სა­აღ­დგო­მო ეპის­ტო­ლე

სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქის, მცხე­თა-თბი­ლი­სის მთა­ვა­რე­პის­კო­პო­სი­სა და ბიჭ­ვინ­თი­სა და ცხუმ-აფხა­ზე­თის მიტ­რო­პო­ლიტ

ილია II-ის

ყოვ­ლადსამ­ღვდე­ლო­ნო მღვდელმთა­ვარ­ნო, ღირ­სნო მო­ძღვარ­ნო, დი­ა­კონ­ნო, ბერ-მო­ნო­ზონ­ნო, ხე­ლი­სუ­ფალ­ნო, სა­ქარ­თვე­ლოს წმინ­და მარ­თლმა­დი­დე­ბე­ლი ეკ­ლე­სი­ის ყო­ველ­ნო წევ­რნო, მკვიდ­რნო ივე­რი­ი­სა და ჩვე­ნი ქვეყ­ნის სა­ზღვრებს გა­რეთ მცხოვ­რებ­ნო თა­ნა­მე­მა­მუ­ლე­ნო,

"გა­მო­ვი­და სიძე ჯო­ჯო­ხე­თი­დან, მკვდრე­თით აღ­დგა ძლი­ე­რე­ბით შე­მო­სი­ლი, სიკ­ვდი­ლი დათ­რგუ­ნა და ტყვე­ნი გა­ა­თა­ვი­სუფ­ლა“ (წმ. იო­ა­ნე ოქ­რო­პი­რი)

ქრის­ტე აღ­დგა!

დგე­ბა ჟამი ახა­ლი პა­ს­ე­ქი­სა!

დღეს ზე­ი­მობს ცა და მიწა, ხი­ლუ­ლი და უხი­ლა­ვი სამ­ყა­რო; რა თქმა უნდა, ვზე­ი­მობთ ჩვენც, რად­გან ამ სას­წა­უ­ლით დას­რულ­და ამ­ქვეყ­ნად მა­ცხოვ­რის ღმერ­თკა­ცობ­რი­ვი, გო­ნე­ბის­თვის მი­უწ­ვდო­მე­ლი ღვაწ­ლი, ჩვე­ნი ხსნი­სათ­ვის გა­ღე­ბუ­ლი.

ამ­პარ­ტავ­ნე­ბის გამო აკ­რძა­ლუ­ლი ხის­კენ ადა­მის გაწ­ვდი­ლი ხე­ლის ნაც­ვლად, მწყემ­სი კე­თი­ლი სა­კუ­თარ ხელს იწ­ვდის ჯვარ­ზე მი­სამ­სჭვა­ლად, გან­დი­დე­ბის ნაც­ვლად თავ­ზე ეკ­ლი­ან გვირ­გვინს იდ­გამს და ჩვე­ნი ცხო­ნე­ბის სა­ნაც­ვლოდ, თა­ვის სი­ცო­ცხლეს სწი­რავს.

ამ სა­ო­ცარ­მა მსხვერ­პლმა სიკ­ვდი­ლი­სა და ჯო­ჯო­ხე­თის საკ­ვრელ­თა­გან იხ­სნა ძვე­ლი აღ­თქმის მარ­თალ­თა სულ­ნი, ადა­მი­დან და ევა­დან ვიდ­რე ქრის­ტეს აღ­დგო­მამ­დე შეს­ვე­ნე­ბულ­ნი და ცათა სა­სუ­ფევ­ლი და­უმ­კვიდ­რა მათ.

აღ­დგო­მის შემ­დეგ კი, სა­სუ­ფევ­ლის კარი ღიაა ყვე­ლა ქრის­ტი­ა­ნის­თვის, რო­მელ­ნიც სუ­ლით და ხორ­ცით გან­წმენ­დილ­ნი წარ­დგე­ბი­ან ღვთის წი­ნა­შე. ასეთ ადა­მი­ან­თა სუ­ლებს ჯო­ჯო­ხე­თი უკვე ვე­ღარ ეხე­ბა და გარ­დაც­ვა­ლე­ბი­დან ორ­მო­ცი დღის შემ­დეგ ისი­ნი უფ­ლის სა­ვა­ნე­თა შინა გა­ნის­ვე­ნე­ბენ.

ამ სი­ხა­რულს ათას­წლე­ულ­თა მან­ძილ­ზე ელოდ­ნენ თა­ო­ბე­ბი.

უფა­ლი მო­ვი­და, რომ წი­ნა­ძღვრად ექ­ცეს ჩვენს აზრს, გრძნო­ბას, მოქ­მე­დე­ბას, სუ­ლი­სა და გუ­ლის წა­დილს; რომ დაგ­ვეხ­მა­როს, შე­მოვ­ბრუნ­დეთ და გა­მო­ვას­წო­როთ ჩვე­ნი და­ცე­მუ­ლი ბუ­ნე­ბის ნაკ­ლო­ვა­ნე­ბა­ნი; სუ­ლი­ე­რად გა­ვი­მარ­თოთ და ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბა მა­რა­დი­უ­ლად მო­ზე­ი­მე ზე­ცის­კენ მი­მა­ვა­ლი გზის და­სა­წყი­სად ვაქ­ცი­ოთ.

