო­ნე ადა­მი­ა­ნებ­თან მო­მი­წია ურ­თი­ერ­თო­ბამ, მაგ კუ­თხით უფრო მივ­დი­ვართ. ჩვენ­თან ასა­კობ­რი­ვი ზღვა­რიც არ არის. არი­ან 18-დან, არის 38 წლი­საც და მე­ტიც. ტი­პუ­რი გან­ვი­თა­რე­ბის მქო­ნე მსა­ხი­ო­ბე­ბი მოწ­ვე­ვით გვყავს ხოლ­მე. გა­აჩ­ნია სპექ­ტაკლს და მას­შტაბს.

- და­ფი­ნან­სე­ბა გაქვთ?

- გრან­ტი­დან გრან­ტამ­დე ვართ, წე­ლი­წად­ში ერთხელ კულ­ტუ­რის სა­მი­ნის­ტრო გვწყა­ლობ­და ხოლ­მე, ბოლო 1-2 წე­ლია, ესეც მო­ი­კოჭ­ლებს. სა­მი­ნის­ტროს აქვს გრან­ტი, რო­მე­ლიც შე­ზღუ­დუ­ლი შე­საძ­ლებ­ლო­ბის მქო­ნე ადა­მი­ა­ნე­ბის კულ­ტუ­რულ ღო­ნის­ძი­ე­ბას აფი­ნან­სებს. ეს ერთ სპექ­ტაკლზე ან გვყოფ­ნის, ან - არა. არა­და, ეს ადა­მი­ა­ნე­ბი არა­ვის­ზე ნაკ­ლებს არ შრო­მო­ბენ და შე­სა­ბა­მი­სად, ღირ­სე­უ­ლი შე­მო­სა­ვა­ლი უნდა ჰქონ­დეთ.

- რო­გორც ვხდე­ბი, თე­ატ­რის რეკ­ვი­ზი­ტო­რი, კოს­ტი­უ­მე­ბის მხატ­ვა­რი, რე­ჟი­სო­რი, სა­ჭი­რო­ე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში, მსა­ხი­ო­ბიც თქვენ ხართ...

- აი, ჯა­დო­ქა­რი ხარ, აგაყ­ვა­ვებ­თო - ასე­თი ფრა­ზე­ბით მო­დი­ოდ­ნენ ადა­მი­ა­ნე­ბი და მა­ლე­ვე ქრე­ბოდ­ნენ... ბოლო წე­ლია, მე­რია გა­აქ­ტი­ურ­და, სა­მარ­შრუ­ტო ტაქ­სი შეგ­ვი­ძი­ნეს, რი­თაც გას­ტროლ­ზე დავ­დი­ვართ სკო­ლებ­ში, როცა პა­ტარ-პა­ტა­რა პრო­ექ­ტებს ვა­კე­თებთ. ბა­ღე­ბის­თვი­საც 3-4-კა­ცი­ა­ნი სპექ­ტაკ­ლებს შევ­ქმნით, გვინ­და, რომ ასე რა­ღაც­ნა­ი­რად თა­ვიც ვარ­ჩი­ნოთ და ცნო­ბი­ე­რე­ბაც გავ­ზარ­დოთ.

- დღეს უკვე ამ ადა­მი­ა­ნე­ბის გან­ვი­თა­რე­ბა­ზე აქ­ტი­უ­რად ზრუ­ნავთ. რო­გორ გა­მოგ­დით მათ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა - მათი სცე­ნის­თვის გახ­სნა რო­გორ ხდე­ბა?

