"რადგან ალექსანდრეს უბრალო მშობლები ჰყავს, საქართველოში არ აფასებდნენ" - რას ჰყვება ზაზარაშვილის დედა, რომელიც ალექსანდრეს გარდა 4 ნაშვილებ ბავშვს ზრდის
პატარა ბიჭი სოფელ რუისიდან უკვე წლებია, რაც თავისი მიღწევებით სამშობლოს აოცებს. ალექსანდრე ზაზარაშვილის მორიგი წარმატების შესახებ საქართველოში 21 ოქტომბერს გავიგეთ. ბიჭი ამერიკული "ნიჭიერის“ ფინალისტია. ის ოქროს ღილაკით პირდაპირ ფინალში მოხვდა. ფინალური შოუ დღეს, 18 დეკემბერს გაიმართება და მთელი საქართველო უგულშემატკივრებს ალექსანდრეს, რომელმაც უკვე არაერთხელ გვასახელა.
ალექსანდრე ზაზარაშვილი არაერთი კონკურსის გამარჯვებულია, მათ შორის უკრაინული "ვოისი"- ს. მომღერლის დედა გულიკო ეგნატაშვილი ფინალის დღეს AMBEBI.GE-სთან შვილზე და ოჯახზე საუბრობს.
- ქალბატონო გულიკო თქვენი ოჯახის შესახებ მოგვიყევით, როგორი ბიჭია ალექსანდრე, როდის აღმოაჩინეთ მასში მუსიკალური ნიჭი...
- ამჟამად ვცხოვრობ სოფელ რუისში, ჩემს ოთხ შვილობილთან და ჩემს უფროს გოგონა ნაიკოსთან ერთად. ალექსანდრე ჩემი მეორე შვილია, ორი შვილი მყავს, ნაიკო 19 წლის და ალექსანდრე 15 წლის. ალექსანდრე 4 წლის ასაკში მივიყვანე მუსიკაზე თავიდან ხალხური სიმღერების გუნდზე დამყავდა, სადაც სოლოს შესრულებით მღეროდა და ასე გაგრძელდა ბავშვის კარიერა. ალექსანდრე შემდეგ გორში ვოკალის პედაგოგთან ნანა სამხარაძესთან გადავიყვანე, მას ხშირად გაჰყავდა საქართველოში კონკურსებზე, საიდანაც ყოველთვის გრან პრით და პირველი ადგილით ბრუნდებოდა.
- თქვენ გყავთ ოჯახში ნაშვილები შვილები, მათზე მოგვიყევით, როგორ მოხდა, რომ ოჯახმა ერთდროულად ოთხი ბავშვი იშვილეთ?
- დიახ, ოჯახში მყავს ოთხი შვილობილი რომლებიც უკვე 10 წელია ჩემს ოჯახში იზრდებიან, ეს ალექსანდრეს დიდი სურვილი იყო. მონასტერში დავდიოდით და იქ ვნახეთ ერთი ბავშვი, რომელსაც მამაო ზრდიდა, მაშინ გადაწყვიტა ალექსანდრემ, რომ თუ ვინმე ერთ ბავშვს მაინც დასჭირდებოდა დახმარება, ჩვენც დავხმარებოდით. სოციალურ სააგენტოში განცხადება შევიტანეთ, საიდანაც მალევე მოვიდა პასუხი ოთხ დედმამიშვილს დროებით ესაჭიროებოდათ დახმარება და თავშესაფარი. თავიდან დავფიქრდი თუ როგორი რთული იქნებოდა სხვის შვილებზე პასუხისმგებლობის აღება, მაგრამ მე და ალექსანდრემ მათი მდგომარეობა რომ ვნახეთ, დაუფიქრებლად წამოვიყვანეთ და უკვე ათი წელია ვზრდი. ბავშვებს ავადმყოფობის გამო, დედა მალე გარდაეცვალათ. ოთხივე დედას მეძახის, ძალიან გვიყვარს ერთმანეთი, ვერ ვარჩევ საკუთარი შვილების სიყვარულისგან, მე სულ მათ გვერდით ვარ.
