"იმდენი ტკივილი და დარტყმა მივიღე, მაგრამ ეს რომ არა, ბევრი რამ არ მოხდებოდა" - ცნობილი ჟურნალისტის გამოწვევებით სავსე ცხოვრება, ოჯახი და პროტესტით დატოვებული თეატრი

პროფესიით მსახიობია, მაგრამ როგორც ტელე-რადიოჟურნალისტს, ტელეწამყვანს, ისე იცნობენ. ნინო ზაუტაშვილი ექსპერიმენტებს, სიახლეებს და ათასგვარ გამოწვევას არასდროს უფრთხის... ამის გამო ცხოვრების მანძილზე საინტერესო გამოცდილება დაუგროვდა.

ახლაც სიალხე აქვს - პოპულარულ სერიალში "ხელოვნური სუნთქვა" იღებენ... ნინო ზაუტაშვილი AMBEBI.GE-ს სტუმარია. საკმაოდ ვრცელი და საინტერესო ინტერვიუ მოგვცა.

"ეს მართლა მოულოდნელობა იყო. ჩემმა მეგობარმა, კასტინგის მენეჯერმა, საოცარმა პროფესიონალმა ეკა მჟავანაძემ შემატყობინა, რომ სერიალის "ხელოვნური სუნთქვა" მესამე სეზონი იწყება, ერთ-ერთი როლია, რომელზეც შენ გხედავ, მოდი, სინჯი ჩავწეროთ, დარწმუნებული ვარ, ყველაფერი გამოგივაო. რას ამბობ, რა სერიალი, სად მაქვს დრო? ხომ, იცი, მუდმივი გადარბენები მაქვს-მეთქი... შემომიჩნდა, საბოლოოდ, დამიყოლია და წავედი.

საერთოდ, ინტერესიანი და ცნობისმოყვარე ვარ, მოდი, მივალ და ვნახავ, რა გამოვა-მეთქი... ჩავწერეთ, მეორე დღეს დამირეკეს და მითხრეს, როლზე დამტკიცებული ხართო... ვთამაშობ კლინიკის დირექტორის როლს. ნელი მჟავია ენერგიული, აქტიური, ქოთქოთა ქალია - ასეთივეა როგორც კლინიკაში, ისე - სახლში... ეს ადამიანი ერთი ნახვითაც კი გამახსოვრებს თავს... ახლა მასში შინაგან ძაფებს ვეძებ, რომ ამოვქაჩო, ჯერ არ ჩანს, ზედაპირზე მხოლოდ ქოთქოთა, საქმიანი, აქტიური ქალია - ოჯახშიც თავია და სამსახურშიც. საერთოდ, მსგავსი ადამიანის უკან ყოველთვის სათუთი „რაღაცები“ არის ხოლმე, რაც მსახიობმა შეიძლება ისეთ ელემენტარულ რაღაცაში "გამოაგდო" და ითამაშო. ამის საშუალებას ყველა როლი იძლევა, რადგან ყველა ადამიანში არის საწყისები კარგის და ცუდის. ასე რომ, ახლა ამ პროცესში ვარ...

საერთოდ, მოწესრიგებული ტიპი ვარ, მუშაობის პროცესში ვუსმენ რეჟისორს, ვიზიარებ მის მოსაზრებებს და საკუთარ იდეებსაც ვთავაზობ. ყოველთვის მაინტერესებს და ვკითხულობ, ჩემს ნამუშევარში რა არ მოეწონათ, რომ მის გამოსწორებაზე ვიმუშაო. არ მიყვარს, როცა მაქებენ. მაგ დროს თავს უხერხულად ვგრძნობ, მერიდება. შენიშვნის მოცემისას მობილიზებული ვხდები. კრიტიკა უნდა მოისმინო და ეცადო, გამოასწორო", - გვეუბნება ნინო ზაუტაშვილი.

- ზოგადად, ძალიან აქტიური ადამიანი ხართ. რატომღაც მგონია, მოუსვენარი, აქტიური ბავშვი იყავით და კარგი მოსწავლეც...

