სას­წა­უ­ლი იშ­ვი­ა­თად, მაგ­რამ მა­ინც ხდე­ბა და ეს ძი­რი­თა­დად სიყ­ვა­რულს უკავ­შირ­დე­ბა. ჩემს რეს­პონ­დენტს, ახალ­გაზ­რდა და ლა­მაზ ქალს სიყ­ვა­რუ­ლის ძა­ლამ მის­ცა გამ­ბე­და­ო­ბა ევლო მა­ტა­რებ­ლით, თვითმფრი­ნა­ვით, ავ­ტო­ბუ­სით, ფე­ხით; გა­და­ე­ლა­ხა მინ­დვ­რე­ბი, მდი­ნა­რე­ე­ბი, ბლოკპოს­ტე­ბი და შეყ­ვა­რე­ბულ­თან პირ­და­პირ ფრონ­ტის ხაზ­ზე ჩა­სუ­ლი­ყო. დიახ, იაკო ფრან­გიშ­ვილ­მა ზამ­თრის ერთ ცივ და სუს­ხი­ან დღეს უკ­რა­ი­ნა­ში ჩა­ა­კი­თხა "ქარ­თუ­ლი ლე­გი­ო­ნის" მებ­რძოლს, ნიკა ჭუ­რა­ძეს. რო­გო­რი იყო შეყ­ვა­რე­ბუ­ლის და­ნახ­ვით გა­მოწ­ვე­უ­ლი რე­აქ­ცია ომში, ვინ არის ნიკა, რა­ტომ იბ­რძვის ის და რო­გო­რია ახალ­გაზ­რდე­ბის მიზ­ნე­ბი, ამის შე­სა­ხებ წყვი­ლი თა­ვად გვი­ამ­ბობს.

ნიკა:

- პრო­ფე­სი­ით მხატ­ვა­რი ვარ, ჩემს საქ­მეს ვა­კე­თებ­დი და მშვი­დად ვცხოვ­რობ­დი საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის გა­რე­მოც­ვა­ში. მყავს მშობ­ლე­ბი, ძმე­ბი, შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი, მე­გობ­რე­ბი... უბ­რა­ლოდ, როცა ვნა­ხე, რაც გა­ა­კე­თა რუ­სეთ­მა უკ­რა­ი­ნა­ში, რო­გორ ექ­ცე­ოდ­ნენ რუსი სამ­ხედ­რო­ე­ბი ქა­ლებს, ბავ­შვებ­სა და მო­ხუ­ცებს, მას მერე ცხოვ­რე­ბის მშვი­დად გაგ­რძე­ლე­ბა უბ­რა­ლოდ ვე­ღარ შევ­ძე­ლი... ომში გაბ­რა­ზე­ბუ­ლი ან შუ­რის­ძი­ე­ბით აღვსი­ლი არ წა­მოვ­სულ­ვარ. ის ადა­მი­ა­ნე­ბი შე­მე­ცოდ­ნენ, რუ­სუ­ლი სი­სას­ტი­კის წი­ნა­შე რომ აღ­მოჩ­ნდნენ.

- მშობ­ლებ­ზე აღა­რა­ფერს გე­კი­თხე­ბით, ია­კომ რო­გორ გა­მო­გიშ­ვათ?

- დიდ­ხანს ვუ­ყუ­რებ­დით ერ­თმა­ნეთს თვა­ლებ­ში და ია უსი­ტყვოდ მიხ­ვდა, რის თქმა­საც ვა­პი­რებ­დი. მხო­ლოდ ის მთხო­ვა: შემ­პირ­დი, რომ აუ­ცი­ლებ­ლად და­მიბ­რუნ­დე­ბიო.

იაკო:

