გერ­მა­ნი­ა­ში მოღ­ვა­წე ცნო­ბილ ქარ­თველ ექიმს ლე­ვან ჰა­უ­სის სა­ხე­ლით იც­ნო­ბენ. ის პან­დე­მი­ის პე­რი­ოდ­ში თა­ვი­სი რჩე­ვე­ბი­თა და live ჩარ­თვე­ბით, რო­გორც არა­ერ­თი ექი­მი, ათა­სო­ბით ადა­მი­ანს ანუ­გე­შებ­და სა­ქარ­თვე­ლო­სა და მის ფარ­გლებს გა­რეთ...

• 3 მარტს ფონდ "იავ­ნა­ნას" ეგი­დით ის კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ის მცი­რე დარ­ბაზ­ში საქ­ველ­მოქ­მე­დო სოლო-კონ­ცერტს გა­მარ­თავს

რო­გო­რი იყო გზა ექი­მო­ბი­დან სიმ­ღე­რამ­დე, ამის შე­სა­ხებ ლე­ვა­ნი ექ­სკლუ­ზი­უ­რად ინ­ტერ­ვი­უ­ში გვიყ­ვე­ბა:

სკო­ლა საკ­მა­ოდ მძი­მე პე­რი­ოდ­ში, 2000 წელს და­ამ­თავ­რა. დედა და დე­ი­და ექი­მე­ბი ჰყავს, მაგ­რამ მისი ექი­მო­ბა 90-იანი წლებ­ში გა­მოც­დი­ლი უსახ­სრო­ბის გამო, ოჯახ­ში არა­ვის უნ­დო­და... ამი­ტომ "ჯა­ვა­ხიშ­ვილ­ში" სა­ერ­თა­შო­რი­სო სა­მარ­თალ­ზე ჩა­ა­ბა­რა, მაგ­რამ მა­ლე­ვე მიხ­ვდა, რომ ეს მისი სა­მო­მავ­ლო პრო­ფე­სია ვერ იქ­ნე­ბო­და. იმის გა­სარ­კვე­ვად თუ ვინ იყო სა­ერ­თოდ და რა უნ­დო­და, გერ­მა­ნი­ა­ში წა­ვი­და...

"თუმ­ცა მუ­სი­კა სულ იყო ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში, წას­ვლამ­დე დავ­დი­ო­დი ბა­ტონ ნო­დარ ან­დღუ­ლა­ძეს­თან... მახ­სოვს, მა­ესტროს­თან თამ­რი­კო ჭო­ხო­ნე­ლი­ძემ მი­მიყ­ვა­ნა, მა­შინ 14 წლის ვი­ყა­ვი, ბა­ტონ­მა ნო­დარ­მა თქვა, - ხმა აქვს, მაგ­რამ ჯერ პა­ტა­რაა, მუ­ტა­ცი­ის პე­რი­ო­დი გა­სავ­ლე­ლი აქ­ვსო... მერე მის გაკ­ვე­თი­ლებს მას­წრებ­და, რომ მო­მეს­მი­ნა, რო­გორ ამე­ცა­დი­ნებ­და გოჩა და­თუ­სანს, გია ონი­ანს და სხვებს" - იხ­სე­ნებს ლე­ვა­ნი, რო­მელ­მაც გერ­მა­ნი­ა­შიც, ფრან­კფურ­ტის კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში მო­სინ­ჯა ძა­ლე­ბი, მაგ­რამ მიხ­ვდა, რომ მე­ცა­დი­ნე­ო­ბის პრო­ცე­სი არას­წო­რად მი­დი­ო­და.

პა­რა­ლე­ლუ­რად ფსი­ქო­ლო­გი­ით და­ინ­ტე­რეს­და და უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ჩა­ა­ბა­რა. მე­ო­რე-მე­სა­მე კურ­სზე, ბი­ო­ლო­გი­ამ გა­ი­ტა­ცა და თა­ვის ტვი­ნის შეს­წავ­ლა და­ი­წყო.

