მათ სიყ­ვა­რუ­ლით "გა­და­რე­უ­ლებს“ ვუ­წო­დებ და სწო­რედ ასე წა­ვუმ­ძღვა­რე იმ ვი­დე­ო­საც, რო­მე­ლიც ამ შე­მოდ­გო­მას, ბა­თუმ­ში, ჩემი მუ­სი­კო­სი მე­გობ­რე­ბის - კახა ფირ­ცხა­ლა­იშ­ვი­ლი­სა და ნატო თურ­მა­ნი­ძის ოჯახ­ში გა­და­ვი­ღე და სო­ცი­ა­ლურ ქსელ "ფე­ის­ბუკ­ზე“ ავ­ტვირ­თე. კახა-ნა­ტოს წყვი­ლის ექ­სპრომ­ტად შეს­რუ­ლე­ბულ­მა - "ბი­ჭოვ, ბი­ჭოვ, შავ­თვა­ლავ“ მარ­თლაც და­ი­პყრო სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლი. სარ­ე­კორ­დო ნახ­ვა და გა­ზი­ა­რე­ბა ჰქონ­და, ფაქ­ტია, პი­რად­შიც კი მწერ­დნენ უც­ნო­ბე­ბი თუ ნაც­ნო­ბე­ბი და მე­კი­თხე­ბოდ­ნენ, ეს დი­დე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი ვინ არი­ა­ნო? სწო­რედ ამი­ტომ გა­დავ­წყვი­ტე, სა­გან­გე­ბოდ წარ­მედ­გი­ნა მათი ოჯა­ხი.

იმი­ტომ არა, რომ ჩემ­თვის ძვირ­ფა­სე­ბი არი­ან, გა­და­უ­ჭარ­ბებ­ლად გე­ტყვით, რომ ამ წყვი­ლის მსგავ­სი იშ­ვი­ა­თად თუ შემ­ხვედ­რია სად­მე. ფაქ­ტობ­რი­ვად, უნი­კა­ლუ­რე­ბი არი­ან, გა­მორ­ჩე­უ­ლად გუ­ლი­ა­ნე­ბი, თბი­ლე­ბი, სტუ­მარ­თმოყ­ვა­რე­ე­ბი, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლე­ბი - რამ­დე­ნი­მე ინ­სტრუ­მენტზე უკ­რა­ვენ, მღე­რი­ან, სტუ­დი­ა­ში თა­ო­ბებს ზრდი­ან, კლი­პებს იღე­ბენ, თა­ნაგ­რძნო­ბა და თა­ნად­გო­მა არ ეშ­ლე­ბათ და დიდ სიყ­ვა­რულს და­ა­ტა­რე­ბენ! ენაკ­ვი­მა­ტი და იუ­მო­რით სავ­სე კახა ფირ­ცხა­ლა­იშ­ვი­ლი დღეს უკვე აჭა­რის ტე­ლე­ვი­ზი­ის რე­ჟი­სო­რია, მუ­დამ ხმა­უ­რი­ა­ნი და ხა­ლი­სი­ა­ნი - სტუმ­რებ­თან და მე­გობ­რებ­თან, ძა­ლი­ან სე­რი­ო­ზუ­ლი - საქ­მე­ში. ნატო თურ­მა­ნი­ძე - თბი­ლი და მო­სიყ­ვა­რუ­ლე, შე­სა­ნიშ­ნა­ვი დი­ა­სახ­ლი­სი და, ამა­ვე დროს - შე­სა­ნიშ­ნა­ვი მუ­სი­კო­სი, მომ­ღე­რა­ლი და პე­და­გო­გია. 28 წე­ლი­წა­დია, რაც ოჯა­ხი შექ­მნეს და ორი უსაყ­ვარ­ლე­სი შვი­ლი ჰყავთ - ციცი და გი­ორ­გი. დიდი გან­საც­დე­ლი გა­ი­ა­რეს, რო­დე­საც წლე­ბის წინ გიოს მძი­მე დი­აგ­ნო­ზი და­უს­ვეს და ხან­გრძლი­ვი მკურ­ნა­ლო­ბა დას­ჭირ­და, თუმ­ცა, სა­ბედ­ნი­ე­როდ, უფ­ლის და გიოს გულ­შე­მატ­კივ­რე­ბის წყა­ლო­ბით, ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად დას­რულ­და. სხვა­თა შო­რის, გიო "კვი­რის პა­ლიტ­რის“ შვი­ლო­ბი­ლა­დაც კი გვყავს, ფირ­ცხა­ლა­იშ­ვი­ლებ­თან ერ­თად ჩვენც ძა­ლი­ან ვი­ნერ­ვი­უ­ლეთ და ჩვენ­მა კო­ლე­გა-მე­გობ­რებ­მაც, უპირ­ვე­ლე­სად კი - ჟურ­ნა­ლის­ტებ­მა ნა­თია დო­ლი­ძემ და ესმა კუნ­ჭუ­ლი­ამ, რომ­ლებ­საც კახა დღემ­დე გიოს გა­დამ­რჩე­ნე­ლებ­ლად მო­იხ­სე­ნი­ებს. ფირ­ცხა­ლა­იშ­ვი­ლე­ბის ოჯა­ხი ვერც ამ უდი­დეს­მა ტკი­ვილ­მა გა­ტე­ხა და დღემ­დე რწმე­ნით, ადა­მი­ა­ნე­ბის სიყ­ვა­რუ­ლი­თა და სიმ­ღე­რით ბევრ კარგ საქ­მეს აკე­თე­ბენ.

