"ჯგუფს, რომელშიც ნონა იბრძოდა, ალყა შემოარტყეს, მაგრამ მას და მის თანამებრძოლებს წუთითაც არ უფიქრიათ დანებებულიყვნენ" - უმძიმესი ბრძოლა გუმისთასთან და კიდევ ერთი გმირობის ამბავი
"ფეისბუქში" ლაშა სირანაშვილის პოსტს გადავაწყდი, რომელიც აფხაზეთის ომის ერთ უმძიმეს ეპიზოდს ასე იხსენებდა:
"1993 წლის 16 მარტს, 23-ე ბრიგადის მე - 2 ბატალიონის მეორე ასეულის პოზიციებს მტერმა დიდი ძალებით შემოუტია. მედდა ნონა მურღვლიანი ერთი სანგრიდან მეორე სანგარში უშიშრად გადადიოდა, რა დროსაც ცალი ხელით მედიკამენტები და შესახვევი მასალა მიჰქონდა, მეორე ხელში კი ავტომატი ეკავა. გოგი ავალიანი და გენო ჩარგეიშვილი, რომლებიც დაჭრილები იყვნენ, მალხაზ ქარდავას დახმარებით სამშვიდობოს გაიყვანა. დაჭრილი იყო გელა ქალდანიც, რომელიც ასევე მოარიდა ბრძოლის ველს, მაგრამ მალევე მასთან და სხვა მებრძოლებთან ერთად ალყაში მოექცა და ტყვედ ჩაბარებას, სხვებთან ერთად სიკვდილი ამჯობინა!"
იქვე აქვეყნებს 1993 წლის მარტში, გაზეთ "საქართველოს რესპუბლიკაში“ თანამებრძოლების სახელით ნონა მურღვლიანის თაობაზე გამოქვეყნებულ წერილს:
"როგორ ელოდა გაზაფხულს და გაზაფხულთან ერთად მშვიდობას. ოდითგანვე ქალის საქმე არ იყო ომი, მაგრამ ნონა სულ სხვაგვარად ფიქრობდა. მას იარაღი თავისი სოფლის განადგურებამ ააღებინა. სანამ მშობლების დამწვარ სახლს და სოფელს არ ვისისხლებ, იარაღს არ დავაგდებო. ასეც მოიქცა. ვაჟკაც თანამებრძოლებს გვერდით ამოუდგა და იცავდა საქართველოს ტერიტორიულ მთლიანობას აფხაზი და მთიელი სეპარატისტ-ექსტრემისტების წინააღმდეგ გაჩაღებულ ომში. იბრძოდა მედგრად, ვაჟკაცურად, უშიშრად, ისე როგორც თავის წინაპრებს შეჰფეროდა; გამოირჩეოდა გულთბილობით, პატიოსნებით, სიკეთით და დისციპლინით.16 მარტს სხვა ლომგულ ქართველ ვაჟკაცებთან ერთად ჩაება გადამთიელთა წინააღმდეგ სამკვდრო-სასიცოცხლო ბრძოლაში. ჯგუფს, რომელშიც ნონა იბრძოდა, ალყა შემოარტყეს, მაგრამ მას, როგორც სხვა თანამებრძოლებს, ერთი წუთითაც არ უფიქრია დანებებულიყო მოწინააღმდეგეს. იბრძოდა მამაცურად, გმირულად, სიცოცხლის უკანასკნელ წვეთამდე. ტრაგიკულად შეწყდა ნონა მურღვლიანის ლამაზი სიცოცხლე. ჩვენ, მისი თანამებრძოლები ერთი წუთითაც არ დავივიწყებთ ჩვენს გამამხნევებელ, ბრძოლებში ნაწრთობ ქართველ ქალს, რომლის მიზანი იყო დედასამშობლოს კეთილი მომავალი. მსუბუქი იყოს ის მშობლიური მიწა, რომელსაც შენ, ნონა, მიებარე. გჯეროდეს, შენს ნათელ სულს, შენს გმირ და წმინდა სახელს დავიწყება არ უწერია".
- ვინ იყო ნონა მურღვლიანი
ამ პოსტის შემდეგ გადავიწყვიტე, მომეძებენა ნონა მურღვლიანის ამბავი. ინტრენეტში მწირი, მაგრამ გარკვეული ინფორმაცია მაინც იძებენება.
ვებპორტალ mematiane.ge-ის თანახმად,
ნონა მურღვლიანი 1960 წლის 13 მარტს ოჩამჩირის რაიონის სოფელ ათარა-არამიანსკაში დაიბადა. დაამთავრა ლექჩოს მეორე სკოლა ინტერნატი. 1992 წლის 25 სექტემბრიდან ირიცხებოდა მე-2 სააარმიო კორპუსის 23-ე მექანიზირებული ბრიგადის მე-2 მოტომსროლელი ბატალიონის მე-2 ასეულის სანიტარულ ინსტრუქტორად. დაიღუპა 1993 წლის 16 მარტს, გუმისთასთან. "როცა აფხაზმა სეპარატისტებმა შეტევა განახორციელეს, ნონა ტოლს არ უდებდა ვაჟკაცებს", - ვკითხულობთ პორტალზე. ის სიკვდილის შემდეგ ვახტანგ გორგასლის მესამე ხარისხის ორდენით დაუჯილდოებიათ.
