"მამა თოჯინით - ეს კადრი თვალებიდან არ ამომდის. ამბობენ, თურმე ითხოვდა, მომკალით თუ შეგიძლიათ, თავი რომ მოვიკლა, ჩემს შვილებს ვერ შევხვდებიო" - მამა შალვა კეკელია

შოვის ტრაგედიამ ცხოვრებაზე მეტად დაგვაფიქრა. არ მეგულება ადამიანი, ვინც გულთან არ მიიტანა ეს საშინელი ტრაგედია. გაუსაძლისია ოჯახის წევრის დაღუპვით გამოწვეული ტკივილი. ძნელია მათ რაიმე სანუგეშო უთხრა. როგორ უნდა მოახერხონ ამ ტკივილთან ერთად ცხოვრება, როგორ უნდა გაძლიერდნენ სულიერად სასოწარკვეთილი ადამიანები, ამ და ბევრ საინტერესო საკითხზე დეკანოზი შალვა კეკელია გვესაუბრება.

- მამა შალვა, ამ ტკივილთან ერთად ცხოვრება როგორ უნდა ისწავლონ მათ, ვინც ოჯახის წევრი დაკარგა.

- ყველა ოჯახს ვუსამძიმრებ ამ საშინელ ტრაგედიას. დღე არ გადის, ამ უბედურებაზე არ ვიფიქრო. იმ ოჯახების ტკივილი ჩემი ტკივილიც არის. წარმოუდგენელი რამ მოხდა. გინდა ახსნა მოუძებნო და ვერ ხსნი, რატომ, რისთვის, ღმერთი რატომ უშვებს ამას - ამაზე ზოგჯერ პასუხები არ გვაქვს ხოლმე. ხშირად მიწევს შვილგარდაცვლილ მშობლებთან მისვლა და ძალიან რთულია, რა უნდა უთხრა ადამიანს. ზოგს ერთადერთი შვილი ჰყავდა და ისიც აღარ ჰყავს. ღმერთმა ყველა დაიფაროს ამ ტკივილისგან. როცა შვილგარდაცვლილ მშობლებთან მივდივარ, ერთ რამეს ვეუბნები, რაც მათ შეემთხვათ, ეს ტკივილი არასდროს გაქრება. დრო არაფრის მკურნალი არ არის, უბრალოდ, ვსწავლობთ ამ ტკივილთან ერთად ცხოვრებას.

ყველას გვახსოვს ვაკის პარკში დაღუპული ულამაზესი მარიტა. მისი მშობლები, ანი და დათო, ჩვენს ტაძარში დადიან. იმ ტრაგედიის შემდეგ მათ ერთი მსახურება არ გაუცდენიათ. ანი და დათო საოცარი მაგალითია იმისა, როგორ უნდა გაუძლო ასეთ ტკივილს. გიღიმიან, აქეთ გაძლევენ მაგალითს. ჩვენი მრევლის ერთ წევრს კი, სოფოს, შვილი, 19 წლის ნიკოლოზი გარდაეცვალა და ძალიან მძიმე მდგომარეობაში იყო. მას გავაცანი მარიტას დედა. ანიმ ისე თბილად მიიღო სოფო, ისე ესაუბრა, რომ მასთან ურთიერთობის შემდგომ სხვანაირი სოფო დავინახე... მარიტას მშობლებმა დაიჯერეს ერთი რამ, რომ მათი შვილი ცოცხალია, რომ ახლა ის ღვთის წინაშეა, ღმერთთან. სწორედ ეს ეხმარება მათ. მარიტას დაღუპვის ტკივილთან ერთად საოცარი სულიერი სიხარული აქვთ. ღმერთშია ეს სიხარული. რამდენიმე დღის წინ ბიჭი დაიღუპა ბათუმში, 22 წლის ახალგაზრდას სკუტერმა გადაუარა. მის ოჯახშიც მივედი. დედა უმძიმეს მდგომარეობაშია. პანაშვიდი რომ გადავიხადეთ, აივანზე გავედით, ვსაუბრობდით სულის მარადიულობაზე და ამ საუბრის დროს ღვთის მადლი შეეხო დედას, თითქოს წამიერად დამშვიდდა, გაიღიმა კიდეც და საკუთარი თავის გაუკვირდა, მითხრა, მამაო, რაღაცნაირი გრძნობა დამეუფლა ამწუთას, ბედნიერი ვარ და ვერ ვხვდები, რატომ. შვილი მეორე ოთახში მიწევს გარდაცვლილი და მე ასეთი განცდა რატომ მაქვსო. ვუთხარი, სულიწმინდის მადლი შეგეხო. ღვთის მადლმა გაგააზრებინა, სად არის ახლა შენი შვილი, სულის სიხარული შემოვიდა შენში-მეთქი. ასეთი შემთხვევა ბევრი მქონია, როცა დიდ ტრაგედიებთან ერთად, დიდი სიხარული, ღვთის წყალობა შედის ადამიანში. ყველას, ვისაც ახლობელი გარდაეცვლება, ვეუბნები, რომ ხორციელი თვალით არ უნდა შევხედოთ ამას. მას ხორციელად ვერასოდეს ვნახავთ, ჩვენი მონატრება უსაზღვროა. ერთადერთი, რითაც ჩვენს მიცვალებულებთან ურთიერთობას ვახერხებთ, სულიერი ურთიერთობაა. ეს რომ მოახერხო, უნდა გაიაზრო, რომ ის შენთან არის სულიერად, მარადიულად.