რა თქმა უნდა, ჩვენს სულ­სა და სხე­ულ­ში ფეს­ვგად­გმუ­ლი ცოდ­ვი­სა­გან თა­ვის დახ­სნა ჭირს, რად­გან ეშ­მა­კი ათას­ნა­ირ მა­ხეს უგებს მორ­წმუ­ნეთ, რომ ღვთის გზა და­ა­ვი­წყოს.

ამი­ტო­მაც ყვე­ლა ქრის­ტეს­მოყ­ვა­რეს აუ­ცი­ლებ­ლად ეკ­ლი­ა­ნი და ვიწ­რო ბი­ლი­კის გავ­ლა მო­უ­წევს და ამი­სათ­ვის მზად უნდა ვი­ყოთ.

დრო ისე­დაც დამ­ძიმ­და, მაგ­რამ არ შედ­რკეთ! მთა­ვა­რია, ნე­ბის­მი­ე­რი ვი­თა­რე­ბი­დან სწო­რი დას­კვნა გა­მო­ვი­ტა­ნოთ, ღმერ­თს არ გან­ვე­შო­როთ და მუ­დამ გვახ­სოვ­დეს მისი სი­ტყვე­ბი: "მე ვარ უფა­ლი, შენი ღმერ­თი, შენი მარ­ჯვე­ნის გან­მამ­ტკი­ცე­ბე­ლი, მთქმე­ლი შენ­და მო­მართ: ნუ გე­ში­ნია, მე შე­გე­წე­ვი“ (ეს.41.13); გვახ­სოვ­დეს და გჯე­რო­დეს ისიც, რომ ბო­ლოს მა­ინც "უფ­ლის მორ­წმუ­ნეთ ყო­ვე­ლი­ვე კე­თი­ლად წა­რე­მარ­თე­ბათ.“

უფა­ლი ყვე­ლას სიყ­ვა­რუ­ლით ელის თა­ვის­თან, გან­სა­კუთ­რე­ბით - მო­ნა­ნულ ცოდ­ვილთ, თუნ­დაც რომ მე­თერ­თმე­ტე ჟა­მის მუ­შაკ­ნი იყ­ვნენ ისი­ნი და ზე­ცის­კენ მი­მა­ვალ აღ­მარ­თზე შედ­გო­მა­სა და თა­ნად­გო­მას სთა­ვა­ზობს მათ.

ასე რომ, წუ­თი­სოფ­ლის ყო­ვე­ლი დღე მორ­წმუ­ნე­თათ­ვის სუ­ლი­ერ სიკ­ვდილ­სა და სი­ცო­ცხლეს შო­რის ბრძო­ლის ას­პა­რე­ზია. ამ ბრძო­ლა­ში გა­მარ­ჯვე­ბა გვმარ­თებს. ხსნის გზა გაკ­ვა­ლუ­ლია, მის გა­სავ­ლე­ლად კი ყვე­ლას პი­როვ­ნუ­ლად ჩვე­ნი შრო­მა გვაქვს გა­სა­წე­ვი.

"სა­სუ­ფე­ვე­ლი ცათა იი­ძუ­ლე­ბის; და რო­მელ­ნი აი­ძუ­ლებ­დენ, მათ მი­ი­ტა­ცონ იგი“ (მთ. 11, 12), - გვას­წავ­ლის მა­ცხო­ვა­რი; ანუ ცათა სა­სუ­ფე­ვე­ლი დიდი ძა­ლის­ხმე­ვით მო­ი­პო­ვე­ბა და ვინც ამ ღვაწლს გას­წევს, ის და­იმ­კვიდ­რებს მას­ში ად­გილს.

*****

რო­გორც აღ­ვნიშ­ნეთ, მა­ცხოვ­რის აღ­დგო­მის შემ­დეგ ძვე­ლი და ახა­ლი აღ­თქმის მარ­თალ­თა სულ­ნი ღვთის სა­უფ­ლოს მკვიდ­რნი გახ­დნენ და ხდე­ბი­ან, მაგ­რამ მხო­ლოდ სუ­ლით მყო­ფო­ბა ცათა შინა ჩვენ­თვის არ არის სრულ­ყო­ფი­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბა.

მა­ცხოვ­რის გა­მომხსნე­ლო­ბი­თი ღვაწ­ლით სული თა­ვის უხრწნელ სხე­ულს აუ­ცი­ლებ­ლად შე­ი­მო­სავს და რო­გორც ჯვარ­ცმით მარ­თალ­თა სულ­ნი ერ­თი­ა­ნად დახ­სნილ იყ­ვნენ ჯო­ჯო­ხე­თის ტყვე­ო­ბი­სა­გან და ზე­ცი­ურ დი­დე­ბა­ში გა­და­ი­ნაც­ვლეს, ასე­ვე ქრის­ტეს მე­ო­რედ მოს­ვლის შემ­დეგ მოხ­დე­ბა მკვდარ­თა სა­ყო­ველ­თაო აღ­დგო­მა.

