"ხალხი რომ წერს, დედა გამოაჩინეო, ასჯერ დავწერე, რომ დედა არ არის საქართველოში და..." - ბიოლოგიური მშობლების პოვნის რა დეტალებს ამხელს თამუნა მუსერიძე?
თამუნა მუსერიძის რვაწლიანი ძიება დასრულდა და ჟურნალისტმა ბიოლოგიური მშობლები იპოვა. ბოლო კვირას მედია თითქმის ყოველ დღე წერდა ჟურნალისტის თავბრუდამხვევი ისტორიის შესახებ, თუ როგორ ჩავიდა სამეგრელოში ბიოლოგიური მამის შესახვედრად. გავრცელებულ კადრებთან დაკავშირებით, მილოცვების გარდა, ხალხი სვამდა უამრავ კითხვას, თუ სად იყო დედა, გაყიდეს თუ გააშვილეს, როგორ გავიდა ბიოლოგიური მშობლების კვალზე და ა.შ.
ჟურნალისტმა გადაწყვიტა, რომ საკუთარი გამომწერებისთვის ვიდეო ჩაეწერა, რომელშიც იმ კითხვებს სცემს პასუხს, რომელიც ბოლო კვირის განმავლობაში მისი მისამართით არაერთხელ დაისვა
"სამეგრელოდან დროებით დავბრუნდით, მაგრამ ისევ გვიწევს ცოტა ხანში წასვლა. ბევრი ვინერვიულეთ თუ ცოტა, მთავარია, რომ ყველაფერმა კარგად ჩაიარა. ჩემთვის მთავარი იყო ნათესავების გვერდში დგომა და პირველ რიგში, მათი უზომოდ მადლიერი ვარ, ეს ადამიანები რომ არ ყოფილიყვნენ, ასე არ გამიმარტივდებოდა იქ ყოფნა. საუბარი მაქვს ჩემს ბიძაშვილებზე და მამიდაშვილებზე. მე მათ ამაგს, დახვედრას და კეთილგანწყობას ვერასოდეს გადავიხდი.
მესმის, რომ დედის მხრის მიმართ დიდი ინტერესია, მაგრამ მათი დიდი ნაწილი საქართველოში არ ცხოვრობს და მათი ფოტოები რომ დავდო და ვისაუბრო ,ასე არ გამოდის. მათ როდესაც შევხვდები, მერე გაგაცნობთ. ჯერ აქეთა მხარე არ მაქვს ამოწურული და მერწმუნეთ, ისინი არანაკლებ ულამაზესები არიან. მათ შესახებ ინფორმაციას შემდეგ მოგაწვდით, როდესაც წავალთ იმ ქალაქში, სადაც ისინი ერთად არიან.
რაც შეეხება მამის მხარეს, ერთიანად რომ მოვყვე ეს ისტორია, აირევით. გრძელი გზაა, მაქსიმალურად ვეცდები ეტაპობრივად მოგაწოდოთ ამომწურავი ინფორმაცია. აუცილებლად ყველას გეტყვით, რომ არ არსებობს ის, რასაც ვერ მიაღწევთ, როდესაც ადამიანს რაღაც გულით უნდა, აუცილებლად შეძლებს.
თუმცა ჩემი ნათესავების და მეგობრები ამ ომში ჩემთან ერთად რომ არ ყოფილიყვნენ, ვერ ვიპოვიდი, ჩემს ბიძაშვილს ნიას რომ არ გაეკეთებინა გენეტიკური ტესტი. ჩემთვის ცოტა გაუგებარია, ხალხი რომ წერს, დედა გამოაჩინეო, ასჯერ დავწერე, რომ დედა არ არის საქართველოში და ვერ გამოვაჩენ. ფოტო დავდო და დავაწერო, ეს არის დედა? - როდესაც დედას ვნახავ და გავცვლით ემოციებს, შემდეგი განვითარება უფრო მნიშვნელოვანი იქნება თქვენთვის, ვიდრე მისი ფოტო გამოვაქვეყნო. ეს არ არის სწორი ნაბიჯი. ჩემი ძმის ცოლი ამდენი ხანია ჩართულია და ვესაუბრები, ძალიან უხარიათ ჩემს ძმასაც და რძალსაც, მაგრამ ვიდრე არ თქვეს რომ მზად არიან გამოჩნდნენ საჯაროდ, მე ხმა არ ამომიღია.
ყველაზე დიდი ემოცია მაშინ მქონდა, როდესაც ჩავედი ზუგდიდში და ვნახე სახლი სადაც მამა ცხოვრობდა. ვინც მიცნობთ, იცით, რომ სტაფილოსფერი ძალიან მიყვარს და როდესაც ჩავედი და ვნახე ამხელა ზუგდიდში არის ერთადერთი სტაფილოსფერი სახლი და იქ ცხოვრობს მამაჩემი, გავგიჟდი. ვკითხე ეს სახლი სტაფილოსფერი რატომ არის-მეთქი, მითხრა, რომ მისი საყვარელი ფერი იყო. გაჩუმებული ვიყავი დიდი ხანი, ხმა ვერ ამოვიღე.
ყველაზე მეტი კითხვაა, ამ ხალხის გენეტიკურ ტესტზე დათანხმება როგორ მოვახერხე, ორივე მხარე მაქსიმალურად მობილიზებული იყო. ხვალ დავდებ ვიდეოს, როგორ ვნახე პასუხები, ეს იყო ყველაზე შოკისმომგვრელი ემოცია ჩემს ცხოვრებაში.
ვიცოდი, რომ მეგრელი ვიყავი, ნათლიამ რომელმაც წამომიყვანა სამშობიაროდან მითხრა, რომ დედა იყო მეგრელი. ყველგან ვამბობდი ამას, ყველა ინტერვიუში, მაგრამ ბოლომდე არ მჯეროდა. დავიწყე ძებნა სამეგრელოში, შემდეგ სამტრედიაში, საჩხერეში, ჭიათურაში, მაგრამ მას შემდეგ, რაც ჩემმა ბიძაშვილმა ნიამ გენეტიკური ტესტი გაიკეთა, დადასტურდა, რომ მამის მხრიდან მე ვარ მეგრელი. შემდეგ დედის მხარემ გაიკეთა ტესტი და დადასტურდა, რომ დედის მხრიდანაც მეგრელი ვიყავი.
მიუხედავად იმისა, რომ ჩართული მყავდა ყველა და ყველაფერი, სამწუხაროდ, ჩემი დახმარება ვერ მოახერხა ვერავინ. ისე იყო საბუთები გაკეთებული, რომ გენეტიკურიო ტესტი რომ არა, კვალზე ვერ გავიდოდი. ასევე ერთი ადამიანი, რომელიც გამოჩნდა თვე ნახევრის წინ, რეალურად, საბოლოო წერტილი ამ ადამიანმა დასვა. სამწუხაროდ, ბევრი დრო დამჭირდა და ეკლიანი გზა, ვიდრე მშობლებს ვიპოვიდი და ეს ყველაფერი მაინც არ დადგინდებოდა, რომ არა გენეტიკური ტესტი და ეს ადამიანი.
წაიკითხეთ ასევე: