ამ ოჯა­ხის ახ­ლოს გაც­ნო­ბის შემ­დეგ, ქარ­თუ­ლი ან­და­ზე­ბი მახ­სენ­დე­ბა - "სო­ფე­ლი ღო­ნი­ე­რია, თუ კაცი გო­ნი­ე­რია“ და "ხერ­ხი სჯო­ბია ღო­ნე­სა, თუ კაცი მო­ი­გო­ნებ­სა." დიახ, ამ ამ გო­ნი­ერ­მა ხალ­ხმა თბი­ლის­ში, სულ რა­ღაც 90 კვად­რატ ფარ­თობ­ზე, სა­ო­ცა­რი ბაღი გა­ა­შე­ნა, სა­დაც იმ­დე­ნი მო­სა­ვა­ლი მოჰ­ყავთ, რამ­დე­ნის მოყ­ვა­ნაც 900 კვად­რატ­ზეა შე­საძ­ლე­ბე­ლი.

პი­რა­დად მე სა­ქარ­თვე­ლო­ში ვე­ნახ­ზე გაშ­ვე­ბუ­ლი ნეს­ვი და სა­ზამ­თრო არ მი­ნა­ხავს. პირ­ვე­ლად მათ­თან ვნა­ხე. კორ­პუ­სის ბი­ნი­დან კერ­ძო სახ­ლში გად­მო­სულ­მა ახალ­გაზ­რდა ოჯახ­მა ამ მცი­რე ფარ­თობ­ზე მარ­თლა სა­ო­ცარ შე­დეგს მი­აღ­წია. ოჯა­ხის დი­ა­სახ­ლი­სი, თეა სა­მა­დაშ­ვი­ლი-ედი­შე­რაშ­ვი­ლი, "პა­ლიტ­რა­მე­დია ჰოლ­დინ­გის" თა­ნამ­შრო­მე­ლია, ის ჟურ­ნალ "გემ­რი­ე­ლი­ას“ პა­სუ­ხის­მგე­ბე­ლი რე­დაქ­ტო­რია.

კუ­ლი­ნა­რი­ა­ში შემ­თხვე­ვით მოხ­ვდა და დღეს უკვე გა­მოც­დი­ლი კუ­ლი­ნა­რი და კონ­დი­ტე­რია. ის ახლა ჩვე­ნი სტუ­მა­რია:

- კორ­პუს­ში ვცხოვ­რობ­დით, პა­ტარ ბინა იყო, ვე­ღარ ვე­ტე­ო­დით და სა­კუ­თარ სახ­ლში გად­მო­ვე­დით. სა­კუ­თა­რი ეზოს ფასი არა­ფე­რია. თა­ვი­დან ყვა­ვი­ლე­ბით და­ვინ­ტე­რეს­დი, რად­გან ყვა­ვი­ლე­ბი სულ მიყ­ვარ­და. ეს სიყ­ვა­რუ­ლი ბავ­შვო­ბი­დან მომ­ყვე­ბა. თუმ­ცა რომ ვთქვა, ბაღი და მი­წის და­მუ­შა­ვე­ბა მი­ზი­დავ­და-მეთ­ქი, ასე არ ყო­ფი­ლა. ეს ბე­სოს, ჩემს მე­უღ­ლეს უყ­ვარს და ამ საქ­მეს ზო­გა­დად ძა­ლი­ან აქ­ტი­უ­რად მიჰ­ყვე­ბა.

კა­ხეთ­ში თა­ვი­სი მე­ურ­ნე­ო­ბა აქვს... მოკ­ლედ, კარ­გა ხანი დამ­ჭირ­და იმის­თვის, რომ მი­წას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა შე­მეყ­ვა­რე­ბი­ნა. აქ გად­მოს­ვლის­თა­ნა­ვე ახა­ლი ხე­ხი­ლი ჩავ­ყა­რეთ. სა­ერ­თოდ, დიდ ყუ­რა­დღე­ბას ვაქ­ცევ ბავ­შვე­ბის კვე­ბას. ვცდი­ლობ, პრო­დუქ­ტი ბა­ზარ­ში გლე­ხე­ბის­გან შე­ვი­ძი­ნო. ბე­სომ მო­ი­ფიქ­რა, - მოდი, აქვე დავ­თე­სოთ ბოსტნე­უ­ლიო, მაგ­რამ ნი­ა­და­გი არ ვარ­გო­და. ამი­ტომ მთლი­ა­ნად შევ­ცვა­ლეთ, ამაღ­ლე­ბუ­ლი კვლე­ბი გა­ა­კე­თა მულ­ჩი­რე­ბით. მიწა საკ­მა­ოდ ამო­ი­თხა­რა, სა­დაც ტყის მიწა ჩა­ი­ყა­რა, მაგ­რამ ბაღი მა­ინც პა­ტა­რა გა­მო­ვი­და.

მოდი, გა­ხე­ივ­ნე­ბაც გა­ვა­კე­თოთ და ფარ­თობს მო­ვი­გებ­თო. ბევ­რი რამ, რო­მელ­მა კულ­ტუ­რა­მაც ამის სა­შუ­ა­ლე­ბა მოგ­ვცა, ხე­ი­ვან­ზე გა­ვუშ­ვით, მათ შო­რის, ნეს­ვი, სა­ზამ­თრო... კიტ­რი კი, ღო­ბე­ზე. რაც ბავ­შვებს სჭირ­დე­ბათ და ბაღ­ში შე­იძ­ლე­ბა გვქონ­დეს, ყვე­ლა­ფე­რი გვაქვს. ზამ­თარ­შიც გარ­კვე­უ­ლი მწვა­ნი­ლი გვაქვს და შე­სა­ძე­ნად გას­ვლა არ გვი­წევს.

ისე, ეზო­ში პან­დე­მი­ის პე­რი­ოდ­ში მე­ტად გა­ვაქ­ტი­ურ­დით. ამ ყვე­ლა­ფერს უფრო მი­ვაქ­ცი­ეთ ყუ­რა­დღე­ბა.

- კვლებ­ში რა პრინ­ცი­პით გაქვთ ბოსტნე­უ­ლი და­თე­სი­ლი?

- შე­რე­უ­ლი სა­ხე­ო­ბე­ბი გვაქვს, მა­გა­ლი­თად, სტა­ფი­ლოს­თან უნდა იყოს ოხ­რა­ხუ­ში. თურ­მე ისი­ნი ერ­თმა­ნეთს ეხ­მა­რე­ბი­ან სა­რე­ვე­ლებ­თან, მავ­ნებ­ლებ­თან, მწე­რებ­თან ბრძო­ლა­ში. მოკ­ლედ, ეს მცე­ნა­რე­ე­ბი ერ­თმა­ნე­თის­თვის სა­ნიტ­რე­ბი არი­ან. არ ვწამ­ლავთ ქი­მი­უ­რად, მათ ზრდა­ში არა­ნა­ი­რად არ ვე­რე­ვით. გვირ­ჩევ­ნია, ნაკ­ლე­ბი მო­სა­ვა­ლი მი­ვი­ღოთ, ვიდ­რე ბევ­რი და შე­წამ­ლუ­ლი. კარ­ტო­ფი­ლიც კი მო­ვიყ­ვა­ნეთ.

- ასეთ მცი­რე ფარ­თობ­ზე?