- საქართველოში რამდენიმე კონკურსში გამარჯვების შემდეგ, ალექსანდრეს ცხოვრებაში იყო უკრაინული „ვოისი“ და დიდი წარმატება. როგორ ახერხებთ უზრუნველყოთ შვილის სხვადასხვა ქვეყანაში ცხოვრება?
- ალექსანდრეს უკრაინულ „ვოისში“ გამოსვლა ჩემი ერთ-ერთი დიდი სურვილი იყო. მართალია, ოჯახს მაშინ არ გვქონდა საკმარისი შესაძლებლობა, მაგრამ ჩვენ ყველამ ერთიანი ძალებით შევძელით რომ საბავშვო „ვოისის“ შესარჩევ ტურზე გაგვეგზავნა. პირველივე წასვლის შემდეგ დაიწყო ყველაფერი, რამაც ეს უდიდესი გამარჯვება და სიხარული მოგვიტანა.
- ამერიკაში როგორ მოხვდა, ვინ ეხმარება ალექსანდრეს ამერიკული ოცნების ასრულებაში?
- საქართველოში ჩატარდა კონკურსი, სადაც "ნიჭიერ" ბავშვებს ამერიკაში წასაყვანად ეძებდნენ. ალექსანდრემ ვოკალში გაიმარჯვა და აქიდან დაიწყო ალექსანდრეს ამერიკული ცხოვრება და წარმატებები. თავიდან დავით ღვინიანის ფონდმა წაიყვანა, შემდეგ იქ ვოკალისტ შეროლ პორტერთან გააგრძელა ურთიერთობა და ის უდგას გვერდით და ყველანაირად ეხმარება.
- თქვენ ალბათ ვერ ახერხებთ გამგზავრებას...
- მე ჩემი შვილობილების გამო, ვერ ვახერხებ ალექსანდრეს ყოველთვის გავყვე სხვა ქვეყანაში. მის გვერდით ჩემი მეუღლეა. ჩემი შვილობილები ჯერ პატარები არიან და ფიზიკურად არ შეუძლიათ დედის, ჩემს გარეშე ყოფნა და ამიტომ ისევ ჩემი მეუღლე მიდგას გვერდში. შვილების გამო, ერთმანეთისგან შორს გვიწევს ცხოვრება. დღეს ამერიკაში „ნიჭიერის“ ფინალია და ძალიან გვჭირდება ხალხის გვერდში დგომა. მინდა, ყველას ვთხოვო, რომ ამ ლინკზე გადავიდნენ და მხარი დაუჭირონ ალექსანდრეს.
ალექსანდრე საქართველოში ბევრ სატელევიზიო პროექტებში მონაწილეობდა, სადაც არ აძლევდნენ თავის შესაძლებლობების გამოჩენის საშუალებას და ყოველთვის გულს სტკენდნენ.
მახსოვს, ერთხელ ალექსანდრე ერთ-ერთ პროექტიდან რომ დაითხოვეს. იქ მყოფმა ერთმა ადამიანმა უთხრა, შენ ისედაც ისეთი ძლიერი ხარ ყველგან პირველი იქნები, წადი სხვა ქვეყანაში, დააცადე სხვებსაც, მათაც ხომ უნდათ გამარჯვებაო. ძალიან მტკივა გული, იმიტომ რომ ალექსანდრეს ჰყავს უბრალო მშობლები და ყოველთვის ვხედავდი, როგორ აფასებდნენ ბავშვებს მხოლოდ მატერიალური შესაძლებლობებით და არა ნიჭით საქართველოში. სხვა ქვეყანაში კი ასეთი რამ არ ხდება.
ახლა ჩემი შვილი ამერიკაში ჯორჯ ვაშინგტონის სკოლაში სწავლობს. თან საბუთს ელოდება, რომ დროებით ჩემს სანახავად დაბრუნდეს საქართველოში. მომავალში ამერიკაში მოღვაწეობას და ცხოვრებას აპირებს.