ექ­სპერ­ტმა გია ხუ­ხაშ­ვილ­მა მა­თე­მა­ტი­კის შეს­წავ­ლას წლე­ბი მი­უ­ძღვნა, მაგ­რამ ისე მოხ­და, რომ სპე­ცი­ა­ლო­ბით არ უმუ­შა­ვია, არა­და, დი­სერ­ტა­ცი­ის დაც­ვის შემ­დეგ, სა­მეც­ნი­ე­რო მი­მარ­თუ­ლე­ბით დიდი გეგ­მე­ბი ჰქონ­და. რო­გორც ამ­ბობს, მა­თე­მა­ტი­კამ აზ­როვ­ნე­ბის და ანა­ლი­ზის გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი უნა­რე­ბი შეს­ძი­ნა, მაგ­რამ არ ნა­ნობს, რომ საყ­ვა­რელ დარ­გს სა­ბო­ლო­ოდ უარი უთხრა.

"ან­გე­ლო­ზი არა­ვი­ნაა, შეც­დო­მე­ბი დაგ­ვიშ­ვია, გა­დაც­დო­მე­ბიც გვქო­ნია, მაგ­რამ "წი­თე­ლი ხა­ზე­ბი“ ყო­ველ­თვის და­სა­ცა­ვია... სა­ხელ­მწი­ფო ინ­ტე­რეს­ზე მაღ­ლა არც პი­რა­დის და არც პო­ლი­ტი­კუ­რის და­ყე­ნე­ბა არ შე­იძ­ლე­ბა. სამ­წუ­ხა­როდ, ამ "წი­თელ ხაზს“ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ძა­ლი­ან ცოტა იცავს,“ - გვე­უბ­ნე­ბა გია ხუ­ხაშ­ვი­ლი. სა­ზო­გა­დო­ე­ბის წი­ნა­შე ის ცოტა ხან­ში თა­ვი­სი ახა­ლი წიგ­ნით წარ­დგე­ბა, რო­მელ­საც ახლა დიდი მონ­დო­მე­ბით და ინ­ტე­რე­სით წერს.

მა­ნამ­დე კი გია ხუ­ხაშ­ვი­ლი ambebi.ge-ს სტუ­მა­რია რუბ­რი­კა­ში "ჩემი ცხოვ­რე­ბის მთა­ვა­რი ამ­ბე­ბი“.

• ბავ­შვო­ბის ნა­თე­ლი დღე­ე­ბი

- ვცხოვ­რობ­დი თბი­ლი­სურ მრა­ვა­ლეთ­ნი­კურ ეზო­ში, სა­დაც სხვა­დას­ხვა ეროვ­ნე­ბის ბევ­რი მე­გო­ბა­რი მყავ­და. არ ვი­ყა­ვი ისე­თი ბავ­შვი, რო­მე­ლიც დროს ეზო­სა და თა­მაშ­ში ატა­რებ­და. საკ­მა­ოდ ღრმა პა­ტა­რა­ო­ბი­დან კი­თხვა მიყ­ვარ­და, თან იმ­დე­ნად, რომ დე­და­ჩე­მი ამის გამო ხში­რად უკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბა­საც კი გა­მოთ­ქვამ­და. ფაქ­ტობ­რი­ვად, ეზო­ში ძა­ლით მიშ­ვებ­და. ღამე რომ არ მე­კი­თხა, სი­ნათ­ლეს მიქ­რობ­დნენ და რო­დე­საც წიგნს ვერ ვე­ლე­ო­დი, ხში­რად საბ­ნის ქვეშ, ფრა­ნის შუქ­ზე ჩუ­მად ვკი­თხუ­ლობ­დი.

ასევე დაგაინტერესებთ

16:46 / 05-08-2022

"ბიძინა ივანიშვილის მეუღლე განსაკუთრებით მიყვარს და მენატრება... 24 საათი ერთად ვიყავით..." - გია ხუხაშვილი ივანიშვილის ოჯახთან მეგობრობაზე

16:59 / 05-08-2022

"ეს კამპანია შეკვეთილი იყო დღევანდელი ხელისუფლების მხრიდან. ფაქტებიც მქონდა და ბიძინას დავუდე..." - როდის და რატომ დაიწყო ბიძინა ივანიშვილსა და გია ხუხაშვილს შორის დაპირისპირება?

...დი­დუ­ბე­ში ვცხოვ­რობ­დი, 60-იანი წლე­ბის სტან­დარ­ტუ­ლი პრო­ექ­ტის ორო­თა­ხი­ან, მოკ­რძა­ლე­ბულ ბი­ნა­ში. მა­შინ ყვე­ლა ასე ცხოვ­რობ­და, რაც ჩვენს ურ­თი­ერ­თო­ბებს კი­დევ უფრო ჯან­საღს ხდი­და... ვი­ყა­ვით მე და ჩემი უფ­რო­სი ძმა. ის ჩემ­გან გან­სხვა­ვე­ბით ეზო­ზე იყო ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი და კი­თხვა ნაკ­ლე­ბად უყ­ვარ­და. დღემ­დე ასე გრძელ­დე­ბა, ის სო­ცი­ა­ლუ­რად აქ­ტი­ურ ცხოვ­რე­ბას ეწე­ვა, სულ მოძ­რა­ობს, ად­გილ­ზე ვერ ჩერ­დე­ბა, უყ­ვარს ქე­ი­ფი, მე კი უმე­ტე­სად კა­მე­რუ­ლი ცხოვ­რე­ბის მოყ­ვა­რუ­ლი ვარ.