ნატო თურ­მა­ნი­ძე:

- ნამ­დვი­ლად არ მახ­სოვს, სიმ­ღე­რა "ბი­ჭოვ, ბი­ჭოვ, შავ­თვა­ლავ“, რო­მე­ლიც შენ გა­და­ი­ღე და სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ატ­ვირ­თე, სა­ი­დან ვიცი, მაგ­რამ ის კი მახ­სოვს, ახა­ლი შე­უღ­ლე­ბუ­ლე­ბი ვი­ყა­ვით, კა­ხას რომ ვას­წავ­ლე. ერ­თად და­ვა­მუ­შა­ვეთ და მას შემ­დეგ ვმღე­რით. სხვა­თა შო­რის, ეს სიმ­ღე­რა ძა­ლი­ან უყ­ვარ­და ჩემს დე­დამ­თილს - ცი­ა­ლა ჩი­ჩუ­ას, ხში­რად მთხოვ­და ხოლ­მე, "ბი­ჭოვ, ბი­ჭოვ“ დო­უ­კა­რიო.

კახა ფირ­ცხა­ლა­იშ­ვი­ლი:

- დე­და­ჩე­მის ბა­ბუა იყო მღვდე­ლი. ჰოდა, რო­გორც ჩანს, აგე­ნი ყვე­ლა ჩემ­თვის ლო­ცუ­ლობ­დნენ, მე­უღ­ლედ ნატო რომ შემ­ხვედ­რო­და. ვთქვათ, რომ გკი­თხონ, რა გიყ­ვარს ყვე­ლა­ზე მე­ტა­დო, რას უპა­სუ­ხებ? ასეა ჩემ­თვის ნატო - ეს არის ჩემი ან­გე­ლო­ზი, ჩემი ანა­ნა­სიც, ბა­ნა­ნიც, თაფ­ლიც, ნატო ჩემი ცო­ლი­ცაა, ძმა­კა­ციც და... ყვე­ლა­ფე­რი.

- თქვე­ნი გაც­ნო­ბა და სიყ­ვა­რუ­ლი, ვიცი, გა­და­ჯაჭ­ვუ­ლია თქვენს მშობ­ლებ­თან - ნატო, შენს მა­მას, სამ­წუ­ხა­როდ, არ ვიც­ნობ­დი და კახა, შენს გა­სა­ო­ცარ დე­დი­კოს - უშ­რე­ტი ენერ­გი­ი­სა და სიყ­ვა­რუ­ლის მა­ტა­რე­ბელ, ჩემს ძვირ­ფას ცი­ა­ლა დე­ი­დას და მის ძმას, ბა­ტონ ჯე­მალ ჩი­ჩუ­ას კი, სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ვიც­ნობ­დი და უდი­დეს პა­ტივს ვცემ­დი.

