ბელა მაღ­ლა­ფე­რი­ძეს სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლის მომ­ხმა­რე­ბე­ლი კარ­გად იც­ნობს. შე­სა­ნიშ­ნა­ვი იუ­მო­რის წყა­ლო­ბით წლე­ბია, რაც ფე­ის­ბუქ­ზე ცნო­ბი­ლი პერ­სო­ნაა. 2019 წელს, ემიგ­რა­ცი­ა­ში წას­ვლის მი­უ­ხე­და­ვად აქ­ტი­ვო­ბა არ შე­უ­წყვე­ტია და პი­რი­ქით, სა­კუ­თარ გა­მომ­წე­რებს ამე­რი­კუ­ლი ამ­ბე­ბით ანე­ბივ­რებს. მისი მოკ­ლე სტა­ტუ­სე­ბი, გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბუ­ლი ის­ტო­რი­ე­ბი ძი­რი­თა­დად იუ­მო­რის­ტუ­ლი ხა­სი­ა­თი­საა და ვირუ­სუ­ლად ვრცელ­დე­ბა სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში, თუმ­ცა ამის უკან არც ისე მარ­ტი­ვი ემიგ­რან­ტის გზა დგას. ჩვენ­თან ინ­ტერ­ვი­უ­ში ამ­ბობს, რომ იმ ადა­მი­ა­ნებს, ვი­საც ამე­რი­კი­დან უკან დაბ­რუ­ნე­ბა უნ­დათ, რად­გან ფიქ­რო­ბენ, რომ ცხოვ­რე­ბა ვერ აი­წყეს, ხში­რად უყ­ვე­ბა პი­რად მა­გა­ლი­თებს, თუ რო­გო­რი რთუ­ლი პე­რი­ო­დე­ბი ჰქო­ნია.

ამ­ბობს, რომ ამე­რი­კა­ში ჩას­ვლი­სას ბევ­რი სამ­სა­ხუ­რის გა­მოც­ვლამ მო­უ­წია. უმუ­შა­ვია მომ­ვლე­ლად, და­ლა­გე­ბა­ზე და კუ­რი­ე­რა­დაც კი, დღეს კი სხვებს ეხ­მა­რე­ბა. ამე­რი­კა­ში ჩა­სუ­ლი არა­ლე­გა­ლი ქარ­თვე­ლე­ბი ახლა მას უკავ­შირ­დე­ბი­ან, რათა ოფი­ცი­ა­ლუ­რად მო­უგ­ვა­როს ცხოვ­რე­ბი­სა და მუ­შა­ო­ბის უფ­ლე­ბა. ბე­ლას კლი­ენ­ტე­ბი ქარ­თვე­ლე­ბის გარ­და, ბოლო დროს რუ­სე­თი­დან რა­სობ­რი­ვი ნიშ­ნით დევ­ნი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბიც არი­ან.

- ბელა, სა­ქარ­თვე­ლოს და­ტო­ვე­ბის შემ­დეგ შტა­ტებ­ში ჩა­სულ­მა რთუ­ლი გზა გა­ი­ა­რე. მალე პან­დე­მია და­ი­წყო, თუმ­ცა რო­გორც მახ­სოვს, თქვენ რო­გორც არა­ლე­გა­ლი არ ჩა­სულ­ხართ.

- ნამ­დვი­ლად რთუ­ლი გზა გა­ვი­ა­რე, მე, რო­გორც შრო­მით ემიგ­რა­ცი­ა­ში მარ­ტო წა­მო­სულ­მა ქალ­მა, ოღონდ ემო­ცი­უ­რი კუ­თხით რთუ­ლი. სამ­სა­ხუ­რის შოვ­ნა არას­დროს გამ­ჭირ­ვე­ბია, ცხოვ­რე­ბის თა­ვი­დან და­წყე­ბა გა­მი­ჭირ­და და ლე­გა­ლი­ზა­ცი­ის მხრი­ვაც მხო­ლოდ ემო­ცი­უ­რი ნა­წი­ლი იყო რთუ­ლი და არა პრო­ცე­დუ­რუ­ლი. ლო­ქ­და­უ­ნის პე­რი­ოდ­ში ჩემი დამ­საქ­მე­ბე­ლი ჩე­კებს მა­ინც მიგ­ზავ­ნი­და, ამ მხრივ გა­მი­მარ­თლა, არას­დროს არ­ცერ­თი ოჯა­ხის­თვის მხო­ლოდ და­ქი­რა­ვე­ბუ­ლი თა­ნამ­შრო­მე­ლი არ ვყო­ფილ­ვარ.

