"თვალის პრობლემა ფრანგმა ქალბატონმა მომიგვარა, ყველაფერი მან დააფინანსა... რაც შეეხება საქმიანობას, კარგა ხანს ვეძებდი სამსახურს" - თედო ბექაური შეცვლილ ცხოვრებასა და როლებზე

9 წლის იყო თედო ბექაური, როდესაც გაღმა ნაპირში განსახიერებული როლით, მსოფლიომ გაიცნო. მას შემდეგ ბევრი წელი გავიდა.... დღეს თედოს ცხოვრება არაფრით ჰყავს მის მიერ განსახიერებულ, „გაღმა ნაპირზე" მცხოვრები ბიჭისას. ის უკვე თავად მამაა და ახლა მისი მთავარი ფიქრი და საზრუნავი 2 წლის დემეტრეს მომავალია (რომელიც მამის ორეულია).

ვინ იცის, როგორ გაგრძელდებოდა თეთრიწყაროს რაიონის სოფელ ორბეთელი ბიჭის ცხოვრება, რომ არა ერთი შემთხვევითი შეხვედრა ფილმის რეჟისორ გიორგი ოვაშვილთან. როგორც ჩვენთან ინტერვიუში აღნიშნავს თედო ბექაური, ამ შეხვედრამ მისი ცხოვრება ძირეულად შეცვალა.

- მსახიობობაზე არასოდეს მიოცნებია. ყველაფერი ბედნიერი შემთხვევითობის შედეგია. ერთ დღეს, თბილისში, თვალის კლინიკაში ჩამომიყვანა დედამ, სადაც სრულიად შემთხვევით შევხვდი გიორგი ოვაშვილს, რომელსაც შვილები ჰყავდა ექიმთან ვიზიტზე მოყვანილი. ამ შეხვედრამ ჩემი ცხოვრება ძირეულად შეცვალა. ვიზიტის მოლოდინში ბატონი გიორგის ქალ-ვაჟმა მიიპყრო ჩემი ყურადღება, ცელქობდნენ. ბიჭს ხელში რაღაც სათამაშო ეჭირა, თამაშობდა, უცებ გოგომ გამოსტაცა და თავში ჩაარტყა. ამაზე გულიანად გადავიხარხარე. თურმე სწორედ ამ სიცილით მივიქციე რეჟისორის ყურადღება. მოვიდა, გამომელაპარაკა. მერე დედაჩემს გაესაუბრა და გადაწყვიტეს, სინჯებზე მივეყვანე.

- კასტინგმა როგორ ჩაიარა?

- მახსოვს, სტუდიაში რომ შევედი, ბატონმა გიორგიმ მითხრა, ახლა მე მაგიდაზე რაღაც რიტმს დავუკრავ და შენ იცეკვეო. მე ჯერ მორცხვად ვიდექი, მერე კი უცებ ენერგიულად ავცეკვდი. რეჟისორმა, რომელიც კმაყოფილი ჩანდა, გამაფრთხილა, იცოდე, სანამ გადაღებები არ ჩაივლის აღარსად იცეკვოო. გადაღებები 2 კვირაში დაიწყო და 8 თვის განმავლობაში მიმდინარეობდა. ამასობაში, პირველად ვნახე ზღვა. მანამდე თბილისს არ ვიყავი გაცილებული. გარკვეული პერიოდი დამჭირდა, რომ შესაძლებლობები გამომემჟღავნებინა. თავიდან ისე ვმორცხვობდი და ისეთი ჩაკეტილი ვიყავი, რომ რეჟისორს ეუბნებოდნენ, ტყუილად კარგავ ამ ბავშვთან დროსო. მერე ბატონი გიორგი დამიჯდა, სერიოზულად დამელაპარაკა და ამ საუბარმა შედეგი გამოიღო... გადაღებების დროს, ჯანო იზორიასთან ერთად ვცხოვრობდი ოთახში. ისე მანებივრებდა, სულ კისერზე ვყავი შემჯდარი. ყველგან ერთად დავდიოდით.

