პრო­ფე­სი­ით მსა­ხი­ო­ბია, მაგ­რამ რო­გორც ტელე-რა­დი­ოჟურ­ნა­ლისტს, ტე­ლე­წამ­ყვანს, ისე იც­ნო­ბენ. ნინო ზა­უ­ტაშ­ვი­ლი ექ­სპე­რი­მენ­ტებს, სი­ახ­ლე­ებს და ათას­გვარ გა­მოწ­ვე­ვას არას­დროს უფრთხის... ამის გამო ცხოვ­რე­ბის მან­ძილ­ზე სა­ინ­ტე­რე­სო გა­მოც­დი­ლე­ბა და­უგ­როვ­და.

ახ­ლაც სი­ალ­ხე აქვს - პო­პუ­ლა­რულ სე­რი­ალ­ში "ხე­ლოვ­ნუ­რი სუნ­თქვა" იღე­ბენ... ნინო ზა­უ­ტაშ­ვი­ლი AMBEBI.GE-ს სტუ­მა­რია. საკ­მა­ოდ ვრცე­ლი და სა­ინ­ტე­რე­სო ინ­ტერ­ვიუ მოგ­ვცა.

"ეს მარ­თლა მო­უ­ლოდ­ნე­ლო­ბა იყო. ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა, კას­ტინ­გის მე­ნე­ჯერ­მა, სა­ო­ცარ­მა პრო­ფე­სი­ო­ნალ­მა ეკა მჟა­ვა­ნა­ძემ შე­მა­ტყო­ბი­ნა, რომ სე­რი­ა­ლის "ხე­ლოვ­ნუ­რი სუნ­თქვა" მე­სა­მე სე­ზო­ნი იწყე­ბა, ერთ-ერთი რო­ლია, რო­მელ­ზეც შენ გხე­დავ, მოდი, სინ­ჯი ჩავ­წე­როთ, დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ყვე­ლა­ფე­რი გა­მო­გი­ვაო. რას ამ­ბობ, რა სე­რი­ა­ლი, სად მაქვს დრო? ხომ, იცი, მუდ­მი­ვი გა­დარ­ბე­ნე­ბი მაქვს-მეთ­ქი... შე­მო­მიჩ­ნდა, სა­ბო­ლო­ოდ, და­მი­ყო­ლია და წა­ვე­დი.

სა­ერ­თოდ, ინ­ტე­რე­სი­ა­ნი და ცნო­ბის­მოყ­ვა­რე ვარ, მოდი, მი­ვალ და ვნა­ხავ, რა გა­მო­ვა-მეთ­ქი... ჩავ­წე­რეთ, მე­ო­რე დღეს და­მი­რე­კეს და მი­თხრეს, როლ­ზე დამ­ტკი­ცე­ბუ­ლი ხარ­თო... ვთა­მა­შობ კლი­ნი­კის დი­რექ­ტო­რის როლს. ნელი მჟა­ვია ენერ­გი­უ­ლი, აქ­ტი­უ­რი, ქოთ­ქო­თა ქა­ლია - ასე­თი­ვეა რო­გორც კლი­ნი­კა­ში, ისე - სახ­ლში... ეს ადა­მი­ა­ნი ერთი ნახ­ვი­თაც კი გა­მახ­სოვ­რებს თავს... ახლა მას­ში ში­ნა­გან ძა­ფებს ვე­ძებ, რომ ამოვ­ქა­ჩო, ჯერ არ ჩანს, ზე­და­პირ­ზე მხო­ლოდ ქოთ­ქო­თა, საქ­მი­ა­ნი, აქ­ტი­უ­რი ქა­ლია - ოჯახ­შიც თა­ვია და სამ­სა­ხურ­შიც. სა­ერ­თოდ, მსგავ­სი ადა­მი­ა­ნის უკან ყო­ველ­თვის სა­თუ­თი „რა­ღა­ცე­ბი“ არის ხოლ­მე, რაც მსა­ხი­ობ­მა შე­იძ­ლე­ბა ისეთ ელე­მენ­ტა­რულ რა­ღა­ცა­ში "გა­მო­აგ­დო" და ითა­მა­შო. ამის სა­შუ­ა­ლე­ბას ყვე­ლა როლი იძ­ლე­ვა, რად­გან ყვე­ლა ადა­მი­ან­ში არის სა­წყი­სე­ბი კარ­გის და ცუ­დის. ასე რომ, ახლა ამ პრო­ცეს­ში ვარ...

