ად­ვი­ლი არ არის, და­ი­წყო დღე მა­შინ, როცა ქა­ლაქს სძი­ნავს. თათა ჩიკ­ვი­ლა­ძე პრო­ფე­სი­ით ჟურ­ნა­ლის­ტია, რო­მელ­საც მა­ყუ­რე­ბე­ლი ტე­ლე­კომ­პა­ნია -პა­ლიტ­რა­ნი­უ­სის“ ეთე­რი­დან იც­ნობს. ადრე თა­თას ტე­ლე­წამ­ყვა­ნო­ბა მი­უწ­ვდო­მელ სურ­ვი­ლად მი­აჩ­ნდა, ახლა კი ბედ­ნი­ე­რია, რომ სა­კუ­თა­რი თა­ვის რე­ა­ლი­ზე­ბა სწო­რედ იმ სფე­რო­ში შეძ­ლო, რო­მე­ლიც ყვე­ლა­ზე მე­ტად უყ­ვარს.

რა გზა გა­ი­ა­რა მიზ­ნის მი­საღ­წე­ვად და კმა­ყო­ფი­ლია თუ არა იმით, რა­საც მი­აღ­წია? რა ხდე­ბა ჟურ­ნა­ლის­ტის ცხოვ­რე­ბა­ში, კადრს მიღ­მა? გთა­ვა­ზობთ ინ­ტერ­ვი­უს -პა­ლიტ­რა­ნი­უ­სის“ დი­ლის გა­და­ცე­მის წამ­ყვან თათა ჩიკ­ვი­ლა­ძეს­თან.

- რო­გორ მოხ­ვდი ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში? იყო თუ არა ტე­ლე­წამ­ყვა­ნო­ბა შენი ოც­ნე­ბა?

- პა­ლიტ­რა­ნი­უ­სი და მე 2018 წელს შევ­ხვდით, რო­დე­საც პრაქ­ტი­კუ­ლი აკა­დე­მი­ის კურ­სის შე­სა­ხებ სრუ­ლი­ად შემ­თხვე­ვით, facebook-ზე -სქ­როლ­ვი­სას“ შე­ვი­ტყვე. ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა­ში თა­ვის დამ­კვიდ­რე­ბა რთუ­ლი გა­მოდ­გა. პრინ­ცი­პუ­ლად არ მინ­დო­და სხვა საქ­მის კე­თე­ბა, თუმ­ცა მა­შინ ჩემი პრო­ფე­სი­ი­დან ძა­ლი­ან შორს მდგო­მი საქ­მის კე­თე­ბა მო­მი­წია ერთი თვით. რო­დე­საც იქ და­ვას­რუ­ლე მუ­შა­ო­ბა, მე­ო­რე დღეს მხო­ლოდ ერთი დღით იყო გა­სა­უბ­რე­ბა და მივ­ხვდი, რომ ეს იყო ნი­შა­ნი, რო­მელ­საც ცხოვ­რე­ბა მიჩ­ვე­ნებ­და, რომ არ უნდა დავ­შო­რე­ბო­დი ჟურ­ნა­ლის­ტი­კას. ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მო­ვო დამ­თხვე­ვა იყო ისიც, რომ ზუს­ტად ის თან­ხა, რაც გა­მო­ვი­მუ­შა­ვე ერთი თვის მან­ძილ­ზე, სრუ­ლი­ად ჰყოფ­ნი­და პრაქ­ტი­კუ­ლი აკა­დე­მი­ის სამ თვი­ან კურსს. ეს იყო ყვე­ლა­ზე კარ­გი ინ­ვეს­ტი­ცია, რად­გან ამ ტე­ლე­ვი­ზი­ამ გა­მიხ­სნა კარი ჩემს პრო­ფე­სი­ა­ში. სწო­რედ მად­ლი­ე­რე­ბის ნიშ­ნად მი­ვიჩ­ნიე, რომ აქ მი­ღე­ბუ­ლი ცოდ­ნა, -პა­ლიტ­რა­ნი­უ­სის­თვის“ მი­მე­ძღვნა და ერ­თგუ­ლად მემ­სა­ხუ­რა. -პა­ლიტ­რა­ნი­უს­მა“ მა­პოვ­ნი­ნა ჩემ­ში ახა­ლი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბის მქო­ნე ადა­მი­ა­ნი. საქ­მე, რო­მელ­საც დღეს ვემ­სა­ხუ­რე­ბი - -ტე­ლე­წამ­ყვა­ნო­ბა“ წინა წლებ­ში გა­ფიქ­რე­ბის­თა­ნა­ვე ქრე­ბო­და ჩემი წარ­მოდ­გე­ნი­დან, რად­გან მი­უწ­ვდო­მე­ლი მე­გო­ნა და კადრს მიღ­მა მუ­შა­ო­ბა­ზე უფრო მეტს ვფიქ­რობ­დი. გა­ნათ­ლე­ბით ჟურ­ნა­ლის­ტი ვარ და რო­დე­საც იმ დროს, -პა­ლიტ­რა­ნი­უ­სის“ გე­ნე­რა­ლურ­მა პრო­დი­უ­სერ­მა მაკა ლო­მი­ძემ წამ­ყვა­ნო­ბა შე­მომ­თა­ვა­ზა, ჯერ კი­დევ სტა­ჟი­რე­ბას გავ­დი­ო­დი, ამი­ტომ ძა­ლი­ან მო­ვინ­დო­მე, რომ ჩემს თავ­ზე მე­მუ­შა­ვა და რე­ა­ლო­ბად მექ­ცია ის, რა­ზეც ადრე ფიქ­რსაც ვე­რი­დე­ბო­დი. ძა­ლი­ან მი­ხა­რია, რომ ე. წ. ნაც­ნო­ბე­ბის გა­რე­შე, ჩე­მით ავ­დი­ვარ ყვე­ლა სა­ფე­ხურს, ამის სა­შუ­ა­ლე­ბას კი თა­ვი­სუ­ფა­ლი და და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ტე­ლე­ვი­ზი­ის სივ­რცე მაძ­ლევს.