- ბა­ნა­ლუ­რი ვიქ­ნე­ბი და ვი­ტყვი, მთა­ვა­რი სიყ­ვა­რუ­ლია - სიყ­ვა­რუ­ლი საქ­მი­სა და ამ ადა­მი­ა­ნე­ბის მი­მართ. მეტ­წი­ლად კი მათ­მა ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რო­ბამ გამ­ზარ­და და მათ­თან­ვე მუ­შა­ო­ბა მას­წავ­ლა. მივხდი, რომ თი­თო­ე­ულს ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რად უნდა მივ­დგო­მო­დი და ესა თუ ის საქ­მე თი­თო­ე­უ­ლის შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე გა­ე­კე­თე­ბი­ნა ისე, რომ მა­ყუ­რებ­ლის­თვის მისი პერ­სო­ნა­ჟის მოქ­მე­დე­ბა აღ­ქმა­დი ყო­ფი­ლი­ყო.

- თქვე­ნი მო­რი­გი სპექ­ტაკ­ლით (ნო­დარ დუმ­ბა­ძის "ჰე­ლა­დოს“) სა­ო­ცარ სამ­ყა­რო­ში შე­მა­ხე­დეთ... თე­ატ­რი ხომ თა­ვის­თა­ვად ჯა­დოს­ნუ­რი სამ­ყა­როა, მაგ­რამ რა­საც თქვენ ამ ადა­მი­ა­ნებ­თან აკე­თებთ, ეს კი­დევ სხვა სამ­ყა­როა... ტექ­სტის სწავ­ლა, რო­ლის ათ­ვი­სე­ბა მათ­თვის დიდ ძა­ლის­ხმე­ვას მო­ი­თხოვს?

- არ არის ად­ვი­ლი, მაგ­რამ გა­ვი­მე­ო­რებ, მთა­ვა­რია სიყ­ვა­რუ­ლი და კი­დევ შე­დე­გი­დან მი­ღე­ბუ­ლი სი­ა­მოვ­ნე­ბა. როცა რთუ­ლი ამ­ბი­დან იღებ შე­დეგს, უფრო ამა­ყად ხარ. არ ვიცი, ეს რო­გორ ხდე­ბა, მაგ­რამ ასეა.

მენ­ტა­ლურ შე­ზღუდ­ვას ძი­რი­თა­დად ის აქვს, რომ ადა­მი­ა­ნებს აღ­ქმა უჭირთ. მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია მა­ტე­რი­ის აღ­ქმი­სა და გა­გე­ბის უნა­რი. ესა თუ ის მა­ტე­რია იმად რომ მი­ვი­ღოთ, რაც სი­ნამ­დვი­ლე­შია, ესა თუ ის გა­რე­მო­ე­ბა უნდა აღ­ვიქ­ვათ... თა­ვი­დან უჭირთ, მაგ­რამ როცა მას მი­ი­ღე­ბენ, ხვდე­ბი­ან, რას აკე­თე­ბენ და ის აღა­რა­სო­დეს ავი­წყდე­ბათ.

პირ­ვე­ლი სპექ­ტაკ­ლი ნო­დარ დუმ­ბა­ძის "ბო­შე­ბი“ იყო. 9 წლის მერე, დღეს რომ ვუ­თხრა, მოდი, "ბო­შე­ბი“ ვი­თა­მა­შოთ-თქო, ზუს­ტად იმ ტემპში, იმ ხა­ზით ითა­მა­შე­ბენ - ყვე­ლა­ფე­რი ახ­სოვთ. ეს ემო­ცი­უ­რი მახ­სოვ­რო­ბაა.

- ე.ი. ბევ­რი ახ­სნით იმ­დე­ნად კარ­გად იგე­ბენ, რომ ის აღარ ავი­წყდე­ბათ...

- კი... პი­რა­დად მე იმ წუ­თას შე­იძ­ლე­ბა გა­ვი­გე, აღ­ქმუ­ლიც მქონ­და, მაგ­რამ დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში გო­ნე­ბი­დან მე­ფან­ტე­ბა, მათ - არა. სას­წა­უ­ლი­ვი­თაა...

