ჯუ­ლი­ე­ტა პა­კე­ლი­ა­ნი 42 წე­ლია კონ­სტან­ტი­ნე გამ­სა­ხურ­დი­ას სა­ხე­ლო­ბის სო­ხუ­მის სა­ხელ­მწი­ფო დრა­მა­ტუ­ლი თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბია. თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში დრა­მის ფა­კულ­ტეტ­ზე, თე­ატ­რი­სა და კი­ნოს სპე­ცი­ა­ლო­ბით, დი­მიტ­რი (დოდო) ალექ­სი­ძის ჯგუფ­ში სწავ­ლობ­და და დას­რუ­ლე­ბის­თა­ნა­ვე სო­ხუმ­ში ცხოვ­რე­ბა და მუ­შა­ო­ბა და­ი­წყო. ცნო­ბი­ლი ის­ტო­რი­უ­ლი მოვ­ლე­ნე­ბის გამო, აფხა­ზე­თის და­ტო­ვე­ბამ სხვებ­თან ერ­თად, მა­საც მო­უ­წია. თავ­და­პირ­ვე­ლად დევ­ნი­ლი თე­ატ­რი რუს­თა­ვე­ლის თე­ატრმა შე­ი­ფა­რა. შემ­დეგ ეს ჯგუ­ფი წარ­მოდ­გე­ნებს მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის, სა­მე­ფო უბ­ნის, ახ­მე­ტე­ლი­სა და თა­ვი­სუ­ფალ თე­ატ­რებ­ში მარ­თავ­და. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით, სო­ხუ­მის თე­ატრს სა­კუ­თა­რი ჭერი გა­და­ე­ცა და ბოლო წლე­ბია, კონ­სტან­ტი­ნე გამ­სა­ხურ­დი­ას სა­ხე­ლო­ბის სო­ხუ­მის სა­ხელ­მწი­ფო დრა­მა­ტუ­ლი თე­ატ­რი მა­ყუ­რე­ბელს თბი­ლის­ში, დი­მიტ­რი უზ­ნა­ძის ქუჩა N68-ში მას­პინ­ძლობს. მიმ­დი­ნა­რე სე­ზონ­ზე ჯუ­ლი­ე­ტა პა­კე­ლი­ა­ნის ნახ­ვა თე­ატ­რის რე­პერ­ტუ­ა­რის შემ­დეგ სპექ­ტაკ­ლებ­შია შე­საძ­ლე­ბე­ლი: „ვა­ჟიშ­ვი­ლი“ და „ვთა­მა­შობთ კა­ბუ­კის“.

- სა­მეგ­რე­ლო­ში, ზუგ­დიდ­ში და­ვი­ბა­დე. ალ­ბათ რო­გორც ყვე­ლა ბავ­შვს, მეც მსა­ხი­ო­ბო­ბა და მომ­ღერ­ლო­ბა მსურ­და. თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში პირ­ვე­ლი­ვე წელს, ბა­ტონ დი­მიტ­რი ალექ­სი­ძის ჯგუფ­ში მოვ­ხვდი. ჩემი სტუ­დენ­ტო­ბის დროს, ბა­ტო­ნო დოდო ხში­რად ამ­ბობ­და, მისი დიდი ხნის სურ­ვი­ლი იყო „ვე­ნე­ცი­ე­ლი ვა­ჭა­რი“ და­ედ­გა. წლე­ბია ვფიქ­რობ, თუ ვინ შე­ას­რუ­ლებს შა­ი­ლო­კის როლს და სა­ბო­ლო­ოდ, მე ის ვი­პო­ვე, ეს გოგი ქავ­თა­რა­ძე იქ­ნე­ბაო. ბა­ტო­ნი დოდო ძა­ლი­ან აქებ­და სო­ხუ­მის თე­ატრს, მის ძლი­ერ დასს. მეც ნა­ნა­ხი მქონ­და მათი სპექ­ტაკ­ლე­ბი და სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ისე მოხ­და, რომ ბა­ტონ­მა გო­გიმ სო­ხუ­მის თე­ატ­რში მი­მიწ­ვია. გოგი ქავ­თა­რა­ძე სო­ხუ­მის თე­ატ­რში სა­მუ­შა­ოდ 1982 წლის თე­ბერ­ვალ­ში ჩა­ვი­და, ხოლო მე იმა­ვე წლის 1-ელ სექ­ტემ­ბერს. დოდო ალექ­სი­ძის რე­ჟი­სუ­რით დად­გმულ „ვე­ნე­ცი­ელ ვა­ჭარ­ში“ ფან­ტას­ტი­კუ­რი შა­ი­ლო­კი იყო გოგი ქავ­თა­რა­ძე, ხოლო მე იმა­ვე სპექ­ტაკლში პორ­ცი­ას როლი შე­ვას­რუ­ლე.