"ჩემ­მა ერთ-ერ­თმა პრო­ფე­სორ­მა და­მარ­წმუ­ნა, რომ სა­მე­დი­ცი­ნო გა­ნათ­ლე­ბაც აუ­ცი­ლე­ბე­ლი იყო. არა­და, იმ პე­რი­ოდ­ში მგო­ნი, ხუთი სამ­სა­ხუ­რი მქონ­და, თან, ლექ­ცი­ი­დან ლექ­ცი­ა­ზე დავ­რბო­დი" - აღ­ნიშ­ნავს რეს­პონ­დენ­ტი.

- დღეს უკვე საკ­მა­ოდ ბევ­რი პა­ცი­ენ­ტი გყავთ, ლექ­ცი­ებს კი­თხუ­ლობ­დით გერ­მა­ნი­ის პრეს­ტი­ჟულ უნი­ვერ­სი­ტე­ტებ­ში. რო­დის დარ­წმუნ­დით, რომ სა­მე­დი­ცი­ნო მი­მარ­თუ­ლე­ბით წარ­მა­ტე­ბუ­ლი კა­რი­ე­რა აგე­წყოთ?

- 30-31 წლის ასაკ­ში უკვე სა­უ­კე­თე­სო სამ­სა­ხუ­რე­ბი მქონ­და, საკ­მა­რი­სი შე­მო­სა­ვა­ლიც, თით­ქოს ბევრ რა­მეს მი­ვაღ­წიე, მაგ­რამ რა­ღაც მო­მენ­ტში მივ­ხვდი, რომ სიმ­ღე­რის გა­რე­შე ცხოვ­რე­ბა არ შე­მეძ­ლო. თან ამას ემა­ტე­ბო­და ის, რომ ვინც ჩემს ხმას მო­ის­მენ­და, ყვე­ლა მა­შინ­ვე მე­უბ­ნე­ბო­და - ასე­თი ხმა გაქვს და რა და­გი­კარ­გავს ამ მე­დი­ცი­ნა­ში, ამ მო­რი­გე­ო­ბე­ბით თავს რა­ტომ იკ­ლავ, წადი, თავს მი­ხე­დე... მერე ამა­ზე სე­რი­ო­ზუ­ლად დავ­ფიქ­რდი... ოც­ნე­ბე­ბი ხომ ყვე­ლას გვაქვს, ამის გა­რე­შე რთუ­ლია, თავს შე­უქ­მნა მო­ტი­ვა­ცია. ერთხე­ლაც, ასე­თი სცე­ნა­რი წარ­მო­ვიდ­გი­ნე - ვარ 70 წლის პრო­ფე­სო­რი და მი­ვი­ღე ნო­ბე­ლის პრე­მია. ცე­რე­მო­ნი­ის შემ­დეგ სა­ო­პე­რო მუ­სი­კის კონ­ცერ­ტი წარ­მო­ვიდ­გი­ნე, ნო­ბე­ლით და­ჯილ­დო­ე­ბუ­ლი რო­გორ ვზი­ვარ დარ­ბაზ­ში და ვუს­მენ ერთ-ერთ ცნო­ბილ სა­ო­პე­რო მომ­ღე­რალს. იმ წუ­თებ­ში თვა­ლე­ბი ცრემ­ლით ამევ­სო, რად­გან მივ­ხვდი - არ მა­ინ­ტე­რე­სებს არა­ნა­ი­რი მსოფ­ლიო აღი­ა­რე­ბა, მე ხომ თა­ვის დრო­ზე არ ავიხ­დი­ნე მთა­ვა­რი ოც­ნე­ბა და არ გავ­ხდი მომ­ღე­რა­ლი.

- და მუ­სი­კას რამ­დე­ნი წლის შემ­დეგ და­უბ­რუნ­დით?

