"ყურები არ ჩამოვყარე, რადგან 2 შვილის მამა ვარ... მირჩევნია, საქმე ჩემთვის ჩუმად ვაკეთო, ამიტომ დიდად არავინ იცის ეს ამბავი" - ცნობილი მსახიობის ახალი ხელსაქმე

ცნობილია, რომ ხშირად ადამიანები ძირითადი პროფესიის პარალელურად საკუთარ გატაცებებს დიდ დროს უთმობენ და ლამის პროფესიულ დონეზე აჰყავთ. ერთ-ერთი ასეთი მსახიობი ლაშა ჯუხარაშვილია. მაშინ, როდესაც პანდემიაში ბევრი მსახიობი პესიმიზმს მიეცა, რადგანაც თეატრები და საკონცერტო დარბაზები დაიკეტა, მან მშვენიერი გამოსავალი იპოვა. პანდემიას, როგორც შესაძლებლობას შეხედა. კარგი საქმე წამოიწყო. თიხას "დაუმეგობრდა" და მეთუნეობა მისი საყვარელი სფერო აღმოჩნდა. დღეს ლაშას ნამუშევრები მნახველის ყურადღებას მაშინვე იპყრობს.

- კარგია, რომ პესიმიზმს არ მიეცით და სვლა განაგრძეთ...

- რუსთაველის თეატრს პესიმისტი მსახიობი არ ჰყავს (იღიმება). ცოტა თეატრის დამსახურებაცაა ამ ყველაფერს თავი რომ მოვუყარე და ყურები არ ჩამოვყარე. ბოლო-ბოლო 2 შვილის მამა ვარ. ეს არის მთელი ამბავი...

- ისეთი ნამუშევრები გაქვთ, მგონი, ხატავთ კიდეც...

- ვერ მოვიტყუები, ადრე აქტიურად ვხატავდი და ცოტა ხანს აკადემიის სტუდენტიც ვიყავი, მაგრამ ეს ამ საქმესთან არაფერ შუაშია. თიხა აბსოლუტურად სხვა „მეცნიერებაა,“ სხვა სფეროა... კი, პანდემიას შესაძლებლობის კუთხით შევხედე, საკუთარ თავს კი, როგორც პიესის პერსონაჟს... რა შემეძლო, რა არ შემეძლო, რაზე დამეხარჯა ენერგია და რაზე - არა. საბედნიეროდ ბევრ სფეროში მოვსინჯე თავი. მქონდა სარეკლამო სააგენტოც... მოკლედ, ხატვა, დიზაინი, მსახიობობა გავაერთიანე. თუმცა მხოლოდ ეს არაა, ვმუშაობ კერამიკაზე, ხეზე, ბეტონზე, ტანსაცმელზე, ტყავზე... სტუდიის სახელზეც ბევრს ვფიქრობდი, მანამდე 2017 წელს გაჩნდა სახელი - დირე (მორს ნიშნავს), რომელიც მაშინ ცუგრიკების და ფისოების სახლებს აწარმოებდა.

მერე იყო პაუზა, არადა, ეს საქმე, რასაც ახლა ვაკეთებ, ჩემში სულ იყო. მოკლედ, მუზეუმ-სტუდია შევქმენი. საკუთარ თავს მეტი თავისუფლება, გაბედულება და მეტ მასალასთან მუშაობის საშუალება მივეცი. ამ ეტაპზე მხოლოდ მე და ჩემი მეუღლე ვართ. პერიოდულად ვთანამშრომლობთ ადამიანებთან. თეატრის ენაზე რომ გითხრათ, "დასი" ვერ შევკარით და ამიტომ რეჟისორებს გვიწევს აქტიორობა. რაღაცნაირად ისე მოხდა, რომ ბევრმა ადამიანმა გაიარა ჩვენს ხელში, შრომას ვერავის დავუკარგავ. მოკლედ, როგორც ვთქვი, ამ ეტაპზე მე და ჩემი მეუღლე ვართ. ჩემი მეუღლე ცოტა ტექნიკური და პრაქტიკულ საკითხების ნაწილშია.

- თეატრმა დიდი ხანია მუშაობა აღადგინა. თქვენ სპექტაკლებში მონაწილეობთ. ამ ყველაფრის შერწყმას როგორ ახერხებთ?