- კარ­ტო­ფი­ლი ნამ­ჯა­ზე მო­ვიყ­ვა­ნეთ, ნამ­ჯა სი­ნეს­ტეს უნარ­ჩუ­ნებს. ხში­რი მორ­წყვა არ სჭირ­დე­ბო­და, არც გა­მარ­გვლა და გა­თოხ­ნა უნდა. ეს ექ­სპე­რი­მენ­ტი ერთ კვალ­ზე გა­ვა­კე­თეთ და ძა­ლი­ან მოგ­ვე­წო­ნა, მშვე­ნი­ე­რი კარ­ტო­ფი­ლი მო­ვი­და. მას მერე პა­ტა­რა კვალს სულ ვთე­სავთ, რომ ახა­ლი კარ­ტო­ფი­ლის სე­ზონ­ზე ეს პრო­დუქ­ტი გვქონ­დეს. წლის მა­რა­გის­თვის კი კარ­ტო­ფი­ლი ბე­სოს კა­ხეთ­ში მოჰ­ყავს.

- მორ­წყვი­სა და სა­რე­ვე­ლას გა­მარ­გვლის სა­კი­თხი რო­გორ გაქვთ გა­და­წყვე­ტი­ლი?

- ჩვენს ბოს­ტანს გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი მოვ­ლა-პატ­რო­ნო­ბა არ სჭირ­დე­ბა. ზუს­ტად ამი­ტომ გა­ვა­კე­თეთ მულ­ჩი­რე­ბა და წვე­თო­ვა­ნი სის­ტე­მა, რომ მუდ­მი­ვად და ხე­ლით არ მოგ­ვერ­წყა. წვე­თო­ვა­ნი სარ­წყა­ვი სის­ტე­მა ძა­ლი­ან კომ­ფორ­ტუ­ლია, ვი­საც აქვს იმის სა­შუ­ა­ლე­ბა, თა­ვი­დან­ვე რომ ჩა­ყა­როს ეს მი­ლე­ბი, სა­დაც წყა­ლი გა­დის და წვეთ-წვე­თად, ძა­ლი­ან ხა­რის­ხი­ა­ნად ირ­წყვე­ბა, კარგ საქ­მეს გა­ა­კე­თებს. უბ­რა­ლოდ, ონ­კა­ნი უნდა გახ­სნა და მთე­ლი ბაღი თა­ვი­სით ირ­წყვე­ბა.

ეს ყვე­ლა­ფე­რი წყლის და­ზოგ­ვის მიზ­ნი­თაც კარ­გია, ანუ ეკო­ლო­გი­უ­რი თვალ­საზ­რი­სი­თაც. რაც შე­ე­ხე­ბა გა­მარ­გვლას და გა­თოხ­ნას, მსგავსს არა­ფერს ვა­კე­თებთ. სა­რე­ვე­ლა აქა-იქ თუ ამო­დის. რო­გორც გი­თხა­რით, მულ­ჩი თა­ვი­დან­ვე, კვლე­ბის შიგ­ნით გა­კეთ­და. ორ­მო­ე­ბი ამო­ი­თხა­რა, ნი­ა­და­გი შე­იც­ვა­ლა.

ბე­სომ ჭაჭა და ნამ­ჯაც ჩა­ყა­რა იქ. უბ­რა­ლოდ ის არის, რომ გა­ზა­ფხულ­ზე ამ კვლებ­ზე ახა­ლი მი­წის და­მა­ტე­ბა სჭირ­დე­ბა.

- თქვენს ჰა­ერ­ში და­კი­დე­ბულ სა­ზამ­თრო­ებ­სა და ნეს­ვებ­ზე რას გვე­ტყვით?

- სა­ზამ­თრო და ნეს­ვი ხე­ი­ვან­ზეა გაშ­ვე­ბუ­ლი. შემ­დეგ ჰა­მა­კი­ვით კეთ­დე­ბა, სა­დაც ისი­ნი ის­მე­ვა, ჰა­მა­კე­ბი კი მყა­რად მაგრდე­ბა. იმის გამო, რომ სა­სუქს არ ვაწ­ვდით, დი­დე­ბი არ იზ­რდე­ბა, ამი­ტომ ჰა­მა­კე­ბი თა­ვი­სუფ­ლად უძ­ლებს. დიდი ზო­მი­სე­ბი არ არის, მაგ­რამ ხა­რის­ხი­ა­ნი მო­სა­ვა­ლი მო­დის. ასე­ვეა ნეს­ვიც.

