ქო­რე­ოგ­რა­ფი მეკო კვა­ჭან­ტი­რა­ძე ხე­ლო­ვან­თა გა­რე­მოც­ვა­ში გა­ი­ზარ­და. დედა, ბა­ლე­რი­ნა მა­ნა­ნა ნი­ო­რა­ძე 30 წელი ცეკ­ვავ­და თბი­ლი­სის ოპე­რი­სა და ბა­ლე­ტის თე­ატ­რში, დე­ი­დას პრი­მა ბა­ლე­რი­ნა ირმა ნი­ო­რა­ძეს მსოფ­ლიო იც­ნობს, მე­ო­რე დე­ი­და მზია ნი­ო­რა­ძე ცნო­ბი­ლი სა­ო­პე­რო მომ­ღე­რა­ლია. ხე­ლოვ­ნე­ბას გაჰ­ყვა კი­დევ სამი დე­ი­და. თვი­თო­ნაც ბა­ლე­ტით და­ი­წყო, თუმ­ცა მო­გი­ა­ნე­ბით სამ­ხატ­ვრო აკა­დე­მი­ა­ში ჩა­ა­ბა­რა და ცეკ­ვა­ზე უარი თქვა. დე­დის წყა­ლო­ბით ცეკ­ვას ისევ და­უბ­რუნ­და, თუმ­ცა რო­გორ ქო­რე­ოგ­რა­ფი, და დღეს ცხრა სა­ბა­ლე­ტო სტუ­დი­ას ხელ­მძღვა­ნე­ლობს.

ხუთი შვი­ლის დედა ამ­ბობს, რომ მხო­ლოდ დას­ვე­ნე­ბის დროს იღ­ლე­ბა. შვი­ლებს თა­ვი­სუფ­ლად ზრდის და ცდი­ლობს, მათ არ­ჩე­ვანს ყო­ველ­თვის პა­ტი­ვი სცეს.

- დედა - მა­ნა­ნა ნი­ო­რა­ძე ხუთ დას­თან და მშობ­ლებ­თან ერ­თად, თბი­ლის­ში ბედ­ნი­ე­რად იზ­რდე­ბო­და. სა­ო­ცა­რი ბავ­შვო­ბა ჰქონ­დათ, რად­გან მათი სახ­ლი­დან სულ სიმ­ღე­რი­სა და ცეკ­ვის ხმა გა­მო­დი­ო­და. დედა პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი ბა­ლე­რი­ნა იყო, მაგ­რამ რო­დე­საც მოს­კო­ვი­დან მიწ­ვე­ვა მი­ი­ღო, მშობ­ლებ­მა არ გა­უშ­ვეს და სა­ქარ­თვე­ლო­ში დარ­ჩა. ირმა ამ დროს ვი­ო­ლი­ნო­თი იყო გა­ტა­ცე­ბუ­ლი, სულ არ ფიქ­რობ­და ბა­ლეტ­ზე, მაგ­რამ დე­დამ და­ა­ძა­ლა და ჭა­ბუ­კი­ა­ნის სა­ბა­ლე­ტო სკო­ლა­ში მი­იყ­ვა­ნა. რო­დე­საც ირ­მას, რო­გორც მო­ცეკ­ვა­ვის ქვეყ­ნი­დან წას­ვლის სა­კი­თხი დად­გა, მშობ­ლებს უთხრა, რო­გორც მა­ნა­ნას მო­ექ­ცით, მე მასე ვერ მო­მექ­ცე­ვი­თო. ჯერ ამე­რი­კა­ში წა­ვი­და, სა­დაც გახ­და ჯექ­სო­ნის კონ­კურ­სის ლა­უ­რე­ა­ტი. შემ­დეგ კი იქი­დან პე­ტერ­ბურ­გში გა­და­ვი­და, სა­დაც წლე­ბი დიდ თე­ატ­რში ცეკ­ვავ­და. ირ­მამ რუ­სე­თი 2008 წლის აგ­ვის­ტოს ომის შემ­დეგ და­ტო­ვა და წლე­ბია ოჯახ­თან ერ­თად საფ­რან­გეთ­ში ცხოვ­რობს.

- მეკო, თქვე­ნი ბავ­შვო­ბაც ბა­ლე­ტიც და­ი­წყო, თუმ­ცა პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლუ­რი კა­რი­ე­რა არ გა­გიგ­რძე­ლე­ბი­ათ...

