2023 წლის 13 ოქ­ტომ­ბერს, თურ­ქე­თის ქა­ლაქ სტამ­ბოლ­ში კი­ნოს­ტუ­დია ქარ­თუ­ლი ფილ­მი­სა და თურ­ქუ­ლი კომ­პა­ნია "AISI“ ფილ­მის პირ­ვე­ლი ქარ­თულ-თურ­ქუ­ლი კოპ­რო­დუქ­ცი­ის, ერეკ­ლე ბა­დუ­რაშ­ვი­ლის ფილ­მის "ხიდი" პრე­მი­ე­რა შედ­გა.

ფილ­მის დას­რუ­ლე­ბა რე­ჟი­სო­რის - ერეკ­ლე ბა­დუ­რაშ­ვი­ლი­სა და ოპე­რა­ტო­რის - თა­მაზ გო­გი­ნაშ­ვი­ლის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის გამო დაგ­ვი­ან­და… ბევ­რი პრობ­ლე­მის მი­უ­ხე­და­ვად 'ხიდი“ მა­ყუ­რე­ბელ­მა მა­ინც იხი­ლა. სუ­რა­თი ნამ­დვილ ამ­ბავს ეფუძ­ნე­ბა, რო­მე­ლიც ცნო­ბილ­მა, ქარ­თუ­ლი წარ­მო­შო­ბის თურ­ქმა ექიმ­მა, ის­მედ დინ­დერ-მი­ქე­ლა­ძემ რე­ჟი­სორს მო­უ­თხრო, რა­მაც მას შთა­გო­ნე­ბა მის­ცა ფილ­მად ექ­ცია.

ნა­მუ­შე­ვარ­ში გად­მო­ცე­მუ­ლია ქარ­თვე­ლი არ­ქი­ტექ­ტო­რის ცხოვ­რე­ბა, რო­მე­ლიც გა­სუ­ლი სა­უ­კუ­ნის 30-იან წლებ­ში თურ­ქეთ­ში გა­იქ­ცა. იქ სხვა ცოლი შე­ირ­თო იმი­ტომ, რომ უკან ვერ ბრუნ­დე­ბო­და, საბ­ჭო­თა პე­რი­ოდ­ში ეს არ შე­იძ­ლე­ბო­და. დაბ­რუ­ნე­ბა თა­ნა­მედ­რო­ვე ეპო­ქა­ში შეძ­ლო და აქა­ურ ცოლ-შვილ­თან ჩა­მო­ვი­და... სევ­დი­ა­ნი ამ­ბა­ვია. ფილ­მს „ხიდი“ ჰქვია, რად­გა­ნაც არ­ქი­ტექ­ტო­რი ხი­დე­ბის მშე­ნე­ბე­ლია.

სუ­რათ­ში ქარ­თუ­ლი და თურ­ქუ­ლი კი­ნოს ცნო­ბი­ლი მსა­ხი­ო­ბე­ბი მო­ნა­წი­ლე­ო­ბენ. მთა­ვარ როლს მომ­ღე­რა­ლი და მსა­ხი­ო­ბი ნინი ბა­დუ­რაშ­ვი­ლი ას­რუ­ლებს.

AMBEBI.GE ნინი ბა­დუ­რაშ­ვილს ფილმთან, როლ­თან და­კავ­ში­რე­ბით ესა­უბ­რა და ასე­ვე მა­მა­ზე, ვი­ნა­ი­დან ერეკ­ლე ბა­დუ­რაშ­ვი­ლი მისი მამა იყო:

- ძა­ლი­ან ბევ­რი ვიწ­ვა­ლეთ ყვე­ლამ, რომ სა­ბო­ლო­ოდ ის შე­დე­გი მიგ­ვე­ღო, რო­გო­რიც იმე­დია, ერეკ­ლეს გა­უ­ხარ­დე­ბო­და. ეს დღეც დად­გა და შედ­გა პრე­მი­ე­რა! მად­ლო­ბა ყვე­ლას, ვინც ფილმზე იმუ­შა­ვა" - რამ­დე­ნი­მე დღის წინ და­წე­რე სტა­ტუ­სი...