- თა­ვი­დან თქვე­ნი სამ­სა­ხუ­რე­ბიც სხვა ემიგ­რან­ტე­ბი­სას ჰგავ­და, ძი­რი­თა­დად გი­წევ­დათ მო­ხუც­თან მუ­შა­ო­ბა, თუმ­ცა ეს არა­სო­დეს და­გი­მა­ლავთ და ამა­ზე სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ყო­ველ­თვის იუ­მო­რით წერ­დით ხოლ­მე

- პირ­ვე­ლი­ვე სამ­სა­ხუ­რი ღა­მის ცვლა­ში ღა­მის თე­ნე­ბა იყო მო­ხუც­თან. ძა­ლი­ან მი­ჭირ­და ღამე მუ­შა­ო­ბა, თან სხვი­სი სა­ხე­ლით ვმუ­შა­ობ­დი და ძილ-ბუ­რან­ში ვერც ვხვდე­ბო­დი, რომ სა­ხე­ლი რო­მელ­საც იძახ­და, მე მერ­ქვა. არას­დროს და­მი­მა­ლავს, რომ მო­ხუც­თან ვმუ­შა­ობ­დი. ძა­ლი­ა­ნაც რომ მინ­დო­დეს ტყუ­ილს ვერც ვი­მახ­სოვ­რებ და ვერც ვამ­ბობ, ისე­დაც ჩემი სო­ცი­ა­ლუ­რი აქ­ტი­ვო­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რო­გორ მო­მეჩ­ვე­ნე­ბი­ნა თავი, რომ რა­ღა­ცის დი­რექ­ტო­რი ვარ. იუ­მო­რით ვწერ­დი და ძა­ლი­ან გულ­წრფე­ლად, არას­დროს ყო­ფი­ლა ისე, რომ თავი დამ­ცი­რე­ბუ­ლად მეგ­რძნოს იმის გამო, რა­საც ვა­კე­თებ და ამ დროს სტა­ტუ­სი და­მე­წე­როს, რომ ბედ­ნი­ე­რი ვარ. კი, სო­ცი­ა­ლუ­რი სტა­ტუ­სის, მე­გობ­რე­ბის, ცხოვ­რე­ბის სტი­ლის და სამ­წუ­ხა­როდ უნდა ვა­ღი­ა­რო, რომ ამ ბოლო დროს ღი­რე­ბუ­ლე­ბე­ბის დათ­მო­ბის ხარ­ჯზეც მო­მი­წია ემიგ­რან­ტო­ბა, მაგ­რამ ასე ცალ­სა­ხად უბედ­ნი­ე­რე­სი ან უბე­დუ­რი არ ვარ. ეს ჩემი ცხოვ­რე­ბაა, ყვე­ლა წუთს პა­ტივს ვცემ, ყვე­ლა გან­ვლი­ლი დღე მეძ­ვირ­ფა­სე­ბა და ახლა რომ ვიხ­სე­ნებ იმ მძი­მე შრო­მას, რა­საც პირ­ველ წლებ­ში ვე­წე­ო­დი, პი­რი­ქით, ვა­მა­ყობ რომ წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი შევ­ძე­ლი და არას­დროს არა­ფე­რი მი­თა­კი­ლია, სახ­ლე­ბიც და­მი­ლა­გე­ბია, მო­ხუ­ცე­ბიც და­მი­ბა­ნია, კუ­რი­ე­რა­დაც მი­მუ­შა­ვია და მძი­მე ჩან­თე­ბი მით­რე­ვია, ყა­ვის მომ­დუ­ღებ­ლა­დაც მი­მუ­შა­ვია. არას­დროს მით­ქვამს სამ­სა­ხურ­ზე უარი იმის გამო, რომ შე­უ­ფე­რებ­ლად მი­მაჩ­ნდა.

