"ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვებ­ში“ ყვე­ლა­ზე ვარ­სკვლა­ვი მხატ­ვრუ­ლი სტი­ლით ტან­მო­ვარ­ჯი­შე გახ­და. სა­ლო­მე ფა­ჟა­ვამ ცეკ­ვის ნიჭი ჯერ კი­დევ "რა­ჭუ­ლი“ ცეკ­ვის მე­ლო­დი­ა­ზე და მი­სი­ვე ილე­თე­ბით დად­გმუ­ლი ნომ­რით აჩ­ვე­ნა სა­ზო­გა­დო­ე­ბას, რომ­ლის გუ­ლიც ერ­თბა­შად და­ი­პყრო.

სა­ლო­მე 24 წლი­საა და ამა­სო­ბა­ში ბევ­რი წარ­მა­ტე­ბა მო­უ­ტა­ნა ქვე­ყა­ნას. მის­თვის ყვე­ლა­ზე დიდი გა­მარ­ჯვე­ბა მა­ინც ადა­მი­ა­ნე­ბის "დიდი სიყ­ვა­რუ­ლია“, რა­საც ყველ­გან გრძნობს. ოთხი­ო­დე თვის წინ, სა­ლო­მემ სპორ­ტუ­ლი კა­რი­ე­რის დას­რუ­ლე­ბის შე­სა­ხებ გა­ა­კე­თა გან­ცხა­დე­ბა. ქარ­თვე­ლი სპორ­ტსმე­ნი სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში წერ­და, რომ პრო­ფე­სი­ულ სპორ­ტში მი­სია შეს­რუ­ლე­ბუ­ლია, გა­და­წყვე­ტი­ლი აქვს ძვე­ლი გზა მი­ა­ტო­ვოს და ძა­ლე­ბი სხვა მი­მარ­თუ­ლე­ბით მო­სინ­ჯოს.

"ძველ გზას“ რო­გორც ტან­მო­ვარ­ჯი­შე ისე ტო­ვებს (და ამის მი­ზე­ზებ­საც ხსნის), თო­რემ ამ სპორ­ტი­დან წას­ვლა არც უფიქ­რია. ამ­ბობს, რომ მხატ­ვრულ ტან­ვარ­ჯიშს მი­უ­ძღვნის ცხოვ­რე­ბას, ოღონდ, მწვრთნე­ლის ამ­პლუ­ა­ში. მა­ნამ­დე სი­ა­მოვ­ნე­ბით მი­ი­ღო "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვებ­ში“ შე­თა­ვა­ზე­ბა და პრო­ექ­ტის გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლიც გახ­და.

"ამ პრო­ექ­ტის შემ­დეგ ჩემი ნო­მერ პირ­ვე­ლი ჰობი და სიყ­ვა­რუ­ლი ალ­ბათ ცეკ­ვა იქ­ნე­ბა. რა­ტიც (რატი გა­ჩე­ჩი­ლა­ძე - სა­ლო­მე ფა­ჟა­ვას მე­წყვი­ლე ტე­ლეპ­რო­ექ­ტში - ნ.ფ.) არ მაძ­ლევს გა­სა­ქანს, და­მე­მუქ­რა კი­დეც, კვი­რა­ში ორ­ჯერ ჩემს გაკ­ვე­თი­ლებ­ზე ივლი, თო­რემ ჩვე­ნი მე­გობ­რო­ბა დამ­თავ­რდე­ბაო. მეც დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბით გა­ვაგ­რძე­ლებ ცეკ­ვას. ამ სამ თვე­ში ისე შე­მიყ­ვარ­და ეს საქ­მე...“ - ამ­ბობს სა­ლო­მე, რო­მე­ლიც ინ­ტერ­ვი­უს ჩა­წე­რი­სას კო­ვიდ-19-ს ებ­რძო­და, თუმ­ცა ჩვენ­თან სა­უ­ბარ­ზე მა­ინც არ თქვა უარი, რის­თვი­საც მას უდი­დე­სი მად­ლო­ბა.