- კი. პრე­მი­ე­რამ კარ­გად ჩა­ი­ა­რა, არ ვე­ლო­დი, თუ მა­ყუ­რებ­ლით 4 დარ­ბა­ზი გა­ივ­სე­ბო­და... იყ­ვნენ ქარ­თვე­ლე­ბი, მათ შო­რის, ემიგ­რან­ტე­ბიც, იყო თურ­ქი მა­ყუ­რე­ბე­ლი... მო­ე­წო­ნათ, კმა­ყო­ფი­ლე­ბი დარ­ჩნენ. სამ­წუ­ხა­როა, რომ ეს ერეკ­ლემ, მა­მა­ჩემ­მა ვერ ნახა... "ხი­დის" გა­და­ღე­ბე­ბი 6 წელი მიმ­დი­ნა­რე­ობ­და...

ერთ-ერთ გა­და­ღე­ბებ­ზე ერეკ­ლე გა­ცივ­და. ამ­ბობ­და, სა­ში­ნელ ქარ­ში მოვ­ყე­ვიო. რომ მი­რე­კავ­და, ხმა ჩახ­ლე­ჩი­ლი ჰქონ­და. მა­შინ კო­რო­ნა ჯერ არ იყო, ამი­ტომ ვერც წარ­მო­ვიდ­გენ­დი, თუ ის გა­ცი­ე­ბა მისი გარ­დაც­ვა­ლე­ბის მი­ზე­ზი გახ­დე­ბო­და.

- რო­გორც ჩანს, ძა­ლი­ან გა­ურ­თულ­და...

- სა­ერ­თოდ თირკმე­ლე­ბი ჰქონ­და სუს­ტი, ად­რეც რა­ღაც პრობ­ლე­მამ თირკმე­ლებ­ზე იჩი­ნა თავი. მა­ში­ნაც ძლივს მო­აბ­რუ­ნეს. მოკ­ლედ, იმ ვირუს­მა, თუ გა­ცი­ე­ბამ ისევ გა­უმწვა­ვა. ექი­მე­ბი კლი­ნი­კა­ში მკურ­ნა­ლო­ბას სთა­ვა­ზობ­დნენ და არ და­თან­ხმდა. ყვე­ლა­ფე­რი სა­ბო­ლო­ოდ ცუდი შე­დე­გით დას­რულ­და...

ისე მოხ­და, რომ მაგ პე­რი­ოდ­ში ეგ­ვიპ­ტე­ში გავფრინ­დი, მაგ­რამ გული რა­ღაც ცუდს მიგ­რძნობ­და. თან ერთი კვი­რით ადრე და­მე­წყო ეგ ცუდი წი­ნათ­გრძნო­ბა. ვერ ვხვდე­ბო­დი, რა მჭირ­და. წას­ვლა არ მინ­დო­და. ეგ­ვიპ­ტე­ში ქრის­ტი­ნე იმე­და­ძე და კი­დევ ერთი ჩვე­ნი მე­გო­ბა­რი მივ­დი­ო­დით - სა­მი­ვეს ისე­თი გან­წყო­ბა გვქონ­და, ვამ­ბობ­დით კი­დეც, რამე ცუდი არ მოხ­დეს-თქო. ერეკ­ლე­ზე სა­ერ­თოდ არ მი­ფიქ­რია.

რომ ჩავფრინ­დი, იმ ღა­მეს ძა­ლი­ან უც­ნა­უ­რი სიზ­მა­რი ვნა­ხე - რა­ღაც დიდი სი­მაღ­ლი­დან გად­მოვ­ვარ­დი, წყალ­ში ჩავ­ვარ­დი და ვერ ამო­ვი­სუნ­თქე... რო­გორც მერე გა­ვი­გე, ერეკ­ლე მაგ პე­რი­ოდ­ში გარ­დაც­ვლი­ლა. ამ სიზ­მარ­მა გა­მაღ­ვი­ძა... სა­ათს დავ­ხე­დე და 4 იყო.

დი­ლით ერეკ­ლეს მივ­წე­რე და არ მი­პა­სუ­ხა, არც ლა­ლიმ (ლალი ბა­დუ­რაშ­ვი­ლი ნი­ნის ბე­ბია - ავტ.). მერე დე­და­ჩემს, ეკას და­ვუ­რე­კე, სიმ­შვი­დეა-მეთ­ქი? ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად მი­პა­სუ­ხა, მაგ­რამ გული კარ­გს მა­ინც არ მიგ­რძნობ­და და მა­მა­ჩემ­თან გა­დავ­რე­კე. ტე­ლე­ფო­ნი ჩვენ­მა ნა­თე­სავ­მა აიღო (ლა­ლის დის ქმარ­მა). მივ­ხვდი, რა­ღაც ცუდი ხდე­ბო­და. მაგ პე­რი­ოდ­ში ლა­ლიც უკვე ცუ­დად იყო, კიბო ჰქონ­და და ამი­ტომ, პირ­და­პირ ვკი­თხე - რო­მე­ლი-მეთ­ქი? - ერეკ­ლეო. ამის გა­გე­ბა ჩემ­თვის სა­ში­ნე­ლი რამ აღ­მოჩ­ნდა - ისე­თი შოკი მი­ვი­ღე, რომ იმის მერე არა­ფე­რი მახ­სოვს... იმ ღა­მეს ბი­ლე­თე­ბი არ იყო და მე­ო­რე დღეს გა­მოვფრინ­დი...

- რო­გო­რია მა­მის გა­რე­შე ცხოვ­რე­ბა?

- ერეკ­ლეს წას­ვლით თით­ქოს რა­ღაც საყ­რდე­ნის გა­რე­შე დავ­რჩი. მახ­სოვს ჩემი მა­შინ­დე­ლი ემო­ცი­ე­ბი. მერე ლა­ლიც მალე წა­ვი­და, რად­გან რო­გორც ვთქვი, ავად იყო. მათი გარ­დაც­ვა­ლე­ბით, დიდი სი­ცა­რი­ე­ლე გაჩ­ნდა... სა­ერ­თოდ, მშობ­ლის წას­ვლა ვე­რაფ­რით ივ­სე­ბა, ვე­რა­ვინ ანაც­ვლებს, რად­გან ეს ად­გი­ლი მი­სია და მორ­ჩა... კარ­გა ხანს ისე­თი შეგ­რძნე­ბა მქონ­და, თით­ქოს პა­ტა­რა უმ­წეო ბავ­შვი ვი­ყა­ვი... სწო­რი ნათ­ქვა­მია, - სა­ნამ მშო­ბე­ლი ცო­ცხა­ლია, ყო­ველ­თვის ბავ­შვი იქ­ნე­ბიო. და­უც­ვე­ლო­ბის გან­ცდა ერეკ­ლეს შემ­დეგ სულ მაქვს.

ერეკ­ლე დიდი ენერ­გი­ის მქო­ნე ხა­ლი­სი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნი იყო, დღე­ში რამ­დენ­ჯერ­მე და­გი­რე­კავ­და. მერე სულ თა­ვის კი­ნოს ამ­ბებ­ში ჩარ­თუ­ლი რა­ღა­ცებს გიყ­ვე­ბო­და. ეს ფილ­მი რომ და­ი­წყო, სი­ახ­ლე­ებს მუდ­მი­ვად გვაც­ნობ­და. ურე­კავ­და და უყ­ვე­ბო­და ბე­ბი­ა­ჩემს ფლო­რას და ბა­ბუ­ა­ჩემს იმე­დას. ყვე­ლა­ნი ვამ­ბობ­დით, რომ ბო­ლოს ამ კი­ნო­თი რო­გო­რი ან­თე­ბუ­ლი­აო... ძა­ლი­ან მი­ჭირს მის გა­რე­შე ცხოვ­რე­ბა - ძა­ლი­ან და­მაკ­ლდა...

იყო არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ბა­ბუა. ელე­ნე სულ სა­დღაც დაჰ­ყავ­და. ძა­ლი­ან ჩა­ერ­თო მისი გაზ­რდის პრო­ცეს­ში, შვი­ლიშ­ვილ­მა სხვა პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბე­ბი გა­უ­ჩი­ნა. ჩემ­თან ჰქონ­და დიდი ემო­ცი­უ­რი კავ­ში­რი და ბმა. ხომ ვამ­ბობ, ერეკ­ლეს შემ­დეგ იმ­ხე­ლა სი­ცა­რი­ე­ლეა უკვე 5 წე­ლია, რომ ვერც გად­მოვ­ცემ.

იმ დღეს სახ­ლში მი­ვე­დი, რა­ღაც კარ­გი ამ­ბა­ვი მქონ­და და აუ, ახლა უნდა და­ვურ­ე­კო-თქო, - გა­ვი­ფიქ­რე და მივ­ხვდი, რომ ვერ დავ­რე­კავ­დი... მისი ტე­ლე­ფო­ნის ნომ­რე­ბი არც წა­მიშ­ლია... ასე იყო ხოლ­მე - სა­დღაც რომ მივფრი­ნავ­დი, ჩაფ­რე­ნი­სას, პირ­ვე­ლი ერეკ­ლეს ვწერ­დი და მერე ეკას. ყვე­ლა­ზე ძა­ლი­ან ნერ­ვი­უ­ლობ­და და იმი­ტომ.

