ალი­კი­ას ვი­დე­ო­ე­ბი სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში პო­პუ­ლა­რუ­ლია. იმე­რუ­ლი კი­ლო­თი და იუ­მო­რით შე­ზა­ვე­ბულ კად­რებ­ში კარ­გად ჩანს მისი ნა­ფიქ­რა­ლი, სათ­ქმე­ლი, წუ­ხი­ლი, სი­ხა­რუ­ლი და რე­გი­ონ­ში ცხოვ­რე­ბის სხვა­დას­ხვა ეპი­ზო­დი...

• რო­გორც ალექ­სან­დრე ჩირ­გა­ძე გვე­უბ­ნე­ბა, ვი­ღა­ცამ ერთხელ ალი­კია და­უ­ძა­ხა და მისი სა­ხე­ლი მერე ასე სხვებ­მაც აი­ტა­ცე­სო. ჰოდა, ახლა ყვე­ლას ასე აც­ნობს თავს - ალი­კია ჩირ­გა­ძე ბე­სი­ა­უ­რი­დან.

AMBEBI.GE-ს ინ­ტერ­ვი­უ­დან შე­ი­ტყობთ იმა­ზე მეტს, ვიდ­რე ის თა­ვის ვი­დე­ო­ებ­ში ჰყვე­ბა. მოკ­ლედ, ამ­ბა­ვი ადა­მი­ან­ზე, რო­მე­ლიც თა­ვის კუ­თხი­სა და სოფ­ლის სა­ო­ცა­რი პატ­რი­ო­ტია...

- ბე­სი­ა­უ­რი მა­მა­ჩე­მის სო­ფე­ლია, ახლა იქ მშობ­ლე­ბი ცხოვ­რო­ბენ და მეც, რო­გორც კი დრო გა­მო­მიჩ­ნდე­ბა, მა­შინ­ვე ვცდი­ლობ, გა­ვიქ­ცე და სო­ფელ­ში ვიშ­რო­მო. წყალ­ტუ­ბო­ში კი და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე, მაგ­რამ მშობ­ლე­ბი ცდი­ლობ­დნენ, შა­ბათ-კვი­რა, არ­და­დე­გე­ბი სო­ფელ­ში ბე­ბი­ას­თან გაგ­ვე­ტა­რე­ბი­ნა. ამან და­დე­ბი­თი შე­დე­გი გა­მო­ი­ღო იმ კუ­თხით, რომ სო­ფე­ლი შე­მაყ­ვა­რა. სო­ფელ­ში ცხოვ­რე­ბა რთუ­ლია, მაგ­რამ თა­ვი­დან­ვე რომ შე­ვეჩ­ვიე, სხვა­ნა­ი­რად შე­მიყ­ვარ­და იქა­უ­რო­ბა. თან ბე­ბი­ა­ჩე­მი კარ­გი ქალი იყო, ბე­სი­ა­უ­რი სხვა­ნა­ი­რად შე­მაყ­ვა­რა.

გულ­და­სა­წყვე­ტი ისაა, რომ დაც­ლი­ლია სა­ქარ­თვე­ლოს სოფ­ლე­ბი. ჩვენს ქუ­ჩა­ზე,15 სახ­ლი­დან მხო­ლოდ ჩემს სახ­ლში ან­თია შუქი. ბე­სი­ა­უ­რი, თა­ვის დრო­ზე, საკ­მა­ოდ დიდი სო­ფე­ლი იყო, მაგ­რამ ახლა თით­ზე ჩა­მო­სათ­ვლე­ლი ადა­მი­ა­ნია დარ­ჩე­ნი­ლი. დე­და­ჩე­მი და მა­მა­ჩე­მი სახ­ლს ერთი წუ­თით ვერ ტო­ვე­ბენ, სა­ო­ჯა­ხო მე­ურ­ნე­ო­ბას უძღვე­ბი­ან, სად­მე თუ ვართ და­პა­ტი­ჟე­ბუ­ლი, მო­რი­გე­ო­ბით მი­დი­ან. გვყავს ქა­თა­მი, ძრო­ხა, ღორი, რაც ყუ­რა­დღე­ბას მო­ი­თხოვს. ერთ ვი­დე­ო­შიც მაქვს ნათ­ქვა­მი ამა­ზე, - ჰაუ, ჰაუს მო­რი­გე­ო­ბით ვი­ძა­ხით-თქო, რად­გან ქორი ჩა­საფ­რე­ბუ­ლია.

