მომ­ღე­რალ­მა ლე­ვან ლა­ზა­რიშ­ვილ­მა წელს ხატ­ვა და­ი­წყო. ოქ­ტომ­ბრის შუა რი­ცხვე­ბის­თვის გა­მო­ფე­ნის მო­წყო­ბა­საც გეგ­მავს. "აქ არის ჩემი ას­ტრო­ფი­ზი­კის, ას­ტრო­ლო­გი­ის, რე­ლი­გი­ის, ის­ტო­რის ცოდ­ნა, მის­ტი­კა, ბევ­რი რამ... ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩემ­შია და ამის გად­მო­ცე­მა მინ­და..." - გვე­უბ­ნე­ბა ლე­ვა­ნი.

პრო­ექ­ტი "ქვევ­რი“ 9 და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ტი­ლოს­გან შედ­გე­ბა და ის სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ჯერ არ გა­მო­უ­ფე­ნია, რო­გორც გვი­თხრა, სი­ურპრი­ზად ინა­ხავს.

- ლე­ვან, პრო­ფე­სი­ით ვინ ხარ?

- უცხო ენე­ბი და­ვამ­თავ­რე, მერე სა­მე­დი­ცი­ნო­ზე ვსწავ­ლობ­დი, მაგ­რამ არ და­ვას­რუ­ლე, უნი­ვერ­სი­ტე­ტი შუა სწავ­ლა­ში მი­ვა­ტო­ვე, ამი­ტომ არას­რუ­ლი სა­მე­დი­ცი­ნო გა­ნათ­ლე­ბა მაქვს. მერე ციფ­რუ­ლი ტექ­ნო­ლო­გი­ე­ბი ვის­წავ­ლე, ბევ­რი წელი "სა­ნოს­ტუ­დი­ა­ში“ ხმის რე­ჟის­ო­რად ვმუ­შა­ობ­დი. მად­ლი­ე­რი ვარ მთე­ლი ჯგუ­ფის, იქ ჩემი მე­გობ­რე­ბი არი­ან და ყვე­ლა მიყ­ვარს... შემ­დეგ საფ­რან­გეთ­ში წა­ვე­დი... ყა­ზა­ხეთ­ში სხვა­დას­ხვა ად­გი­ლას ვმღე­რო­დი. მოკ­ლედ, 7 წელი რო­გორც მომ­ღე­რალ­მა, ვო­კა­ლის­ტმა უცხო­ეთ­ში გა­ვა­ტა­რე. თბი­ლის­ში 2 წლის წინ ჩა­მო­ვე­დი.

- ბავ­შვო­ბა­ში ხა­ტავ­დი?

- კი. 5 წლის ასაკ­ში, ვიდ­რე"ლამ­პი­ო­ნებს“ ვიმ­ღე­რებ­დი, ვამ­ბობ­დი, მულ­ტიპ­ლი­კა­ტო­რი უნდა გა­მო­ვი­დე-მეთ­ქი.

- რა­ტომ არ გაჰ­ყე­ვი ამ გზას?

- ხატ­ვას დრო უნდა, მე ამის­თვის დრო არ მქონ­და, რად­გა­ნაც მთელ დროს მუ­სი­კას ვუთ­მობ­დი. ბავ­შვო­ბა­ში სულ სცე­ნა­ზე ვი­ყა­ვი. თუმ­ცა ხელ­ში პას­ტას რომ ვი­ჭერ­დი, იმი­თაც კი მუდ­მი­ვად ვხა­ტავ­დი, თან, ყველ­გან, მაგ­რამ იმას უფრო ჯღაბ­ნა ერ­ქვა...

რო­დე­საც ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში, იმ მთლი­ან­მა ეტაპ­მა ავად თუ კარ­გად, ჩა­ი­ა­რა და მუ­სი­კა­ლუ­რად რა­ღა­ცე­ბი ამოვ­წუ­რე, სხვა ინ­ტე­რე­სე­ბი წა­მო­ვი­და... თუმ­ცა მი­მაჩ­ნია, რომ ჩემი სი­ტყვა მუ­სი­კა­ში, რა­საც ჩემ­გან ელოდ­ნენ, არ ვთქვი. უბ­რა­ლოდ, არ ვიბ­რძო­ლე...

