ცნო­ბილ დი­ზა­ი­ნერს თათა ვარ­და­ნაშ­ვილს ბოლო რამ­დე­ნი­მე წე­ლია, რიგი მი­ზე­ზე­ბის გამო შე­მოქ­მე­დე­ბით ცხოვ­რე­ბა­ში ტაიმ-აუტი აქვს აღე­ბუ­ლი. ამის შე­სა­ხებ რამ­დე­ნი­მე თვის წინ, დიდი ხნის დუ­მი­ლის შემ­დეგ, ექ­სკლუ­ზი­უ­რი ინ­ტერ­ვიუ მოგ­ვცა. (წა­ი­კი­თხეთ: "ოჯა­ხის წევ­რებ­მა არ და­მინ­დეს, იძუ­ლე­ბუ­ლი გავ­ხდი სა­ხე­ლი და გვა­რი შე­მეც­ვა­ლა" - რას საქ­მი­ა­ნობს ერთ დროს ცნო­ბი­ლი დი­ზა­ი­ნე­რი: თათა ვარ­და­ნაშ­ვი­ლი მძი­მე დღე­ებ­ზე, ოჯახ­სა და გეგ­მებ­ზე)

ამ­ჯე­რად მას­თან სა­მე­ურ­ნე გა­მოც­დი­ლე­ბა­სა და სო­ფელ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა­ზე ვი­სა­უბ­რებთ. თბი­ლის­ში და­ბა­დე­ბულ­სა და გაზ­რდილ თა­თას მე­ურ­ნე­ო­ბის კუ­თხით არც ისე მცი­რე გა­მოც­დი­ლე­ბა აქვს. ჰყავს თხე­ბი, უვ­ლის ვე­ნახს, აყე­ნებს ღვი­ნოს და უზო­მოდ უყ­ვარს მა­მა­პა­პი­სე­უ­ლი სო­ფე­ლი არ­თა­ნა. ეს ყვე­ლა­ფე­რი კი მისი პაპა-ბე­ბი­ის იქ და­წყე­ბუ­ლი საქ­მის გაგ­რძე­ლე­ბაა...

ამას­თან, აქვს კი­დევ სა­ინ­ტე­რე­სო გეგ­მე­ბი, რა­ზეც ვრცლად მას­თან ამ ინ­ტერ­ვი­უ­დან შე­ი­ტყობთ.

- არა მარ­ტო მე ვარ თბი­ლის­ში და­ბა­დე­ბუ­ლი და გაზ­რდი­ლი, დე­დის მხრი­დან მე­ცხრე და მა­მის მხრი­დან მეშ­ვი­დე თა­ო­ბის თბი­ლი­სე­ლი ვარ. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, სო­ფელ­თან მჭიდ­რო კავ­ში­რი ყო­ველ­თვის გვქონ­და. არც მა­მის მხა­რე და არც დე­დის, თა­ვის წარ­მო­მავ­ლო­ბას არ კარ­გავ­დნენ. მუდ­მი­ვად ინარ­ჩუ­ნებ­დნენ მა­მა­პა­პი­სე­ულ კარ-მი­და­მოს და სო­ფელ­თან კავ­შირს. ამი­ტომ ზა­ფხულ­ში ტრა­დი­ცი­უ­ლად ჯერ სა­გა­რე­ჯო­ში ჩავ­დი­ო­დით, სა­დაც დე­და­ჩე­მის დე­დას მა­მა­პა­პი­სე­უ­ლი კერა ჰქონ­და - უძ­ვე­ლე­სი რი­კუ­ლე­ბი­ა­ნი სახ­ლი. ბავ­შვო­ბა­ში იქ სა­ზა­ფხუ­ლო არ­და­დე­გე­ბის ნა­ხე­ვარს ვა­ტა­რებ­დი.