ვე­ნახს ყუ­რა­დღე­ბა თუ არ მი­აქ­ციე, შაშ­ვი და სხვა­დას­ხვა ჩიტი შე­ჭამს. არა­და, ვე­ნა­ხი სო­ფელ­ში მარ­ტო ჩვენ გვაქვს, ამი­ტომ, მგე­ლი, მტა­ცე­ბე­ლი ფრინ­ვე­ლიც ჩვენ­ზეა მო­მარ­თუ­ლი. ერთი თვის წინ პი­რუ­ტყვი, სა­ვა­რა­უ­დოდ მგელ­მა ლა­მის შეგ­ვი­ჭა­მა, ძლივს გა­და­ვარ­ჩი­ნეთ.

- რა­საც თქვენს ვი­დე­ო­ებ­ში ვხე­დავთ, ლა­მა­ზია ბე­სი­ა­უ­რი...

- სა­უ­ცხოო სო­ფე­ლია, სწო­რედ რომ, ვე­ლუ­რი ბუ­ნე­ბაა. ამას ჩემი რო­მაა, იმი­ტო­მაც ვამ­ბობ და რო­გორც სო­ფე­ლი, მარ­თლა ლა­მა­ზია. მდი­ნა­რე­ე­ბით და წყა­რო­ე­ბი­თაც გა­ნე­ბივ­რე­ბუ­ლი ვართ... მე­ფუტკრე­ო­ბა­საც მივ­დევთ - მა­მა­ჩემს ძა­ლი­ან აინ­ტე­რე­სებს ეს სფე­რო და მეც შე­ვუ­წყვე ხელი - ვი­ყი­დე ფორ­მე­ბი. მო­სა­ვა­ლიც ავი­ღეთ. თაფ­ლის მო­პო­ვე­ბა, ფუტკრის მოვ­ლა რთუ­ლია, ღა­მის თე­ვაა სა­ჭი­რო, ასე­ვე გარ­კვე­უ­ლი დროც, რომ ლო­კა­ცია შე­უც­ვა­ლო. ეს იმის­თვის, რომ სხვა­დას­ხვა ყვა­ვი­ლი­დან სხვა­დას­ხვა თაფ­ლი ავი­ღოთ. გულ­სატ­კე­ნი ისაა, რომ ამ­ხე­ლა შრო­მა სა­თა­ნა­დოდ არ ანა­ზღა­ურ­დე­ბა. ლიტ­რი თაფ­ლი ძა­ლი­ან იაფი, 7-8 ლარი ღირს. ეს მა­შინ, როცა მარ­კეტ­ში პა­ტა­რა ქილა ლეღ­ვის ჯემი - 15 ლა­რია. ამის მი­უ­ხე­და­ვად, შრო­მა­ზე უარს მა­ინც არ ვამ­ბობთ, არ ვე­პუ­ე­ბით.

ახლა სახ­ნავ-სა­თე­სი პე­რი­ო­დია, შარ­შან მო­ვინ­დო­მე, მა­მა­ჩემს მო­ვეხ­მა­რე, მა­ნაც ხბო გა­ყი­და და ყა­ნე­ბი იმით დავ­ხა­ნით. წელს ფი­ნან­სუ­რა­დაც ისე მოხ­და, რომ ეს ვე­ღარ შევ­ძე­ლით. მამა კარ­გი გლე­ხია, წუ­თით არ ტო­ვებს იქა­უ­რო­ბას. სამ­წუ­ხა­როა, რომ მის­თვის არას­დროს არა­ვის უთ­ქვამს, ელე­მენ­ტა­რუ­ლი თუნ­დაც 20-ლა­რი­ან ერთ ტო­მა­რა სა­სუქს მოგ­ცე­მო. არ არის ასე, რომ ვინ­მემ ხელი შე­გი­წყოს... არც გვინ­და, არა­ვის ხელ­ში შემ­ყუ­რე არ ვართ, მაგ­რამ გლეხ­მა სულ ელე­მენ­ტა­რუ­ლი მხარ­და­ჭე­რა რომ იგ­რძნოს, ური­გო არ იქ­ნე­ბა. სოფ­ლის გან­ვი­თა­რე­ბის პროგ­რა­მა რას ნიშ­ნავს, ვერ გა­ვი­გე, მაგ­რამ რას ვი­ზამთ, რად­გან გა­მო­სა­ვა­ლი არ არის, უნდა ვა­კე­თოთ ჩვე­ნი საქ­მე.