"მო­ის­მე­ნენ საფ­ლავ­ში მყოფ­ნი ღვთის ძის ხმას და გა­მოვ­ლენ სი­კე­თის მოქ­მედ­ნი სი­ცო­ცხლის აღ­დგო­მა­ში, ხოლო უკე­თუ­რე­ბა­თა მოქ­მედ­ნი სას­ჯე­ლის აღ­დგო­მა­ში“ (ინ.5:28-29).

გარ­დაც­ვლილ მარ­თალ­თა ხვედრზე კი ასე წერს წმინ­და წე­რი­ლი: "ითე­სე­ბა ხრწნი­ლე­ბა­ში და აღ­დგე­ბა უხრწნე­ლე­ბა­ში, ითე­სე­ბა უძ­ლუ­რე­ბა­ში და აღ­დგე­ბა ძლი­ე­რე­ბა­ში, ითე­სე­ბა უპა­ტი­ო­ბა­ში, აღ­დგე­ბა დი­დე­ბა­ში, ითე­სე­ბა მშვინ­ვი­ე­რი სხე­უ­ლი და აღ­დგე­ბა სუ­ლი­ე­რი სხე­უ­ლი“ (1კორ. 15:42-44)

და მა­ინც, რა არის ამის სა­ფუძ­ვე­ლი?

იესო ქრის­ტეს მი­წი­ე­რი მყო­ფო­ბა, ჯვარ­ცმამ­დეც და ჯვარ­ცმის შემ­დეგ ამაღ­ლე­ბამ­დეც, ნე­ბის­მი­ე­რი დრო­ის მორ­წმუ­ნე ქრის­ტი­ა­ნის­თვის ცხოვ­რე­ბი­სა და აზ­როვ­ნე­ბის წე­სის გან­მსა­ზღვრე­ლია და "თუ გვწამს, რომ იესო მოკ­ვდა და აღ­დგა, ასე­ვე ღმერ­თი მა­თაც (მარ­თლებს), რო­მელ­ნიც და­ძი­ნე­ბულ­ნი (გარ­დაც­ვლილ­ნი) არი­ან, თა­ვის­თან მი­იყ­ვანს იე­სოს მიერ“ (1თეს. 4:14), ე.ი სა­სუ­ფევ­ლი­სათ­ვის აღად­გენს სხე­უ­ლებ­რი­ვად.

რო­გორც აღ­ვნიშ­ნეთ, ეს დღე ყვე­ლა მიც­ვა­ლე­ბუ­ლი­სათ­ვის მე­ო­რედ მოს­ვლის შემ­დეგ დად­გე­ბა, მა­ცხო­ვარ­მა კი აღ­დგო­მის­თა­ნა­ვე უხრწნე­ლი სუ­ლი­ე­რი სხე­უ­ლი შე­ი­მო­სა და გახ­და პირ­მ­შო შეს­ვე­ნე­ბულ­თა (გა­მო­ცხ. 1,5).

წმინ­და სა­ხა­რე­ბა ბრძა­ნებს რომ, იესო ქრის­ტე ასე­თი სა­ხით ორ­მო­ცი დღის მან­ძილ­ზე ეცხა­დე­ბო­და მე­ნელ­სა­ცხებ­ლე დე­დებს, თა­ვის მო­წა­ფე­ებს, გა­მო­ე­ცხა­და ხუ­თას­ზე მეტ ადა­მი­ან­საც...

თავ­და­პირ­ვე­ლად ვერც დე­დე­ბი და ვერც მო­წა­ფე­ნი ვერ იჯე­რებ­დნენ, რომ იგი აღ­დგა და ცო­ცხა­ლია, რად­გან აწ უკვე უხრწნე­ლი, უკ­ვდა­ვი და უვ­ნე­ბო მისი სხე­უ­ლი სა­ხეც­ვლი­ლი იყო. მაგ­რამ ამ დღე­ე­ბის მან­ძილ­ზე მათ მი­ე­ცათ მტკი­ცე რწმე­ნა და ცოდ­ნა ცათა სა­სუ­ფევ­ლში სუ­ლი­ე­რი სხე­უ­ლით შე­მო­სილ რჩე­ულ­თა მო­მა­ვა­ლი მყო­ფო­ბის შე­სა­ხებ, რო­მელ­თაც მა­ცხოვ­რის მსგავ­სი უხრწნე­ლი სხე­უ­ლი ექ­ნე­ბო­დათ და გა­აც­ნო­ბი­ე­რეს სა­ბო­ლოო და უმ­თავ­რე­სი მი­ზა­ნი ღვთის გან­კა­ცე­ბი­სა, - სრულ­ყო­ფი­ლი სა­ხით, სუ­ლი­სა და უხრწნე­ლი სხე­უ­ლის ერ­თო­ბით, - მა­რა­დი­უ­ლი სი­ცო­ცხლი­სა და სი­ხა­რუ­ლის მი­ნი­ჭე­ბა ადა­მი­ა­ნის­თვის, ანუ აღ­დგე­ნა მის­თვის იმ მდგო­მა­რე­ო­ბი­სა, რის­თვი­საც და რო­გო­რა­დაც იგი შე­იქ­მნა.