- სე­რი­ო­ზუ­ლი მე­ცა­დი­ნე­ო­ბა 17-წლი­ა­ნი პა­უ­ზის შემ­დეგ და­ვი­წყე. ეს ანი­ტა რაჭ­ვე­ლიშ­ვილ­მა გა­მა­ბე­დი­ნა, მან­ვე შე­მარ­ქვა ჰა­უ­სი. ისე, ერ­თმა­ნე­თის­გან და­მო­უ­კი­დებ­ლად რამ­დე­ნი­მე ადა­მი­ან­მა და­მარ­ქვა ჰა­უ­სი. არ ვიცი, რა­ტომ, კოჭ­ლო­ბით არ ვკოჭ­ლობ... ანი­ტა იტა­ლი­ა­ში, „არე­ნა დი ვე­რო­ნა­ზე“ გა­ვი­ცა­ნი, შემ­დეგ მონ­ტე-კარ­ლო­ში ჩა­მიყ­ვა­ნა, სა­დაც "სამ­სონ და და­ლი­ლა­ში“ მღე­რო­და. მოდი, ასე­თი ექ­სპე­რი­მენ­ტი ჩა­ვა­ტა­როთ, - შენ და ოთოს გა­მე­ცა­დი­ნებთ. უზარ­მა­ზა­რი სა­ჩუ­ქა­რი იყო - ანი­ტამ მას­წავ­ლა სა­ბა­ზი­სო ყვე­ლა­ფე­რი, სუნ­თქვა და სიმ­ღე­რის ტექ­ნო­ლო­გი­ის ანა-ბანა.

ერთ წელ­ზე მეტი მა­მე­ცა­დი­ნებ­და და თან ყველ­გან დავ­ყავ­დი, რომ ჩემ­თვის თე­ატ­რე­ბი - მეტ­რო­პო­ლი­ტე­ნი, პა­რი­ზის ბას­ტი­ლი­ის თე­ატ­რი, ზალცბურ­გი გა­ეც­ნო. მოკ­ლედ, ვი­ყა­ვით ასე მე­გობ­რუ­ლად მე, ანი, ოთო და ფრენ­კი. მერე თბი­ლის­ში ჩა­მოს­ვლამ მო­მი­წია, დედა ძა­ლი­ან ავად გახ­და და მის გა­მო­სა­ჯან­მრთე­ლებ­ლად დრო დამ­ჭირ­და. იმ პე­რი­ოდ­ში, ანი­ტას რჩე­ვით, თბი­ლის­ში მე­ცა­დი­ნე­ო­ბა თე­მურ და ქეთი მე­ლი­ა­ვებ­თან გან­ვაგ­რძე. ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა, პი­ა­ნის­ტმა ნა­თია აზა­რაშ­ვილ­მა კი ბან­კოს პარ­ტია მას­წავ­ლა. პან­დე­მი­ის და­წყე­ბის შემ­დეგ კი გერ­მა­ნი­ა­ში დავ­ბრუნ­დი და იქ დავ­რჩი.

- 2021 წელს თქვით, რომ ჩემი ცხოვ­რე­ბა რა­დი­კა­ლუ­რად შე­იც­ვა­ლაო - რას გუ­ლის­ხმობ­დით?

- ვი­ცო­დი, რომ უდი­დე­სი ქარ­თვე­ლი ბანი პა­ა­ტა ბურ­ჭუ­ლა­ძე ბერ­ლინ­ში ცხოვ­რობ­და, მე კი მას­თან შეხ­ვედ­რა­ზე ვოც­ნე­ბობ­დი. ახ­ლოს არ ვიც­ნობ­დი, მაგ­რამ ბოლო 2 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში, მე­სენ­ჯერ­ში და­ბა­დე­ბის დღეს პირ­ვე­ლი მი­ლო­ცავ­და, ამით მისი კე­თილ­გან­წყო­ბა ვიგ­რძე­ნი და გა­დავ­წყვი­ტე, მი­მე­წე­რა - ბა­ტო­ნო პა­ა­ტა, თუ შე­გიძ­ლი­ათ, რომ მო­მის­მი­ნოთ? რა თქმა უნდა, ხვალ და­მი­რე­კეო, - მა­შინ­ვე მი­პა­სუ­ხა. ჩემს სი­ხა­რულს სა­ზღვა­რი არ ჰქონ­და... რო­დე­საც მი­ვე­დი, ძა­ლი­ან ვღე­ლავ­დი, - პა­ა­ტა ბურ­ჭუ­ლა­ძის წი­ნა­შე მი­სი­ვე რე­პერ­ტუ­ა­რი უნდა მემ­ღე­რა.