- მოკ­ლედ, აცო­ცხლებთ სო­ფელს, რო­მელ­საც ჰქვია ბე­სი­ა­უ­რი... ალექ­სან­დრე, რა გა­ნათ­ლე­ბა გაქვთ?

- რაც 12 კლა­სი და­ვამ­თავ­რე, მას მერე სულ ვშრო­მობ, ფი­ზი­კუ­რა­დაც მი­მუ­შა­ვია. ამ ეტაპ­ზე ბოლო ზა­რის, კორ­პო­რა­ცი­უ­ლი სა­ღა­მოს, და­ბა­დე­ბის დღის წამ­ყვა­ნი ვარ, მოს­წავ­ლე­ებს ბოლო ზარ­საც ვუმ­ზა­დებ, რეს­ტო­რან­ში ვმუ­შა­ობ, სცე­ნა­ზე იუ­მო­რის­ტუ­ლი ნომ­რე­ბით ავ­დი­ვარ...

- იმე­რელს ჯი­ბე­ში რომ არ აქვს იუ­მო­რი მო­სა­ძებ­ნი, ცნო­ბი­ლი ფაქ­ტია, მაგ­რამ ამ კუ­თხით რა პე­რი­ოდ­ში გა­აქ­ტი­ურ­დით?

- ბავ­შვო­ბა­ში იუ­მო­რით ჩემი ძმა უფრო გა­მო­ირ­ჩე­ო­და. თე­ატ­რა­ლურ­ზე სწავ­ლობ­და. მერე ში­ნა­უ­რო­ბა­ში ჩემ­ზე ამ­ბობ­დნენ, ამას უფრო სხარ­ტი იუ­მო­რი აქ­ვსო. არას­დროს გა­მო­ვირ­ჩე­ო­დი სა­კუ­თა­რი თა­ვის წარ­მო­ჩე­ნით, სულ თავს ვი­კა­ვებ­დი. შე­მო­თა­ვა­ზე­ბაც მქონ­და ტე­ლე­ვი­ზი­ე­ბი­დან და უარი ვუ­თხა­რი, ასე უფრო კომ­ფორ­ტუ­ლად ვგრძნობ თავს.

ისე, პირ­ვე­ლი მი­ზე­ზი ისაა, რომ ჩემ­თვის თბი­ლი­სი ქა­ო­სუ­რია. იქ ბევ­რი ნა­თე­სა­ვი, მე­გო­ბა­რი მყავს, ქა­ლა­ქი მიყ­ვარს, მაგ­რამ დე­და­ქა­ლაქ­ში ცხოვ­რე­ბა ტან­ჯვაა. მარ­ტო სა­ცო­ბი რად ღირს... არა­და, რამ­დე­ნი ნი­ჭი­ე­რი ადა­მი­ა­ნია, რე­გი­ო­ნი­დან თბი­ლის­ში წა­სუ­ლი, მათ გა­სა­გო­ნად ვი­ტყვი, "მა­მა­ქა­ლაქ­შიც“ შე­იძ­ლე­ბა იმ ნი­ჭის გა­მო­ი­ყე­ნე­ბა. სა­ერ­თოდ, ნე­ბის­მი­ერ ქა­ლაქ­ში, სა­ი­და­ნაც არის თვი­თონ პი­როვ­ნე­ბა. არა­ვის­გან არ გან­ვსხვავ­დე­ბი, ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნი ვარ. მინ­და, რომ ჩემი სო­ფე­ლი არ­სე­ბობ­დეს, სუნ­თქავ­დეს, მოქ­მე­დი იყოს... სა­ძე­ბა­რი მარ­თლაც არც იუ­მო­რი გვაქვს, არც სი­ტყვა-პა­სუ­ხი. გული მწყდე­ბა, რომ ახალ­გაზ­რდე­ბი სო­ფელს ტო­ვე­ბენ, არა­ვის უნდა ნა­კე­ლის სუნ­ში ყოფ­ნა, სი­ტყვა­ზე „პეტ­რუშ­კის“ და ქინ­ძის მოყ­ვა­ნა, მი­წას­თან მუ­შა­ო­ბა.