კახა:

- დე­და­ჩემ­მა ცი­ა­ლა ჩი­ჩუ­ამ აჭა­რა­ში ხალ­ხურ საკ­რავ­თა პირ­ვე­ლი ორ­კესტრი ჩა­მო­ა­ყა­ლი­ბა. ამ ორ­კესტრით ტაშ­კენ­ტშიც გა­მო­ვიდ­ნენ და მოს­კოვ­შიც და სსრკ-ის სა­ხალ­ხოს წო­დე­ბა ჩა­მო­უ­ტა­ნეს აჭა­რას. მა­შინ ეს ძა­ლი­ან დიდი წარ­მა­ტე­ბა იყო. ნა­ტოს მამა - გუ­რამ თურ­მა­ნი­ძე, ხომ, მთელ ბა­თუმს უყ­ვარ­და! შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ფოლკ­ლო­რის­ტი იყო, ან­ზორ ერ­ქო­მა­იშ­ვილ­თან ერ­თად აჭა­რის სოფ­ლებ­ში და­დი­ო­და და სო­ფელ-სო­ფელ აგ­რო­ვებ­და ძველ ხალ­ხურ სიმ­ღე­რებს. მის და­მუ­შა­ვე­ბულ სიმ­ღე­რებს, აჭა­რულ "ვე­ნა­ხოს“ და კი­დევ ბევ­რს, დღე­საც მღე­რი­ან ქე­და­სა და აჭა­რის სხვა და­ბებ­ში.

ნატო:

- ჩემ­მა ბა­ბუ­ამ, რე­ვაზ თურ­მა­ნი­ძემ მო­ი­ძია და ნო­ტე­ბით ჩა­წე­რა ბევ­რი აჭა­რუ­ლი სიმ­ღე­რა, მათ შო­რის - "ჩაღ­მა ჩაყ­რი­ლო ვე­ნა­ხოც“. მისი საქ­მე შემ­დეგ მა­მა­ჩემ­მა გა­ნაგ­რძო. მამა ბა­თუ­მის კულ­ტუ­რის სამ­სა­ხუ­რის ხალ­ხუ­რი შე­მოქ­მე­დე­ბის გან­ყო­ფი­ლე­ბის გამ­გე იყო, კა­ხას დედა, ცი­ა­ლა ჩი­ჩუა კი - ბა­თუ­მის ფი­ლარ­მო­ნი­ის დი­რექ­ტო­რი.

გუ­რა­მი და ცი­ა­ლა ძა­ლი­ან მე­გობ­რობ­დნენ, ჭირ­სა და ლხინს ერ­თმა­ნეთს უზი­ა­რებ­დნენ და კა­ბი­ნე­ტე­ბიც კი გვერ­დიგ­ვერდ ჰქონ­დათ. ცი­ა­ლა თა­ოს­ნობ­და, თურ­მე, ჩემი დედ-მა­მის ქორ­წილ­საც. მი­უ­ხე­და­ვად მშობ­ლე­ბის ასე­თი სი­ახ­ლო­ვი­სა, მე და კახა ერ­თმა­ნეთს არ ვიც­ნობ­დით, რად­გან კახა თბი­ლის­ში გა­ი­ზარ­და, ბე­ბოს­თან - ას­თმა ჰქონ­და და ბა­თუ­მის ჰავა მას­ზე ცუ­დად მოქ­მე­დებ­და. რომ წა­მო­ი­ზარ­და, მხო­ლოდ მა­შინ ჩა­მო­ვი­და ბა­თუმ­ში.

კახა:

- ბა­თუმ­ში რომ დავ­ბრუნ­დი, ცი­ა­ლამ სკო­ლის გუნ­დე­ბის აკომ­პა­ნი­ა­ტო­რად ამიყ­ვა­ნა, ქო­ბუ­ლეთ­ში ბავ­შვთა სა­ესტრა­დო ან­სამ­ბლსაც ვხელ­მძღვა­ნე­ლობ­დი, მერე ხალ­ხურ საკ­რავ­თა ან­სამ­ბლიც შევ­ქმე­ნი - "ეგ­რი­სი“ და ა.შ. მე და ცი­ა­ლა გუნ­დე­ბი­თა და ორ­კესტრე­ბით ერ­თმა­ნეთ­საც ვე­ჯიბ­რე­ბო­დით.

- რო­გორ შეხ­ვდით ერ­თმა­ნეთს, რო­გორ შე­გიყ­ვარ­დათ და რო­გორ დაძ­მა­კაც­დით?