ამი­ტო­მაც, რო­დე­საც მო­წა­ფე­ებ­მა ცად ამაღ­ლე­ბუ­ლი იესო ქრის­ტე იხი­ლეს, სი­ხა­რუ­ლით აღვსილ­ნი დაბ­რუნ­დნენ იე­რუ­სა­ლიმ­ში.

თუ მათ ჯვარ­ცმი­სას უფა­ლი მი­ა­ტო­ვეს და ძრწოდ­ნენ ქვეყ­ნის მთა­ვარ­თა და მღვდელმთა­ვარ­თა ში­შით, ახლა გან­ძლი­ერ­დნენ; სულთმო­ფე­ნო­ბის შემ­დეგ კი დიდ სა­ი­დუმ­ლო­ე­ბებს ზი­ა­რე­ბულ­ნი იმ­დე­ნად გან­მტკიც­დნენ, რომ მზად იყ­ვნენ ყველ­გან და ყვე­ლას წი­ნა­შე და­უბ­რკო­ლებ­ლად და­ე­მოწ­მე­ბი­ნათ უფ­ლის სწავ­ლე­ბა და თავი და­ე­დოთ მის­თვის.

ეს რწმე­ნა მო­ცი­ქუ­ლებ­მა მთელ მსოფ­ლი­ოს მოჰ­ფი­ნეს.

ყო­ვე­ლი­ვე ეს სა­ფუძ­ვე­ლია მთე­ლი ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი სამ­ყა­რო­სათ­ვის. იგი გა­ნა­პი­რო­ბებს ჩვენს მრწამსსაც და, მე­ო­რედ მოს­ვლის შემ­დეგ, ყვე­ლას სხე­უ­ლებ­რი­ვი აღ­დგო­მის გარ­და­უ­ვა­ლო­ბა­საც; ამი­ტო­მაც ბრძა­ნებს მო­ცი­ქუ­ლი: თუ მი­გაჩ­ნი­ათ, "რომ მკვდრე­ბი არ აღ­დგე­ბი­ან, არც ქრის­ტე აღ­მდგა­რა. მაშ ფუჭი ყო­ფი­ლა ჩვე­ნი რწმე­ნა“ (1კორ. 15:16-17), ხოლო ვი­საც სჯე­რა აღ­დგო­მის, ყვე­ლას გვმარ­თებს ზრუნ­ვა, რო­გორც სუ­ლის, ისე სხე­უ­ლის სიწ­მინ­დი­სათ­ვის, რათა ჩვენ­ზეც აღ­სრულ­დეს იე­სოს ნათ­ქვა­მი: "ვი­საც მე ვუყ­ვარ­ვარ, და­ი­ცავს ჩემს სი­ტყვას, და მამა ჩემი შე­იყ­ვა­რებს მას, და მი­ვალთ და მას­თან და­ვი­ვა­ნებთ“ (ინ.14.23).

ზე­მო­აღ­ნიშ­ნულ­ზე კი­დევ ერთხელ იმი­ტომ ვა­მახ­ვი­ლებთ ყუ­რა­დღე­ბას, რომ ხში­რად ჩვენ­თან გა­და­მე­ტე­ბუ­ლად და უნუ­გე­შოდ იცი­ან გლო­ვა და მწუ­ხა­რე­ბა.

მარ­თა­ლია, ახ­ლო­ბელ­თან გან­შო­რე­ბა ძა­ლი­ან დიდი ტკი­ვი­ლია, მაგ­რამ თუ მორ­წმუ­ნე­ნი ვართ, უნდა გვჯე­რო­დეს, რომ სიკ­ვდი­ლი იძ­ლია მა­ცხოვ­რის მიერ, რომ გარ­დაც­ვლილ ახ­ლო­ბელ­თა სუ­ლე­ბი ცო­ცხლე­ბი არი­ან, უფრო მე­ტად ცო­ცხლე­ბი, ვიდ­რე ჩვენ ვართ. ჩვენ კი მათ­თვის, პირ­ველ რიგ­ში, სუ­ლი­ე­რი ზრუნ­ვა გვმარ­თებს, რაც ლოც­ვა­ში და მათ სა­ხელ­ზე სი­კე­თე­თა ქმნა­ში გა­მო­ი­ხა­ტე­ბა, რათა სა­ყო­ველ­თაო გან­კი­თხვის ჟამს, ჩვე­ნი ეს ქველ­მოქ­მე­დე­ბა მათ მი­ეთ­ვა­ლოთ. ამას­თან, ამ­გვა­რი ღვაწ­ლი ამ­ქვეყ­ნად სი­კე­თედ შეგ­ვე­რა­ცხე­ბა და ჩვენს მო­მა­ვალ ცხოვ­რე­ბა­საც შე­ე­წე­ვა.