სა­ერ­თოდ, მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი ტიპი ვარ, მუ­შა­ო­ბის პრო­ცეს­ში ვუს­მენ რე­ჟი­სორს, ვი­ზი­ა­რებ მის მო­საზ­რე­ბებს და სა­კუ­თარ იდე­ებ­საც ვთა­ვა­ზობ. ყო­ველ­თვის მა­ინ­ტე­რე­სებს და ვკი­თხუ­ლობ, ჩემს ნა­მუ­შე­ვარ­ში რა არ მო­ე­წო­ნათ, რომ მის გა­მოს­წო­რე­ბა­ზე ვი­მუ­შაო. არ მიყ­ვარს, როცა მა­ქე­ბენ. მაგ დროს თავს უხერ­ხუ­ლად ვგრძნობ, მე­რი­დე­ბა. შე­ნიშ­ვნის მო­ცე­მი­სას მო­ბი­ლი­ზე­ბუ­ლი ვხდე­ბი. კრი­ტი­კა უნდა მო­ის­მი­ნო და ეცა­დო, გა­მო­ას­წო­რო", - გვე­უბ­ნე­ბა ნინო ზა­უ­ტაშ­ვი­ლი.

- ზო­გა­დად, ძა­ლი­ან აქ­ტი­უ­რი ადა­მი­ა­ნი ხართ. რა­ტომ­ღაც მგო­ნია, მო­უს­ვე­ნა­რი, აქ­ტი­უ­რი ბავ­შვი იყა­ვით და კარ­გი მოს­წავ­ლეც...

- კი, ასე იყო, ოღონდ, სკო­ლა­ში რაც მა­ინ­ტე­რე­სებ­და, იმას ვსწავ­ლობ­დი, მაგ­რამ ეს არ ეხე­ბო­და ტექ­ნი­კურ საგ­ნებს. მერე კი აღ­მოჩ­ნდა, რომ ამ საგ­ნებ­შიც გარ­კვე­უ­ლი ნიჭი მქონ­და... მამა ენერ­გე­ტი­კო­სი იყო და მა­თე­მა­ტი­კა ზედ­მი­წევ­ნით კარ­გად იცო­და. თვი­თონ რომ მიხ­სნი­და, ყვე­ლა­ფერს კარ­გად ვი­გებ­დი და სკო­ლი­დან დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი რომ შევ­ჩივ­ლებ­დი, ვერ გა­ვი­გე-მეთ­ქი, ეს ძა­ლი­ან უკ­ვირ­და... სა­შინ­ლად ცელ­ქი და მო­უს­ვე­ნა­რი ვი­ყა­ვი, იმ დო­ნე­ზე, რომ ჩემს მშობ­ლებს მას­წავ­ლებ­ლებ­მა უთხრეს, წა­იყ­ვა­ნეთ, ნუ ივ­ლის სკო­ლა­ში, ნიშ­ნებს ისე და­ვუ­წერ­თო. ბი­ჭებს ცელ­ქო­ბა­ში არ ჩა­მო­ვუ­ვარ­დე­ბო­დი, ლა­მის კედ­ლე­ბი­დან მხსნიდ­ნენ. ისე მოხ­და, რომ მე და ჩემი და ერთ კლას­ში ვი­ყა­ვით. მზია ძა­ლი­ან წყნა­რი ბავ­შვი იყო - ჩემ­გან აბ­სო­ლუ­ტუ­რად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი. მას და მას­წავ­ლებ­ლებს ჩემ­გან მოს­ვე­ნე­ბა ჰქონ­დათ და­კარ­გუ­ლი...

- დედა რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი, სა­ქარ­თვე­ლოს რა­დი­ოს ცნო­ბი­ლი დიქ­ტო­რი მერი მი­ქე­ლა­ძე იყო... რო­გორ გა­იხ­სე­ნებთ მას...