მე მა­გა­ლი­თად, მი­წას­თან შრო­მა მსი­ა­მოვ­ნებს. 32 წლის ვარ, ჩემი თა­ო­ბის ხალ­ხი, უმ­ცრო­სე­ბიც, უფ­რო­სე­ბი სოფ­ლი­დან მი­დი­ან იმის­თვის, რომ „იუ­თუბ-არხი“ გა­ა­კე­თონ თბი­ლის­ში, ან „კოკა-კო­ლის“ რეკ­ლა­მა და რა­ღაც გა­და­ცე­მე­ბი, რა­საც სარ­გე­ბე­ლი არ მო­აქვს. ყვე­ლას ვა­ფა­სებ, გა­საბ­რა­ზებ­ლად არ ვამ­ბობ, მაგ­რამ აქ რომ გა­ა­კე­თო რა­ღა­ცე­ბი, შენი მხა­რე წარ­მო­ა­ჩი­ნო, ყვე­ლა მხა­რე ხომ გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლია... ჩვენ ამას გვერდს ვუვ­ლით და სა­დღაც მივ­დი­ვართ. ვი­ცით ხოლ­მე თქმა - ქარ­თვე­ლო­ბას გვარ­თმე­ვე­ნო, არა­ვინ გარ­თმევს, თვი­თონ ვირ­თმევთ. ქარ­თვე­ლი რომ ხარ და ეს ხომ სულ­ში გაქვს, ვინ გა­ბე­დავს და ამას ვინ წა­გარ­თმევს. ისიც მეს­მის, რომ ყვე­ლას არ შე­უძ­ლია სო­ფელ­ში ცხოვ­რე­ბა, ბა­რის და თო­ხის და­ჭე­რა, მაგ­რამ რაც შე­უძ­ლია, ის აკე­თოს.

- ბე­სი­ა­უ­რი­დან ვი­დე­ო­ე­ბის ჩა­წე­რა რო­დის და­ი­წყეთ?

- ვი­დე­ო­ებ­ში კონ­კრე­ტუ­ლი მი­მარ­თუ­ლე­ბა არ მაქვს, რაც მა­წუ­ხებს, რა­საც ვფიქ­რობ, იმა­ზე ვწერ, არა­ფერს ვი­გო­ნებ. სა­რეკ­ლა­მო ვი­დე­ო­ებ­საც ვა­კე­თებ მა­შინ, როცა ადა­მი­ა­ნებს ჩემი დახ­მა­რე­ბა სჭირ­დე­ბათ. გა­და­ღე­ბის­თვის წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, შტა­ტი­ვიც ვერ ვი­ყი­დე, ძი­რი­თა­დად ჩემი მე­გო­ბა­რი მი­ღებს. ამას წი­ნათ ვი­თომ ბე­სი­ა­უ­რის გუ­ბერ­ნა­ტო­რი ვი­ყა­ვი, ჩემი მო­ად­გი­ლე კი ჩვე­ნი სოფ­ლე­ლი ერთი პა­ტა­რა ბიჭი, შარ­ვალ-კოს­ტი­უმ­ში გა­მო­ვე­წყეთ, ვი­დე­ოს გა­და­ღე­ბა გვინ­დო­და და არა­ვინ იყო, რომ გა­და­ე­ღო. ავი­ღე სა­რე­ცხის „შპილ­კე­ბი“, ხის ტოტ­ზე მი­ვა­მაგ­რეთ და ასე გა­და­ვი­ღეთ.

- რა არის თქვენ­თვის იუ­მო­რი?

