წელს და­სას­ვე­ნებ­ლად შოვ­ში წა­სულ წყვილს მძი­მე აგ­ვის­ტო ჰქონ­და - მცი­რე­წლო­ვან შვილ­თან ერ­თად, ღვარ­ცოფ­თან ბრძო­ლა მო­უხ­დათ. 6-მეტ­რი­ან ტალ­ღე­ბის პი­რის­პირ დარ­ჩე­ნი­ლე­ბი სტი­ქი­ას არ­ცერ­თი წა­მით არ და­ნებ­დნენ, რო­მე­ლიც მათ გარ­შე­მო ყვე­ლა­ფერს ანად­გუ­რებ­და. მა­რი­ამ ბე­რი­ა­ნი­ძემ და მის­მა ქმარ­მა, 4 წლის კო­ტი­კო იმ სა­ში­ნე­ლე­ბი­დან უვ­ნე­ბე­ლი გა­მო­იყ­ვა­ნეს, თა­ვად კი ნა­კაწ­რე­ბი და და­ჟე­ჟი­ლო­ბე­ბი საკ­მა­რი­სად მი­ი­ღეს... დღეს მა­რი­ამს იმ მძი­მე დღის გახ­სე­ნე­ბა ცრემ­ლის გა­რე­შე არ შე­უძ­ლია და ცდი­ლობს, რომ არც გა­იხ­სე­ნოს. თუმ­ცა ჩვე­ნი სა­უ­ბა­რი გარ­კვე­უ­ლი ფორ­მით მა­ინც ვერ ას­ცდა ამას.

- მა­რი­ამ, რო­გორ ხართ მძი­მე ზა­ფხუ­ლის შემ­დეგ?

- თავს ბევ­რად უკე­თე­სად ვგრძნობ, ვიდ­რე იმ პე­რი­ო­დის გან­მავ­ლო­ბა­ში, რაც აქამ­დე მოს­ვლას დას­ჭირ­და. ძა­ლი­ან დიდი როლი ამ ყვე­ლა­ფერ­ში ჩემს ოჯახს, მე­გობ­რებს, ასე­ვე უნი­ვერ­სი­ტე­ტის ლექ­ტო­რებს და სტუ­დენ­ტებს მი­უ­ძღვით. გვერ­დში და­მიდ­გნენ... ეს ყვე­ლა­ფე­რი ადა­მი­ან­ზე ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად და­დე­ბი­თად მოქ­მე­დებს... ის დღე თუ არ გა­მახ­სენ­და, კარ­გად ვარ და მერე მომ­დის ცრემ­ლე­ბი, მაგ­რამ ხან­და­ხან ამ ფიქ­რებ­საც ვე­რა­ფერს ვუ­ხერ­ხებ...

- გან­საც­დე­ლი, რაც თავს და­გა­ტყდათ და გა­და­ი­ტა­ნეთ, რით ხსნი, რა­ტომ მოხ­და? თუ ჯერ ცოტა დროა გა­სუ­ლი იმის­თვის, რომ ეს შე­ა­ფა­სოთ?

- ჯერ კი­დევ ვერ ვხვდე­ბი, ჩვენს თავს ეს ამ­ბა­ვი რა­ტომ მოხ­და. უბ­რა­ლოდ, მე და ჩემი ქმა­რი, იმ სი­ტუ­ა­ცი­ას რომ ვა­ა­ნა­ლი­ზებთ, რე­ა­ლუ­რად ჩვე­ნი გა­დარ­ჩე­ნის შან­სი ნული იყო. დღეს რომ აქ ვართ და ცო­ცხლე­ბი ვართ, ეს და­უ­ჯე­რე­ბე­ლი რა­მაა. მარ­თლაც სას­წა­უ­ლი და აუხ­სნე­ლია. ბევრ რა­მე­ზე ვფიქ­რობ... გა­რეთ სა­სე­ირ­ნოდ უნდა ჩავ­სუ­ლი­ყა­ვით, მე საჭ­მელს ვა­კე­თებ­დი, ამი­ტომ ჩემს ქმარს ვუ­თხა­რი, კო­ტი­კო და შენ ჩა­დით და მეც გა­მო­ვალ-მეთ­ქი. კარ­გი, რა, ცალ-ცალ­კე რა­ტომ ვი­ა­როთ, და­გე­ლო­დე­ბით და ერ­თად ჩა­ვი­დე­თო. კი­დევ კარ­გი რომ არ გა­მიშ­ვა, კი­დევ კარ­გი რა­ღაც ცუდ ად­გილ­ზე არ წა­ვე­დით, კი­დევ კარ­გი, რომ მე და კო­ტი­კო თა­ვის დრო­ზე მოვ­ბრუნ­დით. კი, ბევ­რი რამ და­ემ­თხვა ერ­თმა­ნეთს.