ინტერნეტში იძებნება ლაზარე (ანზორ) ავალიანის 2000 წელს გამოქვეყნებული წერილი, რომელშიც ის სეპარატისტებისა და მათი წამქეზებელი რუსების მიერ გუმისთაზე 1993 წლის 15-16 მარტს მიტანილ შეტევას ასე აღწერს:
"15 მარტი.
გამორჩეული სიწყნარეა. ყველა პოზიციაზე ვიმყოფებით. სოხუმში, ვითომდა, ომი დამთავრდაო და ის დღე პოზიციის მაგიერ ბაგრატის გორაზე, აგარაკზე გავატარე. იქიდან პროდუქტები ჩამოვიტანე, შტაბიც გამოვიარე, მწვანილები იქაც დავტოვე. ჩემი ბიჭის ასეული საღამოს გუმისთის პოზიციებზე წავიდა. ბინაში მარტო ვიყავი, ღამის 3-ის ნახევარზე მოწინააღმდეგემ გუმისთიდან მძაფრი შეტევა დაიწყო. რუსეთის არტილერიით და ავიაციით დაგვბომბა.
გუმისთის პოზიცია ცეცხლის ალში გაეხვია და ჩვენი სახლების ზევით ჭურვები მოდიოდა. ისეთი საშინელი დაბობვა იყო, მდინარე გუმისთვის ირგვლივ ყველაფერი იწვოდა. შვილების ჯავრით ისტერიკაში ჩავვარდი, გარეთ გავვარდი და ამ ისტერიული დაბომბვის ქვეშ გუმისთისკენ გავეშურე. ჩემი სახლიდან მე-4 შენობასთან ტანკები სახლს ამოფარებული იყო. კინაღამ დამხვრიტეს. მერე გამაჩერეს, არ გამიშვეს, ბიჭებთან მაინც ვერ ჩააღწევო.
დაახლოებით, 5 საათი მათთან ვიყავი, დაბომბვა ცოტა შეწყნარდა. მაშინ პოზიციაზე ისინი გავიდნენ. ამ დროს ქვემოდან, რკინიგზის პლატფორმიდან ახალრაინოსკენ შეტევა დაიწყეს. საშინელი ცეცხლი გახსნეს. რომელ სახლთანაც ვიყავი, იმას ისეთი ჭურვები მოხვდა, აფეთქების ხმისგან გონება დავკარგე. გრძნობაზე რომ მოვედი, ნაღმის ნამსხვრევებით მკლავში მსუბუქად ვიყავი დაჭრილი. ასე დარეტიანებული, უკან შტაბისკენ წავედი. იქ მეკავშირეები ყურებჩამოყრილები იყვნენ. პოზიციებთან კავშირი არ იყო. ვინ იყო ცოცხალი, ვინ დაიღუპა, არაფერი იცოდნენ.
გათენდა. ჩვენმა არტილერიამაც აქტიურად იმუშავა, მტრის პოზიციები დაბომბა, იმათი შტურმი წელში გაწყვიტა ისე, რო სოხუმი აღებას გადარჩა. ჩვენი მხრიდან 130 გვარდიელი დაიღუპა, იმათი მხრიდან კი - 1000-მდე. იმ 30 მებრძოლიდან, სადაც ჩემი უფროსი ბიჭი იყო, ზოგიერთებმა თურმე თავს უშველეს და გუმისთის გასწვრივ, ზევით მიმართულებით გადასვლა მოახერხეს. გამოსულები ვნახე: "შენს ბიჭსაც შეეძლო წამოსვლა, მაგრამ არ გამოგვყვა, სხვა მებრძოლებთან დარჩაო“,- მითხრეს. უმცროსი ბიჭი საველე შტაბში უფროსს დაუტოვებია. მაშველი ძალებით მტრის მეომრებისგან გუმისთის გაწმენდა დაიწყო. იმ პოზიციაზე, სადაც ჩემი უფროსი ბიჭი და 15-მდე თანამებრძოლი იყო, 50-მდე მოწინააღმდეგესთან პირისპირ აღმოჩნდნენ. ამ დროს ჩვენმა არტილერიამაც მეორე პოზიციაზე დაბომბვა დაიწყო. დამხმარე ცოცხალი ძალა იქ არ გაუშვეს. უკვე ყველა დაღუპული გვეგონა. საღამოს 5 საათი იქნებოდა, იქიდან დაჭრილი რუსლან გადრანი გამოვიდა, შემდეგ კი თავსა და ბარძაყში დაჭრილი, ჩემი ბიჭი, გოგი ავალიანი და მალხაზ ქარდავა გამოვიდნენ. იქ დაღუპულებს ვერც კი ჩამოვთვლი, ჩემი მეგობარი, ძმასავით საყვარელი პიროვნება, უნივერსიტეტის უცხო ენების კათედრის გამგე, გელა ქალდანი, მისი დისშვილები გასვიანები, ნონა მურღვლიანი, ბადურ ჯაჭვლიანი, გოგი წერედიანი, ტარიელ სტეფლიანი, ზური გურლიანი... ფრიდონ ტყემელაძემ თავი აიფეთქა და 5 მტერიც თან გაიყოლა, ბრძოლის ველზე ასე ვაჟკაცურად დაეცა. მძიმედ დაჭრილი თემურ სტეფლიანი გვიან ნახეს..." წყარო
იხილეთ ასევე: