რე­ჟი­სო­რი, მუ­სი­კო­სი და სა­ერ­თოდ, მრა­ვალ­მხრივ ნი­ჭი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი გიგა აგ­ლა­ძე უკვე რამ­დე­ნი­მე წე­ლია, უცხო­ეთ­ში აქ­ტი­უ­რად მოღ­ვა­წე­ობს, თუმ­ცა სა­ქარ­თვე­ლოს­თან მუდ­მი­ვი კონ­ტაქ­ტი აქვს.

რამ­დე­ნი­მე თვის წინ, თბი­ლის­ში უკ­რა­ი­ნას კონ­ცერ­ტი მი­უ­ძღვნა, სა­დაც თა­ვის ბენდთან და სიმ­ფო­ნი­ურ ორ­კესტრთან ერ­თად ცო­ცხლად უკ­რავ­და და მღე­რო­და. ეს ჩა­ნა­წე­რი ცოტა ხნის წინ ერთ-ერთი ტე­ლე­ვი­ზი­ი­თაც გად­მო­ი­ცა. "სულ რა­ღა­ცას ვა­კე­თებ, არ ვჩერ­დე­ბი. ეს არის ცხოვ­რე­ბა, ეს არის არტი. ყვე­ლა­ფე­რი უნდა მო­ას­წრო. თან, რო­დე­საც ხე­ლო­ვან ადა­მი­ანს ამ­დე­ნი იდეა გა­წუ­ხებს, ამ­დე­ნი რა­ღა­ცის გა­კე­თე­ბა გინ­და, ეს ყვე­ლა­ფე­რი შიგ­ნი­დან თუ გა­რე­დან გჭამს, არ გას­ვე­ნებს, ძილ­შიც გე­ფიქ­რე­ბა, სხვა­ნა­ი­რად არ გა­მო­დის... ხან სცე­ნარს ვწერ, ხან ვხა­ტავ, ხან მუ­სი­კას ვწერ...“ - გვე­უბ­ნე­ბა გიგა აგ­ლა­ძე, რო­მელ­საც ლოს-ან­ჯე­ლეს­ში და­ვუ­კავ­შირ­დით.

მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რომ ის ფილ­მის გა­და­სა­ღე­ბად ემ­ზა­დე­ბა, რო­მელ­საც "დედა ერთი სა­ა­თით“ ერ­ქმე­ვა.

გიგა აგ­ლა­ძე:

- ეს აქ­ტუ­ა­ლუ­რი დრა­მა იქ­ნე­ბა, რო­მე­ლიც ემიგ­რა­ცი­ა­სა და პა­ტა­რა ბავ­შვის ცხოვ­რე­ბა­ზე მოგ­ვი­თხრობს. სა­ინ­ტე­რე­სო თან­ხვედ­რა მოხ­და, - სცე­ნა­რი 10 წლის წინ დავ­წე­რე. ასე ხდე­ბა ხოლ­მე - ვწერ, თა­რო­ზე ვდებ და შემ­დეგ ყვე­ლას თა­ვი­სი დრო მოს­დის. მოკ­ლედ, იმის დრო დად­გა, რომ ეს სცე­ნა­რი გა­ცო­ცხლე­ბუ­ლი­ყო... გარ­და იმი­სა, რომ ფილ­მის პერ­სო­ნა­ჟე­ბი ემიგ­რა­ცი­ა­ში არი­ან, პა­ტა­რა გო­გო­ნას ლე­ი­კე­მია აქვს. აქ კი­დევ ერთი თან­ხვედ­რაა - სცე­ნა­რი ქარ­თვე­ლებ­ზე და უკ­რა­ი­ნე­ლებ­ზეა... ჩვენ ხომ სა­ერ­თო გა­სა­ჭი­რი გვაქვს?! თუმ­ცა, არ მგო­ნია, ეს მარ­ტო ჩვე­ნი გა­სა­ჭი­რი იყოს, მსოფ­ლი­ოს პრობ­ლე­მაა. უბ­რა­ლოდ, აქ­ტი­ურ ფა­ზა­ში დღეს უკ­რა­ი­ნაა, გუ­შინ სა­ქარ­თვე­ლო იყო. ახლა ამა­ზე აქ­ტუ­ა­ლუ­რი ჩემი შე­მოქ­მე­დე­ბი­დან ნამ­დვი­ლად არა­ფე­რია. ამი­ტომ გად­მო­ვი­ღე თა­რო­დან სცე­ნა­რი, გა­ვა­ცო­ცხლე და ამე­რი­კა­ში ჩა­მო­ვი­ტა­ნე.