15 წლის რომ ვი­ყა­ვი, მა­მამ თე­ლა­ვის რა­ი­ონ­ში, თა­ვის სო­ფელ არ­თა­ნა­ში, სა­დაც პა­პას ძი­რძვე­ლი მიწა-წყა­ლია, ძვე­ლი სახ­ლი შე­ი­ძი­ნა. იქ სამ­კვიდ­რო მიწა გვაქვს. სახ­ლს რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცია ჩა­უ­ტა­რა. მალე ბე­ბი­ას (მა­მის დედა) მე­ო­თხე სტა­დი­ის ავ­თვი­სე­ბი­ა­ნი სიმ­სივ­ნე აღ­მო­აჩ­ნდა, არა­ნა­ირ იმედს არ გვაძ­ლევ­დნენ, რომ გა­დარ­ჩე­ბო­და. 80-იანი წლე­ბი იყო და ექიმ ბე­ბი­ას ასე­ვე ექი­მებ­მა დარ­ჩე­ნი­ლი დრო­ის გა­ტა­რე­ბა, კრის­ტა­ლუ­რად სუფ­თა ჰა­ერ­ზე ურ­ჩი­ეს. მათი თქმით, რად­გან სამი დღის სი­ცო­ცხლე ჰქონ­და დარ­ჩე­ნი­ლი, გა­და­წყვი­ტა, მა­მა­ჩემს სო­ფელ­ში, სუფ­თა ჰა­ერ­ზე გა­და­ეყ­ვა­ნა. იქ პა­პას ნა­თე­სა­ვე­ბი ჰყავ­და. არ­თა­ნა მა­შინ საკ­მა­ოდ გა­მარ­თუ­ლი სო­ფე­ლი იყო, წყა­ლი ჰქონ­და და ნორ­მა­ლუ­რი სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი პი­რო­ბე­ბი. მოკ­ლედ, 17 წლის რომ გავ­ხდი, იქ იყო უკვე გა­მარ­თუ­ლი სახ­ლი და ბე­ბი­ას ჰქონ­და კარ­გი მე­ურ­ნე­ო­ბა. ის გა­დარ­ჩა და იცო­ცხლა იმ­დენ ხანს, რომ დე­მეტ­რე გა­მაზ­რდე­ვი­ნა.

- არა­და ერთი კვი­რის სი­ცო­ცხლის გა­რან­ტია მის­ცეს, ხომ?

- კი, მოს­კო­ვის ონ­კო­ლო­გი­ის წამ­ყვან ცენ­ტრმა... მან ამ დი­აგ­ნო­ზი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი 12 წელი იცო­ცხლა. მო­უ­ა­რა ლო­გი­ნად ჩა­ვარ­დნილ მე­უღ­ლეს და ინ­სულ­ტით გარ­და­იც­ვა­ლა. 12 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში, გარ­და იმი­სა, რომ იქა­უ­რო­ბა ააყ­ვა­ვა, იქ გა­და­ი­ტა­ნა თა­ვი­სი სტო­მა­ტო­ლო­გი­უ­რი კა­ბი­ნე­ტიც. ავ­ბე­დი­თი 90-იანი წლე­ბი, შიმ­ში­ლის, გა­უ­საძ­ლი­სი ში­შის პე­რი­ო­დი მან გა­დაგ­ვა­ტა­ნი­ნა. სახ­ლი არ­თა­ნა­ში იყო ჩვე­ნი და მა­მი­დის ოჯა­ხე­ბის ერ­თა­დერ­თი თავ­შე­სა­ფა­რი. იმ პე­რი­ოდ­ში ასე გა­დარ­ჩა და ჩვენც გა­დაგ­ვარ­ჩი­ნა...

ჰყავ­და ფრინ­ვე­ლე­ბი, პი­რუ­ტყვი, ვე­ნა­ხი, რო­მელ­საც პა­პას­თან ერ­თად უვ­ლი­და. გვქონ­და ჩვე­ნი სა­კუ­თა­რი ღვი­ნო. ბე­ბია ტა­ნი­ნის­გან წიგნ­ში ამო­კი­თხულ მშრალ ნა­ყენს აკე­თებ­და, რო­მელ­საც უზ­მო­ზე იღებ­და, რომ ორ­გა­ნიზ­მში სი­თხის ბა­ლან­სი შე­ევ­სო. კიბო ფაქ­ტობ­რი­ვად, ასე და­ა­მარ­ცხა. ჩემი ორი­ვე ბე­ბია მა­მის და დე­დის დე­დე­ბი ბა­ღე­ლე­ბი იყ­ვნენ, ერ­თად სწავ­ლობ­დნენ „სა­მე­დი­ცი­ნო­ზე“, მე­ო­რე მსოფ­ლიო ომის დროს ერ­თდრო­უ­ლად მო­უ­ვი­დათ გაწ­ვე­ვა ფრონ­ტი­დან და მო­წი­ნა­ვე ხაზ­ზე იყ­ვნენ. ერ­თდრო­უ­ლად და­ო­ჯახ­დნენ.... დედა და მამა ერთ დღეს არი­ან და­ბა­დე­ბუ­ლე­ბი. რო­გო­რი სა­ო­ცა­რიც არ უნდა იყოს, ერთ ბე­ბი­ას მე­ო­რე ბე­ბია (მა­მის დე­დას დე­დის დედა) ხელ­ში ჩა­აკ­ვდა. იმა­საც სიმ­სივ­ნე ჰქონ­და. ქი­მი­ო­თე­რა­პია ჩა­უ­ტა­რეს და თა­ვის და­ა­ვა­დე­ბას­თან ისე გამ­კლა­ვე­ბა ვერ შეძ­ლო.