• ქუჩა, უბა­ნი და მა­თე­მა­ტი­კა

- მა­შინ ქუჩა არ იყო კრი­მი­ნა­ლი­ზე­ბუ­ლი, შე­და­რე­ბით მშვი­დად ვცხოვ­რობ­დით. თუ რამ და­ნა­შა­უ­ლი ხდე­ბო­და, ამა­ზე მთე­ლი ქა­ლა­ქი ლა­პა­რა­კობ­და. ვსწავ­ლობ­დი უბან­ში­ვე, მე-100 სკო­ლა­ში. მერ­ვე კლას­ში კო­მა­რო­ვის სკო­ლა­ში ჩა­ვა­ბა­რე და სწავ­ლა იქ გან­ვაგ­რძე.

მა­თე­მა­ტი­კა ჩემი ცხოვ­რე­ბის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ნა­წი­ლია. კო­მა­როვ­ში იმი­ტომ აღ­მოვ­ჩნდი, რომ ეს სა­გა­ნი მიყ­ვარ­და. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ დე­და­ჩე­მი ყვე­ლა­ნა­ი­რად ცდი­ლობ­და, სა­მე­დი­ცი­ნო­ზე ჩა­მე­ბა­რე­ბი­ნა (იმ­ჟა­მად სა­მე­დი­ცი­ნო­ზე სწავ­ლა ძა­ლი­ან პრეს­ტი­ჟუ­ლად მი­იჩ­ნე­ო­და), ჩემი გა­ვი­ტა­ნე, ხა­სი­ა­თი გა­მო­ვავ­ლი­ნე და მა­თე­მა­ტი­კურ­ზე ჩა­ვა­ბა­რე. დედა გა­მოც­და­ზე რომ მიშ­ვებ­და, შინ ლო­ცუ­ლობ­და, რომ ჩავ­ჭრი­ლი­ყა­ვი. მაგ­რამ მისი სურ­ვი­ლი არ ახდა, და­ვამ­თავ­რე უნი­ვერ­სი­ტე­ტის მე­ქა­ნი­კა-მა­თე­მა­ტი­კის ფა­კულ­ტე­ტი. შემ­დეგ იყო ას­პი­რან­ტუ­რა, დი­სერ­ტა­ცია.

დი­სერ­ტა­ცია მოს­კოვ­ში და­ვი­ცა­ვი, რად­გა­ნაც იმ­ჟა­მად ჯერ კი­დევ საბ­ჭო­თა კავ­ში­რი იყო. თბი­ლის­ში გეგ­მე­ბით ჩა­მო­ვე­დი, რომ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სა­მეც­ნი­ე­რო და სა­გან­მა­ნათ­ლებ­ლო სის­ტე­მა­ში და­მე­წყო მუ­შა­ო­ბა, მაგ­რამ ვიდ­რე ამ გზას და­ვად­გე­ბო­დი, 9 აპ­რი­ლის ტრა­გე­დია დატ­რი­ალ­და.

• შეც­ვლი­ლი გეგ­მე­ბი

- იმ სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვად აქ­ტი­ურ გა­რე­მო­ში, პო­ლი­ტი­კურ წრე­ებ­ში ჩემი მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლის მეშ­ვე­ო­ბით მოვ­ხვდი, რო­მე­ლიც 9 აპ­რი­ლის ერთ-ერთი და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლია... ამი­ტომ, ისე მოხ­და, რომ საქ­მი­ა­ნო­ბა სპე­ცი­ა­ლო­ბით ვერ და­ვი­წყე. ჩემი ცხოვ­რე­ბა სხვა მი­მარ­თუ­ლე­ბით წა­ვი­და, მაგ­რამ არ ვფიქ­რობ, რომ მა­თე­მა­ტი­კის­თვის მი­ძღვნი­ლი წლე­ბი ამა­ოდ და­ი­კარ­გა... აზ­როვ­ნე­ბის ალ­გო­რით­მე­ბი იმ პე­რი­ოდ­ში ჩა­მო­მი­ყა­ლიბ­და, რაც შემ­დგომ ცხოვ­რე­ბა­ში გა­მო­მად­გა.

• ცხე­ნოს­ნო­ბა

- სტუ­დენ­ტო­ბის პე­რი­ოდ­ში პა­რა­ლე­ლუ­რად ცხე­ნოს­ნო­ბით ვი­ყა­ვი და­კა­ვე­ბუ­ლი. ძა­ლი­ან სე­რი­ო­ზუ­ლად ვი­ყა­ვი გა­ტა­ცე­ბუ­ლი, იპოდ­რომ­ზე დიდ დროს ვა­ტა­რებ­დი. იქ ყო­ველ დღე დი­ლას, 6 სა­ათ­ზე მივ­დი­ო­დი, ვა­ვარ­ჯი­შებ­დი, რამ­დე­ნი­მე ცხე­ნი გა­მომ­ყავ­და და ვა­ვარ­ჯი­შებ­დი, ვბან­დი, ვაჭ­მევ­დი. მერე ტან­საც­მელს გა­მო­ვიც­ვლი­დი და უნი­ვერ­სი­ტე­ტის მაღ­ლივ კორ­პუს­ში ლექ­ცი­ებ­ზე მივ­დი­ო­დი. მეტ­საც გე­ტყვით, დიპ­ლო­მის დაც­ვის მნიშ­ვნე­ლო­ვან დღეს იპოდ­რომ­ზე მის­ვლა ვერ გა­მოვ­ტო­ვე. მერე ჩა­ვიც­ვი პი­ჯა­კი და დიპ­ლო­მის დაც­ვა­ზე წა­ვე­დი... მოყ­ვა­რულ­თა დო­ღებ­შიც ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი... მე­გობ­რე­ბის კარ­გი წრე მყავ­და, ხში­რად დავ­დი­ო­დით ლაშ­ქრო­ბებ­ში, იმ პე­რი­ოდ­თა­ნაც ბევ­რი კე­თი­ლი მო­გო­ნე­ბა მა­კავ­ში­რებს.

