იუ­მო­რის­ტი მიშა ან­დღუ­ლა­ძე გუ­ლახ­დი­ლად გვე­სა­უბ­რა ახალ გა­მოწ­ვე­ვებ­ზე, გა­მოც­დი­ლე­ბი­სა და პრაქ­ტი­კის გამო ჩარ­ჩო­ში მოქ­ცე­ვის შიშ­სა და მისი და­მარ­ცხე­ბის მე­თოდ­ზე, ასე­ვე - ახალ­გაზ­რდო­ბის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბის მი­სე­ულ სა­ი­დუმ­ლო­ზე...

- მიშა, რო­გორ ხართ, რო­გორ მი­დის თქვე­ნი საქ­მე­ე­ბი?

- არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვად. ჯან­მრთე­ლო­ბა ხელს მი­წყობს. ამას წი­ნათ მარ­კეტ­ში ქალ­მა მი­თხრა, - იუ­მო­რის­ტე­ბი­დან ყვე­ლა და­ბერ­და, თქვენ გარ­დაო. რა­ღაც­ნა­ი­რად, ისე მე­სი­ა­მოვ­ნა, რომ ახლა დავ­დი­ვარ, კო­მე­დი­ან­ტებს ვე­ძებ, რომ შე­ვახ­სე­ნო - ახალ­გაზ­რდო­ბის მხრივ, ყვე­ლა და­მემ­სგავ­სოს და ბო­ტოქ­სის ინი­ექ­ცი­ებს შე­ეშ­ვან, რად­გან ბევ­რი კო­მე­დი­ან­ტი "და­ბო­ტოქ­სე­ბუ­ლი" და­დის.

- მა­მა­კა­ცე­ბი?

- ჰო, აბა, რამ და­ა­ბე­რა?!.

- სა­ინ­ტე­რე­სოა თქვე­ნი ცხოვ­რე­ბის სტი­ლი: ახალ­გაზ­რდო­ბის შე­სა­ნარ­ჩუ­ნებ­ლად გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად ზრუ­ნავთ?

- გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი არა­ფე­რია: სი­სუ­ლე­ლე­ებ­ზე დარ­დში დროს არ ვხარ­ჯავ, კონ­ფლიქ­ტებს ვე­რი­დე­ბი და ალ­ბათ, ახალ­გაზ­რდო­ბის სა­ი­დუმ­ლოც ეს არის.

- რო­გორ მი­აღ­წი­ეთ იმას, რომ გან­სა­ზღვროთ, თუ რა არის "ზედ­მე­ტი სა­ნერ­ვი­უ­ლო" და არ ინერ­ვი­უ­ლოთ?

- უბ­რა­ლოდ, ერთ დღე­საც გა­მახ­სენ­და, რომ ბო­ლოს მა­ინც ყვე­ლა­ნი ვი­ხო­ცე­ბით და ცხოვ­რე­ბა უნდა მო­ვას­წროთ. აი, ეს რომ გა­ვი­ზი­ა­რე, მას შემ­დეგ ჩემ­მა ასაკ­მა კლე­ბა და­ი­წყო.

- ეს რო­დის მოხ­და?

- მგო­ნი, გუ­შინ­წინ. შემ­დეგ, ასა­კი ერ­თი­ა­ნად "ჩა­მო­ვარ­და" - 42-დან 22 წლის გავ­ხდი.

- რო­გორ წარ­მო­გედ­გი­ნათ ბავ­შვო­ბა­ში თქვე­ნი მო­მა­ვა­ლი?