- ახლა თქვენ ეხ­მა­რე­ბით სხვებს ლე­გა­ლუ­რად ცხოვ­რე­ბა­ში, ამ თე­მა­ზე ვი­სა­უბ­როთ. რო­გორც ვიცი, სპე­ცი­ა­ლუ­რი კურ­სე­ბიც გა­ი­ა­რეთ, რომ ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით მუ­შა­ო­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა შეგ­ძლე­ბო­დათ.

- დიახ, ჩემი ჰობი - ადა­მი­ა­ნე­ბის დახ­მა­რე­ბა, პრო­ფე­სი­ად ვაქ­ციე. ორი ვა­რი­ან­ტი მქონ­და, ხალ­ხის ნდო­ბა და სიყ­ვა­რუ­ლი გა­მო­მე­ყე­ნე­ბი­ნა უპი­რო­ბოდ და უპა­სუ­ხის­მგებ­ლოდ, ან მეს­წავ­ლა და ისე გა­მე­წია მათ­თვის მომ­სა­ხუ­რე­ბა. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ პა­რა­ლე­გა­ლის პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზ­მის უდი­დე­სი ნა­წი­ლი პრაქ­ტი­კუ­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბა და იმ ად­ვო­კა­ტის კვა­ლი­ფი­კა­ცი­აა, ვისი სუ­პერ­ვა­ი­ზინ­გის ქვე­შაც მუ­შა­ობს, მა­ინც სწავ­ლა და სერ­ტი­ფი­ცი­რე­ბა ვარ­ჩიე, რად­გან ასე უფრო დიდი შან­სი მექ­ნე­ბო­და კარგ იუ­რი­დი­ულ ფირ­მა­ში მუ­შა­ო­ბის და­წყე­ბის. ასეც მო­ვი­ქე­ცი, დავ­სა­ხე გეგ­მა და რა თქმა უნდა, სის­რუ­ლე­ში მო­ვიყ­ვა­ნე 1 წელ­ში.

- ამ­ჟა­მად ამე­რი­კა­ში მო­სახ­ვედ­რად ყვე­ლა­ზე პო­პუ­ლა­რუ­ლი გზა, არა­ლე­გა­ლუ­რად მექ­სი­კი­დან შე­მოს­ვლაა. ცხა­დია, ყვე­ლა ვერ ახერ­ხებს შე­მოს­ვლას, რა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, იმ ადა­მი­ან­ზე, ვი­საც გარ­კვე­ულ თან­ხას უხ­დი­ან თუ გა­მარ­თლე­ბა­ზე?

- შე­მოს­ვლას რაც შე­ე­ხე­ბა, მე არა­თუ კავ­ში­რი, არა­მედ ინ­ფორ­მა­ცი­აც კი არ მაქვს შე­მოს­ვლის გზებ­ზე. ჩემი ინ­ფორ­მა­ცი­ის ძი­რი­თა­დი წყა­რო ის ადა­მი­ა­ნე­ბია, ვი­საც მომ­სა­ხუ­რე­ბას ვუ­წევ და არც მათ­თვის მი­კი­თხავს, ვინ და რა გზე­ბით და­ეხ­მა­რა, ამ კი­თხვებ­ზე პა­სუ­ხი მათ სა­სა­მარ­თლო­ზე მო­უ­წევთ. პრინ­ციპ­ში, მე რას ვფიქ­რობ, ამას მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ აქვს, ამე­რი­კის სა­ი­მიგ­რა­ციო სამ­სა­ხუ­რი ე.წ „სმაგ­ლე­რებს“ ძა­ლი­ან ხში­რად ახ­სე­ნებს, რო­გორც უკა­ნო­ნო მიგ­რა­ცი­ის ხელ­შემ­წყო­ბებს. ეს კი იმას ნიშ­ნავს, რომ არ­სე­ბო­ბენ ადა­მი­ა­ნე­ბი, ვინც ეხ­მა­რე­ბი­ან სა­ზღვრამ­დე მოს­ვლა­ში. შე­მოს­ვლას რაც შე­ე­ხე­ბა, ამას მხო­ლოდ სა­ი­მიგ­რა­ციო ოფი­ცე­რი წყვეტს და არ­სე­ბუ­ლი სა­ი­მიგ­რა­ციო კა­ნო­ნი.

