ის 33 წლი­საა და უკვე საკ­მა­ოდ მდი­და­რი ბი­ოგ­რა­ფი­ით. კა­რი­ე­რუ­ლი თვალ­საზ­რი­სით ზრდას გა­მარ­თლე­ბას უმად­ლის, იმას, რომ სა­ჭი­რო დროს სა­ჭი­რო ად­გი­ლას მოხ­ვდა. "გულ­წრფე­ლად რომ გი­თხრათ, ცხოვ­რე­ბა­ში ორ რა­მეს არ ვუშ­ვებ­დი - მე­მუ­შა­ვა ძა­ლო­ვან სტრუქ­ტუ­რა­ში და გავმხდა­რი­ყა­ვი სა­ჯა­რო პირი. ისე წა­ვი­და ჩემი ცხოვ­რე­ბა, ერ­თმაც მო­მი­წია და მე­ო­რე­მაც“, - ამ­ბობს, მაგ­რამ მა­ინც მად­ლი­ე­რია, ვი­ნა­ი­დან ამ ყვე­ლა­ფერ­მა პრო­ფე­სი­ულ ზრდა­ში შე­უ­წყო ხელი. რო­გორც ამ­ბობს, ბავ­შვო­ბი­დან და­მო­უ­კი­დე­ბელ და ბრძო­ლი­სუ­ნა­რი­ანს მთის ხა­სი­ა­თი აქვს, ცოტა სი­ხის­ტეც ახა­სი­ა­თებს, რა­საც მერე "მეგ­რუ­ლი დიპ­ლო­მა­ტია შვე­ლის“. არც ში­ნა­გა­ნი თა­ვი­სუფ­ლე­ბის ხა­რისხს უჩი­ვის... მის ლი­დერ­თან (ვის­ზეც "და­გუგვლით“ შე­ექ­მნა წარ­მოდ­გე­ნა) სა­ერ­თო ღი­რე­ბუ­ლე­ბებ­ში თან­ხვედ­რით ხსნის იმას, აქამ­დე ერ­თად რომ მო­დი­ან.

"გი­ორ­გის მენ­ტო­რად აღ­ვიქ­ვამ, ბევ­რი რამ მის­წავ­ლია და დღე­საც ვსწავ­ლობ მის­გან“, - ამ­ბობს პარ­ლა­მენ­ტა­რი, სა­ქარ­თვე­ლოს მთავ­რო­ბის ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ა­ში ადა­მი­ა­ნის უფ­ლე­ბა­თა სამ­დივ­ნოს ყო­ფი­ლი უფ­რო­სი და სა­პარ­ლა­მენ­ტო პო­ლი­ტი­კუ­რი ჯგუ­ფის - "სა­ქარ­თვე­ლოს­თვის“ წევ­რი ანა ბუ­ჩუ­კუ­რი და ambebi.ge-სთან მისი ცხოვ­რე­ბის აქამ­დე უც­ნობ დე­ტა­ლებ­ზე ჰყვე­ბა.

• "დღემ­დე მა­მას გოგო ვარ...“

- და­ვი­ბა­დე თბი­ლის­ში, 1990 წელს და და­ახ­ლო­ე­ბით 1 წელი მო­მი­წია სსრკ-ში ცხოვ­რე­ბა. 90-ია­ნე­ბის ბავ­შვი ვი­ყა­ვი, ამი­ტომ მთე­ლი სიმ­ძაფ­რით მახ­სოვს, რა გა­მო­ვი­ა­რეთ თი­თო­ე­ულ­მა ოჯახ­მა. ერთი ძმა მყავს, 4 წლით უფ­რო­სი.