- დი­ლის პა­ლიტ­რა“ ლე­ვან ლა­უ­და­ძეს­თან ერ­თად მიგ­ყავს და რო­გორც ვიცი, დიდი ხა­ნია, რაც წყვი­ლი ხართ. მოგ­ვი­ყე­ვი, რო­გორ გა­ი­ცა­ნით ერ­თმა­ნე­თი?

- მე და ლე­ვან­მა ერ­თმა­ნე­თი 5 წლის წინ გა­ვი­ცა­ნით, თუმ­ცა მა­ნამ­დე, წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში სულ ვამ­ჩნევ­დით ერ­თმა­ნეთს თავ­შეყ­რის ად­გი­ლებ­ში. მა­გა­ლი­თად, და­ახ­ლო­ე­ბით 8 წლის წინ, ორი­ვე კა­რა­ო­კე ბარ­ში დავ­დი­ო­დით და ერთ დღეს, რო­დე­საც სცე­ნა­ზე ვმღე­რო­დი the killers- ის mr brightside-ს, ლე­ვან­მა მე­ო­რე მიკრო­ფო­ნი აიღო და ჩემი სიმ­ღე­რა გა­და­ფა­რა. არა­ფე­რი რომ აღარ ის­მო­და, გაბ­რა­ზე­ბუ­ლი ჩა­მო­ვე­დი. ჩემ­მა მე­გობ­რებ­მა მი­თხრეს lOUDspeakers-ის ვო­კა­ლის­ტი არი­სო, აქე­დან გა­ვი­გე ბენ­დის შე­სა­ხე­ბაც და და­მა­მახ­სოვ­რდა.

შემ­დეგ, რო­გორც გო­გო­ებს გვჩ­ვე­ვია, მოვ­ძებ­ნე სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში და უბ­რა­ლოდ და­ვა­მა­ტე, რად­გან ჟურ­ნა­ლის­ტი ვარ და. ვინ იცის, რო­დის დამ­ჭირ­დეს-მეთ­ქი (იცი­ნის). სა­ერ­თო მუ­სი­კა­ლუ­რი გე­მოვ­ნე­ბა აღ­მოგ­ვაჩ­ნდა, რა­საც აზი­ა­რებ­და, მეც მომ­წონ­და და ასე მახ­სე­ნებ­და თავს. შემ­დეგ ქუ­ჩა­ში სე­ირ­ნო­ბი­სას ისევ გა­და­იკ­ვე­თა ჩვე­ნი გზე­ბი. ბენდმა სრუ­ლი შე­მად­გენ­ლო­ბით ჩა­მიქ­რო­ლა გვერ­დით და დიდ­ხანს ვხე­დავ­დი მათ. თით­ქოს ჩემ­მა არაც­ნო­ბი­ერ­მა ჩემ­თან შე­თან­ხმე­ბის გა­რე­შე ასე­თი ფრა­ზა თქვა, რომ მინ­დო­და ლე­ვანს მო­ე­წე­რა ჩემ­თვის და ასეც მოხ­და. თა­ვი­დან­ვე ძა­ლი­ან კარ­გად გა­ვუ­გეთ ერ­თმა­ნეთს. მუ­დამ კომ­ფორ­ტს და სიმ­შვი­დეს ვგრძნობ­დი და ასე, ერთ ტალ­ღა­ზე ვართ დღემ­დე.