- დედა ძა­ლი­ან ნი­ჭი­ე­რი და პერ­სპექ­ტი­ულ მსა­ხი­ო­ბად ით­ვლე­ბო­და, მაგ­რამ მის ცხოვ­რე­ბა­ში ბევ­რი გა­უ­გებ­რო­ბა მოხ­და, თე­ატ­რი­დან გულ­ნატ­კე­ნი წა­მო­ვი­და. პა­რა­ლე­ლუ­რად რა­დი­ო­ში მუ­შა­ობ­და. არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ხმის ტემ­ბრი ჰქონ­და. ერთ-ერთი პირ­ვე­ლი დიქ­ტო­რი იყო. პრო­ფე­სი­ა­ზე ასე შეყ­ვა­რე­ბულ ადა­მი­ანს ცო­ტას ვიც­ნობ. საქ­მე­ში სულს და გულს დებ­და და ეს არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვად გა­მოს­დი­ო­და. საკ­მა­ოდ მკაც­რი და პე­დან­ტი გახ­ლდათ, თუმ­ცა იუ­მო­რის გა­მორ­ჩე­უ­ლი გრძნო­ბა ჰქონ­და, რაც ჩემს მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბას სა­ინ­ტე­რე­სოს ხდი­და. მაგ­რამ მე მა­ინც მა­მის გა­მორ­ჩე­უ­ლად საყ­ვა­რე­ლი შვი­ლი ვი­ყა­ვი და მეც არა­ნორ­მა­ლუ­რად მიყ­ვარ­და. მშობ­ლე­ბი ძა­ლი­ან ახალ­გაზ­რდე­ბი და­მე­ღუპ­ნენ - 62-ის იყო მამა და დედა - 65 წლის. ორი­ვე ჩემს ხელ­ში გარ­და­იც­ვა­ლა, იმ ბოლო წუ­თებ­ში მათ გვერ­დით მე ვი­ყა­ვი... ამის გამო რა­ღაც­ნა­ი­რად თავს მშვი­დად ვგრძნობ, რომ სხვა გან­ზო­მი­ლე­ბა­ში თა­ვად გა­ვა­ცი­ლე - ასე­თი შეგ­რძნე­ბა მაქვს.

- ბევ­რმა ალ­ბათ არ იცის, რომ თე­ატ­რა­ლუ­რი უნი­ვერ­სი­ტე­ტი გაქვთ დამ­თავ­რე­ბუ­ლი. დე­დამ გირ­ჩი­ათ ეს?

- თა­ვი­სი ტრავ­მი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რო­მე­ლიც თე­ატ­რში მი­ი­ღო (როლი ბოლო წუთ­ში არ მის­ცეს), არ უნ­დო­და, რომ „თე­ატ­რა­ლურ­ზე“ ჩა­მე­ბა­რე­ბი­ნა. ამ­ბობ­და, მძი­მე პრო­ფე­სი­ა­აო... მე-10 კლა­სამ­დე მსა­ხი­ო­ბო­ბა­ზე არას­დროს მი­ფიქ­რია. როცა პრო­ფე­სი­უ­ლი არ­ჩე­ვა­ნი უნდა გა­მე­კე­თე­ბი­ნა, მო­უ­ლოდ­ნე­ლად გან­ვა­ცხა­დე, თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში სამ­სა­ხი­ო­ბო­ზე ვა­ბა­რებ-მეთ­ქი. ამას დე­დის­გან მა­შინ­ვე უკუ­რე­აქ­ცია მოჰ­ყვა. რა­საც ჩემ­თან და­კავ­ში­რე­ბით ამ­დე­ნი ხა­ნია ის­მენ, ამის მერე რო­გორ გინ­და ამ ნა­ბი­ჯის გა­დად­გმა? მსა­ხი­ო­ბო­ბამ შე­იძ­ლე­ბა დიდი ტკი­ვი­ლი მოგგვა­რო­სო, რა­ზეც ვუ­პა­სუ­ხე, მზად ვარ ყვე­ლა­ნა­ი­რი ტკი­ვი­ლის­თვის, ან ვა­ბა­რებ „თე­ატ­რა­ლურ­ზე“ ან სა­ერ­თოდ არ ვა­ბა­რებ-თქო... მოკ­ლედ, ჩა­ვა­ბა­რე, დოდო ალექ­სი­ძის ბოლო ჯგუ­ფი ვი­ყა­ვით... „თე­ატ­რა­ლუ­რის“ დამ­თავ­რე­ბის მერე მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში წა­ვე­დი, მერე ბავ­შვი გა­ვა­ჩი­ნე და რა­ღაც­ნა­ი­რად ჩემს შემ­თხვე­ვა­შიც დე­დას ის­ტო­რია გან­მე­ორ­და...

