"შოვის ამბებიდან 13 დღე იყო გასული, როცა გადავწყვიტე, გულში რაც მქონდა, ამომეღო... სწორედ ამას უკავშირდება სიმბოლურად მოქარგული ვარდი" - სტიქიას გადარჩენილი "ერთი ადამიანის საწარმო"

წელს დასასვენებლად შოვში წასულ წყვილს მძიმე აგვისტო ჰქონდა - მცირეწლოვან შვილთან ერთად, ღვარცოფთან ბრძოლა მოუხდათ. 6-მეტრიან ტალღების პირისპირ დარჩენილები სტიქიას არცერთი წამით არ დანებდნენ, რომელიც მათ გარშემო ყველაფერს ანადგურებდა. მარიამ ბერიანიძემ და მისმა ქმარმა, 4 წლის კოტიკო იმ საშინელებიდან უვნებელი გამოიყვანეს, თავად კი ნაკაწრები და დაჟეჟილობები საკმარისად მიიღეს... დღეს მარიამს იმ მძიმე დღის გახსენება ცრემლის გარეშე არ შეუძლია და ცდილობს, რომ არც გაიხსენოს. თუმცა ჩვენი საუბარი გარკვეული ფორმით მაინც ვერ ასცდა ამას.

- მარიამ, როგორ ხართ მძიმე ზაფხულის შემდეგ?

- თავს ბევრად უკეთესად ვგრძნობ, ვიდრე იმ პერიოდის განმავლობაში, რაც აქამდე მოსვლას დასჭირდა. ძალიან დიდი როლი ამ ყველაფერში ჩემს ოჯახს, მეგობრებს, ასევე უნივერსიტეტის ლექტორებს და სტუდენტებს მიუძღვით. გვერდში დამიდგნენ... ეს ყველაფერი ადამიანზე ფსიქოლოგიურად დადებითად მოქმედებს... ის დღე თუ არ გამახსენდა, კარგად ვარ და მერე მომდის ცრემლები, მაგრამ ხანდახან ამ ფიქრებსაც ვერაფერს ვუხერხებ...

- განსაცდელი, რაც თავს დაგატყდათ და გადაიტანეთ, რით ხსნი, რატომ მოხდა? თუ ჯერ ცოტა დროა გასული იმისთვის, რომ ეს შეაფასოთ?

- ჯერ კიდევ ვერ ვხვდები, ჩვენს თავს ეს ამბავი რატომ მოხდა. უბრალოდ, მე და ჩემი ქმარი, იმ სიტუაციას რომ ვაანალიზებთ, რეალურად ჩვენი გადარჩენის შანსი ნული იყო. დღეს რომ აქ ვართ და ცოცხლები ვართ, ეს დაუჯერებელი რამაა. მართლაც სასწაული და აუხსნელია. ბევრ რამეზე ვფიქრობ... გარეთ სასეირნოდ უნდა ჩავსულიყავით, მე საჭმელს ვაკეთებდი, ამიტომ ჩემს ქმარს ვუთხარი, კოტიკო და შენ ჩადით და მეც გამოვალ-მეთქი. კარგი, რა, ცალ-ცალკე რატომ ვიაროთ, დაგელოდებით და ერთად ჩავიდეთო. კიდევ კარგი რომ არ გამიშვა, კიდევ კარგი რაღაც ცუდ ადგილზე არ წავედით, კიდევ კარგი, რომ მე და კოტიკო თავის დროზე მოვბრუნდით. კი, ბევრი რამ დაემთხვა ერთმანეთს.

- სად იყავით კოტიკოსთან ერთად?

- დილიდან სასტუმრო "რაჭის" ტერიტორიაზე მყავდა გაყვანილი, საქანელებზე, მაგ პერიოდში ჩემს ქმარს ეძინა... მერე კიდევ კარგი ფიჩხის საძებნელად გავედი და შორს არ წავსულვართ. ვხედავდი ჩემს ქმარს და შვილს და ისე არ მოვწყდი, რომ ვერაფერი გამეგო. რაღაცები ისეა ერთმანეთთან გადაკვეთილი, ნამდვილად სასწაულია... ასე რომ, არ აქვს ლოგიკური ახსნა, როგორ გადავრჩით. 6-მეტრიანი მეწყრის ტალღის დარტყმის შემდეგ ცოცხალი რომ ხარ, გასაოცარია. ეს წყალი ხომ არ იყო, რომ თავი ამოგვეყო. ქვებით, ტალახით, ხეებით სავსე მასა მოდიოდა... სანამ რაჭაში წავიდოდით, უნივერსიტეტის ჯგუფელებთან ერთად მცხეთის ტაძრების მოსალოცად ვიყავით წასულები. ყველა ეკლესია-მონასტერი მოვიარეთ. იმ დღეს განსაკუთრებული ენერგიით დავიმუხტე. რამდენიმე დღეში კი უკვე ჩემს ოჯახთან ერთად შოვში წავედი. დაუჯერებელი ამბავივით გამომდის, მაგრამ რაღაცნაირად მგონია, რომ იმ დღის მადლი, ის დადებითი ენერგია თან გაგვყვა...