- ბავ­შვო­ბა­ში მო­მა­ვალ­ზე არ ვფიქ­რობ­დი. ბავ­შვე­ბი ყვე­ლა­ზე მაგ­რე­ბი იმი­ტომ არი­ან, რომ დროს არ ყო­ფენ წარ­სუ­ლად, აწ­მყოდ და მო­მავ­ლად. მათ­თვის ერ­თა­დერ­თი დრო - აწ­მყო არ­სე­ბობს. ჩემი აზ­რით, ეს­თე­ტი­კუ­რი მე­დი­ცი­ნა, პლას­ტი­კუ­რი ქი­რურ­გია კარ­გად იმი­ტო­მაც მუ­შა­ობს, რომ ადა­მი­ა­ნებს დრო­ის და­ყო­ფა აბე­რებს: რო­გორც კი ტვინ­ში დრო­ის და­ყო­ფა იწყე­ბა, მერე ბევ­რი გა­უ­გებ­რო­ბა ჩნდე­ბა. ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში, არ მახ­სენ­დე­ბა, ბავ­შვო­ბა­ში მო­მა­ვალ­ზე მე­ფიქ­როს... სურ­ვი­ლებს რაც შე­ე­ხე­ბა, მინ­დო­და გა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი მხატ­ვა­რი (ბევ­რს ვხა­ტავ­დი) და მუ­სი­კო­სი (მუ­სი­კას ხში­რად ვუს­მენ­დი). პრინ­ციპ­ში, მუ­სი­კას­თან კავ­ში­რი შე­ვი­ნარ­ჩუ­ნე, ხატ­ვას კი ცო­ტა­თი ჩა­მოვ­რჩი. სა­ბო­ლო­ოდ, 2 ოც­ნე­ბა მქონ­და: მუდ­მი­ვად ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი "ჩარ­თუ­ლი" შე­მოქ­მე­დე­ბა­ში და როცა ტუ­ა­ლეტ­ში ვი­ყა­ვი, ჩემ­თვის შუქი არა­ვის ჩა­ექ­რო ელექტრო­ე­ნერ­გი­ის და­ზოგ­ვის მიზ­ნით. ორი­ვე ამის­რულ­და და ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი ვარ.

- თქვენს პოდ­კას­ტში სა­უბ­რობ­დით, თით­ქოს ტე­ლე­ვი­ზია მოძ­ვე­ლე­ბუ­ლი­აო...

- არა, იმა­ზე ვსა­უბ­რობ­დი, რომ ყვე­ლა დროს, ტექ­ნო­ლო­გი­ურ გან­ვი­თა­რე­ბას ადა­მი­ა­ნებს შო­რის წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბე­ბი მო­აქვს. დღეს, რაკი თით­ქმის მთე­ლი ტე­ლე­ვი­ზია ინ­ტერ­ნეტ­შია გა­და­სუ­ლი, გაჩ­ნდა წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბა, რომ ტე­ლე­ვი­ზია ცუ­დია, ინ­ტერ­ნე­ტი კი - კარ­გი, რო­გორც სა­სა­ცი­ლო ბრძო­ლე­ბი რე­პე­რებ­სა და რო­კე­რებს, კო­მუ­ნის­ტებ­სა და კა­პი­ტა­ლის­ტებს, ქრის­ტი­ა­ნებ­სა და მუს­ლი­მა­ნებს შო­რის... უბ­რა­ლოდ, აბ­სურ­დულ წრე­ზე ვსა­უბ­რობ­დი. დღეს თუ რა­ღაც ნა­წი­ლის­თვის ტე­ლე­ვი­ზია მოძ­ვე­ლე­ბუ­ლია, ინ­ტერ­ნე­ტი კი ნა­თე­ლი მხა­რე, ის­ტო­რი­ას რომ გა­დავ­ხე­დოთ, ტე­ლე­ვი­ზი­ის გა­ჩე­ნი­სას, სწო­რედ ტე­ლე­ვი­ზია მი­იჩ­ნე­ო­და ნა­თელ მხა­რედ, ვიდ­რე მა­გა­ლი­თად, ბეჭ­დუ­რი მე­დია. ალ­ბათ მა­ნამ­დე, მე­ფის დეკ­ლა­მა­ტო­რე­ბი ამ­ბობ­დნენ, - აი, ბეჭ­დუ­რი მე­დია სი­ახ­ლეა, დეკ­ლა­რა­ცი­ე­ბი კი მოძ­ვე­ლე­ბუ­ლიო. ეს მუდ­მი­ვი წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბაა, რო­მე­ლიც აბ­სურ­დია: რე­ა­ლუ­რად, ახა­ლი და ძვე­ლი არა­ფე­რია - ყვე­ლა­ფე­რი გა­მე­ო­რე­ბუ­ლია. უბ­რა­ლოდ, ფორ­მე­ბი გან­სხვავ­დე­ბა... პოდ­კას­ტში ვამ­ბობ­დი, რომ უბ­რა­ლოდ, ხან­გრძლი­ვად რა­ღა­ცე­ბის კე­თე­ბა მბეზ­რდე­ბა: თუკი ჩემ­თვის შე­მოქ­მე­დე­ბი­თად რა­ღაც ამო­ი­წუ­რა, უინ­ტე­რე­სო ხდე­ბა. ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში არის რა­ღაც, რაც ჩემ­თვის ამო­ი­წუ­რა. ზუს­ტად ამი­ტომ, "სთენ­და­ფე­ბის" კე­თე­ბა და­ვი­წყე კრი­ზი­სის გა­და­სა­ლა­ხა­ვად.

