"დედაჩემის ბაბუა იყო მღვდელი, ჰოდა, როგორც ჩანს, აგენი ყველა ლოცულობდნენ, მეუღლედ ნატო რომ შემხვედროდა" - ბათუმის კოლორიტი, "გადარეული" წყვილის სიყვარულის ისტორია

მათ სიყვარულით "გადარეულებს“ ვუწოდებ და სწორედ ასე წავუმძღვარე იმ ვიდეოსაც, რომელიც ამ შემოდგომას, ბათუმში, ჩემი მუსიკოსი მეგობრების - კახა ფირცხალაიშვილისა და ნატო თურმანიძის ოჯახში გადავიღე და სოციალურ ქსელ "ფეისბუკზე“ ავტვირთე. კახა-ნატოს წყვილის ექსპრომტად შესრულებულმა - "ბიჭოვ, ბიჭოვ, შავთვალავ“ მართლაც დაიპყრო სოციალური ქსელი. სარეკორდო ნახვა და გაზიარება ჰქონდა, ფაქტია, პირადშიც კი მწერდნენ უცნობები თუ ნაცნობები და მეკითხებოდნენ, ეს დიდებული ადამიანები ვინ არიანო? სწორედ ამიტომ გადავწყვიტე, საგანგებოდ წარმედგინა მათი ოჯახი.

იმიტომ არა, რომ ჩემთვის ძვირფასები არიან, გადაუჭარბებლად გეტყვით, რომ ამ წყვილის მსგავსი იშვიათად თუ შემხვედრია სადმე. ფაქტობრივად, უნიკალურები არიან, გამორჩეულად გულიანები, თბილები, სტუმართმოყვარეები, პროფესიონალები - რამდენიმე ინსტრუმენტზე უკრავენ, მღერიან, სტუდიაში თაობებს ზრდიან, კლიპებს იღებენ, თანაგრძნობა და თანადგომა არ ეშლებათ და დიდ სიყვარულს დაატარებენ! ენაკვიმატი და იუმორით სავსე კახა ფირცხალაიშვილი დღეს უკვე აჭარის ტელევიზიის რეჟისორია, მუდამ ხმაურიანი და ხალისიანი - სტუმრებთან და მეგობრებთან, ძალიან სერიოზული - საქმეში. ნატო თურმანიძე - თბილი და მოსიყვარულე, შესანიშნავი დიასახლისი და, ამავე დროს - შესანიშნავი მუსიკოსი, მომღერალი და პედაგოგია. 28 წელიწადია, რაც ოჯახი შექმნეს და ორი უსაყვარლესი შვილი ჰყავთ - ციცი და გიორგი. დიდი განსაცდელი გაიარეს, როდესაც წლების წინ გიოს მძიმე დიაგნოზი დაუსვეს და ხანგრძლივი მკურნალობა დასჭირდა, თუმცა, საბედნიეროდ, უფლის და გიოს გულშემატკივრების წყალობით, ყველაფერი კარგად დასრულდა. სხვათა შორის, გიო "კვირის პალიტრის“ შვილობილადაც კი გვყავს, ფირცხალაიშვილებთან ერთად ჩვენც ძალიან ვინერვიულეთ და ჩვენმა კოლეგა-მეგობრებმაც, უპირველესად კი - ჟურნალისტებმა ნათია დოლიძემ და ესმა კუნჭულიამ, რომლებსაც კახა დღემდე გიოს გადამრჩენელებლად მოიხსენიებს. ფირცხალაიშვილების ოჯახი ვერც ამ უდიდესმა ტკივილმა გატეხა და დღემდე რწმენით, ადამიანების სიყვარულითა და სიმღერით ბევრ კარგ საქმეს აკეთებენ.

ნატო თურმანიძე:

- ნამდვილად არ მახსოვს, სიმღერა "ბიჭოვ, ბიჭოვ, შავთვალავ“, რომელიც შენ გადაიღე და სოციალურ ქსელში ატვირთე, საიდან ვიცი, მაგრამ ის კი მახსოვს, ახალი შეუღლებულები ვიყავით, კახას რომ ვასწავლე. ერთად დავამუშავეთ და მას შემდეგ ვმღერით. სხვათა შორის, ეს სიმღერა ძალიან უყვარდა ჩემს დედამთილს - ციალა ჩიჩუას, ხშირად მთხოვდა ხოლმე, "ბიჭოვ, ბიჭოვ“ დოუკარიო.

კახა ფირცხალაიშვილი:

- დედაჩემის ბაბუა იყო მღვდელი. ჰოდა, როგორც ჩანს, აგენი ყველა ჩემთვის ლოცულობდნენ, მეუღლედ ნატო რომ შემხვედროდა. ვთქვათ, რომ გკითხონ, რა გიყვარს ყველაზე მეტადო, რას უპასუხებ? ასეა ჩემთვის ნატო - ეს არის ჩემი ანგელოზი, ჩემი ანანასიც, ბანანიც, თაფლიც, ნატო ჩემი ცოლიცაა, ძმაკაციც და... ყველაფერი.

- თქვენი გაცნობა და სიყვარული, ვიცი, გადაჯაჭვულია თქვენს მშობლებთან - ნატო, შენს მამას, სამწუხაროდ, არ ვიცნობდი და კახა, შენს გასაოცარ დედიკოს - უშრეტი ენერგიისა და სიყვარულის მატარებელ, ჩემს ძვირფას ციალა დეიდას და მის ძმას, ბატონ ჯემალ ჩიჩუას კი, საბედნიეროდ, ვიცნობდი და უდიდეს პატივს ვცემდი.

კახა:

- დედაჩემმა ციალა ჩიჩუამ აჭარაში ხალხურ საკრავთა პირველი ორკესტრი ჩამოაყალიბა. ამ ორკესტრით ტაშკენტშიც გამოვიდნენ და მოსკოვშიც და სსრკ-ის სახალხოს წოდება ჩამოუტანეს აჭარას. მაშინ ეს ძალიან დიდი წარმატება იყო. ნატოს მამა - გურამ თურმანიძე, ხომ, მთელ ბათუმს უყვარდა! შესანიშნავი ფოლკლორისტი იყო, ანზორ ერქომაიშვილთან ერთად აჭარის სოფლებში დადიოდა და სოფელ-სოფელ აგროვებდა ძველ ხალხურ სიმღერებს. მის დამუშავებულ სიმღერებს, აჭარულ "ვენახოს“ და კიდევ ბევრს, დღესაც მღერიან ქედასა და აჭარის სხვა დაბებში.

ნატო:

- ჩემმა ბაბუამ, რევაზ თურმანიძემ მოიძია და ნოტებით ჩაწერა ბევრი აჭარული სიმღერა, მათ შორის - "ჩაღმა ჩაყრილო ვენახოც“. მისი საქმე შემდეგ მამაჩემმა განაგრძო. მამა ბათუმის კულტურის სამსახურის ხალხური შემოქმედების განყოფილების გამგე იყო, კახას დედა, ციალა ჩიჩუა კი - ბათუმის ფილარმონიის დირექტორი.

გურამი და ციალა ძალიან მეგობრობდნენ, ჭირსა და ლხინს ერთმანეთს უზიარებდნენ და კაბინეტებიც კი გვერდიგვერდ ჰქონდათ. ციალა თაოსნობდა, თურმე, ჩემი დედ-მამის ქორწილსაც. მიუხედავად მშობლების ასეთი სიახლოვისა, მე და კახა ერთმანეთს არ ვიცნობდით, რადგან კახა თბილისში გაიზარდა, ბებოსთან - ასთმა ჰქონდა და ბათუმის ჰავა მასზე ცუდად მოქმედებდა. რომ წამოიზარდა, მხოლოდ მაშინ ჩამოვიდა ბათუმში.

კახა:

- ბათუმში რომ დავბრუნდი, ციალამ სკოლის გუნდების აკომპანიატორად ამიყვანა, ქობულეთში ბავშვთა საესტრადო ანსამბლსაც ვხელმძღვანელობდი, მერე ხალხურ საკრავთა ანსამბლიც შევქმენი - "ეგრისი“ და ა.შ. მე და ციალა გუნდებითა და ორკესტრებით ერთმანეთსაც ვეჯიბრებოდით.