- რო­გო­რი შეგ­რძნე­ბაა, როცა საყ­ვა­რელ ადა­მი­ან­თან ერ­თად მუ­შა­ობ? კომ­ფორ­ტუ­ლია ეს, თუ უფრო სა­ინ­ტე­რე­სოა, როცა სხვა­დას­ხვა სფე­რო­ე­ბი­და­ნაა წყვი­ლი?

- ძა­ლი­ან კომ­ფორ­ტუ­ლია ერ­თად მუ­შა­ო­ბაც. არ ვართ წყვი­ლე­ბის ის კა­ტე­გო­რია, რომ­ლებ­საც ხში­რად აქვს კონ­ფლიქ­ტი. ასეთ შემ­თხვე­ვა­ში რთუ­ლი იქ­ნე­ბო­და, მით უმე­ტეს, ეკ­რან­ზე გა­მო­ჩე­ნა. ჩვენ ახლა დი­ლის გა­და­ცე­მა­ში გვი­წევს ხოლ­მე პე­რი­ო­დუ­ლად ერ­თად ყოფ­ნა და ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნოა ორი­ვეს­თვის, რო­დე­საც გვერ­დით შე­ნი­ა­ნი გყავს, სა­ერ­თო იუ­მო­რი გვაქვს, გვეს­მის ერ­თმა­ნე­თის, თვა­ლე­ბით ვაგ­რძნო­ბი­ნებთ ერ­თმა­ნეთს, რომ რეკ­ლა­მის დროა თუნ­დაც (იცი­ნის). ზო­გა­დად სხვა ქვეყ­ნებ­შიც წამ­ყვა­ნე­ბად რე­ა­ლურ წყვი­ლებს ეძე­ბენ ხოლ­მე და ჩვენც მოგ­ვწონს, ამის სა­შუ­ა­ლე­ბა რომ გვაქვს - "პა­ლიტ­რა­ნი­უ­სის“ ეთერ­ში.

რა­შია თქვე­ნი წყვი­ლის სტა­ბი­ლუ­რო­ბის სა­ი­დუმ­ლო?

- ჩვენ ძა­ლი­ან გან­ვსხვავ­დე­ბით ერ­თმა­ნე­თის­გან. ლე­ვა­ნი ძა­ლი­ან მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი და თან­მიმ­დევ­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნია, რო­მელ­საც დღის გეგ­მა აქვს და მიჰ­ყვე­ბა. მე ყვე­ლა­ფე­რი პი­რი­ქით მაქვს. მუ­დამ სა­დღაც ვაგ­ვი­ა­ნებ, სულ დავ­რბი­ვარ. თუმ­ცა, თა­ვი­დან­ვე რაც ჩა­მო­ყა­ლიბ­და ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში, ეს არის პა­ტი­ვის­ცე­მა ერ­თმა­ნე­თი­სად­მი და ალ­ბათ ეს არის ურ­თი­ერ­თო­ბის -ლან­გა­რი“, რო­მელ­ზეც ჩვენს გრძნო­ბებს ვდებთ და ვა­შე­ნებთ.

- შენი აზ­რით, რა არის მთა­ვა­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში?

- ჩემი აზ­რით, კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბის მთა­ვა­რი ნა­წი­ლი ისაა, რომ ორი­ვე მხა­რე უნდა იყოს სა­კუ­თარ საქ­მე­ში რე­ა­ლი­ზე­ბუ­ლი და და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი, რათა მე­ო­რე ადა­მი­ან­თან თავი კარ­გად იგ­რძნოს და ისიც გა­ამ­დიდ­როს ემო­ცი­უ­რად. ჩვენ ყო­ველ­თვის ვზრუ­ნავთ ერ­თმა­ნე­თის საქ­მე­ზე და ერ­თმა­ნე­თის­კენ ვართ. ეს გვერ­დში დგო­მა ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბა­ში ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი მხარ­და­ჭე­რაა.

- რა­ი­მე შემ­თხვე­ვას თუ შე­უც­ვლია შენი ცხოვ­რე­ბა რა­დი­კა­ლუ­რად?

