"თუ მო­ინ­დო­მებ და და­სა­ხუ­ლი მიზ­ნის მი­საღ­წე­ვად ენერ­გი­ას არ და­ი­შუ­რებ, შე­დეგს აუ­ცი­ლებ­ლად მი­ი­ღებ“,- გვე­უბ­ნე­ბა მაგ­და ქა­ა­ძე, ერთ-ერთი ავი­ა­კომ­პა­ნი­ის ახალ­გაზ­რდა მფრი­ნა­ვი ქალი. რო­გორც გვიყ­ვე­ბა, მან ყვე­ლა­ფე­რი გა­ა­კე­თა იმის­თვის, რომ ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო, სა­ჭი­რო და არც ისე მარ­ტივ პრო­ფე­სი­ას და­უფ­ლე­ბო­და და პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი გამ­ხდა­რი­ყო.

"მფრი­ნა­ვო­ბა­ზე ბავ­შვო­ბა­ში არ მი­ოც­ნე­ბია. კარ­გი მოს­წავ­ლე ვი­ყა­ვი. ეს პრო­ფე­სია სკო­ლას რომ ვამ­თავ­რებ­დი, მა­შინ ავირ­ჩიე. მა­ნამ­დე საფ­რე­ნოს­ნო­ზე ჩემი ძმა სწავ­ლობ­და, ამას­თა­ნა­ვე, მყავს ბი­ძაშ­ვი­ლე­ბი, ნა­თე­სა­ვე­ბი, ახ­ლობ­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც მფრი­ნა­ვე­ბი არი­ან... წარ­მო­შო­ბით თუში ვარ და ჩვენს სო­ფელ­ში ამ პრო­ფე­სი­ის ბევ­რი ადა­მი­ა­ნია. ამი­ტომ ბავ­შვო­ბა­ში ვერ­ტმფრენ­თან აქ­ტი­უ­რი შე­ხე­ბა მქონ­და, ის ჩემ­თვის ახა­ლი ხილი არ იყო... თან მფრი­ნა­ვებ­ზე და მათ გა­ბე­დულ ნა­მოქ­მე­დარ­ზე არა­ერ­თი ამ­ბა­ვი მსმე­ნია, რაც სულ მე­ა­მა­ყე­ბო­და. ამ ყვე­ლა­ფერ­მა გავ­ლე­ნა ნამ­დვი­ლად იქო­ნია და სურ­ვი­ლი გა­მიჩ­ნდა, სა­ა­ვი­ა­ციო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ჩა­მე­ბა­რე­ბი­ნა, სა­დაც აღ­მოვ­ჩნდი კი­დეც...“ - გვე­უბ­ნე­ბა მაგ­და.

- ოჯა­ხის მხრი­დან წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბა არ გქო­ნი­ათ?

- ბავ­შვო­ბა­ში ისე­თი რა­ღა­ცე­ბი მი­ტა­ცებ­და, რომ ეს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა ჩემ­გან დი­დად არ გაჰ­კვირ­ვე­ბი­ათ. მა­მამ - თუ გინ­და, მიდი და შენი მიზ­ნის მი­საღ­წე­ვად იმოქ­მე­დეო. რაკი მა­მამ თქვა, - კიო, - ეს უკვე ბევ­რს ნიშ­ნავ­და. ისე, ბავ­შვო­ბი­დან კი­კბოქ­სინ­გში ვვარ­ჯი­შობ­დი, უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სწავ­ლის დროს სა­ქარ­თვე­ლოს ნაკ­რებ­შიც ვი­ყა­ვი. მერე ვი­ნა­ი­დან მფრი­ნა­ვებს ჯან­მრთე­ლო­ბის კო­მი­სი­ის გავ­ლა მუდ­მი­ვად გვი­წევს, ტრავ­მე­ბი არ იყო სა­ხარ­ბი­ე­ლო და ამი­ტომ ამ სპორ­ტს თავი და­ვა­ნე­ბე.

როცა იქ დავ­დი­ო­დი, ახ­ლობ­ლე­ბი, კე­თი­ლის­მსურ­ვე­ლე­ბი, ძმა­კა­ცე­ბი მა­მას ეუბ­ნე­ბოდ­ნენ, - მანდ მაგ­დას რა­ტომ ატა­რე­ბო? მამა ჩემი ვარ­ჯი­შით, შე­ჯიბ­რე­ბით ყო­ველ­თვის ინ­ტე­რეს­დე­ბო­და. იყო ჩემ­პი­ო­ნა­ტე­ბი, სტა­ტი­ე­ბი გა­ზე­თებ­ში, სი­უ­ჟე­ტე­ბი ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში. მამა ჩემი სპორ­ტუ­ლი მიღ­წე­ვე­ბით კმა­ყო­ფი­ლი იყო. ამას ახ­ლობ­ლე­ბი რომ იგებ­დნენ და ხე­დავ­დნენ, უკვე ნაკ­ლე­ბად უკ­ვირ­დათ და კი­თხვებ­საც აღარ სვამ­დნენ. თან ამ სპორ­ტში ვარ­ჯი­შიც თან­და­თან ბევ­რმა და­ი­წყო, მათ შო­რის გო­გო­ნებ­მაც.

- რო­გორც მი­თხა­რით, მამა ცო­ცხა­ლი აღარ არის...

- კი, გარ­დაც­ვლი­ლია, მან მხო­ლოდ ის გა­ი­გო, რომ სა­ა­ვი­ა­ციო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ჩა­ვა­ბა­რე, რაც ძა­ლი­ან გა­უ­ხარ­და... მერე თუ­შეთ­ში ავა­რია მოხ­და, მან­ქა­ნით მო­დი­ოდ­ნენ და გზა­ში სი­მაღ­ლი­დან გა­და­ვარ­დნენ. თუ­შე­თის გზა მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ძა­ლი­ან რთუ­ლია. სა­ჭეს­თან მამა არ ყო­ფი­ლა, თუმ­ცა მან­ქა­ნა­ში სამ­ნი იყ­ვნენ და სა­მი­ვე გარ­და­იც­ვა­ლა... მოკ­ლედ, ჩემ­თვის მშობ­ლის ასე­თი მხარ­და­ჭე­რა დიდი სტი­მუ­ლი იყო. მამა ისე­თი კაცი გახ­ლდათ, სი­ტყვა ეთ­ქმო­და, ის გვერ­დში მედ­გა, მი­აჩ­ნდა, რომ შვი­ლის გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის­თვის პა­ტი­ვი უნდა ეცა. რო­გორც ვთქვი, მისი ასე­თი პო­ზი­ცი­ის გამო სა­ზო­გა­დო­ე­ბის და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბაც იც­ვლე­ბო­და.

- დე­დამ რა გი­თხრათ?

- ჩემი მხრი­დან დე­დაც მიჩ­ვე­უ­ლი იყო ასეთ ნა­ბი­ჯებს. უბ­რა­ლოდ, მი­თხრა, რომ რთუ­ლი პრო­ფე­სია იქ­ნე­ბო­და, მაგ­რამ რად­გან გა­დავ­წყვი­ტე, იცო­და, რომ ამის­თვის მა­ინც ყვე­ლა­ფერს გა­ვა­კე­თებ­დი.

- რო­გო­რი აღ­მოჩ­ნდა სწავ­ლის პრო­ცე­სი?

- უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში რა­ღაც პე­რი­ო­დი თე­ო­რი­ულ მა­სა­ლას სწავ­ლობ, გარ­კვე­უ­ლი დრო პრაქ­ტი­კულ სწავ­ლე­ბას, ფრე­ნას ეთ­მო­ბა. თე­ლა­ვის აე­რო­პორ­ტში დავფრი­ნავ­დით, პირ­ვე­ლი კურ­სან­ტე­ბი ვი­ყა­ვით, ვინც იქ სწავ­ლა და­ვი­წყეთ. იმ აე­რო­პორ­ტში ახ­ლაც ხში­რად დავ­დი­ვარ, რად­გან ჩემი ქმა­რია უკვე ინ­სტრუქ­ტო­რი. ისიც მფრი­ნა­ვია.