- ამე­რი­კა­ში ჩა­მო­სუ­ლი და ჩა­ბა­რე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი თქვენ რა შემ­თხვე­ვა­ში გი­კავ­შირ­დე­ბათ და თქვე­ნი საქ­მი­ა­ნო­ბით რა კუ­თხით ეხ­მა­რე­ბით, ეს სქე­მა რომ გვი­თხრათ.

- ამე­რი­კა­ში ჩა­მო­სულ ადა­მი­ანს, მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ აქვს, ვი­ზით შე­მო­ვა თუ სამ­ხრეთ სა­ზღვრის კვე­თით, 1 წელი აქვს დრო იმის­თვის, რომ თავ­შე­სა­ფა­რი მო­ი­თხო­ვოს. რა თქმა უნდა, გა­მო­ნაკ­ლის შემ­თხვე­ვა­ში, 1 წლი­ა­ნი ვა­დის გას­ვლის შემ­დე­გაც შე­იძ­ლე­ბა, მაგ­რამ სა­ი­მიგ­რა­ციო კა­ნო­ნის მი­ხედ­ვით, 1 წე­ლია ვადა. სამ­წუ­ხა­როდ, სამ­ხრეთ სა­ზღვრი­დან შე­მო­სუ­ლი იმიგ­რან­ტე­ბის დიდ ნა­წილს უკვე და­ნიშ­ნუ­ლი აქვთ სა­სა­მარ­თლო­ე­ბი, ან ინ­ტერ­ვი­უ­ე­ბი სა­ი­მიგ­რა­ციო ოფი­ცერ­თან, შე­სა­ბა­მი­სად პრო­ცე­სე­ბის გა­და­დე­ბის და უსას­რუ­ლოდ გა­წელ­ვის სა­შუ­ა­ლე­ბა მათ არ აქვთ. ამი­ტომ, შე­მოს­ვლი­დან მა­ლე­ვე მი­კავ­შირ­დე­ბი­ან, რომ გან­ვსა­ზღვროთ ჩემი ჩარ­თუ­ლო­ბის რე­ლე­ვან­ტუ­რო­ბა. ვგუ­ლის­ხმობ იმას, რომ სა­ი­მიგ­რა­ციო პრო­ცე­სე­ბის სა­სა­მარ­თლო წე­სით მარ­თვა და სა­სა­მარ­თლო­ზე წარ­მო­მად­გენ­ლო­ბა პა­რა­ლე­გალს არ შე­უძ­ლია. მე შე­მიძ­ლია და­ვეხ­მა­რო ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ულ ნა­წილ­ში და არა სა­მარ­თლებ­რივ­ში, მე ვუმ­ზა­დებ თავ­შე­საფ­რის გა­ნა­ცხადს, მუ­შა­ო­ბის უფ­ლე­ბას, ვაგ­ზავ­ნი მო­თხოვ­ნას სო­ცი­ა­ლუ­რი დაც­ვის ნო­მერ­ზე, მაგ­რამ სა­სა­მარ­თლო­ში მისი სა­მარ­თლებ­რი­ვი წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი ვერ ვიქ­ნე­ბი. შე­სა­ბა­მი­სად, რო­დე­საც ვხვდე­ბი, რომ ჩემი ჩარ­თუ­ლო­ბა შე­დე­გი­ა­ნი არ იქ­ნე­ბა, ვა­მი­სა­მარ­თებ ად­ვო­კატ­თან.