• ბავ­შვო­ბა

მოს­კოვ­ში და­ვი­ბა­დე და 11 წლამ­დე იქ ვცხოვ­რობ­დი. ჩემი მშობ­ლე­ბი წარ­მო­შო­ბით ზუგ­დი­დი­დან არი­ან. მოხ­და ისე, რომ მათი იქ მო­უ­წი­ათ გა­დას­ვლა. და­ახ­ლო­ე­ბით 8 წლის ვი­ყა­ვი, როცა ტან­ვარ­ჯიშ­ზე შე­ვე­დი. ძა­ლი­ან აქ­ტი­უ­რი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი და დედ-მა­მამ გა­და­წყვი­ტა, სპორტზე შე­ვეყ­ვა­ნე, ენერ­გია რომ და­მე­ხარ­ჯა. თავ­და­პირ­ვე­ლად ქარ­თულ ცეკ­ვებ­ზე შე­მიყ­ვა­ნეს, სულ რამ­დე­ნი­მე - 3-4 გაკ­ვე­თილს და­ვეს­წა­რი, არ მო­მე­წო­ნა და აღარ მო­მინ­და სი­ა­რუ­ლი. შემ­დეგ, დე­დას მე­გო­ბარ­მა ურ­ჩია, - მხატ­ვრუ­ლი ტან­ვარ­ჯი­ში სცა­დე­თო. საც­დე­ლად წა­მიყ­ვა­ნეს და მოვ­ხვდი თუ არა დარ­ბაზ­ში, მივ­ხვდი, ჩემი რომ იყო, ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა. იქაც მქონ­და გა­მოწ­ვე­ვა, ტან­ვარ­ჯი­შის­თვის დიდი ვი­ყა­ვი - სა­სურ­ვე­ლია 4-5 წლი­დან ვარ­ჯი­ში, მე კი 8 წლის ვხდე­ბო­დი. მი­თხრეს, ერთ კვი­რას მოგ­ცემთ საც­დე­ლად და თუ თავს გა­მო­ი­ჩენ, ჯგუფ­ში დაგ­ტო­ვებთ, თუ არა და, სხვა რა­ღაც აკე­თეო. იმ­დე­ნად მო­მე­წო­ნა, იმ წა­მი­დან შე­მიყ­ვარ­და ტან­ვარ­ჯი­ში, მო­ვინ­დო­მე და მაქ­სი­მა­ლუ­რი გა­ვა­კე­თე, ამიყ­ვა­ნეს კი­დეც ჯგუფ­ში. ჩვე­ნი მწვრთნე­ლი და ხელ­მძღვა­ნე­ლი ირი­ნა ანო­სო­ვა იყო.

• "ასე დავ­რჩი სა­ქარ­თვე­ლო­ში..."

სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩემი დარ­ჩე­ნა აგ­ვის­ტოს ომს და­ემ­თხვა. ყო­ველ წელს, სწავ­ლა როცა მთავ­რდე­ბო­და, არ­და­დე­გებ­ზე სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩა­მოვ­დი­ო­დი და 2008 წელ­საც ასე ჩა­მო­ვე­დი, ბე­ბი­ას­თან ერ­თად ვის­ვე­ნებ­დი. ბე­ბი­ას ჩემი უკან წაყ­ვა­ნის შე­ე­ში­ნა­და და ასე დავ­რჩით სა­ქარ­თვე­ლო­ში. მერე და­ვი­წყეთ ტან­ვარ­ჯი­შის დარ­ბა­ზის ძებ­ნა, დიდი დრო გა­ვი­და, ფორ­მი­დან ამოვ­ვარ­დი და ძა­ლი­ან მინ­დო­და ვარ­ჯი­ში და­მე­წყო. მოხ­და ისე, რომ აქაც ნაკ­რებ­ში ამიყ­ვა­ნეს და უკან აღარ გა­მიშ­ვეს. მეც მო­მე­წო­ნა და დავ­რჩი. თა­ვი­დან მა­ინც გა­მი­ჭირ­და რუ­სე­თი­დან გად­მოს­ვლა, მშობ­ლე­ბის გა­რე­შე ცხოვ­რე­ბა, ახა­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის და­წყე­ბა... რუ­სულ სკო­ლა­ში შე­ვე­დი, ქარ­თუ­ლი არ ვი­ცო­დი. ადრე ვლა­პა­რა­კობ­დი, მაგ­რამ მერე და­მა­ვი­წყდა. თან­და­თან ქარ­თუ­ლიც ვის­წავ­ლე. თბი­ლის­ში ნელი სა­ლა­ძის აკა­დე­მი­ა­ში გა­ვაგ­რძე­ლე ვარ­ჯი­ში, დავ­დი­ო­დი ტურ­ნი­რებ­ზე - ეტაპ-ეტაპ და­ვი­წყე სა­ერ­თა­შო­რი­სო ტურ­ნი­რე­ბით, ამას მოჰ­ყვა მსოფ­ლიო, თუ ევ­რო­პის ჩემ­პი­ო­ნა­ტი და ასე სა­ფე­ხუ­რე­ბით მი­ვაღ­წიე წარ­მა­ტე­ბას...