*****

სამ­წუ­ხა­როდ, ად­რეც და, მი­თუ­მე­ტეს, ჩვენს დრო­შიც მრავ­ლად არი­ან ადა­მი­ა­ნე­ბი, რო­მელ­თაც ათე­ის­ტუ­რი აზ­როვ­ნე­ბა აქვთ და მი­აჩ­ნი­ათ, რომ ღმერ­თი არ არ­სე­ბობს, არ არ­სე­ბობს არც ქრის­ტეს აღ­დგო­მა და არც სა­უ­კუ­ნო ცხოვ­რე­ბა. მათი აზ­რით, ჩვენს გო­ნე­ბას დღეს თუ არა ხვალ შე­უძ­ლია ყვე­ლა კი­თხვას გას­ცეს პა­სუ­ხი და ჩა­ა­ნაც­ვლოს ღვთის ყოვ­ლის­შემ­ძლე­ო­ბაც.

რა თქმა უნდა, იყ­ვნენ და არი­ან ათე­ის­ტი მეც­ნი­ე­რე­ბიც, რომ­ლე­ბიც ვერ ხე­და­ვენ სამ­ყა­რო­ში შე­მოქ­მე­დის ნაკ­ვა­ლევს. ასეთ სუ­ლის­კვე­თე­ბას ხელს უწყობს სა­ბუ­ნე­ბის­მე­ტყვე­ლო მეც­ნი­ე­რე­ბე­ბის არ­ნა­ხუ­ლი წარ­მა­ტე­ბე­ბი და ახა­ლი ტექ­ნო­ლო­გი­ე­ბის და­ნერგვა ჩვენს დრო­ში; მაგ­რამ ისიც ფაქ­ტია, რომ მრა­ვალ უდი­დეს მკვლე­ვარს სწო­რედ მეც­ნი­ე­რულ­მა აღ­მო­ჩე­ნებ­მა და­ა­ნა­ხა კავ­ში­რი ქმნი­ლე­ბა­სა და ღმერ­თს შო­რის, და­ა­ნა­ხა რომ სამ­ყა­რო არ შე­იძ­ლე­ბა იყოს შემ­თხვე­ვი­თო­ბის შე­დე­გი.

მათი სა­ერ­თო გან­წყო­ბის გა­მომ­ხატ­ვე­ლია დიდი გერ­მა­ნე­ლი ფი­ზი­კო­სის, კვან­ტუ­რი ფი­ზი­კის ფუ­ძემ­დებ­ლის, ვერ­ნერ ჰა­ი­ზენ­ბერ­გის სი­ტყვე­ბი: "მეც­ნი­ე­რე­ბის სას­მი­სის პირ­ველ­მა ყლუპ­მა შე­საძ­ლოა ათე­იზმს გა­ზი­ა­როს, მაგ­რამ სას­მი­სის ბო­ლოს აუ­ცი­ლებ­ლად ღმერ­თი გე­ლო­დე­ბა“.

ბუ­ნე­ბა სიბ­რძნის მშვე­ნი­ე­რე­ბის, გო­ნი­ე­რე­ბის ღვთა­ებ­რი­ვი წიგ­ნია, რომ­ლის მარ­თვა უფ­ლის­მი­ე­რი გო­ნით ხდე­ბა და ეს ყო­ვე­ლი ფე­ხის ნა­ბიჯ­ზე იგ­რძნო­ბა.

დე­და­მი­წა­ზეც და კოს­მოს­შიც მოქ­მე­დებს დიდი კა­ნო­ნე­ბი და კა­ნონ­ზო­მი­ე­რე­ბა­ნი, რომ­ლე­ბიც ადა­მი­ანს არ და­უ­წე­სე­ბია და ეს წეს­რი­გი ჩვე­ნი ნე­ბი­სა და აზ­როვ­ნე­ბის გა­რე­შე არ­სე­ბობს; ჩვენ კი მხო­ლოდ მათი შეც­ნო­ბა შეგ­ვიძ­ლია და - ისიც ნა­წი­ლობ­რივ.