- ერთ-ერთ წელს, მა­შინ 15 წლის ვი­ყა­ვი და დიდ სცე­ნა­ზე "ლა­უ­რენ­სი­ა­ში“ უნდა მე­ცეკ­ვა. ცნო­ბი­ლი ბა­ლე­რი­ნა მაია კიკ­ნა­ძე ბოლო კურ­სზე იყო, მას სოლო ჰქონ­და და მე მას­თან ვი­დე­ქი ორე­ულ­ში. აღ­მოჩ­ნდა, რომ სა­გას­ტრო­ლოდ წა­ვი­და ალექ­სან­დრე ბა­სი­ლა­ი­ას ან­სამ­ბლი "ივე­რია“, იქ მო­ნა­წი­ლე­ობ­და ჩვე­ნი რამ­დე­ნი­მე ბა­ლე­რი­ნა, ბო­შურს ცეკ­ვავ­დნენ, სამ­წუ­ხა­როდ, "ივე­რი­ას" კოს­ტი­უ­მე­ბი არ ჰქონ­და და ოპე­რის თე­ატ­რის გარ­დე­რო­ბი­დან წა­ი­ღეს. იქ აღ­მოჩ­ნდა ჩე­მიც და ამის გამო ნო­მე­რი მოხ­სნეს... მა­შინ ვთქვი, რომ არა­სო­დეს აღარ ვი­ცეკ­ვებ­დი. ჩემი მო­წო­დე­ბა უფრო რე­ჟი­სო­რო­ბა იყო, ინ­ტე­რე­სი მქონ­და, რომ რა­ღაც და­მედ­გა და გა­და­მე­ღო.

- თუმ­ცა წლე­ბის შემ­დეგ ისევ ქო­რე­ოგ­რა­ფი­ას და­უბ­რუნ­დით.

- 8 წლის ვი­ყა­ვი დე­დამ პე­ტერ­ბურ­გში რომ წა­მიყ­ვა­ნა, ირ­მას ერთ-ერთი სპექ­ტაკ­ლის პრე­მი­ე­რა ჰქონ­და. სას­წა­უ­ლი სა­ნა­ხა­ო­ბა იყო, ჯერ კი­დევ მა­შინ ვუ­თხა­რი დე­დას, რომ მინ­დო­და ამ სფე­რო­ში ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. სა­კუ­თარ თავს უფრო შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი კუ­თხით წარ­მო­ვიდ­გენ­დი. რო­დე­საც ჩა­მო­ვე­დით, მარ­ტო მი­ვე­დი ჭა­ბუ­კი­ა­ნის სა­ბა­ლე­ტო სკო­ლა­ში მი­სა­ღებ გა­მოც­დებ­ზე. ძა­ლი­ან კარ­გი მო­ნა­ცე­მე­ბი მქონ­და და რო­დე­საც გა­მოც­და­ზე შე­ვე­დი, მშო­ბე­ლი მო­ი­კი­თხეს, - კარ­გი ბავ­შვია, მაგ­რამ არც სა­ბუ­თე­ბი აქვს და არც არა­ვინ მო­ყო­ლი­აო.

ვა­ღი­ა­რე, რომ მა­ნა­ნა ნი­ო­რა­ძის შვი­ლი ვი­ყა­ვი, გა­გიჟ­დნენ, რად გინ­და გა­მოც­და, დე­დამ, რა­ტომ პირ­და­პირ არ მო­გიყ­ვა­ნაო და ჩამ­რი­ცხეს. თუმ­ცა მო­წო­დე­ბა მქონ­და, რომ ბევ­რი შვი­ლე­ბი გა­მე­ჩი­ნა, ამი­ტომ ადრე და­ვო­ჯახ­დი. შემ­დეგ სამ­ხატ­ვრო აკა­დე­მი­ა­ში ჩა­ვა­ბა­რე, ფერმ­წე­რი ვარ.

