ის ოფი­ცი­ა­ლუ­რად ძა­ლოს­ნო­ბის ეროვ­ნულ ფე­დე­რა­ცი­ა­ზეა მი­მაგ­რე­ბუ­ლია, თუმ­ცა სა­ჭი­რო­ე­ბი­სა­მებრ, მო­ჭი­და­ვე­ებ­სა და ძი­უ­დო­ის­ტებ­საც ეხ­მა­რე­ბა. თა­ვა­დაც სპორ­ტსმე­ნო­ბა­ზე ოც­ნე­ბობ­და, თუმ­ცა ამის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა არ მი­ე­ცა. მა­ინც მო­ნა­ხა თა­ვი­სი ად­გი­ლი ამ სფე­რო­ში - 11 წე­ლია სპორ­ტსმე­ნებს მკურ­ნა­ლობს და მათ წარ­მა­ტე­ბა­ში გი­ორ­გი ექი­მის წვლი­ლი დი­დია. ამას წი­ნათ, წე­რი­ლი და­წე­რა სამ­გზის ოლიმ­პი­ურ ჩემ­პი­ონ­ზე, რო­მელ­მაც თურ­მე ურ­თუ­ლე­სი გზა გა­ი­ა­რა იქამ­დე, ვიდ­რე ოლიმ­პი­ა­დის კვარ­ცხლბე­კის მწვერ­ვალს მე­სა­მედ შე­უდ­გე­ბო­და. სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ უმალ აი­ტა­ცა მისი ლი­ტე­რა­ტო­რის ენით და­წე­რი­ლი ემო­ცი­უ­რი პოს­ტი.

• მის­მა ფოტო თუ ვი­დე­ო­კად­რებ­მაც არა­ერ­თხელ მო­ნუს­ხა სა­ზო­გა­დო­ე­ბა, თუმ­ცა რო­გორც ამ­ბობს, პირ­ველ რიგ­ში არის ექი­მი, რო­მე­ლიც მაქ­სი­მუმს აკე­თებს სპორ­ტი­სა და სპორ­ტსმე­ნე­ბის­თვის. ამის დას­ტუ­რად ისიც გა­მოდ­გე­ბა, რომ პა­რი­ზი­დან დი­ლით ჩა­მო­სუ­ლი, სა­ღა­მოს ბა­კუ­რი­ან­ში იყო 20 წლამ­დელ ძა­ლო­სან­თა შეკ­რე­ბა­ზე.

"მათი შე­ჯიბ­რი ახ­ლოვ­დე­ბა, სექ­ტემ­ბრის შუა რი­ცხვებ­ში მსოფ­ლიო ჩემ­პი­ო­ნა­ტია და რო­მე­ლი­მეს რა­ი­მე აწუ­ხებ­დეს და მე ვის­ვე­ნებ­დე, ამის­თვის და­სა­კარ­გი დღე­ე­ბი არ მაქვს (მით უმე­ტეს, შვე­ბუ­ლე­ბა მე­კუთ­ვნის), მინ­და, ისი­ნი შე­ჯიბ­რე­ბას მაქ­სი­მა­ლუ­რად ფორ­მა­ში შე­ვახ­ვედ­რო", - გვე­უბ­ნე­ბა ძა­ლოს­ნო­ბის ეროვ­ნუ­ლი ნაკ­რე­ბის ექიმ-რე­ა­ბი­ლი­ტო­ლო­გი გი­ორ­გი ჭინ­ჭა­რა­უ­ლი.

- გი­ორ­გი შე­სა­ნიშ­ნა­ვად წერთ, ან სა­ი­დან ასე­თი სა­ო­ცა­რი კად­რე­ბი, ფო­ტო­ხე­ლო­ვა­ნიც ყო­ფილ­ხართ...

- ბავ­შვო­ბი­დან კი­თხვა მიყ­ვარ­და ძა­ლი­ან, ვკი­თხუ­ლობ­დი პრო­ზას, პო­ე­ზი­ას. 17 წლამ­დე, სა­ნამ სა­მე­დი­ცი­ნო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ჩა­ვი­რი­ცხე­ბო­დი, წიგ­ნი არ გა­მიგ­დია ხე­ლი­დან. სკო­ლა­ში მი­ჭირ­და ტექ­ნი­კუ­რი საგ­ნე­ბის ათ­ვი­სე­ბა, სა­მა­გი­ე­როდ, სი­ა­მოვ­ნე­ბით ვსწავ­ლობ­დი ჰუ­მა­ნი­ტა­რულ საგ­ნებს, კარ­გად ვკი­თხუ­ლობ­დი ლექ­სებს. ამ ყვე­ლა­ფერ­მა მერე თავი იჩი­ნა სტუ­დენ­ტო­ბის წლებ­ში, და­ვი­წყე ლექ­სე­ბის წერა, ბევ­რი ლექ­სი მაქვს, რომ­ლე­ბიც დღე­საც ძალ­ზე პო­პუ­ლა­რუ­ლია ჩემს სა­მე­გობ­რო წრე­ში. არც წერა მი­ჭირს... ბოლო პე­რი­ოდ­ში ნაკ­ლე­ბად ვწერ, ხან­და­ხან რა­ღაც ქვეყ­ნის­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვან თა­რიღს, ან მოვ­ლე­ნას თუ მი­ვუ­ძღვნი, ძი­რი­თა­დად გა­და­სუ­ლი ვარ სპორ­ტულ ცხოვ­რე­ბა­ზე, უმე­ტე­სად ვი­დეო-ფოტო კად­რე­ბის გა­და­ღე­ბა­სა და სპორ­ტულ თე­მებ­ზე წე­რა­ზე. როცა ჩემ­პი­ო­ნა­ტი და სხვა დიდი ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბია, ამ დროს ვჩნდე­ბი ჩემი "ნა­მუ­შევ­რე­ბით" სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში.

- რო­გორ და რა­ტომ აირ­ჩი­ეთ სპე­ცი­ა­ლო­ბა - სპორ­ტუ­ლი მე­დი­ცი­ნა და რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცია?

- ბავ­შვო­ბი­დან სპორ­ტსმე­ნო­ბა მინ­დო­და, თუმ­ცა არ მქონ­და ამის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა. ჩემს სო­ფელ­ში, ლა­ფა­ნა­ანთკარ­ში (დუ­შე­თის რა­ი­ო­ნი), სა­დაც და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე, არ იყო მა­ღა­ლი დო­ნის რო­მე­ლი­მე სპორ­ტუ­ლი წრე, მახ­ლო­ბელ სო­ფელ­ში იყო ერთი ცეკ­ვის წრე. მერე კა­რა­ტის წრე ჩა­მო­ყა­ლიბ­და, იქ ცოტა ხანს ვი­ა­რე, მაგ­რამ ძა­ლი­ან ზარ­მა­ცი ვი­ყა­ვი და, შე­სა­ბა­მი­სად, მაგ სპორ­ტის­თვის ვერ გა­მოვ­დე­ქი. ჩემი პაპა - დე­დას მამა სამ­სონ პა­ტენ­კო (დედა ნა­ხევ­რად უკ­რა­ი­ნე­ლი მყავს) 90-ია­ნებ­ში ძა­ლი­ან ცნო­ბი­ლი სპორ­ტსმე­ნი იყო - სსრკ-ს მრა­ვალ­გზის ჩემ­პი­ო­ნი სამ­ბო­ში, მერე - სა­ქარ­თვე­ლოს ჩემ­პი­ო­ნი ქარ­თულ ჭი­და­ო­ბა­ში. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ოჯახ­ში ყვე­ლას უნ­დო­და სპორ­ტს გავ­ყო­ლო­დი, სხე­უ­ლი და ვი­ზუ­ა­ლიც მი­წყობ­და ხელს, მაგ­რამ ლა­ფა­ნა­ანთკა­რი­დან თბი­ლი­სამ­დე 35კმ. რო­გორ უნდა მევ­ლო, თა­ნაც, მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი თვალ­საზ­რი­სით ოჯახს არც ჰქონ­და ამის სა­შუ­ა­ლე­ბა. რაგ­ბი, ან ჭი­და­ო­ბა მინ­დო­და, მაგ­რამ არ გა­მო­ვი­და...

სა­მე­დი­ცი­ნო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ახა­ლი ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბუ­ლი იყო სპორ­ტუ­ლი მე­დი­ცი­ნის და რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცი­ის ფა­კულ­ტე­ტი და ვი­ნა­ი­დან მშობ­ლებს უნ­დო­დათ, სპორ­ტში შე­მეღ­წია რა­მე­ნა­ი­რად, აბი­ტუ­რი­ენ­ტმა პირ­ვე­ლი ეს ფა­კულ­ტე­ტი ჩავ­წე­რე. მა­მას იმე­დი არ ჰქონ­და, რომ ჩა­ვა­ბა­რებ­დი, რად­გან ძა­ლი­ან ცუდი მოს­წავ­ლე ვი­ყა­ვი. მშობ­ლებ­მა მი­თხრეს, ჩვენ პირ­ველს სა­მე­დი­ცი­ნოს ჩავ­წერთ, მერე და­ნარ­ჩენს ისე­თებს, სა­დაც ნაკ­ლე­ბი ქუ­ლე­ბით შე­იძ­ლე­ბა მოხ­ვედ­რა, რაც გა­მოხ­ვალ, გა­მოხ­ვალ, ბოლო-ბოლო იმას მა­ინც ვი­ტყვით, შვი­ლი ექი­მი გვინ­დო­და გვყო­ლო­დაო. პირ­ვე­ლი­ვე წელს ჩა­ვა­ბა­რე სა­მე­დი­ცი­ნო­ზე და ისე­თი ქუ­ლე­ბი ავი­ღე, 30% გრან­ტიც შემ­ხვდა. მას მერე და­ვი­წყე და და­ვი­წყე... მერე გა­ვი­ცა­ნი ჩვე­ნი ზურა კა­ხაბ­რიშ­ვი­ლი - ოლიმ­პი­უ­რი ნაკ­რე­ბის მთა­ვა­რი ექი­მი, ძა­ლი­ან მო­ვე­წო­ნე და მი­თხრა, ჩემს გვერ­დით თუ დარ­ჩე­ბი, მოგ­ცემ სამ­სა­ხურ­სო და 2013 წელს ძა­ლო­სან­თა ნაკ­რებ­ში ექიმ-რე­ა­ბი­ლი­ტო­ლო­გად და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა. მა­შინ ეს ახა­ლი ხილი იყო, მათ ექი­მი არ ჰყავ­დათ (ძი­რი­თა­დად მა­სა­ჟის­ტე­ბი) და იმ მხრივ ვი­ყა­ვით უნი­ვერ­სა­ლუ­რე­ბი, რომ მა­სა­ჟის გარ­და ბევ­რი რა­ღაც გვე­ვა­ლა.

- დღეს კვა­ლი­ფი­ცი­უ­რი ექი­მი ხართ, რო­მელ­საც მწვრთნე­ლი­ან-სპორ­ტსმე­ნე­ბი­ა­ნად ყვე­ლა ენ­დო­ბა... რას ნიშ­ნავს თქვენ­თვის ეს პრო­ფე­სია?

- რო­დე­საც ისეთ გუნდთან და ისეთ კონ­კრე­ტულ პი­როვ­ნე­ბას­თან მუ­შა­ობ, რო­მე­ლიც თა­ვი­სი სპორ­ტუ­ლი შე­დე­გე­ბით მსოფ­ლი­ოს აზან­ზა­რებს, ეს ფაქ­ტიც მე­ტყვე­ლებს იმა­ზე, რომ ჩემი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი ემ­თხვე­ვა მის სპორ­ტულ გა­მოც­დი­ლე­ბებს. ძა­ლი­ან ცვა­ლე­ბა­დი ხა­სი­ა­თის ადა­მი­ა­ნი ვარ და არ მიყ­ვარს ერთ ად­გი­ლას გა­ჩე­რე­ბა, ყო­ველ­თვის მოძ­რა­ო­ბა­ში ვარ. ამ­დე­ნი წე­ლია ამ ბი­ჭებ­თან ვარ, რაც იმას ნიშ­ნავს, რომ ჩემი თავი ამ სპორ­ტში და ამ სპორ­ტსმე­ნებ­თან ვი­პო­ვე, მათ გა­რე­შე ვერ ვცხოვ­რობ... მარ­ტი­ვი მა­გა­ლი­თი რომ მო­გიყ­ვა­ნოთ, პა­რი­ზი­დან რომ ჩა­მოვფრინ­დი, დი­ლის 6 სა­ათ­ზე ვი­ყა­ვი შინ და სა­ღა­მო­დან უკვე 20 წლამ­დელ­თა შეკ­რე­ბა­ზე ვარ ბა­კუ­რი­ან­ში. მათი შე­ჯიბ­რი ახ­ლოვ­დე­ბა, სექ­ტემ­ბრის შუა რი­ცხვებ­ში მსოფ­ლიო ჩემ­პი­ო­ნა­ტია და რო­მე­ლი­მეს რა­ი­მე აწუ­ხებ­დეს და მე ვის­ვე­ნებ­დე (მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ შვე­ბუ­ლე­ბა მე­კუთ­ვნის), და­სა­კარ­გი დღე­ე­ბი არ მაქვს, მინ­და, ისი­ნი შე­ჯიბ­რე­ბას მაქ­სი­მა­ლუ­რად ფორ­მა­ში შე­ვახ­ვედ­რო.

- ლაშა ტა­ლა­ხა­ძე­ზე საკ­მა­ოდ ემო­ცი­უ­რი პოს­ტი და­დეთ, რა­მაც სა­ზო­გა­დო­ე­ბის აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბა გა­მო­იწ­ვია - აწ უკვე სამ­გზის ოლიმ­პი­უ­რი ჩემ­პი­ო­ნის უმ­ძი­მე­სი გზა აღ­წე­რეთ, რო­მე­ლიც მან თი­თო­ე­უ­ლი გა­მარ­ჯვე­ბის­თვის გა­ი­ა­რა...

- მარ­ტი­ვად რომ აგიხ­სნათ, ლა­შას გა­მოს­ვლებს ვინც უყუ­რებს, ის იმ­დე­ნად მარ­ტი­ვად ძლევს წო­ნებს, მა­ყუ­რე­ბე­ლი მხო­ლოდ და მხო­ლოდ ლან­გარ­ზე და­დე­ბულ შე­დეგს ხე­დავს, რა­საც ჩვენ ვა­ფიქ­სი­რებთ. ლა­შა­ზე პოს­ტი იმი­ტომ დავ­წე­რე, მინ­დო­და მა­ყუ­რე­ბელს და­ახ­ლო­ე­ბით მა­ინც სცოდ­ნო­და, რა ფასი ღირს თი­თო­ე­უ­ლი ოქ­როს მე­და­ლი, თი­თო­ე­უ­ლი აწე­უ­ლი წონა, რა­საც ფი­ცარ­ნაგ­ზე ლაშა ასე ბუმ­ბუ­ლი­ვით იტა­ცებს, თუ კრავს. ზო­გი­ერ­თი ადა­მი­ა­ნი ამას იცით, რო­გორ აღიქ­ვამს? - მერე რა, ლაშა გა­მო­ვი­და, აწია, გა­უ­ჭირ­დე­ბო­და, თუ რა? ჩემ­თვის მისი წარ­მა­ტე­ბაც და წა­რუ­მა­ტებ­ლო­ბაც ისე­თი­ვე სა­სი­ხა­რუ­ლოა და ისე­თი­ვე მტკივ­ნე­უ­ლი, რო­გო­რიც ლა­შას­თვის და მისი ოჯა­ხის წევ­რე­ბის­თვის (სხვა­თა შო­რის, ჩვენ ნა­თელ­მი­რო­ნო­ბაც გვა­კავ­ში­რებს). ეს წე­რი­ლიც სწო­რედ იმას ემ­სა­ხუ­რე­ბო­და, რომ მა­ყუ­რე­ბელს ბო­ლომ­დე გა­ე­თა­ვი­სე­ბი­ნა, თუ რამ­დე­ნად რთუ­ლი იყო ამ ოლიმ­პი­უ­რი თა­მა­შის მო­გე­ბა ისე­თი სპორ­ტსმე­ნის­თვი­საც კი, რო­გო­რიც ლაშა ტა­ლა­ხა­ძეა.

- ამ ტრი­უმფში თქვენს წვლილ­ზე რას იტყვით?

- მარ­ტი­ვად რომ აგიხ­სნათ, სა­დღე­ი­სოდ სპორ­ტი და მე­დი­ცი­ნა ერ­თმა­ნეთ­ზეა გა­და­ჯაჭ­ვუ­ლი. არა­ვის სამ­სა­ხურს და შე­საძ­ლებ­ლო­ბას არ ვაკ­ნი­ნებ, მაგ­რამ მინ­და გი­თხრათ, რომ მწვრთნე­ლე­ბის და სა­მე­დი­ცი­ნო ჯგუ­ფის ერ­თად შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი სა­მუ­შა­ო­თი იდე­ბა დღეს შე­დე­გი იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ რაც უნდა ჯან­მრთე­ლი იყოს სპორ­ტსმე­ნი, რო­დე­საც ის მძი­მე ვარ­ჯი­შებს გა­დის შე­ჯიბ­რე­ბამ­დე, იქ აუ­ცი­ლებ­ლად თავს იჩენს ტრავ­მა, რომ­ლის მო­შუ­შე­ბა სა­ვარ­ჯი­შო პრო­ცეს­ში ძა­ლი­ან რთუ­ლია. სამ­ჯერ მეტი დრო მჭირ­დე­ბა ვუშ­ვე­ლო ნე­ბის­მი­ერ ჩვე­უ­ლებ­რივ ადა­მი­ანს, რო­მე­ლიც კონ­კრე­ტუ­ლი სახ­სრის ტკი­ვი­ლით მი­კავ­შირ­დე­ბა და­სახ­მა­რებ­ლად, ვიდ­რე სპორ­ტსმენს. მის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, რი­გით ადა­მი­ანს აუ­ცი­ლებ­ლად შე­ვუ­ზღუ­დავ მოძ­რა­ო­ბას, გა­და­ად­გი­ლე­ბას, ყო­ველ­დღი­ურ დატ­ვირ­თვას. სპორ­ტსმენ­მა ყო­ველ­დღი­უ­რად თუ არ ივარ­ჯი­შა, მისი შე­დე­გი უკან-უკან წავა, ამი­ტომ მას ათ­მა­გი ყუ­რა­დღე­ბა სჭირ­დე­ბა, რათა ოპ­ტი­მა­ლურ ფორ­მა­ში შეხ­ვდეს ნა­ნატრ შე­ჯიბ­რე­ბას.

- მარ­თა­ლია მო­ა­რუ­ლი ხმე­ბი იმის შე­სა­ხებ, რომ პლა­ნე­ტის უძ­ლი­ე­რე­სი კაცი კა­რი­ე­რას ას­რუ­ლებს?

- დღე­ვან­დე­ლი გად­მო­სა­ხე­დი­დან ვე­რა­ფერს გე­ტყვით, რად­გან თვი­თონ ლა­შა­ზეა ბევ­რი რამ და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. თა­მა­მად შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ ლაშა თუ მალე და­უბ­რუნ­დე­ბა ვარ­ჯიშს, არის იმის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, რომ დე­კემ­ბერ­ში ის მსოფ­ლიო ჩემ­პი­ო­ნატ­ზეც იხი­ლოთ. მას თუ ცოტა დიდ­ხანს მო­უ­წევს შეს­ვე­ნე­ბა (მით უმე­ტეს, რომ კი­დევ აწუ­ხებს რა­ღა­ცე­ბი), ამ შემ­თხვე­ვა­ში, ალ­ბათ მსოფ­ლიო ჩემ­პი­ო­ნა­ტის გა­მო­ტო­ვე­ბა მო­უ­წევს და მერე უკვე გა­და­წყდე­ბა, ევ­რო­პა­ზე დაბ­რუნ­დე­ბა, თუ - მსოფ­ლი­ო­ზე. მისი წას­ვლა არ არის გა­და­წყვე­ტი­ლი, მით უმე­ტეს, ამ­ხე­ლა სპორ­ტსმე­ნე­ბი ისეთ დროს ამ­თავ­რე­ბენ კა­რი­ე­რას, რო­დე­საც რა­ი­მე გა­დამ­წყვეტ ტურ­ნირს, ან ჩემ­პი­ო­ნატს მო­ი­გე­ბენ. ლაშა კა­რი­ე­რის დას­რუ­ლე­ბას თუ აპი­რებ­და, თა­ვი­სუფ­ლად შე­ეძ­ლო ამის შე­სა­ხებ ოლიმ­პი­ა­დის დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ გა­ნე­ცხა­დე­ბი­ნა პირ­ვე­ლი­ვე ინ­ტერ­ვი­უ­ში, რო­გორც ეს ლე­გენ­და­რულ­მა მო­ჭი­და­ვემ თაჰა აქ­გი­ულ­მა გა­ა­კე­თა - რო­გორც კი და­ას­რუ­ლა ბრინ­ჯა­ოს­თვის ჭი­და­ო­ბა, იქვე, ხა­ლი­ჩა­ზე გა­ი­ხა­და ე.წ. ბარ­ცოვ­კე­ბი (სა­ჭი­დაო ფეხ­საც­მე­ლი), რაც ავ­ტო­მა­ტუ­რად იმას ნიშ­ნავს, რომ კა­რი­ე­რა და­ას­რუ­ლა. ასე­თი­ვე წე­სია ძა­ლოს­ნო­ბა­ში - იქვე, ფი­ცარ­ნაგ­ზე იხ­დი­ან ხოლ­მე სა­ვარ­ჯი­შო „შტან­გეტ­კას“ (სპე­ცი­ა­ლუ­რი ძა­ლოს­ნუ­რი ფეხ­საც­მე­ლი), რომ­ლის გახ­დაც ავ­ტო­მა­ტუ­რად დამ­თავ­რე­ბას ნიშ­ნავს. ლა­შამ რად­გან ეს არ გა­ა­კე­თა, დიდი იმე­დი მაქვს, მის ას­პა­რე­ზო­ბას კი­დევ არა­ერ­თხელ ვი­ხი­ლავთ.