- როგორ შეხვდით ერთმანეთს, როგორ შეგიყვარდათ და როგორ დაძმაკაცდით?

ნატო:

- აჭარის სახელმწიფო ანსამბლში ვმღეროდი და ვუკრავდი, გოგონების კვინტეტი გვქონდა. ქუთაისში სტუდენტური ფესტივალი ტარდებოდა და კახას ბიძამ, ჯემალ ჩიჩუამ დამიყოლია, რომ სტუდენტების სახელით წავსულიყავით. კახა იქ გავიცანი, სალამურზე უკრავდა, ჩვენ, გოგონები - ფანდურზე ვუკრავდით და ვმღეროდით, სხვათა შორის, იმ ფესტივალზე გავიმარჯვეთ. ის ერთი შეხვედრა არ გვაკმარა ღმერთმა და მეორედაც შევხვდით, მერე კი ანსამბლიც ჩამოვაყალიბეთ, მე და მუსიკოსი ხვიჩა მაღლაკელიძე ერთად ვიყავით იმ ანსამბლში, კახა კი ჩვენი პედაგოგი იყო.

ისე მოხდა, რომ 1990-იან წლებში ბათუმში ძალიან ცოტას ჰქონდა სინათლე, კახას კი განათება ჰქონდა და კვინტეტის გოგონები დაგვპატიჟა, მესტუმრეთ ხოლმე, კარგი ვიდეოფილმები მაქვს და გაყურებინებთ, მოვილხენთ კიდეც, ვიმღერებთ და დროს გავიყვანთო. ჩვენც ვესტუმრეთ და...

კახა:

- ნატო რო შემოვიდა სახლში, დემინახა და გაშეშდა - როიალი დეინახა, ციალას "შენი ჭირიმე, შენ გენაცვალე“ მეისმინა, დეეფსო თვალები და... დარჩა. ჩაწერე მანდ: "ფერი ფერსა და მადლი ღმერთსა“ ზედგამოჭრილია ჩვენზე (იცინის).

- მაინც როდის შეგიყვარდათ ერთმანეთი?

- როდის შეგიყვარდათო, რო ეძებთ ამ სიყვარულს, მაგას ვერასდროს იპოვით. არც ვიცით, როდის შეგვიყვარდა. რო ჩავხედე თვალებში, ალბათ, მაშინ მივხვდი. მომეწონა მისი სიმღერა, კაი ადამიანობა. ვნახე ისეთი გოგო, როგორიც მინდოდა - თვინიერი, დამჯერე, ამყოლი, ანგელოზი, ლამაზი, ჰოდა, ნატოსაც მევეწონე ლამაზი ბიჭი და... ნატო, უთხარი ირმას, რაფერ იყო, რო გედეირიე ჩემზე...

ნატო:

- ჯერ ციალა გავიცანი და ის შემიყვარდა ძალიან, მერე შემიყვარდი შენ. კახა ანსამბლის ხელმძღვანელი კი იყო, მაგრამ სად გვხვდებოდა სახლში? ამიტომ სულ ციალა გვამეცადინებდა. კახა გაკვეთილის ბოლოს მოდიოდა ხოლმე (იცინის). ციალამ, კახამ და გიამ, კახას ძმამ, სახლში ნიშანი მომიტანეს - ბეჭედი და საჩუქრები, ნიშნობა კარგად ჩატარდა, მეორე დღეს კი ისევ მომაკითხა კახამ, მეგობრებთან ერთად. კარგად მოვილხინეთ და კახამ, წამოდიო, მითხრა. სახლში არაფერი დამიბარებია, ისე წავყევი - ყველანი ჩავსხედით ტაქსიში და... გავიპარეთ. კახამ ტაქსის მძღოლს უთხრა, ქალი მევიტაცეო. მძღოლმა სარკიდან შემომხედა, ალბათ, იფიქრა, ძალით ხომ არ მიჰყავთო. რაღაც ხომ უნდა მეთქვა? მეც ჩამოვწიე ფანჯარა და... რომ იტაცებენ, ხომ ჰყვირიან, მიშველეთო? მე გადავყავი თავი და ხუმრობით ვიყვირე: მეშველააა! (იცინის).