21 წელი სო­ხუმ­ში შე­მის­რულ­და. ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ ამ თე­ატ­რში მოვ­ხვდი. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, იქ დამ­ხვდა უძ­ლი­ე­რე­სი დასი და მსა­ხი­ობ­თა სამი თა­ო­ბა. იმ პე­რი­ოდს „ოქ­როს ხა­ნას“ უწო­დე­ბენ და ეს მარ­თლაც ასე იყო. სო­ხუ­მის თე­ატ­რი ჩემი ოჯა­ხია, რო­მელ­მაც იცის მხარ­ში დგო­მა. ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში თუ კი რამ ტკი­ვი­ლი, სით­ბო, წარ­მა­ტე­ბა ან წა­რუ­მა­ტებ­ლო­ბა ყო­ფი­ლა, ყვე­ლა ერ­თად და სო­ხუ­მის თე­ატ­რის დას­თან ერ­თად გან­მიც­დია. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, უამ­რავ სპექ­ტაკლში, ძა­ლი­ან კარგ რე­ჟი­სო­რებ­თან მი­მუ­შა­ვია და დიდი მად­ლო­ბა უფალს ამის­თვის.

- სო­ხუმ­ში გა­დას­ვლის გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა მარ­ტი­ვად მი­ი­ღეთ?

- დიახ, ბავ­შვო­ბა­ში სო­ხუმ­ში ხში­რად დავ­დი­ო­დი, ზღვა ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და და თით­ქმის ყვე­ლა­ფე­რი ნაც­ნო­ბი იყო, მაგ­რამ არ და­მა­ვი­წყდე­ბა სო­ხუმ­ში ჩემი ჩას­ვლა უკვე მსა­ხი­ო­ბის რან­გში. ისე მოხ­და, რომ პირ­ვე­ლი მთა­ვა­რი რო­ლის - ლე­ლას შეს­რუ­ლე­ბა გუჩა კვა­რა­ცხე­ლი­ას სპექ­ტაკლში „ჩემი კუთ­ვნი­ლი მყუდ­რო­ე­ბა“ ათ დღე­ში მო­მი­წია. პრე­მი­ე­რის შემ­დეგ საგ­რი­მი­ო­რო­ში რომ შე­ვე­დი, მა­გი­და სხვა­დას­ხვა სუ­ვე­ნი­რით, მი­სა­ლო­ცე­ბი­თა და სა­ჩუქ­რე­ბით დამ­ხვდა სავ­სე. ეს სი­ურპრი­ზი დასს ეკუთ­ვნო­და და მახ­სოვს, სი­ხა­რუ­ლის­გან თვალ­ზე ცრემ­ლი მო­მად­გა.

- იმ სა­ჩუქ­რე­ბი­დან, დღემ­დე რამე თუ შე­მო­ი­ნა­ხეთ?