- ფილმის პერსონაჟებიდან ვისთან აგრძელებთ დღეს მეგობრობას?

- ჯანო იზორიასთან და თემო გოგინავასთან განსაკუთრებული მეგობრობა მაკავშირებს დღემდე.

- გოგოს გაუპატიურება რომ გადაწყვიტა თემოს პერსონაჟმა, კაცურად გაუსწორდი...

- კი, ნატურალურად გამომივიდა... არადა, კამერების მიღმა, სულ ასე ვძიძგილაობდით ხოლმე, თამაშ-თამაშში. გარდა იმისა, რომ გიორგი კარგი რეჟისორია, ის კარგი ფსიქოლოგიცაა. ამ სცენის წინ დამიჯდა და დამელაპარაკა, წარმოიდგინე, რომ გოგოს ავიწროებენ, ატირებენ, შენ ამის შემხედვარე, როგორ მოიქცევიო?.. ჰოდა, მეც რომ წარმოვიდგინე, რომ იმ გოგოს ჩემს გარდა დამცველი არ ჰყავდა იმ მომენტში, „უჰ, თქვენი" მეთქი წამოვიყვირე და ვეძგერე თემოს.. ჩემთვის არნახულად ემოციური და შოკისმომგვრელი იყო ჯანო იზორიას პერსონაჟის სიკვდილი. მე არ ვიცოდი რომ, ამ სცენაში ის უნდა დაღუპულიყო და უცებ, იარაღის ხმა რომ გაისმა და სისხლი და ძირს დაცემული ჯანო დავინახე, რეალურად განვიცადე, კინაღამ გავგიჟდი, ამიტომაცაა ეს სცენა ასეთი ნატურალური.

- ჩემთვის ყველაზე შთამბეჭდავი ბოლო კადრებია, ტირილით რომ ცეკვავ...

- ძალიან ემოციური გამოვიდა ეს კადრები, რომელშიც ჩემი საყვარელი დათუნია სხირტლაძეც მონაწილეობს. ამ სცენის გადაღებისას ტირილი მიჭირდა. ისევ ბატონი გიორგი ფსიქოლოგიურმა მიდგომამ ითამაშა გადამწყვეტი როლი და ისე ავტირდი, გადაღების დასრულების შემდეგ კარგა ხანს ვეღარ მამშვიდებდნენ.

- ფილმის გამოსვლის შემდეგ როგორ გაგრძელდა თქვენი ცხოვრება?

- მოულოდნელად ძალიან პოპულარული გავხდი. მერე კი ისევ უცაბედად, დავიწყებას მიეცა ჩემი სახელი... ყოველ შემთხვევაში რეჟისორების მხრიდან, თორემ ხალხის სიყვარულს მუდამ ვგრძნობდი და ახლაც ვგრძნობ. ყველას ვახსოვარ, მცნობენ, მეფერებიან, ათას თბილ სიტყვას მეუბნებიან. იმდენი ფესტივალი მოატარა ამ ფილმმა, ყველგან ისე მეფერებოდნენ და ისეთ შთაბეჭდილებას ახდენდა მაყურებელზე ეს ფილმი... ერთხელ, სერბეთში ფილმის ჩვენება რომ დასრულდა და დარბაზში სინათლე აინთო, ერთ-ერთმა კინომოღვაწემ გამოაცხადა, თედო ახლა ამ დარბაზშიაო. ყველა მოვიდა, მეფერებოდა, ერთ-ერთმა აქვითინებულმა მაყურებელმა გულში ჩამიკრა და ჯიბეში ფული ჩამიკუჭა... ფილმმა ისეთი შთაბეჭდილება მოახდინა მასზე, მართლა გაჭირვებული ვეგონე. მერე ამ თანხით, ტკბილეული ვიყიდე და ჯგუფის წევრებს გავუმასპინძლდი.