მინ­და გა­გახ­სე­ნოთ იე­რუ­სა­ლიმ­ში დი­დე­ბით შეს­ვლი­სას მა­ცხოვ­რის სი­ტყვე­ბი: "ესე­ნი (ადა­მი­ა­ნე­ბი) რომ და­დუმ­დნენ, ქვე­ბი და­ი­წყე­ბენ ღა­ღადს“ (ლკ. 19,40). და მარ­თლაც, რო­დე­საც ჯვარ­ცმი­სას თით­ქმის ყვე­ლა გა­ნუდ­გა იე­სოს, უტყვმა ბუ­ნე­ბამ "ღა­ღა­დე­ბით“ ამ­ცნო დი­დე­ბა ღვთი­სა, - შე­იძ­რა მიწა, დაბ­ნელ­და მზე, თა­ვი­დან ბო­ლომ­დე და­ირ­ღვა ტაძ­რის კრეტ­საბ­მე­ლი... რის ხილ­ვა­მაც ყვე­ლა გა­ა­ოგ­ნა. ბუ­ნე­ბა კვლა­ვაც "ღა­ღა­დებს,“მთა­ვა­რია, სმე­ნის უნა­რი გვქონ­დეს და ვა­ღი­ა­როთ, რომ ვე­რა­ნა­ი­რი მა­ტე­რია ვერ გახ­დე­ბა ცო­ცხა­ლი თა­ვი­სით, მი­თუ­მე­ტეს, სი­ცო­ცხლის გა­დამ­ცე­მი შთა­მო­მავ­ლო­ბა­ში, და რომ მხო­ლოდ სი­ცო­ცხლე შობს სი­ცო­ცხლეს, რომ­ლის სა­წყი­სიც არის მას­ში, ვინც არის სა­თა­ვე მა­რა­დი­უ­ლი სი­ცო­ცხლი­სა და თა­ვად სი­ცო­ცხლე.

"მე ვარ გზა, ჭეშ­მა­რი­ტე­ბა და სი­ცო­ცხლე“ (ინ.14.6), - ბრძა­ნებს მა­ცხო­ვა­რი.

*****

ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი ცხოვ­რე­ბა, პირ­ველ რიგ­ში, გუ­ლის­ხმობს, მარ­თე­ბუ­ლი წარ­მოდ­გე­ნა გვქონ­დეს, თუ რო­გორ გა­მო­ვი­ყე­ნოთ ღვთის­გან ბო­ძე­ბუ­ლი უდი­დე­სი სა­ჩუ­ქა­რი, - თა­ვი­სუ­ფა­ლი ნება, ანუ ჩვე­ნი თა­ვი­სუ­ფა­ლი არ­ჩე­ვა­ნის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა ნე­ბის­მი­ერ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში.

თა­ვი­სუფ­ლე­ბა ადა­მი­ან­მა შე­იძ­ლე­ბა და­კარ­გოს ძალ­მომ­რე­ო­ბით და მის და­საბ­რუ­ნებ­ლად, ბუ­ნებ­რი­ვია, უნდა იზ­რუ­ნოს; მაგ­რამ შე­საძ­ლოა ადა­მი­ან­მა თა­ვი­სუფ­ლე­ბა და­კარ­გოს ცრუ თა­ვი­სუფ­ლე­ბის სა­ხე­ლით და სუ­ლი­ერ მო­ნო­ბა­ში აღ­მოჩ­ნდეს.

სამ­წუ­ხა­როდ, თა­ნა­მედ­რო­ვე სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ნა­წი­ლი სწო­რედ ამ მდგო­მა­რე­ო­ბა­შია და თა­ვი­სუფ­ლე­ბას მი­იჩ­ნევს ყვე­ლაფ­რის უფ­ლე­ბად, რაც მორ­წმუ­ნე ადა­მი­ა­ნი­სათ­ვის კა­ტე­გო­რი­უ­ლად მი­უ­ღე­ბე­ლია.

ყვე­ლაფ­რის უფ­ლე­ბის დამ­კვიდ­რე­ბა ხდე­ბა ზნე­ობ­რი­ო­ბის უგუ­ლე­ბელ­ყო­ფით და ამ სი­ტყვის ნამ­დვი­ლი მნიშ­ვნე­ლო­ბის და­კარ­გვით; მისი შინა-არ­სის სრუ­ლი სა­ხეც­ვლი­ლე­ბი­თა და გა­უ­კუღ­მარ­თე­ბით; ამი­ტო­მა­ცაა, რომ თა­ვი­სუფ­ლე­ბის, სიყ­ვა­რუ­ლის, ადა­მი­ა­ნის ღირ­სე­ბის.... შე­სა­ხებ ყვე­ლა სა­უბ­რობს, მაგ­რამ დღეს უკვე რა­დი­კა­ლუ­რად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი მნიშ­ვნე­ლო­ბით.

ჩვენ­თვის თა­ვი­სუფ­ლე­ბა ნიშ­ნავს სა­კუ­თა­რი თა­ვის შეც­ნო­ბას, სრულ­ყო­ფი­სა­კენ სწრაფ­ვას, ჩვე­ნი სუ­ლის სიღ­რმე­ში ღვთის ხა­ტად შექ­მნი­ლი ჩვე­ნი და­ფა­რუ­ლი "მე“-ს პოვ­ნას.