• "სტი­მულს ადა­მი­ა­ნე­ბის დიდი სიყ­ვა­რუ­ლი მაძ­ლევ­და“

ყვე­ლა­ზე და­სა­მახ­სოვ­რე­ბე­ლი პირ­ვე­ლი წარ­მა­ტე­ბა 2012 წელს იყო, როცა ევ­რო­პის ჩემ­პი­ო­ნატ­ზე ბრინ­ჯა­ოს მე­და­ლი მო­ვი­პო­ვე. ეს დიდი ბიძ­გი იყო ჩემ­თვის. ჩემ­პი­ო­ნა­ტი რუ­სეთ­ში, ნი­ჟ­ნი ნოვ­გო­როდ­ში ჩა­ტარ­და, სა­დაც გუნ­დუ­რი ჩათ­ვლით გა­მოვ­დი­ო­დით მე და 2 გო­გო­ნა - სოფო ფა­რუ­ლა­ვა და გაბ­რი­ე­ლა ხვე­დე­ლი­ძე, ჩვენ ერ­თად მო­ვი­პო­ვეთ ბრინ­ჯა­ოს მე­და­ლი. ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე დიდი სა­ჩუ­ქა­რი და გა­მარ­ჯვე­ბა ის არის, რომ ხალ­ხის­გან მარ­თლა დიდი სიყ­ვა­რუ­ლი და­ვიმ­სა­ხუ­რე, მათ­გან ისეთ სით­ბოს და სიყ­ვა­რულს ვი­ღებ, რომ როცა გა­მო­ვა­ცხა­დე, რომ და­ვას­რუ­ლე კა­რი­ე­რა, ვერ აგიხ­სნით, რამ­დე­ნი ადა­მი­ა­ნი მწერ­და და მთხოვ­და, კი­დევ გა­მეგ­რძე­ლე­ბი­ნა. გულ­შე­მატ­კივ­რის მხარ­და­ჭე­რას სულ ვგრძნობ­დი, თუნ­დაც იმ რთულ პე­რი­ოდ­ში, რო­დე­საც ტრავ­მე­ბი მქონ­და, ვერ გა­მოვ­დი­ო­დი და რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცი­ას გავ­დი­ო­დი. ეს ხალ­ხი მაძ­ლევ­და სტი­მულს და ძა­ლას, რომ მებ­რძო­ლა და ბო­ლომ­დე მივ­სუ­ლი­ყა­ვი.

• "მუდ­მი­ვად ტრავ­მებს ვებ­რძო­დი, და­ვი­ღა­ლე..."

ტან­ვარ­ჯი­ში, ზო­გა­დად, არის ძა­ლი­ან ახალ­გაზ­რდუ­ლი სა­ხე­ო­ბა, იწყებ და ამ­თავ­რებ ადრე, სა­ა­მი­სოდ კონ­კრე­ტუ­ლი ასა­კი არ არ­სე­ბობს, მაგ­რამ ვთვლი, რომ რო­დე­საც პირ­ველ ოლიმ­პი­ურ თა­მა­შებ­ზე გა­მო­ვე­დი რი­ო­ში, ტრავ­მამ ძა­ლი­ან შე­მი­შა­ლა ხელი და ჩემი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი ბო­ლომ­დე ვერ გა­მო­ვავ­ლი­ნე, რე­ა­ლუ­რად ვერ ვაჩ­ვე­ნე ის, რაც შე­მეძ­ლო. მერე ჩემს თავს ვუ­თხა­რი, რომ მე­ო­რე ოლიმ­პი­ა­და­ზე აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა მი­ვი­ღო მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა და ზუს­ტად ის გა­ვა­კე­თო, რაც აქ ვერ გა­ვა­კე­თე-მეთ­ქი. ასეც მოხ­და...

