პოლიტიკა
საზოგადოება
მსოფლიო
სამხედრო
სამართალი
Faceამბები
სპორტი
კულტურა/შოუბიზნესი
მოზაიკა
მეცნიერება
კვირის კითხვადი სტატიები
თვის კითხვადი სტატიები
"დედა ძალიან ძლიერი ადამიანია, მასზე ძლიერი თუ კიდევ ვინმეა, არ მგონია" - ცნობილი პოლიტიკოსის ქალიშვილის სრულიად განსხვავებული სამყარო და ფერადი შემოქმედება
"დედა ძალიან ძლიერი ადამიანია, მასზე ძლიერი თუ კიდევ ვინმეა, არ მგონია" - ცნობილი პოლიტიკოსის ქალიშვილის სრულიად განსხვავებული სამყარო და ფერადი შემოქმედება

19 წლის ლიზა გუ­ბე­ლა­ძე სტუ­დენ­ტია, სამ­ხატ­ვრო აკა­დე­მი­ა­ში ხე­ლოვ­ნე­ბის ის­ტო­რი­ის მი­მარ­თუ­ლე­ბით სწავ­ლობს, ამ­ბობს, რომ პა­რა­ლე­ლუ­რად პა­რი­ზის აკა­დე­მი­ა­ში ჩა­ა­ბა­რა და სექ­ტემ­ბრი­დან მო­დის დი­ზა­ი­ნის ტექ­ნო­ლო­გი­ე­ბის შეს­წავ­ლას და­ი­წყებს.

"ორი­ვეს ერ­თმა­ნეთ­თან თუ შე­ვა­თავ­სებ, ბა­კა­ლავ­რის ორი ხა­რის­ხი ერ­თდრო­უ­ლად მექ­ნე­ბა“,- გვე­უბ­ნე­ბა ლიზა, რო­მელ­საც რამ­დე­ნი­მე დღის წინ თე­ატ­რა­ლუ­რი სა­ზო­გა­დე­ბის დარ­ბაზ­ში პერ­სო­ნა­ლუ­რი გა­მო­ფე­ნა ჰქონ­და.

გა­მო­ფე­ნას "შავი და წი­თე­ლი“ და­არ­ქვა, რად­გან მისი ფერ­წე­რუ­ლი ტი­ლო­ე­ბი ამ ორ ფერ­შია შე­რუ­ლე­ბუ­ლი. იქვე თავ­მოყ­რი­ლი იყო მისი შავ-თეთ­რი ფო­ტო­ე­ბიც, რად­გან ფო­ტოგ­რა­ფი­ი­თაც კარ­გა ხა­ნია და­ინ­ტე­რეს­და.

ცნო­ბის­თვის, ჩვე­ნი რეს­პონ­დენ­ტი ცნო­ბი­ლი პო­ლი­ტი­კო­სის, ეკა ბე­სე­ლი­ას შვი­ლია. ლი­ზამ ambebi.ge-ს გულ­წრფე­ლად უამ­ბო საქ­მი­ა­ნო­ბა­ზე, მომ­ვალ გეგ­მებ­სა და ცნო­ბილ დე­და­ზე...

- რა­საც ჩა­ვი­ფიქ­რებ, ვას­რუ­ლებ, არ არ­სე­ბობს მი­ზა­ნი, რო­მელ­საც ვერ შე­ას­რუ­ლებ, ოღონდ ამას საკ­მა­რის­ზე მეტი დრო უნდა და­უთ­მო და ბევ­რი იშ­რო­მო. რა მი­ზა­ნიც მქონ­და, მისი მიღ­წე­ვა ყო­ველ­თვის გუ­ლით მინ­დო­და. თი­თო­ე­ულ­ში დიდი შრო­მა ჩავ­დე და ძი­რი­თა­დად ამი­ტომ გა­მო­მი­ვი­და ყვე­ლა­ფე­რი.

- სამ­ხატ­ვრო აკა­დე­მი­ა­ში გარ­და ხე­ლოვ­ნე­ბის ის­ტო­რი­ი­სა, ხატ­ვა­საც სწავ­ლობთ, ხომ?

- ვსწავ­ლობ ფერ­წე­რა­საც, გრა­ფი­კა­საც, ძი­რი­თა­დი ნა­წი­ლი კი ხე­ლოვ­ნე­ბის ის­ტო­რი­ას ეთ­მო­ბა. ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სოა ხე­ლოვ­ნე­ბის ის­ტო­რი­ის შეს­წავ­ლა. ამის პა­რა­ლე­ლუ­რად მო­დის ტექ­ნო­ლო­გი­ებ­ში გარ­კვე­ვაც გა­დავ­წყვი­ტე.

- ეს პირ­ვე­ლი გა­მო­ფე­ნა იყო?

- ეს ჩემი პირ­ვე­ლი პერ­სო­ნა­ლუ­რი გა­მო­ფე­ნა იყო. ადრე მო­დე­ლე­ბის კონ­კურ­სი ჩა­ტარ­და, მო­დე­ლე­ბის ფო­ტოგ­რა­ფია მე და­მა­ვა­ლეს. გა­და­ვი­ღე და რამ­დე­ნი­მე ნა­მუ­შევ­რიც გა­მო­ი­ფი­ნა. მერე გა­და­ღე­ბუ­ლი პორ­ტრე­ტე­ბი მო­დე­ლებ­სვე ვა­ჩუ­ქე. ახლა კი პირ­ვე­ლი გა­მო­ფე­ნა სა­ქარ­თვე­ლოს თე­ატ­რა­ლუ­რი სა­ზო­გა­დო­ე­ბის დარ­ბაზ­ში მო­ვა­წყე. ბა­ტო­ნი გოგი გე­გეჭ­კორი, შე­ნო­ბის დირ­ქტო­რი და­ვი­თან­ხმე და სივ­რცე და­მით­მო. ეს იყო ჩემი სუ­რა­თე­ბი­სა და ნა­ხა­ტე­ბის გა­მო­ფე­ნა - ფო­ტოგ­რა­ფია და ფერ­წე­რუ­ლი ტი­ლო­ე­ბი ერ­თად.

უკვე რამ­დე­ნი­მე წე­ლია, ფო­ტოგ­რა­ფი­ი­თაც საკ­მა­ოდ აქ­ტი­უ­რად ვარ და­კა­ვე­ბუ­ლი. ხატ­ვა რომ და­ვი­წყე, 2 წლის მერე სუ­რა­თე­ბის გა­და­ღე­ბა­მაც შე­მი­ტყუა. ძი­რი­თა­დად, ქუ­ჩის ფო­ტოგ­რა­ფია მომ­წონს. ჩემ­თვის ადა­მი­ა­ნე­ბის მო­უ­ლოდ­ნე­ლად აღ­ბეჭდ­ვა ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნოა. რამ­დენ­ჯერ­მე აქ­ცი­ებ­ზეც მო­მი­წია გა­და­ღე­ბამ და მივ­ხვდი, რომ ეს პრო­ცე­სი ყვე­ლა­ზე სა­ინ­ტე­რე­სო მა­შინ იყო, რო­დე­საც ადა­მი­ა­ნე­ბი რა­ღაც ემო­ცი­ას გა­მო­ხა­ტავ­დნენ. ასეთ დროს ბუ­ნებ­რი­ვი ფო­ტო­ე­ბი გა­მო­დის და ვფიქ­რობ, ეს კად­რე­ბიც ის­ტო­რი­ას უნდა დარ­ჩეს. მოკ­ლედ, ქუ­ჩის ფო­ტოგ­რა­ფია შე­მიყ­ვარ­და.

- ნა­ხა­ტე­ბი შავ-წი­თელ ფე­რებ­ში რა­ტო­მაა შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი. რა დევს ამ ჩა­ნა­ფიქ­რში?

- ამ გა­მო­ფე­ნის­თვის მზა­დე­ბა 2-3 წლის წინ და­ვი­წყე და კონ­კრე­ტუ­ლად ამ თე­მა­ტი­კა­ზე ვფიქ­რობ­დი. მა­შინ­ვე ვი­ცო­დი, რომ მხო­ლოდ ეს ორი ფერი უნდა ყო­ფი­ლი­ყო. ბევ­რმა გა­მო­ფე­ნა­ზეც მკი­თხა, - რა­ტომ ეს ფე­რე­ბიო? სი­მარ­თლე რომ გი­თხრათ, ამის რე­ა­ლუ­რი მი­ზე­ზი არ არ­სე­ბობს. სუ­რა­თე­ბის გა­და­ღე­ბა რომ და­ვი­წყე, აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ შავ-თეთ­რი ფო­ტო­ე­ბის გა­და­ღე­ბა უფრო მომ­წონ­და. რად­გან სუ­რა­თე­ბი შავ-თეთ­რი იქ­ნე­ბო­და და ამის ჩვე­ნე­ბა­საც ვა­პი­რებ­დი, ფერ­წე­რუ­ლი ტი­ლო­ე­ბიც 2 ფერ­ში მო­მინ­და, რომ ყო­ფი­ლი­ყო და შავ-წი­თელ­ზე შევ­ჯერ­დი...

იყო მო­საზ­რე­ბაც, რომ ამ­დე­ნი ფე­რა­დი ნა­მუ­შე­ვა­რი გაქვს და რა­ტომ მხო­ლოდ ეს ფე­რე­ბიო? რაც ხატ­ვა და­ვი­წყე, სულ ფერ­ში ვმუ­შა­ობ­დი. უბ­რა­ლოდ, ახლა მინ­დო­და, რომ გა­მო­ფე­ნა ასე­თი ყო­ფი­ლი­ყო.

- ხატ­ვის პრო­ცეს­ში რა არის მთა­ვა­რი მი­ზა­ნი?

- რაც ჩა­ფიქ­რე­ბუ­ლი მაქვს, ის რომ გა­მო­ვი­დეს. არა მარ­ტო იმი­ტომ, რომ შე­იძ­ლე­ბა ტექ­ნი­კუ­რად რთუ­ლი იყოს შეს­რუ­ლე­ბა, არა­მედ იმ მო­მენ­ტში ბევრ რა­ღა­ცას გან­ვიც­დი და ტი­ლოც ზუს­ტად ჩემს გრძნო­ბებს, ემო­ცი­ებს უნდა ასა­ხავ­დეს. ის შემ­დეგ მნახ­ველ­მა უნდა შე­იგ­რძნოს და მიხ­ვდეს, რე­ა­ლუ­რად რის თქმა მინ­დო­და. გა­მო­ფე­ნა­ზე დამ­თვა­ლი­ე­რებ­ლე­ბის­გან ერთ კონ­კრე­ტულ ნა­მუშ­ვარ­ზე სხვა­დას­ხვა მო­საზ­რე­ბებს ვის­მენ­დი, ისეთს, რომ მე თვი­თონ შექ­მნის პრო­ცეს­ში არც მი­ფიქ­რია. ალ­ბათ, ამა­ში ტი­ლო­ე­ბის­თვის ჩემი დარ­ქმე­უ­ლი სა­ხე­ლე­ბიც ეხ­მა­რე­ბო­დათ.

- ხატ­ვა რა ასაკ­ში და­წი­ყეთ?

- 12 წლის ვი­ყა­ვი, პირ­ვე­ლად ხელ­ში ფუნ­ჯი რომ ავი­ღე. სა­ღე­ბა­ვი გუ­ა­ში იყო, მა­ნამ­დე არა­ფე­რი მქონ­და და­ხა­ტუ­ლი. იმ გუ­ა­შით ჩემ­თვის ფურ­ცელ­ზე რა­ღა­ცებს ვხა­ზავ­დი. რაც უფრო მეტ წრეს გა­ვა­კე­თებ­დი, მით უფრო მეშ­ვე­ბო­და და ვთა­ვი­სუფ­ლდე­ბო­დი, ემო­ცი­ებს სხვა­ნა­ი­რად გა­მოვ­ხა­ტავ­დი და მსი­ა­მოვ­ნებ­და. ვგრძნობ­დი, რომ ეს საქ­მე ჩემი უნდა ყო­ფი­ლი­ყო.

მერე ხატ­ვით ნელ-ნელა სე­რი­ო­ზუ­ლად და­ვინ­ტე­რეს­დი. მოვ­ხვდი, რომ აკ­რი­ლი ბევ­რად მომ­წონ­და. როცა შე­ნით სწავ­ლობ რა­ღა­ცას, უფრო რთუ­ლია, თან სა­კუ­თარ თავ­ში ბევრ აღ­მო­ჩე­ნას აკე­თებ.

- რას გე­უბ­ნე­ბათ პო­ლი­ტი­კო­სი დედა, რო­გორ აფა­სებს შვი­ლის შე­მოქ­მე­დე­ბას?

- ეკას ყო­ველ­თვის ძა­ლი­ან მოს­წონ­და ჩემი არ­ჩე­ვა­ნი, თა­ვი­დან­ვე იცო­და, რომ ხე­ლოვ­ნე­ბას გავ­ყვე­ბო­დი. ხატ­ვა რომ და­ვი­წყე, წა­მა­ხა­ლი­სა. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ჩემს ოჯახ­ში მხატ­ვა­რი არა­ვინ არის - დე­დაც და მა­მაც იუ­რის­ტე­ბი არი­ან, ვი­ცო­დი, რომ მე სხვა გზას ავირ­ჩევ­დი. დედა ყო­ველ­თვის მხარს მი­ჭერ­და ამ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა­ში. მის­თვი­საც ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო სი­ახ­ლე იყო. ამი­ტო­მაც მქონ­და მხარ­და­ჭე­რა. თა­ვი­სუ­ფა­ლი ვი­ყა­ვი და შევ­ძე­ლი, რომ ჩე­მით მი­მე­ღო გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა.

- დედა აქ­ტი­უ­რი პო­ლი­ტი­კო­სია, სულ სა­ტე­ლე­ვი­ზიო გა­მოს­ვლე­ბი აქვს, მუდ­მი­ვად საქ­მე­შია ჩარ­თუ­ლი. შვი­ლის­თვის ეს ყვე­ლა­ფე­რი რო­გო­რია?

- რაც გა­ვი­ზარ­დე, ეკას საქ­მი­ა­ნო­ბა უფრო და­ვა­ფა­სე. ჩემი საქ­მე მისი საქ­მი­ა­ნო­ბის­გან რომ გან­სხვავ­დე­ბა, უფრო ხვდე­ბი და დას­კვნებს აკე­თებ. მე რომ შე­მიძ­ლია, ჩემს სხვენ­ში გან­ვმარ­ტოვ­დე და სამი დღე ტი­ლო­ზე ვი­მუ­შაო, ეკას ცხოვ­რე­ბა პი­რი­ქით არის - გა­რეთ უწევს რა­ღაც საქ­მე­ე­ბის მოგ­ვა­რე­ბა, უამ­რავ ადა­მი­ან­თან სა­უ­ბა­რი... უფრო მე­ტად და­ვა­ფა­სე მას მერე, რაც ასე თუ ისე ავირ­ჩიე ჩემი სა­მო­მავ­ლო პრო­ფე­სია.

- გქონ­დათ მო­თხოვ­ნი­ლე­ბა, რომ დედა მე­ტად ყო­ფი­ლი­ყო შინ?

- იმის მი­უ­ხე­და­ვად, რომ სახ­ლი­დან სულ გა­სუ­ლი მახ­სოვს, მა­ინც საკ­მა­ოდ დიდ დროს ვა­ტა­რებ­დით ერ­თად. ხან სამ­სა­ხურ­ში ვი­ყა­ვი ხოლ­მე მას­თან, ხან აქ­ცი­ებ­ზე დავ­ყვე­ბო­დი. სა­ბო­ლო­ოდ, ამ­დენ ადა­მი­ან­თან ურ­თი­ერ­თო­ბამ, მათ­ზე დაკ­ვირ­ვე­ბამ ბევ­რი რამ მომ­ცა. ბავ­შვო­ბი­დან დავ­ყვე­ბო­დი აქ­ცი­ებ­ზე და ესეც ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო იყო. ბო­ლოს უკვე ჩემი ინი­ცი­ა­ტი­ვით მივ­დი­ო­დი, რომ სუ­რა­თე­ბი გა­და­მე­ღო. იქაც რომ დე­და­ჩემს ვხდე­ბო­დი, ესეც არ იყო ური­გო.

- დედა აქ­ცი­ა­ზე გა­და­გი­ღი­ათ?

- კი, რა თქმა უნდა, და არა მარ­ტო აქ­ცი­ა­ზე. სა­არ­ჩევ­ნო კამ­პა­ნია რომ ჰქონ­და, სულ მე ვუ­ღებ­დი. პი­რა­დი ფო­ტოგ­რა­ფი ვი­ყა­ვი. ფო­ტოს, ვი­დე­ოს - ყვე­ლა­ფერს მე ვი­ღებ­დი...

- ხა­სი­ა­თე­ბით დედა-შვი­ლი გავ­ხართ ერ­თმა­ნეთს?

- ძა­ლი­ან ვგა­ვართ, ბოლო დროს გა­რეგ­ნუ­ლა­დაც და­ვემ­სგავ­სე. ძა­ლი­ან ძლი­ე­რი ადა­მი­ა­ნია, მას­ზე ძლი­ე­რი თუ კი­დევ ვინ­მეა, არ მგო­ნია, ამას ობი­ექ­ტუ­რად ვამ­ბობ და არა იმი­ტომ, რომ დე­და­ჩე­მია. მას შე­უძ­ლია 10 ადა­მი­ა­ნის საქ­მის კე­თე­ბა არა მარ­ტო სა­ზო­გა­დო ცხოვ­რე­ბა­ში, სახ­ლშიც. ეს ძა­ლი­ან და­სა­ფა­სე­ბე­ლია.

- ანუ კარ­გი დი­ა­სახ­ლი­სიც არის?

- კი, მშვე­ნი­ე­რი დი­ა­სახ­ლი­სია. ხომ სულ და­კა­ვე­ბუ­ლია, სულ რა­ღაც საქ­მე­ებს აგ­ვა­რებს, სახ­ლში დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლიც, დას­ვე­ნე­ბის ნაც­ვლად, იმა­ზე მეტს აკე­თებს, ვიდ­რე გა­რეთ. მრჩე­ბა შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა, რომ არ იღ­ლე­ბა. ისე, მეც მი­ჭირს, ასე ერთ ად­გი­ლას გა­ჩე­რე­ბა. თან არ ვიცი, ეს აქ­ტი­უ­რო­ბა, კარ­გია, თუ არა... ვფიქ­რობ, ადა­მი­ან­მა დას­ვე­ნე­ბის, მოშ­ვე­ბის უფ­ლე­ბა თავს უნდა მის­ცეს. ჩვენს ამას ვერ ვა­ხერ­ხებთ... სახ­ლსაც ალა­გებს, ზრუ­ნავს ჩვენ­ზე, შე­სა­ნიშ­ნა­ვი მზა­რე­უ­ლია, მოკ­ლედ, ყვე­ლა­ფერს აკე­თებს.

- რო­გო­რია თქვე­ნი სა­მო­მავ­ლო გეგ­მე­ბი?

- გავ­ხდე დი­ზა­ი­ნე­რი, ეს არის ჩემი მი­ზა­ნი. ამას, ცხა­დია, დრო უნდა, მაგ­რამ მიზ­ნამ­დე მი­სას­ვლე­ლი ეს გზა და მთე­ლი პრო­ცე­სი ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სოა, რაც მიყ­ვარს და მსი­ა­მოვ­ნებს.

- წარ­მა­ტე­ბას და ოც­ნე­ბის ახ­დე­ნას გი­სურ­ვებთ.

დღის ვიდეო
00:00 / 00:00
ახალი რომის პაპის ასარჩევად კონკლავი სიქსტეს კაპელაში დღეს შეიკრიბება
ავტორი:

"დედა ძალიან ძლიერი ადამიანია, მასზე ძლიერი თუ კიდევ ვინმეა, არ მგონია" - ცნობილი პოლიტიკოსის ქალიშვილის სრულიად განსხვავებული სამყარო და ფერადი შემოქმედება

"დედა ძალიან ძლიერი ადამიანია, მასზე ძლიერი თუ კიდევ ვინმეა, არ მგონია" - ცნობილი პოლიტიკოსის ქალიშვილის სრულიად განსხვავებული სამყარო და ფერადი შემოქმედება

19 წლის ლიზა გუბელაძე სტუდენტია, სამხატვრო აკადემიაში ხელოვნების ისტორიის მიმართულებით სწავლობს, ამბობს, რომ პარალელურად პარიზის აკადემიაში ჩააბარა და სექტემბრიდან მოდის დიზაინის ტექნოლოგიების შესწავლას დაიწყებს.

"ორივეს ერთმანეთთან თუ შევათავსებ, ბაკალავრის ორი ხარისხი ერთდროულად მექნება“,- გვეუბნება ლიზა, რომელსაც რამდენიმე დღის წინ თეატრალური საზოგადების დარბაზში პერსონალური გამოფენა ჰქონდა.

გამოფენას "შავი და წითელი“ დაარქვა, რადგან მისი ფერწერული ტილოები ამ ორ ფერშია შერულებული. იქვე თავმოყრილი იყო მისი შავ-თეთრი ფოტოებიც, რადგან ფოტოგრაფიითაც კარგა ხანია დაინტერესდა.

ცნობისთვის, ჩვენი რესპონდენტი ცნობილი პოლიტიკოსის, ეკა ბესელიას შვილია. ლიზამ ambebi.ge-ს გულწრფელად უამბო საქმიანობაზე, მომვალ გეგმებსა და ცნობილ დედაზე...

- რასაც ჩავიფიქრებ, ვასრულებ, არ არსებობს მიზანი, რომელსაც ვერ შეასრულებ, ოღონდ ამას საკმარისზე მეტი დრო უნდა დაუთმო და ბევრი იშრომო. რა მიზანიც მქონდა, მისი მიღწევა ყოველთვის გულით მინდოდა. თითოეულში დიდი შრომა ჩავდე და ძირითადად ამიტომ გამომივიდა ყველაფერი.

- სამხატვრო აკადემიაში გარდა ხელოვნების ისტორიისა, ხატვასაც სწავლობთ, ხომ?

- ვსწავლობ ფერწერასაც, გრაფიკასაც, ძირითადი ნაწილი კი ხელოვნების ისტორიას ეთმობა. ძალიან საინტერესოა ხელოვნების ისტორიის შესწავლა. ამის პარალელურად მოდის ტექნოლოგიებში გარკვევაც გადავწყვიტე.

- ეს პირველი გამოფენა იყო?

- ეს ჩემი პირველი პერსონალური გამოფენა იყო. ადრე მოდელების კონკურსი ჩატარდა, მოდელების ფოტოგრაფია მე დამავალეს. გადავიღე და რამდენიმე ნამუშევრიც გამოიფინა. მერე გადაღებული პორტრეტები მოდელებსვე ვაჩუქე. ახლა კი პირველი გამოფენა საქართველოს თეატრალური საზოგადოების დარბაზში მოვაწყე. ბატონი გოგი გეგეჭკორი, შენობის დირქტორი დავითანხმე და სივრცე დამითმო. ეს იყო ჩემი სურათებისა და ნახატების გამოფენა - ფოტოგრაფია და ფერწერული ტილოები ერთად.

უკვე რამდენიმე წელია, ფოტოგრაფიითაც საკმაოდ აქტიურად ვარ დაკავებული. ხატვა რომ დავიწყე, 2 წლის მერე სურათების გადაღებამაც შემიტყუა. ძირითადად, ქუჩის ფოტოგრაფია მომწონს. ჩემთვის ადამიანების მოულოდნელად აღბეჭდვა ძალიან სასიამოვნოა. რამდენჯერმე აქციებზეც მომიწია გადაღებამ და მივხვდი, რომ ეს პროცესი ყველაზე საინტერესო მაშინ იყო, როდესაც ადამიანები რაღაც ემოციას გამოხატავდნენ. ასეთ დროს ბუნებრივი ფოტოები გამოდის და ვფიქრობ, ეს კადრებიც ისტორიას უნდა დარჩეს. მოკლედ, ქუჩის ფოტოგრაფია შემიყვარდა.

- ნახატები შავ-წითელ ფერებში რატომაა შესრულებული. რა დევს ამ ჩანაფიქრში?

- ამ გამოფენისთვის მზადება 2-3 წლის წინ დავიწყე და კონკრეტულად ამ თემატიკაზე ვფიქრობდი. მაშინვე ვიცოდი, რომ მხოლოდ ეს ორი ფერი უნდა ყოფილიყო. ბევრმა გამოფენაზეც მკითხა, - რატომ ეს ფერებიო? სიმართლე რომ გითხრათ, ამის რეალური მიზეზი არ არსებობს. სურათების გადაღება რომ დავიწყე, აღმოვაჩინე, რომ შავ-თეთრი ფოტოების გადაღება უფრო მომწონდა. რადგან სურათები შავ-თეთრი იქნებოდა და ამის ჩვენებასაც ვაპირებდი, ფერწერული ტილოებიც 2 ფერში მომინდა, რომ ყოფილიყო და შავ-წითელზე შევჯერდი...

იყო მოსაზრებაც, რომ ამდენი ფერადი ნამუშევარი გაქვს და რატომ მხოლოდ ეს ფერებიო? რაც ხატვა დავიწყე, სულ ფერში ვმუშაობდი. უბრალოდ, ახლა მინდოდა, რომ გამოფენა ასეთი ყოფილიყო.

- ხატვის პროცესში რა არის მთავარი მიზანი?

- რაც ჩაფიქრებული მაქვს, ის რომ გამოვიდეს. არა მარტო იმიტომ, რომ შეიძლება ტექნიკურად რთული იყოს შესრულება, არამედ იმ მომენტში ბევრ რაღაცას განვიცდი და ტილოც ზუსტად ჩემს გრძნობებს, ემოციებს უნდა ასახავდეს. ის შემდეგ მნახველმა უნდა შეიგრძნოს და მიხვდეს, რეალურად რის თქმა მინდოდა. გამოფენაზე დამთვალიერებლებისგან ერთ კონკრეტულ ნამუშვარზე სხვადასხვა მოსაზრებებს ვისმენდი, ისეთს, რომ მე თვითონ შექმნის პროცესში არც მიფიქრია. ალბათ, ამაში ტილოებისთვის ჩემი დარქმეული სახელებიც ეხმარებოდათ.

- ხატვა რა ასაკში დაწიყეთ?

- 12 წლის ვიყავი, პირველად ხელში ფუნჯი რომ ავიღე. საღებავი გუაში იყო, მანამდე არაფერი მქონდა დახატული. იმ გუაშით ჩემთვის ფურცელზე რაღაცებს ვხაზავდი. რაც უფრო მეტ წრეს გავაკეთებდი, მით უფრო მეშვებოდა და ვთავისუფლდებოდი, ემოციებს სხვანაირად გამოვხატავდი და მსიამოვნებდა. ვგრძნობდი, რომ ეს საქმე ჩემი უნდა ყოფილიყო.

მერე ხატვით ნელ-ნელა სერიოზულად დავინტერესდი. მოვხვდი, რომ აკრილი ბევრად მომწონდა. როცა შენით სწავლობ რაღაცას, უფრო რთულია, თან საკუთარ თავში ბევრ აღმოჩენას აკეთებ.

- რას გეუბნებათ პოლიტიკოსი დედა, როგორ აფასებს შვილის შემოქმედებას?

- ეკას ყოველთვის ძალიან მოსწონდა ჩემი არჩევანი, თავიდანვე იცოდა, რომ ხელოვნებას გავყვებოდი. ხატვა რომ დავიწყე, წამახალისა. მიუხედავად იმისა, რომ ჩემს ოჯახში მხატვარი არავინ არის - დედაც და მამაც იურისტები არიან, ვიცოდი, რომ მე სხვა გზას ავირჩევდი. დედა ყოველთვის მხარს მიჭერდა ამ გადაწყვეტილებაში. მისთვისაც ძალიან საინტერესო სიახლე იყო. ამიტომაც მქონდა მხარდაჭერა. თავისუფალი ვიყავი და შევძელი, რომ ჩემით მიმეღო გადაწყვეტილება.