- სად იყა­ვით კო­ტი­კოს­თან ერ­თად?

- დი­ლი­დან სას­ტუმ­რო "რა­ჭის" ტე­რი­ტო­რი­ა­ზე მყავ­და გაყ­ვა­ნი­ლი, სა­ქა­ნე­ლებ­ზე, მაგ პე­რი­ოდ­ში ჩემს ქმარს ეძი­ნა... მერე კი­დევ კარ­გი ფი­ჩხის სა­ძებ­ნე­ლად გა­ვე­დი და შორს არ წავ­სულ­ვართ. ვხე­დავ­დი ჩემს ქმარს და შვილს და ისე არ მოვ­წყდი, რომ ვე­რა­ფე­რი გა­მე­გო. რა­ღა­ცე­ბი ისეა ერ­თმა­ნეთ­თან გა­დაკ­ვე­თი­ლი, ნამ­დვი­ლად სას­წა­უ­ლია... ასე რომ, არ აქვს ლო­გი­კუ­რი ახ­სნა, რო­გორ გა­დავ­რჩით. 6-მეტ­რი­ა­ნი მე­წყრის ტალ­ღის დარ­ტყმის შემ­დეგ ცო­ცხა­ლი რომ ხარ, გა­სა­ო­ცა­რია. ეს წყა­ლი ხომ არ იყო, რომ თავი ამოგ­ვე­ყო. ქვე­ბით, ტა­ლა­ხით, ხე­ე­ბით სავ­სე მასა მო­დი­ო­და... სა­ნამ რა­ჭა­ში წა­ვი­დო­დით, უნი­ვერ­სი­ტე­ტის ჯგუ­ფე­ლებ­თან ერ­თად მცხე­თის ტაძ­რე­ბის მო­სა­ლო­ცად ვი­ყა­ვით წა­სუ­ლე­ბი. ყვე­ლა ეკ­ლე­სია-მო­ნას­ტე­რი მო­ვი­ა­რეთ. იმ დღეს გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ენერ­გი­ით და­ვი­მუხ­ტე. რამ­დე­ნი­მე დღე­ში კი უკვე ჩემს ოჯახ­თან ერ­თად შოვ­ში წა­ვე­დი. და­უ­ჯე­რე­ბე­ლი ამ­ბა­ვი­ვით გა­მომ­დის, მაგ­რამ რა­ღაც­ნა­ი­რად მგო­ნია, რომ იმ დღის მად­ლი, ის და­დე­ბი­თი ენერ­გია თან გაგ­ვყვა...

- პა­ტა­რა კო­ტი­კო რო­გორ არის?

- ჩვენ­გან გან­სხვა­ვე­ბით, კარ­გად და ეს მაძ­ლი­ე­რებს. იმ ამ­ბავ­მა და იმ ყვე­ლა­ფერ­მა, რაც გა­მო­ვი­ა­რეთ, კო­ტი­კო­ზე არ და­ტო­ვა მძი­მე კვა­ლი. ახ­სოვს დე­ტა­ლუ­რად ყვე­ლა­ფე­რი, ჰყვე­ბა კი­დე­ვაც, - აი, ხე რომ მოგ­ვდევ­და და მა­მამ იქ რომ გა­და­მახ­ტუ­ნა - ბავ­შვი სა­ო­ცარ კად­რებს ხე­დავ­და, იმ სა­ში­ნე­ლე­ბის პი­რის­პირ იყო... კონ­სულ­ტა­ცი­ე­ბი ფსი­ქო­ლო­გებ­თან გა­ვი­ა­რეთ, მა­ნამ­დე ჩემი სა­უ­კე­თე­სო მე­გო­ბა­რი, ბავ­შვთა ფსი­ქო­ლო­გი რჩე­ვებს მაძ­ლევ­და და ისევ მაძ­ლევს. იმის­თვის, რომ ბავ­შვზე იმ ყვე­ლა­ფერ­მა სე­რი­ო­ზუ­ლი კვა­ლი არც ახლა და არც სა­მო­მავ­ლოდ არ და­ტო­ვოს, ამის­თვის სა­ფუძ­ველს მისი ასა­კი იძ­ლე­ვა. 4 წლი­საა და სა­ერ­თოდ ვერ აღიქ­ვამს ისე მძაფ­რად, რო­გორც ამას ჩვენ და მოზ­რდი­ლი ბავ­შვე­ბი. ასე რომ, არც ფსი­ქი­კუ­რად და არც ფი­ზი­კუ­რად არა­ფე­რი ეტყო­ბა - ჩემ­მა ქმარ­მა უნა­კაწ­როდ გა­მო­იყ­ვა­ნა. სა­ერ­თოდ, იქი­დან ერ­თა­დერ­თი ადა­მი­ა­ნი იყო, ვინც ასე გა­მო­ვი­და... ვფიქ­რობ, რომ ყვე­ლა­ფე­რი ჩვენ­თვი­საც მალე და­ლაგ­დე­ბა.