მი­უ­ხე­და­ვად მძი­მე პე­რი­ო­დი­სა, მშობ­ლებ­მა მო­ა­ხერ­ხეს და ბავ­შვო­ბა ტკბი­ლად და­მა­მახ­სოვ­რდა. დღე­ვან­დე­ლი გად­მო­სა­ხე­დი­დან რომ ვა­ფა­სებ, ეს ძა­ლი­ან მაკ­ვირ­ვებს. უშუ­ქო­ბის გარ­და, პუ­რის რი­გე­ბიც მახ­სოვს და ტა­ლო­ნე­ბიც კად­რე­ბად, არა - ში­ნა­არ­სობ­რი­ვად. მამა მხატ­ვარ-რეს­ტავ­რა­ტო­რია და თვე­ო­ბით უწევ­და ექ­სპე­დი­ცი­ებ­ში სი­ა­რუ­ლი, დე­დას დამ­ხმა­რე არა­ვინ ჰყავ­და და ორი პა­ტა­რა ბავ­შვით, ფაქ­ტობ­რი­ვად, მარ­ტო უმკლავ­დე­ბო­და ყვე­ლა­ფერს. დედა თე­რა­პევ­ტია, მაგ­რამ ჩვენს გამო გახ­და იძუ­ლე­ბუ­ლი, არ­ჩე­ვა­ნი შვი­ლე­ბის სა­სარ­გებ­ლოდ გა­ე­კე­თე­ბი­ნა - სამ­სა­ხურ­ზე უარი თქვა. მა­მას ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო პრო­ფე­სია აქვს, ხში­რად რის­კებ­ზეც წა­სუ­ლა იმის­თვის, რომ ქარ­თუ­ლი ძეგ­ლე­ბი და ჩვე­ნი კულ­ტუ­რუ­ლი მემ­კვიდ­რე­ო­ბა გა­და­ერ­ჩი­ნა. ჩემ­თვის ორი­ვე მი­სა­ბა­ძია, ოღონდ, სხვა­დას­ხვა მი­ზე­ზის გამო. როცა მე­უბ­ნე­ბი­ან, მა­მას ჰგავ­ხა­რო, ეს ჩემ­თვის უდი­დე­სი კომ­პლი­მენ­ტია და მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ 33 წლის ვარ, დღემ­დე მა­მას გოგო ვარ.

ასევე დაგაინტერესებთ

11:02 / 01-04-2023

"მარტოხელა დედა ვარ და სულ მქონდა შიში, რა იქნებოდა მომავალში... მამის დაკარგვის შემდეგ დედაზე ვნერვიულობ" - პოლიტიკოსის აპოლიტიკური ცხოვრება: ხატია დეკანოიძე ოჯახსა და შვილზე

10:59 / 25-05-2023

"მეუღლე მეხუმრება ხოლმე, კონსტიტუციური სიმშვიდის გარანტი ხომ ვარ შენთვისო“ - ვინ არის ახალბედა პარლამენტარი ქეთი თურაზაშვილი: დეპუტატის აპოლიტიკური პორტრეტი

ჩემი ძმა პი­რი­ქით, დე­დას­თან უფრო ახ­ლოს იყო. დედ-მამა ყო­ველ­თვის იდე­ა­ლუ­რი მე­გობ­რე­ბი იყ­ვნენ, ასე ვთქვათ, პარტნი­ო­რე­ბი, სრუ­ლი ამ სი­ტყვის მნიშ­ვნე­ლო­ბით. სკო­ლა­ში კარ­გად ვსწავ­ლობ­დი, 6 კლა­სი 186-ე სკო­ლა­ში ვის­წავ­ლე, შემ­დეგ კი მე-6 გიმ­ნა­ზი­ა­ში (ახლა 21-ე სა­ჯა­რო ჰქვია) გა­და­ვე­დი. თუ სწო­რად მახ­სოვს, 9 კლა­სის ჩათ­ლით სრუ­ლად ფრი­ა­დო­სა­ნი ვი­ყა­ვი, მერე მო­მა­ვალ ლი­დერ­თა გაც­ვლი­თი პროგ­რა­მით აშშ-ში წა­ვე­დი და ერთი კლა­სი იქ დავ­ხუ­რე. დაბ­რუ­ნე­ბის შემ­დეგ უკვე შე­რე­უ­ლი ნიშ­ნე­ბი მყავ­და. ზო­გა­დად, მას­წავ­ლე­ბე­ლი ან ლექ­ტო­რი თუ მიყ­ვარ­და, მის სა­განს კარ­გად ვსწავ­ლობ­დი, ვი­საც თვალს ცუ­დად და­ვად­გამ­დი, იმის სა­განს - მო­ვა­ლე­ო­ბის მოხ­დის მიზ­ნით. ასე­თი ხა­სი­ა­თი მქონ­და...

• რა­ტომ ავირ­ჩიე იუ­რის­ტო­ბა

- ბუ­ჩუ­კუ­რე­ბი წარ­მო­შო­ბით ხევ­სუ­რე­ბი ვართ. ჩვე­ნი სო­ფე­ლი ხევ­სუ­რეთ­ში - ბუ­ჩუ­კურ­თა დღეს, სამ­წუ­ხა­როდ, დაც­ლი­ლია. სო­ფე­ლი გვაქვს ტი­რძნის­ში, გო­რის მუ­ნი­ცი­პა­ლი­ტეტ­ში, ცხინ­ვალ­თან 7 კმ-ში. დედა მეგ­რე­ლი მყავს - ადა­მია, სე­ნა­კე­ლია, ნა­ხევ­რად მეგ­რე­ლი ვარ, მაგ­რამ ხა­სი­ა­თი მთის მაქვს. სი­ხის­ტეც მა­ხა­სი­ა­თებს, თუმ­ცა, რო­გორც მე­უბ­ნე­ბი­ან, მეგ­რულ დიპ­ლო­მა­ტი­ა­საც არ ვუ­ჩი­ვი. არ მიყ­ვარს, როცა ვბრაზ­დე­ბი, მაგ­რამ ეს თუ მოხ­და, ჩემს მტერს! ჩემს ოჯახს მა­ინც და მა­ინც არ უნ­დო­და ჩემი იუ­რის­ტო­ბა, თუმ­ცა თსუ-ს სა­მარ­თალმცოდ­ნე­ო­ბის ფა­კულ­ტე­ტი ავირ­ჩიე, გა­მომ­დი­ნა­რე იქი­დან, რომ ძა­ლი­ან ჯი­უ­ტი ვარ, მა­ინც ჩემი გა­ვი­ტა­ნე. ადრე, სხვა­თა შო­რის, მა­მას პრო­ფე­სი­ა­ზე - რეს­ტავ­რა­ტო­რო­ბა­ზე ვფიქ­რობ­დი. ბავ­შვო­ბა­ში ჩემი მშობ­ლე­ბის­თვის ფული არას­დროს მი­თხო­ვია, არ მომ­წონ­და სხვა­ზე და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა. როცა გა­ვი­ზარ­დე, გა­ვაც­ნო­ბი­ე­რე, მა­მას პრო­ფე­სი­ას რომ გავ­ყვე, მე არ ვიქ­ნე­ბო­დი რეს­ტავ­რა­ტო­რი ანა ბუ­ჩუ­კუ­რი, არა­მედ ვიქ­ნე­ბო­დი რეს­ტავ­რა­ტორ მე­რაბ ბუ­ჩუ­კუ­რის შვი­ლი. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მამა ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე სა­ა­მა­ყო ადა­მი­ა­ნია, ჩემი და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი გზა მინ­დო­და მო­მე­ნა­ხა, ამი­ტომ გა­და­ვი­ფიქ­რე. ბა­კა­ლავ­რი­ა­ტიც და მა­გის­ტრა­ტუ­რაც თსუ-ში და­ვამ­თავ­რე და 2014 წელს ჩა­ვა­ბა­რე დოქ­ტო­რან­ტუ­რა­ში "ნიუ-ვი­ჟენ“ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში. დღეს ამ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ვას­წავ­ლი, თან PHD სტუ­დენ­ტი ვარ.

• "გა­მი­მარ­თლა - სა­ჭი­რო დროს სა­ჭი­რო ად­გი­ლას და სწორ ადა­მი­ა­ნებ­თან მოვ­ხვდი"

- ჩემი პირ­ვე­ლი სამ­სა­ხუ­რი გა­ნათ­ლე­ბის ხა­რის­ხის გან­ვი­თა­რე­ბის ეროვ­ნუ­ლი ცენ­ტრი იყო - უნი­ვერ­სი­ტე­ტი და­ვამ­თავ­რე თუ არა, იქ ჩემ­მა ლექ­ტო­რებ­მა და­მა­საქ­მეს, მათ გა­მი­წი­ეს რე­კო­მენ­და­ცია, მათი მად­ლი­ე­რი ვარ. სხვა­თა შო­რის, ცხოვ­რე­ბა­ში რა­შიც გა­მი­მარ­თლა ისაა, რომ სა­ჭი­რო დროს სწორ ადა­მი­ა­ნებს შევ­ხვდი, კა­რი­ე­რუ­ლად ასე მჭირს, რაც ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. იმას არ ვამ­ბობ, რომ გა­მოწ­ვე­ვე­ბი არ მქო­ნია, ბევ­რჯერ დავ­ცე­მულ­ვარ, რა­მაც მი­მახ­ვედ­რა, რამ­დე­ნად დრო­ე­ბი­თია ყვე­ლა­ფე­რი - აღ­მავ­ლო­ბაც, და­ცე­მაც, თა­ნამ­დე­ბო­ბაც, ბე­ნე­ფი­ტე­ბი და ყვე­ლა­ფე­რი. ამის გა­აზ­რე­ბა ახალ­გაზ­რდა ასაკ­ში მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, შემ­დგომ­ში იგი­ვე შეც­დო­მე­ბი რომ აღარ და­უშ­ვა. პა­სი­უ­რად პო­ლი­ტი­კა სულ მა­ინ­ტე­რე­სებ­და, რო­გორც მო­ქა­ლა­ქეს, უნდა იცო­დე, შენს ქვე­ყა­ნა­ში რა ხდე­ბა, მაგ­რამ გულ­წრფე­ლად რომ გი­თხრათ, ცხოვ­რე­ბა­ში ორ რა­მეს არ ვუშ­ვებ­დი - მე­მუ­შა­ვა ძა­ლო­ვან სტრუქ­ტუ­რა­ში და გავმხდა­რი­ყა­ვი სა­ჯა­რო პირი. ისე წა­ვი­და ჩემი ცხოვ­რე­ბა, ერ­თმაც მო­მი­წია და მე­ო­რე­მაც.

• "დავ­გუ­გ­ლე და გი­ორ­გი გა­ხა­რია ამო­მიგ­დო“

- 2017 წლის და­სა­წყის­ში, როცა გა­ნათ­ლე­ბის სის­ტე­მა­ში ვმუ­შა­ობ­დი (იუ­რი­დი­ულ სამ­სა­ხურ­ში სა­მარ­თალ შე­მოქ­მე­დე­ბის სამ­მარ­თვე­ლოს უფ­რო­სი ვი­ყა­ვი. მა­ნამ­დე ვი­მუ­შა­ვე სა­ხალ­ხო დამ­ცვე­ლის აპა­რატ­შიც ), რა­ღაც გა­რე­მო­ე­ბე­ბის გამო არ მომ­წონ­და სამ­სა­ხუ­რი და ცვლი­ლე­ბა­ზე ვფიქ­რობ­დი. ერთ მშვე­ნი­ერ დღეს, თა­ნამ­შრო­მელ­მა მი­თხრა, რომ ეკო­ნო­მი­კის სა­მი­ნის­ტრო­ში იყო ვა­კან­სია და მირ­ჩია, ბედი მე­ცა­და. მი­ვე­დი გა­სა­უბ­რე­ბა­ზე, 2-ჯერ შევ­ხვდი იუ­რი­დი­უ­ლი სამ­სა­ხუ­რის უფ­როსს, მო­ვე­წო­ნე და მი­ნის­ტრთან შეხ­ვედ­რა შე­მომ­თა­ვა­ზა. წარ­მოდ­გე­ნა არ მაქვს, ვი­ნაა მი­ნის­ტრი, ამი­ტომ ვი­ფიქ­რე, დავ­გუ­გ­ლავ, სა­ხე­ლი და გვა­რი მა­ინც ვი­ცო­დე-მეთ­ქი. დავ­გუ­გ­ლე და გი­ორ­გი გა­ხა­რია ამო­მიგ­დო. ასე "და­გუ­გ­ლუ­ლი“ მი­ვე­დი გა­ხა­რი­ას­თან, ვერ შემ­ხვდა, თა­ნა­შემ­წემ ბო­დი­ში მო­მი­ხა­და, ფი­ზი­კუ­რად ვერ გხვდე­ბათ, მაგ­რამ გა­და­წყდა თქვე­ნი აყ­ვა­ნა, გი­ლო­ცავთ სამ­სა­ხუ­რის და­წყე­ბა­სო. მერე ისე მოხ­და, კვი­რა­ში ერთხელ გვი­წევ­და მი­ნის­ტრთან სა­მარ­თლებ­რი­ვი აქ­ტე­ბის ექ­სპერ­ტი­ზე­ბის გავ­ლა და ჩემს უფ­როს­თან ერ­თად ავ­დი­ო­დი მი­ნის­ტრ გა­ხა­რი­ას­თან. ვინც გი­ორ­გის იც­ნობს იცის, რომ მას ძა­ლი­ან უყ­ვარს დე­ტა­ლებ­ში ჩას­ვლა-ჩა­ძი­ე­ბა, ზე­და­პი­რუ­ლო­ბა მის­თვის მი­უ­ღე­ბე­ლია და, შე­სა­ბა­მი­სად, სულ მომ­ზა­დე­ბუ­ლე­ბი შევ­დი­ო­დით. მახ­სოვს, ერთხელ რა­ღაც კა­ნონპ­რო­ექ­ტი გა­მოჰ­ქონ­და, ჩვენ­თან შე­ა­ფა­სა და შე­ვე­წი­ნა­აღ­მდე­გე, ჩემი აზ­რის ახ­სნა და­ვი­წყე, გავ­მარ­თეთ დის­კუ­სია. ისე­თი პე­რი­ო­დია, მარ­ტო სა­ხე­ლი იცის და ზოგ­ჯერ ავი­წყდე­ბა, რომ ანა ვარ, რი­გი­თი თა­ნამ­შრო­მე­ლი. გი­ორ­გის სულ მოს­წონ­და თა­ნამ­შრომ­ლებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა, მარ­ტო მე­ნე­ჯმენ­ტთან არა, რაც მე­ნე­ჯერ­ში ძალ­ზე და­სა­ფა­სე­ბე­ლია. ბო­ლოს ის თა­ვის, მე კი ჩემს აზ­რზე დავ­რჩით და გა­ვაგ­რძე­ლეთ მუ­შა­ო­ბა.

მას მერე გა­მოხ­და ხანი, ერთ-ერთ მო­რიგ შეხ­ვედ­რა­ზე ვართ მი­ნის­ტრთან სა­მარ­თლებ­რივ სა­კი­თხებ­ზე და მე­უბ­ნე­ბა, - შენ დარ­ჩიო. ცოტა არ იყოს, გა­მიკ­ვირ­და. გი­ორ­გი მე­უბ­ნე­ბა, შენ­ზე მო­მი­ყე­ვიო, კი­თხვებს მის­ვამს ოჯახ­ზე, მე­გობ­რებ­ზე... ცდი­ლობს, უკეთ გა­მიც­ნოს, ბლიც ინ­ტერ­ვი­უ­სა­ვით გა­მო­უ­ვი­და. ბო­ლოს მი­თხრა, კაი, ახლა გა­ი­ქე­ციო. ვერ მივ­ხვდი, რა უნ­დო­და. ორ დღე­ში სა­ინ­ფორ­მა­ცი­ო­დან ვი­გებ, რომ გა­ხა­რია გა­დაჰ­ყავთ შსს მი­ნის­ტრად. დი­ლით ვე­რა­ზე სახ­ლი­დან ეკო­ნო­მი­კის სა­მი­ნის­ტროს­კენ ფე­ხით მივ­კა­კუ­ნობ, გვერ­დით მან­ქა­ნა ჩერ­დე­ბა და გი­ორ­გის მო­ად­გი­ლე მაწ­ვდის ტე­ლე­ფონს, ყურ­მილ­ში გა­ხა­რი­ას თა­ნა­შემ­წე მე­უბ­ნე­ბა, მი­ნის­ტრი გი­ბა­რებს, პირ­და­პირ შსს-ში მო­დიო. რო­გორც კი წა­ვი­და, გი­ორ­გიმ თან წა­მიყ­ვა­ნა და იუ­რი­დი­უ­ლი დე­პარ­ტა­მენ­ტის უფ­რო­სის მო­ად­გი­ლე­დაც და­ვი­ნიშ­ნე, მა­ლე­ვე ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ის დი­რექ­ტო­რის მო­ად­გი­ლედ გა­და­მიყ­ვა­ნა. შსს დღემ­დე ჩემი საყ­ვა­რე­ლი სამ­სა­ხუ­რია, ეს წლე­ბი ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი, მაგ­რამ სა­ინ­ტე­რე­სო იყო. მერე გი­ორ­გი პრე­მი­ე­რად გა­და­ვი­და და, რა თქმა უნდა, იმა­ვე დღეს მეც გავ­ყე­ვი - თა­ვი­დან პრე­მი­ე­რის აპა­რა­ტის უფ­რო­სის მო­ად­გი­ლე ვი­ყა­ვი, შემ­დეგ ადა­მი­ა­ნის უფ­ლე­ბა­თა სამ­დივ­ნოს ხელ­მძღვა­ნე­ლი.

• "წუ­წუნ-წუ­წუ­ნით მი­ვე­დი პარ­ტი­ა­ში“

- კო­ვი­დი ცოტა გა­ნე­ლე­ბუ­ლი იყო და "ქარ­თულ­მა ოც­ნე­ბამ“ გა­და­ხა­ლი­სე­ბის მიზ­ნით ახა­ლი სა­ხე­ე­ბის ძებ­ნა და­ი­წყო. ერთ-ერთი, ვი­საც პრე­მი­ერ­მა რე­კო­მენ­და­ცია გა­უ­წია, მე ვი­ყა­ვი, ოღონდ, როცა ეს პირ­ვე­ლად მი­თხრა, პარ­ტი­ა­ში უნდა გა­გე­სა­უბ­რო­ნო, ვუ­თხა­რი - არ მინ­და-მეთ­ქი. მა­ნამ­დე ხომ მტკი­ცედ მქონ­და გა­და­წყვე­ტი­ლი, რომ პო­ლი­ტი­კო­სი არ გავ­ხდე­ბო­დი და ამი­ტომ. მოკ­ლედ, გა­ხა­რი­ას გა­მოს­დის ადა­მი­ა­ნის დარ­წმუ­ნე­ბა და წუ­წუნ-წუ­წუ­ნით მი­ვე­დი პარ­ტი­ა­ში, გა­ვი­ა­რე გა­სა­უბ­რე­ბა, ტეს­ტე­ბი, და "მუ­ღამ­შიც“ კი შე­ვე­დი, ნეტა, რამ­დენს გა­დავ­ლა­ხავ-მეთ­ქი. ბო­ლოს მოხ­და ისე, რომ გი­ორ­გიმ გა­მო­მი­ცხა­და, შენ უკვე სი­ა­ში ხარ, გე­ნაც­ვა­ლეო. 2020 წლის დე­კემ­ბერ­ში გავ­ხდით პარ­ლა­მენ­ტა­რე­ბი და თე­ბერ­ვალ­ში გი­ორ­გი გა­დად­გა. მა­შინ­ვე ვფიქ­რობ­დი იქა­უ­რო­ბის და­ტო­ვე­ბას, ვი­ნა­ი­დან მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვი­ყა­ვი მხარ­დამ­ჭე­რი, ის "ოც­ნე­ბა“ უკვე აღარ მომ­წონ­და, ის პარ­ტია აღარ იყო, რო­მელ­საც თა­ვის დრო­ზე ხმას ვაძ­ლევ­დი. "ოც­ნე­ბი­დან“ აპ­რილ­ში გა­მო­ვე­დით და მერე ისე მოხ­და, რომ მა­ლე­ვე გა­დავ­წყვი­ტეთ ახა­ლი პარ­ტი­ის - "სა­ქარ­თვე­ლოს­თვის“ შექ­მნა.