- ადრე ერთ-ერთ ინ­ტერ­ვი­უ­ში ხა­თუ­ნა ხუნ­და­ძემ („ქარ­თუ­ლი ფილ­მის“ დი­რექ­ტორ­თა საბ­ჭოს ხელ­მძღვა­ნე­ლი) მო­მიყ­ვა, მის­თვის ერეკ­ლე ბა­დუ­რაშ­ვილს უთ­ქვამს - "ეს ფილ­მი ჩემი ბოლო ნა­მუ­შე­ვა­რი იქ­ნე­ბა". ასე­თი რამ შენ­თვი­საც ხომ არ უთ­ქვამს?

- ჩემ­თვის არა, მაგ­რამ ქრის­ტი­ნემ თქვა, ბო­ლოს რა­ღა­ცა­ზე ვუ­თხა­რი, მერე იყოს-მეთ­ქი და მერე აღარ იქ­ნე­ბა - უპა­სუ­ხია...

- ეს პირ­ვე­ლი შემ­თხვე­ვა იყო, რო­დე­საც რო­გორც რე­ჟი­სორ­მა თა­ვის ფილმში მთა­ვა­რი როლი შე­მოგ­თა­ვა­ზა და გა­თა­მა­შა?

- პირ­ვე­ლად პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი, რომ „თბი­ლი­სი ჩემი სახ­ლია“ - ეპი­ზოდ­ში გა­მო­მა­ჩი­ნა, მერე 6-7 წლის კი­დევ „ერთი ქარ­თუ­ლი ის­ტო­რი­ის“ პა­ტა­რა ეპი­ზოდ­ში მა­თა­მა­შა. სულ უნ­დო­და, რომ გა­და­ვე­ღე... მთა­ვა­რი როლი რომ შე­მომ­თა­ვა­ზა, ვი­ნერ­ვი­უ­ლე და ვუ­თხა­რი, იქ­ნებ სხვა ათა­მა­შო, მთა­ვა­რი რო­ლია და გა­მოც­დილ­მა მსა­ხი­ობ­მა ითა­მა­შოს-მეთ­ქი. სირ­თუ­ლე არა­ფე­რია - შენ შენ უნდა იყო. მთა­ვა­რი გმი­რიც მომ­ღე­რა­ლი­აო. გათ­ვლა ჩემ­ზე ჰქონ­და.

სა­ერ­თოდ მაქ­სი­მა­ლის­ტი ვარ, რა­შიც დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი არ ვარ, თავს ვი­კა­ვებ, რის­კი კი მიყ­ვარს, მაგ­რამ ფიქ­რიც... მოკ­ლედ, მე­უბ­ნე­ბო­და, იყა­ვი ბუ­ნებ­რი­ვი, რო­გო­რიც ხარ შენი ემო­ცი­ი­თო.

ჩემს პარტნი­ორ­თან, თურქ მსა­ხი­ობ­თან ერ­თად ფილმში ინ­გლი­სუ­რად ვლა­პა­რა­კობთ. ესეც გარ­კვე­ულ სირ­თუ­ლეს ქმნი­და. ინ­გლი­სუ­რი ენა ვიცი, მაგ­რამ ამ შემ­თხვე­ვა­ში ინ­გლი­სურ ენა­ზე როლი უნდა მე­თა­მა­შა. ეს ცალ­კე სხვა გა­მოწ­ვე­ვა იყო.

- სა­ბო­ლო­ოდ, ფილ­მი ვინ გა­აგ­რძე­ლა და და­ას­რუ­ლა?

- გი­ორ­გი თა­ვარ­თქი­ლა­ძემ გა­და­ი­ღო, ის მა­ნამ­დე პრო­ექ­ტის პრო­დი­უ­სე­რი იყო. იმუ­შა­ვა ასე­ვე რე­ჟი­სორ­მა გი­ორ­გი ხა­რე­ბა­ვამ და ხა­თუ­ნა ხუნ­და­ძემ. მათ შეკ­რეს და დას­რუ­ლე­ბუ­ლი სახე მის­ცეს. მინ­და, ყვე­ლას მად­ლო­ბა ვუ­თხრა, ვინც ერეკ­ლეს და­წყე­ბუ­ლი საქ­მის დას­რუ­ლე­ბა­ში ჩა­ერ­თო. მათ ბევ­რი იშ­რო­მეს, რომ „ხიდი“ მა­ყუ­რე­ბელს ენა­ხა. ერეკ­ლეს ძა­ლი­ან უნ­დო­და, ამ სუ­რა­თის­თვის მუ­სი­კა დათო ევ­გე­ნი­ძეს და­ე­წე­რა. მად­ლო­ბა მას - მუ­სი­კა და­თომ და­წე­რა. ყვე­ლამ ერეკ­ლეს ხათ­რით იმუ­შა­ვა. ერეკ­ლეს და ლა­ლის სა­ჩუ­ქა­რი უნდა გა­ვუ­კე­თო­თო. არც მე მქონ­და უფ­ლე­ბა, ყვე­ლა­ფე­რი შუა გზა­ში და­მე­ტო­ვე­ბი­ნა.