ძა­ლი­ან ბევ­რი ტრავ­მა მქონ­და მი­ღე­ბუ­ლი, მუდ­მი­ვად ტრავ­მებს ვებ­რძო­დი, ბო­ლოს უკვე ძა­ლი­ან და­ვი­ღა­ლე, ერთი ტრავ­მი­დან მე­ო­რე­ზე, მე­ო­რე­დან - მე­სა­მე­ზე გა­დავ­დი­ო­დი და სულ ტკი­ვი­ლის ატა­ნა მი­წევ­და, მუდ­მი­ვად გა­მა­ყუ­ჩებ­ლებს ვხმა­რობ­დი. თავ­და­პირ­ვე­ლად დი­დად არ ვაქ­ცევ­დი ყუ­რა­დღე­ბას, ბევ­რს ვცდი­ლობ­დი, მაგ­რამ უკვე შე­უძ­ლე­ბე­ლი იყო ამის ატა­ნა, მქონ­და სე­რი­ო­ზუ­ლი ტრავ­მე­ბი. მა­ინც მი­მაჩ­ნია, რომ რაც შე­მეძ­ლო გა­მე­კე­თე­ბი­ნა, გა­ვა­კე­თე და ამით ბედ­ნი­ე­რი ვარ. ამა­სო­ბა­ში ბევ­რი მე­და­ლი და­მი­კარ­გავს, არც სა­ხელ­მწი­ფოს­გან ყო­ფი­ლა შე­სა­ბა­მი­სი მხარ­და­ჭე­რა - ასეა თუ ისე, დიდ არე­ნა­ზე როცა გა­დი­ხარ, ამას დიდი ძალა და მხარ­და­ჭე­რა სჭირ­დე­ბა, მარ­ტო შენ ვერ გა­ა­კე­თებ ყვე­ლა­ფერს. მა­ინც ვე­უბ­ნე­ბი ხოლ­მე ჩემს თავს, რომ ალ­ბათ მაქ­სი­მუ­მი გა­ვა­კე­თე, რად­გან ამ­ხე­ლა აუ­დი­ტო­რი­ის სიყ­ვა­რუ­ლი და­ვიმ­სა­ხუ­რე, ეს კი მე­დალ­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია.

მედ­ლებს და ჯილ­დო­ებს რაც ეხე­ბა, ვერ ჩა­მოვ­თვლი, სი­მარ­თლე გი­თხრათ, არას­დროს და­მით­ვლია, ბევ­რია...

• "მა­ინც ტან­ვარ­ჯიშს მი­ვუ­ძღვნი ცხოვ­რე­ბას“

და­ვამ­თავ­რე მწვრთნელ­თა ფა­კულ­ტე­ტი სპორ­ტულ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ისევ და ისევ ჩემი გან­ხრით. 17 წელი და, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ტან­ვარ­ჯიშს და­ვუთ­მე, შე­სა­ბა­მი­სად, ძა­ლი­ან მინ­და, ჩემი ცოდ­ნა და შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი გა­დავ­ცე და გა­ვუ­ზი­ა­რო სხვებს. ყო­ველ­თვის ვეხ­მა­რე­ბო­დი და ახ­ლაც მინ­და ხელი შე­ვუ­წყო ტან­მო­ვარ­ჯი­შე­ე­ბის გან­ვი­თა­რე­ბას. ვიცი, რომ ამ სფე­რო­ში ვიქ­ნე­ბი და მწვრთნე­ლის სტა­ტუ­სით ვიქ­ნე­ბი, თუ სხვა, მა­ინც ტან­ვარ­ჯიშს მი­ვუ­ძღვნი ცხოვ­რე­ბას. ყვე­ლა­ფერს გა­ვა­კე­თებ, რომ ამ სპორ­ტს და­ვეხ­მა­რო. ტან­ვარ­ჯი­ში სა­ქარ­თვე­ლო­ში პო­პუ­ლა­რუ­ლი გახ­და, მაგ­რამ ბევ­რი რა­მაა გა­სა­კე­თე­ბე­ლი და ვი­მე­დოვ­ნებ, რომ შევ­ძლებ ყვე­ლა­ფე­რი ავა­ნა­ზღა­უ­რო, რაც ჩემს დრო­საც არ ყო­ფი­ლა. მინ­და, ამ და მო­მა­ვალ თა­ო­ბას კარ­გი პი­რო­ბე­ბი შე­ვუქ­მნა და გზა გა­ვუკ­ვა­ლო.

