"ჩემი თაობის ხალხი სოფლიდან მიდის, რომ "იუთუბ" არხი გააკეთონ თბილისში, რასაც სარგებელი არ მოაქვს... დედაქალაქში ცხოვრება ტანჯვაა" - ცნობილი იმერელი "ტიკტოკერის" ცხოვრება სოცქსელს მიღმა
ალიკიას ვიდეოები სოციალურ ქსელში პოპულარულია. იმერული კილოთი და იუმორით შეზავებულ კადრებში კარგად ჩანს მისი ნაფიქრალი, სათქმელი, წუხილი, სიხარული და რეგიონში ცხოვრების სხვადასხვა ეპიზოდი...
- როგორც ალექსანდრე ჩირგაძე გვეუბნება, ვიღაცამ ერთხელ ალიკია დაუძახა და მისი სახელი მერე ასე სხვებმაც აიტაცესო. ჰოდა, ახლა ყველას ასე აცნობს თავს - ალიკია ჩირგაძე ბესიაურიდან.
AMBEBI.GE-ს ინტერვიუდან შეიტყობთ იმაზე მეტს, ვიდრე ის თავის ვიდეოებში ჰყვება. მოკლედ, ამბავი ადამიანზე, რომელიც თავის კუთხისა და სოფლის საოცარი პატრიოტია...
- ბესიაური მამაჩემის სოფელია, ახლა იქ მშობლები ცხოვრობენ და მეც, როგორც კი დრო გამომიჩნდება, მაშინვე ვცდილობ, გავიქცე და სოფელში ვიშრომო. წყალტუბოში კი დავიბადე და გავიზარდე, მაგრამ მშობლები ცდილობდნენ, შაბათ-კვირა, არდადეგები სოფელში ბებიასთან გაგვეტარებინა. ამან დადებითი შედეგი გამოიღო იმ კუთხით, რომ სოფელი შემაყვარა. სოფელში ცხოვრება რთულია, მაგრამ თავიდანვე რომ შევეჩვიე, სხვანაირად შემიყვარდა იქაურობა. თან ბებიაჩემი კარგი ქალი იყო, ბესიაური სხვანაირად შემაყვარა.
გულდასაწყვეტი ისაა, რომ დაცლილია საქართველოს სოფლები. ჩვენს ქუჩაზე,15 სახლიდან მხოლოდ ჩემს სახლში ანთია შუქი. ბესიაური, თავის დროზე, საკმაოდ დიდი სოფელი იყო, მაგრამ ახლა თითზე ჩამოსათვლელი ადამიანია დარჩენილი. დედაჩემი და მამაჩემი სახლს ერთი წუთით ვერ ტოვებენ, საოჯახო მეურნეობას უძღვებიან, სადმე თუ ვართ დაპატიჟებული, მორიგეობით მიდიან. გვყავს ქათამი, ძროხა, ღორი, რაც ყურადღებას მოითხოვს. ერთ ვიდეოშიც მაქვს ნათქვამი ამაზე, - ჰაუ, ჰაუს მორიგეობით ვიძახით-თქო, რადგან ქორი ჩასაფრებულია.
ვენახს ყურადღება თუ არ მიაქციე, შაშვი და სხვადასხვა ჩიტი შეჭამს. არადა, ვენახი სოფელში მარტო ჩვენ გვაქვს, ამიტომ, მგელი, მტაცებელი ფრინველიც ჩვენზეა მომართული. ერთი თვის წინ პირუტყვი, სავარაუდოდ მგელმა ლამის შეგვიჭამა, ძლივს გადავარჩინეთ.
- რასაც თქვენს ვიდეოებში ვხედავთ, ლამაზია ბესიაური...
