ადა­მი­ა­ნებს ხში­რად ჰგო­ნი­ათ, რო­დე­საც აღ­წე­ვენ გარ­კვე­ულ ძლე­ვა­მო­სი­ლე­ბას, ძა­ლა­უფ­ლე­ბას, სა­მეც­ნი­ე­რო თუ ტექ­ნო­ლო­გი­ურ წარ­მა­ტე­ბას, რომ შე­უძ­ლი­ათ ყვე­ლა­ფე­რი, მთე­ლი სამ­ყა­რო მარ­თონ - გვა­ვი­წყდე­ბა, რომ ჩვენ მხო­ლოდ მუ­შა­კე­ბი ვართ, ღმერ­თის მიერ დად­გე­ნი­ლი მუ­შა­კე­ბი, რო­გორც სახ­ლის დრო­ე­ბი­თი მმარ­თვე­ლე­ბი, - ამის შე­სა­ხებ სა­პატ­რი­არ­ქო ტახ­ტის მო­საყ­დრემ, სე­ნა­კი­სა და ჩხო­რო­წყუს მიტ­რო­პო­ლიტ­მა შიომ (მუ­ჯი­რი) საკ­ვი­რაო ქა­და­გე­ბი­სას გა­ნა­ცა­და.

რო­გორც მან აღ­ნიშ­ნა, რაც უნდა დიდ თა­ნამ­დე­ბო­ბას მი­აღ­წი­ოს ადა­მი­ან­მა, სა­ე­როს თუ სა­ეკ­ლე­სი­ოს, არ აქვს მნიშ­ვნე­ლო­ბა, იგი მა­ინც არის მუ­შა­კი, ღვთის­გან დად­გე­ნი­ლი და არა ბა­ტონ-პატ­რო­ნი.

მე­უ­ფე შიომ ქა­და­გე­ბი­სას სა­ხა­რე­ბა­ში წარ­მოდ­გე­ნი­ლი იგა­ვის შე­სა­ხებ ისა­უბ­რა:

“ქრის­ტეს მიერ საყ­ვა­რელ­ნო მა­მა­ნო, ძმა­ნო და დანო, გი­ლო­ცავთ დღე­ვან­დელ დღეს, კვი­რა დღეს და გად­მოგ­ცემთ სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არქ ილია II-ის ლოც­ვა-კურ­თხე­ვას, შეგ­ვე­წი­ოს ჩვენ და მთელ სა­ქარ­თვე­ლოს მისი და­ლოც­ვა.

დღეს წმინ­და სა­ხა­რე­ბა­ში წარ­მოდ­გე­ნი­ლია იგა­ვი ბო­როტ მე­ვე­ნა­ხე­ებ­ზე, რომ­ლე­ბიც აღ­მოჩ­ნდნენ მო­ღა­ლა­ტე­ნი. უფა­ლი იესო ქრის­ტე ამ იგავს ეტყვის ის­რა­ე­ლის მთავ­რებ­სა და მღვდელმთავ­რებს. ყვე­ლა იგავს აქვს ხოლ­მე არა­ერ­თი გან­მარ­ტე­ბის შრე. ამ იგა­ვის გან­მარ­ტე­ბის პირ­ვე­ლი შრე, რა თქმა უნდა, ეს არის ის­რა­ე­ლის ის­ტო­რია, მაგ­რამ ეს არ ეხე­ბა მარ­ტო ებ­რა­ელ ერს, არა­მედ ყვე­ლა ხალ­ხს, სა­ერ­თოდ, კა­ცობ­რი­ო­ბას და ყო­ველ ადა­მი­ანს. ეს არის იგა­ვი ღმერ­თის წი­ნა­შე ჩვენს უმა­დუ­რო­ბა­ზე იმ სიყ­ვა­რუ­ლის, იმ სას­წა­უ­ლე­ბი­სა და სი­კე­თის სა­ნაც­ვლოდ, რო­მელ­თაც უფა­ლი გვი­კე­თებს ჩვენ და გა­უ­კე­თე­ბია ჩვენს გულ­ქვა­ო­ბა­ზე, ჩვენს უგ­რძნობ­ლო­ბა­ზე, ჩვენს უმა­დუ­რო­ბა­ზე, რა­საც ჩვენ ვი­ჩენთ, იმი­ტომ რომ უფრო მე­ტად ვფიქ­რობთ ჩვენს თავ­ზე, ვიდ­რე იმა­ზე, თუ რა უხა­რია, რა სურს ღმერ­თს და კი­დევ უფრო ნაკ­ლე­ბად ვფიქ­რობთ მოყ­ვას­ზე.