- ვე­რა­ფე­რი. მე­ტიც, იმ დროს ნა­თა­მა­შე­ბი რო­ლე­ბის ფო­ტო­ე­ბიც კი არ მაქვს. ყვე­ლა­ფე­რი სო­ხუმ­ში დამ­რჩა... იმ პე­რი­ოდ­ში ბევ­რი გას­ტრო­ლი გვქონ­და. თვე­ო­ბით მივ­დი­ო­დით ქა­ლა­ქი­დან. მახ­სოვს, 8 სარ­თუ­ლი­ან ავი­ა­მზიდ­ზე „კი­ე­ვი“ სპექ­ტაკლს „ბო­შე­ბი“ ვთა­მა­შობ­დით. მა­ყუ­რებ­ლებს შო­რის სამ­ხედ­რო­ე­ბი და მე­ზღვა­უ­რე­ბი იყ­ვნენ. სამ­ხედ­რო ხო­მალ­ზე, როცა სო­ხუმ­ში პირ­ვე­ლი კონ­ფლიქ­ტი უკვე მომ­ხდა­რი იყო. მახ­სოვს, ავი­ა­მზიდ­ზე მომ­სა­ხუ­რე ქარ­თვე­ლი­სა და აფხა­ზის ერ­თმა­ნეთ­თან შე­სა­ნიშ­ნა­ვი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა და თუ რო­გორ ეხუ­ტე­ბოდ­ნენ ისი­ნი ერ­თმა­ნეთს.

- იქ­ნებ, ის პე­რი­ო­დიც გა­ვიხ­სე­ნოთ, როცა აფხა­ზე­თის ცნო­ბი­ლი მოვ­ლე­ნე­ბის შემ­დეგ, სო­ხუ­მის და­ტო­ვე­ბა მო­გი­წი­ათ...

- თე­ატ­რი­დან უკვე შვე­ბუ­ლე­ბა­ში ვი­ყა­ვით, როცა დე­და­ჩე­მი თბი­ლის­ში სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში და­აწ­ვი­ნეს. სო­ხუ­მი­დან თბი­ლის­ში სას­წრა­ფოდ გად­მოვფრინ­დი. სწო­რედ იმ პე­რი­ოდ­ში, ოჩამ­ჩი­რე­ში პირ­ვე­ლი შე­ტა­კე­ბა მოხ­და და თბი­ლის­ში, მოს­კო­ვის პროს­პექ­ტზე არ­სე­ბულ ჰოს­პი­ტალ­ში, დაჭ­რი­ლი პო­ლი­ცი­ე­ლე­ბი შე­მო­იყ­ვა­ნეს. დე­და­ჩე­მი სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში 1 თვე იწვა. დღი­თი­დღე ვი­თა­რე­ბა მძაფ­რდე­ბო­და და ბო­ლოს ომიც და­ი­წყო. სო­ხუმ­ში წას­ვლა ძა­ლი­ან მინ­დო­და. დიმა ჯა­ი­ა­ნი და და­სის ნა­წი­ლი იქ იყო და მინ­დო­და მეც მათ­თან ერ­თად ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. იმ დროს სხვა­ნა­ი­რად ხარ შე­მარ­თუ­ლი... ჩა­ვე­დი. იქ ერთ კორ­პუს­ში სხვა­დას­ხვა ეროვ­ნე­ბის ხალ­ხი ერ­თად იყო თავ­მოყ­რი­ლი: ჩვე­ნი თე­ატ­რის, რუ­სუ­ლი მო­ზარდ მა­ყუ­რე­ბელ­თა თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბე­ბი, ან­სამ­ბლე­ბის „კა­პე­ლა“, „შა­რა­ტი­ნის“ წევ­რე­ბი და მეც იმა­ვე კორ­პუ­სის მე­ხუ­თე სარ­თულ­ზე ვცხოვ­რობ­დი. სპექ­ტაკ­ლე­ბის შემ­დეგ შინ რომ ვბრუნ­დე­ბო­დით, ხე­ლო­ვა­ნი მე­ზობ­ლე­ბი ერ­თად ვსა­დი­ლობ­დით თუ ვვახ­შმობ­დით. ჩემს კორ­პუსს რომ მო­ვუ­ახ­ლოვ­დი, და­ვი­ნა­ხე რომ მას ნაღ­მი ჰქონ­და მოხ­ვედ­რი­ლი. ერთ-ერთი ფან­ჯრი­დან კი ხალ­ხი იყუ­რე­ბო­და. ერთ ბი­ნა­ში 5 ადა­მი­ა­ნი იყო შეკ­რე­ბი­ლი: ქარ­თვე­ლი, აფხა­ზი და-ძმა, ბერ­ძე­ნი და ერ­თიც - დე­დით ქარ­თვე­ლი და მა­მით აფხა­ზი. მათ თბი­ლი­სი­დან წა­ღე­ბუ­ლი პური და სხვა პრო­დუქ­ტი მი­ვუ­ტა­ნე. ატირ­დნენ და თან, დიდი იმე­დით მი­ყუ­რებ­დნენ. ყვე­ლას ერთი აზრი უტ­რი­ა­ლებ­და თავ­ში, რომ ყვე­ლა­ფე­რი მალე და მშვი­დო­ბი­ა­ნად დას­რულ­დე­ბო­და. ჩემი ნივ­თე­ბი, მათ შო­რის ფო­ტო­ე­ბი იმ ბი­ნა­ში ჰქონ­დათ შე­ტა­ნი­ლი, მაგ­რამ და­ვი­ფი­ცებ, რომ ვე­რა­ფე­რი, უფრო სწო­რად სო­ხუ­მი­დან არა­ფე­რი წა­მო­ვი­ღე. მე­ო­რე დღეს­ვე დავ­ბრუნ­დი თბი­ლის­ში იმ თვითმფრი­ნა­ვით, რომ­ლი­თაც წინა დღით მო­სახ­ლე­ო­ბის­თვის პური ჩა­ი­ტა­ნეს. სკა­მე­ბი არ იყო, ძირს ვი­ჯე­ქი და თვითმფრი­ნა­ვის ფან­ჯრი­დან რომ ვი­ყუ­რე­ბო­დი, შავი იყო ზღვაც და მთე­ლი სო­ხუ­მიც... მერე მოხ­და ის, რაც მოხ­და... მას შემ­დეგ აფხა­ზეთ­ში აღარ ვყო­ფილ­ვარ. იქ უამ­რა­ვი აფხა­ზი მე­გო­ბა­რი, ნათ­ლუ­ლი მყავს. წლე­ბის შემ­დეგ, სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლე­ბი­თა თუ სხვა სა­შუ­ა­ლე­ბე­ბით კონ­ტაქ­ტზე გა­მო­ვიდ­ნენ და ეს ურ­თი­ერ­თო­ბა დღე­საც გრძელ­დე­ბა.

აქვე გე­ტყვით, რომ ამ ეტაპ­ზე სან­დრო მრევ­ლიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში ლაშა გოგ­ნი­აშ­ვი­ლის სპექ­ტაკლში „დავ­ბრუნ­დე­ბი“ ვმო­ნა­წი­ლე­ობ. ბა­ტო­ნო მიშა მრევ­ლიშ­ვი­ლის მად­ლი­ე­რი ვარ მიწ­ვე­ვი­სათ­ვის და და­სის თბი­ლი მი­ღე­ბი­სათ­ვის. პი­ე­სა მაია მა­რუ­აშ­ვილს ეკუთ­ვნის და იქ ჩემს ემიგ­რა­ცი­ა­ში მყოფ პერ­სო­ნაჟს, როცა თა­ვის ქვე­ყა­ნა­ზე სა­უბ­რობს, ასე­თი ფრა­ზა აქვს: იქა­ურ გა­ზა­ფხუ­ლის სურ­ნელ­საც კი ვგრძნო­ბო. როცა სპექ­ტაკ­ლის მსვლე­ლო­ბი­სას ამას ვამ­ბობ, სო­ხუმ­ზე ვფიქ­რობ. იქა­უ­რი გა­ზა­ფხუ­ლის სურ­ნელს დღემ­დე ვიხ­სე­ნებ. ის სურ­ნე­ლე­ბა, რო­მე­ლიც სო­ხუმ­ში იყო, სხვა­გან არ­სად მიგ­რძნია. ვფიქ­რობ, აფხა­ზეთ­ში დავ­ბრუნ­დე­ბით. მსოფ­ლი­ო­ში ისე მალე იც­ვლე­ბა მოვ­ლე­ნე­ბი, ეს გა­მო­რი­ცხუ­ლი არ არის. მინ­და იმე­დი მქონ­დეს და მჯე­რო­დეს, რომ ჩვენ აფხა­ზეთს და­ვიბ­რუ­ნებთ.

- სო­ხუ­მის თე­ატ­რის დასი თბი­ლის­ში პირ­ვე­ლად სად და რო­გორ შე­იკ­რი­ბეთ?