რე­პე­ტი­ცი­ე­ბის შემ­დეგ დედა თე­ატ­რში მე­ძებ­და ხოლ­მე, მაგ­რამ ხან სამ­კერ­ვა­ლო­ში მპო­უ­ლობ­და, კოს­ტი­უ­მე­ბის მხატ­ვრებ­თან, ხან ბუ­ტა­ფო­რი­ის გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში, ხა­ნაც დე­კო­რა­ცი­ე­ბის სამ­ხატ­ვრო სა­ხე­ლოს­ნო­ში და მშვი­დად მტო­ვებ­და მხატ­ვრე­ბის გა­რე­მოც­ვა­ში. აი, ზუს­ტად ამან გა­ნა­პი­რო­ბა ჩემი სამ­ხატ­ვრო აკა­დე­მი­ა­ში ჩა­ბა­რე­ბა. ერთხე­ლაც სპექ­ტაკლ "დონ კი­ხო­ტის" შემ­დეგ, დე­დას საგ­რი­მი­ო­რო­ში შე­ვუ­ვარ­დი და გა­მო­ვუ­ცხა­დე, - სამ­ხატ­ვრო აკა­დე­მი­ის პირ­ვე­ლი კურ­სის სტუ­დენ­ტი ვარ-მეთ­ქი, არც იცო­და, ისე გა­ვე­დი გა­მოც­დებ­ზე.

ერთი პე­რი­ო­დი დი­ზა­ი­ნე­რიც ვი­ყა­ვი, ახლო ურ­თი­ერ­თო­ბა მქონ­და ზა­ლი­კო ბერ­გერ­თან და მაკა ასა­თი­ან­თან. ვა­წყობ­დი ჩვე­ნე­ბებს, სა­დაც მო­დე­ლე­ბად მომ­ყავ­და ბა­ლე­რი­ნე­ბი, ასე­ვე სა­მო­დე­ლო სა­აგ­ნე­ტო­დან მო­დე­ლე­ბი, თუმ­ცა ეს ჩემ­თვის უფრო გარ­თო­ბა იყო.

1999 წელს დე­დამ თა­ვი­სი სა­ხე­ლო­ბის სა­ბა­ლე­ტო სტუ­დია გახ­სნა, ერთ დღეს, მა­შინ 15 წლის ვი­ყა­ვი, მი­თხრა, რომ გაკ­ვე­თი­ლი ჩა­მე­ტა­რე­ბი­ნა, რად­გან იმ წუ­თას ჯან­მრთე­ლო­ბის პრობ­ლე­მა შე­ექ­მნა, იმის მერე ვა­ტა­რებ და ვა­ტა­რებ. ახლა რვა სტუ­დია გვაქვს თბი­ლის­ში, ერ­თიც ბა­თუმ­ში. ორ­გა­ნი­ზე­ბა, ფი­ნან­სუ­რი მხა­რე ჩემ­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. თუმ­ცა ქო­რე­ოგ­რა­ფიც ვარ. არ ვარ მკაც­რი, არ ვუბ­რაზ­დე­ბი ბავ­შვებს, სულ თა­მაშ-თა­მაშ­ში ვა­ტა­რებ გაკ­ვე­თი­ლებს. ჩვე­ნი თა­ო­ბა ყუ­რის აწე­ვით გა­ი­ზარ­და, მაგ­რამ ამ თა­ო­ბას­თან ასე არ გა­მო­ვა. ჩემი ხუთი შვი­ლი­დან მა­რი­ა­მი ლა­თი­ნურ ცეკ­ვებს გაჰ­ყვა, გა­ჩე­ჩი­ლა­ძე­ე­ბი ჩემი ბი­ძაშ­ვი­ლე­ბი არი­ან და მათ სტუ­დი­ა­ში ცეკ­ვავს. ტასო 11 წლის არის და ბუთ­ქუ­ჩა ბა­ლე­რი­ნაა, იმე­დი მაქვს, რომ ამ პრო­ფე­სი­ას გა­აგ­რძე­ლებს.

- მეკო, რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა აქვთ ერ­თმა­ნეთ­თან დებ ნი­ო­რა­ძე­ებს. ერ­თად შეკ­რე­ბას რამ­დე­ნად ხში­რად ახერ­ხე­ბენ?