- კი, ასე იყო, ოღონდ, სკოლაში რაც მაინტერესებდა, იმას ვსწავლობდი, მაგრამ ეს არ ეხებოდა ტექნიკურ საგნებს. მერე კი აღმოჩნდა, რომ ამ საგნებშიც გარკვეული ნიჭი მქონდა... მამა ენერგეტიკოსი იყო და მათემატიკა ზედმიწევნით კარგად იცოდა. თვითონ რომ მიხსნიდა, ყველაფერს კარგად ვიგებდი და სკოლიდან დაბრუნებული რომ შევჩივლებდი, ვერ გავიგე-მეთქი, ეს ძალიან უკვირდა... საშინლად ცელქი და მოუსვენარი ვიყავი, იმ დონეზე, რომ ჩემს მშობლებს მასწავლებლებმა უთხრეს, წაიყვანეთ, ნუ ივლის სკოლაში, ნიშნებს ისე დავუწერთო. ბიჭებს ცელქობაში არ ჩამოვუვარდებოდი, ლამის კედლებიდან მხსნიდნენ. ისე მოხდა, რომ მე და ჩემი და ერთ კლასში ვიყავით. მზია ძალიან წყნარი ბავშვი იყო - ჩემგან აბსოლუტურად განსხვავებული. მას და მასწავლებლებს ჩემგან მოსვენება ჰქონდათ დაკარგული...

- დედა რუსთაველის თეატრის მსახიობი, საქართველოს რადიოს ცნობილი დიქტორი მერი მიქელაძე იყო... როგორ გაიხსენებთ მას...

- დედა ძალიან ნიჭიერი და პერსპექტიულ მსახიობად ითვლებოდა, მაგრამ მის ცხოვრებაში ბევრი გაუგებრობა მოხდა, თეატრიდან გულნატკენი წამოვიდა. პარალელურად რადიოში მუშაობდა. არაჩვეულებრივი ხმის ტემბრი ჰქონდა. ერთ-ერთი პირველი დიქტორი იყო. პროფესიაზე ასე შეყვარებულ ადამიანს ცოტას ვიცნობ. საქმეში სულს და გულს დებდა და ეს არაჩვეულებრივად გამოსდიოდა. საკმაოდ მკაცრი და პედანტი გახლდათ, თუმცა იუმორის გამორჩეული გრძნობა ჰქონდა, რაც ჩემს მასთან ურთიერთობას საინტერესოს ხდიდა. მაგრამ მე მაინც მამის გამორჩეულად საყვარელი შვილი ვიყავი და მეც არანორმალურად მიყვარდა. მშობლები ძალიან ახალგაზრდები დამეღუპნენ - 62-ის იყო მამა და დედა - 65 წლის. ორივე ჩემს ხელში გარდაიცვალა, იმ ბოლო წუთებში მათ გვერდით მე ვიყავი... ამის გამო რაღაცნაირად თავს მშვიდად ვგრძნობ, რომ სხვა განზომილებაში თავად გავაცილე - ასეთი შეგრძნება მაქვს.

- ბევრმა ალბათ არ იცის, რომ თეატრალური უნივერსიტეტი გაქვთ დამთავრებული. დედამ გირჩიათ ეს?