- მე ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ადა­მი­ა­ნე­ბი. ამას რო­დე­საც ვამ­ბობ­დი, ხში­რად მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, რომ გა­ვიზ­რდე­ბი და ასე აღარ ვი­ფიქ­რებ, მაგ­რამ ჩემს ცხოვ­რე­ბას სწო­რედ ნაც­ნო­ბი თუ უც­ნო­ბი ადა­მი­ა­ნე­ბი ცვლი­ან. ცუდი თუ კარ­გი ყვე­ლა ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ჩემ­თვის და ეს ვის­წავ­ლე დროს­თან ერ­თად, ყვე­ლაფ­რის ჩემს სა­კე­თილ­დღე­ოდ გა­მო­ყე­ნე­ბა, რომ უფრო მეტი ვის­წავ­ლო, დავ­ფიქ­რდე და გავ­ზარ­დო ჩემი პი­როვ­ნე­ბა. ასე რომ, ადა­მი­ა­ნე­ბი მი­მაჩ­ნია ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში უმ­თავ­რე­სად, რად­გან ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვან პე­რი­ო­დებ­ში, სკო­ლი­დან და­წყე­ბუ­ლი - დღემ­დე, ყო­ველ­თვის ჩნდე­ბო­და ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ჭკვი­ა­ნი და ძა­ლა­უფ­ლე­ბის მქო­ნე სხვა­დას­ხვა ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც ჩემ­თვის -მფარ­ვე­ლი ან­გე­ლო­ზის“ როლს ას­რუ­ლებ­და და სწორ მი­მარ­თუ­ლე­ბებს მაძ­ლევ­და.

- კმა­ყო­ფი­ლი ხარ იმით, რო­გორც ახლა ხარ და რო­გო­რი გა­რე­მოც­ვაც გაქვს?

- კმა­ყო­ფი­ლი არა, - ბედ­ნი­ე­რი ვარ ჩემი ცხოვ­რე­ბით! მე არ ვოც­ნე­ბობ უპ­რობ­ლე­მო ცხოვ­რე­ბა­ზე, სა­დაც მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა ბევ­რი ციფ­რის­გან შედ­გე­ბა. მე ვარ უფრო ის ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც ყვე­ლა­ფე­რი არ უნდა ჰქონ­დეს, რად­გან ძა­ლი­ან მო­ვი­წყენ. ამი­ტომ, მჭირ­დე­ბა სურ­ვი­ლე­ბის­თვის ბრძო­ლა და მათი მო­პო­ვე­ბის ემო­ცი­ე­ბით ტკბო­ბა.

- შენი ტოპ 3 წესი ცხოვ­რე­ბა­ში?

- არ არ­სე­ბობს ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც ბედ­ნი­ე­რე­ბა არ უნდა, მაგ­რამ ის, რაც სათ­ქმე­ლად ასე­თი მარ­ტი­ვია, რთუ­ლია შე­სას­რუ­ლებ­ლად. ამას წე­სებს არა, უბ­რა­ლოდ რჩე­ვებს და­ვარ­ქმევ­დი. სირ­თუ­ლე­ე­ბის დროს, ყო­ველ­თვის ვფიქ­რობ, რომ ეს არის დრო­ე­ბი­თი გა­მოწ­ვე­ვა, რო­მელ­საც უნდა გა­ვუმკლავ­დე, რომ უკე­თე­სი გავ­ხდე და გა­მოც­დი­ლე­ბაც ავი­მაღ­ლო, რათა სხვებს სწო­რი რჩე­ვე­ბი მივ­ცე. ოპ­ტი­მიზ­მი ძა­ლი­ან კარ­გი თვი­სე­ბაა, რად­გან რო­დე­საც ყვე­ლა­ზე დაღ­მა­ვა­ლი პე­რი­ო­დი ყო­ფი­ლა ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში, სწო­რედ მა­შინ და­ი­წყო აღ­მას­ვლა. მინ­და ვე­ცა­დო, რომ უფრო მეტი სიყ­ვა­რუ­ლი გა­მო­ვიწ­ვიო ადა­მი­ა­ნებს შო­რის. რაც უნდა მოხ­დეს, ყო­ველ­თვის ვცდი­ლობ დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვი­პო­ვო სი­ცი­ლის მი­ზე­ზი და, ზო­გა­დად, ყვე­ლას ვურ­ჩევ­დი, რომ მხი­ა­რულ ადა­მი­ა­ნებ­თან მეტი დრო გა­ა­ტა­რონ. რაც უნდა გა­მო­ვი­მუ­შა­ოთ ადა­მი­ა­ნებ­მა ჩვენს თავ­ში, უნდა ვი­პო­ვოთ გზა, სა­დაც ჩვე­ნი ნე­გა­ტი­უ­რი ემო­ცი­ე­ბის­გან გავ­თა­ვი­სუფ­ლდე­ბით. შე­სა­ბა­მი­სად, გვექ­ნე­ბა სუფ­თა აურა და უფრო გაგ­ვი­მარ­ტივ­დე­ბა ცხოვ­რე­ბა და ჯან­სა­ღი გო­ნე­ბით უფრო მეტს შევ­ძლებთ.

