"მხატვართან მიღალატა, რომელიც სხვისგან იყო ფეხმძიმედ, მამუკა უშვილო იყო... ბინიდან ჩემი ამოწერა უნდოდათ" - მსახიობი მძიმე დღეებზე, მეუღლესა და ემიგრაციაზე
ნინო კობერიძე გადაცემა "ნიკოლოზის კითხვებს" სტუმრობდა. მსახიობმა კიდევ ერთხელ გაიხსენა მამუკა კიკალეიშვილთან ცხრაწლიანი ქორწინების დეტალები, რომელიც ტრაგიკული მოვლენებით იყო სავსე.
მამუკა და ნინო თეატრალურ უნივერსიტეტში კურსელები იყვნენ. სწორედ იქ შედგა მათი პირველი შეხვედრა
- თავიდანვე დავინტერესდი, ისეთი საინტერესო ეტიუდები გააკეთა ამ მსუქანმა ბიჭმა, მერე ისეთი იუმორის გრძნობა ჰქონდა, რომ მომხიბლა. სუფრასთან ვისხედით ჯგუფელთან ერთად და რაღაცას ძალიან კარგად ოხუნჯობდა და ვაკოცე. გამიყვანა, მოიხურა კარები და მაგრად მაკოცა.
მეორე დღეს არც ვუყურებდი, ძალიან შერცხვენილი ვიყავი, მერე გამომიტყდა სიყვარულში. ყველაფერი იყო, ხელის თხოვნა, ქორწილი. დედა მაინც და მაინც არ იყო კმაყოფილი, არ მოსწონდა გარეგნულად. სიძე რომ გახდა, როგორც ნამდვილ სიძეს ისე მოექცა. საქორწილო სამეული უყიდა, რომელიც ძალიან ძვირი ღირდა, ამის გამო ვალის აღებამ მოუწია.
ეჭვიანი არასოდეს ვყოფილვარ, მიხაროდა რომ მოსწონდათ. მის რომანებზეც თანახმა ვიყავი, შეგუებული ვიყავი, ასეთი უცნაური რამე მჭირდა. დედური დამოკიდებულება მქონდა მის მიმართ, რაღაც კომპლექსები ჰქონდა და მოიშოროს-მეთქი, ვფიქრობდი.
ვიცოდი კონკრეტული ფაქტის შესახებ, თავად არ უთქვამს, მაგრამ მითხრეს, ეს მამუკასთან არ შემიმჩნევია. ღალატად არ ჩავუთვალე, წავიდეს, გაიხაროს-მეთქი. ეს სიყვარულს ახუნებს... ცხრა წელი ვიცხოვრეთ ერთად, შვილი არ გვყოლია, მამუკა უშვილო იყო.
ფილმის გადაღების დროს, მხატვართან მიღალატა, რომელიც სხვა კაცისგან იყო ფეხმძიმედ და კაცის ეგოიზმი ხომ იცით, მან იცოდა რომ უშვილო იყო და ამ ქალის მოყვანით, რომელსაც შვილი გაუჩნდებოდა თავის კომპლექსს იხსნიდა. რომ გააჩენდა ეს ბავშვი ვითომ მისი შვილი იყო.
ძალიან დეპრესიული პერიოდი მქონდა, იმ გოგოს ვიცნობდი მანამდე, სახლში მოდიოდა ჩვენთან, ვმასპინძლობდი, ვეფერებოდი. ამის შემდეგ მამუკას სახლიდან წამოვედი.
ძალიან მებრძოდნენ, მამუკას ჩემი ბინიდან ამოწერა უნდოდათ. მეგობარმა მითხრა, ახლა დაიწყე ბრძოლა, დეპრესიის დრო არ არისო. ძალიან კარგი ადვოკატი ავიყვანე და ეს ბრძოლა მოვიგე.
სხვათა შორის მამუკასთან შევინარჩუნე მაინც ურთიერთობა. ბოლომდე მაინც ჩემი სჯეროდა, აზრს მეკითხებოდა, იშუშებდა ტკივილებს. მისი ძმის დაკრძალვაზე რომ აღარ მივედი, მოსკოვიდან დამირეკა, ვიცი, რომ მისი ზარი იყო, მე არ ვუპასუხე.
ბოლო საუბარი მიშა მაღალაშვილისა და ნინო დუმბაძის ოჯახში გვქონდა. მაშინ თითქოს შერიგების დროს იყო საუბარი. მეგონა, რომ მარტო ჩვენ ოთხი ვიქნებოდით და მიშამ ბევრი ხალხი დაგვახვედრა. ამ ხალხთან აიჭრა მამუკა და მე მგონი გადაიფიქრა. ეს დაშორებიდან დიდი ხნის შემდეგ მოხდა.
ძალიან აერია ცხოვრება ნარკომაფიაში, ფინანსურ მაქინაციებში გაერია. ვისთანაც მიღალატა, ვინც ფეხმძიმედ იყო, ის ბავშვი არ გაჩნდა, ვისი იმედიც ჰქონდა. ღმერთი ზოგჯერ ასე ერევა. შემდეგ აიყვანეს შვილი და ის ქალიც მიატოვა. შემდეგ მოსკოვში მოიყვანა ვიღაც ტანია.
ემიგრაცია
იტალიაში შინა მოსამსახურე ვიყავი, 18 თვე ვიყავი იქ და ათი ოჯახი გამოვიცვალე. ეს ძალიან დიდი სტრესი იყო. სამსახური ვერ ამეწყო. ზოგი ჩადის და სულ ერთ ოჯახს ერგება, მე ვერა. რას ვაკეთებდი? დალაგებით აქაც ვალაგებ და იქაც. იქ სამაგიეროდ ფულს მაძლევდნენ ამაში. რა იყო ამაში სათაკილო, არაფერი. იტალიური ვიცოდი ცოტა მაინც.
ისე მენატრებოდა ჩემი ბალიში ჩემი ოჯახი. ქართული ნოსტალგია რაც არის, ეს ჩემს ზურგზე გამოვცადე. 18 თვის მერე მივხვდი რომ აღარ შემეძლო და უნდა წამოვსულიყავი.