2010 წლის 22 ივ­ლისს მუ­ცოს ხე­ო­ბა­ში დატ­რი­ა­ლე­ბულ­მა ტრა­გე­დი­ამ მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო შეძ­რა. "ჯი­პის“ მარ­კის ავ­ტო­მო­ბი­ლი, სა­დაც 10 ადა­მი­ა­ნი იჯდა, გზი­დან გა­და­ვარ­და. ავ­ტო­კა­ტას­ტრო­ფამ 7 ადა­მი­ა­ნის, მათ შო­რის, 3 მცი­რე­წლო­ვა­ნი ბავ­შვი იმ­სხვერ­პლა. და­ი­ღუპ­ნენ პოეტ გელა და­ი­ა­უ­რის მე­უღ­ლე - თე­ო­ნა ქუმ­სი­აშ­ვი­ლი და მისი ორი ვაჟი, ასე­ვე თე­ო­ნას და, მან­ქა­ნის მძღო­ლი - ბერ­დია არა­ბუ­ლი, მისი მე­უღ­ლე და მათი შვი­ლი. ტრა­გე­დი­ას სას­წა­უ­ლებ­რი­ვად გა­და­ურჩნენ - გელა და­ი­ა­უ­რი, მისი ცო­ლისძმა და გე­ლას დე­ი­დაშ­ვი­ლი თე­ო­ნა ჭინ­ჭა­რა­უ­ლი.

ამ სა­ში­ნე­ლი ამ­ბი­დან ამ ზა­ფხულს 14 წელი გა­ვი­და. Ambebi.ge თე­ო­ნა ჭინ­ჭა­რა­ულს ესა­უბ­რა და მისი სა­ო­ცა­რი გა­დარ­ჩე­ნის ამ­ბა­ვი ჩა­წე­რა.

თე­ო­ნა ჭინ­ჭა­რა­უ­ლი:

- და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე შა­ტილ­ში, სკო­ლაც შა­ტილ­ში და­ვამ­თავ­რე და შემ­დეგ თბი­ლის­ში, უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში გა­ვაგ­რძე­ლე სწავ­ლა. პრო­ფე­სი­ით ფსი­ქო­ლო­გი, რე­ლი­გი­ათმცოდ­ნე ვარ. ამ­ჟა­მად თბი­ლის­ში, სკო­ლა­ში მან­და­ტუ­რად ვმუ­შა­ობ. მყავს ორ ვაჟი - 10 წლის და 2 წლის... მამა 2015 წელს გარ­და­მეც­ვა­ლა, დედა ფი­ლო­ლო­გი და შა­ტილ­ში სკო­ლის დი­რექ­ტო­რია...

რაც ჩვენ 2010 წელს შეგ­ვემ­თხვა, მსგავ­სი რამ ალ­ბათ, არც და­მე­სიზ­მრე­ბო­და... მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, მთის ყვე­ლა კუ­თხეს თა­ვის დღე­ო­ბა აქვს, ეს ტრა­დი­ცია დღემ­დე შე­მორ­ჩე­ნი­ლია და გრძელ­დე­ბა... ხევ­სუ­რეთ­ში ჩვე­ნი დღე­სას­წა­უ­ლი ათენ­გე­ნო­ბაა. სწო­რედ ამ დღის­თვის ჩემი დე­ი­დაშ­ვი­ლი - გელა და­ი­ა­უ­რი თა­ვი­სი ოჯა­ხით იყო ამო­სუ­ლი. მას ახ­ლდა მე­გო­ბა­რი, ბერ­დია არა­ბუ­ლი მე­უღ­ლით და 4 თვის პა­ტა­რით (გელა ბერ­დი­ას მეჯ­ვა­რე და შვი­ლის ნათ­ლი­აც იყო), ხოლო 2 ვაჟი ბა­რი­სა­ხო­ში, მშობ­ლებ­თან ჰყავ­და და­ტო­ვე­ბუ­ლი.