ბოლო დროს არას­წო­რი პრო­ცე­სის გამო და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლე­ბი უფრო მომ­მარ­თა­ვენ. ამ ადა­მი­ა­ნებს მიჩ­ნი­ათ, რომ მთა­ვა­რი ამე­რი­კა­ში მოხ­ვედ­რაა და სე­რი­ო­ზუ­ლად არ უდ­გე­ბი­ან ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვან სა­ი­მიგ­რა­ციო პრო­ცესს, ამი­ტომ შე­დე­გიც შე­სა­ბა­მი­სია. ეს პრობ­ლე­მა ახლა უფრო წა­მო­იჭ­რა, რო­დე­საც 6 თვი­ა­ნი მოც­დის პე­რი­ო­დის შემ­დეგ, ხალ­ხმა აღ­მო­ა­ჩი­ნა, რომ პა­რა­ლე­გა­ლებ­თან და ად­ვო­კა­ტებ­თან კი არა, უბ­რა­ლოდ კომ­პი­უ­ტე­რი­ან უსა­ხე­ლო თაღ­ლი­თებ­თან ჰქონ­დათ კონ­ტაქ­ტი.

აშშ-ში თავ­შე­საფ­რის მა­ძი­ებ­ლის გზა სქე­მა­ტუ­რად ძა­ლი­ან მარ­ტი­ვია, რთუ­ლია ბი­უ­როკ­რა­ტია, რო­მელ­საც აწყდე­ბი და პრობ­ლე­მაა არას­წო­რად წაყ­ვა­ნი­ლი პრო­ცე­სი, მა­გა­ლი­თად სა­სა­მარ­თლო­ში გა­საგ­ზავ­ნი საქ­მის სა­ი­მიგ­რა­ციო ოფის­ში გაგ­ზავ­ნა, რაც აფერ­ხებს პრო­ცესს. რე­ა­ლუ­რად სა­ჭი­როა თავ­შე­საფ­რის გა­ნა­ცხა­დის სწორ უწყე­ბა­ში ჩა­ბა­რე­ბა, 150 დღი­ა­ნი პე­რი­ო­დის ათ­ვლა და მერე მო­თხოვ­ნა მუ­შა­ო­ბის უფ­ლე­ბის და სოც. დაც­ვის ნომ­რის. თუ ამ 150 დღე­ში პირს სა­სა­მარ­თლო უწევს, აუ­ცი­ლე­ბე­ლია პი­რის ინ­ფორ­მი­რე­ბა, რომ აუ­ცი­ლებ­ლად ად­ვო­კა­ტი აიყ­ვა­ნოს, სხვა შემ­თხვე­ვა­ში ე.წ „სა­ი­მიგ­რა­ციო სა­ა­თი“ გა­ჩერ­დე­ბა და ვერ შეძ­ლებს მუ­შა­ო­ბის უფ­ლე­ბის მი­ღე­ბას. მუ­შა­ო­ბის უფ­ლე­ბის ბა­რა­თი უფა­სოა და მისი ვა­დაა ორი წელი. ამ სა­ოც­ნე­ბო ბა­რა­თის მი­ღე­ბა არ წარ­მო­ად­გენს რთულ პრო­ცესს, მთა­ვა­რია მოთ­მი­ნე­ბა, პრო­ცე­სე­ბის სწო­რი მარ­თვა და ად­ვო­კა­ტის დრო­უ­ლი ჩარ­თვა.

- ადა­მი­ა­ნებს, რო­მე­ლიც ქვე­ყა­ნას ტო­ვე­ბენ და ამე­რი­კას თავ­შე­სა­ფარს სთხო­ვენ, ძი­რი­თა­დად რა სა­ხის „ქე­ი­სე­ბი“ აქვთ, პო­ლი­ტი­კუ­რი დევ­ნა, ძა­ლა­დო­ბა, სექ­სუ­ა­ლუ­რი უმ­ცი­რე­სო­ბა?

- ქე­ი­სე­ბი ძი­რი­თა­დად პო­ლი­ტი­კუ­რი ნიშ­ნით დევ­ნაა, ჩემი კლი­ენ­ტე­ბი არი­ან ყო­ფი­ლი ად­მი­ნის­ტრა­ცი­უ­ლი თა­ნამ­დე­ბო­ბის პი­რე­ბი, პო­ლი­ცი­ე­ლე­ბი, სექ­სუ­ა­ლუ­რი ნიშ­ნით დევ­ნი­ლე­ბი. რე­ლი­გი­უ­რი ნიშ­ნით - იშ­ვი­ა­თად. უფრო ოპო­ზი­ცი­უ­რი პარ­ტი­ე­ბის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი მომ­მარ­თა­ვენ.