- ნი­კას­თვის რუ­სუ­ლი ოკუ­პა­ცია, აგ­რე­სია, სი­სას­ტი­კე ყო­ველ­თვის მტკივ­ნე­უ­ლი თემა იყო. ზო­გა­დად, ისე­თი ადა­მი­ა­ნია, ვინც მხო­ლოდ სა­კუ­თარ თავ­ზე არ ფიქ­რობს, ყო­ველ­თვის ეფიქ­რე­ბა სამ­შობ­ლო­ზე, სხვა ადა­მი­ა­ნებ­ზე... რო­დე­საც რუ­სე­თი უკ­რა­ი­ნა­ში შე­იჭ­რა და მშვი­დო­ბი­ა­ნი ხალ­ხის ხოც­ვა და­ი­წყო, პრე­ზი­დენ­ტმა ზე­ლენ­სკიმ მთელ სამ­ყა­როს მი­მარ­თა დაგ­ვეხ­მა­რე­თო, ვი­ფიქ­რე, რომ ერთ დღეს ნი­კაც წა­ვი­დო­და. სულ იმის შიში მქონ­და, რომ აი, ახლა მე­ტყვის, უნდა წა­ვი­დეო და ეს დღეც დად­გა. ვე­რა­ფე­რი ვუ­თხა­რი. მისი ხა­სი­ა­თი­სა და ტი­პა­ჟი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე ვი­ცო­დი, რომ ამას აზრი არ ჰქონ­და. ცრემ­ლე­ბით გა­ვა­ცი­ლე...

- უკ­რა­ი­ნა­ში წას­ვლა რო­გორ გა­და­წყვი­ტე?

- ძა­ლი­ან მე­ნატ­რე­ბო­და. ჩემს თავს ვუ­თხა­რი, რომ ნე­ბის­მი­ე­რი სირ­თუ­ლის გა­და­ლახ­ვა ღირ­და, თუკი ნი­კას ჩა­ვე­ხუ­ტე­ბო­დი.

- მარ­ტო წახ­ვე­დი?

- სრუ­ლი­ად მარ­ტო. გზა­ში ბევ­რი დაბ­რკო­ლე­ბა შემ­ხვდა, ბევ­რჯერ ვი­ტი­რე სიმ­წრით, მაგ­რამ სა­ბო­ლო­ოდ სიყ­ვა­რულ­მა ყვე­ლა­ფე­რის ატა­ნი­სა და გა­და­ტა­ნის ძალა მომ­ცა. ჯერ პო­ლო­ნეთ­ში ჩავფრინ­დი, იქი­დან უკ­რა­ი­ნის სა­ზღვრამ­დე და­ი­წყო ყვე­ლა­ზე დიდი სირ­თუ­ლე­ე­ბი. ვინც კი გზა­ში შემ­ხვდა, ყვე­ლა მეხ­მა­რე­ბო­და. როცა იგებ­დნენ, სად მივ­დი­ო­დი და რა­ტომ, მგულ­შე­მატ­კივ­რობ­დნენ. მინ­და შემ­თხვე­ვით ვი­სარ­გებ­ლო და ყვე­ლა მათ­განს მად­ლო­ბა გა­და­ვუ­ხა­დო. სხვა­თა შო­რის, ყვე­ლა ქარ­თვე­ლი იყო. მსოფ­ლი­ოს ყვე­ლა­ზე ცხელ წერ­ტილ­ში მივ­დი­ო­დი და ბევ­რი დაბ­რკო­ლე­ბა მხვდე­ბო­და: ხან ტრან­სპორ­ტი არ იყო, ხან გზა... ამ ყვე­ლა­ფერ­თან ერ­თად, ისე ცი­ო­და, ძვალ­სა და რბილ­ში რომ ატანს. მე ორი უზარ­მა­ზა­რი ჩან­თა მქონ­და, ნი­კუ­შას­თვის, სხვა რა­ღა­ცებ­თან ერ­თად სა­ა­ხალ­წლო ნუგ­ბა­რიც მიმ­ქონ­და. 7 სა­ა­თი ვი­დე­ქი პო­ლო­ნე­თის სა­ზღვარ­ზე. მე­გო­ნა მოვ­კვდე­ბო­დი. იყო მო­მენ­ტი, რომ ვი­ფიქ­რე, გზას ვე­ღარ გა­ვაგ­რძე­ლებ­დი... უკ­რა­ი­ნის სა­ზღვარ­თან რომ მი­ვე­დი, უკუ­ნი სიბ­ნე­ლე იყო. მივ­დი­ო­დი ამ სიბ­ნე­ლე­ში ფე­ხით, დაღ­ლი­ლი, მძი­მე ჩან­თე­ბით და თავი მძაფრ­სი­უ­ჟე­ტი­ან ფილმში მე­გო­ნა. ბო­ლოს ნი­კუ­შა რომ და­ვი­ნა­ხე, დაღ­ლი­ლო­ბაც უკ­ვა­ლოდ გაქ­რა და ში­შიც. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ღირ­და იმის­თვის, რომ ჩავ­ხუ­ტე­ბო­დი და მის თვა­ლებ­ში ჩა­მე­ხე­და.

ნიკა:

- ია­კოს სიყ­ვა­რუ­ლი, ყვე­ლა რთულ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში მაძ­ლევს მო­ტი­ვა­ცი­ას. ვიცი, რომ რაც უნდა მოხ­დეს, ჯო­ჯო­ხეთ­შიც რომ მო­მი­წი­ოს ჩას­ვლამ, იქი­და­ნაც ცო­ცხა­ლი უნდა ამო­ვი­დე. ჩემს თავს წა­მით არ ვაძ­ლევ მო­დუ­ნე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბას. მარ­ტო მე არ ვარ ასე. აქ არი­ან ბი­ჭე­ბი, რომ­ლებ­საც უკვე დიდი შვი­ლე­ბი ჰყავთ და მათ­თან ჩა­ხუ­ტე­ბა ერთ სი­ცო­ცხლედ უღირთ, მაგ­რამ ისიც იცი­ან, რომ სწო­რედ შვი­ლე­ბის ნა­თე­ლი მო­მავ­ლის­თვის აქვთ თავი გა­და­დე­ბუ­ლი.

- იას უკ­რა­ი­ნა­ში ჩა­მოს­ვლა სი­ურპრი­ზი იყო?

- სი­ურპრი­ზი ის იყო, რომ ჩა­მოს­ვლა გა­და­წყვი­ტა. კი­დევ კარ­გი, ვერ მო­ით­მი­ნა და წა­მოს­ვლამ­დე ჩა­ნა­ფიქ­რი გა­მან­დო. სხვა­თა შო­რის, რო­დე­საც ია ჩა­მო­ვი­და და ქა­ლაქ­ში გან­გა­შის სიგ­ნა­ლი ჩა­ირ­თო, პირ­ვე­ლად შე­მე­შინ­და. აქ ორი კვი­რა გა­ჩერ­და და იძუ­ლე­ბუ­ლი გავ­ხდი, გა­მო­მე­ცი­ლე­ბი­ნა. ეს გა­მომ­შვი­დო­ბე­ბა უფრო რთუ­ლი იყო, ვიდ­რე პირ­ვე­ლი გან­შო­რე­ბა.

იაკო:

- ამ დრომ­დე ნი­კას თვა­ლებ­ში შიში არ მე­ნა­ხა. მე კი სა­ერ­თოდ არ მე­ში­ნო­და, პი­რი­ქით, ისე­თი გან­ცდა და­მე­უფ­ლა, თით­ქოს ყვე­ლა­ზე კარ­გად და­ცუ­ლი მე ვი­ყა­ვი. ნი­კა­საც ვუ­თხა­რი: არ ინერ­ვი­უ­ლო, მე არაფ­რის მე­ში­ნია, ნახე, რო­გო­რი რო­მან­ტი­კუ­ლი მო­მენ­ტი გვაქვს, ამას მერე შვი­ლებს და შვი­ლიშ­ვი­ლებს მო­ვუყ­ვე­ბით-მეთ­ქი.

- სა­მო­ქა­ლა­ქო აქ­ტი­ვო­ბებ­ში, საპ­რო­ტეს­ტო მოძ­რა­ო­ბებ­ში თუ მო­ნა­წი­ლე­ობ?

- რო­მე­ლი­მე კონ­კრე­ტულ ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ა­ში არ ვარ გა­წევ­რე­ბუ­ლი, მაგ­რამ რო­დე­საც სა­ჭი­როა, ყო­ველ­თვის გა­მოვ­დი­ვარ ქუ­ჩა­ში. ერ­თა­დერ­თი, რაც ვერ გა­ვაპ­რო­ტეს­ტე, რუ­სეთ-სა­ქარ­თვე­ლოს შო­რის ფრე­ნე­ბის აღ­დგე­ნა იყო, რად­გან მა­ღა­ლი სი­ცხე მქონ­და. და­ნარ­ჩენ შემ­თხვე­ვა­ში ჩემი წვლი­ლი მეც შე­მაქვს თა­ვი­სუფ­ლე­ბის­თვის ბრძო­ლა­ში. ჩემი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ომ­შია და მე რა უფ­ლე­ბა მაქვს შინ ვიჯ­დე, შო­რი­დან ვუ­ყუ­რო ამ ყვე­ლა­ფერს?!