• ეროვ­ნუ­ლი მოძ­რა­ო­ბა

- 9 აპ­რი­ლის მოვ­ლე­ნებ­მა ჩემი შემ­დგო­მი ცხოვ­რე­ბა გა­სა­ზღვრა. მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლე ეროვ­ნულ-დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი პარ­ტი­ის წევ­რი გახ­ლდათ და მეც იმ წრე­ში აღ­მოვ­ჩნდი. და­ი­წყო ჩემი მე­გობ­რო­ბა გარ­კვე­ულ ჯგუფ­თან (თედო პა­ა­ტაშ­ვი­ლი, მე­რაბ ური­დია, მალ­ხაზ კვან­ჭი­ლაშ­ვი­ლი და სხვ.) სა­ქარ­თვე­ლოს და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბის მო­პო­ვე­ბის გა­რიჟ­რაჟ­ზე მიმ­დი­ნა­რე პრო­ცე­სებ­ში აქ­ტი­უ­რად ვი­ყა­ვი ჩარ­თუ­ლი. "მრგვალ­მა მა­გი­დამ“ არ­ჩევ­ნებ­ში რომ გა­ი­მარ­ჯვა, იმ ჯგუფ­თან ერ­თად ვმუ­შა­ობ­დი. მერე უზე­ნა­ეს საბ­ჭო­შიც აღ­მოვ­ჩნდი. სა­გა­რეო საქ­მე­თა კო­მი­ტეტ­ში გახ­ლდით, რომ­ლის თავ­მჯდო­მა­რე თედო პა­ა­ტაშ­ვი­ლი იყო...

ისე მოხ­და, რომ ოპო­ზი­ცი­ა­ში გა­და­ვი­ნაც­ვლეთ, რა­ღა­ცე­ბი არ მოგ­ვწონ­და, არ ვე­თან­ხმე­ბო­დით. დიდი წნე­ხის ქვეშ აღ­მოვ­ჩნდით. სა­მო­ქა­ლა­ქო ომამ­დე ჩვენ­მა ჯგუფ­მა წე­რი­ლი - "კვან­ძი მალე გა­იხ­სნე­ბა“ გა­მო­ვაქ­ვეყ­ნეთ, ყვე­ლა მხა­რეს ვაფრ­თხი­ლებ­დით, მაგ­რამ პრო­ცე­სი ისე შორს იყო წა­სუ­ლი, რომ, სამ­წუ­ხა­როდ, მოხ­და ის, რაც მოხ­და. ჩვენ იმ და­პი­რის­პი­რე­ბა­ში არ ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დით.

• ტაიმ-აუტი და შემ­დგო­მი საქ­მე

- რა­ღაც პე­რი­ო­დის გან­მავ­ლო­ბა­ში პო­ლი­ტი­კი­დან შორს გავ­დე­ქი. ქვე­ყა­ნა­შიც დიდი პრობ­ლე­მე­ბი იყო. პა­ტა­რა ბავ­შვი გვყავ­და და გვი­ჭირ­და, ამი­ტომ უფრო სა­ყო­ფა­ცხოვ­რე­ბო პრობ­ლე­მე­ბით დავ­კავ­დი... 1995 წლი­დან სა­კონ­სულ­ტა­ციო მოღ­ვა­წე­ო­ბა და­ვი­წყე. იმ­ჟა­მად სა­ქარ­თვე­ლო­ში კონ­ტრა­ბან­დის სე­რი­ო­ზუ­ლი პრობ­ლე­მა იყო, ჩრდი­ლო­ვა­ნი ეკო­ნო­მი­კის წილი დო­მი­ნი­რებ­და, ტო­ტა­ლუ­რი კო­რუფ­ცი­ის ეპო­ქა ყვა­ო­და და მუ­შა­ო­ბა ამ თე­მებ­ზე და­ვი­წყე. მერე ნავ­თო­ბპ­რო­დუქ­ტე­ბის ლე­გა­ლურ იმ­პორ­ტი­ორ­თა კავ­ში­რის თავ­მჯდო­მა­რე გავ­ხდი. ლე­გა­ლუ­რი ბიზ­ნე­სის ინ­ტე­რე­სებს ვი­ცავ­დი...

პო­ლი­ტი­კუ­რი თე­მე­ბი­თაც და­ვინ­ტე­რეს­დი. სრუ­ლი­ად ცალ­სა­ხა და ცხა­დი იყო, რომ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბას აღარ შე­ეძ­ლო მარ­თვა და სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­საც აღარ სურ­და ცხოვ­რე­ბის იმ რე­ჟიმ­ში გაგ­რძე­ლე­ბა. ჩა­მოვ­შორ­დი ნავ­თო­ბპ­რო­დუქ­ტე­ბის სა­კი­თხებს და სა­ზო­გა­დო­ებ­რივ პლატ­ფორ­მა­ზე გა­და­ვი­ნაც­ვლე, თა­ნაც პო­ლი­ტი­კუ­რი აქ­ცენ­ტე­ბით.

• ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი კაფე

- "ვარ­დე­ბის რე­ვო­ლუ­ცი­ის“ წინა პე­რი­ოდ­ში წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბის კე­რე­ბი გაჩ­ნდა და კოს­ტა­ვას ქუ­ჩა­ზე პირ­ვე­ლი ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი კაფე გავ­ხსე­ნი (ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი კა­ფეს იდეა ჩემი შე­მო­ტა­ნი­ლია სა­ქარ­თვე­ლო­ში). ფარ­თი მე­გო­ბარ­მა და­მით­მო და ბავ­შვო­ბი­დან შეყ­ვა­რე­ბულ წიგნს და ამ სამ­ყა­როს მი­ვუბ­რუნ­დი. ვმარ­თავ­დით ლი­ტე­რა­ტუ­რულ სა­ღა­მო­ებს, ამა­ში ჩარ­თუ­ლი მყავ­და დათო ტუ­რაშ­ვი­ლი, რატი ამაღ­ლო­ბე­ლი, ლაშა ბუ­ღა­ძე, ბასა ჯა­ნი­კაშ­ვი­ლი. უამ­რა­ვი ხალ­ხი მო­დი­ო­და, ტევა არ იყო, ახალ­გაზ­რდე­ბი კი­ბე­ებ­ზე ის­ხდნენ... კა­ფე­ში წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბის კო­მი­ტე­ტი იყო და ხში­რად სა­ღა­მო­ე­ბი პო­ლი­ტი­კუ­რი გარ­ჩე­ვე­ბით მთავ­რდე­ბო­და. ასე რომ, ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი კაფე "ვარ­დე­ბის რე­ვო­ლუ­ცი­ის“ ერთ-ერთი თა­ნა­მო­ნა­წი­ლე იყო.

• "2005 წლის 23 იან­ვარს ჩემ­ზე თავ­დას­ხმა მოხ­და“

- ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა რომ შე­იც­ვა­ლა, ურ­თი­ერ­თო­ბა ზუ­რაბ ჟვა­ნი­ას­თან მქონ­და, საკ­მა­ოდ ახ­ლოს ვი­ყა­ვით და მისი თხოვ­ნი­თა და რე­კო­მენ­და­ცი­ით რკი­ნიგ­ზის სა­მეთ­ვალ­ყუ­რეო საბ­ჭო­ში მი­ვე­დი. იქ კო­რუფ­ცი­ის ჭა­ო­ბი იყო, სე­რი­ო­ზუ­ლი რე­ფორ­მა იყო გა­სა­ტა­რე­ბე­ლი, მერე დი­რექ­ტო­რიც გავ­ხდი... იქაც და­ი­წყო არ­სა­სურ­ვე­ლი ტენ­დენ­ცი­ე­ბი, რის შემ­დე­გაც, პრო­ტეს­ტის ნიშ­ნად, რკი­ნიგ­ზა დავ­ტო­ვე. ამა­ზე სა­ჯა­რო გან­ცხა­დე­ბაც გა­ვა­კე­თე. 2005 წლის 23 იან­ვარს ჩემ­ზე თავ­დას­ხმა მოხ­და. 10 დღე­ში კი ზუ­რაბ ჟვა­ნია გა­ურ­კვე­ველ ვი­თა­რე­ბა­ში და­ი­ღუ­პა...

ეს იყო ბოლო წერ­ტი­ლი და იმ­ჟა­მინ­დელ რე­ჟიმ­თან სის­ტე­მუ­რი ოპო­ნი­რე­ბა და­ვი­წყე. რაც საკ­მა­ოდ დიდი ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში გაგ­რძელ­და.

• საკ­ვან­ძო ფი­გუ­რა

- ზუ­რაბ ჟვა­ნია ჩვე­ნი ქვეყ­ნის უახ­ლო­ეს ის­ტო­რი­ა­ში ერთ-ერთი საკ­ვან­ძო ფი­გუ­რა იყო. ის რომ ცო­ცხა­ლი ყო­ფი­ლი­ყო, ბევრ ტრა­გე­დი­ას ავ­ცდე­ბო­დით. ზუ­რა­ბი და მიშა რო­გორც ცე­ცხლი და წყა­ლი, ისე იყ­ვნენ. ორი ურ­თი­ერ­თსა­წი­ნა­აღ­მდე­გო, ურ­თი­ერ­თგა­მომ­რი­ცხა­ვი შე­ხე­დუ­ლე­ბის, ტემ­პე­რა­მენ­ტის, ფსი­ქო­ლო­გი­ის ადა­მი­ა­ნი, ამი­ტომ ერ­თმა­ნეთს ავ­სებ­დნენ. ეს იმის ფაქ­ტო­რი იყო, რომ სის­ტე­მას არ გა­ე­მე­ო­რე­ბი­ნა წარ­სუ­ლის შეც­დო­მე­ბი და ნორ­მა­ლუ­რად გაგ­ვევ­ლო რე­ფორ­მე­ბის პე­რი­ო­დი. კი, ზურა სე­რი­ო­ზუ­ლი შე­მა­კა­ვე­ბე­ლი ფაქ­ტო­რი იყო. რომ და­ი­ღუ­პა, და­ი­წყო ის, რაც და­ი­წყო... სა­ერ­თო­დაც იმ პრო­ცეს­ში ზუ­რას ფაქ­ტო­რის გამო შე­ვე­დი. მიხე­ილ სა­ა­კაშ­ვი­ლი მისი გა­და­ჭარ­ბე­ბუ­ლი პო­პუ­ლიზ­მის, ექ­სპრე­სი­ის გამო თა­ვი­დან­ვე არ მომ­წონ­და. არა­და, სა­ხელ­მწი­ფო მარ­თვა­ში სიბ­რძნეა სა­ჭი­რო. მიშა ნი­ჭი­ე­რია, აქვს კარ­გი ალღო, მაგ­რამ სიბ­რძნის გა­მოც­დი­ლე­ბა მას­ში მა­ინ­ცდა­მა­ინც არ არის. აკ­ლდა გარ­ჩე­ვა, - სად არის პო­ლი­ტი­კუ­რი ინ­ტე­რე­სი და სად - სა­ხელ­მწი­ფო, რაც არა­ერ­თხელ გა­მო­უვ­ლე­ნია...ზუ­რას და­ღუპ­ვის შემ­დეგ სავ­სე­ბით ცხა­დი გახ­და, რომ ჩვე­ნი - ჩემი და ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის გზე­ბი გა­ი­ყა­რა.