ამ თე­მა­ზე აქვე, ერთ ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო ადა­მი­ან­თან ერ­თად ვი­მუ­შა­ვე. მოკ­ლედ, უკვე შეგ­ვიძ­ლია მად­რიდ­ში წა­ვი­დეთ და შე­მოდ­გო­მის ბო­ლოს ფილ­მის გა­და­ღე­ბა და­ვი­წყოთ. მთავ­რი ამ­ბა­ვი მად­რიდ­ში ხდე­ბა, ფილ­მი სრულ­მეტ­რა­ჟი­ა­ნია, ქას­თინ­გში მა­ღა­ლი კლა­სის ეს­პა­ნე­ლი მსა­ხი­ო­ბე­ბი მო­ნა­წი­ლე­ო­ბენ. დე­ტა­ლე­ბის მე­ტად გამ­ჟღავ­ნე­ბის უფ­ლე­ბა არ მაქვს. ფილ­მს სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის არა­ერ­თი ძა­ლი­ან ცნო­ბი­ლი სა­ხე­ლი და­უ­კავ­შირ­დე­ბა, და­ვე­ლო­დოთ...

- ფილ­მს მა­ყუ­რე­ბე­ლი რო­დის იხი­ლავს?

- ჩემი ვა­რა­უ­დით, ფილ­მი მზად 2023 წლის სექ­ტემ­ბრის­თვის იქ­ნე­ბა ან შე­საძ­ლოა, 2024-შიც გა­მო­ვი­დეს. ჩემი დიდი სურ­ვი­ლია, სა­ფეს­ტი­ვა­ლო ცხოვ­რე­ბა ჰქონ­დეს, შემ­დეგ დარ­ბა­ზებ­ში გა­მო­ვი­დეს და მერე უკვე სხვა პლატ­ფორ­მებ­ზე.

- თუმ­ცა ამ ფილ­მამ­დე "მე­ო­რე მე,“ დე­ვით ლინჩთან ერ­თად გა­და­ი­ღეთ, რო­მე­ლიც უკვე ნახა ქარ­თველ­მა მა­ყუ­რე­ბელ­მა...

- ფილ­მი აშშ-ში 20 შტა­ტის კი­ნო­დარ­ბაზ­სა და კა­ნა­დის კი­ნო­თე­ატ­რებ­ში გა­მო­ვი­და. ამას თა­ვად ამე­რი­კა­ში ცოტა ახერ­ხებს. ამი­ტომ ალ­ბათ ამ თვალ­საზ­რი­სით პირ­ვე­ლი ქარ­თვე­ლი ვარ. ამას­თა­ნა­ვე, ჩემი ფილ­მის აღ­მას­რუ­ლე­ბე­ლი პრო­დი­უ­სე­რი მსოფ­ლიო კი­ნო­ლე­გენ­და დე­ვიდ ლინ­ჩი გახ­და. მე პრო­დი­უ­სე­რი, სცე­ნა­რის ავ­ტო­რი და რე­ჟი­სო­რი ვარ. ამ ცოტა ხნის წინ, ჰო­ლან­დი­ა­ში, კი­ნო­ფეს­ტი­ვალ­ზე მე და დე­ვიდ ლინჩმა ერ­თად, სა­უ­კე­თე­სო პრო­დი­უ­სე­რის ჯილ­დო მი­ვი­ღეთ, რაც მე­ა­მა­ყე­ბა.

ფილ­მის პოსტპ­რო­დუქ­ცია ამე­რი­კა­ში გა­კეთ­და, მუ­სი­კაც აქ და­ი­წე­რა... დამ­თავ­რე­ბუ­ლი არ გვქონ­და, რომ ეს პან­დე­მია და­ი­წყო, ამან პრო­ცე­სი გა­ა­ჩე­რა და შეც­ვა­ლა ყვე­ლა­ფე­რი. ფილ­მის წარ­დგე­ნა, პრაქ­ტი­კუ­ლად, 2022 წლის და­სა­წყის­ში მოხ­და. "მე­ო­რე მე“ თბი­ლის­შიც, რამ­დე­ნი­მე თვე კი­ნო­თე­ატ­რებ­ში გა­დი­ო­და და ჩა­მო­სუ­ლიც ვი­ყა­ვი.

- ემო­ცი­უ­რად რას ნიშ­ნავს ეს ყვე­ლა­ფე­რი თქვენ­თვის - უცხო ქვე­ყა­ნა­ში ამ­დენს რო­გორ ახერ­ხებთ?