- თავისი ტრავმიდან გამომდინარე, რომელიც თეატრში მიიღო (როლი ბოლო წუთში არ მისცეს), არ უნდოდა, რომ „თეატრალურზე“ ჩამებარებინა. ამბობდა, მძიმე პროფესიააო... მე-10 კლასამდე მსახიობობაზე არასდროს მიფიქრია. როცა პროფესიული არჩევანი უნდა გამეკეთებინა, მოულოდნელად განვაცხადე, თეატრალურ ინსტიტუტში სამსახიობოზე ვაბარებ-მეთქი. ამას დედისგან მაშინვე უკურეაქცია მოჰყვა. რასაც ჩემთან დაკავშირებით ამდენი ხანია ისმენ, ამის მერე როგორ გინდა ამ ნაბიჯის გადადგმა? მსახიობობამ შეიძლება დიდი ტკივილი მოგგვაროსო, რაზეც ვუპასუხე, მზად ვარ ყველანაირი ტკივილისთვის, ან ვაბარებ „თეატრალურზე“ ან საერთოდ არ ვაბარებ-თქო... მოკლედ, ჩავაბარე, დოდო ალექსიძის ბოლო ჯგუფი ვიყავით... „თეატრალურის“ დამთავრების მერე მარჯანიშვილის თეატრში წავედი, მერე ბავშვი გავაჩინე და რაღაცნაირად ჩემს შემთხვევაშიც დედას ისტორია განმეორდა...

თეატრში გადაწყვიტეს, რაღაც კონკურსი ჩაეტარებინათ, რაც არასწორად მივიჩნიე, საშინელი პროტესტის განცდა გამიჩნდა, წავიკითხე გალაკტიონის ლექსი - „მე არც წარსულის, არც მომავლის არ მეშინია". დავიხურე ქუდი და წამოვედი. იმ პერიოდში უკვე რადიოში ვმუშაობდი. თუმცა რადიოში 8-9 წლის ასაკიდან ვიყავი, "პიონერთა დაფიონის“ წამყვანი, რაც ძალიან მომწონდა. თეატრში რომ დავიწყე მუშაობა, დედამ მითხრა, რადიოში რედაქტორის ვაკანსიაა და მოსინჯეო. "პიკი საათი" ახალი გახსნილი იყო. სიამოვნებით მივედი და აქტიურ მუშაობაში ჩავები. თუკი მედიაში ვინმემ თქვა ახალი სიტყვა, ნამდვილად იყო "პიკი საათი" და მანვე გადაწყვიტა ჩემი ბედი. თეატრში მიბრუნებაზე საერთოდ არც მიფიქრია.

- "ტელე-სინე-ვიდეო" - იყო ასეთი გადაცემა, რომელიც მიგყავდათ. ისიც ახალი სიტყვა იყო...

- "ტელე-სინე-ვიდეო" მნიშვნელოვანი და ახალი სიტყვა იყო ქართულ ტელესივრცეში. ამ გადაცემაში წამყვანობა შემომთავაზეს. მისი ავტორი და პროდიუსერი ლერი სახაროვი იყო. გადაცემა მერაბ ფიფიასთან ერთად მიმყავდა. ვსაუბრობდით მსახიობებზე, ფილმებზე, მსოფლიო კულტურის ისტორიის ამბებს მაყურებელს ვაწვდიდით, რაც მაშინ იშვიათობა იყო. გადაცემას მაღალი რეიტინგი ჰქონდა. ასე აღმოვჩნდი ტელევიზიაში. მერე „ალიონიც“ მიმყავდა და კიდევ არაერთი გადაცემა, მათ შორის, „სამოთხის ვაშლები“...

- ახლა კი უკვე "რეალური სივრცე"... ამ გადაცემამ წინააღმდეგობრივი გზა გაიარა. მის ეთერში დასაბრუნებლად სერიოზული ბრძოლაც დაგჭირდათ...

- კი, ბრძოლა, რომელიც სხვათა შორის, ღია ეთერში მიდიოდა... იყო პერიოდი, როცა დირექტორი შეიცვალა. ახალმა მოსულმა გენერალურმა დირექტორმა უცბად გადაწყვიტა, რომ „რეალური სივრცე“ დაეხურა, რასაც დიდი ამბავი მოჰყვა. სადღაც ალბათ გასაგებიც იყო, მოვიდა ახალი ძალა, პროფესიონალები, საქმის მცოდნეები, მაგრამ ამას შეეწირა რამდენიმე კარგი გადაცემა და ასევე მაღალი კლასის პროფესიონალებმა ტელევიზია დატოვეს. ეს ჩემთვის მტკივნეული აღმოჩნდა. ჩემი პროექტი თავის მნიშვნელობით გამორჩეულია, რადგანაც სოციალურ თემების გაშუქებაზეა აგებული, სადაც ადამიანები კონკრეტული პრობლემებით მოდიან, იმ პრობლემის მოგვარებაზე კონკრეტული დისკუსიები მიდის.