- ნიკა, რო­გორც ვიცი, სა­დაზ­ვერ­ვო ჯგუფ­ში ხარ და ხში­რად გი­წევს ცხელ წერ­ტილ­ში ყოფ­ნა. შე­გიძ­ლია გა­იხ­სე­ნო ამ­ბე­ბი, რო­დე­საც სიკ­ვდილს თვა­ლებ­ში ჩა­ხე­დე?

- აქ სულ თვა­ლებ­ში ვუ­ყუ­რებთ სიკ­ვდილს, მაგ­რამ უკვე შე­ვეჩ­ვი­ეთ. მახ­სოვს, ახა­ლი ჩა­მო­სუ­ლი რომ ვი­ყა­ვი და პირ­ვე­ლად მივ­დი­ო­დი და­ვა­ლე­ბა­ზე მან­ქა­ნით, ყა­ყა­ჩო­ე­ბი და­ვი­ნა­ხე და ასე­თი ამ­ბა­ვი გა­მახ­სენ­და: მე და ჩემი ძმე­ბი პა­ტა­რე­ბი რომ ვი­ყა­ვით, მა­მას ვკი­თხეთ, - ამ­დე­ნი ყა­ყა­ჩო რა­ტომ ამო­დის მინ­დვ­რებ­შიო? მა­მამ გვი­თხრა, - ესე­ნი უბ­რა­ლო ყა­ყა­ჩო­ე­ბი არ არი­ან, ჩვენს ქვე­ყა­ნას ბევ­რი ომი უწევ­და და ყვე­ლა მიწა წმინ­და­აო. მე ისევ ვი­კი­თხე, რა­ტომ აკურ­თხეს-მეთ­ქი? დე­დამ თქვა, კი არ აკურ­თხეს, ყა­ყა­ჩო­ე­ბი და­ცე­მუ­ლი ჯა­რის­კა­ცე­ბის სა­ხელ­ზე ამო­დი­სო. მას შემ­დეგ, პა­ტი­ვის­ცე­მის ნიშ­ნად, ყა­ყა­ჩო­ებს აღარ ვწყვეტ­დი... ეს ამ­ბა­ვი რომ მახ­სენ­დე­ბო­და, თან სი­ა­მოვ­ნე­ბის­გან მე­ღი­მე­ბო­და, თან გულ­და­წყვე­ტი­ლი ვფიქ­რობ­დი, - ვა­ი­თუ, ჩემი ყა­ყა­ჩო ჩემს მი­წა­ზე არ გა­ი­ზარ­დოს-მეთ­ქი. ახლა ვფიქ­რობ, რომ ამ ომს აუ­ცი­ლებ­ლად მო­ვი­გებთ და სამ­შობ­ლო­ში აუ­ცი­ლებ­ლად გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლე­ბი დავ­ბრუნ­დე­ბით.

- ახლა ალ­ბათ მკი­თხვე­ლე­ბი­დან ბევ­რს გა­უჩ­ნდე­ბო­და შე­კი­თხვა, თუ ასე­თი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ხარ, გაქვs პრო­ფე­სია, რო­მე­ლიც გიყ­ვარs, ბედ­ნი­ე­რი ხარ მშობ­ლე­ბი­სა და დედ­მა­მიშ­ვი­ლე­ბის გა­რე­მოც­ვა­ში, რა­ტომ არ ბრუნ­დე­ბი სამ­შობ­ლო­ში? რა გა­ი­ძუ­ლებs, რომ იომო უცხო ქვე­ყა­ნა­ში?