• "რა­ტის გა­რე­შე შე­უძ­ლე­ბე­ლი იყო წარ­მა­ტე­ბის მიღ­წე­ვა“

ოლიმ­პი­უ­რი თა­მა­შე­ბის შემ­დეგ "პრა­იმ შო­უ­ში“ გვქონ­და ჩა­წე­რა და რო­დე­საც გა­და­ღე­ბა დას­რულ­და, ნოე სუ­ლა­ბე­რი­ძემ და­მი­რე­კა, მან შე­მომ­თა­ვა­ზა პრო­ექ­ტში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა. რად­გან ყო­ველ­თვის მქონ­და ამის სურ­ვი­ლი, შე­მო­თა­ვა­ზე­ბამ გა­მა­ხა­რა და მეც დავ­თან­ხმდი. ყვე­ლა მე­უბ­ნე­ბა, ტან­ვარ­ჯი­ში ცეკ­ვას­თან ახ­ლო­საა და ამი­ტომ ცეკ­ვავ კარ­გა­დო, რა­საც არ ვე­თან­ხმე­ბი. რა­ტის­თვის (გა­ჩე­ჩი­ლა­ძე) არა ერთხელ მიჩ­ვე­ნე­ბია ჩემი გა­მოს­ვლე­ბი, რო­მე­ლიც არის ვი­თომ ცეკ­ვა, რე­ა­ლუ­რად, კი არ არის. ფი­ზი­კუ­რად კი ხარ მომ­ზა­დე­ბუ­ლი, მაგ­რამ სა­მე­ჯლი­სო ცეკ­ვა სულ სხვა რა­მაა. სხვა­თა შო­რის, ტან­ვარ­ჯი­ში ბევრ რა­მე­ში მიშ­ლი­და ხელს, ჩვენ იმ­დე­ნად და­ჭი­მუ­ლე­ბი ვართ, იმ­დე­ნად სწო­რი დგო­მი გვაქვს, მუხ­ლებ­ში მოხ­რა და მიხვრა-მოხვრა ძა­ლი­ან მი­ჭირ­და. სულ იმას მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, მუხ­ლე­ბი მო­ა­დუ­ნე, გა­და­დი რბი­ლად... ეს მო­მენ­ტე­ბი მქონ­და. რა­ტის გა­რე­შე შე­უძ­ლე­ბე­ლი იყო წარ­მა­ტე­ბის მიღ­წე­ვა. ვი­ტყო­დი, რომ ეს არის ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც ყვე­ლა­ფერ­ში თვალ­და­ხუ­ჭუ­ლი ვენ­დო­ბო­დი, არ ვე­რე­ო­დი თუნ­დაც მუ­სი­კის შერ­ჩე­ვა­ში, რა­საც მე­ტყო­და, ჩეთ­ვის ის იყო მი­სა­ღე­ბი და არა იმი­ტომ, რომ ჩემი პარტნი­ო­რი იყო. რატი პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი და მარ­თლა მრა­ვალ­მხრივ ნი­ჭი­ე­რი ადა­მი­ა­ნია. ჩვე­ნი არა ერთი კომ­პო­ზი­ცია, რაც შთამ­ბეჭ­და­ვი და და­სა­მახ­სოვ­რე­ბე­ლი იყო, რა­ტის დად­გმუ­ლი იყო. აქამ­დე არ მით­ქვამს და ახლა ვი­ტყვი, რომ რა­ტის აქვს უნი­კა­ლუ­რი ხედ­ვა, ეს ჯერ ერთი, ალ­ბათ დი­ნას­ტი­ი­დან მო­დის, მისი უნი­ჭი­ე­რე­სი მშობ­ლე­ბი­დან. რატი ჩემ­თვის უდი­დე­სი შე­ნა­ძე­ნია. მარ­თლა ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ რატი იყო ჩემი მე­წყვი­ლე და მან გა­მი­წია პარტნი­ო­რო­ბა. მის­გან ბევ­რი რამ ვის­წავ­ლე...