- საუცხოო სოფელია, სწორედ რომ, ველური ბუნებაა. ამას ჩემი რომაა, იმიტომაც ვამბობ და როგორც სოფელი, მართლა ლამაზია. მდინარეებით და წყაროებითაც განებივრებული ვართ... მეფუტკრეობასაც მივდევთ - მამაჩემს ძალიან აინტერესებს ეს სფერო და მეც შევუწყვე ხელი - ვიყიდე ფორმები. მოსავალიც ავიღეთ. თაფლის მოპოვება, ფუტკრის მოვლა რთულია, ღამის თევაა საჭირო, ასევე გარკვეული დროც, რომ ლოკაცია შეუცვალო. ეს იმისთვის, რომ სხვადასხვა ყვავილიდან სხვადასხვა თაფლი ავიღოთ. გულსატკენი ისაა, რომ ამხელა შრომა სათანადოდ არ ანაზღაურდება. ლიტრი თაფლი ძალიან იაფი, 7-8 ლარი ღირს. ეს მაშინ, როცა მარკეტში პატარა ქილა ლეღვის ჯემი - 15 ლარია. ამის მიუხედავად, შრომაზე უარს მაინც არ ვამბობთ, არ ვეპუებით.
ახლა სახნავ-სათესი პერიოდია, შარშან მოვინდომე, მამაჩემს მოვეხმარე, მანაც ხბო გაყიდა და ყანები იმით დავხანით. წელს ფინანსურადაც ისე მოხდა, რომ ეს ვეღარ შევძელით. მამა კარგი გლეხია, წუთით არ ტოვებს იქაურობას. სამწუხაროა, რომ მისთვის არასდროს არავის უთქვამს, ელემენტარული თუნდაც 20-ლარიან ერთ ტომარა სასუქს მოგცემო. არ არის ასე, რომ ვინმემ ხელი შეგიწყოს... არც გვინდა, არავის ხელში შემყურე არ ვართ, მაგრამ გლეხმა სულ ელემენტარული მხარდაჭერა რომ იგრძნოს, ურიგო არ იქნება. სოფლის განვითარების პროგრამა რას ნიშნავს, ვერ გავიგე, მაგრამ რას ვიზამთ, რადგან გამოსავალი არ არის, უნდა ვაკეთოთ ჩვენი საქმე.
- მოკლედ, აცოცხლებთ სოფელს, რომელსაც ჰქვია ბესიაური... ალექსანდრე, რა განათლება გაქვთ?
- რაც 12 კლასი დავამთავრე, მას მერე სულ ვშრომობ, ფიზიკურადაც მიმუშავია. ამ ეტაპზე ბოლო ზარის, კორპორაციული საღამოს, დაბადების დღის წამყვანი ვარ, მოსწავლეებს ბოლო ზარსაც ვუმზადებ, რესტორანში ვმუშაობ, სცენაზე იუმორისტული ნომრებით ავდივარ...
- იმერელს ჯიბეში რომ არ აქვს იუმორი მოსაძებნი, ცნობილი ფაქტია, მაგრამ ამ კუთხით რა პერიოდში გააქტიურდით?
- ბავშვობაში იუმორით ჩემი ძმა უფრო გამოირჩეოდა. თეატრალურზე სწავლობდა. მერე შინაურობაში ჩემზე ამბობდნენ, ამას უფრო სხარტი იუმორი აქვსო. არასდროს გამოვირჩეოდი საკუთარი თავის წარმოჩენით, სულ თავს ვიკავებდი. შემოთავაზებაც მქონდა ტელევიზიებიდან და უარი ვუთხარი, ასე უფრო კომფორტულად ვგრძნობ თავს.
ისე, პირველი მიზეზი ისაა, რომ ჩემთვის თბილისი ქაოსურია. იქ ბევრი ნათესავი, მეგობარი მყავს, ქალაქი მიყვარს, მაგრამ დედაქალაქში ცხოვრება ტანჯვაა. მარტო საცობი რად ღირს... არადა, რამდენი ნიჭიერი ადამიანია, რეგიონიდან თბილისში წასული, მათ გასაგონად ვიტყვი, "მამაქალაქშიც“ შეიძლება იმ ნიჭის გამოიყენება. საერთოდ, ნებისმიერ ქალაქში, საიდანაც არის თვითონ პიროვნება. არავისგან არ განვსხვავდები, ჩვეულებრივი ადამიანი ვარ. მინდა, რომ ჩემი სოფელი არსებობდეს, სუნთქავდეს, მოქმედი იყოს... საძებარი მართლაც არც იუმორი გვაქვს, არც სიტყვა-პასუხი. გული მწყდება, რომ ახალგაზრდები სოფელს ტოვებენ, არავის უნდა ნაკელის სუნში ყოფნა, სიტყვაზე „პეტრუშკის“ და ქინძის მოყვანა, მიწასთან მუშაობა.