- ისე მა­მის დედა მა­ინც რო­გორ გა­უმკლავ­და ასეთ მძი­მე სენს?

- მან ოპე­რა­ცი­ის შემ­დეგ ყვე­ლა მე­დი­კა­მენ­ტის მი­ღე­ბა­ზე, ქი­მი­ო­თე­რა­პი­ა­ზე და ნე­ბის­მი­ერ სხვა თე­რა­პი­ა­ზე უარი თქვა. რო­გორც ექიმ­მა, თა­ვი­სი გა­ნათ­ლე­ბის კომ­პე­ტენ­ცი­ა­ში უმ­კურ­ნა­ლა სა­კუ­თარ თავს, სუფ­თა ჰა­ე­რით და ხალ­ხუ­რი მე­დი­ცი­ნით. და­ა­ნე­ბა ფარ­მა­კო­ლო­გი­უ­რი წიგ­ნე­ბის კი­თხვას თავი და ხალ­ხურ მე­დი­ცი­ნას ჩა­უღ­რმავ­და.

ამ­დე­ნად, სახ­ლი არ­თა­ნა­ში ჩემ­თვის ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. თუმ­ცა მა­მის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ ცოტა მი­ჭირს იქ კა­რის შე­ღე­ბა... მაგ­რამ მა­მის ავად­მყო­ფო­ბის ამ­ბა­ვი რომ შე­ვი­ტყვე, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ეკო­ნო­მი­უ­რად არა­ნა­ი­რი სა­შუ­ა­ლე­ბა არ მქონ­და, კრე­დი­ტი ავი­ღე და იმ სახ­ლის რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცია და­ვი­წყე. თავს იმას ვერ ვპა­ტი­ობ, რომ მა­მის იქ გა­დაყ­ვა­ნა ვერ მო­ვას­წა­რი. მან სხი­ვუ­რი თე­რა­პი­ის დროს დამ­წვრო­ბა მი­ი­ღო და სეფ­სი­სით გარ­და­იც­ვა­ლა. დედა ექი­მი მყავს და მარ­ტო მე არ ვწყვეტ­დი მა­მის მკურ­ნა­ლო­ბის სა­კითხს, მის­თვის ისე რომ მემ­კურ­ნა­ლა, რო­გორც ეს ბე­ბი­ამ შეძ­ლო. ამი­ტომ მო­რა­ლუ­რად გა­ნად­გუ­რე­ბუ­ლი ვარ, რომ ვერ შევ­ძე­ლი სი­ცო­ცხლის ბოლო წლე­ბი მა­მას­თან ერ­თად არ­თა­ნას სახ­ლში გა­მე­ტა­რე­ბი­ნა.

- ბე­ბი­ამ თა­ვის ცხოვ­რე­ბით პა­ტა­რებს მა­გა­ლი­თი მოგ­ცათ...

- ბე­ბია თბი­ლის­ში ყაზ­ბე­გის გამ­ზირ­ზე 14 ნო­მერ­ში ძვე­ლი „მე­დი­კე­ბის სახ­ლში“ ცხოვ­რობ­და. ამას­თან ერ­თად, „მეტ­რომ­შე­ნის“ და­სახ­ლე­ბა­ში სა­ა­გა­რა­კედ კერ­ძო სახ­ლი ჰქონ­და, რო­მე­ლიც მოგ­ვი­ა­ნე­ბით გა­ყი­დეს, მაგ­რამ იქაც სულ მუ­შა­ობ­და, მე­ურ­ნე­ო­ბას მის­დევ­და, ვე­უბ­ნე­ბო­დით, რა გინ­და, და­ის­ვე­ნე, იქ მი­წას­თან მუ­შა­ო­ბა არც დე­დას და არც მა­მას უნ­დო­და. სულ ამ­ბობ­და, მე ომი გა­მო­ვი­ა­რე და ვიცი, შიმ­ში­ლი რას ნიშ­ნავ­სო. სამ­სა­ხუ­რი­დან თა­ვი­სუ­ფალ დროს ბოს­ტანს ამუ­შა­ვებ­და, ჰყავ­და ქათ­მე­ბი. მე და ჩემი მა­მი­დაშ­ვი­ლი შრო­მას ბავ­შვო­ბი­დან იქ მიგ­ვაჩ­ვია. ბე­ბი­ას ვეხ­მა­რე­ბო­დით. მე­ბა­ღე­ო­ბის მი­მარ­თუ­ლე­ბით იქი­დან და­ი­წყო ჩემი პირ­ვე­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბა.