• "ყვე­ლა­ზე ძა­ლი­ან ბა­ტო­ნი გო­ჩა­სი მე­ში­ნო­და“

ყვე­ლა ფი­ნა­ლის­ტი ელო­და პირ­ველ ად­გილს. მარ­თლა არ მჯე­რო­და, რომ მე მერ­გო გა­მარ­ჯვბა. ბო­ლოს, როცა სცე­ნა­ზე მე და გიგა დავ­რჩით, რა­ტომ­ღაც მქონ­და იმის გან­ცდა, რომ კონ­კურსს ის იგებ­და და არა - მე. გა­მო­ა­ცხა­დეს და თა­ვი­დან ვერც მივ­ხვდი, რა ხდე­ბო­და, იმ­დე­ნად მო­უ­ლოდ­ნე­ლი იყო, ვე­რაფ­რით და­ვი­ჯე­რე. როცა ყვე­ლა­ფე­რი დას­რულ­და, ერ­თად წა­ვე­დით და აღ­ვნიშ­ნეთ, მერე და­ვი­ჯე­რე, რომ ჩვენ მო­ვი­გეთ, თუმ­ცა ისევ ეი­ფო­რი­ა­ში ვი­ყა­ვი. უბედ­ნი­ე­რე­სი ვარ და მად­ლო­ბა ამ პრო­ექტს, დიდი ემო­ცი­ე­ბი ვიგ­რძე­ნი. მი­უ­ხე­და­ვად დაღ­ლი­სა და რუ­ტი­ნი­სა, ეს იყო უბედ­ნი­ე­რე­სი 3 თვე ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში. სა­ბო­ლოო ჯამ­ში, ეს არის უდი­დე­სი სი­ა­მოვ­ნე­ბა, რო­მე­ლიც მი­ვი­ღე. თა­ვი­დან, სა­ნამ პირ­ვე­ლი ლა­ი­ვი იქ­ნე­ბო­და, ჩემს თავს ვუ­თხა­რი, ეს შე­ჯიბ­რი არ არის, შენ უნდა მი­ი­ღო სი­ა­მოვ­ნე­ბა და მარ­თლაც, ყო­ვე­ლი წამი ჩემ­თვის სა­სი­ა­მოვ­ნო, და­სა­მახ­სოვ­რე­ბე­ლი და ემო­ცი­უ­რი იყო. ჟი­უ­რი­ზეც უნდა ვთქვა... მათი სი­ტყვე­ბი მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა გამ­ყვე­ბა, ეს ყვე­ლა­ფე­რი რა­ღაც არა­ნორ­მა­ლურ ემო­ცი­ას­თან არის და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი. როცა მათ ვუს­მენ­დი, ვერ ვი­ჯე­რებ­დი, რომ ამ ყვე­ლა­ფერს მე მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ. პრო­ექ­ტი სა­ნამ და­ი­წყე­ბო­და, რა­ტის­თვი­საც არა­ერ­თხელ მით­ქვამს, რომ ყვე­ლა­ზე მე­ტად ბა­ტო­ნი გოჩა ჩერ­ტკო­ე­ვის კო­მენ­ტა­რე­ბის მე­ში­ნია-მეთ­ქი, თურ­მე ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნოდ ვცდე­ბო­დი, მისი სი­ტყვე­ბი რა­ღაც ზე­ფან­ტას­ტი­კუ­რი იყო ჩემ­თვის.