- მოკ­ლედ, თუ სწო­რად მი­ვუდ­გე­ბით ამ საქ­მეს, მი­ნი­მა­ლურ ფარ­თობ­ზეც შე­იძ­ლე­ბა ოჯა­ხის­თვის სა­ჭი­რო სა­სარ­გებ­ლო პრო­დუქ­ტის სა­კუ­თარ ეზო­ში მოყ­ვა­ნა...

- ასეა. მთა­ვა­რია, რომ სწო­რი და­გეგ­მა­რე­ბა მოხ­და, მა­ნამ­დე სწო­რი ინ­ფორ­მა­ცია შეგ­როვ­და სა­ი­მი­სოდ, რა რო­გორ გა­კე­თე­ბუ­ლი­ყო. ყვე­ლა­ფე­რი ხომ ცოდ­ნი­დან, გა­ნათ­ლე­ბი­დან მო­დის. დღეს იმის­თვის, რომ რა­ი­მე სფე­რო­ში ცოდ­ნა მი­ი­ღო, ამის დიდი სა­შუ­ა­ლე­ბაა. მერე სა­კუ­თა­რი ექ­სპე­რი­მენ­ტის შე­დე­გე­ბიც გიგ­როვ­დე­ბა. ვინ იცის, რამ­დე­ნი მცე­ნა­რის თეს­ლი აქვს ჩემს მე­უღ­ლეს ნა­ყი­დი, მაგ­რამ მათ­გან რა­ღაც ამო­ვი­და და რა­ღაც არა. ესეც გა­მოც­დი­ლე­ბას გიგ­რო­ვებს. გვინ­და, რომ მი­წას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა ბავ­შვებ­მაც შე­იყ­ვა­რონ.

- მოკ­ლედ რჩე­ვე­ბის გა­ცე­მა სხვე­ბის­თვის, და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის თა­ვი­სუფ­ლად შე­გიძ­ლი­ათ...

- ყვე­ლას ვთხოვ ხოლ­მე, ჩვე­ნი ბა­ღის ნახ­ვის შემ­დეგ თუ რა­ი­მე გა­ინ­ტე­რე­სებთ, არ მო­გე­რი­დოთ, გვკი­თხეთ, გა­გი­წევთ კონ­სულ­ტა­ცი­ას. ჩვე­ნი ცოდ­ნა შე­იძ­ლე­ბა არ არის დიდი, მაგ­რამ იმის­თვის მზად ვართ, რაც ვი­ცით და რაც გა­მოვ­ცა­დეთ პრაქ­ტი­კა­ში, სხვებს გა­დავ­ცეთ და გა­ვუ­ზი­ა­რებთ.

- თეა, თქვენ ცოდ­ნას და გა­მოც­დი­ლე­ბას, ადა­მი­ა­ნებს სა­კუ­თა­რი რე­ცეპ­ტე­ბის სა­ხით კუ­ლი­ნა­რი­ა­შიც უზი­ა­რებთ. ამას ჟურ­ნალ "გემ­რი­ე­ლი­ას“ სა­შუ­ა­ლე­ბით აკე­თებთ. სა­ერ­თოდ, რო­დის და რო­გორ და­ინ­ტე­რეს­დით ამ დარ­გით და ეს ცოდ­ნა სად და­აგ­რო­ვეთ?

