"მგზავრს ჩემზე უთქვამს, - ეგ თუ მფრინავია, არ გამოვფრინდები, მეშინიაო... არადა, მშვენივრად იმგზავრა" - თუში მფრინავის მაგდა ქააძის ჯვრისწერა სამხედრო ბაზაზე და ფრენის სიყვარული

"თუ მოინდომებ და დასახული მიზნის მისაღწევად ენერგიას არ დაიშურებ, შედეგს აუცილებლად მიიღებ“,- გვეუბნება მაგდა ქააძე, ერთ-ერთი ავიაკომპანიის ახალგაზრდა მფრინავი ქალი. როგორც გვიყვება, მან ყველაფერი გააკეთა იმისთვის, რომ ძალიან საინტერესო, საჭირო და არც ისე მარტივ პროფესიას დაუფლებოდა და პროფესიონალი გამხდარიყო.

"მფრინავობაზე ბავშვობაში არ მიოცნებია. კარგი მოსწავლე ვიყავი. ეს პროფესია სკოლას რომ ვამთავრებდი, მაშინ ავირჩიე. მანამდე საფრენოსნოზე ჩემი ძმა სწავლობდა, ამასთანავე, მყავს ბიძაშვილები, ნათესავები, ახლობლები, რომლებიც მფრინავები არიან... წარმოშობით თუში ვარ და ჩვენს სოფელში ამ პროფესიის ბევრი ადამიანია. ამიტომ ბავშვობაში ვერტმფრენთან აქტიური შეხება მქონდა, ის ჩემთვის ახალი ხილი არ იყო... თან მფრინავებზე და მათ გაბედულ ნამოქმედარზე არაერთი ამბავი მსმენია, რაც სულ მეამაყებოდა. ამ ყველაფერმა გავლენა ნამდვილად იქონია და სურვილი გამიჩნდა, საავიაციო უნივერსიტეტში ჩამებარებინა, სადაც აღმოვჩნდი კიდეც...“ - გვეუბნება მაგდა.

- ოჯახის მხრიდან წინააღმდეგობა არ გქონიათ?

- ბავშვობაში ისეთი რაღაცები მიტაცებდა, რომ ეს გადაწყვეტილება ჩემგან დიდად არ გაჰკვირვებიათ. მამამ - თუ გინდა, მიდი და შენი მიზნის მისაღწევად იმოქმედეო. რაკი მამამ თქვა, - კიო, - ეს უკვე ბევრს ნიშნავდა. ისე, ბავშვობიდან კიკბოქსინგში ვვარჯიშობდი, უნივერსიტეტში სწავლის დროს საქართველოს ნაკრებშიც ვიყავი. მერე ვინაიდან მფრინავებს ჯანმრთელობის კომისიის გავლა მუდმივად გვიწევს, ტრავმები არ იყო სახარბიელო და ამიტომ ამ სპორტს თავი დავანებე.

როცა იქ დავდიოდი, ახლობლები, კეთილისმსურველები, ძმაკაცები მამას ეუბნებოდნენ, - მანდ მაგდას რატომ ატარებო? მამა ჩემი ვარჯიშით, შეჯიბრებით ყოველთვის ინტერესდებოდა. იყო ჩემპიონატები, სტატიები გაზეთებში, სიუჟეტები ტელევიზიაში. მამა ჩემი სპორტული მიღწევებით კმაყოფილი იყო. ამას ახლობლები რომ იგებდნენ და ხედავდნენ, უკვე ნაკლებად უკვირდათ და კითხვებსაც აღარ სვამდნენ. თან ამ სპორტში ვარჯიშიც თანდათან ბევრმა დაიწყო, მათ შორის გოგონებმაც.

- როგორც მითხარით, მამა ცოცხალი აღარ არის...