ნატო:

- აჭა­რის სა­ხელ­მწი­ფო ან­სამ­ბლში ვმღე­რო­დი და ვუკ­რავ­დი, გო­გო­ნე­ბის კვინ­ტე­ტი გვქონ­და. ქუ­თა­ის­ში სტუ­დენ­ტუ­რი ფეს­ტი­ვა­ლი ტარ­დე­ბო­და და კა­ხას ბი­ძამ, ჯე­მალ ჩი­ჩუ­ამ და­მი­ყო­ლია, რომ სტუ­დენ­ტე­ბის სა­ხე­ლით წავ­სუ­ლი­ყა­ვით. კახა იქ გა­ვი­ცა­ნი, სა­ლა­მურ­ზე უკ­რავ­და, ჩვენ, გო­გო­ნე­ბი - ფან­დურ­ზე ვუკ­რავ­დით და ვმღე­რო­დით, სხვა­თა შო­რის, იმ ფეს­ტი­ვალ­ზე გა­ვი­მარ­ჯვეთ. ის ერთი შეხ­ვედ­რა არ გვაკ­მა­რა ღმერ­თმა და მე­ო­რე­დაც შევ­ხვდით, მერე კი ან­სამ­ბლიც ჩა­მო­ვა­ყა­ლი­ბეთ, მე და მუ­სი­კო­სი ხვი­ჩა მაღ­ლა­კე­ლი­ძე ერ­თად ვი­ყა­ვით იმ ან­სამ­ბლში, კახა კი ჩვე­ნი პე­და­გო­გი იყო.

ისე მოხ­და, რომ 1990-იან წლებ­ში ბა­თუმ­ში ძა­ლი­ან ცო­ტას ჰქონ­და სი­ნათ­ლე, კა­ხას კი გა­ნა­თე­ბა ჰქონ­და და კვინ­ტე­ტის გო­გო­ნე­ბი დაგვპა­ტი­ჟა, მეს­ტუმ­რეთ ხოლ­მე, კარ­გი ვი­დე­ო­ფილ­მე­ბი მაქვს და გა­ყუ­რე­ბი­ნებთ, მო­ვილ­ხენთ კი­დეც, ვიმ­ღე­რებთ და დროს გა­ვიყ­ვან­თო. ჩვენც ვეს­ტუმ­რეთ და...

კახა:

- ნატო რო შე­მო­ვი­და სახ­ლში, დე­მი­ნა­ხა და გა­შეშ­და - რო­ი­ა­ლი დე­ი­ნა­ხა, ცი­ა­ლას "შენი ჭი­რი­მე, შენ გე­ნაც­ვა­ლე“ მე­ის­მი­ნა, დე­ეფ­სო თვა­ლე­ბი და... დარ­ჩა. ჩა­წე­რე მანდ: "ფერი ფერ­სა და მად­ლი ღმერ­თსა“ ზედ­გა­მოჭ­რი­ლია ჩვენ­ზე (იცი­ნის).

- მა­ინც რო­დის შე­გიყ­ვარ­დათ ერ­თმა­ნე­თი?

- რო­დის შე­გიყ­ვარ­და­თო, რო ეძებთ ამ სიყ­ვა­რულს, მა­გას ვე­რას­დროს იპო­ვით. არც ვი­ცით, რო­დის შეგ­ვიყ­ვარ­და. რო ჩავ­ხე­დე თვა­ლებ­ში, ალ­ბათ, მა­შინ მივ­ხვდი. მო­მე­წო­ნა მისი სიმ­ღე­რა, კაი ადა­მი­ა­ნო­ბა. ვნა­ხე ისე­თი გოგო, რო­გო­რიც მინ­დო­და - თვი­ნი­ე­რი, დამ­ჯე­რე, ამ­ყო­ლი, ან­გე­ლო­ზი, ლა­მა­ზი, ჰოდა, ნა­ტო­საც მე­ვე­წო­ნე ლა­მა­ზი ბიჭი და... ნატო, უთხა­რი ირ­მას, რა­ფერ იყო, რო გე­დე­ი­რიე ჩემ­ზე...