სა­ზღვარ­გა­რეთ ისეთ ად­გი­ლებ­ში ვიმ­ღე­რე, სა­დაც თან­ხას მიხ­დიდ­ნენ და იმი­თაც კმა­ყო­ფი­ლე­ბი იყ­ვნენ, რა­საც ვა­კე­თებ­დი. ვმღე­რო­დი სიმ­ღე­რებს, რო­მე­ლიც მომ­წონ­და, ამა­ში წლე­ბი გა­ვა­ტა­რე. იმ ხალ­ხს მი­ვა­ნი­ჭე სი­ა­მოვ­ნე­ბა, მეც მი­ვი­ღე სი­ა­მოვ­ნე­ბა და შე­სა­ბა­მი­სად, ანა­ზღა­უ­რე­ბაც. ასე კი გავ­ჩერ­დი, გან­ვი­თა­რე­ბა ვერ შევ­ძე­ლი, ჩემი შე­მოქ­მე­დე­ბა არ შევ­ქმე­ნი...

...რო­გორც შე­მოქ­მე­დი, ახლა ზუს­ტად იმას ვა­კე­თებ, რაც მიყ­ვარს, ამას­თა­ნა­ვე, სიმ­ღე­რა­საც აუ­ცი­ლებ­ლად ჩავ­წერ. რომ არ ვიმ­ღე­რო, გა­მო­რი­ცხუ­ლია. მიყ­ვარს ეგ საქ­მე. ახლა, უბ­რა­ლოდ, ენერ­გი­ას იმ საქ­მეს ვუთ­მობ, რაც ბავ­შვო­ბი­დან მინ­დო­და რომ მე­კე­თე­ბი­ნა და არ დამ­ცალ­და.

- ამის­კენ კონ­კრე­ტუ­ლად რამ გი­ბიძ­გა?

- მე და ცნო­ბი­ლი მომ­ღე­რა­ლი თე­მურ რცხი­ლა­ძე ყა­ზა­ხეთ­ში ერთ სახ­ლში ვცხოვ­რობ­დით, ერთი და იგი­ვე ად­გი­ლას ვმღე­რო­დით. თე­მუ­რი პრო­ფე­სი­ით მხატ­ვა­რია და სახ­ლში ხა­ტავ­და. ერთხე­ლაც მი­თხრა, - თუ სურ­ვი­ლი გაქვს, შენც და­ხა­ტე, სა­ღე­ბა­ვებს და რაც სა­ჭი­როა, ყვე­ლა­ფერს გა­ყი­დი­ნე­ბო... მოკ­ლედ, დავ­ხა­ტე... - კარ­გი გა­მო­დის და გა­აგ­რძე­ლეო, - თე­მურ­მა. მხატ­ვა­რი და მუ­სი­კო­სი, თან, მე­გო­ბა­რიც რომ გე­ტყვის, დიდი სტი­მუ­ლია.

ასე ნელ-ნელ ჩემს თავს კი ვაჩ­ვე­ნე, რომ რა­ღა­ცე­ბის ხატ­ვა შე­მეძ­ლო, მაგ­რამ ეს მო­ტი­ვა­ცია არ აღ­მოჩ­ნდა საკ­მა­რი­სი იმის­თვის, რომ გა­მეგ­რძე­ლე­ბი­ნა. მხატ­ვრე­ბი არი­ან, ტი­ლო­ებს "ჭა­მენ“, მათ­თან ვინ ვარ? სა­ერ­თოდ, თვითკრი­ტი­კუ­ლი ვარ, თავს ზედ­მე­ტად არას­დროს ვა­ფა­სებ. ჩემი ად­გი­ლი ვიცი, რა შე­მიძ­ლია და რას წარ­მო­ვად­გენ... სიმ­ღე­რა­ში თავს დავ­დებ, მაგ­რამ მა­ღა­ლი დო­ნის მხატ­ვრო­ბა­ზე - არა...

- მაგ­რამ 2022 წელს მო­ვი­და ინ­სპი­რა­ცია, რომ კოს­მო­სი და­გე­ხა­ტა...

- მაქვს ფე­რის ჩე­მე­უ­ლი აღ­ქმა, სტი­ლი, ხედ­ვა... მაგ პე­რი­ოდ­ში ერთ-ერთი ტე­ლე­ვი­ზი­ის ეთერ­ში ვთქვი, - გა­მო­ფე­ნის­თვის 30 ტი­ლოს დავ­ხა­ტავ და ვა­ჩუ­ქებ მას, ვინც და­მი­რე­კავს და მთხოვს-მეთ­ქი. ოღონდ, პი­რო­ბად წა­ვუ­ყე­ნე - ტილო უნდა ეყი­დათ, ჩემ­თან სახ­ლში ფე­ხით მო­სუ­ლიყ­ვნენ და მო­ე­ტა­ნათ... ვფიქ­რობ, ტი­ლოს ხე­ლით რომ მო­ი­ტან, ე.ი. გი­ღირს, რომ და­გი­ხა­ტო.