- ე.ი. ძმა და ქმა­რიც მფრი­ნა­ვე­ბი არი­ან...

- მა­მას თუ­შეთ­ში სა­ქო­ნე­ლი ჰყავ­და და მე­ურ­ნე­ო­ბას მის­დევ­და. ასე­ვე ბინა გვაქვს იქ, სა­ძო­ვა­რი. მა­მის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ ჩემს ძმას მო­უ­წია ამ მო­ვა­ლე­ო­ბის სა­კუ­თარ თავ­ზე აღე­ბა. გა­და­წყვი­ტა წა­სუ­ლი­ყო და სა­ქონ­ლის­თვის მი­ე­ხე­და. სხვა გზა არ იყო, რად­გა­ნაც საკ­მა­ოდ დიდი ფერ­მაა... ამი­ტომ ამ ყვე­ლა­ფერს ჩა­მო­ცილ­და.

- რო­გორც გა­ვი­გე, გუ­და­ურ­ში მომ­ხდა­რი ავი­ა­კა­ტას­ტრო­ფის შე­დე­გად და­ღუ­პუ­ლი მფრი­ნა­ვი დი­მიტ­რი ქა­ა­ძე თქვე­ნი ბი­ძაშ­ვი­ლი იყო...

- კი, დი­მას პაპა და ჩემი პაპა ძმე­ბი იყ­ვნენ... გა­სულ ზა­ფხულს დიდი ტრა­გე­დია დატ­რი­ალ­და და მისი და­ღუპ­ვის ამ­ბავ­მა ყვე­ლა­ნი უზო­მოდ დაგ­ვამ­წუხ­რა... უკარ­გე­სი ბიჭი დავ­კარ­გეთ... გა­სულ კვი­რას თურ­ქე­თი­დან ჩვე­ნი მაშ­ვე­ლე­ბი ჩა­მო­ვიყ­ვა­ნეთ, რომ­ლე­ბიც თურ­ქეთ­ში მომ­ხდა­რი მი­წისძვრის შემ­დგომ თურ­ქებს ეხ­მა­რე­ბოდ­ნენ... რა­ღაც­ნა­ი­რად ეგ ამ­ბა­ვი სულ მახ­სე­ნებ­და თავს და ემო­ცი­უ­რად მძი­მე იყო...

- თქვე­ნი პრო­ფე­სი­ის სირ­თუ­ლე­ებ­ზე რომ ვი­სა­უბ­როთ...

- ვიდ­რე და­ე­უფ­ლე­ბი, საკ­მა­ოდ დიდი მა­სა­ლაა, რო­მე­ლიც აუ­ცი­ლე­ბე­ლია, რომ ის­წავ­ლო. ბევ­რი მე­ცა­დი­ნე­ო­ბა გი­წევს... დღეს­დღე­ო­ბით უკვე ახა­ლი რე­გუ­ლა­ცი­ე­ბი შე­მო­დის - სტუ­დენ­ტე­ბი 14 სა­განს ინ­გლი­სუ­რად გა­დი­ან და თი­თო­ე­უ­ლი სქელ­ტა­ნი­ა­ნი სა­ხელ­მძღვა­ნე­ლო წიგ­ნია. გა­მოც­დე­ბიც ინ­გლი­სუ­რად უნდა ჩა­ა­ბა­რონ. რთუ­ლი გზაა გა­სავ­ლე­ლი, ყვე­ლა­ფე­რი იმის­თვის, რომ შემ­დგომ პრო­ფე­სი­ა­ში არა­ნა­ი­რი პრობ­ლე­მა შე­გექ­მნას.

- ისე, ქალი მფრი­ნავ ავი­ა­ცი­ა­ში რო­გორ მი­გი­ღეს?