თა­ვი­სუფ­ლე­ბა სწო­რედ ამ რე­ა­ლურ "მე“- მდე მიღ­წე­ვა და მისი აღ­მო­ჩე­ნაა, ცოდ­ვი­თი ცხოვ­რე­ბის­გან გან­შო­რე­ბა და არას­წო­რი წარ­მოდ­გე­ნე­ბის­გან თა­ვის დახ­სნაა.

მო­ცი­ქუ­ლი გვე­უბ­ნე­ბა: "ყო­ვე­ლი­ვე ნე­ბა­დარ­თუ­ლია ჩემ­თვის, მაგ­რამ ყვე­ლა­ფე­რი სა­სარ­გებ­ლო რო­დია“ (1 კორ. 6:12).

იგი­ვე მო­ცი­ქუ­ლი სხვა­გან ბრძა­ნებს: "ხოლო თქვენ, თა­ვი­სუფ­ლე­ბი­სათ­ვის ხართ მო­წო­დე­ბულ­ნი, ძმე­ბო, ოღონდ ეს თა­ვი­სუფ­ლე­ბა არ გახ­დეს სა­ბა­ბი ხორ­ცის სა­ა­მებ­ლად, არა­მედ სიყ­ვა­რუ­ლით ემ­სა­ხუ­რეთ ერ­თმა­ნეთს. ვი­ნა­ი­დან მთელ რჯულს ეს ერთი მცნე­ბა მო­ი­ცავს: "გიყ­ვარ­დეს მოყ­ვა­სი შენი, ვი­თარ­ცა თავი შენი“ ( გალ. 5:13-14)

ამ სი­ტყვე­ბით კარ­გად ჩანს, რომ ჭეშ­მა­რი­ტად თა­ვი­სუ­ფა­ლი პი­როვ­ნე­ბა თა­ვი­სუ­ფა­ლია ეგო­იზ­მის­გან და მისი ცხოვ­რე­ბა სიყ­ვა­რულ­ზე, ზნე­ო­ბა­სა და სათ­ნო­ე­ბა­ზეა დამ­ყა­რე­ბუ­ლი. ასეთ ადა­მი­ან­თა სიმ­რავ­ლე ქვეყ­ნის სიძ­ლი­ე­რეა.

ჩვენს სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში კი ქვე­ყა­ნა­ზე ზრუნ­ვის მო­ტი­ვით, სამ­წუ­ხა­როდ, მრა­ვა­ლი მხრი­დან აქვს ად­გი­ლი კა­ტე­გო­რი­ულ აზ­როვ­ნე­ბას და მძლავ­რობს აგ­რე­სი­უ­ლი მე­ტყვე­ლე­ბა, რაც მო­სახ­ლე­ო­ბა­ში მკვეთრ პო­ლა­რი­ზე­ბას იწ­ვევს.

ადა­მი­ა­ნე­ბი ვერ აც­ნო­ბი­ე­რე­ბენ, რამ­დე­ნად სა­ში­შია ასე­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა სი­ტყვას­თან.

სი­ტყვა ენერ­გი­აა, და­დე­ბი­თი ან უარ­ყო­ფი­თი, და თა­ნაც ძა­ლი­ან ძლი­ე­რი, რო­მე­ლიც თა­ვის გავ­ლე­ნას, პირ­ველ რიგ­ში, მათ­ზე ახ­დენს, ვის­გა­ნაც იგი წარ­მო­ით­ქმის, შემ­დეგ კი აი­სა­ხე­ბა სხვებ­ზე და სა­ერ­თოდ გა­რე­მო­ზე;

წმ. პატ­რი­არ­ქი ამ­ბრო­სი ხე­ლა­ია მოგ­ვი­წო­დებს: "თუ და­ვუ­დებთ ჩვენს თა­ვი­სუფ­ლე­ბას სა­ფუძ­ვლად ქრის­ტეს ზნე­ობ­რივ სწავ­ლას და მისი იდე­ა­ლე­ბის ცხოვ­რე­ბა­ში გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბას, მა­შინ და მხო­ლოდ მა­შინ, შეგ­ვიძ­ლია ვი­ყოთ სა­სარ­გებ­ლო წევ­რნი სა­ხელ­მწი­ფო­სი.“

*****

ჩვენ ვცხოვ­რობთ რთულ პე­რი­ოდ­ში, ფეთ­ქე­ბადსა­შიშ დრო­ში, რო­დე­საც ბირ­თვუ­ლი კა­ტას­ტრო­ფის საფრ­თხე რე­ა­ლუ­რია; ამი­ტო­მაც გან­სა­კუთ­რე­ბით ვფიქ­რობთ მშვი­დო­ბა­ზე, რო­მე­ლიც არის ძვირ­ფა­სი საღვთო ძღვე­ნი.