- რამ­დე­ნად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლია "სთენ­დაფ­ზე" მუ­შა­ო­ბის სპე­ცი­ფი­კა? თუ სწო­რად მახ­სოვს, წი­ნათ, ასეთ ფორ­მატ­ზე არა­სო­დეს გი­მუ­შა­ვი­ათ...

- კლუ­ბუ­რი სა­ტე­ლე­ვი­ზიო შოუ გვქონ­და, მაგ­რამ ის "სთენ­დაფ­თან" კავ­შირ­ში მცი­რე დო­ზით იყო. "სთენ­დაფ­ში" ყვე­ლა­ფერს ერთი ადა­მი­ა­ნი აკე­თებ: თა­ვად ხარ დი­რექ­ტო­რიც, მე­მონ­ტა­ჟეც, შენს იუ­მორ­ზე პა­სუ­ხის­მგე­ბე­ლიც... ეს შრო­მა­ტე­ვა­დია, მაგ­რამ უფრო სა­ინ­ტე­რე­სო; ის ად­გი­ლია, სა­დაც ცენ­ზუ­რის ზღვარს თა­ვად ად­გენ და პა­სუ­ხის­მგე­ბე­ლიც თა­ვად ხარ. ტე­ლე­ვი­ზი­ის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, "სთენ­დაფ­ში" ყვე­ლა­ნა­ი­რი სა­შუ­ა­ლე­ბა გაქვს იმა­ზე ისა­უბ­რო, რა­საც მა­გა­ლი­თად, ტე­ლე­ვი­ზი­ით ვერ იტყვი. ვფიქ­რობ, ეს ერთ-ერთი მთა­ვა­რი მი­მარ­თუ­ლე­ბაა, რომ სი­ტყვა გან­ვი­თარ­დეს, მეტი თა­ვი­სუფ­ლე­ბა პო­ვოს...

- გქო­ნი­ათ შემ­თხვე­ვა, როცა "სთენ­დაფ­ში" ნათ­ქვა­მი მოგ­ვი­ა­ნე­ბით გი­ნა­ნი­ათ?