ეს მე­ვე­ნა­ხე­ე­ბი უარს ამ­ბო­ბენ, რომ ვე­ნა­ხის პატ­რონს, ბა­ტონს, მფლო­ბელს, და­უბ­რუ­ნონ, მის­ცენ ნა­ყო­ფი. ბა­ტო­ნი აგ­ზავ­ნის თა­ვის მსა­ხუ­რებს, რომ ეს ნა­ყო­ფი წა­მო­ი­ღონ, მაგ­რამ ზო­გი­ერთ მათ­განს სცე­მენ, ზოგს ქვით ჩა­ქო­ლა­ვენ, ზოგს კლა­ვენ. ბო­ლოს ბა­ტო­ნი თა­ვის შვილს, თა­ვის ძეს აგ­ზავ­ნის იმ იმე­დით, რომ შვი­ლის შერ­ცხვე­ბათ, მაგ­რამ მისი შვი­ლის მოკ­ვდი­ნე­ბა­საც გა­და­წყვე­ტენ. აი, ასე­თი იგა­ვია. იგა­ვი იმა­ზეა, რომ ღმერ­თმა შექ­მნა ეს სამ­ყა­რო, „გა­რე­შე­ზღუ­და“ ის; შე­სა­ნიშ­ნა­ვად არის აღ­წე­რი­ლი, რომ ზღუ­დე შე­მო­ავ­ლო, საწ­ნა­ხე­ლიც გა­ამ­ზა­და იქ. ეს ზღუ­დე არის უფ­ლის გან­გე­ბუ­ლე­ბა, მისი მფარ­ვე­ლო­ბა, მისი მმარ­თვე­ლო­ბა. უფალ­მა ეს სამ­ყა­რო იმის­თვის შექ­მნა, რომ ის იყოს სა­მე­ფო სიყ­ვა­რუ­ლი­სა, სა­მე­ფო სი­ხა­რუ­ლი­სა, ურ­თი­ერ­თო­ბი­სა და რწმე­ნი­სა, მაგ­რამ ჩვენ ვი­ცით, რას და­ამ­სგავ­სეს ადა­მი­ა­ნებ­მა ის. შე­იძ­ლე­ბა ჩვენს თავ­საც მი­ვა­წე­როთ ეს, რას და­ვამ­სგავ­სეთ აი, ეს კე­თი­ლი ვე­ნა­ხი, უფ­ლის მიერ ბო­ძე­ბუ­ლი სამ­ყა­რო რას და­ემ­სგავ­სა დღეს. ეს არის ად­გი­ლი, სა­დაც სი­ცო­ცხლე უკვე სა­ხი­ფა­თო და სა­ში­ში გახ­და. იღ­ვრე­ბა სის­ხლი და ად­გი­ლი აქვს ისეთ საქ­ცი­ე­ლებს, ისეთ სი­სას­ტი­კეს, ისეთ არა­ა­და­მი­ა­ნო­ბას. აი, ამ ყვე­ლა­ფერ­ზე მოგ­ვი­თხრობს ეს იგა­ვი, რომ სა­უ­კუ­ნე­ე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში უფა­ლი აგ­ზავ­ნი­და თა­ვის მო­ცი­ქუ­ლებს, წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლებს, პატ­რი­არ­ქებს, იო­ა­ნე ნათ­ლის­მცე­მელს, წმინ­და მა­მებს და სხვებს, ისი­ნი გვახ­სე­ნებ­დნენ, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი სიყ­ვა­რუ­ლის­თვის არის შექ­მნი­ლი, მაგ­რამ ზუს­ტად, რო­გორც იგავ­შია, ზოგი სცე­მეს, ზოგი ქვით ჩა­ქო­ლეს, ზოგს არ და­უ­ჯე­რეს, ზოგი მოკ­ლეს. ისევ ვი­მე­ო­რებ, ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩვენს თავ­საც უნდა მი­ვა­წე­როთ, იმი­ტომ რომ აქ არ არის მხო­ლოდ ებ­რა­ე­ლებ­ზე სა­უ­ბა­რი, არა­მედ ყვე­ლა­ფე­რი, რაც მო­ცე­მუ­ლი გვაქვს ამ ცხოვ­რე­ბა­ში, ეს იქ­ნე­ბა მსოფ­ლიო მას­შტა­ბით თუ ერის მას­შტა­ბით, ჩვე­ნი პი­რა­დუ­ლი მას­შტა­ბით, ეს ყვე­ლა­ფე­რი ამას ეხე­ბა; ჩვე­ნი ოჯა­ხიც, ჩვე­ნი შვი­ლე­ბიც, ჩვე­ნი ინ­ტე­ლექ­ტიც, გო­ნე­ბაც, სუ­ლიც, გუ­ლიც, ყვე­ლა­ფე­რი ეს არის ის ვე­ნა­ხი, რო­მე­ლიც უფალ­მა გვი­ბო­ძა და რომ­ლის ნა­ყოფ­საც ელო­დე­ბა ჩვენ­გან.