- დღეს როგორ ცხოვრობთ?

- 27 წლის გახლავართ. უკვე დაოჯახებული ვარ, ჩემი მეუღლე, ანი ხუციშვილი, არაჩვეულებრივი ადამიანია. ჩვენი პატარა ვაჟკაცი დემეტრე კი უკვე 2 წლისაა.

- პროფესიით ვინ ხართ?

- ზაქარიაძის სახელობის თეატრალური კოლეჯი დავამთავრე.

- ამ ეტაპზე რამდენი როლი გაქვთ შესრულებული?

- 5. აქედან 2 მთავარი. "გაღმა ნაპირი" იყო პირველი, ყველა გაგებით. ამ ფილმმა პოპულარობაც მოიტანა, ხალხის სიყვარულიც მაჩუქა, თვალთან დაკავშირებული ჯანმრთელობის პრობლემაც მომიგვარა. ეს ფილმი რომ არ ყოფილიყო, დღეს ის არ ვიქნებოდი, ვინც ახლა ვარ.

- თვალთან დაკავშირებით პრობლემის მოგვარებაში როგორ დაგეხმარათ ფილმი?

- ფილმის ნახვის შემდეგ ერთ-ერთმა წარმატებულმა ფრანგმა პროფესორმა ქალბატონმა გამოთქვა სურვილი - მე მინდა ამ ბავშვს დავეხმაროო. ისიც დასძინა, თუ უნდა, საქართველოში ჩავალ და იქ გავუკეთებ ოპერაციას, მაგრამ მირჩევნია, თედო ჩამოვიდეს პარიზშიო. ამ ქალბატონმა დააფინანსა ყველაფერი.

- დღეს რას საქმიანობთ?

- დღეს ძალიან საინტერესო სფეროში ვარ, ელიავას ბაზრობაზე ცენტრალური გათბობის მაღაზიაში ვმუშაობ.

- საინტერესო რითაა?

- იმით, რომ როგორც მსახიობს, დღეში ასობით, ერთმანეთისგან განსხვავებულ ადამიანთან მაქვს ურთიერთობა. ვაკვირდები და ვიმახსოვრებ მათ მანერებს, ჩვევებს, გამოხედვას... იმედს არ ვკარგავ, რომ ეს გამოცდილება მომავალში, როგორც მსახიობს გამომადგება.

- რა რეაქცია აქვთ მაღაზიაში შემოსულებს, დახლთან რომ ნაცნობი ფილმის პერსონაჟი ხვდებათ?

- გაკვირვებული რჩებიან. ზოგი პირდაპირ შემოდის დიალოგში, ზოგი, სხვას გადაულაპარაკებს ხოლმე, ეს ის არისო და ამის შემდეგ მეკითხებიან, აქ რატომ მუშაობო?

- მერე რას პასუხობთ?

- „ასე გაგრძელდა ცხოვრება". აქ დასაქმებამდე, კარგა ხანს ვეძებდი სამსახურს. მეგობარი მყავს სასულიერო მოღვაწე, მამა ტიმენი. რომ გაიგო უმუშევარი ვიყავი, ახლობელს, თორნიკე გოგეშვილს სთხოვა, იქნებ დაასაქმოო და მან დამაწყებინა მუშაობა. უკვე 8 თვეა დასაქმებული ვარ.

- სად ცხოვრობ?

- წერეთლის გამზირზე ვიქირავე ბინა, სადაც ცოლ-შვილთან ერთად ვცხოვრობ.

- როგორ ფიქრობ 10 წლის შემდეგ როგორი იქნება თქვენი ცხოვრება?

- მაინც მგონია, რომ ჩემი ხვალინდელი დღე კინოს უკავშირდება. ყოველ შემთხვევაში, ესაა ჩემი მიზანი.