სხვა­თა შო­რის, სიზ­მარ­ში ამ 30 ტი­ლოს ეს­კი­ზიც ვნა­ხე და ისი­ნი აქვე, კე­დელ­ზე გად­მო­ვი­ტა­ნე...

უკვე 17 ნა­ხა­ტია შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი. ქეთა თო­ფუ­რი­ას­თვის და­ხა­ტუ­ლი ტილო მე-16-ა. ეს 30 ადა­მი­ა­ნი ისე­თი ხალ­ხი აღ­მოჩ­ნდა, რომ­ლე­ბიც სა­ერ­თოდ არ ვი­ცო­დი, რომ ამ სი­ა­ში მოხ­ვდე­ბოდ­ნენ. ამ ამ­ბავ­ში ბევ­რი დამ­თხვე­ვაა, - ასე რომ, ნა­მუ­შევ­რებს აქვს ენერ­გე­ტი­კუ­ლი ფა­სე­უ­ლო­ბაც. ასე­თი ინ­სპი­რა­ცი­აა და ამ ყვე­ლაფ­რით იმ სი­კე­თის გამ­ტა­რი ვარ, რო­მე­ლიც ზე­მო­დან მო­დის... ვგრძნობ, რომ ზე­მო­დან ვი­ღა­ცე­ბი მე­ლა­პა­რა­კე­ბი­ან. რაც მო­დის და რა­საც ვგრძნობ, სი­ნათ­ლის ენერ­გი­აა, სიყ­ვა­რუ­ლი და სით­ბოა. მოკ­ლედ, ფიქ­რის დო­ნე­ზე მუ­ზებ­თან კონ­კრე­ტუ­ლი კო­მუ­ნი­კა­ცია მაქვს...

ამ ინ­ფორ­მა­ცი­ის გაც­ვლი­სას, რო­გორც კი სი­გა­რე­ტის კვამ­ლი მომ­ხვდე­ბა, ალ­კოჰოლს მცი­რე რა­ო­დე­ნო­ბით მი­ვი­ღებ, ზე­მო­დან ცუდი ინ­ფორ­მა­ცია მეს­მის, რამ­დე­ნი­მე დღე ვერ ვხა­ტავ. ხატ­ვის­თვის სუფ­თა ენერ­გია მჭირ­დე­ბა. შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად დი­ლა­ო­ბით ვვარ­ჯი­შობ, სი­გა­რეტს არ ვე­წე­ვი ბევ­რი წე­ლია, ზო­გა­დად, ალ­კოჰოლს არ ვსვამ. ამ მდგო­მა­რე­ო­ბამ მას­წავ­ლა, რო­გორ გად­მო­ვი­ტა­ნო ტი­ლო­ზე სი­ნათ­ლის სი­ხა­რუ­ლი...

აგ­რე­სია რომ არ გა­მო­იწ­ვი­ოს, ცე­ცხლო­ვან ფე­რებს - წი­თელს, ყვი­თელს არ ვი­ყე­ნებ. ისე­თი ფე­რე­ბით ვხა­ტავ, რაც ნერ­ვულ სის­ტე­მას ამ­შვი­დებს. ამ ნა­მუ­შევ­რე­ბით იმას ვამ­ბობ, რომ უკ­ვდა­ვი სუ­ლე­ბი ვართ. ჩვენ ვცხოვ­რობთ და იმ სამ­ყა­რო­ში მივ­დი­ვართ, სა­დაც ყვე­ლა გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლია.

ჩემი და­დე­ბუ­ლი პი­რო­ბით და იმ 30 ნა­ხა­ტით, მინ­და, ქვე­ყა­ნას ვაჩ­ვე­ნო პრე­ცე­დენ­ტი, რომ შეგ­ვიძ­ლია, ვი­მუ­შა­ოთ იმის­თვის, რომ სხვას სი­კე­თე მი­ვა­ნი­ჭოთ. ყვე­ლა რა­ღა­ცას მეხ­მა­რე­ბა, მაგ­რამ ვა­კე­თებ იმ საქ­მეს, რო­მელ­საც სი­კე­თე ჰქვია. თუ ერთი ადა­მი­ა­ნი მა­ინც ცხოვ­რობს ასე, უკვე მე­ო­რის­თვის მი­სა­ბა­ძია. ასე­თი პო­ზი­ცია ბევ­რს გა­მო­იყ­ვანს იმ უბე­დუ­რე­ბი­დან, რა­საც მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი გა­უ­მა­ძღრო­ბა ჰქვია...