- რაღაცნაირად ისე ვარ, რომ ვახერხებ. აქაც ვარ და თეატრშიც. მთავარია, გავაკეთო ის, რაც შემიძლია. ეს არის ჩემი დევიზი.

- როგორც შევიტყვე, მცენარეებთანაც „მეგობრობთ“. ეს ხომ არ გახდა კერამიკის მიმართულებით თქვენი დაინტერესების მიზეზი?

- აბსოლუტურად მართალია - მცენარეები ძალიან მიყვარს და შესაბამისად, ბევრიც მაქვს. პანდემიის დრო ყველანი "სახლში რომ დავრჩით“, სახლს მეტად შევხედეთ, გადავხედეთ, გავიაზრეთ, რა გვჭირდებოდა, რა გვაკლდა. კიდევ ერთხელ დავრწმუნდით იმაშიც, რომ მართლა ბევრი მცენარე გვაქვს, ასევეა დედაჩემთანაც, ჩემი მეუღლეც არ არის გულგრილი ამ სამყაროს მიმართ. თან, მოგზაურობაზე გადაცემა მქონდა - „იარე ჩვენთან,“ სადაც ჩავდიოდი, იქიდან რაღაც მცენარე ჩამომქონდა. მერე მივხვდი, რომ ისინი ლამაზ ქოთნებს იმსახურებდნენ. უკვე ცოტა ბიზნესის კუთხითაც შევხედე. თბილისსაც დაამშვენებდა ფერადი ქოთნები-მეთქი და მუშაობა ამ კუთხითაც დავიწყეთ. ნამუშევრებში ხასიათები წამოვიღეთ, პერსონაჟები გავაკეთეთ, ანუ თეატრს მივმართეთ. ამასთან, მცენარე მოვუხდინეთ, - კი, მცენარე ნამდვილად იყო ერთ-ერთი მოტივატორი. ამას მერე სხვა დანარჩენი მოჰყვა. რაღაცნაირად ისე მოხდა, რომ თიხამდე განგებამ მოგვიყვანა.

- თიხის დამუშავებას სპეციალური დანადგარები სჭირდება...

- კი, ამ წელიწად-ნახევარში თითქმის ყველა ტექნიკური საშუალება შევიძინე, ზოგი ჩვენი ძალებით, ზოგი მეგობრების დახმარებით... ხომ ვამბობ, საქმეს მაინც ჩემი პროფესიიდან მივუდექი... მსახიობობა გარკვეულწილად "ადამიანთა მეცნიერებაა". რაღაცნაირად ყველაფერზე ფიქრობ. ფორმას და შინაარსს დიდი მნიშვნელობა აქვს. ამ შემთხვევაში შინაარსი აღმოჩნდა მცენარე და რაღაც ვიზუალი - ჩემი ქოთანი. მერე დავფიქრდი - რატომ დავიწყე ამის კეთება და აღმოვაჩინე, რომ ყველაზე მეტად ხელოვნებაშიც, საქციელშიც ფორმა მიყვარს. რა ფორმით გამოხატავ ყველაფერს, ამას მნიშვნელობა აქვს.

- და თიხა ამისთვის მთავარი მასალა აღმოჩნდა, ხომ?

- დიახ, ჩემს აზრებს, ნაფიქრს გარკვეულ ფორმას აძლევს. მომყვება. მსახიობებს ზოგადად თიხას ადარებენ, თიხასავით უნდა იყოს, რომ გამოგყვეს, ყველა ფორმაშიო. თითქოს ჩემი გამეორება აღმოჩნდა, ოღონდ, ბევრად კარგად...

- როგორც ვიცი, თიხაც გრძნობს ამ ენერგეტიკას და უკან "აბრუნებს"..

- ეს ყველაფერი ცოტა მისტიკა მგონია... ცოცხალი ორგანიზმია ფაქტობრივად, სანამ მაღალ გრადუსზე გამოიწვება, სიმყარეში გადავა, შენს ხელში გადის და ცოცხალი ორგანიზმია, რომელსაც მოვლა სჭირდება... ცოტა ღვთიური საქმეა, არ მინდა, რაღაც ხმამაღლობაში ჩამეთვალოს, მაგრამ ასეა. წელს მეათე წელი გადის, რაც მე და ჩემს მეუღლეს ამერიკის ვიზა გვაქვს. არ გამჩენია სურვილი, წავსულიყავი, მიუხედავად იმისა, რომ ამერიკაში წასვლაზე ყველა წვალობს... არ მინდა, ამ ყველაფრის დათმობა, დატოვება. ეს სხვა სიყვარულია. პანდემიამ დაფიქრების საშუალება კიდევ მეტად მომცა... თიხის სიღრმეებზეც დავფიქრდი, თიხაში ხომ ყურძენი იწურება და ღვინო დუღდება. რატომ თიხა, რატომ ქვევრი, რა ფუნქცია აქვს ამ ყველაფერს?! რატომ ვამბობთ - თიხა სუნთქავს, მღერის, რეალურად რასთან გვაქვს საქმე. იყო ჩემი ფიქრის საგანი. რეალურად აღმოვაჩინე, რომ მეთუნეობა ძალიან მნიშვნელოვანი საქმიანობაა...