მე მაგალითად, მიწასთან შრომა მსიამოვნებს. 32 წლის ვარ, ჩემი თაობის ხალხი, უმცროსებიც, უფროსები სოფლიდან მიდიან იმისთვის, რომ „იუთუბ-არხი“ გააკეთონ თბილისში, ან „კოკა-კოლის“ რეკლამა და რაღაც გადაცემები, რასაც სარგებელი არ მოაქვს. ყველას ვაფასებ, გასაბრაზებლად არ ვამბობ, მაგრამ აქ რომ გააკეთო რაღაცები, შენი მხარე წარმოაჩინო, ყველა მხარე ხომ განსაკუთრებულია... ჩვენ ამას გვერდს ვუვლით და სადღაც მივდივართ. ვიცით ხოლმე თქმა - ქართველობას გვართმევენო, არავინ გართმევს, თვითონ ვირთმევთ. ქართველი რომ ხარ და ეს ხომ სულში გაქვს, ვინ გაბედავს და ამას ვინ წაგართმევს. ისიც მესმის, რომ ყველას არ შეუძლია სოფელში ცხოვრება, ბარის და თოხის დაჭერა, მაგრამ რაც შეუძლია, ის აკეთოს.
- ბესიაურიდან ვიდეოების ჩაწერა როდის დაიწყეთ?
- ვიდეოებში კონკრეტული მიმართულება არ მაქვს, რაც მაწუხებს, რასაც ვფიქრობ, იმაზე ვწერ, არაფერს ვიგონებ. სარეკლამო ვიდეოებსაც ვაკეთებ მაშინ, როცა ადამიანებს ჩემი დახმარება სჭირდებათ. გადაღებისთვის წარმოიდგინეთ, შტატივიც ვერ ვიყიდე, ძირითადად ჩემი მეგობარი მიღებს. ამას წინათ ვითომ ბესიაურის გუბერნატორი ვიყავი, ჩემი მოადგილე კი ჩვენი სოფლელი ერთი პატარა ბიჭი, შარვალ-კოსტიუმში გამოვეწყეთ, ვიდეოს გადაღება გვინდოდა და არავინ იყო, რომ გადაეღო. ავიღე სარეცხის „შპილკები“, ხის ტოტზე მივამაგრეთ და ასე გადავიღეთ.
- რა არის თქვენთვის იუმორი?
- როგორც სიყვარული შეიძლება, ვერ ახსნა, ასევე იუმორის გრძნობა შეიძლება ვერ ახსნა, რა არის. სულ ვამბობ, იუმორის გარეშე ნუ მაცოცხლოს ღმერთმა-თქო. რაც არ უნდა ცუდ განწყობაზე ვიყო, ვცდილობ, ადამიანებს ეს არ ვაჩვენო. ყოფილა, რომ სცენაზე გასვლის განწყობა არ მქონია, მაგრამ რაღაც უნდა მეთქვა და აუდიტორია უნდა გამეცინებინა. ამიტომ გავსულვარ. ჩემი აზრით, იუმორი ის არის, რაც ღმერთმა ადამიანს სიყვარულის მერე უბოძა, რაც ყველა კატეგორიის ადამიანს აერთიანებს.
- როგორც ვხდები, ინტერნეტ-აუდიტორიას უყვარხართ...
- ალბათ იმიტომ, რომ არ ვილანძღები, არავის ცუდად არ ვახსენებ, შეიძლება უბრალოდ იუმორით მოვიხსენიო... უკვე სამი წელია, „ტიკ-ტოკზე“ ვარ, მაგრამ ასე არ ვამბობ, რომ ტიკტოკერი ვარ, ან ინფლუენსერი... 60.000-მდე გამომწერი მყავს, მერე, რა?! ეს რაოდენობა შეიძლება ნებისმიერ ადამიანს ჰქონდეს, ვინც იქ არის დარეგისტრირებული. ჩემს თავს მსახიობსაც ვერ ვუწოდებ, ისეთი ბუმბერაზი ადამიანები არიან მსახიობები და ისეთი ნიჭიერები, ამის ფონზე როგორ ვთქვა, მსახიობი ვარ-მეთქი?!