- რო­დე­საც ბავ­შვი, მუ­სი­კა­ში სე­რი­ო­ზულ ნა­ბი­ჯებს დგამ­დი, გა­გი­მარ­თლა და ისეთ მა­ესტროს­თან აღ­მოჩ­ნდი, რო­გო­რიც რო­ბერტ ბარ­ძი­მაშ­ვი­ლი იყო. ის ნი­ჭი­ერ ადა­მი­ა­ნებს მუდ­მი­ვად ეძებ­და. საკ­მა­ოდ პა­ტა­რა ასაკ­ში აღ­მო­გა­ჩი­ნა... ცნო­ბილ სიმ­ღე­რა­ში "ლამ­პი­ო­ნე­ბი“ კი გის­ვამს შე­კი­თხვას - "არ გე­ში­ნია?“ თა­მა­მად პა­სუ­ხობ, - არა და მი­დი­ხარ... მოკ­ლედ, იქი­დან აქამ­დე ასე მოხ­ვე­დი. ახლა მე გკი­თხავ - მხატ­ვრო­ბა­ში გა­დად­გმუ­ლი ნა­ბი­ჯე­ბის არ გე­ში­ნია?

- მა­შინ 6 წლის ვი­ყა­ვი და ახლა 46-ის ვარ. ზუს­ტად 40 წელი გა­ვი­და. 40-წლი­ა­ნი ციკ­ლი, მუ­სი­კას ეკუთ­ვნო­და და იმ ენერ­გი­ას­თან ვი­ყა­ვი "ხელ­შეკ­რუ­ლე­ბით“. მერე მკი­თხეს, - შემ­დე­გი 40 წელი მხატ­ვრე­ბის რიგ­ში გინ­და გა­დას­ვლა, თუ ისევ მუ­სი­კა­ში დარ­ჩე­ბიო? მე ხელი მო­ვა­წე­რე იმას, რომ მხატ­ვრო­ბა­ში გა­დავ­დი­ვარ. შე­იძ­ლე­ბა მხატ­ვა­რი არ ვარ შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბით, მაგ­რამ მხატ­ვა­რი ვარ მის სიყ­ვა­რულ­ში...

- სახ­ლში სა­ხე­ლოს­ნოც მო­გი­წყვია?

- ეს არის კერ­ძო სახ­ლი, რო­მე­ლიც სო­ლო­ლა­კის მთის ფერ­დზე მდე­ბა­რე­ობს, საკ­მა­ოდ მა­ღალ­ზეა. აქ და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე. ამ სა­ხე­ლოს­ნო­ში, სა­ძი­ნე­ბე­ლი მქონ­და, სა­დაც ცალ­კე, მშვი­დად ვი­ყა­ვი, არა­ვინ მა­წუ­ხებ­და და გა­მო­ძი­ნე­ბაც კარ­გად შე­იძ­ლე­ბო­და. იან­ვრი­დან ყვე­ლა­ფე­რი მოვ­შა­ლე და ჩემ­თვის რაც უფრო მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იყო, იმას და­ვუთ­მე. გა­მო­ფე­ნის­თვის ძა­ლი­ან სე­რი­ო­ზუ­ლად ვემ­ზა­დე­ბი. მაქვს უკვე ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბუ­ლი კონ­ცეფ­ცია.

აქ არ შე­იძ­ლე­ბა სი­გა­რე­ტის მო­წე­ვა, უცხო პი­რე­ბის შე­მოს­ვლა, და­ლე­ვა, ხმა­უ­რი. აქ უნდა ილო­ცო და ხატო. ეს არის სუფ­თა ოთა­ხი, სა­დაც სუფ­თა ენერ­გია ტრი­ა­ლებს.

- რას გე­უბ­ნე­ბი­ან ოჯა­ხის წევ­რე­ბი?

- თა­ვი­დან სკეპ­ტი­კუ­რად მი­ყუ­რებ­დნენ, ეს ბიჭი ცოტა ხომ არ გა­გიჟ­და, ან ნარ­კო­ტი­კე­ბი ხომ არ არის საქ­მე­ში ჩარ­თუ­ლიო? არა­და, დარ­ბაზ­ში დავ­დი­ვარ, ვვარ­ჯი­შობ და ფი­ზი­კუ­რად აქ­ტი­უ­რი ვარ, იმა­ზე უკეთ გა­მო­ვი­ყუ­რე­ბი, ვიდ­რე 10 წლის წინ გა­მო­ვი­ყუ­რე­ბო­დი. შე­სა­ბა­მი­სად, პროგ­რე­სი მაქვს, რო­გორც სუ­ლი­ე­რი, ასე­ვე ფი­ზი­კუ­რი. თუ ადა­მი­ა­ნი სწორ გზა­ზეა, ვარ­ჯი­შობს, სწო­რად იკ­ვე­ბე­ბა, 11 სა­ათ­ზე იძი­ნებს, დი­ლით ლო­ცუ­ლობს, მერე ხა­ტავს, მას რა­მეს თუ მო­უ­ძებ­ნი, კი, ბა­ტო­ნო...