- თემა შევ­ცვა­ლოთ... სად სწავ­ლობ?

- 2016 წელს ერ­თი­ა­ნი ეროვ­ნუ­ლი გა­მოც­დე­ბი ჩა­ვა­ბა­რე. ხე­ლოვ­ნე­ბი­სა და მეც­ნი­ე­რე­ბის ფა­კულ­ტეტ­ზე ფსი­ქო­ლო­გი­ის გან­ხრით ილი­ას სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ჩა­ვი­რი­ცხე. თუმ­ცა შემ­დეგ აკა­დე­მი­უ­რის აღე­ბა მო­მი­წია და ეგ პე­რი­ო­დი 4 წელი გაგ­რძელ­და. მერე მივ­ხვდი, რომ ფსი­ქო­ლო­გია აღარ მინ­დო­და და გა­დავ­წყვი­ტე, სა­ბუ­თე­ბი სა­ერ­თა­შო­რი­სო ურ­თი­ერ­თო­ბებ­ზე გა­და­მე­ტა­ნა. ამ­ჟა­მად სა­ერ­თა­შო­რი­სო ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის მე­ო­თხე კურ­სის სტუ­დენ­ტი გახ­ლა­ვართ.

- გარ­და იმი­სა, რომ ოჯა­ხის დი­ა­სახ­ლი­სი ხარ და ხარ სტუ­დენ­ტი, გაქვს უსაყ­ვარ­ლე­სი საქ­მე. გან­სა­კუთ­რე­ბულ აქ­სე­სუ­ა­რებს აკე­თებ. თუმ­ცა, რო­გორც ვიცი, შო­ვის ამ­ბე­ბის შემ­დეგ ამ ყვე­ლა­ფერს გული ვე­ღარ და­უ­დე. მხო­ლოდ ერთი გულ­საბ­ნე­ვი "ვარ­დი" გა­ა­კე­თე. სიმ­ბო­ლუ­რად ის შოვ­ში გარ­დაც­ვლილ ადა­მი­ა­ნებს მი­უ­ძღვე­ნი, ხომ?

- სტრე­სის და ცუდი გან­წყო­ბის პე­რი­ოდ­ში სა­ერ­თოდ ქარ­გვა მეხ­მა­რე­ბა. ამას ყვე­ლა­ნა­ი­რი სტრე­სის­გან გა­მოვ­ყა­ვარ. ჩემი საქ­მეა, მაგ­რამ იმ პე­რი­ოდ­ში მახ­სოვს, რომ სა­მუ­შაო კუ­თხის­კენ არც ვი­ყუ­რე­ბო­დი, ახ­ლოს ვერ მივ­დი­ო­დი. სა­ერ­თოდ რო­დე­საც რა­ღა­ცას ქარ­გავ, შენი ემო­ცი­ე­ბი - კარ­გიც და ცუ­დიც ნა­მუ­შე­ვარ­ზე აი­სა­ხე­ბა. ალ­ბათ შო­ვის ამ­ბე­ბი­დან 13 დღე იყო გა­სუ­ლი, რომ გა­დავ­წყვი­ტე, გულ­ში რაც მქონ­და, ამო­მე­ღო და სა­ბო­ლო­ოდ რა­ღაც­ნა­ი­რად ჩემ­გან გა­მეშ­ვა. სწო­რედ ამას უკავ­შირ­დე­ბა ის სიმ­ბო­ლუ­რად მო­ქარ­გუ­ლი ვარ­დი.