- პატარა კოტიკო როგორ არის?

- ჩვენგან განსხვავებით, კარგად და ეს მაძლიერებს. იმ ამბავმა და იმ ყველაფერმა, რაც გამოვიარეთ, კოტიკოზე არ დატოვა მძიმე კვალი. ახსოვს დეტალურად ყველაფერი, ჰყვება კიდევაც, - აი, ხე რომ მოგვდევდა და მამამ იქ რომ გადამახტუნა - ბავშვი საოცარ კადრებს ხედავდა, იმ საშინელების პირისპირ იყო... კონსულტაციები ფსიქოლოგებთან გავიარეთ, მანამდე ჩემი საუკეთესო მეგობარი, ბავშვთა ფსიქოლოგი რჩევებს მაძლევდა და ისევ მაძლევს. იმისთვის, რომ ბავშვზე იმ ყველაფერმა სერიოზული კვალი არც ახლა და არც სამომავლოდ არ დატოვოს, ამისთვის საფუძველს მისი ასაკი იძლევა. 4 წლისაა და საერთოდ ვერ აღიქვამს ისე მძაფრად, როგორც ამას ჩვენ და მოზრდილი ბავშვები. ასე რომ, არც ფსიქიკურად და არც ფიზიკურად არაფერი ეტყობა - ჩემმა ქმარმა უნაკაწროდ გამოიყვანა. საერთოდ, იქიდან ერთადერთი ადამიანი იყო, ვინც ასე გამოვიდა... ვფიქრობ, რომ ყველაფერი ჩვენთვისაც მალე დალაგდება.

- თემა შევცვალოთ... სად სწავლობ?

- 2016 წელს ერთიანი ეროვნული გამოცდები ჩავაბარე. ხელოვნებისა და მეცნიერების ფაკულტეტზე ფსიქოლოგიის განხრით ილიას სახელმწიფო უნივერსიტეტში ჩავირიცხე. თუმცა შემდეგ აკადემიურის აღება მომიწია და ეგ პერიოდი 4 წელი გაგრძელდა. მერე მივხვდი, რომ ფსიქოლოგია აღარ მინდოდა და გადავწყვიტე, საბუთები საერთაშორისო ურთიერთობებზე გადამეტანა. ამჟამად საერთაშორისო ურთიერთობების მეოთხე კურსის სტუდენტი გახლავართ.

- გარდა იმისა, რომ ოჯახის დიასახლისი ხარ და ხარ სტუდენტი, გაქვს უსაყვარლესი საქმე. განსაკუთრებულ აქსესუარებს აკეთებ. თუმცა, როგორც ვიცი, შოვის ამბების შემდეგ ამ ყველაფერს გული ვეღარ დაუდე. მხოლოდ ერთი გულსაბნევი "ვარდი" გააკეთე. სიმბოლურად ის შოვში გარდაცვლილ ადამიანებს მიუძღვენი, ხომ?

- სტრესის და ცუდი განწყობის პერიოდში საერთოდ ქარგვა მეხმარება. ამას ყველანაირი სტრესისგან გამოვყავარ. ჩემი საქმეა, მაგრამ იმ პერიოდში მახსოვს, რომ სამუშაო კუთხისკენ არც ვიყურებოდი, ახლოს ვერ მივდიოდი. საერთოდ როდესაც რაღაცას ქარგავ, შენი ემოციები - კარგიც და ცუდიც ნამუშევარზე აისახება. ალბათ შოვის ამბებიდან 13 დღე იყო გასული, რომ გადავწყვიტე, გულში რაც მქონდა, ამომეღო და საბოლოოდ რაღაცნაირად ჩემგან გამეშვა. სწორედ ამას უკავშირდება ის სიმბოლურად მოქარგული ვარდი.

მასზე მუშაობისას ყველა წამი და წუთი ასოცირებული იყო შოვის ამბავთან და იმ კადრებთან, რის ნახვაც მოგვიხდა და რასაც შევეჯახეთ. ამ აქსესუარში ის ყველაფერია ჩაქსოვილი. როგორც კი შეხედავ, მაშინვე ხვდები, რომ მოწყენილი და მომჭკნარი ვარდია, რომელიც მაინც ცდილობს, რაღაცნაირად გაიხაროს. მისი გაყიდვა არც მიფიქრია, უნდა იყოს მუდამ ჩემთან არა იმ დატვირთვით, რომ გამახსენოს ყველაფერი ცუდი, პირიქით, ის, რომ მე ეს ამბავი ჩემი ოჯახით გამოვიარე და ღმერთის მადლით ყველა გადავრჩით.

- საერთოდ როგორ მოვიდა ეს გატაცება შენთან?