- გაქვს თუ არა ჰობი, რო­მე­ლიც არ უკავ­შირ­დე­ბა შენს პრო­ფე­სი­ას?

- ჰობი მქონ­და სიმ­ღე­რა, სულ ვმღე­რო­დი, მუ­სი­კა­ლუ­რი გა­ნათ­ლე­ბაც მაქვს, თუმ­ცა, რაც ლე­ვა­ნი გაჩ­ნდა ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში, ავ­ტო­მა­ტუ­რად დავ­კომ­პლექსდი და სულ გან­ვიც­დი ამ ემო­ცი­ურ და­ნაკ­ლისს. ისე გა­მო­ვი­და, რომ მე ლე­ვა­ნი მო­ვიყ­ვა­ნე ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა­ში და ლე­ვა­ნი ცდი­ლობს მამ­ღე­როს და ჩემი ვო­კა­ლი დახ­ვე­წოს. რამ­დენ­ჯერ­მე ვყო­ფილ­ვართ ერ­თად სცე­ნა­ზე, რად­გან მისი მე­ო­რე ალ­ბო­მი­დან სიმ­ღე­რა We are one მე და­მი­წე­რა და მი­სამ­ღერს ჩა­ნა­წერ­შიც ერ­თად ვას­რუ­ლებთ.

- რო­გო­რი წარ­მო­გიდ­გე­ნია შენი იდე­ა­ლუ­რი ცხოვ­რე­ბა?

- იდე­ა­ლურ ცხოვ­რე­ბა­ზე არ ვოც­ნე­ბობ, არ მინ­და ვი­ცო­დე წი­ნას­წარ, რა მე­ლის, ამი­ტომ ძა­ლი­ან მსუ­ბუ­ქად თუ გა­ი­ელ­ვებს მსგავ­სი ფიქ­რე­ბი. და­ნარ­ჩე­ნი ყვე­ლა­ფე­რი, რაც მინ­და მოხ­დეს, ლე­ვან­თან ერ­თად ცხოვ­რე­ბა და ჩვენს საქ­მე­ში გან­ვი­თა­რე­ბაა.

- და­ქორ­წი­ნე­ბას ხომ არ აპი­რებთ ახლო მო­მა­ვალ­ში?

- კი ვა­პი­რებთ. იან­ვრის და­სა­წყის­ში ვგეგ­მავ­დით, თუმ­ცა ვერ ვას­წრებ­დით რა­ღა­ცებს და ერთი კვი­რით გა­დავ­წი­ეთ, რა დრო­საც კო­ვიდ­მა მოგ­ვის­წრო და მე­ო­რე­დაც გა­და­დე­ბა მოგ­ვი­წია. ახლა რო­გორც იტყვი­ან, მე­სა­მე და სა­მარ­თლის დროა! მე­ექ­ვსე წე­ლია ერ­თად ვართ და ძა­ლი­ან უც­ნა­ურ შე­ფა­სე­ბებს ვი­გებთ ხოლ­მე. მა­გა­ლი­თად: "უი რა ამ­ბა­ვია,“ "ამ­დე­ნი ხანი ზოგს ქმა­რი არ ჰყავს", "რა­ტომ წე­ლავთ ამ­დენ ხანს?“ და ა. შ. მე სულ მე­ცი­ნე­ბა ხოლ­მე ასეთ ფრა­ზებ­ზე. როცა ადა­მი­ა­ნი მიყ­ვარს და მინ­და, რომ სულ მას­თან ერ­თად ვიყო, ეს წლე­ბი არა­ფე­რია და, ვფიქ­რობ, ეს შეყ­ვა­რე­ბუ­ლო­ბის პე­რი­ო­დი ყვე­ლას რაც შე­იძ­ლე­ბა დიდ­ხანს უნდა ჰქონ­დეს.

ავ­ტო­რი: თეა ინა­სა­რი­ძე

ფოტო: ვანო გორ­გიშ­ვი­ლი