- არას­დროს, არც ერთ ეტაპ­ზე არ მიგ­რძვნია, რომ ქალი ვარ და ამი­ტომ ეს საქ­მე არ უნდა გა­ვა­კე­თო. თვითმფრი­ნა­ვის კა­ბი­ნა­ში, მა­გა­ლი­თად, ქალი და კაცი მფრი­ნა­ვი რომ შევ­დი­ვართ, იქ უკვე ასე ამ­ბო­ბენ, რომ კა­ბი­ნა­ში ორი მფრი­ნა­ვია, რომ­ლე­ბიც თა­ვის საქ­მეს აკე­თე­ბენ... ზო­გა­დად მეც არ ვარ ისე­თი ადა­მი­ა­ნი, რომ აი, მე გოგო ვარ და რა­ღაც ჩემი საქ­მე არის და ასე­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ჩვენ­თან არ არ­სე­ბობს. სა­ერ­თოდ ყვე­ლა ასეა. კა­ბი­ნის გა­რეთ შე­იძ­ლე­ბა, გოგო ხარ, მაგ­რამ თვითმფრი­ნავ­ში მფრი­ნა­ვი ხარ და მორ­ჩა.

- ამ პრო­ფე­სი­ა­ში გან­სა­კუთ­რე­ბით რამ მი­გი­ზი­დათ?

- თით­ქმის ყვე­ლა­ფერ­მა. მიყ­ვარს, ეს პრო­ფე­სია ჩე­მია, ჩემ­შია. საკ­მა­რი­სია, რამ­დე­ნი­მე დღე არ ვიფ­რი­ნო და უკვე მე­ნატ­რე­ბა. მარ­ტო მე არ ვარ ასე, ჩვენ­თან ყვე­ლა ასე ამ­ბობს. ამა­ვეს ამ­ბო­ბენ, ბორტგამ­ცი­ლებ­ლე­ბიც. ფრე­ნა მგზავ­რებ­საც უყ­ვართ, იშ­ვი­ა­თად მი­ნა­ხავს ადა­მი­ა­ნი, ვი­საც ფრე­ნა არ უნდა და ეზა­რე­ბა.

დავფრი­ნავთ ყველ­გან, სა­დაც რე­გუ­ლა­რუ­ლი რე­ი­სე­ბი გვაქვს და სა­დაც მოგ­ვი­წევს. ნაც­ნო­ბებ­მა ხომ იცი­ან ყვე­ლა­ფე­რი, მაგ­რამ მა­ინც ჩა­მე­ძი­ე­ბი­ან ხოლ­მე, - შენ ატა­რებ თვითმფრი­ნავ­სო?- ამა­ზე მე­ღი­მე­ბა.

- მფრი­ნა­ვის­თვის კონ­კრე­ტუ­ლად რა თვი­სე­ბე­ბია სა­ჭი­რო?

- პირ­ველ რიგ­ში, საქ­მის სიყ­ვა­რუ­ლი, მონ­დო­მე­ბა, ნე­ბის­ყო­ფა, რომ რთუ­ლი გზის გავ­ლა შეძ­ლო. სა­კუ­თარ თავ­ზე გა­მუდ­მე­ბუ­ლი მუ­შა­ო­ბა იმის­თვის, რომ სა­სურ­ველ შე­დეგს მი­აღ­წიო. ყვე­ლა­ფე­რი დახ­ვე­წო და შე­ი­სის­ხლხორ­ცო... აუ­ცი­ლე­ბე­ლია, სის­ხარ­ტე, სიმ­შვი­დე, მუდ­მი­ვად მო­ბი­ლი­ზე­ბა. ამ ყვე­ლა­ფერს თუ შეძ­ლებ, მერე თა­ვი­სით მოვა ის, რის გა­კე­თე­ბაც გინ­და. მი­ზანს მი­აღ­წევ.