რით ვპა­სუ­ხობთ ჩვენ? განა მად­ლი­ე­რე­ბით ვპა­სუ­ხობთ? შე­იძ­ლე­ბა ზოგ­ჯერ სი­ტყვი­ე­რად რა­ღაც წა­მოგ­ვცდეს და ამით შე­მო­ვი­ფარ­გლე­ბით ხოლ­მე, იმი­ტომ, რომ, ვი­მე­ო­რებ, ადა­მი­ა­ნი უმე­ტე­სად ფიქ­რობს იმა­ზე, რომ თვი­თონ და­ად­გი­ნოს, რა არის კარ­გი და რა არის ცუდი, რა არის კე­თი­ლი და რა არის ბო­რო­ტი, რა არის მი­სა­ღე­ბი და რა - არა, და არა ის, რა­საც მი­იჩ­ნევს ასე­თად ღმერ­თი.

შემ­დეგ უფა­ლი იესო ქრის­ტე ჰკი­თხავს თა­ვის მსე­ნე­ლებს, რო­გორ ფიქ­რობთ, რას უზამს ეს ვე­ნა­ხის პატ­რო­ნი ამ ბო­როტ მე­ვე­ნა­ხე­ებს ამ ყვე­ლაფ­რის გა­მოო. ისი­ნი პა­სუ­ხო­ბენ: „ბო­როტ­ნი იგი ბო­რო­ტად წარ­წყმი­დენ“, ანუ სიკ­ვდი­ლით დას­ჯის, და­ხო­ცავს მათ, ვე­ნახს კი წა­არ­თმევს და მის­ცემს სხვა მე­ვე­ნა­ხე­ებ­სო. შემ­დეგ თა­ვად უფა­ლი იესო ქრის­ტე გან­მარ­ტავს და ამ­ბობს ცნო­ბილ სი­ტყვებს: „ლოდი, რო­მელ შე­უ­რა­ცხყ­ვეს მა­შე­ნე­ბელ­თა, ესე იქ­მნა თავ კი­დე­თა“. ანუ ქვა­კუ­თხედ ლო­დად იქ­მნა. თქვენ იცით, რას ნიშ­ნავს ქვა­კუ­თხე­დი ლოდი. ეს არის ლოდი, კედ­ლებს რომ აერ­თი­ა­ნებს სა­ძირ­კველ­ში, აი, ეს არის თავ­კი­დუ­რი ლოდი. „ლოდი, რო­მელ შე­უ­რა­ცხყ­ვეს მა­შე­ნე­ბელ­თა, ესე იქ­მნა თავ კი­დე­თა, უფ­ლი­სა მიერ იყო ესე და არს საკ­ვირ­ველ წი­ნა­შე თვალ­თა ჩუ­ენ­თა“.

უფა­ლი ასე­ვე ამ­ბობს, რომ ვინც ამ ლოდ­ზე და­ე­ცე­მა, ის და­იმ­ტვრე­ვა, ხოლო ვი­საც ეს ლოდი და­ე­ცე­მა, ის და­ი­ღუ­პე­ბაო. თა­ვად უფა­ლი გან­მარ­ტავს ამ იგავს. ვის გუ­ლის­ხმობს ამ ლოდ­ში? - ამ ვე­ნა­ხის პატ­რონს. ვინ არის ვე­ნა­ხის პატ­რო­ნი? - თა­ვად უფა­ლი იესო ქრის­ტე, თა­ვის თავს გუ­ლის­ხმობს, რომ ვინც ამ ლოდს და­ე­ჯა­ხე­ბა, ის და­იმ­სხვრე­ვა, ვი­საც ეს და­ე­ცე­მა, ის და­ი­ღუ­პე­ბაო. იმი­ტომ, რომ ადა­მი­ა­ნებს ხში­რად ჰგო­ნი­ათ, რო­დე­საც აღ­წე­ვენ გარ­კვე­ულ ძლე­ვა­მო­სი­ლე­ბას, ძა­ლა­უფ­ლე­ბას, სა­მეც­ნი­ე­რო თუ ტექ­ნო­ლო­გი­ურ წარ­მა­ტე­ბას, რომ შე­უძ­ლი­ათ, ყვე­ლა­ფე­რი, მთე­ლი სამ­ყა­რო მარ­თონ. ჩვენც ასე ვფიქ­რობთ, რომ ჩვე­ნია ყვე­ლა­ფე­რი, ჩვენ ვფლობთ, ჩვენ ვართ ბა­ტონ-პა­რონ­ნი და გვა­ვი­წყდე­ბა, რომ ჩვენ მხო­ლოდ მუ­შა­კე­ბი ვართ, ღმერ­თის მიერ დად­გე­ნი­ლი მუ­შა­კე­ბი, რო­გორც სახ­ლის დრო­ე­ბი­თი მმარ­თვე­ლე­ბი. რაც უნდა დიდ თა­ნამ­დე­ბო­ბას მი­აღ­წი­ოს ადა­მი­ან­მა, სა­ე­როს თუ სა­ეკ­ლე­სი­ოს, არ აქვს მნიშ­ვნე­ლო­ბა, იგი მა­ინც არის მუ­შა­კი, ღვთის­გან დად­გე­ნი­ლი და არა ბა­ტონ-პატ­რო­ნი.