მას­ზე მუ­შა­ო­ბი­სას ყვე­ლა წამი და წუთი ასო­ცი­რე­ბუ­ლი იყო შო­ვის ამ­ბავ­თან და იმ კად­რებ­თან, რის ნახ­ვაც მოგ­ვიხ­და და რა­საც შე­ვე­ჯა­ხეთ. ამ აქ­სე­სუ­არ­ში ის ყვე­ლა­ფე­რია ჩაქ­სო­ვი­ლი. რო­გორც კი შე­ხე­დავ, მა­შინ­ვე ხვდე­ბი, რომ მო­წყე­ნი­ლი და მომ­ჭკნა­რი ვარ­დია, რო­მე­ლიც მა­ინც ცდი­ლობს, რა­ღაც­ნა­ი­რად გა­ი­ხა­როს. მისი გა­ყიდ­ვა არც მი­ფიქ­რია, უნდა იყოს მუ­დამ ჩემ­თან არა იმ დატ­ვირ­თვით, რომ გა­მახ­სე­ნოს ყვე­ლა­ფე­რი ცუდი, პი­რი­ქით, ის, რომ მე ეს ამ­ბა­ვი ჩემი ოჯა­ხით გა­მო­ვი­ა­რე და ღმერ­თის მად­ლით ყვე­ლა გა­დავ­რჩით.

- სა­ერ­თოდ რო­გორ მო­ვი­და ეს გა­ტა­ცე­ბა შენ­თან?

- რაც თავი მახ­სოვს, ხელ­საქ­მე სულ მიყ­ვარ­და. ბავ­შვო­ბა­ში ძა­ლი­ან კარ­გად ვხა­ტავ­დი, მერე დედა ემიგ­რან­ტი გახ­და და რა­ღაც­ნა­ი­რად ხატ­ვა­ზე ხელი ავი­ღე. იმის მერე ვფიქ­რობ, რომ ვერ ვხა­ტავ, არ შე­მიძ­ლია და არ გა­მომ­დის... ეს ხელ­საქ­მე კი ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში სულ იყო. სახ­ლის­თვის დე­კო­რა­ტი­ულ ნივ­თებს, სა­ა­ხალ­წლო აქ­სე­სუ­ა­რებს, სუ­ვე­ნი­რებს ვა­კე­თებ­დი. ორ­სუ­ლად რომ ვი­ყა­ვი, სახ­ლში მი­წევ­და ყოფ­ნა და ჩემ­თვის პა­ტივ­სა­ცემ­მა ადა­მი­ან­მა მი­თხრა, - მოდი, ბრო­შე­ბის კე­თე­ბა და­ი­წყეო. მირ­ჩია, გულ­საბ­ნე­ვე­ბი გა­მე­კე­თე­ბი­ნა. რამ­დე­ნი­მე ბრო­ში რომ გა­ვა­კე­თე, ძა­ლი­ან მო­ე­წო­ნა, მაგ­რამ ვფიქ­რობ, მისი ნა­ხე­ვა­რი ემო­ცია მა­ინც ის იყო, რომ ჩემ­თვის სტი­მუ­ლი მი­ე­ცა. ამას იმი­ტომ ვამ­ბობ, რომ მახ­სოვს ჩემი პირ­ვე­ლი ბრო­შე­ბი, დი­დად მო­სა­წო­ნი არ იყო. იმის მერე მივ­ყე­ვი, მივ­ყე­ვი და სა­ბო­ლო­ოდ შევ­ქმე­ნი ჩემი გვერ­დი „ატა­რე თი­ლის­მა“.

- მოკ­ლედ, ეს­კი­ზებ­საც შენ ქმნი, თა­ვად­ვე ქარ­გავ და სა­კუ­თარ პრო­დუქტს რე­ა­ლი­ზა­ცი­ა­საც თვი­თონ უწევ. ერთი ადა­მი­ა­ნის სა­წარ­მო­სა­ვი­თაა...

- ასე გა­მო­დის... არის გულ­საბ­ნე­ვე­ბი, სა­მა­ჯუ­რე­ბი, სა­ყუ­რე­ე­ბი, სა­სურ­ვე­ლი ფორ­მის ბრე­ლო­კე­ბი, „აბა­დო­კე­ბი“. ხშირ შემ­თხვე­ვა­ში, ისე­თი შეკ­ვე­თე­ბიც კი ამი­ღია და და­მიმ­ზა­დე­ბია, რა­საც მე არ ვქმნი. მახ­სენ­დე­ბა მა­გა­ლი­თად, ქალს შავი ვუ­ა­ლი გა­ვუ­კე­თე. რო­დე­საც ადა­მი­ანს მოს­წონს ჩემი მომ­სა­ხუ­რე­ბა და ხდე­ბა ერ­თგუ­ლი მომ­ხმა­რე­ბე­ლი, იმას კი არ ფიქ­რობს, სხვა რო­გორ გა­ა­კე­თებ­და ამას, მო­დის და პირ­და­პირ გე­კი­თხე­ბა, - ამას თუ გა­მი­კე­თებ? ჰოდა, მეც გა­მი­კე­თე­ბია.

