ლუკას პროტესტი - "შინ მარტო მისვლა სახიფათო გახდა, გვხვდებიან, გვემუქრებიან... 5 ზონდერი რომ დაგხვდება, გიჟი თუ არ ხარ, უნდა შეგეშინდეს, მაგრამ შიშზე მნიშვნელოვანი ფასეულობებია"

ლუკა მომავალი დიპლომატია. მან წელიწადნახევრის წინ დააფუძნა სტუდენტური მოძრაობა "ნაბიჯი“, თუმცა საზოგადოებამ ის სამი წლის წინ გაიცნო - თანამოაზრე თანატოლებთან ერთად არ დაუტოვებია ქვეყანაში მნიშვნელოვანი მოვლენა, რაც კი გაპროტესტებას ექვემდებარებოდა. ახლა ის ე.წ. რუსული კანონის საპროტესტო აქციების ეპიცენტრშია. როგორც ლუკა ჭოხონელიძე ამბობს, დროებით ყველა გეგმა, ოცნება გვერდზე გადადო და მისი მთავარი მიზანი საქართველოს ევროპული მომავლისთვის ბრძოლაა, გაცნობიერებული აქვს, რომ ამის გარეშე არაფერს აზრი არ აქვს.

"როდესაც სსრკ-ს პირობებში დაბადებულმა თაობამ, ჩვენი დედების და მამების თაობამ მოახერხა 9 აპრილი, ფიცი დადო და მიუხედავად პატრიარქის მოწოდებისა, რუსთაველიდან ფეხი არ მოიცვალა, რუსის ჯარს მართლა თავი შეაკლა, დამოუკიდებლობაში გაზრდილი თაობა რაღას იზამს? არის უსაფრთხოების საკმაოდ დიდი რისკები, თუმცა შიშზე მნიშვნელოვანი ფასეულობებია. ესეც გაივლის და ჩვენ გავიმარჯვებთ“- მეუბნება თავდაჯერებულად და კიდევ ერთხელ გვარწმუნებს იმაში, რომ მისი თაობა ჰგავს "მდინარეს, რომელსაც კალაპოტში ვერავინ მოაქცევს, ვერავინ მართავს და ვერაფერი შეაჩერებს“.

• "ის ჩემი ფავორიტი პოლიტიკოსია"

- 2003 წელს დავიბადე, 3 წლამდე კანდელაკზე ვცხოვრობდით, საბურთალოზე, შემდგომ რუსთავში გადავედით, სადაც მე-2 საჯარო სკოლა დავამთავრე წარჩინებით. ოჯახში არასდროს და არავინ ეწეოდა რომელიმე პოლიტიკური პარტიის პროპაგანდას, პოლიტიკური აზრი დამოუკიდებლად ჩამომიყალიბდა და არავის გავლენის ქვეშ არ მოვქცეულვარ, მეტიც, ოჯახში საკმაო პლურალიზმი გვაქვს, მაგალითად, მამა არ იყო ზვიადის მომხრე, ჩემთვის კი ის ფავორიტი პოლიტიკოსია. ჩემი პირველი გამოჩენა პოლიტიკურ ასპარეზზე და პირველი სიტყვა სცენაზე სწორედ რომ ბატონი ზვიადის სიტყვებით დავიწყე (როდესაც მან დამოუკიდებლობის აღდგენის აქტს მოაწერა ხელი) - "აღსრულდა ნება მათი, აღსრულდა ნება ქართველი ერისა, გაუმარჯოს დამოუკიდებელ საქართველოს,“ რაზეც მამას რეაქცია იყო დადებითი. ჩემი ოჯახის წევრები არცერთ პარტიასთან, პოლიტიკასთან ახლოსაც არ ყოფილან. ოჯახში ყველა იურისტი მყავს (დედა, ბაბუა, ბიძა).

• "მამის მხრიდან ყველა ფეხბურთელი მყავს, ჩემი ოცნებაც ეს იყო, თუმცა..."

- სკოლაში კარგად ვსწავლობდი, თუ არ ჩავთვლით პანდემიის პერიოდს, როცა თითქმის არავინ სწავლობდა. ყოველთვის მაინტერესებდა ისტორია, ლიტერატურა, გეოგრაფია... ერთი სიტყვით, სადაც კარგი მასწავლებელი მყავდა, ყველა საგნებს ზედმიწევნით კარგად ვსწავლობდი. დედის დამსახურებით ბევრი რამ ვისწავლე კლასგარეშედ - დავდიოდი უცხო ენებზე, 8 წელი ვიარე ცურვაზე, ცოტა ხანს წყალბურთზეც დავდიოდი, 8 წელი ქართული-ხალხური ცეკვების ანსამბლში ვცეკვავდი, მერე მოხდა ისე, რომ სწავლა ვამჯობინე და ცეკვიდან გამოვედი, რასაც დღემდე ვნანობ. ჩემი ყველაზე დიდი ოცნება ფეხბურთი იყო, ვინაიდან მამის მხარეს ბაბუაც, დიდი ბაბუაც ფეხბურთელები იყვნენ, ბიძა "ვით ჯორჯიაში“ თამაშობდა, მამაც მეკარე იყო... შემიყვანეს ფეხბურთზეც, თუმცა ჯანმრთელობის პრობლემის გამო (ეს დედის აზრია) დავანებე თავი. რეალობა ისაა, რომ როცა ფეხბურთზე შევედი, იმ ღამით კანკალი დამაწყებინა, დედამ იფიქრა, ჯანმრთელობის გამო დამეწყო შფოთვა, რეალურად კი, იმდენად აჟიტირებული ვიყავი, ღამე ვერ ვიძინებდი და ვშფოთავდი. მერე ჩათვალეს, რომ არ უნდა მევლო ფეხბურთზე...

კავკასიის უნივერსიტეტში ვსწავლობ დიპლომატიას. რომ ვთქვა, გადაწყვეტილი მქონდა პოლიტიკურად აქტიური ვყოფილიყავი, მოგატყუებთ. სკოლაში როცა ვსწავლობდი, სამსახიობო დასი ჩამოვაყალიბეთ, ვდგამდით სპექტაკლებს, ასევე, პანტომიმის თეატრში გვქონდა რამდენიმე სპექტაკლის წარდგენა... ფაქტობრივად, გადაწყვეტილი მქონდა, თეატრალურზე ჩამებარებინა, მაგრამ საქართველოში მსახიობის ცხოვრება, მოგეხსენებათ, საკმაოდ რთულია. მქონდა დისკუსია ოჯახში, ჩემს თავთანაც, რამდენად მიღირდა ეს არჩევანი. ალტერნატივა ყოველთვის არსებობს - ბავშვობიდან პოლიტიკა და პოლიტიკოსობა მომწონდა, დღეს აქ ვარ და ძალიან მიყვარს ეს საქმე.

• "ნაცების“ დროს სად ვიყავი და...

- მახსოვს, ბავშვობაში "ნაციონალებმა“ არ მაჩუქეს მაისური, რაზეც ძალიან გავნაწყენდი, არადა, ისე მინდოდა... 8 წლის ვიქნებოდი, უბანში მაჟორიტარები მოდიოდნენ და არიგებდნენ ლამაზ მაისურებს წარწერით "მე მიყვარს საქართველო“. არ მაჩუქეს, მერე ჩამოიარეს "ქოცებმა" და იმათ მაჩუქეს თავიანთი მაისური, გაბრაზებულ გულზე ჩავიცვი და ფოტოც გადავიღე. "ნაცების" დროს სადაც ვიყავი, "ფეისბუქზეც" მიდევს, "ქოცების" მაისურით რომ ვიწონებ თავს (იცინის), მე მინდოდა მაისური და რომელმაც მაჩუქა, იმისი ჩავიცვი. განსაკუთრებით მახსოვს 2012 წელი, როცა ორ განსხვავებულ მხარეს ვუყურებდი - "რუსთავში" მყავდა ნაცნობები, რომელთა ნაწილი "ოცნების“ მხარეს იყო, ნაწილი - "ნაციონალების“ მხარდამჭერები. ყველაფერს თვალს ვადევნებდი და ეს ჩემთვის საინტერესო პროცესი იყო. კიდევ, მახსოვს, ჩემი კლასელისთვის დადებული ნაძლევი, რომელიც წავაგე (ბუფეტში იყიდებოდა რაღაც შოკოლადი და ის) და დღემდე არ ჩამიბარებია (იცინის) - ის ამბობდა, რომ "ქოცები" გაიმარჯვებდნენ, მე ვუმტკიცებდი, რომ "ნაციონალები“ და... მწარედ წავაგე. ბაჩოს თუ ვნახავ, როცა ამერიკიდან ჩამოვა, აუცილებლად ჩავაბარებ მოგებულ შოკოლადს.