კახა:

ნატოს და ციალას ურთიერთობა ხომ განსაკუთრებული იყო! მახსოვს, ნატო ახალი მოყვანილი მყავდა ცოლად და "4 გიას“ გია ნაცვლიშვილი გვესტუმრა თბილისიდან, თან ჩამომიტანა ორი სამლიტრიანი ბოთლით ტარხუნის არაყი. ეს არაყი სტუმრებისთვის გადავმალე. იმ დღეებში სამზარეულოდან სულ ნატოს და ციალას კისკისი მესმოდა და მიხაროდა, რა კარგად არიან ერთმანეთთან რძალ-დედამთილი, სამზარეულოსაც კი ერთად ალაგებენ-მეთქი. ერთხელ დამჭირდა და "მივაკითხე“ ჩემს გადამალულ არაყს. სადღა იყო არაყი?! - დოულევიათ, გამოუცლიათ აგი სამლიტრიანი არაყი, ორივე ბოთლი და შიგ გაფერადებული წყალი არ ჩოუსხამთ?! გავაკითხე ნატოს და ციალას და, აგი, რაია-მეთქი? - გაოგნებულმა ვიკითხე. სიცილი-კისკისით მითხრეს, - ასე დავძმაკაცდითო. ისე დაძმაკაცდნენ, რომ ციალა რომ გარდაიცვალა, ნატო კინაღამ თან გაჰყვა!

რა არის, იცი? ხანდახან არის ურთიერთობა, გრძნობები, სადაც სიყვარულის სიტყვებით ახსნა, ვთქვათ, მე შენ მიყვარხარო, ზედმეტია. ახლა შეიძლება დღეში 14-ჯერაც ვეუბნები ნატოს ამ სიტყვებს, მაგრამ მაშინ ამას თვალებით, გრძნობებით, ურთიერთობით გამოვხატავდი. აგიც ხვდებოდა, რომ ვგიჟდებოდი მასზე, უმისოდ არ მინდოდა ცხოვრება და რად მინდოდა სიტყვები ან კითხვა: შენც გიყვარვარ? 24 წლის ვიყავი, ნატო რომ მევიყვანე ცოლად, ახლა კი "ნახევარი ცხოვრების გზა გავლიე, ნახევარი კიდევ გასავლელი გვაქვს“ (მღერის), მე და ნატოს დღეს კიდევ უფრო მეტად გვიყვარს ერთმანეთი. კარგი შვილები გვყავს - ციცი და გიორგი. ციცის ვეძახით, ისე კი, ბებიის სახელი ჰქვია, ციალა. პატარა რომ იყო, ვინც ჰკითხავდა, რა გქვიაო, ყველას პასუხობდა: ციალა ნომერი ორიო! უნივერსიტეტშიც ყველას ციალად გააცნო თავი. გიორგის კი დაბადების მოწმობაში მამაჩემის სახელი უწერია - მამია.

- ბევრი ოჯახის წევრი გამოგაკლდათ და კიდევ დიდი განსაცდელიც გამოიარეთ გიორგის ავადმყოფობით. სიყვარულით, ერთობით, რწმენითა და იმედით, საბედნიეროდ, ესეც ვაჟკაცურად გადალახა თქვენმა ოჯახმა. ახლა როგორ ხართ?

- მძიმე წლები გვქონდა, სიკვდილ-სიცოცხლის ბეწვის ხიდზე ვიარეთ თურქეთში, შემდეგ ყოველ წელს ჩავდიოდით ანალიზების გადასამოწმებლად, მაგრამ ერთი წლის წინ, გიორგის დიაგნოზის დასმიდან მეექვსე წელს რომ ვიყავით, გვითხრეს, უკვე ყველაფერი კარგად არის, შეგიძლიათ, აღარ ჩამოხვიდეთო. უფალმა გადაგვარჩინა და ჩვენი მეგობრების, ახლობლების, ნაცნობების, უცნობების თანადგომამ. საქართველოს ყველა ეკლესიაში ლოცულობდნენ გიორგისთვის და იმდენი სიყვარული და სითბო მოდიოდა ადამიანებისგან, ამით ვიცოცხლეთ, ამით გადავრჩით და მადლიერები ვართ ყველაფრისთვის!

• ავტორი: ირმა ხარშილაძე