• პო­ლი­ტი­კო­სი მე­გო­ბა­რი

- თუ მე­გო­ბარ­ში ვგუ­ლის­ხმობთ ჩვენს და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბას ადა­მი­ა­ნის მი­მართ, რომ­ლის ჭირი გწყინს, კარ­გი გი­ხა­რია, გა­ჭირ­ვე­ბა­ში გვერ­დში უდ­გა­ხარ, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, ერ­თმა­ნეთს კვი­რა­ში რამ­დენ­ჯერ ხვდე­ბით, ასე­თად ზუ­რას მი­ვიჩ­ნევ­დი, ასე­ვე ბად­რი პა­ტარ­კა­ციშ­ვილს და შე­იძ­ლე­ბა, არც და­ი­ჯე­როთ, მაგ­რამ ბი­ძი­ნა­საც ასე­თად მი­ვიჩ­ნევ, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ პო­ლი­ტი­კუ­რად მისი მოღ­ვა­წე­ო­ბის მი­მართ ძა­ლი­ან კა­ტე­გო­რი­უ­ლი ვარ. ჩვე­ნი პი­რა­დი ურ­თი­ერ­თო­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, მისი ცუდი მწყინს და კარ­გი გა­მი­ხარ­დე­ბა. უნდა ვი­ცო­დეთ, ერ­თმა­ნე­თის­გან პი­რა­დის და სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვის, პო­ლი­ტი­კუ­რის გა­ყო­ფა. მე ამ და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბით ვარ, მაგ­რამ ვერ ვი­ტყვი, რომ ბი­ძი­ნაც ასეა. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მი­მაჩ­ნია, მან სე­რი­ო­ზუ­ლად და­ა­ზი­ა­ნა ქვეყ­ნის მო­მა­ვა­ლი და ამი­ტომ პო­ლი­ტი­კუ­რი ბრძო­ლა მაქვს იმ რე­ჟი­მის წი­ნა­აღ­მდეგ, რო­მე­ლიც ქვე­ყა­ნა­ში და­ამ­კვიდ­რა, ეს იმას არ ნიშ­ნავს, რომ თუ მას პი­რა­დი პრობ­ლე­მე­ბი შე­ექ­მნა, არ და­ვი­ცავ. კი, ეს მე­გობ­რო­ბის თა­ვი­სე­ბუ­რი ფორ­მაა, მაგ­რამ ვცდი­ლობ, ვიყო ობი­ექ­ტუ­რი, ვერ გე­ტყვი, რომ ეს ბა­ლან­სი ყო­ველ­თვის კარ­გად გა­მომ­დის, მაგ­რამ ვცდი­ლობ.

იგი­ვე და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა მაქვს ჩემს ძმას­თან და­კავ­ში­რე­ბით და სა­ერ­თოდ მათ­თან, ვინც ჩემს გვერ­დი­თაა. უბ­რა­ლო გა­დაც­დო­მა­საც ვერ ვპა­ტი­ობ, არ შე­მიძ­ლია. ეს არ ნიშ­ნავს იმას, რომ ჩემი ძმა არ მიყ­ვარს ან მის გვერ­დში არ ვიდ­გე­ბი, როცა დას­ჭირ­დე­ბა. ცხოვ­რე­ბის სხვა­დას­ხვა ეტაპ­ზე მქონ­და დიდი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი, შე­მეძ­ლო, ნე­პო­ტის­ტუ­რი მიდ­გო­მით, ძმის­თვის ან ნა­თე­სა­ვის­თვის რა­ღაც გა­მე­კე­თე­ბი­ნა, და­მე­საქ­მე­ბი­ნა ან ბიზ­ნე­სის კე­თე­ბა­ში დავ­ხმა­რე­ბო­დი, ეს არას­დროს გა­მი­კე­თე­ბია. აზ­რა­დაც არა­ვის მოს­ვლია, ჩემ­თვის მსგავ­სი თხოვ­ნით მო­ე­მარ­თა. თუ ადა­მი­ანს უჭირს და შე­საძ­ლებ­ლო­ბა მაქვს, მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად შე­მიძ­ლია და­ვეხ­მა­რო, სულ ეს არის...

• ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვი­ლი

- მის­და­მი ადა­მი­ა­ნუ­რი ემო­ცი­ე­ბი მაქვს. ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში მის­გან ძი­რი­თა­დად კარ­გი მახ­სოვს. თუ ჩვენ პო­ლი­ტი­კა­ზე კა­მა­თებს და მსოფ­ლმხედ­ვე­ლობ­რივ თუ კონ­კრე­ტულ თე­მებ­ზე და­პი­რის­პი­რე­ბას არ ჩავ­თვლით, ხში­რად ვკა­მა­თობ­დით. ვერ­ტი­კა­ლუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა არ გვქო­ნია, რო­გო­რიც მას­თან "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის" დღე­ვან­დელ ელი­ტას აქვს. პარტნი­ო­რუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვქონ­და და ამა თუ იმ სა­კითხს კა­მა­თი­სას გან­ვი­ხი­ლავ­დით (ის კა­მა­თე­ბიც კარ­გად მახ­სენ­დე­ბა). გარ­და ამი­სა, მად­ლი­ე­რე­ბის გრძნო­ბა მაქვს. ჩემ­თვის ბევ­რი კარ­გი გა­უ­კე­თე­ბია. მისი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ჩემი ოჯა­ხი­სად­მი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლია.