თე­ატ­რში გა­და­წყვი­ტეს, რა­ღაც კონ­კურ­სი ჩა­ე­ტა­რე­ბი­ნათ, რაც არას­წო­რად მი­ვიჩ­ნიე, სა­ში­ნე­ლი პრო­ტეს­ტის გან­ცდა გა­მიჩ­ნდა, წა­ვი­კი­თხე გა­ლა­კტი­ო­ნის ლექ­სი - „მე არც წარ­სუ­ლის, არც მო­მავ­ლის არ მე­ში­ნია". და­ვი­ხუ­რე ქუდი და წა­მო­ვე­დი. იმ პე­რი­ოდ­ში უკვე რა­დი­ო­ში ვმუ­შა­ობ­დი. თუმ­ცა რა­დი­ო­ში 8-9 წლის ასა­კი­დან ვი­ყა­ვი, "პი­ო­ნერ­თა და­ფი­ო­ნის“ წამ­ყვა­ნი, რაც ძა­ლი­ან მომ­წონ­და. თე­ატ­რში რომ და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა, დე­დამ მი­თხრა, რა­დი­ო­ში რე­დაქ­ტო­რის ვა­კან­სი­აა და მო­სინ­ჯეო. "პიკი სა­ა­თი" ახა­ლი გახ­სნი­ლი იყო. სი­ა­მოვ­ნე­ბით მი­ვე­დი და აქ­ტი­ურ მუ­შა­ო­ბა­ში ჩა­ვე­ბი. თუკი მე­დი­ა­ში ვინ­მემ თქვა ახა­ლი სი­ტყვა, ნამ­დვი­ლად იყო "პიკი სა­ა­თი" და მან­ვე გა­და­წყვი­ტა ჩემი ბედი. თე­ატ­რში მიბ­რუ­ნე­ბა­ზე სა­ერ­თოდ არც მი­ფიქ­რია.

- "ტელე-სინე-ვი­დეო" - იყო ასე­თი გა­და­ცე­მა, რო­მე­ლიც მიგ­ყავ­დათ. ისიც ახა­ლი სი­ტყვა იყო...

- "ტელე-სინე-ვი­დეო" მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი და ახა­ლი სი­ტყვა იყო ქარ­თულ ტე­ლე­სივ­რცე­ში. ამ გა­და­ცე­მა­ში წამ­ყვა­ნო­ბა შე­მომ­თა­ვა­ზეს. მისი ავ­ტო­რი და პრო­დი­უ­სე­რი ლერი სა­ხა­რო­ვი იყო. გა­და­ცე­მა მე­რაბ ფი­ფი­ას­თან ერ­თად მიმ­ყავ­და. ვსა­უბ­რობ­დით მსა­ხი­ო­ბებ­ზე, ფილ­მებ­ზე, მსოფ­ლიო კულ­ტუ­რის ის­ტო­რი­ის ამ­ბებს მა­ყუ­რე­ბელს ვაწ­ვდი­დით, რაც მა­შინ იშ­ვი­ა­თო­ბა იყო. გა­და­ცე­მას მა­ღა­ლი რე­ი­ტინ­გი ჰქონ­და. ასე აღ­მოვ­ჩნდი ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში. მერე „ალი­ო­ნიც“ მიმ­ყავ­და და კი­დევ არა­ერ­თი გა­და­ცე­მა, მათ შო­რის, „სა­მო­თხის ვაშ­ლე­ბი“...

- ახლა კი უკვე "რე­ა­ლუ­რი სივ­რცე"... ამ გა­და­ცე­მამ წი­ნა­აღ­მდე­გობ­რი­ვი გზა გა­ი­ა­რა. მის ეთერ­ში და­საბ­რუ­ნებ­ლად სე­რი­ო­ზუ­ლი ბრძო­ლაც დაგ­ჭირ­დათ...