მარ­თლა წა­მებ­ში შე­იძ­ლე­ბა გი­წყვეტ­დეს რა­ღაც, წა­მებ­ში უნდა მი­ი­ღო გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა და სა­სი­ცო­ცხლოდ მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი მოქ­მე­დე­ბა შეძ­ლო. კვა­ლი­ფი­კა­ცი­ის ამაღ­ლე­ბა, რთუ­ლი გზის გავ­ლა მუდ­მი­ვად გვი­წევს. ამი­ტომ, თვითმფრი­ნა­ვის კა­ბი­ნა­ში თუ ვინ­მე ზის, მან თა­ვის საქ­მე იცის და პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლია. იქ ვი­ღა­ცის და რა­ღა­ცის გამო არა­ვის სვა­მენ.

აქ ერთი ამ­ბა­ვი გა­მახ­სენ­და... სა­დაც ჩავ­დი­ვართ, საწ­ვავს ვი­მა­ტებთ ხოლ­მე, ერთ-ერთ აე­რო­პორ­ტში რომ ჩავფრინ­დით, ად­გილ­ზე ჩაგ­ვის­ხეს ბენ­ზი­ნი. იქი­დან სა­ბუ­თე­ბი უნდა წა­მო­ი­ღო, არ მოგ­ვა­წო­დეს, მიბ­რუ­ნე­ბა მო­მი­წია. უკვე მგზავ­რე­ბის ჩას­ხდო­მა იყო და­წყე­ბუ­ლი, კი­ბე­ზე უცებ ჩა­ვირ­ბი­ნე და მა­ლე­ვე შე­მოვ­ბრუნ­დი. მახ­სოვს, ერთ-ერ­თმა მგზავ­რმა უც­ნა­უ­რად შე­მომ­ხე­და. მერე ბორტგამ­ცი­ლე­ბე­ლი ჩვენ­თან შე­მო­ვი­და და მი­თხრა, - ერთ-ერთ მა­მა­კაცს და­უ­ნა­ხი­ხარ და იკი­თხა - ეგ თუ მფრი­ნა­ვია, მე არ გა­მოვფრინ­დე­ბი, მე­ში­ნი­აო (იცი­ნის). მაგ­რამ სხვა გზა არ ჰქონ­და, უნდა წა­მო­სუ­ლი­ყო... მშვე­ნივ­რად იმ­გზავ­რა, ძა­ლი­ა­ნაც კმა­ყო­ფი­ლი დარ­ჩა.

ფრე­ნას თა­ვის ეტა­პე­ბი აქვს, აფ­რე­ნა-დაფ­რე­ნი­სას ფო­ტოს ვერ გა­და­ი­ღებ. მთლი­ა­ნად ჩარ­თუ­ლი ხარ პრო­ცეს­ში და მო­ბი­ლი­ზე­ბუ­ლი, რომ გა­ა­კონ­ტრო­ლო სი­ტუ­ა­ცია. კა­ბი­ნა­ში ორი მფრი­ნა­ვია... ფო­ტოს გა­და­ღე­ბა უკვე მა­ში­ნაა შე­საძ­ლე­ბე­ლი, როცა ავ­ტო­პი­ლო­ტია ჩარ­თუ­ლი... მარ­თლაც სა­უ­კე­თე­სო და სა­ო­ცა­რია ზე­მო­დან სამ­ყა­რო, სუ­რა­თე­ბი ხომ ლა­მა­ზია, მაგ­რამ სულ ვამ­ბობ, ნე­ტავ, ტე­ლე­ფონს ზუს­ტად ისე შე­ეძ­ლოს აღ­ქმა, რა­საც რე­ა­ლუ­რად ვხე­დავ - მეთ­ქი. მთვა­რე, მზის ჩას­ვლა, მწვერ­ვა­ლე­ბი, მთე­ბი, კავ­კა­სი­ო­ნი, ტბე­ბი, ზღვე­ბი, - ულა­მა­ზე­სია.

- მე­უღ­ლე­ზე რას გვე­ტყვით?