• "მის­გან ბევ­რი რამ მის­წავ­ლია და დღე­საც ვსწავ­ლობ“

- გი­ორ­გის უფრო მენ­ტო­რად აღ­ვიქ­ვამ. როცა მას­თან "და­გუ­გ­ლუ­ლი“ მი­ვე­დი, მა­შინ ჩემ­თვის მხო­ლოდ მი­ნის­ტრი იყო. დრომ მო­ი­ტა­ნა და ამ ადა­მი­ანს ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ზე დღემ­დე დიდი გავ­ლე­ნა აქვს, არა მხო­ლოდ კა­რი­ე­რუ­ლი ზრდის თვლა­საზ­რი­სით, მის­გან ბევ­რი რამ მის­წავ­ლია და დღე­საც ვსწავ­ლობ. თქვენ რომ გე­ნა­ხათ ანა გი­ორ­გი გა­ხა­რი­ამ­დე და მას მერე, ის აბ­სო­ლუ­ტუ­რად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლია, ამ წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ძა­ლი­ან გა­ვი­ზარ­დე. ამი­ტო­მაც აღ­ვიქ­ვამ მას მენ­ტო­რად. რა­ტომ ამირ­ჩია? სხვა­თა შო­რის, ჩვენს გუნდში გა­მო­ნაკ­ლი­სი არ ვარ, ბევ­რს აქვს მსგავ­სი ის­ტო­რია - ნა­თი­ას, ბე­ქას, მი­შას... გი­ორ­გის გარ­შე­მო ბირ­თვი ვინ­ცაა, ყვე­ლა სხვა­დას­ხვა დროს შე­მოკ­რე­ბი­ლი, ამას­თა­ნა­ვე, მის­თვის უცხო ადა­მი­ა­ნე­ბი არი­ან. ვფიქ­რობ, იმი­ტომ და­ვა­მახ­სოვ­რდი, თა­ვის დრო­ზე წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბა რომ გა­ვუ­წიე, მერე და­მაკ­ვირ­და, შე­მის­წავ­ლა... გი­ორ­გის ზო­გა­დად უყ­ვარს ახალ­გაზ­რდო­ბა, ის უბ­რა­ლოდ უფ­რო­სი არაა, სი­ა­მოვ­ნე­ბას იღებს იმით, რომ გზრდის. ბევ­რი მი­ზე­ზის გამო ვცემ გი­ორ­გის პა­ტივს და ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე დიდი ღი­რე­ბუ­ლე­ბა, რა­საც გა­ხა­რი­ა­ში ვხე­დავ, ეს არის ში­ნა­გა­ნი თა­ვი­სუფ­ლე­ბის ძა­ლი­ან დიდი ხა­რის­ხი - არა კომ­პლექ­სე­ბი, არა - თა­ნამ­დე­ბო­ბას გა­მო­კი­დე­ბა და მას­ზე და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა.

• ლაქი, კოჭ­ლი­კო და კი­დევ - ორნი

- ციმ­ბი­რუ­ლი ჰას­კი - ლაქი ჩემ­თვის და­დე­ბი­თი ემო­ცი­ე­ბის წყა­რო და ჩემი თე­რა­პევ­ტია. სამი კვი­რის იყო, როცა მა­ჩუ­ქეს, ახლა მე-8-ე წელ­შია. მის გარ­და, კი­დევ სამი ძაღ­ლი გვყავს. რო­დე­საც პან­დე­მია და­ი­წყო და ყვე­ლა­ფე­რი ჩა­ი­კე­ტა, ჩვენ­თან, სა­გუ­რა­მო­ში (ეზო ჯერ შე­მო­ღო­ბი­ლი არ გვქონ­და), მო­ვი­და კოჭ­ლი, გა­უ­ბე­დუ­რე­ბუ­ლი ძაღ­ლი, რო­მელ­საც ფი­ზი­კუ­რი და­ზი­ა­ნე­ბე­ბი ჰქონ­და, ყელ­ზეც, სა­ვა­რა­უ­დოდ, მავ­თუ­ლის ნაჭ­დე­ვი ჰქონ­და, რო­გორც ჩანს, ახ­რჩობ­დნენ. მამა და ძმა მა­შინ სა­გუ­რა­მო­ში იყ­ვნენ ჩა­კე­ტი­ლე­ბი, აჭა­მეს, ას­ვეს და სა­ა­ქა­ოს მო­აბ­რუ­ნეს. ძაღ­ლი თა­ვი­დან აგ­რე­სი­უ­ლი იყო, სა­ვა­რა­უ­დოდ, ადა­მი­ა­ნე­ბის­გან სიმ­წა­რე ახ­სოვ­და... ძაღლს კოჭ­ლო­ბის გამო კოჭ­ლი­კო და­ვარ­ქვით. მერე მოხ­და ისე, მა­მა­ჩემ­მა ღობე რომ გა­ა­კე­თა, კოჭ­ლი­კო ღო­ბის შიგ­ნით მოხ­ვდა, ანუ შინ და­ვი­ტო­ვეთ. კოჭ­ლი­კო ეპი­ლეპ­ტი­კია, მაგ­რამ უსაყ­ვარ­ლე­სი, აგ­რე­სი­ამ სრუ­ლად გა­და­უ­ა­რა და არის ფი­სო­სა­ვით. გარ­და ამი­სა, ეზოს გა­რეთ ორი მო­კედ­ლე­ბუ­ლი პა­ტა­რა ძაღ­ლიც გვყავს, მა­მამ მათ სახ­ლი გა­უ­კე­თა, ვუვ­ლით, დაგ­ვყავს ვეტ­თან და ა.შ. ლაქი მათ­თან არ მე­გობ­რობს, რო­გორ იმე­გობ­რებს, როცა მი­იჩ­ნევს, რომ ძაღ­ლი კი არა, ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნია, ზო­გა­დად, ძა­ლი­ან დო­მი­ნან­ტუ­რია, სხვებს ზე­მო­დან უყუ­რებს და ფიქ­რობს, - ესე­ნი ვინ მო­მით­რი­ეს ოჯახ­შიო.