- ...სა­ქარ­თვე­ლო­ში კო­ვი­დის პე­რი­ოდ­ში ჩა­მო­ვე­დი. ვერ მო­ვის­ვე­ნე და კო­ვიდ­ზე მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი მხატ­ვრუ­ლი ფილ­მი "მა­ი­სის 47 დღე“ გა­და­ვი­ღე. თუ შე­მოქ­მე­დი ხარ, სხვა­ნა­ი­რად აბა, რო­გორ?! იყო დრო, მე­რი­დე­ბო­და, სა­კუ­თა­რი თა­ვის­თვის შე­მოქ­მე­დი და­მერ­ქმია. რაც ასა­კი მე­მა­ტე­ბა ვხდე­ბი, რომ შე­მოქ­მე­დი ვარ, იმი­ტომ, რომ შე­მოქ­მე­დე­ბის გა­რე­შე არ შე­მიძ­ლია. სა­ქარ­თვე­ლო­შიც სულ რა­ღა­ცას ვა­კე­თებ. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ სულ ჰა­ერ­ში ვარ, მუდ­მი­ვად მაქვს შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი საქ­მი­ა­ნო­ბის სურ­ვი­ლი...

- რა არის თქვენ­თვის მთა­ვა­რი?

- მთა­ვა­რია, ვი­ცო­დეთ, რა გვინ­და - რო­დე­საც ვი­ცით, გა­მო­დის, უკვე მი­ზანს ვი­სა­ხავთ და ამ მიზ­ნის­კენ მივ­დი­ვართ. მი­ზა­ნი რამ­დე­ნად მალე სრულ­დე­ბა, ეს სხვა სა­კი­თხია... ხან შეც­დო­მებს ვუშ­ვებთ, ხან ზედ­მე­ტად ვფიქ­რობთ ამა­ზე, მაგ­რამ რო­დე­საც კოს­მოს­ში ჩვენს იდე­ებს და აზ­რებს ვუშ­ვებთ, ანუ იმას, რაც ამ "მინ­და­ზე“ მაღ­ლა დგას, ზუს­ტად ვიცი, აუ­ცი­ლებ­ლად გა­მო­ვა. უბ­რა­ლოდ, ამ ყვე­ლა­ფერს ბევ­რი შრო­მა უნდა.

ცხოვ­რე­ბა­ში ჩემ­თვის მთა­ვა­რი თა­ვი­სუფ­ლე­ბაა. თუ თა­ვი­სუფ­ლე­ბა არ გაქვს, თუ გრცხვე­ნია, გე­რი­დე­ბა (ჩარ­ჩო­ე­ბი­დან ამო­ვარ­დნას არ ვგუ­ლის­ხმობ, ოქ­როს შუ­ა­ლე­დის და­ჭე­რა­ზე ვლა­პა­რა­კობ), მა­შინ რა­ი­მე შექ­მნა, წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია... ხე­ლოვ­ნე­ბას თა­ვი­სუფ­ლე­ბა უყ­ვარს, კა­ნო­ნე­ბის დარ­ღვე­ვა... სხვის გად­მო­კო­პი­რე­ბას კი არ უნდა ცდი­ლობ­დე, შენი უნდა შექ­მნა. თუ შენ­სას ქმნი, მა­შინ ყვე­ლას­თვის მი­სა­ღე­ბი ხარ.

მე­ო­რე ისაა, რომ შენი ხელ­წე­რა ისე ვერ შე­იქ­მნე­ბა, თუ სა­კუ­თარ პი­როვ­ნე­ბას არ იც­ნობ. სა­კუ­თა­რი თავი უნდა გა­იც­ნო. ამას კი მა­რი­ლად თა­ვი­სუფ­ლე­ბას მო­აყ­რი, სხვა­ნა­ი­რად არა­ფე­რი გა­მო­ვა. თუ შენი სათ­ქმე­ლის თქმა გე­რი­დე­ბა, ვე­რას­დროს ვე­რა­ფერს მი­აღ­წევ. მსა­ხი­ო­ბებს, ვინც ჩემს ფილმში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბენ, ვე­კი­თხე­ბო­დი - ვინ არის თქვე­ნი ყვე­ლა­ზე ახლო მე­გო­ბა­რი? ასა­ხე­ლებ­დნენ. უფრო ახლო, რო­მელ­საც ყვე­ლა­ფერს გა­ან­დობთ-მეთ­ქი... მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, ვი­ცო­დეთ, რომ ჩვენ­ში მე­ო­რე მე ცხოვ­რობს, რო­მელ­საც ვე­ლა­პა­რა­კე­ბით. ჩვენ მარ­ტო არას­დროს ვართ... მჯე­რა, რომ ჩემ­ში კი­დევ ერთი პირი ცხოვ­რობს. ის რჩე­ვებ­საც მაძ­ლევს...