- რა იყე­ნებ და რა დრო სჭირ­დე­ბა თი­თო­ე­უ­ლის დამ­ზა­დე­ბას?

- ყვე­ლა­ზე მარ­ტივ აქ­სე­სუ­არს 4 სა­ა­თი სჭირ­დე­ბა, რომ და­ვა­მუ­შაო. ვმუ­შა­ობ ძი­რი­თა­დად ჩე­ხუ­რი მა­სა­ლით - კრის­ტა­ლე­ბით და ბი­სე­რე­ბით. კო­ვი­დამ­დე ჩემი მე­გო­ბა­რი იყო იქ და დიდი რა­ო­დე­ნო­ბით გა­მო­მიგ­ზავ­ნა. კო­ვი­დის მე­რეც ერთხელ იყო ჩა­სუ­ლი და მა­ში­ნაც უამ­რა­ვი რა­ო­დე­ნო­ბით შე­მი­ძი­ნა. რე­ა­ლუ­რად მა­ინც ბუ­ნებ­რი­ვი ქვე­ბის გა­მო­წე­რა მი­წევს, რად­გან ჩვენ­თან კარგ ხა­რისხს ნაკ­ლე­ბად ნა­ხავ. არის კი­დევ სხვა­დას­ხვა შე­რე­უ­ლი მა­სა­ლაც, რაც თბი­ლი­სის სა­გა­ლან­ტე­რე­ო­ში შე­იძ­ლე­ბა აღ­მო­ა­ჩი­ნო. ძა­ლი­ან შრო­მა­ტე­ვა­დი საქ­მეა. ამას­თან, ამ სფე­რო­ში დიდი კონ­კუ­რენ­ცი­აა. პი­რა­დად მე დიდი შრო­მა მაქვს ჩა­დე­ბუ­ლი, რომ ყო­ველ­მხრივ დახ­ვე­წი­ლი ნივ­თე­ბი და­ვამ­ზა­დო. დროც ბევ­რი დას­ჭირ­და. ყვე­ლა­ფე­რი ჩე­მით ვის­წავ­ლე და ამ საქ­მის მი­მართ ჩე­მე­ბუ­რი მიდ­გო­მე­ბიც მაქვს შე­მუ­შა­ვე­ბუ­ლი.

- ხომ არ აპი­რებ შენი სა­ხე­ლოს­ნოს გახ­სნას?

- კი, ეს არის ჩემი მი­ზა­ნი, პა­ტა­რა სა­ხე­ლოს­ნო სტუ­დი­ამ­დე ძა­ლი­ან მინ­და, მი­ვი­დე, ამის­კე­ნაც მი­ვილ­ტვი, უბ­რა­ლოდ, ამ ეტაპ­ზე, როცა სტუ­დენ­ტი ვარ, თან პა­ტა­რა მყავს, ამ­ხე­ლა საქ­მის შე­ჭი­დე­ბა ჯერ არ გა­მო­ვა. ხში­რად, როცა შუ­ა­ლე­დუ­რი გა­მოც­დე­ბი მაქვს, უა­რის თქმა მი­წევს შეკ­ვე­თა­ზე, ან გა­და­ვა­დე­ბა. ამ ეტაპ­ზე ჩემი ხელ­საქ­მე არის ჩემი სა­სურ­ვე­ლი და სა­ოც­ნე­ბო სამ­სა­ხუ­რი, რაც ყვე­ლა­ზე მე­ტად უკავ­შირ­დე­ბა სიმ­შვი­დეს, ძა­ლი­ან დიდ სი­ხა­რულს იმის გამო, რომ მომ­ხმა­რებ­ლის უკუ­კავ­შირს ვი­ღებ. ისე­თი ემო­ცი­ე­ბი ტრი­ა­ლებს ჩემს გარ­შე­მო, რა გი­თხრათ. თუმ­ცა იმ პრო­ფე­სი­ას, რო­მელ­საც ახლა ვე­უფ­ლე­ბი, რო­გორ გა­მო­ვი­ყე­ნებ, ამას მო­მა­ვა­ლი აჩ­ვე­ნებს. მოკ­ლედ, მაქვს დრო, რა­ღა­ცე­ბი ახლა დავ­გეგ­მო, რა­საც ცოტა ხან­ში აუ­ცი­ლებ­ლად სის­რუ­ლე­შიც მო­ვიყ­ვან.