- რკი­ნიგ­ზელ­თა კლუბ­ში შე­ვიკ­რი­ბეთ. მერე ბა­ტონ­მა რო­ბერტ სტრუ­ამ, რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში შეგ­ვი­ფა­რა. წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში სპექ­ტაკ­ლებს სხვა­დას­ხვა თე­ატ­რე­ბის სცე­ნებ­ზე წარ­მო­ვად­გენ­დით. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით, როცა დიმა ჯა­ი­ა­ნი აფხა­ზე­თის გა­ნათ­ლე­ბი­სა და კულ­ტუ­რის მი­ნის­ტრი იყო, ხოლო ვახ­ტანგ ყოლ­ბა­ია აფხა­ზე­თის მთავ­რო­ბის თავ­მჯდო­მა­რე, მათი დამ­სა­ხუ­რე­ბით, დი­მიტ­რი უზ­ნა­ძის ქუ­ჩის N68-ში შე­ნო­ბა გად­მოგ­ვე­ცა. პირ­ვე­ლი ეტა­პის აქ­ტი­უ­რი სა­მუ­შა­ო­ე­ბის დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ, საქ­მე ჩვენ­მა დღე­ვან­დელ­მა სამ­ხატ­ვრო ხელ­მძღვა­ნელ­მა ბა­ტონ­მა და­ვით საყ­ვა­რე­ლი­ძემ გა­აგ­რძე­ლა და ახლა ის უდ­გას თე­ატრს სა­თა­ვე­ში. მან თე­ატ­რის სა­ო­ფი­სე ფარ­თი ლა­მა­ზი ზარ­დახ­შა­სა­ვით მო­ა­წყო და სა­სი­ა­მოვ­ნო გა­რე­მო შექ­მნა. სცე­ნა­ზე გა­ნა­თე­ბაც და­მონ­ტაჟ­და. ყვე­ლას ძა­ლი­ან გვი­ხა­რია ასეთ სივ­რცე­ში მუ­შა­ო­ბა.

- და­ვა­სა­ხე­ლოთ ის რე­პერ­ტუ­ა­რიც, რო­მელ­შიც ახლა სო­ხუ­მის თე­ატ­რში ხართ და­კა­ვე­ბუ­ლი...

- ეს სპექ­ტაკ­ლე­ბია მე­რაბ ყოლ­ბა­ი­ას „ვა­ჟიშ­ვი­ლი“ და და­ვით პა­პა­ვას „ვთა­მა­შობთ კა­ბუ­კის“. ჩვენ გვაქვს გოჩა კა­პა­ნა­ძის სპექ­ტაკ­ლი „მთვა­რის მო­ტა­ცე­ბა“, სა­დაც თა­რაშ ემ­ხვა­რის დე­დის მა­ი­ას როლს ვას­რუ­ლებ და რო­მელ­შიც და­სის დიდი ნა­წი­ლია და­კა­ვე­ბუ­ლი. ახლა დრო­ე­ბით შე­ჩე­რე­ბუ­ლია, მიყ­ვარს ეს სპექ­ტაკ­ლი და იმე­დი მაქვს, მისი აღ­დგე­ნა მოხ­დე­ბა. რაც შე­ე­ხე­ბა სპექ­ტაკლს „ვთა­მა­შობთ კა­ბუ­კის“, მას­ში 3 გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი როლი მაქვს, აქე­დან 2 მა­მა­კა­ცის და 1 ქა­ლის რო­ლია. ჩემ­თვის სა­ინ­ტე­რე­სო სა­მუ­შა­ოა და ვფიქ­რობ, მა­ყუ­რებ­ლის­თვი­საც ასე­თი­ვე წარ­მოდ­გე­ნა იქ­ნე­ბა.

ინ­ტერ­ვი­უს ავ­ტო­რი: ანა ამა­შუ­კე­ლი

სო­ხუ­მის თე­ატ­რის სა­ინ­ფორ­მა­ციო მხარ­დამ­ჭე­რე­ბი არი­ან: ambebi.ge • ამ­ბე­ბი.ge და Palitranews - პა­ლიტ­რა­ნი­უ­სი

R