ასე­ვე თე­ო­ნა ქუმ­სი­აშ­ვილს თა­ვის და-ძმა - ნა­თია და თორ­ნი­კე ახ­ლდა. იმ სა­ღა­მოს ჩვენ­თან დარ­ჩნენ და მე­ო­რე დღეს ყვე­ლა­ნი ერ­თად შა­ტი­ლი­დან 30 კი­ლო­მეტრში, სო­ფელ ხო­ნის­ჭა­ლა­ში დღე­სას­წა­ულ­ზე 2 მან­ქა­ნით წა­ვე­დით. ათენ­გე­ნო­ბას ხევ­სუ­რუ­ლი წე­სით ბავ­შვებს სა­ლო­ცავს აბა­რე­ბენ, რა­საც გა­ნათ­ვლას ეძა­ხი­ან. ჰოდა, გე­ლას თა­ვის ბავ­შვე­ბი სა­ლო­ცა­ვის­თვის უნდა მი­ე­ბა­რე­ბი­ნა - მისი იქ ამოს­ვლის ერთ-ერთი მი­ზე­ზი ესეც იყო.

- რო­გორც ცნო­ბი­ლია, დღე­სას­წა­ულს და­ეს­წა­რით და ის სა­ში­ნე­ლი ამ­ბა­ვი უკან გზა­ზე და­გა­ტყდათ, ხომ?

- კი, ყვე­ლა­ფე­რი რომ დამ­თავ­რდა, ყვე­ლა­ნი ერ­თად წა­მო­ვე­დით, წინ ჩვე­ნი მან­ქა­ნა მო­დი­ო­და, სა­ჭეს­თან ბერ­დია იჯდა. მან­ქა­ნა­ში ვის­ხე­დით - მე, თე­ო­ნა, მისი და ნა­თია, ბერ­დოს გვერ­დით მე­უღ­ლე სოფო ეჯდა, სა­ბარ­გულ­ში იყ­ვნენ - გელა და თორ­ნი­კე...

სო­ფომ ჩან­თა­ში რა­ღაც ვერ იპო­ვა და თა­ვი­სი პა­ტა­რა ცოტა ხნით მე გად­მო­მა­წო­და, და­მი­კა­ვეო. მე ბერ­დი­ას უკან ვი­ჯე­ქი, გვერ­დით თე­ო­ნა მეჯ­და და მის გვერ­დით კი მისი და ნა­თია იყო. თე­ო­ნას და გე­ლას შვი­ლე­ბი კალ­თა­ში მათ ეს­ხდნენ...

ნელა წა­ვი­დე­თო, - მახ­სოვს, ბერ­დი­ას ეუბ­ნე­ბოდ­ნენ, რად­გან ვიწ­რო და მიხ­ვე­ულ-მოხ­ვე­უ­ლი გზე­ბი იყო. კი, არ ინერ­ვი­უ­ლოთ, ნელ-ნელა ჩა­ვალ­თო, - ბერ­დია ამ­ბობ­და. რად­გან 4 თვის ჩვი­ლი მე­ჭი­რა, მთე­ლი ყუ­რა­დღე­ბა მის­კენ მქონ­და გა­და­ტა­ნი­ლი, რომ იმ მი­სახ­ვევ-მო­სახ­ვე­ვებ­ში რამე არ სტკე­ნო­და... უეც­რად შე­მო­მეს­მა ხმა - ბერ­დო, რას აკე­თებ?! და ბერ­დია გვერ­დით გა­და­ვარ­და, სა­ჭეს ხელი ჩა­მო­არ­ტყა. რა­საც ვიხ­სე­ნებ, ეს არის... სა­ვა­რა­უ­დოდ, მას გული გა­უ­ჩერ­და...

- და მან­ქა­ნა ხე­ვის­კენ წა­ვი­და?

- დიახ, სა­დაც გა­და­ვეშ­ვით და მდი­ნა­რე არ­ღუნ­ში ჩავცვივ­დით. ვიდ­რე გონ­ზე ვი­ყა­ვი, მამა გაბ­რი­ელს და პატ­რი­არ­ქს დახ­მა­რე­ბას ვთხოვ­დი, ვე­ვედ­რე­ბო­დი, გა­დაგ­ვარ­ჩი­ნეთ-მეთ­ქი. მერე გო­ნე­ბა დავ­კარ­გე და არა­ფე­რი მახ­სოვს, მხო­ლოდ რა­ღაც ხმე­ბი ად­გილ-ად­გილ ჩა­მეს­მო­და... თვა­ლე­ბი რომ გა­ვა­ხი­ლე, არ მე­გო­ნა, რომ ცო­ცხა­ლი ვი­ყა­ვი.

- გა­დარ­ჩე­ნას პატ­რი­არ­ქს და მამა გაბ­რი­ელს სთხოვ­დით?

- ჩვე­ნი ტრა­გე­დია 2010 წლის 22 ივ­ლისს მოხ­და. 2010 წლის 20 ივ­ლისს კი, პატ­რი­არ­ქი ხევ­სუ­რეთ­ში იყო ამობ­რძა­ნე­ბუ­ლი, სა­დაც მო­მა­ვა­ლი ტაძ­რის სა­ძირ­კვე­ლი აკურ­თხა. მა­შინ დამ­ლო­ცა და ჯვა­რი გად­მომ­ცა. ეს ჩემ­თვის უდი­დე­სი სი­ხა­რუ­ლი იყო... რაც შე­ე­ხე­ბა მამა გაბ­რი­ელს, მისი მოხ­დე­ნი­ლი სას­წა­უ­ლე­ბის შე­სა­ხებ ბევ­რი რამ ვი­ცო­დი, მათ შო­რის, მისი სუ­ლი­ე­რი შვი­ლის­გან, რო­მე­ლიც ჩემი რე­ლი­გი­ის მას­წავ­ლე­ბე­ლი იყო, აქ, ხევ­სუ­რეთ­ში, პროგ­რა­მით იყო ამო­სუ­ლი. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მამა გაბ­რი­ე­ლი მა­შინ წმინ­და­ნად ჯერ არ იყო შე­რა­ცხუ­ლი, მის მი­მართ დიდი რწმე­ნა მქონ­და. პა­ტარ-პა­ტა­რა გან­საც­დე­ლე­ბი­სას შემ­წე­ო­ბას მა­ნამ­დეც ვთხოვ­დი ხოლ­მე. დიდი მად­ლი ჰქონ­და და სას­წა­უ­ლებს ახ­დენ­და - 2010 წელს მისი სას­წა­უ­ლით გა­დავ­რჩი...

- და­ვუბ­რუნ­დეთ ამ­ბავს - უგო­ნო მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში რამ­დენ ხანს იყა­ვით?

- რო­გორც ად­გი­ლობ­რი­ვებ­მა თქვეს, მდი­ნა­რემ ნა­ხე­ვა­რი კი­ლო­მეტ­რი მა­ტა­რა და კლდე­ებ­ში გამ­ჭე­და. ჩემი ბი­ძაშ­ვი­ლის მე­უღ­ლემ შემ­თხვე­ვით მი­პო­ვა. გელა და თორ­ნი­კე კი სა­ბარ­გუ­ლი­დან ამო­იყ­ვა­ნეს.

რო­დე­საც მან­ქა­ნა გა­დატ­რი­ალ­და, წყა­ლი დიდი წნე­ვით შე­მო­ვარ­და და მან­ქა­ნი­დან ყვე­ლა გაგ­ვი­ტა­ნა. ავ­ტო­მო­ბი­ლის უკა­ნა მხა­რე ოდ­ნავ აი­წია და გე­ლამ და თორ­ნი­კემ ამოს­ვლა იქი­დან შეძ­ლეს. გე­ლას იქა­უ­რი ბი­ჭე­ბის­თვის ხე­ლით უნიშ­ნე­ბია, რომ ცო­ცხა­ლი იყო, რად­გან არა­ვის ეგო­ნა, თუ იქ ვინ­მე ცო­ცხა­ლი იქ­ნე­ბო­და... თორ­ნი­კეც იქვე ამო­ცოც­და. და­ნარ­ჩე­ნე­ბი, ვინც მდი­ნა­რემ გა­მო­ი­ტა­ნა, ყვე­ლა­ნი გარ­და­იც­ვალ­ნენ - ბერ­დია არა­ბუ­ლი, მისი მე­უღ­ლე - სოფო ღო­ღო­ბე­რი­ძე, თე­ო­ნა და მისი და - ნა­თია ქუმ­სი­აშ­ვი­ლი. გე­ლას უფ­რო­სი ვა­ჟის ცხე­და­რი ვერ იპო­ვეს, ვერც ბერ­დი­ას 4 თვის ბავ­შვის.

- სა­ბო­ლო­ოდ იქი­დან რო­გორ ამო­გიყ­ვა­ნეს?

- იმ ად­გი­ლებ­ში ვიწ­რო კა­ლა­პო­ტი იყო, გარ­შე­მო კლდე­ე­ბი. ვინც დაგ­ვი­ნა­ხა, რომ მდი­ნა­რეს ადა­მი­ა­ნე­ბი მიჰ­ქონ­და, იმ მი­უ­ვა­ლი ად­გი­ლის გამო მო­ახ­ლო­ე­ბას ვერ ახერ­ხებ­დნენ. რამ­დე­ნი­მე მდი­ნა­რე­ში კი­დეც ჩა­ვარ­და და თვი­თონ გახ­და საშ­ვე­ლი. მერე გა­და­წყვი­ტეს, კა­ლა­პო­ტი სა­დაც ფარ­თოვ­დე­ბო­და, იქით წა­სუ­ლიყ­ვნენ და მდი­ნა­რე­ში იქ ჩამ­დგა­რიყ­ვნენ, რომ ჩა­მო­ა­ტა­რებს, დავ­ხვდე­ბი­თო... მოკ­ლედ, ისე მოხ­და, რომ ჩემი ბი­ძაშ­ვი­ლის მე­უღ­ლეს შე­ვუ­ნიშ­ნი­ვარ, ოღონდ, არ იცო­და, რომ მე ვი­ყა­ვი. მერე ჩემ­მა რძალ­მა თქვა, გაშ­ლი­ლი თმა და­ვი­ნა­ხე და თმით შე­გი­ცა­ნიო. კლდე­ებ­ში ვი­ყა­ვი გა­ჭე­დი­ლი...

მა­თი­ვე მო­ნა­ყო­ლი­დან ვიცი, თურ­მე წყა­ლი წნე­ვით რომ მირ­ტყამ­და, აქეთ-იქით მაგ­დებ­და... იმ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში მყოფს უცებ რა­ღაც მო­მენ­ტში მო­მეს­მა - თეო, ნუ გე­ში­ნია, ცო­ცხა­ლი ხარ. ხე­ებს ჩა­ე­ჭი­და, ხელი ჩა­მავ­ლო და 2 ხე­ლით ამომ­წია... ისე გქონ­და კლდე­ში ფე­ხე­ბი ჩა­ჭე­დი­ლი, მე­გო­ნა, მოგ­წყდე­ბო­დაო. მოკ­ლედ, დიდი ძა­ლის­ხმე­ვა დას­ჭირ­და, რომ ნა­ხევ­რად უგო­ნო მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ამო­ვეყ­ვა­ნე.

სახ­ლში მი­მიყ­ვა­ნეს და გა­მო­ი­ძა­ხეს რე­ა­ნი­მო­ბი­ლე­ბი, სას­წრა­ფოს ბრი­გა­დე­ბი და თბი­ლის­ში რეს­პუბ­ლი­კურ სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში გა­და­მიყ­ვა­ნეს.

- რა და­ზი­ა­ნე­ბე­ბი გქონ­დათ?

- რე­ა­ნი­მა­ცი­ა­ში ერთი დღე ვი­ყა­ვი, მსუ­ბუ­ქი ფორ­მის და­ზი­ა­ნე­ბე­ბი მქონ­და - და­ბე­ჟი­ლო­ბა, ნა­კაწ­რე­ბი, ტვი­ნის შერ­ყე­ვაც მსუ­ბუ­ქი ფორ­მით... კლი­ნი­კა­ში ყოფ­ნი­სას ჩემს სა­ნა­ხა­ვად ჩვე­ნი ახ­ლო­ბე­ლი, მამა და­ვით ჭინ­ჭა­რა­უ­ლი (ბი­ძად მე­კუთ­ვნის) მო­ვი­და. ის ხევ­სუ­რე­თის მო­ძღვა­რია, რო­მელ­მაც მი­თხრა, პატ­რი­არ­ქი თა­ვის­თან გი­ბა­რებს. რომ გა­მოგ­წე­რენ და უკეთ იქ­ნე­ბი, იცო­დე, ჩვენ­თან, სა­პატ­რი­არ­ქო­ში უნდა მოხ­ვი­დეო.

სა­ერ­თოდ მამა და­ვი­თის და­ნახ­ვა­ზე გული ამი­ჩუყ­და, მერე ისიც გა­მახ­სენ­და, გულ­ზე პატ­რი­არ­ქის ნა­ჩუ­ქა­რი ჯვა­რი კი­დევ მე­კი­და, თუ არა, რო­მე­ლიც 2 დღის წინ გად­მომ­ცა, მა­შინ­ვე და­ვი­ხე­დე და ჯვა­რი ისევ ზედ მქონ­და. ეს მა­შინ, როცა წყალ­მა ტან­საც­მე­ლი წა­მარ­თვა...

ჩემ­თან დე­დის გარ­და არა­ვის უშ­ვებ­დნენ, შე­მო­დი­ო­და მა­მა­ჩე­მის ძმაც, რად­გან ქი­რურ­გია. მერე ცალ­კე პა­ლა­ტა­ში გა­და­მიყ­ვა­ნეს და ბო­ლოს გამ­წე­რეს. იქი­დან რამ­დე­ნი­მე დღე­ში პატ­რი­არ­ქს ვეს­ტუმ­რე. ჩემ­თან ერ­თად სა­პატ­რი­არ­ქო­ში იყ­ვნენ თეოს და ბერ­დი­ას მშობ­ლე­ბიც.

პატ­რი­არ­ქმა მკი­თხა, - რო­გორ გა­დარ­ჩიო? თქვე­ნი და მამა გაბ­რი­ე­ლის წყა­ლო­ბით-მეთ­ქი, - ეს სი­ტყვე­ბი ძლივს ამო­ვი­ლუღ­ლუ­ღე. ვერ გა­ი­გო და კი­დევ ახ­ლოს მო­ვი­და. რო­გო­რო? - კი­თხვა გა­მი­მე­ო­რა და მეც პა­სუ­ხი გა­ვუ­მე­ო­რე. მერე უეც­რად ამე­ტი­რა... შენ სა­ი­ქი­ოს წა­სას­ვლე­ლად მზად არ ყო­ფილ­ხარ, აქ შენი მი­სია გაქვს შე­სას­რუ­ლე­ბე­ლიო და ჩა­მე­ხუ­ტა...

- თე­ო­ნა, ამ ტრა­გე­დი­ამ ალ­ბათ ბევრ რა­მე­ზე და­გა­ფიქ­რათ... რა­ღა­ცე­ბი სხვაგ­ვა­რად შე­ა­ფა­სეთ...

- მივ­ხვდი, რომ ყვე­ლა­ფე­რი წუ­თი­ე­რია და ყვე­ლა­ფე­რი ღვთის ნე­ბაა... წი­ნას­წარ არა­ვინ არა­ფე­რი იცის, რა შე­იძ­ლე­ბა მოხ­დეს... რად­გა­ნაც ჩვენ ჩვე­ნი ჯვა­რი გვაქვს სა­ზი­დი, ამი­ტომ რწმე­ნით უნდა ვი­ცხოვ­როთ, მუდ­მი­ვად ისეთ სი­ნა­ნულ­ში ვი­ყოთ, თით­ქოს ბოლო დღეა.

სიკ­ვდილს თვა­ლებ­ში ჩავ­ხე­დე, მქონ­და გან­ცდა, რომ ვკვდე­ბი, მაგ­რამ აღარც ვკვდე­ბი... ვამ­ბობ­დი - ღმერ­თო, მა­პა­ტიე, ცოდ­ვი­ლი ვკვდე­ბი-მეთ­ქი. კი, ეს სი­ნა­ნუ­ლი იმ წუ­ტებ­ში მქონ­და...

სა­კუ­თარ ცოდ­ვებ­სა და სა­კუ­თარ თავ­ში ჩა­ფიქ­რე­ბა თი­თო­ე­ულს გვჭირ­დე­ბა. გან­საც­დელს კი უფა­ლი იმი­ტომ გვივ­ლენს, რომ რწმე­ნა­ში მე­ტად გავძლი­ერ­დეთ, ადა­მი­ა­ნე­ბი მე­ტად შე­ვიყ­ვა­როთ. ცხოვ­რე­ბა სხვა არა­ფე­რია, რად­გან იმ ქვეყ­ნად ღვთის წი­ნა­შე ცა­რი­ე­ლი სუ­ლით წარვდგე­ბით. იქ კი იმ სი­კე­თე­ე­ბით მი­დი­ხარ, რაც აქ გა­გი­კე­თე­ბია...

ტრა­გე­დი­ამ იმა­ზე და­მა­ფიქ­რა, რომ სუ­ლი­ე­რად უნდა გავძლი­ე­რე­ბუ­ლი­ყა­ვი და მო­ნას­ტერ­ში წა­ვე­დი. 2 კვი­რა მცხე­თა­ში, სამ­თავ­როს დე­და­თა მო­ნას­ტერ­ში ვი­ცხოვ­რე. მერე სა­სუ­ლი­ე­რო სე­მი­ნა­რი­ა­ში ჩა­ვა­ბა­რე...

მაგ ამ­ბავ­მა გეგ­მე­ბი რა­დი­კა­ლუ­რად შე­მეც­ვა­ლა. მა­ნამ­დე სას­წავ­ლებ­ლად გერ­მა­ნი­ა­ში მივ­დი­ო­დი, სა­ბუ­თებს ვამ­ზა­დებ­დი...

- თეო, რო­დე­საც გა­ი­გეთ, რომ ის ადა­მი­ა­ნე­ბი, ვის­თან ერ­თა­დაც მან­ქა­ნა­ში მგზავ­რობ­დით, ცო­ცხლე­ბი აღარ იყ­ვნენ, ეს ალ­ბათ ძა­ლი­ან მძი­მედ გა­და­სა­ტა­ნი იყო?

- მი­მა­ლავ­დნენ, დედა მე­უბ­ნე­ბო­და, კლი­ნი­კა­ში არი­ა­ნო, მერე ბი­ძა­ჩემს ვკი­თხე, - ვინ გა­დავ­რჩით, რო­გორ არი­ან ისი­ნი-მეთ­ქი? ხმა უკან­კა­ლებ­და და ტი­რო­და - რაღა ვინ - შენ, გელა და თა­ვის ცო­ლის ძმაო... ჯერ კი­დევ კლი­ნი­კა­ში ვი­ყა­ვი და შოკი მი­ვი­ღე. ბი­ძა­ჩემს არ ეგო­ნა, რომ არ ვი­ცო­დი... ძა­ლი­ან გა­მი­ჭირ­და იმის გა­აზ­რე­ბა, რომ ის ადა­მი­ა­ნე­ბი და­ი­ღუპ­ნენ - ამან ფი­ზი­კუ­რად და ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად და­მან­გრია. სინ­დი­სი მქეჯ­ნი­და, მე რომ გა­დავ­რჩი, ისი­ნი ვერა... მერე სა­სუ­ლი­ე­რო პი­რებ­თან მი­წევ­და შეხ­ვედ­რე­ბი, სა­უბ­რე­ბი და ამან გა­მაძ­ლე­ბი­ნა. ღა­მით კოშ­მა­რებს ვხე­დავ­დი, ყურ­ში რა­ღაც ხმე­ბი ჩა­მეს­მო­და და თვალ­წინ სულ ის სა­ში­ნე­ლი კად­რე­ბი მედ­გა...

არა­და, მა­შინ 20 წლის ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ დიდი გან­საც­დე­ლის წი­ნა­შე აღ­მოვ­ჩნდი... თუმ­ცა, რო­გორც ვთქვი, ბევ­რი რამ გა­და­ვა­ფა­სე და ცხოვ­რე­ბა სულ სხვა თვა­ლით და­ვი­ნა­ხე...

იხი­ლეთ ასე­ვე:

• "რომ მი­თხრა შა­ტილ­ში უნდა გავ­თხოვ­დე, გელა და­ი­ა­ურს მივ­ყვე­ბი მთა­შიო, ხუმ­რო­ბა მე­გო­ნა" - ქალი, რომ­ლის ხმაც მთა­ში სულ იქ­ნე­ბა
• "შენ კიდე მე­უბ­ნე­ბი, ნუ იტი­რე­ბო...." - თეოს წე­რი­ლე­ბი­დან გე­ლას!