- გიგა, კინო თუ მუ­სი­კა?

- მუ­სი­კა ალ­ბათ მე ვარ, - რაც და­ვი­ბა­დე, ვმღე­რი, მაგ­რამ კინო ის არის, რაც მინ­და ვა­კე­თო. თა­ნაც ის ხომ ყვე­ლა­ფერს აერ­თი­ა­ნებს. როცა ამ პრო­ცეს­ში ხარ, ადა­მი­ა­ნებ­თან გაქვს ურ­თი­ერ­თო­ბა, პერ­სო­ნა­ჟებს წარ­მო­იდ­გენ... ამას­თა­ნა­ვე, მწე­რა­ლიც ვარ, სცე­ნა­რებ­საც ვწერ...

- წლე­ბის წინ, რო­დე­საც პრო­ფე­სია აირ­ჩი­ეთ, მო­მა­ვალ რე­ჟი­სორს, რა გეგ­მე­ბი გქონ­დათ?

- ივა­ნე ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლის სა­ხე­ლო­ბის თბი­ლი­სის სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტე­ტი თა­ვი­დან ფი­ნან­სე­ბი­სა და კრე­დი­ტე­ბის გან­ხრით და­ვამ­თავ­რე. მერე მივ­ხვდი, რომ ის არა­ფერ შუ­ა­ში იყო და "თე­ატ­რა­ლურ­ში“ კი­ნო­რე­ჟი­სუ­რის გან­ხრით ჩა­ვა­ბა­რე - რეზო ჩხე­ი­ძის სა­ხე­ლოს­ნო და­ვამ­თავ­რე.

თა­ვი­დან­ვე დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი და ზუს­ტად ვი­ცო­დი, რა უნდა გა­მე­კე­თე­ბი­ნა. თუმ­ცა ჯერ ჩემი სი­ტყვა არ მაქვს ბო­ლომ­დე ნათ­ქვა­მი... კი­ნო­რე­ჟი­სო­რო­ბა ძა­ლი­ან რთუ­ლია. მა­ში­ნაც ასე ვი­ყა­ვი, მჯე­რო­და, ვი­ცო­დი, რომ რა­ღაც ისეთს გა­ვა­კე­თებ­დი, რი­თაც ამ სფე­რო­ში ჩემს მაქ­სი­მუმს მი­ვაღ­წევ­დი.

- ემიგ­რან­ტის სტა­ტუ­სი გაქვთ თუ შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი მივ­ლი­ნე­ბე­ბის რე­ჟიმ­ში გი­წევთ ძი­რი­თა­დად უცხო­ეთ­ში ყოფ­ნა?

- სა­ერ­თოდ ვერ ვი­ტან სი­ტყვას "ემიგ­რა­ცია". ზოგ­მა იცის თქმა, - "მე წა­ვე­დი“. სად წახ­ვე­დი? მე დე­და­მი­წის მო­ქა­ლა­ქე ვარ. თუ დე­და­მი­წას გავ­ცდე­ბი და მთვა­რე­ზე, მარსზე მო­მი­წევს გამ­გზავ­რე­ბა, მა­შინ შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ - "მე წა­ვე­დი“. მაგ­რამ რად­გა­ნაც დე­და­მი­წის მო­ქა­ლა­ქე ვარ და ჩემ­თვის მთა­ვა­რია ადა­მი­ა­ნი, ბუ­ნე­ბა, ბუ­ნე­ბის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბა, ეკო­ლო­გი­უ­რი პრობ­ლე­მე­ბი, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან მა­წუ­ხებს, არ­სად გავ­დი­ვარ, დე­და­მი­წა­ზე ვრჩე­ბი. სხვა­დას­ხვა კონ­ტი­ნენტზე ყოფ­ნა არა­ფერს ნიშ­ნავს. ჩვენ შო­რის დის­ტან­ცია რამ­დე­ნი­მე კი­ლო­მეტ­რია - ამას მა­თე­მა­ტი­კა გვი­ზო­მავს, რა­საც არა­ნა­ი­რი მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ აქვს. ყვე­ლა­ნი დე­და­მი­წის მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბი ვართ.

- მუ­სი­კა, რო­მე­ლიც თქვენ­თვის ძალ­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, ე.ი. და­პა­უ­ზე­ბუ­ლი არ გაქვთ?