მერე მათ­თვის თე­რა­პია მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. დრამ-თე­რა­პია სა­სი­ა­მოვ­ნოდ და და­დე­ბი­თად მუ­შა­ობს, ასე­ვე რო­ლუ­რი თა­მა­შე­ბი, გა­მოც­ნო­ბა­ნა თუ შე­ჯიბ­რი - თე­ატ­რა­ლუ­რი თა­მა­შე­ბი... ამ კუ­თხით ეტა­პობ­რი­ვად ტრე­ნინ­გე­ბი­თაც და­ვინ­ტე­რეს­დი და სწავ­ლა და­ვი­წყე. ასე რომ, დრამ-თე­რა­პია თე­ატ­რა­ლუ­რი სა­ვარ­ჯი­შო­ე­ბის ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი ანა­ლი­ზია. ასე რომ, მათ­თვის ეს ყვე­ლა­ფე­რი მრა­ვალ­მხრივ სა­სარ­გებ­ლოა: არის თე­რა­პია, ად­გი­ლი ცხოვ­რე­ბა­ში და სამ­სა­ხუ­რია. მო­ტი­ვა­ცი­ის­თვი­საც აუ­ცი­ლე­ბე­ლია, რომ არ უნდა და­ნებ­დნენ, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი აცხოვ­რებთ ამ ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლე­ბიც შე­იძ­ლე­ბა შინ ჯდო­მის­თვის ყო­ფი­ლიყ­ვნენ გან­წი­რუ­ლე­ბი. ამ სივ­რცე­ში კი არი­ან წარ­მა­ტე­ბუ­ლი და ყო­ჩა­ღი გოგო-ბი­ჭე­ბი.

- რო­გორც ვიცი, შვე­დეთ­ში იქა­უ­რი მო­დე­ლის გა­სა­ზი­ა­რებ­ლად იყა­ვით...

- შვე­დეთ­ში იმის­თვის წა­ვე­დით, რომ იქა­უ­რი მო­დე­ლი შეგ­ვეს­წავ­ლა. მე ძი­რი­თა­დად ხე­ლოვ­ნე­ბის კუ­თხით გახ­ლდით და და­ნარ­ჩე­ნე­ბი - უფრო ფსი­ქო­ლო­გე­ბი იყ­ვნენ. ბევ­რი შეხ­ვედ­რა გვქონ­და. სტოკ­ჰოლმთან ახ­ლოს ერთი ჩვენ­ნა­ი­რი ძა­ლი­ან ცნო­ბი­ლი, წარ­მა­ტე­ბუ­ლი თე­ატ­რია. მსა­ხი­ო­ბე­ბი ნიუ-იორ­კის ფე­შენ ვიკ­ზე გაჰ­ყავთ, ყვე­ლა იმ თე­ატრს აფი­ნან­სებს, რე­ჟი­სორ­მა სცე­ნა­ზე ნამ­დვი­ლი ბო­ინ­გი რომ მო­ი­თხო­ვოს, ბო­ინ­გი გაჩ­ნდე­ბა. მათ­თან უამ­რა­ვი ასის­ტენ­ტია და­კა­ვე­ბუ­ლი, მოკ­ლედ, შე­სა­ნიშ­ნა­ვი სა­მუ­შაო გა­რე­მო აქვთ. მათი სპექ­ტაკ­ლი რომ ვნა­ხეთ, ვი­საც უნდა ამ­პარ­ტავ­ნე­ბა­ში ჩა­მით­ვა­ლოს, სად ჩავმძვრა­ლი­ყა­ვი, მარ­თლა არ ვი­ცო­დი. ვფიქ­რობ­დი, ჩემი სპექ­ტაკ­ლი და ჩემი ბავ­შვე­ბი ამ ხალ­ხმა რომ ნა­ხოს, გა­და­ი­რე­ვი­ან-მეთ­ქი. მჯე­რა, ეს დღეც დად­გე­ბა, გა­ვალთ უცხო­ეთ­შიც, ამას ოდეს­ღაც მო­ვა­ხერ­ხებთ, რად­გან ჩვე­ნი დასი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლია.