"...იარაღიც არა მაქვს, რომ "მეზობლებმა" თავი უხერხულად არ იგრძნონ. მელა ძალიან მსუნაგი და ეშმაკია, სახლის გარეთ თუ რაიმე საკვები დამრჩა, ძაღლისაც არ ეშინია, ისე მოიპარავს. დათვის ბრდღვინვაც ისმის იშვითად ტყიდან, მაგრამ ადამიანებთან კონტაქტს ერიდება. არ არიან საშიშები, ყველანაირად ცდილობენ ადამიანებს თავი აარიდონ", - ამბობს პროფესიით მშენებელი მერაბ სანიკიძე, რომელიც გომისმთაზე ზამთარს მარტო ატარებს.
- 1965 წელს დავიბადე ოზურგეთში. სკოლა სოფელ დვაბზუში დავამთავრე. ზაფხულობით გომისმთაზე დასვენება ჩვენი ოჯახისთვის ტრადიცია იყო. პირველად დაახლოებით 80 წლის წინათ დედაჩემი აუყვანიათ ცხენით. სამანქანო გზა არ იყო და ადამიანებს, რომელთაც ბავშვები აჰყავდათ, ტვირთი ცხენზე გადაკიდებული საპალნეებით აჰქონდათ, ჩალანდრებს ეძახდნენ. ამ ბილიკებს დღესაც საჩალანდრო გზას ვეძახით. სამანქანო გზა მხოლოდ 1956 წელს გაკეთდა.
ბოლო ხუთი წელია, რაც გომისმთა მეტ-ნაკლებად ცნობილი გახდა. ახლა სტუმრების მისაღებად რამდენიმე საოჯახო სასტუმროა. წელს დამთავრდება გომისმთაზე ამოსასვლელი გზის მშენებლობა, რომელიც ერთ-ერთი საუკეთესო იქნება საქართველოს მთებში.
- პროფესიით მშენებელი ბრძანდებით...
- ჩვენი პირველი სახლი, რომელშიც გავიზარდე, პატარა ქოხი იყო. ჩემი სტუდენტობის პერიოდში, მამასა და ძმასთან ერთად ახალი ავაშენეთ, იმ დროისთვის "სუპერთანამედროვე" დიზაინის კოტეჯი, რომელიც ახლაც ძალიან ლამაზია.
ჩემი საქმიანობიდან გამომდინარე, გვიან შემოდგომამდე მთაში დარჩენა მიწევდა. 2018 წლის დეკემბერში მოლაშქრეთა ფედერაციამ ტურისტების მიღება მთხოვა. მეც ზამთარში მთაში დარჩენის საბაბი მომეცა და ასე დაიწყო ჩემი ზამთრის ცხოვრება გომისმთაზე, სადაც ზამთარში სამანქანო გზა ხშირად 20 ნოემბრის შემდეგ იკეტება. მანამდე პროდუქტებსა და საწვავს ვიმარაგებ. დენი გენერატორზე მაქვს.
"მაგთის" ანძა დგას და ინტერნეტი ნორმალურად მუშაობს. დრო ჩემი პროფესიის შესაბამისად გამყავს, სახლებში შიდასარემონტო სამუშაოებს ვაკეთებ. სტუმრების ნაკლებობასაც არ ვუჩივი, უფრო მეტად ზამთრის ტურიზმის მოყვარულებს ვმასპინძლობ. მონადირეებიც მნახულობენ. ჩემთან ერთად ძაღლი ბაქურა და კატა კუნფუ ცხოვრობენ. ტყის ბინადრებიც მარტოობას არ მაგრძნობინებენ. გააგრძელეთ კითხვა