- მწვრთნელ­თან ერ­თად თქვენს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, გა­მო­ვა თუ არა ტრავ­მი­რე­ბუ­ლი სპორ­ტსმე­ნი სა­ას­პა­რე­ზოდ, რაც ალ­ბათ ძალ­ზე სა­პა­სუ­ხის­მგებ­ლო მო­მენ­ტია. რო­გორ იქ­ცე­ვით ასეთ შემ­თხვე­ვა­ში?

- ჩვე­ნი ნაკ­რე­ბის მთა­ვა­რი მწვრთნე­ლი, მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, გი­ორ­გი ასა­ნი­ძეა, ის იღებს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას, რო­მელ­საც ემორ­ჩი­ლე­ბა დამ­ხმა­რე მწვრთნე­ლი, სა­მე­დი­ცი­ნო პერ­სო­ნა­ლი და სპორ­ტსმე­ნიც. თქვე­ნი სა­შუ­ა­ლე­ბით მინ­და დიდი მად­ლო­ბა გა­და­ვუ­ხა­დო გი­ორ­გის ნდო­ბის­თვის, იმის­თვის, რომ ჩემს აზრს ით­ვა­ლის­წი­ნებს, აშ­კა­რად ვგრძნობ მის პა­ტი­ვის­ცე­მას ჩემი სამ­სა­ხუ­რებ­რი­ვი მო­ვა­ლე­ო­ბი­სად­მი. იყო მო­მენ­ტე­ბი, როცა გია ერ­თპი­როვ­ნუ­ლად იღებ­და გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას თუნ­დაც სპორ­ტსმე­ნის ტრავ­მის შემ­თხვე­ვა­ში, მაგ­რამ დღეს მაქვს ბედ­ნი­ე­რე­ბა, რომ მას­თან ერ­თად, შე­თან­ხმე­ბუ­ლად მი­ვი­ღოთ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა, რა იქ­ნე­ბა უკე­თე­სი სპორ­ტსმე­ნის­თვის - ას­პა­რე­ზო­ბა, თუ მოს­ვე­ნე­ბა.

ახ­ლაც, ამ ოლიმ­პი­ა­და­ზე ირაკ­ლი ჩხე­ი­ძეს ჰქონ­და მსგავ­სი სი­ტუ­ა­ცია, მან პირ­ვე­ლი ცდა აკ­ვრის ჭიდ­ში გა­ა­ფუ­ჭა, მუხ­ლი ეტ­კი­ნა და ამის გამო ვერ აკრა. მე და ზუ­რაბ კა­ხაბ­რიშ­ვილს 2 წუთი გვქონ­და, ან უნდა წავ­სუ­ლი­ყა­ვით ნულ­ზე და სპორ­ტსმენს ვერც ერთი ად­გი­ლი ვერ და­ე­კა­ვე­ბი­ნა, ან არა­და, უნდა ჩაგ­ვე­ტა­რე­ბი­ნა რა­ი­მე ღო­ნის­ძი­ე­ბა, რომ­ლის მი­ხედ­ვი­თაც ის კონ­კრე­ტულ წო­ნას და­ა­ფიქ­სი­რებ­და. ზუს­ტად 2 წუთ­ში, ფაქ­ტობ­რი­ვად, მას ახა­ლი ფეხი მი­ვა­ბით (იცი­ნის), ეკი­პი­რე­ბა გა­ვა­კე­თეთ ისე­თი, რომ ირაკ­ლიმ შეძ­ლო და ის ერთი კონ­კრე­ტუ­ლი წონა მა­ინც დაგ­ვი­ფიქ­სი­რა, რა­მაც მას ოლიმ­პი­ა­და­ზე მე­ხუ­თე ად­გი­ლი მო­უ­ტა­ნა.

- ისიც გვახ­სოვს, ტო­კი­ოს ოლიმ­პი­ა­და­ზე ლაშა ბე­ქა­ურ­მა მხარ­მო­ტე­ხილ­მა რომ იბ­რძო­ლა და ჩემ­პი­ო­ნიც გახ­და. რო­გორ გა­რის­კეთ ყვე­ლამ ერ­თად?

- ასეთ დროს ორი დე­ტა­ლია ხოლ­მე გა­სათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბე­ლი: სპორ­ტსმე­ნი და მისი ხა­სი­ა­თი და მე­ო­რე - სა­მე­დი­ცი­ნო შტა­ბი და მისი შე­საძ­ლებ­ლო­ბა (რა მაქ­სი­მუმ­ზე შე­უძ­ლია გა­იყ­ვა­ნოს ტრავ­მი­რე­ბუ­ლი სპორ­ტსმე­ნი). მინ­და ბე­ქა­უ­რის ხა­სი­ა­თით და­ვი­წყო - ამ 11 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში არც ერთ სპორ­ტში მისი ხა­სი­ა­თის სპორ­ტსმენს ჯერ არ შევ­ხვედ­რილ­ვარ, ის სა­ოც­რად მებ­რძო­ლია. კაცი თავს რომ სა­მა­ს­მე­ერ­თე არაგ­ველს უწო­დებს, ჩავ­თვლი­დი, რომ მას ეკუთ­ვნის ეს წო­დე­ბა, ის მარ­თლაც სა­მა­ს­მე­ერ­თეა თა­ვი­სი საბ­რძო­ლო ხა­სი­ა­თით. ჩემი აზ­რით, კონ­კრე­ტუ­ლად ლა­შას ხა­სი­ა­თი სა­ქარ­თვე­ლო­ში 10 სპორ­ტსმენს მა­ინც რომ ჰქონ­დეს, კვარ­ცხლბეკ­ზე ყო­ველ­თვის უმაღ­ლეს წერ­ტილ­ზე ვიქ­ნე­ბით. ამ წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში უკვე შეგ­ვიძ­ლია სპორ­ტსმენ­ში წა­ვი­კი­თხოთ რა უნდა და რისი გამ­კე­თე­ბე­ლია. იმ შემ­თხვე­ვა­ში, თუ ვხე­დავ, რომ მას უნდა ას­პა­რე­ზო­ბა, მაქ­სი­მა­ლუ­რად შე­ვუ­წყობ ხელს და მეც მაქ­სი­მუმს გა­ვა­კე­თებ. ასე იყო ბე­ქა­უ­რის შემ­თხვე­ვა­ში - კა­ხაბ­რიშ­ვილ­მა, მგე­ლა­ძემ, სხვა ექი­მებ­მა და კლი­ნი­კებ­მა შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბის მაქ­სი­მუ­მი გა­მო­ავ­ლი­ნეს და მი­ზე­რულ დრო­ში მო­ხერ­ხდა მისი ტრავ­მი­რე­ბუ­ლი ხელი ჩა­ერ­თო საქ­მე­ში, მერე, კი ნა­ხეთ, ბე­ქა­ურ­მა ოლიმ­პი­უ­რი ოქ­რო­თი და­აგ­ვირ­გვი­ნა.