- სას­წა­უ­ლი დობა აქვთ, ნი­ო­რა­ძე­ე­ბის კლა­ნია, მთა­ვა­რია არა­ვის არა­ფე­რი გა­უ­ჭირ­დეს, წამ­ში იქ არი­ან. ძი­რი­თა­დად, ზა­ფხუ­ლო­ბით ირ­მას მე­უღ­ლის სო­ფელ­ში - ას­კა­ნა­ში ვიკ­რი­ბე­ბით. ირმა სულ დაფ­რი­ნავს, მზი­აც... ხში­რად ვერ ვხვდე­ბით ერ­თმა­ნეთს.

- მეკო, ად­რე­ულ ასაკ­ში გა­თხოვ­დით და დე­დაც ადრე გახ­დით, ამა­ზე ოჯახს პრობ­ლე­მა არ ჰქო­ნია?

- ჩემი კლა­სე­ლე­ბი 15-16 წლის ასაკ­ში გა­თხოვ­დნენ, მა­შინ თით­ქოს ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ამ­ბა­ვი იყო. ახლა მა­რი­ა­მი 16 წლის არის და რომ გა­მი­თხოვ­დეს, ალ­ბათ გავ­გიჟ­დე­ბი. ისე­თი კარ­გი მო­ცეკ­ვა­ვეა, მონ­დო­მე­ბუ­ლია, ერთი ფი­ლი­ა­ლი ვა­ჩუ­ქე და ვუ­თხა­რი, დედა, შენ მი­ხე­დე-მეთ­ქი, მას სრუ­ლად ვენ­დო­ბი. მოს­წავ­ლე­ე­ბიც გიჟ­დე­ბი­ან მას­ზე. უფ­რო­სი შვი­ლი გი­ორ­გი 24 წლის ხდე­ბა, კა­ლათ­ბურ­თე­ლია, ახლა სო­ხუ­მის გუნდში თა­მა­შობს. ბევ­რი მოწ­ვე­ვა ჰქონ­და, მათ შო­რის თურ­ქე­თი­დან, ბულ­გა­რე­თი­დან, 10 ათას დო­ლარს სთა­ვა­ზობ­დნენ ხელ­ფასს, სა­ცხოვ­რე­ბელს, იდე­ა­ლურ პი­რო­ბებს, მაგ­რამ უარი თქვა, არ უნდა სა­ქარ­თვე­ლო­დან წას­ვლა. ეს იყო შოკი ყვე­ლას­თვის.

- ყვე­ლა ერ­თად ცხოვ­რობთ?

- დიახ, მე, მე­უღ­ლე, დედა და ხუთი შვი­ლი. რვის ნა­ხე­ვარ­ზე მაღ­ვი­ძა­რა რე­კავს, ად­გო­მა რომ მე­ზა­რე­ბა, და­ვი­ძა­ხებ, ჩა­იც­ვით და წა­დით სახ­ლი­დან. ყვე­ლა შვი­ლი თა­ვის თავს უვ­ლის, ისე მყავს ყვე­ლა მიჩ­ვე­უ­ლი. და­მო­უ­კი­დებ­ლად ემ­ზა­დე­ბი­ან და მი­დი­ან სკო­ლა­ში. ერთი პე­რი­ო­დი სა­პატ­რი­არ­ქოს თხოვ­ნით, მე და დე­დას მთე­ლი კვი­რა გქვონ­და გა­ნა­წი­ლე­ბუ­ლი, დავ­დი­ო­დით თეთ­რი­წყა­რო­ში, მარ­ნე­ულ­ში, გარ­და­ბან­ში, წალ­კა­ში, გორ­ში, ოზურ­გეთ­სა და თბი­ლი­სის ფი­ლი­ა­ლებ­ში, სა­დაც ცეკ­ვას ვას­წავ­ლი­დით. ჩავ­სვამ­დით მან­ქა­ნა­ში ჩემს ოთხი­ვე შვილს, უფ­რო­სის გარ­და, თან მიგ­ვყავ­და ხოლ­მე, ასე და­დი­ოდ­ნენ წლე­ბი ჩვენ­თან ერ­თად. თუმ­ცა დე­დის გა­რე­შე ამ­დენ რა­მეს ვერ შევ­ძლებ­დი. მე დე­დი­სერ­თა ვარ, სულ ვეხ­ვე­წე­ბო­დი მშობ­ლებს დედ­მა­მიშ­ვი­ლი გა­ე­ჩი­ნათ, მაგ­რამ დედა 30 წელი ცეკ­ვავ­და თბი­ლი­სის ოპე­რი­სა და ბა­ლე­ტის თე­ატ­რში და მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ცეკ­ვას შეს­წი­რა. მე­ხუ­თე შვილ­ზე ვი­ყა­ვი ორ­სუ­ლად, მა­მა­ჩე­მი რომ გარ­და­იც­ვა­ლა...