- შე­იძ­ლე­ბა, მხო­ლოდ ის ინა­ნო, ხუმ­რო­ბა თუ კონ­კრე­ტულ ადა­მი­ანს შე­ე­ხო. ასე­თი შემ­თხვე­ვე­ბი არის. შე­იძ­ლე­ბა რა­ღაც იხუმ­რო, რაც კონ­კრე­ტუ­ლი ადა­მი­ა­ნის სი­ტუ­ა­ცი­ას და­ემ­თხვეს, მა­გა­ლი­თად - თუ გუ­შინ ძაღ­ლი მო­მიკ­ვდა და ვი­ღა­ცამ ძაღლზე იხუმ­რა, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ვხვდე­ბი, ეს ხუმ­რო­ბაა, შე­იძ­ლე­ბა ემო­ცი­უ­რად ჩემ­ზე მა­ინც ცუდი ზე­გავ­ლე­ნა მო­ახ­დი­ნოს, რად­გან ჯერ კი­დევ სტრეს­ში ვარ. ადა­მი­ა­ნებს პი­რა­დი ემო­ცი­ის და ხუმ­რო­ბის მნიშ­ვნე­ლო­ბის გა­მი­ჯვნა ხან­და­ხან უჭირთ და პი­რად ტკი­ვი­ლად იღე­ბენ - ისე­ვე, რო­გორც სა­ჯა­როდ ვინ­მე თუ თა­ვის აზრს იტყვის, ეს ვი­ღა­ცის­თვის პი­რა­დი შე­უ­რა­ცხყო­ფაა. ერთ-ერთი ბრი­ტა­ნე­ლი კო­მე­დი­ან­ტი ხუმ­რობ­და, - სო­ცი­ა­ლურ ქსე­ლებ­ში ძა­ლი­ან ბევ­რი გა­მომ­წე­რი მყავს. ხან­და­ხან ვი­ღაც შე­მო­ვარ­დე­ბა, ვი­საც არც ვიც­ნობ და ილან­ძღე­ბა. თან, ჩემი გვერ­დი თა­ვად გა­მო­ი­წე­რა, მაგ­რამ ჩემს ხუმ­რო­ბა­ზე ბრაზ­დე­ბა და მლან­ძღავ­სო. და­ახ­ლო­ე­ბით ეს იმას ჰგავს, რომ ქუ­ჩა­ში გა­ვი­ა­რო, გი­ტა­რა­ზე დაკ­ვრის სას­წავ­ლო პროგ­რა­მის შე­სა­ხებ გან­ცხა­დე­ბა და­ვი­ნა­ხო, მერე გი­ტა­რის მას­წავ­ლე­ბელს და­ვურ­ე­კო და გავ­ლან­ძღო, - გი­ტა­რა­ზე დაკ­ვრის შენი შემ­სწავ­ლე­ლი პროგ­რა­მა არ მინ­და და რა­ტომ მა­ტე­ნი-მეთ­ქი?!. როცა ადა­მი­ა­ნი სა­ჯა­რო პირი ხარ და გარ­კვე­უ­ლი გავ­ლე­ნა გაქვს, ვი­ღა­ცის­თვის ეს სა­სარ­გებ­ლოც არის და სა­ზი­ა­ნოც. ყვე­ლა­ფერ­ზე პა­სუ­ხის­მგე­ბე­ლი ვერ იქ­ნე­ბი. შე­გიძ­ლია მხო­ლოდ შენს მო­ტივ­ზე პა­სუ­ხის­მგე­ბე­ლი იყო.

რე­ა­ლურ მო­ტი­ვებს ადა­მი­ა­ნე­ბი გან­სხვა­ვე­ბუ­ლად აღიქ­ვა­მენ. ისევ "და­ღე­ჭილ" თე­მას­თან მივ­დი­ვართ, რომ მრა­ვა­ლე­როვ­ნე­ბა­სა და გან­სხვა­ვე­ბუ­ლო­ბა­ში არ­სე­ბობს სი­ცო­ცხლის ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რი ღი­რე­ბუ­ლე­ბა. ევ­რო­კავ­ში­რი რომ გვინ­და, ევ­რო­პუ­ლი ღი­რე­ბუ­ლე­ბა სწო­რედ "ღი­ა­ო­ბა", კულ­ტუ­რუ­ლი მრა­ვალ­ფე­როვ­ნე­ბა, გა­ცე­მა და მი­ღე­ბაა. შოთა რუს­თა­ვე­ლიც ამ­ბობს, - "რა­სა­ცა გას­ცემ, შე­ნია, რაც არა, და­კარ­გუ­ლია". თუკი შენ­თვის მი­უ­ღე­ბე­ლი არ მი­ი­ღე, შენი აზ­რის გა­ცე­მას ისე ვერ ის­წავ­ლი, რომ არ შე­გე­შინ­დეს. ევ­რო­პა ზუს­ტად ეს არის - შენ­თვის მი­უ­ღე­ბე­ლის მი­ღე­ბაც, თო­რემ რაც მი­სა­ღე­ბია, იმის მი­ღე­ბა მარ­ტი­ვია. შე­სა­ბა­მი­სად, კო­მე­დი­ის მთა­ვა­რი და­ნიშ­ნუ­ლე­ბაც ეგ არის: იმა­ზე ვი­ლა­პა­რა­კოთ, რა­ზეც სა­უბ­რის ადა­მი­ა­ნებს რცხვე­ნი­ათ ან ეში­ნი­ათ. ამ შემ­თხვე­ვა­ში, სა­კუ­თარ თავ­ზე პირ­ველ დარ­ტყმას კო­მე­დი­ან­ტე­ბი იღე­ბენ. სა­ერ­თოდ, სი­ტყვას ვინც პირ­ვე­ლი აჟ­ღე­რებს, პირ­ველ დარ­ტყმა­საც ის იღებს, თუნ­დაც შემ­დეგ ეს სი­ტყვა წმინ­და გახ­დეს. სხვაგ­ვა­რად კულ­ტუ­რა წინ ვერ მი­დის, ვერ ყა­ლიბ­დე­ბა, ვერც სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი თა­ნა­ცხოვ­რე­ბა შედ­გე­ბა... "სთენ­და­ფის" მთა­ვა­რი და­ნიშ­ნუ­ლე­ბა ზუს­ტად სა­კუ­თა­რი რე­ა­ლო­ბის წარ­მო­ჩე­ნაა და არა - მხო­ლოდ ის, რომ გა­ვი­ცი­ნოთ.