• "მერმა პოლიტიკური განცხადებები არ უნდა აკეთოს"

- "ქართული ოცნების“ მომხრე არასდროს ვყოფილვარ, არც - ბავშვობაში. ივანიშვილი როცა დავინახე, თავიდანვე, ჟარგონს გამოვიყენებ და, არ "დამევასა“. თუმცა იყო რაღაცები "ოცნების“, რაც მართლა მომწონდა, მაგალითად, ობიექტურობისთვის უნდა ვთქვათ, რომ რუსთავში, ჩემს ქუჩაზე (1-ელი მაისის სახელობის, ძველი საბჭოთა ქუჩაა) ინფრასტრუქტურა მოწესრიგდა. იქ თითქმის არასდროს დაგებულა გზა, მაგრამ ირაკლი ტაბაღუამ, რომელიც ჩვენი მერი იყო, მართლაც მიხედა ინფრასტრუქტურას - გზა, ლამპიონები, გამწვანება და სხვაც ბევრი რამ გააკეთა. სხვათა შორის, ნინო ლაცაბიძემაც ბევრი ინფრასტრუქტურული პროექტი განახორციელა და ახლა რუსთავს რომ შევხედოთ, ბევრად უფრო ლამაზია, ვიდრე წინა წლებში იყო. თუმცა ქალბატონი ნინოს შეხედულებამ ამ რუსულ კანონთან დაკავშირებით, ჩემთვის ბევრი რამ გადაფარა. მოგეხსენებათ, მერი არ არის პოლიტიკოსი, ის არის მეურნე და მიხედოს ინფრასტრუქტურულ პროექტებს, აბიტურიენტების დაფინანსებას, გამწვანებას და ტენდერებს. მერის საქმე არ არის პოლიტიკა და მიმაჩნია, რომ მან პოლიტიკური განცხადებები არ უნდა აკეთოს.

• "როგორ და როდის ჩავერთე პოლიტიკაში..."

- როცა გახარიამ პარტია ჩამოაყალიბა (რომელიც ვფიქრობ, საკმაოდ გემოვნებიანი იყო), მაშინ ჩავერთე პროცესში - მუნიციპალური არჩევნების დროს ნოდარ შეროზიას და ლაშა ლობჟანიძეს ვეხმარებოდი, რომლებიც რუსთავს გახარიას პარტიიდან კურირებდნენ. ახალგაზრდულში ვიყავი, თუმცა შემდგომ ჩვენი იდეების აცდენის გამო მომიწია პარტიიდან წამოსვლა. შემდგომ, როცა უკრაინაში ომი დაიწყო, საქართველოში უკრაინის მხარდამჭერ აქციებში ვიღებდი მონაწილეობას, შემხვდნენ კარგი ახალგაზრდები, წამოიწია კამპანიამ "შინ ევროპისკენ“, სადაც მე და ჩემმა მეგობრებმა ჩამოვაყალიბეთ დიდი სტუდენტური ერთობა - "სტუდენტები ევროპული მომავლისთვის“ (მე, დათო ჩხობაძემ, დავით სეხნიაშვილმა, ლაზარე ორდენიძემ და სხვებმა). მართლაც არნახული ერთობა შევქმენით, მაგრამ, სამწუხაროდ, ჩვენი აზრები გაიყო, პარტიისკენ მიიწევდა ზოგი, მე პარტიულობა არ მჭირდებოდა, ამიტომ დავტოვე მოძრაობა. ისევ დავიწყე თანამოაზრეების შემოკრება და დღეს ამაყი ვარ, რომ წელიწად ნახევრის წინ დათო ჩხობაძესთან ერთად გავაკეთე სტუდენტური მოძრაობა "ნაბიჯი“, რის შემდეგაც აქტიურად ვარ ჩართული ყველა პროცესში - იქნებოდა წინა წლის მარტი, რუსული ფრენები, ლოკალური აქციები თუ ახლა, რუსული კანონის ხელახლა დაინფიცირება. ვფიქრობ, "ნაბიჯის“ სახით ძალიან კარგი ახალგაზრდული გუნდია ასპარეზზე.