გა­ზა­ფხულ­ზე აუ­ცი­ლებ­ლად ვთე­სავ­დით მწვა­ნილს, ყვა­ვი­ლებს, ვრგავ­დით ხე­ებს. გვქონ­და პა­ტა­რა თოხი. მი­წის სიყ­ვა­რუ­ლი, მას­თან მჭიდ­რო კავ­ში­რი და შრო­მა ნამ­დვი­ლად გვას­წავ­ლა.

- რა ხდე­ბა ახლა არ­თა­ნა­ში, თქვენს მა­მულ­ში?

- სახ­ლს რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცია ჩა­ვუ­ტა­რე, შე­ვი­ძი­ნე ჯი­ში­ა­ნი თხე­ბი და გა­დავ­წყვი­ტე, სა­ო­ჯა­ხო მე­ურ­ნე­ო­ბა მო­მე­წყო. ვე­ნა­ხი გვაქვს და ბე­ბი­ის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ მას­თან კავ­ში­რი არ შეგ­ვი­წყვე­ტია. ვუვ­ლით, მოგ­ვყავს მო­სა­ვა­ლი, ნა­წილს ოჯა­ხის­თვის მო­ვიხ­მართ, ვწუ­რავ, სა­ერ­თოდ ღვი­ნოს ყო­ველ­თვის ვა­ყე­ნებ­დით. და­ნარ­ჩენ მო­სა­ვალს ქარ­ხა­ნა­ში ვა­ბა­რებ­დით. იმ თან­ხით კი სხვა­დას­ხვა ჯი­შის ყუ­რძენს ვა­მა­ტებ­დით. გვაქვს მა­რა­ნი, სა­დაც ძი­რძვე­ლი ქვევ­რე­ბია. მიწა 800 კვად­რა­ტუ­ლი მეტ­რია.

- მოკ­ლედ, თხე­ბი­თაც და­ინ­ტე­რეს­დი?

- კი, მაგ­რამ ამ­ჟა­მად ისი­ნი არ­თა­ნა­ში აღარ არი­ან. ალ­პუ­რი თხე­ბი, ზა­ნუ­რი და რუ­სუ­ლი ჯი­შე­ბია, რომ­ლებ­საც ლაქ­ტა­ცი­ის მა­ღა­ლი ხა­რის­ხი აქვთ. მინ­დო­და და კი­დევ მაქვს სურ­ვი­ლი, რომ მქონ­დეს დიდი მე­ურ­ნე­ო­ბა. არ­სე­ბობს თხის ჯიში, წა­ლენ­ჯი­ხუ­რი, რო­მე­ლიც ოდით­გან­ვე გა­მორ­ჩე­უ­ლია რძით. მისი ფორ­მუ­ლა გა­მოკ­ვლე­უ­ლია და ყვე­ლა­ზე ახლო დგას დე­დის რძეს­თან. მოკ­ლედ მყავს ასე­თი თხა, სა­ხე­ლად მოლი, რო­მე­ლიც წა­ლენ­ჯი­ხი­დან ჩა­მო­ვიყ­ვა­ნე. ზა­ნურ თხას­თან მინ­და შე­ვაჯ­ვა­რო ისე, რომ არ დავ­კარ­გო რძის ხა­რის­ხი.

- და რა­ტომ აღარ არი­ან ახლა თხე­ბი არ­თა­ნა­ში?