აკომ­პო­ნი­მენ­ტი გა­მი­წია მსოფ­ლი­ოს ერთ-ერ­თმა სა­უ­კე­თე­სო პე­და­გოგ­მა, ქალ­ბა­ტონ­მა ლუდ­მი­ლა ივა­ნო­ვამ. პა­ა­ტამ მი­თხრა, ვერ მო­გა­ტყუ­ებ რომ კარ­გი იყო და მოდი, და­ვი­წყოთ შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი არი­ის გას­წო­რე­ბაო. ბო­ლოს კი, არ და­მა­ვი­წყდე­ბა მისი სი­ტყვე­ბი: ლე­ვან, ყვე­ლა­ფე­რი გა­მო­გი­ვა! პირ­ვე­ლი­ვე გაკ­ვე­თი­ლის შემ­დეგ უდი­დე­სი მო­ტი­ვა­ცია შე­მიქ­მნა, ამიყ­ვა­ნა მოს­წავ­ლედ და ყო­ველ­დღი­უ­რად მილა ივა­ნო­ვას­თან ერ­თად მა­მე­ცა­დი­ნებ­და. რომ მკი­თხოთ, ვინ არის პა­ა­ტა ბურ­ჭუ­ლა­ძე? გე­ტყვით, რომ ბავ­შვი­ვით გულ­წრფე­ლი და უტ­კბი­ლე­სი ადა­მი­ა­ნია.

მე­გო­ნა, მსოფ­ლიო ბანი სე­რი­ო­ზუ­ლი, უკა­რე­ბა იქ­ნე­ბო­და და პი­რი­ქით აღ­მოჩ­ნდა. პე­და­გო­გო­ბა გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ნი­ჭია, ყვე­ლა დიდ მომ­ღე­რალს არ შე­უძ­ლია იყოს იმა­ვე ხა­რის­ხის პე­და­გო­გი. პირ­ველ გაკ­ვე­თილ­ზე ზა­ქა­რი­ას პარ­ტია ფრა­ზა-ფრა­ზა რომ გა­მას­წო­რე­ბი­ნა, მივ­ხვდი, რომ დიდ პე­და­გოგ­თან მოვ­ხვდი. და­მა­ნა­ხა მთა­ვა­რი, - კარგ მომ­ღე­რალს ცუ­დის­გან რა გა­ნას­ხვა­ვებს და ეს არის ფრა­ზი­რე­ბა. მოგ­ცემს პა­ტა­რა შე­ნიშ­ვნას და შენი ფრა­ზა სავ­სე და მე­ტყვე­ლი ხდე­ბა. ერთ ფრა­ზა­ში შე­უძ­ლია გად­მოს­ცეს ბევ­რი ფერი... ნამ­დვი­ლად მკაც­რია, მაგ­რამ არას­დროს მოგ­თხოვს იმას, რა­შიც არ არის დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი, რომ შე­გიძ­ლია...

- მის ხმა­ზე რას გვე­ტყვით, რო­გორც მუ­სი­კო­სი და ექი­მი, რო­გორ ინარ­ჩუ­ნებს მსოფ­ლიო ბანი ფორ­მას?

- მისი ხმა არის ცალ­კე მოვ­ლე­ნა და გე­ტყვით, რომ ის სა­უ­კე­თე­სო ფორ­მა­შია (ასა­კი ხომ სა­ერ­თოდ არ ეტყო­ბა). შე­უძ­ლია საკ­მა­ოდ ვრცე­ლი პროგ­რა­მა შე­უს­ვე­ნებ­ლად იმ­ღე­როს. მის მე­ცა­დი­ნე­ო­ბა ფაქ­ტობ­რი­ვად ხში­რად უმაღ­ლე­სი ხა­რის­ხის სოლო-კონ­ცერ­ტის ტოლ­ფა­სია. მსგავ­სი მო­მა­ჯა­დო­ე­ბე­ლი შეს­რუ­ლე­ბა არას­დროს მო­მის­მე­ნია. თუ ვინ­მეს ეწყი­ნე­ბა, ეწყი­ნოს, მაგ­რამ მსგავ­სი ბანი არას­დროს მო­მის­მე­ნია.

- სოლო-კონ­ცერ­ტის გა­მარ­თვა­ზე რო­გორ მი­ი­ღეთ შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა პა­ა­ტა ბურ­ჭუ­ლა­ძის­გან?