• "წე­სად მექ­ცა თვითმფრი­ნა­ვებ­ში და აე­რო­პორ­ტებ­ში კი­თხვა“

- ბევ­რი რამ მი­ტა­ცებს - მუ­სი­კა, კინო, მოგ­ზა­უ­რო­ბა თა­ვის აე­რო­პორტ-თვითმფრი­ნა­ვი­ა­ნად. ბოლო დროს, ჩემი გრა­ფი­კი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, წიგ­ნებს ვე­ღარ ვკი­თხუ­ლობ, ამი­ტომ მოგ­ზა­უ­რო­ბი­სას ჩან­თა­ში მუდ­მი­ვად მი­დევს წიგ­ნი და წე­სად მექ­ცა, თვითმფრი­ნა­ვებ­ში და აე­რო­პორ­ტებ­ში უნდა ვი­კი­თხო. სა­სა­ცი­ლოა, რომ სა­ნიშ­ნედ ვი­ყე­ნებ ბოლო ბი­ლე­თის Boarding pass (ჩაჯ­დო­მის ბი­ლეთს). ახ­ლაც, რე­მარკს ვკი­თხუ­ლობ და სა­ნიშ­ნედ ბო­ლოს სა­დაც ვი­ყა­ვი, იმის ბი­ლე­თი მი­დევს, ესეც რა­ღაც­ნა­ი­რად სიმ­ბო­ლუ­რად ვაქ­ციე ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში.

ძა­ლი­ან ტურ­ბუ­ლენ­ტურ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ვართ, მაგ­რამ ოპ­ტი­მის­ტი ვარ. რომ არ მწამ­დეს, იქ არ ვიქ­ნე­ბო­დი, სა­დაც ახლა ვარ. მჯე­რა, რომ ამ ქვეყ­ნის რუ­სე­თის­კენ შე­მობ­რუ­ნე­ბა შე­უძ­ლე­ბე­ლია. დღეს ნი­ჰი­ლიზ­მი და ტურ­ბუ­ლენ­ცია დი­დია, ადა­მი­ა­ნე­ბი გა­ღი­ზი­ა­ნე­ბუ­ლე­ბი არი­ან, მაგ­რამ უა­რე­სე­ბიც გა­მოგ­ვივ­ლია. ოპ­ტი­მიზ­მის გარ­და, ლო­გი­კა­საც ვიშ­ვე­ლი­ებ და ვრწმუნ­დე­ბი, ყვე­ლა­ფე­რი იქ­ნე­ბა კარ­გად, მაგ­რამ ეს მალე და უბ­რძოლ­ვე­ლად არ მოვა.