• "მო­მა­ვალ­ში კარ­გი ოჯა­ხის შექ­მნა­ზე ვოც­ნე­ბობ“

ამ პრო­ექ­ტის შემ­დეგ ჩემი ნო­მერ პირ­ვე­ლი ჰობი ალ­ბათ ცეკ­ვა იქ­ნე­ბა. რა­ტიც არ მაძ­ლევს გა­სა­ქანს, და­მე­მუქ­რა კი­დეც, კვი­რა­ში ორ­ჯერ ჩემს გაკ­ვე­თი­ლებ­ზე ივლი, თო­რემ ჩვე­ნი მე­გობ­რო­ბა დამ­თავ­რდე­ბაო. მეც დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბით გა­ვაგ­რძე­ლებ ცეკ­ვას. ამ სამ თვე­ში ისე შე­მიყ­ვარ­და ეს საქ­მე, რომ ცეკ­ვას უნდა და­ვუთ­მო დრო. თა­ნაც, იმ­დე­ნად შე­ვეჩ­ვიე ამ ადა­მი­ა­ნებს, არ შე­მიძ­ლია, ხში­რად არ ვნა­ხო ისი­ნი. ცეკ­ვა მომ­ცემს ამის სა­შუ­ა­ლე­ბას და ის იქ­ნე­ბა კი­დევ ერთი მი­ზე­ზი იმი­სა, მათ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა გა­ვაგ­რძე­ლო.

ჯერ კი­დევ ეი­ფო­რი­ა­ში ვარ... არ იცით, რამ­დე­ნი ადა­მი­ა­ნი მი­ლო­ცავს, მინ­და ყვე­ლას სა­თი­თა­ოდ გა­და­ვუ­ხა­დო მად­ლო­ბა, მათ­გან იმ­ხე­ლა სით­ბოს და სიყ­ვა­რულს ვგრძნობ­დი, უყუ­რა­დღე­ბოდ ვერ დავ­ტო­ვებ. სა­მო­მავ­ლო გეგ­მებს რაც შე­ე­ხე­ბა, პირ­ველ რიგ­ში, ჩა­ვერ­თვე­ბი ჩემს ძი­რი­თად საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში - ტან­ვარ­ჯიშ­ში, 3 თვით ამოვ­ვარ­დი ამ რუ­ტი­ნი­დან, რა­საც ძა­ლი­ან ვდარ­დობ­დი. ახლა მაქ­სი­მა­ლუ­რად მივ­ყვე­ბი ჩემს საქ­მეს. ალ­ბათ ყვე­ლა­ფე­რი მალე და­ლაგ­დე­ბა. კონ­კრე­ტუ­ლი ოც­ნე­ბე­ბი არ მაქვს, მაქვს მიზ­ნე­ბი. ზო­გა­დად, ერთი მიზ­ნი­დან მე­ო­რემ­დე მივ­დი­ვარ ხოლ­მე. პი­რადს რაც შე­ე­ხე­ბა, ჯერ­ჯე­რო­ბით არა­ფე­რი ხდე­ბა, არა­ვინ არის ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში. ყვე­ლა­ფერს თა­ვი­სი დრო აქვს და მი­მაჩ­ნია, რომ ქა­ლის უპირ­ვე­ლე­სი მო­ნა­პო­ვა­რი და ბედ­ნი­ე­რე­ბა დე­დო­ბაა. მო­მა­ვალ­ში კარ­გი ოჯა­ხის შექ­მნა­ზე ვოც­ნე­ბობ.

• შე­გახ­სე­ნებთ, სა­ლო­მე ფა­ჟა­ვას 2015 წელს ევ­რო­პულ თა­მა­შებ­ზე მო­პო­ვე­ბუ­ლი აქვს ბრინ­ჯა­ოს მე­და­ლი. 4-ჯერ აქვს და­კა­ვე­ბუ­ლი მე-3 ად­გი­ლი მსოფ­ლიო თა­სის ეტა­პებ­ზეც, ოლიმ­პი­ა­და­ზე კი 2-ჯერ გა­მო­ვი­და: 2016 წელს, რი­ო­ში (მე-14 ად­გი­ლი), წელს კი ტო­კი­ო­ში ( მე-17 ად­გი­ლი)..