მთავარია იმ პრობლემების ''აწევა'', რომელიც ჩვენს ქვეყანაში 21-ე საუკუნეში დგას... თითოეული მძიმე საკითხი ჩემს გონებაზე, ჯანმრთელობაზე დამანგრევლად მოქმედებს. როდესაც უსმენ მასწავლებლებს, რომელიც ვერ ხსნის გაკვეთილს იმის გამო, რომ მოსწავლე მშიერია, თუ ნორმალური ადამიანი ხარ, ამაზე როგორ არ იფიქრებ?! ღმერთო, რა ქვეყანაში ვცხოვრობთ, როცა ასეთი რაღაცები ხდება. გადაცემას ჩემი კეთილდღეობისთვის არ ვაკეთებ. ცეკვა-სიმღერის შოუები ყველა მთავრობისთვის მომგებიანია, პრობლემებს, რაც გვაქვს, მშვენივრად მალავენ... მოკლედ, როცა ეს საკითხი დადგა, ვიბრძოლეთ, გაჭირვებულ ადამიანებს ეთერი დავუბრუნეთ. ერთი ასეთი პლატფორმა ამხელა მედიაში ხომ უნდა არსებობდეს და მით უმეტეს, საზოგადოებრივ მაუწყებელში.

- მარჯანიშვილის თეატრში იდგმებოდა სპექტაკლი „ქალები,“ სადაც მთავარი როლი გქონდათ. ე.ი. წლების შემდეგ თეატრს მაინც დაუბრუნდით...

- თეატრიდან წამოსვლის შემდეგ იქაურობას 18 წელი არ გავკარებივარ. ერთხელაც, ჩემმა მეგობარმა მსახიობმა და რეჟისორმა ციცინო კობიაშვილმა დამირეკა, საინტერესო პიესას ვდგამ და ძალიან მინდა, ერთ-ერთ როლი შენ ითამაშო, თეატრში წამოხვიდეო. გავიკვირვე, ამდენი წლის მერე ვერ გავრისკავ-მეთქი. ტექსტი წასაკითხად მაინც დამიტოვა. იმის გამო, რომ ვარ ცნობისმოყვარე ადამიანი, ნილ საიმონის პიესა მაინც წავიკითხე. დამაინტერესა, დიდი გამოცდილების ქალი-ჟურნალისტის როლი აღმოჩნდა, საკმაოდ დრამატული განვითარებით... კითხვები გამიჩნდა - შევძლებდი თუ არა მის თამაშს, მაგრამ „ის ქალი ამეკიდა“... მანქანაში ვიჯექი, ვსაუბრობდი, თუ რასაც ვაკეთებდი, ვგრძნობდი, რომ მას ვთამაშობდი... ციცინოს ვუთხარი, - მოვსინჯავ-მეთქი... თან, ჩემი უახლოესი მეგობრები, ნინო დუმბაძე, ქეთი გეგეშიძე, ქეთი ჩხეიძე, ირმა ბერიანიძე, ეკა მჟავანაძე, თემურ კილაძე, ზაზა გოგუაძე თამაშობდნენ... სპექტაკლი რეპერტუარში 12 წელი იყო და სრული ანშლაგით მიდიოდა.

- კიდევ რომ იყოს თეატრიდან შემოთავაზება...