რთუ­ლი პრო­ცე­სი მი­დი­ო­და. ჩემი შვი­ლი ისეთ ასაკ­ში იყო, რომ შე­იძ­ლე­ბო­და პრო­ვო­კა­ცი­ა­ზე წა­მო­ე­გოთ, ამი­ტომ ოჯა­ხი გავ­ხიზ­ნე... მერე ჩემი მე­უღ­ლე აღ­მოჩ­ნდა სას­წრა­ფოდ სა­ო­პე­რა­ციო. ბი­ძი­ნას­თვის არ მით­ქვამს, მაგ­რამ სხვის­გან გა­ი­გო. ძვი­რად ღი­რე­ბუ­ლი ოპე­რა­ცია ესა­ჭი­რო­ე­ბო­და, ფაქ­ტობ­რი­ვად, მე­უღ­ლის­თვის ამის გა­კე­თე­ბა და­მა­ძა­ლა... ეს ისე­თი რამ არის, რომ არა­ნა­ი­რი მა­ტე­რი­ა­ლუ­რით არ გა­ი­ზო­მე­ბა. სხვა ვალ­დე­ბუ­ლე­ბაა, რო­მელ­საც ვე­რას­დროს გა­და­ვიხ­დი, შე­უ­ფა­სე­ბე­ლია. ამას ვგრძნობ და ამი­ტომ არის ჩემი მდგო­მა­რე­ო­ბა რთუ­ლი, ჩემი ხის­ტი კრი­ტი­კა არ გა­და­ი­ზარ­დოს პი­როვ­ნულ­ში. სხვა მხრივ, არ ვფიქ­რობ, რომ მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, მისი რა­ი­მე ვალი მაქვს. მას რაც შე­ეძ­ლო, იმას აკე­თებ­და და მე რაც შე­მეძ­ლო, იმას ვა­კე­თებ­დი. რად­გან სა­ზო­გა­დო­ებ­რივ ცხოვ­რე­ბა­ში ვმო­ნა­წი­ლე­ობთ, არ გვაქვს უფ­ლე­ბა, არ­ჩე­ვა­ნი პი­რა­დი ურ­თი­ერ­თო­ბის სა­სარ­გებ­ლოდ გა­ვა­კე­თოთ. რო­დე­საც ეს დი­ლე­მა გაჩ­ნდა, არ­ჩე­ვა­ნი სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი ცხოვ­რე­ბის სა­სარ­გებ­ლოდ და შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, მე­გობ­რის სა­წი­ნა­აღ­მდე­გოდ გა­ვა­კე­თე.

ფა­სე­უ­ლო­ბა­თა სის­ტე­მა დღე­საც უც­ვლე­ლია და ამ სის­ტე­მის ერ­თგუ­ლი ვარ. თუ ვინ­მემ გა­და­უხ­ვია, მან გა­და­უხ­ვია და გა­თე­ლა ფა­სე­უ­ლო­ბა­თა ის სის­ტე­მა, რა­ზეც იდგა ჩვე­ნი პო­ლი­ტი­კუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა. არ მი­ღა­ლა­ტია, სა­დაც ვი­ყა­ვი, ისევ იქ ვარ. ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა მი­სად­მი პი­რად ერ­თგუ­ლე­ბა­ზე არ მდგა­რა.

• უარი შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა­ზე

- ჩემი გა­და­ად­გი­ლე­ბა საკ­მაო ხი­ფათ­თან იყო და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი და რო­დე­საც ოჯა­ხის გა­ხიზ­ვნა გა­დავ­წყვი­ტე, ბი­ძი­ნამ შე­მომ­თა­ვა­ზა, ქვეყ­ნი­დან კი არ გა­მეყ­ვა­ნა, მას­თან გა­დავ­სუ­ლი­ყა­ვით და იქ გვე­ცხოვ­რა. ამა­ზე უარი ვუ­თხა­რი. ჩემი ოჯა­ხი იმის­თვის არ მე­მე­ტე­ბო­და, რომ ერთ ტე­რი­ტო­რი­ა­ზე გა­ურ­კვე­ვე­ლი დრო­ით ყო­ფი­ლიყ­ვნენ, ფაქ­ტობ­რი­ვად, ში­ნა­პა­ტიმ­რო­ბა­ში. მშვი­დად რომ ეცხოვ­რათ, ქვეყ­ნი­დან გა­ვუშ­ვი. შემ­დეგ იყო შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა, მე მა­ინც მე­ცხოვ­რა მას­თან, ამა­ზეც ვერ დავ­თან­ხმდი, მთელ დღე­ებს ერ­თად ვა­ტა­რებ­დით...