- ჩემს მე­უღ­ლეს (და­ვით ბე­როშ­ვი­ლი) ცო­ლად რომ გავ­ყე­ვი, მა­შინ მფრი­ნა­ვი არ იყო, ჯერ კი­დევ სწავ­ლობ­და. ჩემ­ზე უფ­რო­სია, უბ­რა­ლოდ, გვი­ან მო­ი­ფიქ­რა, რომ მფრი­ნა­ვი გამ­ხდა­რი­ყო და მე­ო­რე უნი­ვერ­სი­ტე­ტი და­ემ­თავ­რე­ბი­ნა. მოკ­ლედ, მაგ დროს გა­ვი­ცა­ნი, თუმ­ცა პა­რა­ლე­ლუ­რად თავ­დაც­ვის სა­მი­ნის­ტროს თა­ნამ­შრო­მე­ლი გახ­ლდათ. ამი­ტომ, ჯვა­რი თბი­ლის­ში, ერთ-ერთ სამ­ხედ­რო ბა­ზა­ზე და­ვი­წე­რეთ. თავ­დაც­ვა­ში გარ­კვე­უ­ლი პე­რი­ო­დი ჰქონ­და გა­ტა­რე­ბუ­ლი, პატ­რი­ო­ტი ადა­მი­ა­ნია და გა­და­წყვი­ტა, ჯვა­რი მის სამ­ხედ­რო ბა­ზა­ზე დაგ­ვე­წე­რა. მა­ნამ­დე იმ ტა­ძარ­ში ეს რი­ტუ­ა­ლი არ იყო ჩა­ტა­რე­ბუ­ლი, მხო­ლოდ რამ­დე­ნი­მე ნათ­ლო­ბა. მოკ­ლედ, პირ­ვე­ლი ჩვე­ნი წყვი­ლი აღ­მოჩ­ნდა, ვინც იქ ჯვა­რი და­ი­წე­რა.

ვი­ყა­ვით მე და ჩემი ქმა­რი და მისი თა­ნამ­შრომ­ლე­ბი, ჩვე­ნი მეჯ­ვა­რე­ე­ბიც ისი­ნი აღ­მოჩ­დნენ. ჩემს მე­უღ­ლეს უნ­დო­და, ფორ­მე­ბით ვყო­ფი­ლი­ყა­ვით. მო­ძღვარს უარი არ უთ­ქვამს. ვი­ნა­ი­დან შარ­ვლით ვი­ყა­ვი, მა­ინც ვწუხ­დი, მა­მა­ომ - ასე­თი ჯვრის­წე­რა არა­სო­დეს მქო­ნია, შარ­ვა­ლი კი არა, რაც გინ­და ის ჩა­გეც­ვათ, ჯვარს მა­ინც დაგ­წერ­დი­თო. და­ვი­თი დღეს უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში მუ­შა­ობს, დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ იქ დარ­ჩა, თე­ლავ­ში "მი­მი­ნოს“ აე­რო­პორ­ტში, რო­გორც გი­თხა­რით, სტუ­დენ­ტებს ფრე­ნას ას­წავ­ლის.

- მაგ­და, რას ურ­ჩევ­დით ახალ­გაზ­რდებს, ვი­საც მფრი­ნა­ვის პრო­ფე­სი­ის არ­ჩე­ვა უნდა?

- საკ­მა­ოდ რთულ გზა ექ­ნე­ბათ გა­სავ­ლე­ლი, ამი­ტომ, ვიდ­რე გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას მი­ი­ღე­ბენ, უნდა და­ფიქ­რდნენ. რამ­დე­ნად უნ­დათ და უღირთ ეს ყვე­ლა­ფე­რი. მარ­თლა ძნე­ლია, ბევ­რი რა­მის დაძ­ლე­ვა გი­წევს... ამი­ტომ კარ­გად უნდა და­ფიქ­რდნენ და თუ გა­და­წყვე­ტენ, მერე ყვე­ლა­ფე­რი უნდა გა­ა­კე­თონ იმის­თვის, რომ მი­ზანს მი­აღ­წი­ონ.