"დათოს სთხოვენ, რომ მე საქართველოში წავიდე, რადგან არ უნდათ, აქ მოვკვდე" - რას წერს კარინა გრიგორიანი, რომელიც იტალიაშია და მძიმე სენს ებრძვის
კარინა გრიგორიანს საზოგადოება კარგად იცნობს. მისი შვილი ქეითი უკვე მეორე წელია რაც ლეიკემიას ებრძვის. ბავშვს იტალიაში ძვლის ტვინი გადაუნერგეს. კარინა შვილის დონორი უნდა ყოფილიყო, მაგრამ რამდენიმე დღით ადრე ცუდად გახდა და შვილის სამკურნალოდ უცხო ქვეყანაში ჩასულ ქალს მელანომის მეოთხე სტადია დაუდგინდა.
ქეითს ძვლის ტვინი მამამ გადაუნერგა და გოგონა რეაბილიტაციის პერიოდს გადის.
რთულია ახლა კარინას მდგომარეობა, რომელიც ბინადრობის არ ქონის გამო, მკურნალობის კურსს ვერ იტარებს და მისი მდგომარება მძიმდება.. კარინა გრიგორიანი საზოგადოებას დახმარებისთვის მიმართავს.
"საკმაოდ უცნაურ მდგომარეობაში ავღმოჩნდი. დიდი ხანი ვიფიქრე დამეწერა თუ არა ამ ხალხმა ხომ ამდენი კარგი რამე გამიკეთა, მაგრამ ყველაფერს აქვს საზღვარი და არსებობს წითელი ხაზები მითუმეტეს როდესაც ამ წითელ ხაზს ჩემი სიცოცხლე ჰქვია.დავიწყებ იმით, რომ როდესაც იტალიაში ჩამოვედი მპირდებოდნენ აპარტამენტს, თუმცა შემდეგ რაღაცეები შეცვალეს და ავღმოჩნდი იმ სახლში, სადაც ვარ.
ამ სახლში მომცეს ერთი თვე ანუ ერთ თვეში უნდა მომეძებნა სხვა ბინა და წავსულიყავი ცხადია წასასვლელი არ მქონდა და ვერსად ვერ წავიდოდი თან ვერ ვხვდებოდი იქ უამრავი ჩემნაირი გამწარებული ოჯახი იყო და რატომ მაინცდამაინც მე. გარდა ამისა დათო არ შემოუშვეს და ცალკე წავიდა ქართველების ბინაში საცხოვრებლად (როmელშიც ქირას იხდიდა) და თავისი საბუთების მოწესრიგება დაიწყო.
ცხადია ეს იყო დიდი სტრესი ცალკე ბავშვის ამბავი, ცალკე ბინის. უამრავ ადამიანს დავარეკინე და ვათხოვნინე რომ არ გავეყარეთ ქუჩაში. ხანგრძლივი პერიოდის შემდეგ როგორც იქნა დაგვთანხმდნენ. შემდეგ ყველაფერი კარგად მიდიოდა იქამდე სანამ არ აღმოჩნდა რომ მაქვს კიბო 4 სტადიის. ჩემმა ექიმმა მოითხოვა ჩემი საბუთების მოწესრიგება. ეს ყველაფერი კი ვინაიდან ამ სახლში ვცხოვრობთ, ევალება ამ სახლის სოციალურ მუშაკს ვინმე ფრანჩესკოს. ამდენი ხანი ის მუდმივად მხვდებოდა სახლში მეღრიჭებოდა, თუმცა არასოდეს არ დასცდენია ჩემი დოკუმენტაციის გაკეთება.
საავადმყოფოში როდესაც მოვხვდი, ის უკვე ვალდებული იყო გაეკეთებინა პირველადი დახმარება რაც შეეძლო იმ დროისთვის და გააკეთა კიდეც. მე როდესაც გამოვედი საავადმყოფოდან მეც დავიწყე პარალელურად საბუთებზე ზრუნვა თუმცა ე.წ. ფრანჩესკომ დარეკა ჩემს მეგობარ ქართველთან და უთხრა რომ მივენდო. მეც გავჩერდი და მივენდე. მას შემდეგ 6 თვე გავიდა. ყოველ ექიმთან ვიზიტის დროს მთხოვდა ექიმი საბუთების მოწესრიგებას შემდეგ მე ამას სახლში ვიმეორებდი და მეწინააღმდეგებოდნენ ამბობდნენ რომ მე ვერ გავიგე და მე პრობლემები არ შემექმნება მაგის გამო.
ბოლოს კი როდესაც დაავადება დაბრუნდა მივედი ფრანჩესკოსთან და დახმარება ვთხოვე ვუთხარი რომ იქნებ არსებობდეს სხვა გზა გამოსავალი რადგან არ ვარ კარგად და ექიმი მჭირდება. მან კი გამომლანძღა და მითხრა რომ მადლობა ვთქვა რომ მე იტალიაში ოთახი მაქვს საწოლი და მშიერი არ ვარ. მე არ ვიცი რამდენად ნორმალურია ეს პასუხი როდესაც შენს სიცოცხლეს საფრთხე ემუქრება და სოციალურ თანამშრომელს ჭამა სმაზე გადააქვს აქცენტი. ისე მოხდა რომ რამდენიმე დღეში მართლაც ძალიან მძიმედ შევიქმენი წავედი სასწრაფოში გამიწიეს პირველადი დახმარება და გამომიშვეს სახლში. ჩემმა ექიმმა კი თქვა რომ სამწუხაროდ ჰოსპიტალიზაციას ვერ გამიკეთებს რომელიც სასწაფოდ მჭირდება.
ამ დღეებში ადვოკატმა შემომთავაზა დახმარება როგორც აღმოჩნდა იმ საბუთის გაკეთება რომელიც მჭირდება უპრობლემოდ შეიძლება თუმცა უნდა ერთი ორო თვე. იმედია გავძლებ იქამდე. ამასობაში კი სახლში ახალი ტალღა აგორდა რომელშიც დათოს სთხოვენ (მეუღლეს) რომ მე საქართველოში წავიდე რადგან არ უნდათ რომ აქ მოვკვდე თუმცა აქვე მინდა გითხრათ რომ ამ წუთას სიცოცხლისთვის შეუსაბამო ნიშნები არ მაქვს. უკვე ნელნელა გვავიწროვებენ თან ეს ორგანიზაცია არის დიდი ჰუმანური ორგანიზაცია რომელსაც ჩემნაირი მძიმე შემთხვევა ჯერ არ ჰქონია.
გუშინ პიკი იყო რადგან წნევა დამივარდა დათოს შეეშინდა და უთხრა რომ სასწრაფო გამოეძახებინათ საპასუხოდ კი აქ მომუშავე სახელად მილვიასგან მივიღეთ რომ ტერმინზე წამიყვანონ. თავიდან ვერ გავიგეთ რა თქვა ხოლო შემდეგ გავარკვიეთ რომ იქ უკვე მიჰყავთ უიმედოები რომლებიც იქვე ამთავრბენ სიცოცხლეს ანუ იმის ნაცვლად რომ დამეხმარონ მკურნალობაში ასეთ მახეებს გვიგებენ... მე არ მინდა ამ პოსტით გავსვარო ის ადამიანები რომლებიც მთელი ეს პერიოდი გვერდით მედგგნენ და მე მათ დიდ პატივს ვცემ, თუმცა ეს არ მაძლევს იმის უფლებას ჩუმათ ვიყო და არ ვამხილო ის მდგომარეობა რაც ჩემს გარშემო ხდება