- კი, გარდაცვლილია, მან მხოლოდ ის გაიგო, რომ საავიაციო უნივერსიტეტში ჩავაბარე, რაც ძალიან გაუხარდა... მერე თუშეთში ავარია მოხდა, მანქანით მოდიოდნენ და გზაში სიმაღლიდან გადავარდნენ. თუშეთის გზა მოგეხსენებათ, ძალიან რთულია. საჭესთან მამა არ ყოფილა, თუმცა მანქანაში სამნი იყვნენ და სამივე გარდაიცვალა... მოკლედ, ჩემთვის მშობლის ასეთი მხარდაჭერა დიდი სტიმული იყო. მამა ისეთი კაცი გახლდათ, სიტყვა ეთქმოდა, ის გვერდში მედგა, მიაჩნდა, რომ შვილის გადაწყვეტილებისთვის პატივი უნდა ეცა. როგორც ვთქვი, მისი ასეთი პოზიციის გამო საზოგადოების დამოკიდებულებაც იცვლებოდა.

- დედამ რა გითხრათ?

- ჩემი მხრიდან დედაც მიჩვეული იყო ასეთ ნაბიჯებს. უბრალოდ, მითხრა, რომ რთული პროფესია იქნებოდა, მაგრამ რადგან გადავწყვიტე, იცოდა, რომ ამისთვის მაინც ყველაფერს გავაკეთებდი.

- როგორი აღმოჩნდა სწავლის პროცესი?

- უნივერსიტეტში რაღაც პერიოდი თეორიულ მასალას სწავლობ, გარკვეული დრო პრაქტიკულ სწავლებას, ფრენას ეთმობა. თელავის აეროპორტში დავფრინავდით, პირველი კურსანტები ვიყავით, ვინც იქ სწავლა დავიწყეთ. იმ აეროპორტში ახლაც ხშირად დავდივარ, რადგან ჩემი ქმარია უკვე ინსტრუქტორი. ისიც მფრინავია.

- ე.ი. ძმა და ქმარიც მფრინავები არიან...

- მამას თუშეთში საქონელი ჰყავდა და მეურნეობას მისდევდა. ასევე ბინა გვაქვს იქ, საძოვარი. მამის გარდაცვალების შემდეგ ჩემს ძმას მოუწია ამ მოვალეობის საკუთარ თავზე აღება. გადაწყვიტა წასულიყო და საქონლისთვის მიეხედა. სხვა გზა არ იყო, რადგანაც საკმაოდ დიდი ფერმაა... ამიტომ ამ ყველაფერს ჩამოცილდა.

- როგორც გავიგე, გუდაურში მომხდარი ავიაკატასტროფის შედეგად დაღუპული მფრინავი დიმიტრი ქააძე თქვენი ბიძაშვილი იყო...

- კი, დიმას პაპა და ჩემი პაპა ძმები იყვნენ... გასულ ზაფხულს დიდი ტრაგედია დატრიალდა და მისი დაღუპვის ამბავმა ყველანი უზომოდ დაგვამწუხრა... უკარგესი ბიჭი დავკარგეთ... გასულ კვირას თურქეთიდან ჩვენი მაშველები ჩამოვიყვანეთ, რომლებიც თურქეთში მომხდარი მიწისძვრის შემდგომ თურქებს ეხმარებოდნენ... რაღაცნაირად ეგ ამბავი სულ მახსენებდა თავს და ემოციურად მძიმე იყო...

- თქვენი პროფესიის სირთულეებზე რომ ვისაუბროთ...

- ვიდრე დაეუფლები, საკმაოდ დიდი მასალაა, რომელიც აუცილებელია, რომ ისწავლო. ბევრი მეცადინეობა გიწევს... დღესდღეობით უკვე ახალი რეგულაციები შემოდის - სტუდენტები 14 საგანს ინგლისურად გადიან და თითოეული სქელტანიანი სახელმძღვანელო წიგნია. გამოცდებიც ინგლისურად უნდა ჩააბარონ. რთული გზაა გასავლელი, ყველაფერი იმისთვის, რომ შემდგომ პროფესიაში არანაირი პრობლემა შეგექმნას.