- არა­ვი­თარ შემ­თხვე­ვა­ში, ცო­ცხალ ჯგუფ­ში მა­შინ ვუკ­რავ­დი, ვმღე­რო­დი და ბენ­დი მყავ­და სა­ერ­თოდ, ჯერ ხალ­ხს რომ "ეძი­ნა“ (ყვე­ლა­ზე არ მაქვს ლა­პა­რა­კი)... არა, გა­ჩე­რე­ბუ­ლი არ ვარ. თუ მუ­სი­კა­ლუ­რად გავ­ჩერ­დი, მოვ­კვდე­ბი... დღეს უკვე სოლო მომ­ღერ­ლებს ცო­ცხა­ლი ბენ­დე­ბი ჰყავთ, რა­საც მი­ვე­სალ­მე­ბი, მომ­წონს და ყვე­ლას დიდ პა­ტივს ვცემ. ჩემი ბოლო კონ­ცერ­ტი მა­ყუ­რე­ბელ­მა ნახა კი­დეც, ცო­ცხა­ლი კონ­ცერ­ტი სიმ­ფო­ნი­ურ ორ­კესტრთან ერ­თად...

- სა­მო­მავ­ლოდ რა გეგ­მე­ბი გაქვთ?

- ახლა ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ფილ­მის "დედა ერთი სა­ა­თით“ გა­და­ღე­ბა. ამის­თვის მო­სამ­ზა­დე­ბე­ლი სა­მუ­შა­ო­ე­ბია ჩა­სა­ტა­რე­ბე­ლი. შემ­დეგ ახალ ეტაპ­ზე უნდა გა­და­ვი­დე - სე­რი­ა­ლის ჩა­ნა­ფიქ­რი მაქვს, რო­მე­ლიც სა­ქარ­თვე­ლო­ში მინ­და, გა­და­ვი­ღო. შე­იძ­ლე­ბა უცხო­უ­რი კომ­პა­ნია ჩა­მო­ვიყ­ვა­ნო, რო­მე­ლიც ამ სე­რი­ა­ლით და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლი იქ­ნე­ბა, ძა­ლი­ან მომ­წონს ამ პრო­ექ­ტის თე­მა­ტი­კა.

ჩემი აზ­რით, ადა­მი­ა­ნებს ერ­თმა­ნე­თის სიყ­ვა­რუ­ლი აკ­ლი­ათ. ჩემ­თვის უკ­რა­ი­ნის ომის კად­რე­ბის ხილ­ვა 21-ე სა­უ­კუ­ნე­ში, კა­ტას­ტრო­ფა იყო. რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა, ადა­მი­ა­ნებს ასე მო­ექ­ცე?! მა­შინ, რო­დე­საც მე­ტად უნდა განვვი­თარ­დეთ, წინ წა­ვი­დეთ, ამ დროს ასე­თი რამ ხდე­ბა. ამი­ტომ ვამ­ბობ, რომ სიყ­ვა­რუ­ლი გვაკ­ლია. შეგ­რძნე­ბე­ბი, ემო­ცი­ე­ბი, ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი, ერ­თმა­ნე­თის ტკი­ვი­ლის გა­ზი­ა­რე­ბა, მის­გან არ­გაქ­ცე­ვა - არის მთა­ვა­რი. და­დე­ბით­ზე უნდა ვი­ფიქ­როთ. დილა მად­ლო­ბით უნდა და­ვი­წყოთ, რომ კი­დევ ერთი დღე გაგ­ვი­თენ­და. ყვე­ლამ უნდა გა­და­წყვი­ტოს, რომ ერ­თმა­ნეთს ერთ დღეს თუნ­დაც მად­ლო­ბა გა­და­ვუ­ხა­დოთ - უბ­რა­ლოდ, მად­ლო­ბა ყვე­ლაფ­რის­თვის და არაფ­რის­თვის. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, რამ­ხე­ლა პო­ზი­ტი­ვი იქ­ნე­ბა... სამ­წუ­ხა­როა, რომ ასე არ ხდე­ბა. ჩვენ ადა­მი­ა­ნებს ერ­თმა­ნე­თი გვჭირ­დე­ბა. სიყ­ვა­რუ­ლი უნდა იყოს ერ­თმნიშ­ვნე­ლოვ­ნად მთა­ვა­რი! ამის გა­რე­შე ვე­რა­ფერს გა­ა­კე­თებ. ასე რომ, მიყ­ვარს ჩემი საქ­მე, ვა­კე­თებ მას და ვემ­სა­ხუ­რე­ბი ადა­მი­ა­ნებს.