- დედა აქტიური პოლიტიკოსია, სულ სატელევიზიო გამოსვლები აქვს, მუდმივად საქმეშია ჩართული. შვილისთვის ეს ყველაფერი როგორია?

- რაც გავიზარდე, ეკას საქმიანობა უფრო დავაფასე. ჩემი საქმე მისი საქმიანობისგან რომ განსხვავდება, უფრო ხვდები და დასკვნებს აკეთებ. მე რომ შემიძლია, ჩემს სხვენში განვმარტოვდე და სამი დღე ტილოზე ვიმუშაო, ეკას ცხოვრება პირიქით არის - გარეთ უწევს რაღაც საქმეების მოგვარება, უამრავ ადამიანთან საუბარი... უფრო მეტად დავაფასე მას მერე, რაც ასე თუ ისე ავირჩიე ჩემი სამომავლო პროფესია.

- გქონდათ მოთხოვნილება, რომ დედა მეტად ყოფილიყო შინ?

- იმის მიუხედავად, რომ სახლიდან სულ გასული მახსოვს, მაინც საკმაოდ დიდ დროს ვატარებდით ერთად. ხან სამსახურში ვიყავი ხოლმე მასთან, ხან აქციებზე დავყვებოდი. საბოლოოდ, ამდენ ადამიანთან ურთიერთობამ, მათზე დაკვირვებამ ბევრი რამ მომცა. ბავშვობიდან დავყვებოდი აქციებზე და ესეც ძალიან საინტერესო იყო. ბოლოს უკვე ჩემი ინიციატივით მივდიოდი, რომ სურათები გადამეღო. იქაც რომ დედაჩემს ვხდებოდი, ესეც არ იყო ურიგო.

- დედა აქციაზე გადაგიღიათ?

- კი, რა თქმა უნდა, და არა მარტო აქციაზე. საარჩევნო კამპანია რომ ჰქონდა, სულ მე ვუღებდი. პირადი ფოტოგრაფი ვიყავი. ფოტოს, ვიდეოს - ყველაფერს მე ვიღებდი...

- ხასიათებით დედა-შვილი გავხართ ერთმანეთს?

- ძალიან ვგავართ, ბოლო დროს გარეგნულადაც დავემსგავსე. ძალიან ძლიერი ადამიანია, მასზე ძლიერი თუ კიდევ ვინმეა, არ მგონია, ამას ობიექტურად ვამბობ და არა იმიტომ, რომ დედაჩემია. მას შეუძლია 10 ადამიანის საქმის კეთება არა მარტო საზოგადო ცხოვრებაში, სახლშიც. ეს ძალიან დასაფასებელია.

- ანუ კარგი დიასახლისიც არის?

- კი, მშვენიერი დიასახლისია. ხომ სულ დაკავებულია, სულ რაღაც საქმეებს აგვარებს, სახლში დაბრუნებულიც, დასვენების ნაცვლად, იმაზე მეტს აკეთებს, ვიდრე გარეთ. მრჩება შთაბეჭდილება, რომ არ იღლება. ისე, მეც მიჭირს, ასე ერთ ადგილას გაჩერება. თან არ ვიცი, ეს აქტიურობა, კარგია, თუ არა... ვფიქრობ, ადამიანმა დასვენების, მოშვების უფლება თავს უნდა მისცეს. ჩვენს ამას ვერ ვახერხებთ... სახლსაც ალაგებს, ზრუნავს ჩვენზე, შესანიშნავი მზარეულია, მოკლედ, ყველაფერს აკეთებს.

- როგორია თქვენი სამომავლო გეგმები?

- გავხდე დიზაინერი, ეს არის ჩემი მიზანი. ამას, ცხადია, დრო უნდა, მაგრამ მიზნამდე მისასვლელი ეს გზა და მთელი პროცესი ძალიან საინტერესოა, რაც მიყვარს და მსიამოვნებს.

- წარმატებას და ოცნების ახდენას გისურვებთ.