"თურქეთში სამკურნალოდ ერთად ვიყავით... გადარჩენის იმედი ბოლომდე არ დაუკარგავს, მაგრამ ავმა სენმა მაინც იმსხვერპლა" - რას ჰყვება ერეკლე საღლიანი ნორა კვიციანზე?
საზოგადოებისთვის ცნობილია, რომ მწერალი, პოეტი და საზოგადო მოღვაწე - ერეკლე საღლიანი სამკურნალოდ თურქეთში იმყოფებოდა, სადაც მას თურქმა მედიკოსებმა დიაგნოზი - ესენციური ტრემორი დაუსვეს და ოპერაცია ჩაუტარდა... საბედნიეროდ, დღეს - ერეკლე საღლიანი თავს ჯანმრთელად გრძნობს და "კვირის პალიტრას" ვრცელ ინტერვიუზეც დაგვთანხმდა...
- ბატონო ერეკლე, რით დაიწყო თქვენი ჯანმრთელობის პრობლემები, რომელიც შემდეგ მკვეთრად გართულდა...
- ავადმყოფობის შედეგად ხელი იმდენად ძლიერად მიკანკალებდა, წერაც მიჭირდა...ბათუმში ვიმყოფებოდი და იქ ჩვენმა საყვარელმა მსახიობმა - ზურაბ ცინცქილაძემ (სხვაგვარად - მევლუდმა) ჩემი მდგომარეობა რომ ნახა, ბათუმის კლინიკაში, ქალბატონ ნანა სარიშვილთან მიმიყვანა... ამ კლინიკას კავშირი ქალაქ სამსუნში მდებარე საავადმყოფოსთან აქვს. ქალბატონმა ნანამ მითხრა, რომ აუცილებელი იყო იქ წასვლა და ოპერაცია. ოპერაციისთვის კი ჯეროვანი თანხა იყო საჭირო...
დიდი მადლობა მინდა მოვახსენო მერიას, ჯანდაცვის სამინისტროს, კულტურის, ძეგლთა დაცვისა და ახალგაზრდობის სამინისტროს... ჩემი პირველი მხარდამჭერი მეუფე გიორგი ჯამბელიანი იყო (მარნეულ-ხუჯაბის ეპისკოპოსი)... მან სთხოვა ყველას, ვისაც კი საშუალება აქვს, საჭირო სახსრები გაეღოთ... როდესაც საოპერაციო თანხის შეგროვება დაიწყო, აქ უკვე განსაკუთრებულად დიდი როლი ითამაშეს პროფესორმა ზვიად კვიციანმა და მისმა ქალიშვილმა - მარიმ... პირდაპირ დადეს ანგარიში, რომ ხალხს ფული გადმოერიცხა, ვისაც რამდენი ჰქონდა. დიდი მადლობა ყველას, ვინც გვერდით დამიდგა! მეტ სამადლობელს ახლა უკვე ახალი ლექსებით ვიხდი - მალე ჩემი ლექსების კრებული გამოვა, სადაც ერთი ლექსიც არ იქნება ძველი...
ქალბატონმა ნანა სარიშვილმა, თეკლა კუხალეიშვილმა, შორენა გვაგვილავამ უდიდესი ყურადღება გამოიჩინეს ჩემ მიმართ... რა თქმა უნდა, ჩემმა პირადმა ექიმმა - ენის ქურდან ოღლუმ... ეს ექიმი სამსუნში გახლდათ და ვეხუმრებოდი, შენ ქურდიანი ხარ-მეთქი... გაიცინა და მითხრა, ეგ მთლად ტყუილი არ არის, რადგან ჩემი პაპის მამა გურჯისტანიდან გახლდათ წამოსულიო... სამსუნის საავადმყოფოში თან მყვებოდნენ. პატარა გოგონები, ექთნები საოცარ სითბოს იჩენდნენ. მათ ვერ ვესაუბრებოდი, რადგან ენა არ მესმოდა და რომ მოვდიოდი, ცხარე ცრემლით ვტიროდი, იმდენად დიდი სითბო გამომაყოლეს იქედან.
- რამდენ ხანს იმყოფებოდით თურქეთში?
- ათი დღე და ეს პერიოდი სრულიად საკმარისი იყო, ჯანმრთელობის პრობლემები რომ მოგვარებულიყო... არადა, წერას იმდენად ვერ ვახერხებდი, მაშინდელ ნაწერს რომ ვხედავ, გარჩევა თვითონ მიჭირს. ეს ავადმყოფობა მკვეთრად გამოიხატებოდა სისუსტეში, ძლიერი თავბრუსხვევა მქონდა, აღარაფრის უნარი... მიუხედავად ამ ყველაფრისა, რომ არა ზურაბ ცინცქილაძე, არც ვიფიქრებდი, ჯანმრთელობისთვის რომ მიმეხედა.
პირველად, თურქეთში ჩვენს უძვირფასეს - ნორა კვიციანთან ერთად ჩავედი... სამწუხაროდ, ნორა გარდაიცვალა, ჩემი უდიდესი მწუხარება მის ოჯახს და ყველას, ვინც ამ საოცარ ადამიანს იცნობდა... იგი ბოლოს მონაზვნად აღიკვეცა და უფლის სამსახურში განლია დარჩენილი დღეები.
- ახლოს იცნობდით?
- რასაკვირველია! ნათესავები, ახლობლები ვართ... ნორას მეუღლე დედაჩემის დედულეთიდანაა... ისე ყოჩაღად, მხნედ იყო, სიკვდილს პირდაპირ შეეგება...წაიკითხეთ სრულად