- ისე, ქალი მფრინავ ავიაციაში როგორ მიგიღეს?

- არასდროს, არც ერთ ეტაპზე არ მიგრძვნია, რომ ქალი ვარ და ამიტომ ეს საქმე არ უნდა გავაკეთო. თვითმფრინავის კაბინაში, მაგალითად, ქალი და კაცი მფრინავი რომ შევდივართ, იქ უკვე ასე ამბობენ, რომ კაბინაში ორი მფრინავია, რომლებიც თავის საქმეს აკეთებენ... ზოგადად მეც არ ვარ ისეთი ადამიანი, რომ აი, მე გოგო ვარ და რაღაც ჩემი საქმე არის და ასეთი დამოკიდებულება ჩვენთან არ არსებობს. საერთოდ ყველა ასეა. კაბინის გარეთ შეიძლება, გოგო ხარ, მაგრამ თვითმფრინავში მფრინავი ხარ და მორჩა.

- ამ პროფესიაში განსაკუთრებით რამ მიგიზიდათ?

- თითქმის ყველაფერმა. მიყვარს, ეს პროფესია ჩემია, ჩემშია. საკმარისია, რამდენიმე დღე არ ვიფრინო და უკვე მენატრება. მარტო მე არ ვარ ასე, ჩვენთან ყველა ასე ამბობს. ამავეს ამბობენ, ბორტგამცილებლებიც. ფრენა მგზავრებსაც უყვართ, იშვიათად მინახავს ადამიანი, ვისაც ფრენა არ უნდა და ეზარება.

დავფრინავთ ყველგან, სადაც რეგულარული რეისები გვაქვს და სადაც მოგვიწევს. ნაცნობებმა ხომ იციან ყველაფერი, მაგრამ მაინც ჩამეძიებიან ხოლმე, - შენ ატარებ თვითმფრინავსო?- ამაზე მეღიმება.

- მფრინავისთვის კონკრეტულად რა თვისებებია საჭირო?

- პირველ რიგში, საქმის სიყვარული, მონდომება, ნებისყოფა, რომ რთული გზის გავლა შეძლო. საკუთარ თავზე გამუდმებული მუშაობა იმისთვის, რომ სასურველ შედეგს მიაღწიო. ყველაფერი დახვეწო და შეისისხლხორცო... აუცილებელია, სისხარტე, სიმშვიდე, მუდმივად მობილიზება. ამ ყველაფერს თუ შეძლებ, მერე თავისით მოვა ის, რის გაკეთებაც გინდა. მიზანს მიაღწევ.

მართლა წამებში შეიძლება გიწყვეტდეს რაღაც, წამებში უნდა მიიღო გადაწყვეტილება და სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი მოქმედება შეძლო. კვალიფიკაციის ამაღლება, რთული გზის გავლა მუდმივად გვიწევს. ამიტომ, თვითმფრინავის კაბინაში თუ ვინმე ზის, მან თავის საქმე იცის და პროფესიონალია. იქ ვიღაცის და რაღაცის გამო არავის სვამენ.

აქ ერთი ამბავი გამახსენდა... სადაც ჩავდივართ, საწვავს ვიმატებთ ხოლმე, ერთ-ერთ აეროპორტში რომ ჩავფრინდით, ადგილზე ჩაგვისხეს ბენზინი. იქიდან საბუთები უნდა წამოიღო, არ მოგვაწოდეს, მიბრუნება მომიწია. უკვე მგზავრების ჩასხდომა იყო დაწყებული, კიბეზე უცებ ჩავირბინე და მალევე შემოვბრუნდი. მახსოვს, ერთ-ერთმა მგზავრმა უცნაურად შემომხედა. მერე ბორტგამცილებელი ჩვენთან შემოვიდა და მითხრა, - ერთ-ერთ მამაკაცს დაუნახიხარ და იკითხა - ეგ თუ მფრინავია, მე არ გამოვფრინდები, მეშინიაო (იცინის). მაგრამ სხვა გზა არ ჰქონდა, უნდა წამოსულიყო... მშვენივრად იმგზავრა, ძალიანაც კმაყოფილი დარჩა.

ფრენას თავის ეტაპები აქვს, აფრენა-დაფრენისას ფოტოს ვერ გადაიღებ. მთლიანად ჩართული ხარ პროცესში და მობილიზებული, რომ გააკონტროლო სიტუაცია. კაბინაში ორი მფრინავია... ფოტოს გადაღება უკვე მაშინაა შესაძლებელი, როცა ავტოპილოტია ჩართული... მართლაც საუკეთესო და საოცარია ზემოდან სამყარო, სურათები ხომ ლამაზია, მაგრამ სულ ვამბობ, ნეტავ, ტელეფონს ზუსტად ისე შეეძლოს აღქმა, რასაც რეალურად ვხედავ - მეთქი. მთვარე, მზის ჩასვლა, მწვერვალები, მთები, კავკასიონი, ტბები, ზღვები, - ულამაზესია.

- მეუღლეზე რას გვეტყვით?

- ჩემს მეუღლეს (დავით ბეროშვილი) ცოლად რომ გავყევი, მაშინ მფრინავი არ იყო, ჯერ კიდევ სწავლობდა. ჩემზე უფროსია, უბრალოდ, გვიან მოიფიქრა, რომ მფრინავი გამხდარიყო და მეორე უნივერსიტეტი დაემთავრებინა. მოკლედ, მაგ დროს გავიცანი, თუმცა პარალელურად თავდაცვის სამინისტროს თანამშრომელი გახლდათ. ამიტომ, ჯვარი თბილისში, ერთ-ერთ სამხედრო ბაზაზე დავიწერეთ. თავდაცვაში გარკვეული პერიოდი ჰქონდა გატარებული, პატრიოტი ადამიანია და გადაწყვიტა, ჯვარი მის სამხედრო ბაზაზე დაგვეწერა. მანამდე იმ ტაძარში ეს რიტუალი არ იყო ჩატარებული, მხოლოდ რამდენიმე ნათლობა. მოკლედ, პირველი ჩვენი წყვილი აღმოჩნდა, ვინც იქ ჯვარი დაიწერა.

ვიყავით მე და ჩემი ქმარი და მისი თანამშრომლები, ჩვენი მეჯვარეებიც ისინი აღმოჩდნენ. ჩემს მეუღლეს უნდოდა, ფორმებით ვყოფილიყავით. მოძღვარს უარი არ უთქვამს. ვინაიდან შარვლით ვიყავი, მაინც ვწუხდი, მამაომ - ასეთი ჯვრისწერა არასოდეს მქონია, შარვალი კი არა, რაც გინდა ის ჩაგეცვათ, ჯვარს მაინც დაგწერდითო. დავითი დღეს უნივერსიტეტში მუშაობს, დამთავრების შემდეგ იქ დარჩა, თელავში "მიმინოს“ აეროპორტში, როგორც გითხარით, სტუდენტებს ფრენას ასწავლის.

- მაგდა, რას ურჩევდით ახალგაზრდებს, ვისაც მფრინავის პროფესიის არჩევა უნდა?

- საკმაოდ რთულ გზა ექნებათ გასავლელი, ამიტომ, ვიდრე გადაწყვეტილებას მიიღებენ, უნდა დაფიქრდნენ. რამდენად უნდათ და უღირთ ეს ყველაფერი. მართლა ძნელია, ბევრი რამის დაძლევა გიწევს... ამიტომ კარგად უნდა დაფიქრდნენ და თუ გადაწყვეტენ, მერე ყველაფერი უნდა გააკეთონ იმისთვის, რომ მიზანს მიაღწიონ.