- ოდეს­მე თქვე­ნი აზ­რის სა­ჯა­როდ გაჟ­ღე­რე­ბის თუ შეგ­ში­ნე­ბი­ათ?

- ეს შიში ყო­ველ­თვის არის. კო­მე­დი­ანტს ყო­ველ­თვის და­ნის პირ­ზე გავ­ლა უწევს. შე­იძ­ლე­ბა ძა­ლი­ან უწყი­ნა­რი რა­ღაც თქვა, მაგ­რამ ვი­ღა­ცას არ მო­ე­წო­ნოს. ეგ კი არა, ერთ-ერ­თმა სა­ჯა­რო პირ­მა, რო­მე­ლიც პო­ლი­ტი­კო­სიც არის და ლი­ტე­რა­ტუ­რის დიდი მცოდ­ნეც, თქვა, - 90-იან წლებ­ში, ჩემი რა­ღაც გან­ცხა­დე­ბის გამო ვი­ღა­ცამ მეს­რო­ლაო. ჩვენ კი­დევ კარ­გად ვართ და­ცუ­ლე­ბი... ასე­თი შემ­თხვე­ვე­ბი ხომ ბევ­რი გვაქვს, არა? თუნ­დაც, "შარ­ლი ებ­დოს" ამ­ბა­ვი... ასე­ვე, რამ­დე­ნი მწე­რა­ლი გარ­ბის თა­ვი­სი ქვეყ­ნი­დან?..

- რო­გორც ვიცი, "სთენ­დაფ" სა­ღა­მო­ე­ბი სა­ზღვარ­გა­რე­თაც გქონ­დათ...

- ჩემს მე­გო­ბარს - კა­ხა­ბერ გა­ბე­ლა­ი­ას დი­უ­სელ­დორფში ღვი­ნის ბარი აქვს. ის და­მი­კავ­შირ­და. თე­ბერ­ვალ­ში გა­ვემ­გზავ­რე და 2 სა­ღა­მო მქონ­და. ივ­ნი­სის­თვის კი­დევ დავ­გეგ­მეთ...

- გერ­მა­ნი­ა­ში მცხოვ­რე­ბი ქარ­თვე­ლე­ბის­თვის გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი "სთენ­და­ფის" მომ­ზა­დე­ბაა სა­ჭი­რო?

- ყვე­ლა პუბ­ლი­კას შე­სა­ბა­მი­სი სცე­ნა­რი სჭირ­დე­ბა. "სთენ­და­ფი" ის გა­რე­მო არ არის, სა­დაც ერთი სცე­ნა­რი ყვე­ლას­თვის უნი­ვერ­სა­ლუ­რი იქ­ნე­ბა. მა­გა­ლი­თად, ერთი ბა­რი­დან მე­ო­რე­ში რომ გა­დახ­ვი­დე, შე­იძ­ლე­ბა, იქაც აბ­სო­ლუ­ტუ­რად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი კო­მე­დია დაგ­ჭირ­დეს. ძა­ლი­ან ცო­ცხა­ლი პრო­ცე­სია და მთე­ლი მუ­ღა­მიც ამა­შია... ქარ­თვე­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც სა­ზღვარ­გა­რეთ ცხოვ­რო­ბენ, რო­მელ ქვეყ­ნებ­შიც ვყო­ფილ­ვარ, ერ­თმა­ნე­თის­გან გან­სხვავ­დე­ბი­ან სო­ცი­ა­ლუ­რი წე­სით, ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი პრაქ­ტი­კით... ასე­ვე, დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს, სამ­შობ­ლო­დან ვინ რო­დი­საა წა­სუ­ლი - მათ­ზე ზე­გავ­ლე­ნას ესეც ახ­დენს. ემიგ­რა­ცი­ა­შიც კი მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი ხალ­ხი ვართ..წა­ი­კი­თხეთ სრუ­ლად