ნატო:

- ჯერ ცი­ა­ლა გა­ვი­ცა­ნი და ის შე­მიყ­ვარ­და ძა­ლი­ან, მერე შე­მიყ­ვარ­დი შენ. კახა ან­სამ­ბლის ხელ­მძღვა­ნე­ლი კი იყო, მაგ­რამ სად გვხვდე­ბო­და სახ­ლში? ამი­ტომ სულ ცი­ა­ლა გვა­მე­ცა­დი­ნებ­და. კახა გაკ­ვე­თი­ლის ბო­ლოს მო­დი­ო­და ხოლ­მე (იცი­ნის). ცი­ა­ლამ, კა­ხამ და გიამ, კა­ხას ძმამ, სახ­ლში ნი­შა­ნი მო­მი­ტა­ნეს - ბე­ჭე­დი და სა­ჩუქ­რე­ბი, ნიშ­ნო­ბა კარ­გად ჩა­ტარ­და, მე­ო­რე დღეს კი ისევ მო­მა­კი­თხა კა­ხამ, მე­გობ­რებ­თან ერ­თად. კარ­გად მო­ვილ­ხი­ნეთ და კა­ხამ, წა­მო­დიო, მი­თხრა. სახ­ლში არა­ფე­რი და­მი­ბა­რე­ბია, ისე წავ­ყე­ვი - ყვე­ლა­ნი ჩავ­სხე­დით ტაქ­სი­ში და... გა­ვი­პა­რეთ. კა­ხამ ტაქ­სის მძღოლს უთხრა, ქალი მე­ვი­ტა­ცეო. მძღოლ­მა სარ­კი­დან შე­მომ­ხე­და, ალ­ბათ, იფიქ­რა, ძა­ლით ხომ არ მიჰ­ყავ­თო. რა­ღაც ხომ უნდა მეთ­ქვა? მეც ჩა­მოვ­წიე ფან­ჯა­რა და... რომ იტა­ცე­ბენ, ხომ ჰყვი­რი­ან, მიშ­ვე­ლე­თო? მე გა­დავ­ყა­ვი თავი და ხუმ­რო­ბით ვიყ­ვი­რე: მეშ­ვე­ლა­აა! (იცი­ნის).

კახა:

ნა­ტოს და ცი­ა­ლას ურ­თი­ერ­თო­ბა ხომ გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი იყო! მახ­სოვს, ნატო ახა­ლი მოყ­ვა­ნი­ლი მყავ­და ცო­ლად და "4 გიას“ გია ნაც­ვლიშ­ვი­ლი გვეს­ტუმ­რა თბი­ლი­სი­დან, თან ჩა­მო­მი­ტა­ნა ორი სამ­ლიტ­რი­ა­ნი ბოთ­ლით ტარ­ხუ­ნის არა­ყი. ეს არა­ყი სტუმ­რე­ბის­თვის გა­დავ­მა­ლე. იმ დღე­ებ­ში სამ­ზა­რე­უ­ლო­დან სულ ნა­ტოს და ცი­ა­ლას კის­კი­სი მეს­მო­და და მი­ხა­რო­და, რა კარ­გად არი­ან ერ­თმა­ნეთ­თან რძალ-დე­დამ­თი­ლი, სამ­ზა­რე­უ­ლო­საც კი ერ­თად ალა­გე­ბენ-მეთ­ქი. ერთხელ დამ­ჭირ­და და "მი­ვა­კი­თხე“ ჩემს გა­და­მა­ლულ არაყს. სა­დღა იყო არა­ყი?! - დო­უ­ლე­ვი­ათ, გა­მო­უც­ლი­ათ აგი სამ­ლიტ­რი­ა­ნი არა­ყი, ორი­ვე ბოთ­ლი და შიგ გა­ფე­რა­დე­ბუ­ლი წყა­ლი არ ჩო­უს­ხამთ?! გა­ვა­კი­თხე ნა­ტოს და ცი­ა­ლას და, აგი, რაია-მეთ­ქი? - გა­ოგ­ნე­ბულ­მა ვი­კი­თხე. სი­ცი­ლი-კის­კი­სით მი­თხრეს, - ასე დავძმა­კაც­დი­თო. ისე დაძ­მა­კაც­დნენ, რომ ცი­ა­ლა რომ გარ­და­იც­ვა­ლა, ნატო კი­ნა­ღამ თან გაჰ­ყვა!