წყნა­რი ცხოვ­რე­ბა არ მაქვს და ამით ბედ­ნი­ე­რი ვარ. დას­ვე­ნე­ბა უფრო მღლის და მა­გი­ჟებს. ჩემი დას­ვე­ნე­ბა არის, რო­დე­საც ვმუ­შა­ობ. ჩემი სამ­სა­ხუ­რი ყო­ველ­დღე სა­ღა­მოს 5 სა­ათ­ზე იწყე­ბა და 10-ზე სრულ­დე­ბა, მა­ნამ­დე ჩემი შვი­ლე­ბით ვარ და­კა­ვე­ბუ­ლი.

- მეკო, სხვა­დას­ხვა სა­ი­ტებ­ზე პე­რი­ო­დუ­ლად ვრცელ­დე­ბა ხოლ­მე "ბა­ლე­რი­ნე­ბის დი­ე­ტა...“ არ­სე­ბობს ნამ­დვი­ლად ასე­თი დი­ე­ტა?

- არა, რად­გან დღეს მოქ­მედ­მა ბა­ლე­რი­ნამ კა­ლო­რი­უ­ლად თუ არ იკ­ვე­ბა, ისე ვერ იცეკ­ვებს. თუნ­დაც სამი ნა­ჭე­რი ტორ­ტი შე­ჭა­მოს, დარ­ბაზ­ში სა­ვარ­ჯი­შოდ რომ შე­დის, კა­ლო­რი­ებს მა­ლე­ვე წვავს. ბა­ლე­რი­ნა, რო­მე­ლიც 10 სა­ა­თი­დან იწყებს ვარ­ჯიშს და გვი­ან ამ­თავ­რებს, იმას რა უნდა შე­ერ­გოს, არ არ­სე­ბობს არა­ნა­ი­რი ბა­ლე­რი­ნის დი­ე­ტა. ჩემს ბავ­შვო­ბა­ში ოპე­რის ერთ-ერთი სო­ლის­ტი პენ­სი­ა­ზე გა­ვი­და და ინ­ტერ­ვი­უს დროს ჰკი­თხეს, პირ­ვე­ლი რას იზამთ კა­რი­ე­რის და­სას­რულ­სო, უპა­სუ­ხა, აქ, კუ­თხე­ში თო­ნეა გახ­სნი­ლი და ოპე­რის თე­ატ­რი­დან ფეხს რომ გა­ვად­გამ, ცხელ-ცხელ თო­ნის პურს შევ­ჭა­მო. სო­ლის­ტე­ბი ზო­გა­დად უფრო უფრთხილ­დე­ბი­ან თავს.

მახ­სოვს, ირმა მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ჩაის და ალუბ­ლის მუ­რა­ბას მი­ირ­თმევ­და, ამ­ბობ­და, იმ დო­ნე­ზე ვიღ­ლე­ბი, ჭა­მის თა­ვიც აღარ მაქ­ვსო. ასე გრძელ­დე­ბო­და ძა­ლი­ან დიდი ხანი. უშაქ­რო ჩაი მუ­რა­ბით. დღემ­დე ფორ­მა­შია, იმი­ტომ რომ ძა­ლი­ან უფრთხილ­დე­ბა თავს. ვე­გე­ტა­რი­ა­ნე­ლია და ერთი პე­რი­ო­დი მარ­ტო კიტრს ჭამ­და, ორ­გა­ნიზ­მი არ იღებს სხვა საკ­ვებ­სო. სხვა­ნა­ი­რი პი­როვ­ნე­ბაა, ამ სფე­რო­ში რომ შედ­გამ ფეხს, გარ­შე­მო არა­ფე­რი აღარ გახ­სოვს.

- მახ­სოვს, ერთი პე­რი­ო­დი თქვენც იყა­ვით დი­ე­ტა­ზე, ამა­ზე სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში წერ­დით...