- რაც თავი მახსოვს, ხელსაქმე სულ მიყვარდა. ბავშვობაში ძალიან კარგად ვხატავდი, მერე დედა ემიგრანტი გახდა და რაღაცნაირად ხატვაზე ხელი ავიღე. იმის მერე ვფიქრობ, რომ ვერ ვხატავ, არ შემიძლია და არ გამომდის... ეს ხელსაქმე კი ჩემს ცხოვრებაში სულ იყო. სახლისთვის დეკორატიულ ნივთებს, საახალწლო აქსესუარებს, სუვენირებს ვაკეთებდი. ორსულად რომ ვიყავი, სახლში მიწევდა ყოფნა და ჩემთვის პატივსაცემმა ადამიანმა მითხრა, - მოდი, ბროშების კეთება დაიწყეო. მირჩია, გულსაბნევები გამეკეთებინა. რამდენიმე ბროში რომ გავაკეთე, ძალიან მოეწონა, მაგრამ ვფიქრობ, მისი ნახევარი ემოცია მაინც ის იყო, რომ ჩემთვის სტიმული მიეცა. ამას იმიტომ ვამბობ, რომ მახსოვს ჩემი პირველი ბროშები, დიდად მოსაწონი არ იყო. იმის მერე მივყევი, მივყევი და საბოლოოდ შევქმენი ჩემი გვერდი „ატარე თილისმა“.

- მოკლედ, ესკიზებსაც შენ ქმნი, თავადვე ქარგავ და საკუთარ პროდუქტს რეალიზაციასაც თვითონ უწევ. ერთი ადამიანის საწარმოსავითაა...

- ასე გამოდის... არის გულსაბნევები, სამაჯურები, საყურეები, სასურველი ფორმის ბრელოკები, „აბადოკები“. ხშირ შემთხვევაში, ისეთი შეკვეთებიც კი ამიღია და დამიმზადებია, რასაც მე არ ვქმნი. მახსენდება მაგალითად, ქალს შავი ვუალი გავუკეთე. როდესაც ადამიანს მოსწონს ჩემი მომსახურება და ხდება ერთგული მომხმარებელი, იმას კი არ ფიქრობს, სხვა როგორ გააკეთებდა ამას, მოდის და პირდაპირ გეკითხება, - ამას თუ გამიკეთებ? ჰოდა, მეც გამიკეთებია.

- რა იყენებ და რა დრო სჭირდება თითოეულის დამზადებას?

- ყველაზე მარტივ აქსესუარს 4 საათი სჭირდება, რომ დავამუშაო. ვმუშაობ ძირითადად ჩეხური მასალით - კრისტალებით და ბისერებით. კოვიდამდე ჩემი მეგობარი იყო იქ და დიდი რაოდენობით გამომიგზავნა. კოვიდის მერეც ერთხელ იყო ჩასული და მაშინაც უამრავი რაოდენობით შემიძინა. რეალურად მაინც ბუნებრივი ქვების გამოწერა მიწევს, რადგან ჩვენთან კარგ ხარისხს ნაკლებად ნახავ. არის კიდევ სხვადასხვა შერეული მასალაც, რაც თბილისის საგალანტერეოში შეიძლება აღმოაჩინო. ძალიან შრომატევადი საქმეა. ამასთან, ამ სფეროში დიდი კონკურენციაა. პირადად მე დიდი შრომა მაქვს ჩადებული, რომ ყოველმხრივ დახვეწილი ნივთები დავამზადო. დროც ბევრი დასჭირდა. ყველაფერი ჩემით ვისწავლე და ამ საქმის მიმართ ჩემებური მიდგომებიც მაქვს შემუშავებული.

- ხომ არ აპირებ შენი სახელოსნოს გახსნას?

- კი, ეს არის ჩემი მიზანი, პატარა სახელოსნო სტუდიამდე ძალიან მინდა, მივიდე, ამისკენაც მივილტვი, უბრალოდ, ამ ეტაპზე, როცა სტუდენტი ვარ, თან პატარა მყავს, ამხელა საქმის შეჭიდება ჯერ არ გამოვა. ხშირად, როცა შუალედური გამოცდები მაქვს, უარის თქმა მიწევს შეკვეთაზე, ან გადავადება. ამ ეტაპზე ჩემი ხელსაქმე არის ჩემი სასურველი და საოცნებო სამსახური, რაც ყველაზე მეტად უკავშირდება სიმშვიდეს, ძალიან დიდ სიხარულს იმის გამო, რომ მომხმარებლის უკუკავშირს ვიღებ. ისეთი ემოციები ტრიალებს ჩემს გარშემო, რა გითხრათ. თუმცა იმ პროფესიას, რომელსაც ახლა ვეუფლები, როგორ გამოვიყენებ, ამას მომავალი აჩვენებს. მოკლედ, მაქვს დრო, რაღაცები ახლა დავგეგმო, რასაც ცოტა ხანში აუცილებლად სისრულეშიც მოვიყვან.