ჩემი შვი­ლი, და­თუ­ნა და­სა­წყის­ში მე­უბ­ნე­ბო­და, - მამა, ნა­ხა­ტებს არა უშავს, მაგ­რამ ისე­თი "კლას­ნი“ ვერ ხარო. ახლა, როცა პე­რი­ო­დი გა­ვი­და, ხუმ­რო­ბით ვე­კი­თხე­ბი, - აბა, რას იტყვი, ვარ თუ არა "კლას­ნი-მეთ­ქი"? ბოლო-ბოლო - მა­ღი­ა­რა...

- გული რაზე გტკი­ვა?

- ერ­თა­დერ­თი მთა­ვა­რი პრობ­ლე­მა ისაა, რომ ცი­ვი­ლი­ზა­ცი­ამ ვერ გა­ი­გო, რა არის სიყ­ვა­რუ­ლის სა­პი­რის­პი­რო ენერ­გია. ეს არის შიში. ში­შით რომ გიყ­ვარ­დეს, არას­წო­რია. თუ გე­ში­ნია, არ გიყ­ვარს და თუ გიყ­ვარს, მა­შინ არ გე­ში­ნია. სიყ­ვა­რულ­ში უნდა ვი­ყოთ, რომ არ გვე­ში­ნო­დეს, შიში უნდა გავ­მიჯ­ნოთ. თუ არაფ­რის გე­ში­ნია, ნიშ­ნავს, რომ ღმერ­თთან ვართ.

შიშ­მა დაგ­ვან­გრია და უკან დაგ­ვხია. რო­დე­საც ვიგ­რძნობთ, რომ ის ჩვე­ნი მტე­რია, მივ­ხვდე­ბით, რო­გორ ვდგა­ვართ სი­მარ­თლის და სიყ­ვა­რუ­ლის გზა­ზე. ცუ­დია, რომ ბევრ შემ­თხვე­ვა­ში სი­ნათ­ლის­კენ არ მივ­დი­ვართ. სი­ნათ­ლეს­თან მივ­დი­ვართ შვი­ლებ­თან, სამ­შობ­ლოს­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში, ეკ­ლე­სი­ა­ში, მაგ­რამ გა­რეთ რომ გა­მოვ­დი­ვართ, იქ ღმერ­თი აღარ გვახ­სოვს... ჩვენ მა­ტყუ­ა­რა სა­ზო­გა­დო­ე­ბა ვართ - ერ­თმა­ნეთს ვა­ტყუ­ებთ. ვერ გა­ვი­გეთ, ღმერ­თი სად უნდა ვახ­სე­ნოთ... ორ­პი­რო­ბა მთლი­ა­ნი ცი­ვი­ლი­ზა­ცი­ის პრობ­ლე­მაა... აქ ვიდ­რე ის არ გა­ირ­კვე­ვა, რომ მეც­ნი­ე­რე­ბა და ქრის­ტი­ა­ნო­ბა უნდა გა­ერ­თი­ან­დეს, მა­ნამ­დე გა­ჭირ­დე­ბა. იქ, სა­დაც ნე­ბის­მი­ე­რი რე­ლი­გია და მეც­ნი­ე­რე­ბა ერ­თად არ არის, ცუ­დია. ეს ორ­მა­გი სტან­დარ­ტი მოგ­ვყვე­ბა ყველ­გან, შე­სა­ბა­მი­სად აღარ ვართ კე­თილ­სინ­დი­სი­ე­რი ხალ­ხი.

რად­გან ცი­ვი­ლი­ზა­ცია წინ ვერ მი­დის, დიდი საფრ­თხეა, რომ გავ­ნად­გურ­დეთ. რო­დე­საც სუ­ლი­ე­რე­ბა უფრო ზე­მოთ არის, ვიდ­რე ტექ­ნოკ­რა­ტი­უ­ლი გან­ვი­თა­რე­ბა, მა­შინ ქვე­ყა­ნა და მსოფ­ლიო ვერ ვი­თარ­დე­ბა...