- ეს იყო კლა­სი­კუ­რი შოკი! ერთ-ერთ გაკ­ვე­თილ­ზე, მა­ესტრო მე­უბ­ნე­ბა, მორ­ჩა, შენ მზად ხარ კონ­ცერ­ტის­თვის, აიღო ტე­ლე­ფო­ნი და და­უ­რე­კა ყვე­ლას­თვის ცნო­ბილ პრო­დი­უ­სერს, „იავ­ნა­ნას“ სამ­ხატ­ვრო ხელ­მძღვა­ნელს თე­ო­ნა ჯორ­ბე­ნა­ძეს. ჯერ გა­აზ­რე­ბუ­ლიც არ მქონ­და, რა ხდე­ბო­და - ორი სე­რი­ო­ზუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ჩემს კონ­ცერ­ტზე, დარ­ბაზ­ზე ლა­პა­რა­კობ­და... 3 მარტს კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ის მცი­რე დარ­ბაზ­ში რა­საც შე­ვას­რუ­ლებ, ყვე­ლა­ფე­რი ბა­ტონ­მა პა­ა­ტამ მას­წავ­ლა, ანუ აუ­დი­ტო­რი­ის წი­ნა­შე გა­მო­ვალ რო­გორც მა­ესტროს მო­წა­ფე. ეს უზარ­მა­ზა­რი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა და პირ­ველ რიგ­ში, პა­ტი­ვია. ჩემ­თვის მთა­ვა­რია, კონ­ცერ­ტის შემ­დეგ მა­ესტრო კმა­ყო­ფი­ლი დარ­ჩეს და მი­თხრას, - ლე­ვან, დღეს გა­მა­ხა­რეო. ეს ჩემ­თვის დიდი მიღ­წე­ვა და მა­ესტროს­თვის მად­ლი­ე­რე­ბის გა­მო­ხატ­ვა იქ­ნე­ბა.

- ლე­ვან, 3 მარტს დიდი აუ­დი­ტო­რი­ის წი­ნა­შე გა­მოს­ვლა გე­ლით... "ლე­ვან ჰა­უ­სი" მომ­ღე­რალ ლე­ვანს სიმ­შვი­დის­თვის რა­ი­მე მე­დი­კა­მენტს ხომ არ და­უ­ნიშ­ნავ­და?

- უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში რომ ვას­წავ­ლი­დი, 200-კა­ცი­ა­ნი აუ­დი­ტო­რი­ის წი­ნა­შეც კი გა­მოვ­სულ­ვარ, მაგ­რამ ერ­თია, როცა ლა­პა­რა­კობ ტვინ­სა და ფსი­ქო­ლო­გი­ა­ზე და მე­ო­რეა, როცა მღე­რი. 3 მარტს იქ­ნე­ბა ჩემი აბ­სო­ლუ­ტუ­რი დე­ბი­უ­ტი, სცე­ნა­ზე არას­დროს მიმ­ღე­რია. წარ­მოდ­გე­ნა არ მაქვს, თავს რო­გორ ვიგ­რძნობ კონ­ცერ­ტის წინ, ამი­ტომ არ ვიცი, დამ­ჭირ­დე­ბა თუ არა „ლე­ვან ჰა­უ­სის“ დახ­მა­რე­ბა. ამი­ტომ, პროგ­ნოზს ვერ გა­ვა­კე­თებ.

რად­გან პა­ა­ტა ბურ­ჭუ­ლა­ძემ და ლუდ­მი­ლა ივა­ნო­ვამ გა­და­წყვი­ტეს, რომ ამ კონ­ცერ­ტის­თვის მზად ვარ, რა უფ­ლე­ბა მაქვს, მათი მო­საზ­რე­ბა ეჭვქვეშ და­ვა­ყე­ნო?! სცე­ნა­ზე პირ­ველ წუ­თებ­ში ღელ­ვა ალ­ბათ მექ­ნე­ბა, მაგ­რამ მგო­ნია, მერე მუ­სი­კა ისე წა­მი­ღებს, ნერ­ვი­უ­ლო­ბის­თვის აღარ მეც­ლე­ბა. ისე, რო­გორც ნე­ბის­მი­ერ მო­აზ­როვ­ნე ადა­მი­ანს, მეც მქო­ნია ცხოვ­რე­ბა­ში ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი პრობ­ლე­მე­ბი და სტრე­სე­ბი და უე­ბა­რი წა­მა­ლი დღის ბო­ლოს ყო­ველ­თვის მუ­სი­კა ყო­ფი­ლა. არ დაგ­ვა­ვი­წყდეს მუ­სი­კის თე­რა­პი­უ­ლი ძალა.