მსგავ­სი სი­ტუ­ა­ცია გვქონ­და ევ­რო­პის ჩემ­პი­ო­ნატ­ზე ლაშა ტა­ლა­ხა­ძეს­თა­ნაც, რო­დე­საც მან ბარ­ძა­ყის კუნ­თი გა­იგ­ლი­ჯა. შე­ჯიბ­რზე გა­მოს­ვლამ­დე 45 დღე გვქონ­და და რო­დე­საც ის გა­და­სა­ღე­ბად კლი­ნი­კა­ში მი­ვიყ­ვა­ნეთ, რა­დი­ო­ლო­გე­ბის პა­სუ­ხი ასე­თი იყო - ფეხი რომ შე­ხორ­ცდეს, 6 კვი­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში უმოძ­რა­ოდ უნდა იყოს. ჩვენ კი 45 დღე­ში მო­ვი­გეთ ევ­რო­პის ჩემ­პი­ო­ნა­ტი. რო­დე­საც ჩემი ნე­ბის­მი­ე­რი სპორ­ტსმე­ნი თა­ვის მაქ­სი­მუმს გა­ა­კე­თებს, კვარ­ცხლბეკ­ზე რომც ვერ მოხ­ვდეს, ჩემ­თვის, რო­გორც სა­მე­დი­ცი­ნო ჯგუ­ფის წარ­მო­მად­გენ­ლის­თვის, ყო­ვე­ლი დღე ემო­ცი­უ­რია. ჩემ­თვის შრო­მის და­ფა­სე­ბა ისაა, ჩემი სპორ­ტსმე­ნი კვარ­ცხლბე­კის რაც შე­იძ­ლე­ბა მა­ღალ წერ­ტილ­ზე იდ­გეს. დიდი მად­ლო­ბა მათ, ამით ძა­ლი­ან გა­ნე­ბივ­რე­ბუ­ლი რომ ვარ. ჩვენ ძა­ლი­ან კარ­გი გუნ­დი გვყავს და არა მარ­ტო დი­დებ­ში. ახლა დარ­ჩე­ნი­ლი გვაქვს სამი ძი­რი­თა­დი ტურ­ნი­რი: სექ­ტემ­ბერ­ში ოცწ­ლამ­დე­ლე­ბის მსოფ­ლიო ჩემ­პი­ო­ნა­ტი, ოქ­ტომ­ბერ­ში - 20-23 წლამ­დელ­თა ევ­რო­პის ჩემ­პი­ო­ნა­ტი და დე­კემ­ბერ­ში - დი­დე­ბის მსოფ­ლიო ჩემ­პი­ო­ნა­ტი. თა­მა­მად შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ ამ წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში კი­დევ ბევ­რჯერ გაჟ­ღერ­დე­ბა სა­ქარ­თვე­ლოს ჰიმ­ნი, მინ­და, წარ­მა­ტე­ბა ვუ­სურ­ვო ჩვენს გუნდს.

- სა­მო­მავ­ლოდ რა გეგ­მე­ბი გაქვთ?

- მი­ნი­მუმ 2028 წლის ოლიმ­პი­ა­დამ­დე არ­სად წას­ვლას ვა­პი­რებ, ამის შემ­დეგ გა­და­წყდე­ბა, სად ვიქ­ნე­ბი... საქ­მე­ში ძა­ლი­ან დიდი შრო­მის და ენერ­გი­ის ჩა­დე­ბა გვიწ­ვეს, ამას­თან, ბევ­რი გა­დაფ­რე­ნა, ოჯა­ხე­ბის­გან შორს ყოფ­ნა, მაგ­რამ სხვა­ნა­ი­რად არ გა­მო­დის. გული იმა­ზე მწყდე­ბა, რომ შვი­ლე­ბი ისე იზ­რდე­ბი­ან, მათ­თან ყო­ველ­დღი­უ­რი შე­ხე­ბა არ მაქვს, პრო­ფე­სია არ მაძ­ლევს ამის შე­საძ­ლებ­ლო­ბას. ცოტა რთუ­ლია ჩვე­ნი პრო­ფე­სია, მაგ­რამ მე­უღ­ლე მი­ეჩ­ვია. მე­უღ­ლე სა­მე­დი­ცი­ნო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში გა­ვი­ცა­ნი, სო­ფიო ფარ­მა­ცევ­ტია (პსპ-ს რე­გი­ო­ნა­ლუ­რი მე­ნე­ჯე­რის პო­ზი­ცი­ა­ზეა). ორი გო­გო­ნა მყავს, პა­ტა­რა წელს, 7 აპ­რილს და­ი­ბა­და, უფ­რო­სი 5 წლის ხდე­ბა სექ­ტემ­ბერ­ში. ყვე­ლა­ნი ერ­თად ბედ­ნი­ე­რად ვცხოვ­რობთ...

წა­ი­კი­თხეთ ასე­ვე:

• “ხერ­ხემ­ლის ტო­მოგ­რა­ფია გა­და­ვი­ღეთ, პა­სუ­ხი გა­მა­ოგ­ნე­ბე­ლი იყო“ - კუნ­თე­ბის ატრო­ფია, მუხ­ლი ხრტი­ლო­ვა­ნი სა­ფა­რის გა­რე­შე და ლაშა ტა­ლა­ხა­ძის ურ­თუ­ლე­სი გზა ჩემ­პი­ო­ნო­ბამ­დე: რას წერს მისი ექი­მი