- ბელა, რო­დე­საც სა­უბ­რობთ, პო­ლი­ტი­კურ ნიშ­ნით დევ­ნი­ლებ­ზე, ქარ­თვე­ლებს გუ­ლის­ხმობთ?

- დიახ, ეთ­ნი­კუ­რი ნიშ­ნით დევ­ნილ სა­ქარ­თვე­ლოს მო­ქა­ლა­ქეს ჯერ ჩემ­თვის არ მო­უ­მარ­თავს. ქარ­თვე­ლე­ბის გარ­და სხვა ქვეყ­ნის მო­ქა­ლა­ქე­ებ­საც ვემ­სა­ხუ­რე­ბი, მათ­თან უფრო მეტი შემ­თხვე­ვა მაქვს აზი­უ­რი წარ­მო­მავ­ლო­ბის გამო დევ­ნას­თან და­კავ­ში­რე­ბით, ამ ბოლო პე­რი­ოდ­ში ბუ­რი­ა­ტის რეს­პუბ­ლი­კი­დან (რუ­სე­თის ფე­დე­რა­ცი­ის სუ­ბი­ექ­ტი) რა­სობ­რი­ვი ნიშ­ნით დევ­ნი­ლე­ბიც მომ­მარ­თა­ვენ. ქარ­თუ­ლი ემიგ­რა­ცი­ის ბირ­თვი ნიუ-იორკშია, თუმ­ცა ახ­ლომ­დე­ბა­რე შტა­ტებ­ში, ნიუ-ჯერ­სი­ში და პენ­სილ­ვა­ნი­ა­შიც ბევ­რი ქარ­თვე­ლი ცხოვ­რობს. მათ უმე­ტე­სო­ბას ნიუ-იორკში უწევს ჩა­მოს­ვლა სა­ი­მიგ­რა­ციო პრო­ცე­დუ­რე­ბის­თვის, ამი­ტომ 1ივ­ნი­სი­დან ოფისს ფი­ლა­დელ­ფი­ა­შიც ვხსნი, რომ მეტ ადა­მი­ანს ჰქონ­დეს სა­შუ­ა­ლე­ბა ქარ­თულ ენა­ზე მი­ი­ღოს პირ­ვე­ლა­დი სა­ი­მიგ­რა­ციო დახ­მა­რე­ბა.

- ზო­გა­დად ით­ვლე­ბა, რომ ამე­რი­კა­ში მა­ღა­ლი ხელ­ფა­სე­ბია, რამ­დე­ნად მარ­ტი­ვია სამ­სა­ხუ­რის შოვ­ნა და ძი­რი­თა­დად რო­მელ შტა­ტებს ამ­ჯო­ბი­ნე­ბენ ქარ­თვე­ლე­ბი?

- სამ­სა­ხუ­რის შოვ­ნა ძა­ლი­ან რთუ­ლი არ არის, თუ გაქვს მუ­შა­ო­ბის უფ­ლე­ბა და ფლობ ინ­გლი­სურ ენას. ახა­ლი ჩა­მო­სუ­ლი ემიგ­რან­ტე­ბის უმე­ტე­სო­ბა ინ­გლი­სუ­რად ვერ სა­უბ­რობს და ცხა­დია, არა­ვის აქვს მუ­შა­ო­ბის უფ­ლე­ბა. შე­სა­ბა­მი­სად, სამ­სა­ხუ­რის შოვ­ნაც რთუ­ლია. რა თქმა უნდა, არ­სე­ბო­ბენ გა­მო­ნაკ­ლი­სე­ბიც და ის ადა­მი­ა­ნე­ბიც, რომ­ლებ­საც აქ ნა­თე­სა­ვი ან მე­გო­ბა­რი დახ­ვდათ, მაგ­რამ ემიგ­რან­ტე­ბის უმე­ტე­სო­ბა სრუ­ლი­ად მარ­ტო, სა­კუ­თა­რი თა­ვის იმედ­ზე ჩა­მო­დის და შე­სა­ბა­მი­სად უსა­ბუ­თოდ, უფუ­ლოდ და ენის ცოდ­ნის გა­რე­შე ის ანა­ზღა­უ­რე­ბა, რაც სა­ქარ­თვე­ლო­დან სა­ოც­ნე­ბოდ ჩანს, არ არის საკ­მა­რი­სი. მა­გა­ლი­თის­თვის, დღე­ში 100 დო­ლა­რი სა­ოც­ნე­ბო ანა­ზღა­უ­რე­ბაა სა­ქარ­თვე­ლო­ში, აქ ჩა­მო­სულ ადა­მი­ანს იგი­ვე ხელ­ფა­სი არ ეყო­ფა ამე­რი­კუ­ლი ოც­ნე­ბის ასას­რუ­ლებ­ლად.

თვე­ში 3000 დო­ლა­რი­დან 600 დო­ლა­რი ოთახ­ში ად­გი­ლის ხარ­ჯია, 100 დო­ლა­რი ტე­ლე­ფო­ნის, 300 დო­ლა­რი მან­ქა­ნის ქი­რის. მა­შინ მარ­თლა არა­ფე­რი უნდა ჭა­მოს და ჩა­იც­ვას, არ მო­წი­ოს, არ­სად გა­ვი­დეს, არა­ფე­რი ნა­ხოს, მე­გობ­რე­ბი არ იყო­ლი­ოს, ჩა­ი­კე­ტოს, ყვე­ლა­ფერს და­აკ­ლდეს და მო­აკ­ლდეს, რომ თვე­ში 2000 დო­ლა­რი გა­და­დოს. ამის გა­აზ­რე­ბას ცო­ტას გვი­ან იწყე­ბენ და ამი­ტომ ბევ­რიც უკან ბრუნ­დე­ბა. მე არ ვარ უკან დაბ­რუ­ნე­ბის მომ­ხრე, თა­ვად ვმუ­შა­ობ­დი 70 დო­ლა­რად დღე­ში და გა­დავ­რჩი, გა­მოვ­ძვე­რი, შევ­ძე­ლი წინსვლა. სხვას რო­გორ ვუ­თხრა ფარ-ხმა­ლი და­ყა­რე თქო? - ამი­ტომ ასეთ სა­სო­წარ­კვე­თილ ადა­მი­ა­ნებს სა­კუ­თარ მა­გა­ლითს ვუყ­ვე­ბი ხოლ­მე, რო­გორ ამიგ­რო­ვეს მე­გობ­რებ­მა 50-50 დო­ლა­რი, ქირა რომ გა­და­მე­ხა­და, რო­გორ ვცხოვ­რობ­დი ოთახ­ში ადა­მი­ა­ნებ­თან, რომ­ლე­ბის გვა­რიც კი არ მახ­სოვს. ამი­ტომ მინ­და ვუ­თხრა ყვე­ლას, რომ დრო­ე­ბი­თია ეს მდგო­მა­რე­ო­ბა.

- ყვე­ლა­ზე უც­ნა­უ­რი „ქე­ი­სე­ბი“ რომ გვი­თხრათ თქვე­ნი საქ­მე­ე­ბი­დან.

- ყვე­ლა­ზე უც­ნა­უ­რი „ქე­ი­სი“ არა, მაგ­რამ უც­ნა­უ­რი კლი­ენ­ტი მყო­ლია. და­მი­რე­კა და მი­თხრა, რომ ჰყავ­და საყ­ვა­რე­ლი ქალი, რო­მელ­მაც მო­ა­ტყუა, ასე­ვე ჩემ­მა ცოლ­მაც მი­ღა­ლა­ტაო, ამი­ტომ ქალს არ ვენ­დო­ბი ზო­გა­დად და დიდი ბო­დი­ში, ვერც თქვე­ნო. სა­ერ­თო­დაც, ქა­ლე­ბის დე­დაც ვა­ტი­რეო და გა­მი­თი­შა... იცით, უჭირთ ადა­მი­ა­ნებს ემიგ­რა­ცი­ა­ში.. ბევ­რი ამ­ბობს, რომ მათი ემო­ცი­უ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა დამ­ძიმ­და, გან­სა­კუთ­რე­ბით მათი, ვინც მარ­ტოა აქ, ოჯა­ხის გა­რე­შე და უცხო ადა­მი­ა­ნე­ბის კე­თილ­სინ­დი­სი­ე­რე­ბა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი.