- რო­გორც სიყ­ვა­რუ­ლი შე­იძ­ლე­ბა, ვერ ახ­სნა, ასე­ვე იუ­მო­რის გრძნო­ბა შე­იძ­ლე­ბა ვერ ახ­სნა, რა არის. სულ ვამ­ბობ, იუ­მო­რის გა­რე­შე ნუ მა­ცო­ცხლოს ღმერ­თმა-თქო. რაც არ უნდა ცუდ გან­წყო­ბა­ზე ვიყო, ვცდი­ლობ, ადა­მი­ა­ნებს ეს არ ვაჩ­ვე­ნო. ყო­ფი­ლა, რომ სცე­ნა­ზე გას­ვლის გან­წყო­ბა არ მქო­ნია, მაგ­რამ რა­ღაც უნდა მეთ­ქვა და აუ­დი­ტო­რია უნდა გა­მე­ცი­ნე­ბი­ნა. ამი­ტომ გავ­სულ­ვარ. ჩემი აზ­რით, იუ­მო­რი ის არის, რაც ღმერ­თმა ადა­მი­ანს სიყ­ვა­რუ­ლის მერე უბო­ძა, რაც ყვე­ლა კა­ტე­გო­რი­ის ადა­მი­ანს აერ­თი­ა­ნებს.

- რო­გორც ვხდე­ბი, ინ­ტერ­ნეტ-აუ­დი­ტო­რი­ას უყ­ვარ­ხართ...

- ალ­ბათ იმი­ტომ, რომ არ ვი­ლან­ძღე­ბი, არა­ვის ცუ­დად არ ვახ­სე­ნებ, შე­იძ­ლე­ბა უბ­რა­ლოდ იუ­მო­რით მო­ვიხ­სე­ნიო... უკვე სამი წე­ლია, „ტიკ-ტოკ­ზე“ ვარ, მაგ­რამ ასე არ ვამ­ბობ, რომ ტი­კტო­კე­რი ვარ, ან ინფლუ­ენ­სე­რი... 60.000-მდე გა­მომ­წე­რი მყავს, მერე, რა?! ეს რა­ო­დე­ნო­ბა შე­იძ­ლე­ბა ნე­ბის­მი­ერ ადა­მი­ანს ჰქონ­დეს, ვინც იქ არის და­რე­გის­ტრი­რე­ბუ­ლი. ჩემს თავს მსა­ხი­ობ­საც ვერ ვუ­წო­დებ, ისე­თი ბუმ­ბე­რა­ზი ადა­მი­ა­ნე­ბი არი­ან მსა­ხი­ო­ბე­ბი და ისე­თი ნი­ჭი­ე­რე­ბი, ამის ფონ­ზე რო­გორ ვთქვა, მსა­ხი­ო­ბი ვარ-მეთ­ქი?!

- ისე, თე­ატ­რა­ლურ­ზე რა­ტომ არ ჩა­ა­ბა­რეთ, თბი­ლის­ში ცხოვ­რე­ბა რომ არ გინ­დო­დათ, ამი­ტომ?

- თე­ატ­რა­ლურ­ზე მე და ჩემი ძმა ორი­ვე ვსწავ­ლობ­დით. კერ­ძო სას­წავ­ლე­ბე­ლი იყო, აკა­კი ვა­სა­ძის სა­ხე­ლო­ბის და ავა­რი­უ­ლი შე­ნო­ბის გამო რა­ღაც ეტაპ­ზე მისი ფუნ­ქცი­ო­ნი­რე­ბა გარ­თულ­და. მერე ჩემს ძმას თე­ატ­რში უტარ­დე­ბო­და ლექ­ცი­ე­ბი. მან კი აიღო დიპ­ლო­მი, მაგ­რამ მე დავ­რჩი ისე, - აღარ გავ­ყე­ვი.

აქ თა­ვი­სუფ­ლად ვგრძნობ თავს, არა­ვის და არაფ­რის არ მე­ში­ნია, გარ­და ღმერ­თი­სა. ამას წი­ნათ და­მი­რე­კეს, თუმ­ცა მა­ნამ­დეც ეცად­ნენ და­რეკ­ვას, - ვი­დეო წა­შა­ლე, აღარ გა­და­ი­ღოო.

- რა­ტომ?