• "ეს არის მდინარე, რომელსაც კალაპოტში ნამდვილად ვერ მოვაქცევთ“

- ხელისუფლება ცდილობს ეს პროცესი ვიღაცის მართულად მიიჩნიოს. ამაზე მას ახალგაზრდობამ იცით, როდის გასცა პასუხი? როცა რამდენიმე დღის წინ პოლიტიკოსები ავიდნენ სცენაზე და ტაში არ დაუკრეს. პოლიტიკოსის ასპარეზი არ არის აქციები. პოლიტიკური პროცესი, რა თქმა უნდა, პოლიტიკოსის გარეშე იგივეა, რაც ოპერაცია ქირურგის გარეშე, თუმცა პოლიტიკოსებს აქვთ ტრიბუნა, პარტიები, პარლამენტი და იქ გაისარჯონ, შეიმუშაონ კომპლექსური გეგმა. ახალგაზრდების გაღიზიანებას თუ იწვევს, საერთოდ რა საჭიროა მათი სცენაზე დგომა? ასე რომ, ვინმეს თუ ეგონა, რომ ამ პოლიტიკოსების მართული ვიყავით - არა. საბედნიეროდ, ბელადომანია საქართველოში აღარ არის, არ ველოდებით მესიას და ოქროს აკვნიდან ამოსულ ერთ ადამიანს, რომელიც წინ წაგვიძღვება. ეს ახალგაზრდობა უმართავია, ეს არის მდინარე, რომელსაც კალაპოტში ნამდვილად ვერ მოვაქცევთ. პროცესია, რომელსაც ვერავინ მართავს, რომელსაც ვერც ერთი ლიდერი ვერ გრძნობს და რომელსაც ვერაფერი შეაჩერებს.

• "ახალგაზრდებმა არა გადმოცემით, უკვე პირადად ნახეს მოძალადე რეჟიმი“

- არიან ისეთი ახალგაზრდებიც, ვისაც არც აინტერესებთ ეს კანონი, არ იციან და წაკითხულიც არ აქვთ, თუმცა ამ ახალგაზრდებმა იცით, რა ნახეს? - ნახეს როგორ უსწორდება სპეცრაზმელი ბავშვს, მის თანატოლს, როგორ ურტყამს ქალბატონს, ნახეს, რომ ამ ქვეყანაში პარლამენტარის იმუნიტეტი არაფერს ნიშნავს, არ გიცავს - გავიხსენოთ ალეკო ელისაშვილის და ლევან ხაბეიშვილის ცემის ამბავი. შესაძლოა, ახალგაზრდების რაღაც ნაწილს საერთოდ არ აინტერესებდეს რუსული კანონი, მაგრამ მათ ნახეს ძალადობა, ძალადობრივი რეჟიმი, მათ ნახეს, ხაბეიშვილს როცა სცემდნენ, ამას როგორ მშვიდად უყურებდა გოგა მემანიშვილი, ნახეს ჩინოვნიკები, რომლებიც სადამსჯელო პოლიტიკურ პოლიციად არიან ქცეულნი. ქაცარავას რა გაუკეთეს, სახე დაულეწეს და ლამის კისერი მოტეხეს... "ოცნება“, რომელიც ამდენი წლის განმავლობაში ამბობდა, რომ წინა მთავრობა იყო რეჟიმი, მოძალადე, სისხლიანი და ა.შ. ახალგაზრდებმა უკვე არა გადმოცემით, პირადად ნახეს მოძალადე რეჟიმი, მათ ჩაისუნთქეს გაზი, წიწაკის სპრეი, გაილახნენ... მათ ნახეს, რომ პოლიციელები, რომლებსაც მშობლები გმირად გვიხატავდნენ და რომლებიც კრიმინალებს უნდა ებრძოდნენ, ახალგაზრდებს (და არა მარტო) ებრძვიან. რად უღირთ ეს? მესმის, რომ რაღაც სახელმწიფო ინსტიტუციის შტურმის დროს პოლიციამ უნდა დაიცვას ის, მაგრამ მსგავსი ხომ არაფერი ყოფილა, თუ არ გავითვალისწინებთ შემოგდებულ პროვოკატორებს, რომელთაც დავალება აქვთ მიცემული და ასე იქცევიან. იმის გამო, ვიღაცამ რაღაც ჯებირი გადააგდო ან მოამტვრია, ეს ხომ 100 ათასი ადამიანის აზრს არ გამოხატავს? ამ სპეცრაზმელებს პირდაპირ ეუბნებიან, რომ აქციაზე, წინ "ნაცები" გვიდგანან და მათ უკვე გაორება ეწყებათ, გამოდიან და ჩვენ გვხედავენ - ბავშვებს, ქალებს და წესით, კითხვები უნდა ჰქონდეთ, სად არიან ეს "ნაცები" და ომის პარტია, რომლითაც გვაშინებენ? აქციაზე ძირითადად ბავშვები, სტუდენტები დგანან და მჯერა, ამ სპეცრაზმელებს მალე აღარ მოუნდებათ მშვიდობიანი მომიტინგეების დარბევა, ეს ძალიან მალე იქნება.