- კი, ბრძო­ლა, რო­მე­ლიც სხვა­თა შო­რის, ღია ეთერ­ში მი­დი­ო­და... იყო პე­რი­ო­დი, როცა დი­რექ­ტო­რი შე­იც­ვა­ლა. ახალ­მა მო­სულ­მა გე­ნე­რა­ლურ­მა დი­რექ­ტორ­მა უც­ბად გა­და­წყვი­ტა, რომ „რე­ა­ლუ­რი სივ­რცე“ და­ე­ხუ­რა, რა­საც დიდი ამ­ბა­ვი მოჰ­ყვა. სა­დღაც ალ­ბათ გა­სა­გე­ბიც იყო, მო­ვი­და ახა­ლი ძალა, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლე­ბი, საქ­მის მცოდ­ნე­ე­ბი, მაგ­რამ ამას შე­ე­წი­რა რამ­დე­ნი­მე კარ­გი გა­და­ცე­მა და ასე­ვე მა­ღა­ლი კლა­სის პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლებ­მა ტე­ლე­ვი­ზია და­ტო­ვეს. ეს ჩემ­თვის მტკივ­ნე­უ­ლი აღ­მოჩ­ნდა. ჩემი პრო­ექ­ტი თა­ვის მნიშ­ვნე­ლო­ბით გა­მორ­ჩე­უ­ლია, რად­გა­ნაც სო­ცი­ა­ლურ თე­მე­ბის გა­შუ­ქე­ბა­ზეა აგე­ბუ­ლი, სა­დაც ადა­მი­ა­ნე­ბი კონ­კრე­ტუ­ლი პრობ­ლე­მე­ბით მო­დი­ან, იმ პრობ­ლე­მის მოგ­ვა­რე­ბა­ზე კონ­კრე­ტუ­ლი დის­კუ­სი­ე­ბი მი­დის.

მთა­ვა­რია იმ პრობ­ლე­მე­ბის "აწე­ვა", რო­მე­ლიც ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში 21-ე სა­უ­კუ­ნე­ში დგას... თი­თო­ე­უ­ლი მძი­მე სა­კი­თხი ჩემს გო­ნე­ბა­ზე, ჯან­მრთე­ლო­ბა­ზე და­მან­გრევ­ლად მოქ­მე­დებს. რო­დე­საც უს­მენ მას­წავ­ლებ­ლებს, რო­მე­ლიც ვერ ხსნის გაკ­ვე­თილს იმის გამო, რომ მოს­წავ­ლე მში­ე­რია, თუ ნორ­მა­ლუ­რი ადა­მი­ა­ნი ხარ, ამა­ზე რო­გორ არ იფიქ­რებ?! ღმერ­თო, რა ქვე­ყა­ნა­ში ვცხოვ­რობთ, როცა ასე­თი რა­ღა­ცე­ბი ხდე­ბა. გა­და­ცე­მას ჩემი კე­თილ­დღე­ო­ბის­თვის არ ვა­კე­თებ. ცეკ­ვა-სიმ­ღე­რის შო­უ­ე­ბი ყვე­ლა მთავ­რო­ბის­თვის მომ­გე­ბი­ა­ნია, პრობ­ლე­მებს, რაც გვაქვს, მშვე­ნივ­რად მა­ლა­ვენ... მოკ­ლედ, როცა ეს სა­კი­თხი დად­გა, ვიბ­რძო­ლეთ, გა­ჭირ­ვე­ბულ ადა­მი­ა­ნებს ეთე­რი და­ვუბ­რუ­ნეთ. ერთი ასე­თი პლატ­ფორ­მა ამ­ხე­ლა მე­დი­ა­ში ხომ უნდა არ­სე­ბობ­დეს და მით უმე­ტეს, სა­ზო­გა­დო­ებ­რივ მა­უ­წყე­ბელ­ში.

- მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში იდ­გმე­ბო­და სპექ­ტაკ­ლი „ქა­ლე­ბი,“ სა­დაც მთა­ვა­რი როლი გქონ­დათ. ე.ი. წლე­ბის შემ­დეგ თე­ატრს მა­ინც და­უბ­რუნ­დით...