- ამე­რი­კა­ში ქარ­თულ დი­ას­პო­რა­ზეც ვი­სა­უბ­როთ, რამ­დე­ნად იც­ნობს ხალ­ხი ერ­თმა­ნეთს, აქვთ თუ არა შეხ­ვედ­რე­ბი?

- გან­სა­კუთ­რე­ბით კო­რო­ნას შემ­დეგ გახ­შირ­და სხვა­დას­ხვა შეხ­ვედ­რე­ბი, ძი­რი­თა­დად ისევ ემიგ­რა­ცი­ის პრობ­ლე­მებ­ზე სა­სა­უბ­როდ. ზო­გან მე­პა­ტი­ჟე­ბი­ან, ზო­გან არა. სა­ზო­გა­დო­ე­ბა, აქაც ისე­ვე რო­გორც სა­ქარ­თვე­ლო­ში, პო­ლა­რი­ზე­ბუ­ლია. ისე იშ­ვი­ა­თად, მაგ­რამ მა­ინც ვა­ხერ­ხებთ ხოლ­მე, რომ გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბის ხალ­ხი დავ­სხდეთ და ემიგ­რა­ცი­ის პრობ­ლე­მებ­ზე და მათი გა­დაჭ­რის გზებ­ზე ვი­ფიქ­როთ. ამას ექ­სკლუ­ზი­უ­რად თქვენ­თან ვამ­ბობ პირ­ვე­ლად, მე პი­რა­დად ამ ეტაპ­ზე ვმუ­შა­ობ ქალ­თა უფ­ლე­ბე­ბის დაც­ვის ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის შექ­მნა­ზე, რო­მე­ლიც კონ­კრე­ტულ სო­ცი­ა­ლურ ჯგუფს: ოჯა­ხურ ძა­ლა­დო­ბას გა­მოქ­ცე­უ­ლებს და ქვრი­ვებს მო­ი­ცავს. ამე­რი­კა­ში არ­სე­ბობს spousal support group-ები, რომ­ლის ანა­ლო­გის სა­ქარ­თვე­ლო­ში იმპლე­მენ­ტა­ცი­ა­ზე ვმუ­შა­ობთ. რა გი­თხრათ, საქ­მე ბევ­რია, შემ­სრუ­ლე­ბე­ლიც ბევ­რი. პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლე­ბის დიდი ნა­კა­დი წა­მო­ვი­და ემიგ­რა­ცი­ა­ში, ვფიქ­რობ მათი პო­ტენ­ცი­ა­ლი გა­მო­სა­ყე­ნე­ბე­ლია.

- და­სას­რულს, თქვენს ამე­რი­კულ ოც­ნე­ბა­ზე გკი­თხავთ, ალ­ბათ თქვენს უახ­ლო­ეს მო­მა­ვალ­ში სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბა­ზე ნაკ­ლე­ბად ფიქ­რობთ?

- ამე­რი­კუ­ლი ოც­ნე­ბა...ვფიქ­რობ ჯერ ძა­ლი­ან შორს ვარ თა­ვი­სუფ­ლე­ბის და შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბის იდე­ა­ლამ­დე, თუმ­ცა ვფიქ­რობ რომ კი, ამე­რი­კუ­ლი ოც­ნე­ბის ასას­რუ­ლებ­ლად მყარ ნა­ბი­ჯებს ვდგამ. Self Made Person-არის ამე­რი­კუ­ლი ოც­ნე­ბის მთა­ვა­რი მოქ­მე­დი გმი­რი და კი, ზუს­ტად ასე­თი ვარ. სა­კუ­თა­რი შრო­მით, პრინ­ცი­პე­ბით, ძა­ლის­ხმე­ვით მივ­დი­ვარ მიზ­ნამ­დე. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩა­მოს­ვლას დიდი ხნით არა, თუმ­ცა ვგეგ­მავ. ჩემი ამე­რი­კუ­ლი ოც­ნე­ბა ოჯა­ხის და მე­გობ­რე­ბის გა­რე­შე ვერ წარ­მო­მიდ­გე­ნია.