- ვინმეს რომ ეთქვა, თეატრში დაბრუნდები და სპექტაკლში ითამაშებო, არ დავიჯერებდი. იმდენჯერ გავაკეთე, ის რაც წარმოუდგენლად მეჩვენებოდა, რომ აღარ ვამბობ ხოლმე უნივერსალურ გამოთქმას - „არასოდეს თქვა არასოდეს“... მიყვარს ყველაფერი, რაც ჩემს ცხოვრებაში მომხდარა, რადგან კარგიც და ცუდიც ადამიანს აყალიბებს. მნიშვნელოვანია, როგორ გამოავლენ თავს, რას აჩვენებ, როგორ განიცდი, როგორ შეგიძლია განცდას მოერიო. ეს ყველაფერი მუშაობს პიროვნების მხოლოდ ჩამოყალიბებაზე, აძლიერებს მას. ყველაფერი, რაც გავიარე და ის უზარმაზარი გამოცდილება, რაც მივიღე, ჩემთვის ისეთი ძვირფასია, შემიძლია თვალდახუჭულმა წარმოუდგენელ კლდეებზე ვიარო. კარგია და უნიკალური. ისედაც მზად ვიყავი ყოველთვის ნებისმიერი გამოწვევისთვის და ახლაც მზად ვარ... მაგალითად, ჩემთვის უდიდესი გამოცდილება იყო BBC-ის პროექტი „მაესტრო“, სადაც 8 სხვადასხვა პროფესიის ადამიანი ერთმანეთს ვეჯიბრებოდით. პროექტი მოვიგე და გავხდი „მაესტრო,“ ვიდირიჟორე ბეთჰოვენის „მე-5 სიმფონია“.

- არაფერს ნანობთ?

- სინანული არ მახასიათებს. მიმაჩნია, რომ ყველაფერი, რაც ხდება, უნდა მოხდეს. ცხოვრების მანძილზე ისეთი და იმდენი ტკივილი, დარტყმა მაქვს მიღებული, მაგრამ ვფიქრობ, ის ყველაფერი რომ არა, მერე ბევრი რამ ჩემს ცხოვრებაში აღარ მოხდებოდა. ამ შეუპოვრობას და სიბეჯითეს ცხოვრება მიფასებს.

- საკუთარ ოჯახზე რას გვეტყვით...

- ნამდვილად კარგი შვილები მყავს, უფროსი 40 წლის არის, უმცროსი - 32-ის. უფროსისგან სამი შვილიშვილი მყავს. იმედი მაქვს, უმცროსიც მალე მაღირსებს თავის პატარებს. გამიხარდება, თუ ეს ყველაფერი მალე იქნება. თუმცა ეს მათი გადასაწყვეტია. პატარა ბავშვი ოჯახში სულ უნდა იყოს, რაც უდიდესი სიხარულის და ენერგიის წყაროა. ჩვენი ურთიერთობა თავიდანვე მეგობრობაზე ავაგეთ. ამან გაამართლა. ბევრს უთქვამს, რა კარგი ბიჭები გყავსო. მართლა კარგები არიან, შეიძლება ცუდია, ამას დედა რომ ვამბობ, მაგრამ სულაც არ მგონია ცუდი. დიახაც, უნდა თქვა და წაახალისო. მიხარია, რომ თავისი პროფესიები და საქმე აქვთ, რომელსაც კარგად უძღვებიან. ჩემგან განსხვავებულ სფეროში, სამშენებლო ბიზნესში არიან. ისინი მოთმინებით უყურებენ ყოველთვის ჩემს ყოველ ექსპერიმენტს. იციან ჩემთან ლაპარაკს აზრი არ აქვს. როცა რაღაცას გადავწყვეტ, უნდა გავაკეთო...

რაც შეეხება ჩემს მეუღლეს, კახა თავართქილაძეს, ისიც მსახიობი იყო, ერთ ჯგუფში ვსწავლობდით. კახა ბოლომდე დარჩა თავის პროფესიაში. რუსთაველის თეატრში სპექტაკლებში თამაშობდა. დაახლოებით 10 წლის წინ გარდაიცვალა, გული ძალიან დამწყდა, მეტკინა, თუმცა ჩვენ მაშინ უკვე დაცილებულები ვიყავით. ასე მოხდა ჩვენს ცხოვრებაში...