- თე­ატ­რი­დან წა­მოს­ვლის შემ­დეგ იქა­უ­რო­ბას 18 წელი არ გავ­კა­რე­ბი­ვარ. ერთხე­ლაც, ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა მსა­ხი­ობ­მა და რე­ჟი­სორ­მა ცი­ცი­ნო კო­ბი­აშ­ვილ­მა და­მი­რე­კა, სა­ინ­ტე­რე­სო პი­ე­სას ვდგამ და ძა­ლი­ან მინ­და, ერთ-ერთ როლი შენ ითა­მა­შო, თე­ატ­რში წა­მოხ­ვი­დეო. გა­ვიკ­ვირ­ვე, ამ­დე­ნი წლის მერე ვერ გავ­რის­კავ-მეთ­ქი. ტექ­სტი წა­სა­კი­თხად მა­ინც და­მი­ტო­ვა. იმის გამო, რომ ვარ ცნო­ბის­მოყ­ვა­რე ადა­მი­ა­ნი, ნილ სა­ი­მო­ნის პი­ე­სა მა­ინც წა­ვი­კი­თხე. და­მა­ინ­ტე­რე­სა, დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბის ქალი-ჟურ­ნა­ლის­ტის როლი აღ­მოჩ­ნდა, საკ­მა­ოდ დრა­მა­ტუ­ლი გან­ვი­თა­რე­ბით... კი­თხვე­ბი გა­მიჩ­ნდა - შევ­ძლებ­დი თუ არა მის თა­მაშს, მაგ­რამ „ის ქალი ამე­კი­და“... მან­ქა­ნა­ში ვი­ჯე­ქი, ვსა­უბ­რობ­დი, თუ რა­საც ვა­კე­თებ­დი, ვგრძნობ­დი, რომ მას ვთა­მა­შობ­დი... ცი­ცი­ნოს ვუ­თხა­რი, - მოვ­სინ­ჯავ-მეთ­ქი... თან, ჩემი უახ­ლო­ე­სი მე­გობ­რე­ბი, ნინო დუმ­ბა­ძე, ქეთი გე­გე­ში­ძე, ქეთი ჩხე­ი­ძე, ირმა ბე­რი­ა­ნი­ძე, ეკა მჟა­ვა­ნა­ძე, თე­მურ კი­ლა­ძე, ზაზა გო­გუ­ა­ძე თა­მა­შობ­დნენ... სპექ­ტაკ­ლი რე­პერ­ტუ­არ­ში 12 წელი იყო და სრუ­ლი ანშლა­გით მი­დი­ო­და.

- კი­დევ რომ იყოს თე­ატ­რი­დან შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა...

- ვინ­მეს რომ ეთ­ქვა, თე­ატ­რში დაბ­რუნ­დე­ბი და სპექ­ტაკლში ითა­მა­შე­ბო, არ და­ვი­ჯე­რებ­დი. იმ­დენ­ჯერ გა­ვა­კე­თე, ის რაც წარ­მო­უდ­გენ­ლად მეჩ­ვე­ნე­ბო­და, რომ აღარ ვამ­ბობ ხოლ­მე უნი­ვერ­სა­ლურ გა­მოთ­ქმას - „არა­სო­დეს თქვა არა­სო­დეს“... მიყ­ვარს ყვე­ლა­ფე­რი, რაც ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში მომ­ხდა­რა, რად­გან კარ­გიც და ცუ­დიც ადა­მი­ანს აყა­ლი­ბებს. მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რო­გორ გა­მო­ავ­ლენ თავს, რას აჩ­ვე­ნებ, რო­გორ გა­ნიც­დი, რო­გორ შე­გიძ­ლია გან­ცდას მო­ე­რიო. ეს ყვე­ლა­ფე­რი მუ­შა­ობს პი­როვ­ნე­ბის მხო­ლოდ ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა­ზე, აძ­ლი­ე­რებს მას. ყვე­ლა­ფე­რი, რაც გა­ვი­ა­რე და ის უზარ­მა­ზა­რი გა­მოც­დი­ლე­ბა, რაც მი­ვი­ღე, ჩემ­თვის ისე­თი ძვირ­ფა­სია, შე­მიძ­ლია თვალ­და­ხუ­ჭულ­მა წარ­მო­უდ­გე­ნელ კლდე­ებ­ზე ვი­ა­რო. კარ­გია და უნი­კა­ლუ­რი. ისე­დაც მზად ვი­ყა­ვი ყო­ველ­თვის ნე­ბის­მი­ე­რი გა­მოწ­ვე­ვის­თვის და ახ­ლაც მზად ვარ... მა­გა­ლი­თად, ჩემ­თვის უდი­დე­სი გა­მოც­დი­ლე­ბა იყო BBC-ის პრო­ექ­ტი „მა­ესტრო“, სა­დაც 8 სხვა­დას­ხვა პრო­ფე­სი­ის ადა­მი­ა­ნი ერ­თმა­ნეთს ვე­ჯიბ­რე­ბო­დით. პრო­ექ­ტი მო­ვი­გე და გავ­ხდი „მა­ესტრო,“ ვი­დი­რი­ჟო­რე ბე­თჰო­ვე­ნის „მე-5 სიმ­ფო­ნია“.

- არა­ფერს ნა­ნობთ?

- სი­ნა­ნუ­ლი არ მა­ხა­სი­ა­თებს. მი­მაჩ­ნია, რომ ყვე­ლა­ფე­რი, რაც ხდე­ბა, უნდა მოხ­დეს. ცხოვ­რე­ბის მან­ძილ­ზე ისე­თი და იმ­დე­ნი ტკი­ვი­ლი, დარ­ტყმა მაქვს მი­ღე­ბუ­ლი, მაგ­რამ ვფიქ­რობ, ის ყვე­ლა­ფე­რი რომ არა, მერე ბევ­რი რამ ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში აღარ მოხ­დე­ბო­და. ამ შე­უ­პოვ­რო­ბას და სი­ბე­ჯი­თეს ცხოვ­რე­ბა მი­ფა­სებს.

- სა­კუ­თარ ოჯახ­ზე რას გვე­ტყვით...

- ნამ­დვი­ლად კარ­გი შვი­ლე­ბი მყავს, უფ­რო­სი 40 წლის არის, უმ­ცრო­სი - 32-ის. უფ­რო­სის­გან სამი შვი­ლიშ­ვი­ლი მყავს. იმე­დი მაქვს, უმ­ცრო­სიც მალე მა­ღირ­სებს თა­ვის პა­ტა­რებს. გა­მი­ხარ­დე­ბა, თუ ეს ყვე­ლა­ფე­რი მალე იქ­ნე­ბა. თუმ­ცა ეს მათი გა­და­სა­წყვე­ტია. პა­ტა­რა ბავ­შვი ოჯახ­ში სულ უნდა იყოს, რაც უდი­დე­სი სი­ხა­რუ­ლის და ენერ­გი­ის წყა­როა. ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა თა­ვი­დან­ვე მე­გობ­რო­ბა­ზე ავა­გეთ. ამან გა­ა­მარ­თლა. ბევ­რს უთ­ქვამს, რა კარ­გი ბი­ჭე­ბი გყავ­სო. მარ­თლა კარ­გე­ბი არი­ან, შე­იძ­ლე­ბა ცუ­დია, ამას დედა რომ ვამ­ბობ, მაგ­რამ სუ­ლაც არ მგო­ნია ცუდი. დი­ა­ხაც, უნდა თქვა და წა­ა­ხა­ლი­სო. მი­ხა­რია, რომ თა­ვი­სი პრო­ფე­სი­ე­ბი და საქ­მე აქვთ, რო­მელ­საც კარ­გად უძღვე­ბი­ან. ჩემ­გან გან­სხვა­ვე­ბულ სფე­რო­ში, სამ­შე­ნებ­ლო ბიზ­ნეს­ში არი­ან. ისი­ნი მოთ­მი­ნე­ბით უყუ­რე­ბენ ყო­ველ­თვის ჩემს ყო­ველ ექ­სპე­რი­მენტს. იცი­ან ჩემ­თან ლა­პა­რაკს აზრი არ აქვს. როცა რა­ღა­ცას გა­დავ­წყვეტ, უნდა გა­ვა­კე­თო...

რაც შე­ე­ხე­ბა ჩემს მე­უღ­ლეს, კახა თა­ვარ­თქი­ლა­ძეს, ისიც მსა­ხი­ო­ბი იყო, ერთ ჯგუფ­ში ვსწავ­ლობ­დით. კახა ბო­ლომ­დე დარ­ჩა თა­ვის პრო­ფე­სი­ა­ში. რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში სპექ­ტაკ­ლებ­ში თა­მა­შობ­და. და­ახ­ლო­ე­ბით 10 წლის წინ გარ­და­იც­ვა­ლა, გული ძა­ლი­ან დამ­წყდა, მეტ­კი­ნა, თუმ­ცა ჩვენ მა­შინ უკვე და­ცი­ლე­ბუ­ლე­ბი ვი­ყა­ვით. ასე მოხ­და ჩვენს ცხოვ­რე­ბა­ში...