- შოვში მამა თოჯინით ხელში რამდენიმე დღე ეძებდა ოჯახის წევრებს, მაშველებთან ერთად მიწაში იჩიჩქნებოდა და ასე იპოვა მეუღლე და სამი შვილი. სულისშემძვრელია დუდაშვილების ტრაგედია, ამ ტრაგედიას შეწირულთა ამბავი, მათ ოჯახებს რას ეტყვით?

- მამა თოჯინით - ეს კადრი თვალებიდან არ ამომდის. ამბობენ, თურმე ითხოვდა, მომკალით თუ შეგიძლიათ, თავი რომ მოვიკლა, ჩემს შვილებს ვერ შევხვდები და დამეხმარეთო. მას ცხოვრება აღარ შეუძლია, მეუღლე და სამი შვილი აღარ ჰყავს. ამას პასუხი არა აქვს, როგორ უნდა გააგრძელოს ცხოვრება, მაგრამ თუ ამას შევხედავთ სულიერად, გარდაცვლილები იქით სამყაროში ელოდებიან, იმიტომ რომ მათი სულები ცოცხალია. ისინი მარადიულ სამყოფელში გადავიდნენ. ჩვენ ქართველებს გვაქვს ასეთი სიტყვა "გარდაიცვალა" ანუ მდგომარეობა შეიცვალა. ლოცვებში ვკითხულობთ: "წმიდათა თანა განუსვენე ქრისტე, სულსა მონისა (მხევლისა) შენისასა, სადა იგი არა არს ჭირი, მწუხარება, არა ურვა, არცა სულთქმა, არამედ სიხარული და ცხოვრება იგი დაუსრულებელი" - ანუ ამქვეყნიური მისი მოღვაწეობა დასრულდა და მარადიულ ცხოვრებას შეუერთდა. დარწმუნებული ვარ, ისინი ღვთის წინაშე არიან, იქ, სადაც წმინდანები არიან, სადაც მართალი სულები განისვენებენ. აქ დარჩენილმაც ყველაფერი უნდა გააკეთოს, რათა იქ მოხვდეს, სადაც მისი შვილები არიან. ამისთვის ბევრი უნდა იღვაწოს სულიერად, ამ ტკივილთან ერთად ცხოვრება უნდა ისწავლოს, რაც ძალიან რთულია, მაგრამ ამ ყველაფერთან ერთად არის ღვთის დიდი ნუგეში... მაცხოვარი ჯვარზე გააკრეს და დღესაც ვიმეტებთ მას ჯვარცმისთვის, როცა ვცოდავთ, ვმრუშობთ, ვიკეთებთ ნარკოტიკს, ვლოთობთ, ერთმანეთს ვექიშპებით, უსიყვარულობაში ვართ. ეს ყველა ცოდვა მაცხოვრის ხელმეორედ ჯვარცმაა. როცა არ ვლოცულობთ, არ ვმარხულობთ, გათენებული დღის გამო ღვთისადმი მადლიერება არ გაგვაჩნია, ესეც ღვთის გამეტებას ნიშნავს. როცა მაცხოვარი ჯვარზე გააკრეს, მის დედას, ღვთისმშობელს, ყველაზე მეტად ეტკინა. როცა ჯვარცმულ მაცხოვარს უყურებდა, გულნაწლავი ეწვოდა, მთელი სხეული ჩამწვარი ჰქონდა. ხშირად დამისვამს მეც კითხვა, ხომ შეეძლო ყოვლისშემძლე ღმერთს მისი დედისთვის ეს ტკივილი აერიდებინა, ამ ტკივილამდე ერთი კვირით ადრე გაეყვანა, მაგრამ დედა ღვთისმშობელი ხომ შვილგარდაცვლილი დედაა. დედამიწაზე არ მეგულება მისთანა დედა და არ მეგულება დედამიწაზე მაცხოვრისთანა შვილი. ღმერთმა დაუშვა ეს, რადგან იცოდა, რომ ადამიანებს ასეთი დიდი ტკივილები შეხვდებოდათ ცხოვრებაში და შვილგარდაცვლილი დედებისთვის დიდი ნუგეში იქნებოდა ღვთისმშობელი. ადამიანებს ვურჩევ ღმერთს დაუკავშირონ თავიანთი ცხოვრება და თუ ამას შეძლებენ, მათი ცხოვრება სხვანაირად წარიმართება. ჩვენ აუცილებლად შევხვდებით ჩვენს გარდაცვლილებს. ეს იქნება მცირე დაშორება.

- მამაო, თქვენ პირადად გაქვთ განცდილი ეს ტკივილი, რადგან შვილი დაგეღუპათ.

- მე სამი შვილი დედამიწაზე მყავს, ერთი - ღმერთთან. შეგრძნებების დონეზე იოანესთან ურთიერთობა ერთი დღითაც არ შემიწყვეტია. როგორც ჩემს სამ შვილთან ვმეგობრობ, ძალიან მიყვარს ისინი, იმაზე მეტი ურთიერთობა მაქვს იოანესთან. ჩემმა შვილმა ცხოვრება მასწავლა, მის ანგელოზთან ყოველთვის მაქვს შეხება. წაიკითხეთ სტატია სრულად