- ეს ცოდ­ნაც გა­მოც­დი­ლე­ბამ, დრომ და საქ­მის სიყ­ვა­რულ­მა მო­ი­ტა­ნა. ჟურ­ნა­ლის­ტო­ბა მინ­დო­და. უცხო ენე­ბის სპე­ცი­ა­ლის­ტი ვარ. კუ­ლი­ნა­რია ჩემ­გან შორს იყო. სკო­ლა­ში შრო­მას და კუ­ლი­ნა­რი­ას მა­მი­და­ჩე­მი გვას­წავ­ლი­და და გამ­წა­რე­ბუ­ლი მყავ­და, არც ერთი გაკ­ვე­თი­ლი არ ვი­ცო­დი. ახლა ამ­ბობს, ვინ მო­ი­ფიქ­რებ­და, ასე­თი კუ­ლი­ნა­რი თუ დად­გე­ბო­დიო?! ეს ინ­ტე­რე­სე­ბი, უკვე მა­შინ გაჩ­ნდა, როცა გავ­თხოვ­დი. ამ სფე­რო­ში ჩემი ასე აქ­ტი­უ­რად ჩარ­თვა­ში წვლი­ლი ჩემს მე­უღ­ლეს მი­უ­ძღვის. კარ­ტო­ფი­ლი, ან კვერ­ცხი, რო­მელ­საც ვუმ­ზა­დებ­დი, თუ და­მეწ­ვე­ბო­და, საყ­ვე­დურს კი არა, სტი­მულს მაძ­ლევ­და. ერთ ღა­მეს ტორ­ტის ბის­კვი­ტი 4-ჯერ ჩა­მი­ვარ­და. ის კი პრო­დუქ­ტებ­ზე ჩა­დი­ო­და მა­ღა­ზი­ა­ში და ამოჰ­ქონ­და.

კონ­დი­ტე­რია უფრო მა­ინ­ტე­რე­სებს და მიყ­ვარს. ვგიჟ­დე­ბი ცო­მის და­მუ­შა­ვე­ბა­ზე, მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა ჩემ­თვის ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი თე­რა­პი­აა. ახლა ყვე­ლა­ფე­რი მაქვს, ტექ­ნი­კუ­რად სამ­ზა­რე­უ­ლოს ინ­ვენ­ტა­რით და ტექ­ნი­კით კარ­გად ვარ აღ­ჭურ­ვი­ლი. ასე რომ მიყ­ვარს და ასეთ გულს და ენერ­გი­ას ვდებ მას­ში, ალ­ბათ, შე­დე­გიც ამი­ტომ მაქვს. ზო­გა­დად პერ­ფექ­ცი­ო­ნის­ტი ვარ. ჩემი სტი­ლია - ყვე­ლა­ფე­რი, ან არა­ფე­რი. ეს არც ისე კარ­გი თვი­სე­ბაა და ცოტა მა­წუ­ხებს. ყვე­ლა­ფე­რი ლა­მა­ზი მიყ­ვარს, ჩემ­თვის გა­რეგ­ნო­ბას დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს, კერ­ძებ­ში, დე­სერ­ტებ­შიც რაც არ უნდა გემ­რი­ე­ლი იყოს, თუ არ მო­მე­წო­ნა ვი­ზუ­ა­ლუ­რად, იმას არ მო­ვამ­ზა­დებ.

ეს ყვე­ლა­ფე­რი სი­ა­მოვ­ნე­ბას მა­ნი­ჭებს. თა­ვი­დან ჰობი იყო. ახლა უკვე ჩემი საქ­მეა და შე­მო­სავ­ლის წყა­როც. ეს არის საქ­მე, რო­მელ­საც სი­ა­მოვ­ნე­ბით ვა­კე­თებ. ამ კუ­თხით აქ­ტი­უ­რო­ბა­ში, მიგ­ნე­ბა-მიგ­ნე­ბა­ში, ექ­სპე­რი­მენ­ტებ­ში აზარ­ტშიც შე­ვე­დი. მერე კონ­დი­ტე­რი­ა­ში რამ­დე­ნი­მე ტრე­ნინ­გიც გა­ვი­ა­რე იტა­ლი­ე­ლებ­თან, ფრან­გებ­თან. ამ ყვე­ლა­ფერ­მა კი საყ­ვა­რე­ლი საქ­მე მა­პოვ­ნი­ნა.

- აღ­მო­ჩე­ნე­ბი კონ­დი­ტე­რი­ა­ში მარ­თლაც გაქვთ და სა­ო­ცა­რია თქვე­ნი ნუგა...

- კი, შევ­ქმე­ნი შო­კოჰო­ლი­კი. ვამ­ზა­დებ არ­ტი­ზა­ნულ ტკბი­ლე­ულს - ტრი­უ­ფე­ლებს, ბომ­ბო­ნებს, ნუ­გას, სა­მო­მავ­ლოდ გარ­კვე­უ­ლი გეგ­მე­ბიც მაქვს. მაქვს ეზო­ში ცალ­კე მდგო­მი სა­წარ­მოც - სურ­სა­თის უვ­ნებ­ლო­ბა მას ასე ეძა­ხის, სა­დაც ყვე­ლა­ნა­ი­რი სა­ნი­ტა­რუ­ლი ნორ­მის დაც­ვა ხდე­ბა. მოკ­ლედ, ამ ყვე­ლა­ფერს მარ­ტო ვმარ­თავ და მარ­ტო ვმუ­შა­ობ..

ნუ­გის რე­ცეპ­ტის დახ­ვე­წას და შე­მუ­შა­ვე­ბას 4 თვე მო­ვან­დო­მე. იმ პე­რი­ოდ­ში ნორ­მა­ლუ­რად ღა­მეც არ მძი­ნე­ბია, ექ­სპე­რი­მენ­ტებს ვა­ტა­რებ­დი. ტექ­ნი­კუ­რა­დაა რთუ­ლად მო­სამ­ზა­დე­ბე­ლი და დროც უნდა.

- რას ურ­ჩევ­დით დამ­წყებ კუ­ლი­ნა­რებს?

- ადა­მი­ა­ნის ჯან­საღ, გემ­რი­ელ, სა­სარ­გებ­ლო კვე­ბას რო­გორც ხე­ლოვ­ნე­ბას, ისე უნდა შევ­ხე­დოთ. შე­სა­ბა­მი­სად, ცოტა მეტი უნდა ვი­ფიქ­როთ იმა­ზე, რას ვჭამთ. აჯო­ბებს, ჩვე­ნით ვა­კე­თოთ კერ­ძე­ბი და გა­რეთ იშ­ვი­ა­თად ვიკ­ვე­ბოთ. ჩემ­თვის ბავ­შვე­ბი არი­ან პრი­ო­რი­ტე­ტე­ბი და ამ ყვე­ლაფ­რის წარ­მო­ე­ბაც ამი­ტომ და­ვი­წყე, მინ­დო­და, ყვე­ლა­ფე­რი ჯან­სა­ღი ეჭა­მათ. იმას, რა­საც ჩემს შვი­ლებს არ ვაჭ­მევ, სხვებ­საც არ შევ­თა­ვა­ზებ.

- ბო­ლოს რამ­დე­ნი­მე რე­ცეპ­ტიც გაგ­ვან­დეთ...

- თა­თა­რა: 1 ლ. ბა­და­გი 2 ჭ. ფქვი­ლი შა­ქა­რი გე­მოვ­ნე­ბით ცივ ბა­დაგ­ში გავ­ხსნათ ფქვი­ლი კარ­გად, დავ­დგათ ქუ­რა­ზე და მუდ­მი­ვი მო­რე­ვით მი­ვიყ­ვა­ნოთ ადუ­ღე­ბამ­დე. გე­მოვ­ნე­ბით და­ვა­მა­ტოთ შა­ქა­რი. ვხარ­შოთ და­ბალ ცე­ცხლზე და­ახ­ლო­ე­ბით 30 წთ. თან გა­მუდ­მე­ბით ვუ­რი­ოთ. ცხე­ლი თა­თა­რა ჩა­ვას­ხათ ღრმა ჭურ­ჭელ­ში და გა­ვა­ცი­ოთ ოთა­ხის ტემ­პე­რა­ტუ­რა­ზე. მომ­ზა­დე­ბის დრო 35-40 წთ.