"ნე­ტარ არი­ან მშვი­დო­ბის მყო­ფელ­ნი, რა­მე­თუ ისი­ნი ძედ ღვთი­სად იწოდ­ნენ,“- გვას­წავ­ლის უფა­ლი და ჩვენ, რო­გორც იესო ქრის­ტეს მიმ­დევ­რებს, გვაქვს ვალ­დე­ბუ­ლე­ბა, სი­ტყვით, საქ­მით, მოქ­მე­დე­ბით ვიღ­ვა­წოთ მშვი­დო­ბი­სათ­ვის; მშვი­დო­ბით ვემ­სა­ხუ­როთ ერ­თმა­ნეთს და სამ­შობ­ლოს.

მხო­ლოდ მშვი­დო­ბი­ა­ნო­ბის დროს არის შე­საძ­ლე­ბე­ლი ნათ­ლად გა­ვაც­ნო­ბი­ე­როთ ჩვე­ნი და­ნიშ­ნუ­ლე­ბა და ღვთივ­მო­მად­ლე­ბუ­ლი უნა­რი წარ­მო­ვა­ჩი­ნოთ; ხოლო იმ გა­რე­მო­ში, სა­დაც ად­გი­ლი აქვს მტრო­ბას, ძა­ლა­დო­ბას, უსა­მარ­თლო­ბას, - მშვი­დო­ბა ვერ და­ი­ვა­ნებს.

ომი კი მშვი­დო­ბის სა­პირ­წო­ნე, უკი­დუ­რე­სი ბო­რო­ტე­ბაა, უფ­ლის მცნე­ბა­თა დარ­ღვე­ვაა და მრა­ვალ­თა სი­ცო­ცხლის ხელ­ყო­ფა.

სა­უ­კუ­ნე­თა მან­ძილ­ზე ჩვე­ნი ქვე­ყა­ნა მტერ­თა შე­მო­სე­ვებს იგე­რი­ებ­და და მშვი­დო­ბა მუ­დამ სა­ნუკ­ვა­რი გვქონ­და. დღე­საც ქვე­ყა­ნა უმ­ძი­მეს პე­რი­ოდს გა­დის და, ძა­ლი­სა­მებრ ჩვე­ნი­სა გვმარ­თებს, ვიზ­რუ­ნოთ ჩვე­ნი მშვი­დო­ბი­ა­ნი ხვა­ლინ­დე­ლი დღი­სათ­ვის, ვიზ­რუ­ნოთ ქვეყ­ნის გან­ვი­თა­რე­ბი­სა და კე­თილ­დღე­ო­ბი­სათ­ვის, ჩვენს ძმებ­თან, - აფხა­ზებ­თან და ოსებ­თან, მშვი­დო­ბი­ა­ნი თა­ნა­ცხოვ­რე­ბის სა­ფუძ­ვლის შექ­მნის­თვის.

შევ­თხოვ უფალს, მო­წყა­ლე თვა­ლით მო­ხე­დოს სა­ქარ­თვე­ლოს და დიდ ჭირ­თა და გან­საც­დელ­თა­გან გვიხ­სნას.

ვკად­ნი­ერ­დე­ბი და ასე­ვე ვთხოვ ტკბილ იე­სოს, რო­გორც აკურ­თხა მან მშვი­დო­ბით აღ­დგო­მის შემ­დეგ მო­ცი­ქუ­ლე­ბი, უკ­რა­ი­ნა და მთე­ლი მსოფ­ლიო ღირს-ყოს მი­მარ­თვი­სა: "მშვი­დო­ბა თქვენ­და!“

ჩემო საყ­ვა­რე­ლო სუ­ლი­ე­რო შვი­ლე­ბო,

მაშ, ვი­ხა­რებ­დეთ ქრის­ტეს აღ­დგო­მით და ვი­ქა­დო­დეთ ღვთი­სა და მოყ­ვა­სის სიყ­ვა­რუ­ლით.

ვი­ხა­რებ­დეთ ქრის­ტეს აღ­დგო­მით და შე­ვი­მო­სოთ მისი ძლი­ე­რე­ბით.

ვი­ხა­რებ­დეთ ქრის­ტეს აღ­დგო­მით, გვქონ­დეს სა­სო­ე­ბა ღმერ­თთან ერ­თო­ბი­სა და ნუ იქ­ნე­ბა ფუჭი ჩვე­ნი რწმე­ნა.

ქრის­ტე აღ­დგა!

ვი­ხა­რებ­დეთ ქრის­ტეს აღ­დგო­მით და ერ­თო­ბით ვა­დი­დებ­დეთ მა­მა­სა და ძესა და წმინ­და­სა სულ­სა, რო­მელ­სა შვე­ნის პა­ტი­ვი და თაყ­ვა­ნის­ცე­მა უკუ­ნი­თი უკუ­ნი­სამ­დე. ამინ!

სიყ­ვა­რუ­ლით თქვენ­თვის მლოც­ვე­ლი

ილია II

სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს

კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქი

თბი­ლი­სი, აღ­დგო­მა ქრის­ტე­სი

2023 წ.