• "ქართულმა ოცნებამ“ ერთი რამ ვერ გაითვალისწინა..."

- სამწუხაროდ, დღეს სახლში მარტო მისვლა სახიფათო გახდა, გვხვდებიან, გვემუქრებიან, გვირეკავენ... აქტიური სამოქალაქო საზოგადოების წევრებისთვის უსაფრთხო აღარაფერია. შეიძლება რაღაცის ჩვენც შეგვეშინდეს - სახლთან 5 ზონდერი რომ დაგხვდება, გიჟი თუ არ ხარ, უნდა შეგეშინდეს, მაგრამ შიშზე მნიშვნელოვანი ფასეულობებია. დღეს რომ არის, ასეთი მარტივი შავის და თეთრის გარჩევა არასდროს ყოფილა.

ერთი მარტივი რამ, რაც "ქართულმა ოცნებამ“ ვერ გაითვალისწინა ისაა, რომ დამოუკიდებელ საქართველოში დაბადებული თაობა გაიზარდა 9 აპრილის სენტიმენტებით, ეროვნული მოძრაობის, ზვიადის და მერაბის სენტიმენტებით, "ვარდების რევოლუციის“ სენტიმენტებით, როდესაც ბნელი რეჟიმი გადავარდა, 1921 წლის და საქართველოს ისტორიის სხვა მნიშვნელოვანი თარიღების სენტიმენტებით... როდესაც სსრკ-ს პირობებში დაბადებულმა ჩვენი დედების და მამების თაობამ მოახერხა 9 აპრილი, ფიცი დადო და მიუხედავად პატრიარქის მოწოდებისა იქედან ფეხი არ მოიცვალა, რუსის ჯარს მართლა თავი შეაკლა, დამოუკიდებლობაში გაზრდილი თაობა რაღას იზამს? ასე რომ, არის რაღაც უსაფრთხოების საკმაოდ დიდი რისკები, მაგრამ ესეც გაივლის და ჩვენ გავიმარჯვებთ.

• "ერთობის პირობებში ყველანი მივალთ არჩევნებზე“

- არ მგონია ივანიშვილი ისეთი უჭკოა, ვერ ხვდებოდეს, რომ ამ პროცესში "ქართულმა ოცნებამ“ ბევრი მხარდამჭერი დაკარგა. ამ მხარდამჭერების ოპოზიციაში კონვერტაცია თუ არ მოხდა, აზრი იკარგება. ეს პროცესი კი უკვე ოპოზიციურმა პარტიებმა უნდა წარმართონ, აი, სადაა მათი ასპარეზი. ოპოზიციური პარტიები უნდა გაერთიანდნენ, არ ვიცი როგორ, მაგრამ ეს აუცილებელია. რომელიმე პარტიას თუ დიდი რეიტინგი აქვს და ამბობს, არჩევნებზე მატო გავალო, შეიძლება გავიდეს, მაგრამ პარტიულ ღირებულებებზე მნიშვნელოვანი ახლა საერთო ღირებულებებია, მორჩა უკვე პარტიულობანას თამაში და ამათ თუ ასე გააგრძელეს კინკლაობა - მაინც გავალ, იმას და ამას ვაჯობებ, მე იმასთან არ დავდგები და ა.შ. არჩევნებზე არ მივალთ და ხმას არავის მივცემთ. ოპოზიცია გაერთიანდეს და ერთიან პლატფორმას მივცემთ ხმას, ჩვენ გვჭირდება კოალიციური ხელისუფლება. ერთობის პირობებში ყველანი მივალთ არჩევნებზე. ისიცაა, ჩვენ ვიცით, რომ თუ რაღაც უნდა მოვიშოროთ და გადავაგდოთ, ველოდებით უკეთესს.