- რამ­დე­ნი­მე თხას სო­ფელ­ში თვით­ნე­ბუ­რად ლიკ­ვი­და­ცია ჩა­უ­ტა­რეს, მო­ი­პა­რეს კი­დეც... რა­ღაც გა­ურ­კვევ­ლო­ბაა, არ­თა­ნას გამ­გე­ბელ­სა და ჩემ შო­რის... მოკ­ლედ, 70 ძვი­რად ღი­რე­ბუ­ლი თხი­დან 10 თხა რომ დავ­კარ­გეთ, ძა­ლი­ან კომ­პე­ტენ­ტურ მე­ურ­ნე­ო­ბა­ში, მე­გობ­რის დიდ­სა და წარ­მა­ტე­ბულ ფერ­მა­ში გა­და­ვიყ­ვა­ნე. იქ თავს მშვე­ნივ­რად გრძნო­ბენ. მივ­დი­ვარ, ჩემი ხე­ლით ვცრი, ვა­მუ­შა­ვებ, ყვე­ლა­ფერს, რას სა­ჭი­როა, ვუ­კე­თებ, ვე­ფე­რე­ბი, მცნო­ბენ... თხის საწ­ვე­ლი აპა­რა­ტიც კი მაქვს.

- ამ კუ­თხით ასე­თი აქ­ტი­ვო­ბა რას ნიშ­ნავს შენ­თვის?

- წლე­ბის მან­ძილ­ზე ჩემი აქ­ტი­უ­რი სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი ცხოვ­რე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო არ მქონ­და, რომ სოფ­ლის ცხოვ­რე­ბა­ში რა დო­ზი­თაც ახლა ვსაქ­მი­ა­ნობ, ასე­თი ჩარ­თუ­ლი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. მგო­ნია, რომ თუ ერთ მტკა­ველ მი­წას და­ვა­მუ­შა­ვებ და ზედ ხეს გა­ვა­ხა­რებ, ყვა­ვილს დავრგავ, მით ერთ პა­ტა­რა აგურს დავ­დებ ჩემი ქვეყ­ნის აღმშე­ნებ­ლო­ბა­ში.

ვი­სურ­ვებ­დი, ჩემს სი­ცო­ცხლე­ში მე­ნა­ხა სა­ქარ­თვე­ლო გამ­თლი­ა­ნე­ბუ­ლი, აყ­ვა­ვე­ბუ­ლი და მისი თი­თო­ე­უ­ლი მი­წის ნაკ­ვე­თი ზუს­ტად ისე და­მუ­შა­ვე­ბუ­ლი, რო­გორც ეს სხვა გან­ვი­თა­რე­ბულ ქვეყ­ნებ­შია. ამის მწვერ­ვა­ლი კი მინ­და, იყოს ეკო­ლო­გი­უ­რად სუფ­თა პრო­დუქ­ტი, ასე­ვე სრუ­ლად და სწო­რად იყოს ის ენერ­გია, პო­ტენ­ცი­ა­ლი გა­მო­ყე­ნე­ბუ­ლი, რაც სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ­სე­ბობს. მათ შო­რის, მზის ენერ­გი­აც... რაც ზედ­მე­ტი და­ბინ­ძუ­რე­ბის­გან დაგ­ვი­ცავს. ჩემს სო­ფელს, არ­თა­ნას ნამ­დვი­ლად აქვს იმის სა­შუ­ა­ლე­ბა, რომ ერთ-ერთი სუფ­თა სოფ­ლის მა­გა­ლი­თი იყოს სა­ქარ­თვე­ლო­ში.

- შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი პა­უ­ზის დას­რუ­ლე­ბას არ აპი­რებ? არ და­უბ­რუნ­დე­ბი საყ­ვა­რელ საქ­მეს?

- რა­ღაც­ნა­ი­რად ვხდე­ბი, რომ შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი არე­ა­ლის გა­რე­შე ვერ გავძლებ. ძა­ლი­ან დიდი სურ­ვი­ლი მქონ­და, სო­ფელ­ში, ჩვე­ნი ძი­რძვე­ლი კე­რის მო­მიჯ­ნა­ვე ტა­ძა­რი აღ­მედ­გი­ნა და მო­მე­ხა­ტა. მისი აღ­დგე­ნა მა­მის და პა­პე­ბის ან­დერ­ძიც იყო. ამ საქ­მით კი შთა­მო­მავ­ლო­ბის­თვის რა­ღაც და­მე­ტო­ვე­ბი­ნა, მაგ­რამ ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბე­ბი მხვდე­ბა. სა­პატ­რი­არ­ქო­ში არ­ქი­ტექ­ტუ­რუ­ლი საბ­ჭოს თავ­მჯდო­მა­რეა მე­უ­ფე და­ვით ალა­ვერ­დე­ლი, რომ­ლის ეპარ­ქი­ა­შიც ჩვე­ნი სო­ფე­ლი შე­დის და დახ­მა­რე­ბის­თვის უნდა მივ­მარ­თო. ამას­თან, ჩემს ძველ პრო­ფე­სი­ას მინ­და და­ვუბ­რუნ­დე - თუნ­დაც სას­წავ­ლე­ბე­ლი აღ­ვად­გი­ნო, რომ და­მა­ტე­ბი­თი შე­მო­სა­ვა­ლი შევ­ქმნა, რად­გა­ნაც არ არის მარ­ტი­ვი ამ ყვე­ლაფ­რის უსახ­სროდ გა­კე­თე­ბა.