რა არის, იცი? ხან­და­ხან არის ურ­თი­ერ­თო­ბა, გრძნო­ბე­ბი, სა­დაც სიყ­ვა­რუ­ლის სი­ტყვე­ბით ახ­სნა, ვთქვათ, მე შენ მიყ­ვარ­ხა­რო, ზედ­მე­ტია. ახლა შე­იძ­ლე­ბა დღე­ში 14-ჯე­რაც ვე­უბ­ნე­ბი ნა­ტოს ამ სი­ტყვებს, მაგ­რამ მა­შინ ამას თვა­ლე­ბით, გრძნო­ბე­ბით, ურ­თი­ერ­თო­ბით გა­მოვ­ხა­ტავ­დი. აგიც ხვდე­ბო­და, რომ ვგიჟ­დე­ბო­დი მას­ზე, უმი­სოდ არ მინ­დო­და ცხოვ­რე­ბა და რად მინ­დო­და სი­ტყვე­ბი ან კი­თხვა: შენც გიყ­ვარ­ვარ? 24 წლის ვი­ყა­ვი, ნატო რომ მე­ვიყ­ვა­ნე ცო­ლად, ახლა კი "ნა­ხე­ვა­რი ცხოვ­რე­ბის გზა გავ­ლიე, ნა­ხე­ვა­რი კი­დევ გა­სავ­ლე­ლი გვაქვს“ (მღე­რის), მე და ნა­ტოს დღეს კი­დევ უფრო მე­ტად გვიყ­ვარს ერ­თმა­ნე­თი. კარ­გი შვი­ლე­ბი გვყავს - ციცი და გი­ორ­გი. ცი­ცის ვე­ძა­ხით, ისე კი, ბე­ბი­ის სა­ხე­ლი ჰქვია, ცი­ა­ლა. პა­ტა­რა რომ იყო, ვინც ჰკი­თხავ­და, რა გქვი­აო, ყვე­ლას პა­სუ­ხობ­და: ცი­ა­ლა ნო­მე­რი ორიო! უნი­ვერ­სი­ტეტ­შიც ყვე­ლას ცი­ა­ლად გა­აც­ნო თავი. გი­ორ­გის კი და­ბა­დე­ბის მოწ­მო­ბა­ში მა­მა­ჩე­მის სა­ხე­ლი უწე­რია - მა­მია.

- ბევ­რი ოჯა­ხის წევ­რი გა­მო­გაკ­ლდათ და კი­დევ დიდი გან­საც­დე­ლიც გა­მო­ი­ა­რეთ გი­ორ­გის ავად­მყო­ფო­ბით. სიყ­ვა­რუ­ლით, ერ­თო­ბით, რწმე­ნი­თა და იმე­დით, სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ესეც ვაჟ­კა­ცუ­რად გა­და­ლა­ხა თქვენ­მა ოჯახ­მა. ახლა რო­გორ ხართ?

- მძი­მე წლე­ბი გვქონ­და, სიკ­ვდილ-სი­ცო­ცხლის ბეწ­ვის ხიდ­ზე ვი­ა­რეთ თურ­ქეთ­ში, შემ­დეგ ყო­ველ წელს ჩავ­დი­ო­დით ანა­ლი­ზე­ბის გა­და­სა­მოწ­მებ­ლად, მაგ­რამ ერთი წლის წინ, გი­ორ­გის დი­აგ­ნო­ზის დას­მი­დან მე­ექ­ვსე წელს რომ ვი­ყა­ვით, გვი­თხრეს, უკვე ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად არის, შე­გიძ­ლი­ათ, აღარ ჩა­მოხ­ვი­დე­თო. უფალ­მა გა­დაგ­ვარ­ჩი­ნა და ჩვე­ნი მე­გობ­რე­ბის, ახ­ლობ­ლე­ბის, ნაც­ნო­ბე­ბის, უც­ნო­ბე­ბის თა­ნად­გო­მამ. სა­ქარ­თვე­ლოს ყვე­ლა ეკ­ლე­სი­ა­ში ლო­ცუ­ლობ­დნენ გი­ორ­გის­თვის და იმ­დე­ნი სიყ­ვა­რუ­ლი და სით­ბო მო­დი­ო­და ადა­მი­ა­ნე­ბის­გან, ამით ვი­ცო­ცხლეთ, ამით გა­დავ­რჩით და მად­ლი­ე­რე­ბი ვართ ყვე­ლაფ­რის­თვის!

• ავ­ტო­რი: ირმა ხარ­ში­ლა­ძე