- რო­გორ ფიქ­რობთ, მზად ხართ გქონ­დეთ ერთი პრო­ფე­სია და ეს იყოს მუ­სი­კა?

- მუ­სი­კას­თან სი­ახ­ლო­ვე სხვა ინ­ტენ­სი­ვო­ბის ბედ­ნი­ე­რე­ბას მა­ნი­ჭებს. პა­ცი­ენტს რომ გა­მო­ა­ჯან­მრთე­ლებ, ეს მარ­თლაც სა­ოც­რე­ბაა, მაგ­რამ მუ­სი­კას­თან კი­დევ ერთი ნა­ბი­ჯით ახ­ლოს ვარ, ვიდ­რე მე­დი­ცი­ნას­თან. მაქვს რა­ღაც უხი­ლა­ვი კავ­ში­რი. ჩემი დიდი ბა­ბუა ლოტ­ბა­რი - რემა შე­ლე­გია იყო. ეს გვა­რი მეც მინ­და, სას­ცე­ნო სა­ხე­ლად ავი­ღო. მან და­სავ­ლეთ სა­ქარ­თვე­ლოს გუნ­დე­ბი გა­ა­ერ­თი­ა­ნა. "ვი­კი­პე­დი­ა­ში“ მას­ზე სტა­ტია ქარ­თუ­ლად და მეგ­რუ­ლა­დაა. ჩემი ოჯა­ხის ერთი შტო არის მუ­სი­კა­ლუ­რი, მე­ო­რე - სა­მე­დი­ცი­ნო და ახლა მინ­და, მა­მის მხა­რეს წა­ვი­დე.

- თქვე­ნი მკურ­ნა­ლო­ბის იმე­დად მყოფ მრა­ვალ ადა­მი­ანს მგო­ნი, არ გა­ა­ხა­რებს ეს ამ­ბა­ვი.

- სა­მე­დი­ცი­ნო სფე­რო­ში რა­ღაც ფორ­მით მა­ინც ვიქ­ნე­ბი, ადა­მი­ა­ნე­ბის დახ­მა­რე­ბა ჩემს ვალ­დე­ბუ­ლე­ბად მი­მაჩ­ნია. სა­ერ­თოდ რა­ტომ არ შე­იძ­ლე­ბა, ერ­თდრო­უ­ლად, ორი ან მეტი საქ­მე აკე­თო? მინ­და, თან ხალ­ხი განვკურ­ნო და თან - ვიმ­ღე­რო, თუ არ გა­მო­მი­ვა და ჩემი ხმის გა­გო­ნე­ბა­ზე ხალ­ხი ყუ­რებ­ზე ხელს აი­ფა­რებს, მა­შინ თავს გა­ვა­ნე­ბებ. სრუ­ლი სე­რი­ო­ზუ­ლო­ბით გე­ტყვით, - არც ფსი­ქო­ლო­გი­ის სწავ­ლა და არც მე­დი­ცი­ნა ყო­ფი­ლა ისე­თი რთუ­ლი, რო­გორც ვო­კა­ლის. შეს­წავ­ლი­ლი მაქვს ადა­მი­ა­ნის ორ­გა­ნიზ­მი და ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სოა დი­აფ­რაგ­მის, ფილ­ტვე­ბის და სახ­მო იო­გე­ბის ერ­თობ­ლი­ვი მოქ­მე­დე­ბა. ფაქ­ტობ­რი­ვად შენს შიგ­ნით არის ინ­სტრუ­მენ­ტი, რო­მე­ლიც სიმ­ღე­რის დროს მო­დის მოქ­მე­დე­ბა­ში. როცა ვმღე­რი მუ­სი­კა­ში ვი­კარ­გე­ბი და ცხა­დია, ეს ყვე­ლა­ფე­რი მა­ვი­წყდე­ბა. 3 მარ­ტი­დან ჩემი სას­ცე­ნო სა­ხე­ლი ლე­ვენ შე­ლე­გია იქ­ნე­ბა. გა­დავ­წყვი­ტე, ჩემი დიდი ბა­ბუ­ის გვა­რი ავი­ღო.