- ხო­ნის მუ­ნი­ცი­პა­ლი­ტეტ­ზე ვამ­ბობ რა­ღა­ცებს, მო­აგ­ზავ­ნეს მუ­შა­კე­ბი, ვი­თომ ხათ­რი ექ­ნე­ბა თქვე­ნი და რამე უთხა­რიო. იმ ადა­მი­ა­ნებს პი­როვ­ნუ­ლად ვა­ფა­სებ, ყა­ნა­შიც კი წავ­ყვე­ბი და­სახ­მა­რებ­ლად, მაგ­რამ ის რომ ჩემს სო­ფელ­ში გზა არ ვარ­გა, რა­ნა­ი­რად გავ­ჩუმ­დე?! ვუ­თხა­რი კი­დეც, - შენი კი არა, მა­მა­ჩე­მის და დე­და­ჩე­მის აზრს არ გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნებ, რომ­ლე­ბიც ჩემ­თვის ნო­მერ პირ­ვე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი არი­ან. არა­ფე­რი მი­თხრა მა­გას­თან და­კავ­ში­რე­ბით-თქო. მოკ­ლედ, მუ­ნი­ცი­პა­ლი­ტეტს სძი­ნავს, ყუ­რა­დღე­ბას არ გვაქ­ცევს - ეს რომ ვთქვი, არ მო­ე­წო­ნათ. მაგ­რამ სხვა­ნა­ი­რად რო­გორ ვთქვა, როცა გზა მარ­თლაც არ არის, რაც არის იმას ვამ­ბობ. ვი­ღა­ცე­ბი მე­უბ­ნე­ბი­ან, მაგ სის­ტე­მას ვერ შე­ე­ჭი­დე­ბიო. არც ვე­ჭი­დე­ბი. რო­გორც ამ ქვეყ­ნის მო­ქა­ლა­ქე, უბ­რა­ლოდ აზრს გა­მოვ­ხა­ტავ და შე­იძ­ლე­ბა ამ ყვე­ლა­ფერ­მა შე­დე­გი გა­მო­ი­ღოს და გზა გა­ა­კე­თონ. ალ­ბათ გა­მო­ი­ღო კი­დეც, რა­ღაც ნა­წი­ლი გა­კე­თე­ბუ­ლია. ჰქონ­დათ გეგ­მა­ში, თუ ჩემი ვი­დე­ო­ე­ბის შემ­დეგ და­ემ­თხვა ეს, ცხა­დია, რომ გა­კეთ­და. ამის­თვის მად­ლო­ბაც გა­და­ვუ­ხა­დე, ჯინ­ში კი არ ვუდ­გე­ბი. მე ის მწყინს, რომ მე­უბ­ნე­ბი­ან გა­ჩუმ­დი არ თქვაო. რა­ნა­ი­რად არ ვთქვა, მა­წუ­ხებს, ამ გზა­ზე დავ­დი­ვარ.

- ბე­სი­ა­უ­რის გზა­ზეა ლა­პა­რა­კი?

- კი. 4 კი­ლო­მეტ­რია გა­სა­კე­თე­ბე­ლი. ხო­ნი­დან მო­დის, ჩემს სახ­ლთან წყდე­ბა. იქით, წყალ­ტუ­ბომ 2 კი­ლო­მეტ­რი იყო და გა­ა­კე­თა. ამ­ბო­ბენ, მა­ის­ში და­ი­გე­ბაო. ვერ ვი­ჯე­რებ, რად­გან ბევ­რი და­პი­რე­ბა იყო, რო­მე­ლიც არ შეს­რულ­და.

- რა სურ­ვი­ლი გაქვთ?

- ემიგ­რან­ტე­ბი, რომ­ლებ­საც გუ­ლით და სუ­ლით უნ­დათ სა­ქარ­თვე­ლო­ში თა­ვი­ანთ სოფ­ლებ­ში, ქა­ლა­ქებ­ში დაბ­რუ­ნე­ბა, დაბ­რუნ­დნენ. მათ შო­რის ბევ­რი ნაც­ნო­ბია. ამას წი­ნათ ვნა­ხე დედა-შვი­ლის შეხ­ვედ­რა 30 წლის შემ­დეგ და ვი­ტი­რე... ჰოდა, დაბ­რუნ­დნენ, თა­ვი­ანთ სახ­ლებ­ში. სო­ფე­ლი იყოს ძლი­ე­რი. სო­ფე­ლი ახლა არის დარ­ჩე­ნი­ლი მხო­ლოდ სა­ხე­ლი. სო­ფელ­ში უნდა ცხოვ­რობ­დნენ, იხ­ვნე­ბო­დეს, ითე­სე­ბო­დეს, მო­სა­ვა­ლი მო­დი­ო­დეს.