• ბად­რი პა­ტარ­კა­ციშ­ვი­ლი

- არც ბად­რი და არც ბი­ძი­ნა ჩემი ინი­ცი­ა­ტი­ვით არ გა­მიც­ვნია... სა­ერ­თოდ ეჭ­ვის თვა­ლით ვუ­ყუ­რებ­დი ერ­თსაც და მე­ო­რე­საც. ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა მათი სურ­ვი­ლით მოხ­და, რაც შემ­დგომ მე­გობ­რო­ბა­ში გა­და­ი­ზარ­და. ბად­რი­სა და ჩემი ურ­თი­ერ­თო­ბა უნი­კა­ლუ­რი იყო, რად­გა­ნაც მის ორ­ბი­ტა­ზე ყვე­ლა რა­ღაც ინ­ტე­რე­სის ირ­გვლივ იკ­რი­ბე­ბო­და. ხში­რად ვხვდე­ბო­დით სა­დი­ლებ­ზე, დროს სა­უბ­რებ­ში ვა­ტა­რებ­დით. მას­თან არ მი­თა­ნამ­შრომ­ლია, ეს იყო უბ­რა­ლოდ მე­გობ­რო­ბა და სა­უბ­რე­ბი. ფული ჩვენს ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში არას­დროს გა­მო­ჩე­ნი­ლა. დღეს არა­ვის უნდა ამის და­ჯე­რე­ბა, რომ ამ ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბით მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი სი­კე­თე არ მქო­ნია. სხვა­თა შო­რის, არც ბი­ძი­ნას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბი­სას, მე­ტიც, მას მერე, რაც გა­დავ­წყვი­ტე, რომ ივა­ნიშ­ვილ­თან ერ­თად ამ პრო­ცე­სებ­ში ჩავ­რთუ­ლი­ყა­ვი, მხო­ლოდ ვი­ზა­რა­ლე.

მა­ნამ­დე სე­რი­ო­ზუ­ლი საქ­მე მქონ­და, ერთ-ერთ სა­ერ­თა­შო­რი­სო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ას­თან კონ­ტრაქ­ტით ვმუ­შა­ობ­დი და ძა­ლი­ან კარ­გი შე­მო­სა­ვა­ლი მქონ­და. ამ პო­ლი­ტი­კურ პრო­ცე­სებ­ში ჩარ­თვის შემ­დეგ, ჩემი შე­მო­სა­ვა­ლი იმის მე­სა­მე­დი გახ­და. ის, რომ მი­ლი­არ­დე­რებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბით რა­ი­მე მო­გე­ბა მი­ვი­ღე, სი­სუ­ლე­ლე და ტყუ­ი­ლია. ვინც ჩემი ცხოვ­რე­ბის წესი იცის, ეს ყვე­ლას­თვის აშ­კა­რაა, მაგ­რამ ადა­მი­ა­ნებს ვერ წარ­მო­უდ­გე­ნი­ათ, რომ ქე­რის ორ­მო­ში იჯდე და იქი­დან რა­ღაც არ იხე­ი­რო.

• ოჯა­ხი

- ჩვე­ნი ოჯა­ხის შექ­მნას წინ საკ­მა­ოდ რო­მან­ტი­კუ­ლი ის­ტო­რია უძღო­და...

ჩემი მე­უღ­ლე მე­ლა­ნო კო­პა­ძე პრო­ფე­სი­ით ექი­მია, მაგ­რამ როცა შე­ვუღლდით, ქვე­ყა­ნა­ში რთუ­ლი პე­რი­ო­დი იყო. შეგ­ვე­ძი­ნა შვი­ლი, ბიჭი... თუმ­ცა მის და­ბა­დე­ბამ­დე ბეწ­ვის ხიდ­ზე გა­ვი­ა­რეთ. მე­უღ­ლეს გუ­ლის ქრო­ნი­კუ­ლი პრობ­ლე­მა ჰქონ­და (ოპე­რა­ცია შემ­დგომ წლებ­ში სწო­რედ ამის გამო დას­ჭირ­და), ექი­მე­ბი არ იძ­ლე­ოდ­ნენ რე­კო­მენ­და­ცი­ას, რომ შვი­ლი გა­ე­ჩი­ნა, სა­რის­კო იყო, მაგ­რამ მა­ინც გავ­ბე­დეთ... ჩემი შვი­ლი ახლა უკვე მა­მაა და 2 შვი­ლი ჰყავს...

ასე რომ, იყო პრობ­ლე­მე­ბი... გარ­და ამი­სა, მისი მშობ­ლე­ბი ავად­მყო­ფობ­დნენ, მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად მოკ­რძა­ლე­ბუ­ლი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი გვქონ­და, ამი­ტომ, მე­უღ­ლეს იმ პრობ­ლე­მე­ბის გა­და­ლახ­ვა პი­რა­დად უწევ­და. ამ ყვე­ლაფ­რის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბით, კი­დევ რომ ემუ­შა­ვა, ამის­თვის ფი­ზი­კუ­რი შე­საძ­ლებ­ლო­ბა აღარ ჰქონ­და. ასე შე­მორ­ჩა სახ­ლში.

• "გა­ინ­ტე­რე­სებთ, მაკ­რი­ტი­კებს, თუ - არა?“

- თუ რამე არ მოს­წონს, რბი­ლად მე­უბ­ნე­ბა, თუმ­ცა ამ მხრივ უფრო პო­ზი­ტი­უ­რი როლი ითა­მა­შა ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში, ვიდ­რე კრი­ტი­კო­სის. ფაქ­ტობ­რი­ვად, ყვე­ლა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის პი­რო­ბებ­ში ფრონ­ტის წინა ხაზ­ზე ვარ. სა­მო­ქა­ლა­ქო აქ­ტი­ვის­ტის საქ­მე არ არის ხე­ლი­სუფ­ლე­ბას­თან თა­ნამ­შრომ­ლო­ბა. ნე­ბის­მი­ე­რი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის კრი­ტი­კო­სი უნდა იყოს. ჩემს ცოლს არა­სო­დეს უთ­ქვამს, რომ ამის­თვის თავი და­მე­ნე­ბე­ბი­ნა... ერთი პე­რი­ო­დი "რუხ კარ­დი­ნალ­საც“ მე­ძახ­დნენ... და­ნის პირ­ზე ასე სი­ა­რუ­ლი­სას ყო­ველ­თვის ვგრძნობ­დი მის მხარ­და­ჭე­რას. ამ მხრივ პრობ­ლე­მე­ბი არ გვქო­ნია, თუმ­ცა რა­ღა­ცე­ბი არ მოს­წონ­და, დღე­საც არ მოს­წონს. ზოგ­ჯერ ჩემს გა­მოს­ვლებ­ში ნარ­ცი­სიზ­მის ელე­მენ­ტებს ხე­დავს. კრი­ტი­კუ­ლად უყუ­რებს ჩემს თი­თო­ე­ულ სი­ტყვას.