ასე­ვე ვი­სურ­ვებ­დი, პრო­ფე­სი­უ­ლი სას­წავ­ლე­ბე­ლი აღ­მედ­გი­ნა, რომ­ლის ნა­წი­ლიც ჩემ­სა­ვე სო­ფელ­ში იქ­ნე­ბო­და და ბავ­შვებს ზო­გად გა­ნათ­ლე­ბას­თან ერ­თად და­ვეხ­მა­რე­ბო­დი, შე­ე­ძი­ნათ პრო­ფე­სი­უ­ლი უნარ-ჩვე­ვე­ბი, რა­საც თი­თო­ე­უ­ლი გოგო წარ­მა­ტე­ბით გა­მო­ი­ყე­ნებ­და ოჯახ­ში. ოჯა­ხის წევ­რებს შე­უ­კე­რავ­და რო­გორც ტან­საც­მელს, ისე ფეხ­საც­მელს...

- გი­სურ­ვებ, რომ ჩა­ნა­ფიქ­რე­ბი აგიხ­დეს...

- სკო­ლა­ში რომ ვსწავ­ლობ­დი, ყვე­ლა იმ ად­გი­ლას, სა­დაც ნან­გრე­ვებს გა­და­ვეყ­რე­ბო­დი, იმ შე­ნო­ბას, ხიდს, ტა­ძარს ვხა­ტავ­დი ისე, აღ­დგე­ნი­ლი რო­გორც წარ­მო­მედ­გი­ნა. იმე­დი მაქვს, ღმერ­თი დე­და­მი­წი­დან ისე არ გა­მიყ­ვანს, რომ ეს სურ­ვი­ლი არ ამის­რულ­დეს. არ­თა­ნა­ში ჩემს ეზო­ში ჩემი და მა­მის მიერ სო­ხუ­მი­დან ჩა­მო­ტა­ნი­ლი პალ­მა ხა­რობს. სკო­ლა რომ და­ვამ­თავ­რე, მა­მამ სა­მოგ­ზა­უ­როდ გე­მით „შოთა რუს­თა­ვე­ლი“ ევ­რო­პის გარ­შე­მო წა­მიყ­ვა­ნა. ბა­თუ­მის პორ­ტი­დან გა­ვე­დით. ბა­თუმ­ში რომ დავ­ბრუნ­დით, მა­მამ თა­ვის სამ­სა­ხუ­რებ­რივ საქ­მე­ზე სო­ხუმ­ში მეც წა­მიყ­ვა­ნა. ინ­ჟი­ნე­რი იყო და იქაც ჰქონ­დათ სა­წარ­მო. სო­ხუმ­ში, იმ წარ­მო­ე­ბის უფ­როს­მა ას­წლო­ვა­ნი პალ­მის ხე დაგ­ვახ­ვედ­რა, რო­მე­ლიც ჩა­მო­ვი­ტა­ნეთ და არ­თა­ნა­ში, ეზო­ში დავრგეთ, უკვე სახლზე მა­ღა­ლია...ასე რომ, გამ­თლი­ა­ნე­ბუ­ლი, ძლი­ე­რი სა­ქარ­თვე­ლო მინ­და, მალე ვნა­ხო.

იხი­ლეთ ასე­ვე:

• "თა­ვის დრო­ზე მე და მაკა შევ­თან­ხმდით, რომ მე ტან­საც­მლის კე­თე­ბას აღარ მი­ვუბ­რუნ­დე­ბო­დი" - რას ამ­ბობს თათა ვარ­და­ნაშ­ვი­ლი ასა­თი­ან­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა­სა და ჩა­მო­შო­რე­ბულ კო­ლე­გებ­ზე?