• "ჯერ სწავლას მივხედავ, პოლიტიკა მერე იყოს“

- ჩვენ მივდივართ ევროპაში მყარად და წელგამართულები, აი, იმ გოგონასავით, საქართველოს დროშა რომ მიჰქონდა აქციებზე (მსახიობი ყოფილა), ეს იყო აღმაფრთოვანებელი კადრი. ჩვენ ამაყად მივდივართ ევროპისკენ და ზუსტადაც ღირსებით. ეს არაა და არც იქნება "ქართული ოცნების“ ლოზუნგი. ჩვენ არც სატანისტები ვართ, დამტკიცდა, რომ მორწმუნეებიც ვართ და ლოცვაც ვიცით. "ქართულ ოცნებას“ არ გამოუვიდა მართლაც საერო დღესასწაულის, ოჯახის სიწმინდის დღის მითვისება, სადაც ჩვენი ბევრი მეგობარიც გავიდა, მეუფე შიომაც თქვა, მრევლი ორივე მხარესაო. ჩვენ მორწმუნე ხალხი ვართ, მართლმადიდებელი ქრისტიანები, ასევე, გვყავს სხვა სარწმუნოების მიმდევარი მეგობრებიც, რომლებიც აღდგომის ღამეს ჩვენთან ერთად იდგნენ ქაშვეთთან. კიდევ მოგვაკერებენ რაღაც იარლიყებს, სახელის შებღალვა საბჭოთა, ძველი რუსული მეთოდია, იტყვიან - ამათ ვიღაც აფინანსებთ, ლუკა ჭოხონელიძე ვიღაცასთან აფილირებულია და ა.შ. იგორ ნარმანიასთან ("ნაციონალების" ახალგაზრდულის აქტივისტი) ჩემი მეგობრობა თუ პარტიასთან აფილირებაზე მიანიშნებს, მაშინ ვიყო აფილირებული. პარტიებში ისეთი მაგარი ბიჭები არიან, რა ვიცი, ვიყო აფილირებული და დიდი საერთო საქმე გავაკეთოთ. მომავალი არის ახალგაზრდების. ამ წუთას ჩემი უპირველესი გეგმა ბიძინა ივანიშვილის მოშორებაა და მერე, როცა უკვე დემოკრატიულ საქართველოში ვიცხოვრებთ, შეიძლება პოლიტიკაშიც ჩავერთო. მანამდე ჯერ სწავლას უნდა მივხედო. მესამე კურსზე ვარ, აქციების გადამკიდე, საგნებში პრობლემები შემექმნა, მაგრამ როგორც კი ამ რუსულ რეჟიმს მოვიშორებთ, ეგრევე სწავლას მივხედავ, პოლიტიკა მერე იყოს. მომავალი თუ დავკარგე და განათლება ვერაფერში გამოვიყენე, რად მიღირს ეს სწავლა? არის რაღაც საგნები, რომლებიც ჩაგვრჩა, მაგრამ არაუშავს... მოვიშოროთ რუსული რეჟიმი და მე პირადად, სწავლას უნდა მივხედო გაათმაგებული ძალებით. ყოველივე ამის შემდეგ, მომავალში პოლიტიკაშიც შესაბამისი განათლებით ჩავერთვები.

იხილეთ ასევე:

• "მე ანასტასია ვარ... მე და ჩემი მეგობრები მოგიყვებით, რატომ ვდგავართ აქციებზე"
• "დავიწყეთ ამ "რუსული კანონის" შესწავლა - ქართული ვერსიის 7 და რუსულის 97 გვერდი გადავიკითხეთ" - ლუკას ბრძოლა და ორი მიზანი