- ისე, თეატრალურზე რატომ არ ჩააბარეთ, თბილისში ცხოვრება რომ არ გინდოდათ, ამიტომ?
- თეატრალურზე მე და ჩემი ძმა ორივე ვსწავლობდით. კერძო სასწავლებელი იყო, აკაკი ვასაძის სახელობის და ავარიული შენობის გამო რაღაც ეტაპზე მისი ფუნქციონირება გართულდა. მერე ჩემს ძმას თეატრში უტარდებოდა ლექციები. მან კი აიღო დიპლომი, მაგრამ მე დავრჩი ისე, - აღარ გავყევი.
აქ თავისუფლად ვგრძნობ თავს, არავის და არაფრის არ მეშინია, გარდა ღმერთისა. ამას წინათ დამირეკეს, თუმცა მანამდეც ეცადნენ დარეკვას, - ვიდეო წაშალე, აღარ გადაიღოო.
- რატომ?
- ხონის მუნიციპალიტეტზე ვამბობ რაღაცებს, მოაგზავნეს მუშაკები, ვითომ ხათრი ექნება თქვენი და რამე უთხარიო. იმ ადამიანებს პიროვნულად ვაფასებ, ყანაშიც კი წავყვები დასახმარებლად, მაგრამ ის რომ ჩემს სოფელში გზა არ ვარგა, რანაირად გავჩუმდე?! ვუთხარი კიდეც, - შენი კი არა, მამაჩემის და დედაჩემის აზრს არ გავითვალისწინებ, რომლებიც ჩემთვის ნომერ პირველი ადამიანები არიან. არაფერი მითხრა მაგასთან დაკავშირებით-თქო. მოკლედ, მუნიციპალიტეტს სძინავს, ყურადღებას არ გვაქცევს - ეს რომ ვთქვი, არ მოეწონათ. მაგრამ სხვანაირად როგორ ვთქვა, როცა გზა მართლაც არ არის, რაც არის იმას ვამბობ. ვიღაცები მეუბნებიან, მაგ სისტემას ვერ შეეჭიდებიო. არც ვეჭიდები. როგორც ამ ქვეყნის მოქალაქე, უბრალოდ აზრს გამოვხატავ და შეიძლება ამ ყველაფერმა შედეგი გამოიღოს და გზა გააკეთონ. ალბათ გამოიღო კიდეც, რაღაც ნაწილი გაკეთებულია. ჰქონდათ გეგმაში, თუ ჩემი ვიდეოების შემდეგ დაემთხვა ეს, ცხადია, რომ გაკეთდა. ამისთვის მადლობაც გადავუხადე, ჯინში კი არ ვუდგები. მე ის მწყინს, რომ მეუბნებიან გაჩუმდი არ თქვაო. რანაირად არ ვთქვა, მაწუხებს, ამ გზაზე დავდივარ.
- ბესიაურის გზაზეა ლაპარაკი?
- კი. 4 კილომეტრია გასაკეთებელი. ხონიდან მოდის, ჩემს სახლთან წყდება. იქით, წყალტუბომ 2 კილომეტრი იყო და გააკეთა. ამბობენ, მაისში დაიგებაო. ვერ ვიჯერებ, რადგან ბევრი დაპირება იყო, რომელიც არ შესრულდა.
- რა სურვილი გაქვთ?
- ემიგრანტები, რომლებსაც გულით და სულით უნდათ საქართველოში თავიანთ სოფლებში, ქალაქებში დაბრუნება, დაბრუნდნენ. მათ შორის ბევრი ნაცნობია. ამას წინათ ვნახე დედა-შვილის შეხვედრა 30 წლის შემდეგ და ვიტირე... ჰოდა, დაბრუნდნენ, თავიანთ სახლებში. სოფელი იყოს ძლიერი. სოფელი ახლა არის დარჩენილი მხოლოდ სახელი. სოფელში უნდა ცხოვრობდნენ, იხვნებოდეს, ითესებოდეს, მოსავალი მოდიოდეს.