- პან­დე­მი­ის დროს, წო­ნა­ში მო­ვი­მა­ტე და გა­დავ­წყვი­ტე, უფრო მარ­ტი­ვი გზა მე­ცა­და და ერთ-ერთ ცნო­ბილ დი­ე­ტას მივ­მარ­თე, სპე­ცი­ა­ლურ ჩაის და გა­სახ­დომ კოქ­ტე­ი­ლებს ვსვამ­დი. და­მე­წყო ორ­გა­ნიზ­მის გა­მო­ფიტ­ვა, ორი­ვე მუხ­ლი ახ­ლაც ტრავ­მი­რე­ბუ­ლი მაქვს, ერ­თზე იოგი გა­წყვე­ტი­ლი. ვე­ღარ ვვარ­ჯი­შობ, დამ­ხმა­რე­ე­ბი მყავს დარ­ბაზ­ში. ჯერ ხომ ამ ჩა­ი­ში და კოქ­ტე­ი­ლებ­ში დიდი თან­ხა დავ­ხარ­ჯე და შემ­დეგ სამ­კურ­ნა­ლოდ ცალ­კე ფი­ნან­სე­ბი დამ­ჭირ­და. ისევ გავ­სუქ­დი, რად­გან ვარ­ჯი­ში აღარ შე­იძ­ლე­ბა ჩემ­თვის. ჯან­სა­ღად ხდე­ბი მა­შინ, რო­დე­საც ვარ­ჯი­შობ და სწო­რად იკ­ვე­ბე­ბი.

- მეკო, ამ გად­მო­სა­ხე­დი­დან რას შეც­ვლი­დით თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში. გი­ნა­ნი­ათ, რომ პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლურ სცე­ნა­ზე რო­გორც ბა­ლე­რი­ნა, არ და­დე­ქით?

- არა, ცეკ­ვა არ მინ­დო­და, მას­წავ­ლებ­ლო­ბა­ზე ვოც­ნე­ბობ­დი, რაც გარ­კვე­ულ­წი­ლად ამის­რულ­და. ჯერ სამ­ხატ­ვრო აკა­დე­მია, დი­ზა­ი­ნე­რო­ბა, რე­ჟი­სო­რო­ბის სურ­ვი­ლი და ბო­ლოს მა­ინც ყვე­ლამ გა­და­მი­ა­რა და ისევ ბა­ლეტ­ში წა­ვე­დი, ბავ­შვებს ვას­წავ­ლი.

- მუდ­მი­ვად გვეს­მის, რომ ბა­ლეტ­ში კა­ცე­ბის კრი­ზი­სია, თქვენს სტუ­დი­ებ­ში თუ და­დი­ან ბი­ჭე­ბი?

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში ყო­ველ­თვის იყო ეს პრობ­ლე­მა. ჩემს შვილს სან­დროს ძა­ლი­ან კარ­გი მო­ნა­ცე­მე­ბი აქვს ბა­ლე­ტის­თვის, დე­და­ჩემს უნდა რომ შე­იყ­ვა­ნოს და მე თავს ვი­კა­ვებ. სულ ცეკ­ვავს, ილე­თებს აკე­თებს, თით­ქოს უნდა, მაგ­რამ მა­მის ხათ­რით მა­ინც ვერ ამ­ბობს... ახლა ლა­თი­ნურ ცეკ­ვა­ზე თა­ვი­სი სურ­ვი­ლით შე­ვი­და, მამა ეხ­ვე­წე­ბა, გა­და­ი­ფიქ­რე და სუ­ხიშ­ვი­ლებ­ში წა­გიყ­ვა­ნო, მაგ­რამ უარ­ზეა.

სტუ­დი­ა­ში ორი ბიჭი მოს­წავ­ლე გვყავს, ოთხი და ხუთი წლის, მაგ­რამ იმი­ტომ არა, რომ მათ ბა­ლე­ტი უნ­დათ, ღმერ­თმა ქნას გა­აგ­რძე­ლონ და ჭა­ბუ­კი­ან­ში ჩა­ა­ბა­რონ, ეს იქ­ნე­ბა ჩემ­თვის დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბა, რად­გან იქ ჩვე­ნი მოს­წავ­ლე­ე­ბით არის სავ­სე. ბი­ჭიც თუ მივა, ჩვენ­თვი­საც სა­ხე­ლი იქ­ნე­ბა...