დავფიქრდი იმაზეც, რომ ქართულ რესტორანში ქართული ჭურჭელი არ გვაქვს და სხვა ქვეყნიდან შემოგვაქვს... რეალურად კი ეროვნული თეატრის ფიქრებიდან ამ ამბამდე მივედი, რომ ჩემი ქვეყნისთვის თუნდაც ქოთანი გამეკეთებინა. ეს ცუდი რატომ უნდა ყოფილიყო?!. ყველაფერი ფიქრში, ვარჯიშში, წვრთნაშია და ერთმანეთთან კავშირში.

- ისე, თქვენი ამ გატაცების შესახებ ინფორმაცია არსად მინახავს...

- საერთოდ მირჩევნია, საქმე ჩემთვის ჩუმად ვაკეთო. ამიტომ დიდად არც არავინ იცის, არც ინფორმაცია გამივრცელებია... თუ ვინმე მოდის, ინტერესდება, სიამოვნებით ვუზიარებ ჩემს გამოცდილებას... ეს არის სფერო, სადაც დაფასებას არავინ ვითხოვთ. გერბზე გვიწერია - "ძალა ერთობაშია“. მინდა, პრინციპით ვიმოქმედო. მთიული კაცი ვარ გვარით და წარმომავლობით. 7 წლამდე იქ გავიზარდე... თიხას ვყიდულობ მეგობრისგან, რომელიც რუსთავში ცხოვრობს, კიდევ სხვა ქართველებისგანაც, რადგანაც მგონია, რომ ძალა მართლაც ერთობაშია. თუკი შემიძლია, რაღაცნაირად ვეხმარები ქართულ საქმეს.

- ახალი საქმე შემოსავლიანიც აღმოჩნდა?

- წუწუნა არასდროს ვყოფილვარ, მაგრამ აქედან შემოსავალი მე არ მინახავს. ეს არის სიმართლე, რადგან ცოდნის მიღებასთან ერთად, პარალელურ რეჟიმში პროდუქციის წარმოება მიწევს. ეს ცოტა რთული აღმოჩნდა. მასალაც ძვირი ღირს, ასე რომ, მოგება სამწუხაროდ არ არის. "დასი" რომ შევკრიბო, ამ შემთხვევაში უკვე კარგად იქნება საქმე, მეც ნორმალურად ვიქნები და სხვებიც. "დასის“ შეკრება ჯერჯერობით ჭირს. ჩვენი თაობა საკმაოდ უმაგალითოდ გავიზარდეთ. ამას, პირველ რიგში, ჩემს მშობლებს ვეუბნები ხოლმე. ისე მოხდა, რომ მართლა ომში დავიბადე, 1991-წლიანი ვარ. ისეთი სიტუაცია იყო, ადამიანები კი შრომობდნენ, მაგრამ სერიოზული ხელობები გაქრა. მცხეთაში იყო მეთუნეობის საწარმო, სადაც ამ საქმეში ცოდნას და გამოცდილებას იღებდნენ. იმ თაობის ადამიანები ახლა 60-70 წლისანი არიან და ახლა მათთან მიწევს ურთიერთობა. ძალიან კარგი კერამიკოსები არიან, მაგრამ ცოტანი.

მოკლედ, შემოსავალი არ არის, თუ მსურველები დამემატებიან, მაშინ, როგორც გითხარით, იქნება. იმდენი ცოდნა და გამოცდილება დამიგროვდა, მსურველი თუ მოვა, გავუზიარებ. დანარჩენს თვითონ თიხა გკარნახობს. ასე რომ, ნებისმიერ ადამიანს შეუძლია, მოვიდეს.