- ეს არ არის სხვი­სი ომი, ეს არის ბრძო­ლა ქარ­თვე­ლე­ბის სის­ხლის­მსმე­ლე­ბის წი­ნა­აღ­მდეგ. რუსი ყველ­გან ქარ­თვე­ლის მტე­რია, სა­ქარ­თვე­ლო­შიც, უკ­რა­ი­ნა­შიც და ამე­რი­კა­შიც. მი­აღ­წევს რუ­სე­თი თა­ვის მი­ზანს უკ­რა­ი­ნა­ში? შემ­დე­გი ვიქ­ნე­ბით ჩვენ. მე ზუს­ტად იმი­სათ­ვის ვიბ­რძვი უკ­რა­ი­ნა­ში, რომ რუ­სეთ­მა მერე სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ და­ატ­რი­ა­ლოს ცოდ­ვის კალო. ცო­ტა­საც უნდა გა­ვუძ­ლოთ. უკ­რა­ი­ნე­ლე­ბი მედგრად არი­ან. შარ­შან, ენერ­გო­რე­სურ­სებ­ზე მა­სი­რე­ბუ­ლი შე­ტე­ვე­ბი რომ და­ი­წყო, ქარ­თვე­ლე­ბი ერ­თმა­ნეთს ვე­უბ­ნე­ბო­დით, ხალ­ხს ძა­ლი­ან გა­უ­ჭირ­დე­ბა, ყელ­ში ამო­უ­ვაო. თუმ­ცა სა­პი­რის­პი­რო ვი­ხი­ლეთ. მა­გა­ლი­თად, რო­დე­საც შუქი იყო, ხალ­ხი ელექტრო­მა­დუ­ღა­რას არ იყე­ნებ­და, - მე რომ გა­მო­ვი­ყე­ნო ეს ენერ­გია, იქ­ნებ სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში ვი­ღა­ცას და­აკ­ლდე­სო. ახლა აქ მარ­ტო სა­ქარ­თვე­ლოს კი არა, მსოფ­ლი­ოს ბედი წყდე­ბა. მინ­და რუ­სულ­მა ურ­დომ აქ ისე მო­ი­ტე­ხოს კი­სე­რი, რომ სა­ქარ­თვე­ლოს­კენ ვე­რას­დროს გა­მო­ი­ხე­დოს. აქ თი­თო­ე­უ­ლი ჩვენ­გა­ნი სა­ქარ­თვე­ლოს ელ­ჩია. ჩვე­ნი ბი­ჭე­ბი თა­ვი­ან­თი სი­მა­მა­ცით სა­ქარ­თვე­ლოს ასა­ხე­ლე­ბენ და თა­ვი­ან­თი სის­ხლით წე­რენ სა­ქარ­თვე­ლოს ის­ტო­რი­ას. არ მეს­მის იმ ქარ­თვე­ლე­ბის, რომ­ლე­ბიც ამ­ბო­ბენ, რუ­სებს ხომ არ შე­ვაკ­ვდე­ბით? აბა, ომი გინ­და­თო? იცით, ია­რა­ღის ხელ­ში აღე­ბის გარ­და, ბრძო­ლის სხვა ხერ­ხე­ბიც არ­სე­ბობს. გარ­და ამი­სა, ქარ­თველ კაცს ვინ­მემ ქუ­ჩა­ში შე­უ­რა­ცხყო­ფა რომ მი­ა­ყე­ნოს, იტყვის, ეს ახლა ჩემ­ზე ძლი­ე­რია და ხელს ვერ შე­ვუბ­რუ­ნე­ბო? არ არის ჩვე­ნი მენ­ტა­ლო­ბის­თვის და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი შე­ში­ნე­ბუ­ლი კა­ცის პო­ზი­ცი­ი­დან სა­უ­ბა­რი და რა­ტომ გვახ­ვე­ვენ ასეთ იდე­ო­ლო­გი­ას თავს?

- ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი რა არის?

- ის, რომ თა­ნა­მებ­რძო­ლებს ვკარ­გავთ. დი­ლით ერ­თად ხართ, ლა­პა­რა­კობთ, ერ­თმა­ნეთს უცი­ნით, აი­მე­დებთ და მე­ო­რე წუთ­ში შე­იძ­ლე­ბა აღარ იყოს. მხო­ლოდ ქარ­თვე­ლებს არ ვგუ­ლის­ხმობ, უკ­რა­ი­ნე­ლებ­საც ჩვენს ძმე­ბად მი­ვიჩ­ნევთ.

- ახლა რა ხდე­ბა ფრონ­ტის ხაზ­ზე?

- უმაღ­ლე­სი მო­ტი­ვა­ცია გვაქვს. კონ­ტრშე­ტე­ვა ნელ-ნელა გა­და­დის აქ­ტი­ურ ფა­ზა­ში. ცოტა ხნის წინ გა­მო­ვე­დით ბახ­მუ­ტი­დან, იქ ჩვე­ნი გა­სა­კე­თე­ბე­ლი საქ­მე უკვე გა­ვა­კე­თეთ. ახლა ზა­პო­რო­ჟი­ეს მი­მარ­თუ­ლე­ბით ვმუ­შა­ობთ..წა­ი­კი­თეთ სრუ­ლად