იმ­დე­ნად და­დე­ბით ტიპი იყო ერეკ­ლე, რომ ვე­რა­ვინ იზამ­და იმას, რომ გვერ­დით არ დაგ­ვდგო­მო­და. მაქ­სი­მა­ლუ­რი მო­ბი­ლი­ზა­ცია ჰქონ­დათ... რე­ა­ლუ­რად კი გა­და­ღე­ბა 6 წელი მი­დი­ო­და. მა­ყუ­რე­ბე­ლი ალ­ბათ შე­ამ­ჩნევს ამ 6-წლი­ან სხვა­ო­ბას. კი ვე­ცა­დეთ, ეს ნაკ­ლე­ბად შე­სამ­ჩნე­ვი ყო­ფი­ლი­ყო, მაგ­რამ ერ­თგან მოკ­ლე თმა მაქვს, მე­ო­რე­გან გრძე­ლი და მუქი. ამ პე­რი­ო­დის მან­ძილ­ზე ცხა­დია, სა­ხე­ზეც შე­ვიც­ვა­ლე. მა­გა­ლი­თად, რა­ღაც კად­რე­ბი წელს გა­და­ვი­ღეთ. მერე ამას სხვა, ადრე გა­და­ღე­ბუ­ლი კად­რე­ბი მიყ­ვე­ბა და ამას ვგუ­ლის­ხმობ.

- რო­გო­რი იყო მა­მას­თან, რო­გორც რე­ჟი­სორ­თან, გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე მუ­შა­ო­ბა?

- კი, იგ­რძნო­ბო­და, რომ მამა იყო. სულ მინ­დო­და, შე­ნიშ­ვნა მო­ე­ცა, ვე­კი­თხე­ბო­დი - ერეკ­ლე, კარ­გი იყო? ბუ­ნებ­რი­ვი ვი­ყა­ვი, სად­მე ზედ­მე­ტი ხომ არ იყო, ან რამე ხომ არ და­ვა­კე­ლი? პრე­ტენ­ზი­ე­ბი ჩემ­თვის არ გა­მო­უთ­ქვამს, მაგ­რამ ყო­ფი­ლა, რომ უც­ბად რა­ღა­ცა­ზე გაბ­რა­ზე­ბუ­ლა, რე­ჟი­სო­რებ­მა რო­გორც იცი­ან უე­ცა­რი „აფეთ­ქე­ბა“. თუ რამე არ გა­მო­დი­ო­და, ან ვინ­მე ხელს შე­უშ­ლი­და, ემო­ცი­ე­ბი მო­უ­ჭარ­ბდე­ბო­და.

- ფილ­მი რომ ნახე, შენი თავი მო­გე­წო­ნა?

- ჩემს თავს ძა­ლი­ან კრი­ტი­კუ­ლად ვუ­ყუ­რებ­დი. რომ ვთქვა, უკ­მა­ყო­ფი­ლო ვარ, არა. ეს ჩემ­თვის დიდი გა­მოწ­ვე­ვა იყო, პირ­ვე­ლი მთა­ვა­რი როლი, კრი­ტი­კუ­ლად ვუ­ყუ­რებ­დი, მაგ­რამ მგო­ნი, ცუ­დად არ მი­თა­მა­შია. და­ნარ­ჩენს მა­ყუ­რე­ბე­ლი შე­ა­ფა­სებს.

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში რო­დის შედ­გე­ბა პრე­მი­ე­რა?

-17 დე­კემ­ბერს ერეკ­ლეს და­ბა­დე­ბის დღეს გვინ­და, რომ იყოს. ქარ­თვე­ლი მა­ყუ­რე­ბე­ლი და მსმე­ნე­ლიც პრე­ტენ­ზი­უ­ლია, ამი­ტომ ძა­ლი­ან ვღე­ლავ, აქ რო­გორ ჩა­ივ­ლის. პრე­მი­ე­რა ბა­თუმ­შიც უნდა შედ­გეს. მოკ­ლედ, ვნა­ხოთ.