იმის გამო, რომ ბი­ძი­ნას­თან ოჯა­ხე­ბით ახ­ლოს ვი­ყა­ვით, სა­ჯა­რო გა­მოს­ვლი­სას ბი­ძი­ნას რომ ვაკ­რი­ტი­კებ, ადა­მი­ა­ნუ­რი უხერ­ხუ­ლო­ბის გან­ცდა აქვს. მე­უბ­ნე­ბა, რომ ვა­ჭარ­ბებ, თავ­შე­კა­ვე­ბუ­ლი უნდა ვიყო...

• შვი­ლი

- ჩემი შვი­ლი - ლუკა ფსი­ქი­ატ­რია, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ექი­მე­ბის მდგო­მა­რე­ო­ბა ცნო­ბი­ლია და მა­საც რამ­დე­ნი­მე ად­გილ­ზე უწევს მუ­შა­ო­ბა, რომ ოჯა­ხი შე­ი­ნა­ხოს. ის არ არის ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი რა­ღაც მა­ტე­რი­ა­ლურ სარ­გე­ბელ­ზე, ფუ­ფუ­ნე­ბა­ზე... დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლია, რომ სწო­რი არჩვე­ნი გა­ა­კე­თა, რაც, რა თქმა უნდა, მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია და ჩემი მხრი­დან პა­ტი­ვის­ცე­მას იმ­სა­ხუ­რებს. სირ­თუ­ლე­ე­ბი არის ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში, მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, რთუ­ლი პე­რი­ო­დი იყო, ჩემი საქ­მი­ა­ნო­ბის გამო ბევრ რა­მე­ზე უა­რის თქმა მო­უ­წია. უსაფრ­თხო­ე­ბის პრობ­ლე­მა მუდ­მი­ვად იდგა და ეს შე­ზღუდ­ვე­ბი მას­ზეც გა­და­დი­ო­და. ეს ჩემი და­ნა­შა­უ­ლია მის მი­მართ. თუმ­ცა მა­ინც გა­იკ­ვლია თა­ვი­სი გზა, აქვს პრო­ფე­სია, რო­მე­ლიც უყ­ვარს. ჰყავს საყ­ვა­რე­ლი მე­უღ­ლე და 2 შვი­ლი.

პო­ლი­ტი­კის­გან დის­ტან­ცი­რე­ბუ­ლია, მაგ­რამ ეს იმას არ ნიშ­ნავს, რომ პო­ლი­ტი­კა არ აინ­ტე­რე­სებს, მეტ­საც გე­ტყვით, ძა­ლი­ან ჭკვი­ა­ნია, ხში­რად გა­უ­კე­თე­ბია ისე­თი შე­ფა­სე­ბე­ბი, რა­საც იმ პე­რი­ოდ­ში მე ვერ ვხე­დავ­დი. მათ შო­რის, ჩემი ურ­თი­ერ­თო­ბის შე­სა­ხებ ბად­რის­თან, ბი­ძი­ნას­თან, უკე­თე­სად და­უ­ნა­ხავს, გა­ვუფრ­თხი­ლე­ბი­ვარ და რო­გორც დრომ აჩ­ვე­ნა, ხში­რად მარ­თა­ლიც ყო­ფი­ლა... არა­და, იმ მო­მენ­ტებ­ში არ ვუ­ჯე­რებ­დი...

• წიგ­ნი, რო­მელ­საც ვწერ...

- ვწერ წიგნს, ეს იქ­ნე­ბა ჩემი თვა­ლით და შიგ­ნი­დან და­ნა­ხუ­ლი სა­ქარ­თვე­ლოს უახ­ლე­სი ის­ტო­რია. პო­ლი­ტი­კურ პრო­ცე­სებს აღვწერ ის­ტო­რი­ის­თვის საკ­ვან­ძო ფი­გუ­რებ­თან პი­რა­დი ურ­თი­ერ­თო­ბის პრიზ­მა­ში. ვინც კვა­ლი და­ა­ტყო ჩვე­ნი ქვეყ­ნის ის­ტო­რი­ას, იგი­ვე, ზურა, ბად­რი, ბი­ძი­ნა, - ეს არ არის უბ­რა­ლოდ ის­ტო­რია - ეს პი­რა­დი ურ­თი­ერ­თო­ბის ბა­ზას, დის­კუ­სი­ებს, სწორ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბებს და­ე­ფუძ­ნე­ბა და ფაქ­ტობ­რი­ვად, სა­ქარ­თვე­ლოს ის­ტო­რი­ის შიგა ანა­ტო­მია იქ­ნე­ბა. მკი­თხვე­ლი ბევრ ისეთ დე­ტალს აღ­მო­ა­ჩენს, რომ­ლის შე­სა­ხე­ბაც არა­ფე­რი იცის, ამი­ტომ, გარ­კვე­ულ­წი­ლად, ბევ­რის­თვის ექ­სკლუ­ზი­ვი და დიდი სი­ურპრი­ზი იქ­ნე­ბა. წიგნს გა­მომ­ცემ­ლო­ბა "პა­ლიტ­რა L" გა­მოს­ცემს. ვფიქ­რობ, სა­ინ­ტე­რე­სო უნდა გა­მო­ვი­დეს.