გოგ­რის ფუნ­თუ­შე­ბი:1 ჭ რძე, 3 სკ კა­რა­ქი, 4 ჭ ფქვი­ლი, 1 ჭ შა­ქა­რი, 1 დიდი კვერ­ცხი, 0,5 ჭ. გოგ­რის პი­უ­რე, 2 ჩკ მშრა­ლი სა­ფუ­ა­რი, მწიკ­ვი მა­რი­ლი.

მომ­ზა­დე­ბა: თბილ რძე­ში ჩა­ვაგ­დოთ კა­რა­ქი და და­ვა­ცა­დოთ გად­ნო­ბა. ერ­თმა­ნეთ­ში შე­ვუ­რი­ოთ ფქვი­ლი, შა­ქა­რი, მა­რი­ლი და სა­ფუ­ა­რი. და­ვუ­მა­ტოთ კვერ­ცხი, გოგ­რის პი­უ­რე და თბი­ლი რძე და მოვ­ზი­ლოთ ცომი. დავ­დგათ ასა­ფუ­ებ­ლად. შემ­დეგ მო­ვა­გუნ­და­ოთ ცომი, მივ­ცეთ მრგვა­ლი ფორ­მა, გარ­შე­მო შე­მო­ვახ­ვი­ოთ ბამ­ბის ძაფი ისე, რომ სეგ­მენ­ტე­ბად და­ი­ყოს და არ ჩა­იჭ­რას ბო­ლომ­დე.

და­ვა­წყოთ სა­ცხობ ფორ­მა­ზე, გა­და­ვა­ფა­როთ სუფ­თა ჩაის ტილო და კი­დევ ერთხელ ამო­ვა­ფუ­ოთ. ზე­მო­დან გა­და­ვუს­ვათ კვერ­ცხის გული. გა­მო­ვა­ცხოთ 200 გრა­დუს­ზე, სა­ნამ ოქ­როს­ფერს მი­ი­ღებს.

გა­მო­ცხო­ბის შემ­დეგ, ფრთხი­ლად მოვხსნათ ძაფი, მომ­ზა­დე­ბის დრო 1,5-2 სთ. 8 ფუნ­თუ­შა ღუ­მელ­ში

გა­მომ­ცხვა­რი კარ­ტო­ფი­ლი ბე­კო­ნით 5 კარ­ტო­ფი­ლი, 30 გრ კა­რა­ქი, 5 კ გა­ხე­ხი­ლი ყვე­ლი, წი­წა­კა (სურ­ვი­ლით) მა­რი­ლი, 1 კ ზეთი, 5 ფირ­ფი­ტა ბე­კო­ნი. კარ­ტო­ფი­ლი გავ­რე­ცხოთ, მო­ვას­ხათ ზეთი, მო­ვა­ყა­როთ მა­რი­ლი და გა­მო­ვა­ცხოთ ღუ­მელ­ში 30 წთ. შემ­დეგ გა­მო­ვი­ღოთ, ცოტა შე­ვაგ­რი­ლოთ და და­ნით გავ­ჭრათ ისე, რომ კარ­ტო­ფი­ლის მთლი­ა­ნო­ბა არ და­ირ­ღვეს. კოვ­ზით ამო­ვი­ღოთ გული, ჩავ­ჭყლი­ტოთ კა­რაქ­ში, და­ვუ­მა­ტოთ მა­რი­ლი და გა­ხე­ხი­ლი ყვე­ლი. კარ­გად ავ­ზი­ლოთ და ისევ გა­მომ­ცხვარ კარ­ტო­ფილ­ში ამო­ვავ­სოთ. ზე­მო­დან მო­ვა­ყა­როთ დაჭ­რი­ლი ბე­კო­ნი ან შე­მო­ვახ­ვი­ოთ და გა­მო­ვა­ცხოთ 20 წთ. 250 გრა­დუს­ზე გა­ხუ­რე­ბულ ღუ­მელ­ში. მომ­ზა­დე­ბის დრო 1 სთ. 2-3 ულუ­ფა