და ის წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლე­ბი, ის წარ­გზავ­ნი­ლე­ბი, რომ­ლებ­ზეც სა­უბ­რობს დღეს უფა­ლი, ამას გვახ­სე­ნებ­დნენ, რომ შენ არ ხარ ბო­ტო­ნი ამ ყვე­ლაფ­რი­სა, ეს უნდა გახ­სოვ­დეს. ამი­ტო­მაც ხო­ცავ­დნენ მათ და დღე­საც ვხე­დავთ, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი გრძელ­დე­ბა. თუ ადა­მი­ა­ნი ამას გა­აც­ნო­ბი­ე­რებს, რა­ო­დენ დიდი ღირ­სე­ბაა, რო­დე­საც შენ ხარ არა უბ­რა­ლოდ მუ­შა­კი, არა­მედ თა­ნა­მუ­შა­კად გხდის ღმერ­თი თა­ვის შე­სა­ნიშ­ნავ ვე­ნახ­ში, როცა ჩვენ ამას გა­ვაც­ნო­ბი­ე­რებთ, მა­შინ უკვე ვაც­ნო­ბი­ე­რებთ პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას ღვთი­სა და ადა­მი­ა­ნე­ბის წი­ნა­შე. ასეთ შემ­თხვე­ვა­ში მრა­ვა­ლი პრობ­ლე­მა, რომ­ლე­ბიც მსოფ­ლი­ოს წი­ნა­შე დგას, რომ­ლე­ბიც თუნ­დაც ჩვე­ნი ერის წი­ნა­შე დგას და რო­გორც სიმ­სივ­ნე, ისეა მო­დე­ბუ­ლი, - ეს ყვე­ლა­ფე­რი მოგ­ვარ­დე­ბა. თუ ამ აზ­როვ­ნე­ბას შე­ვიც­ვლით ჩვენ, ისე­ვე რო­გორც ეს ნათ­ქვა­მია დღეს წა­კი­თხულ სა­ხა­რე­ბა­ში.

აი, ამა­ზე გვა­ფიქ­რებს, ძვირ­ფა­სო ძმე­ბო და დებო, დღეს უფა­ლი იესო ქრის­ტე თა­ვი­სი სა­ხა­რე­ბით და ჩვენ უნდა დავ­სვათ ეს შე­კი­თხვე­ბი: მე ხომ არ ვარ ის ბო­რო­ტი მე­ვე­ნა­ხე, მეც ხომ არ ვარ ის ადა­მი­ა­ნი, ვის ცხოვ­რე­ბა­შიც შე­მო­დის იესო ქრის­ტე, რომ მომ­თხო­ვოს ამ ვე­ნა­ხის ნა­ყო­ფი, რო­გორც კე­თი­ლი ღვი­ნო? გახ­სოვთ, უფა­ლი თა­ვად ამ­ბობს სა­კუ­თარ თავ­ზე: „მე ვარ ვე­ნა­ხი ჭეშ­მა­რი­ტი“. ვე­ნახს ადა­რებს თავს, ჩვენ კი უარს ვე­უბ­ნე­ბით: არა, წადი ჩვენ­გან, ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბი­დან. ვი­შო­რებთ, უარს ვე­უბ­ნე­ბით მას.

აი, ეს კი­თხვა უნდა დავ­სვათ დღეს და ასე­ვე შემ­დე­გი შე­კი­თხვა: სად არს ჩვე­ნი მად­ლი­ე­რე­ბა ღვთის მი­მართ? გა­მოვ­ხა­ტავ, ვავ­ლენ მე ამ მად­ლი­ე­რე­ბას? მხო­ლოდ სი­ტყვით ვავ­ლენ, თუ ჩემი საქ­მი­თაც და ჩემი ცხოვ­რე­ბი­თაც, ვავ­ლენ თუ არა მე ამ მად­ლი­ე­რე­ბას?

ამ­რი­გად, ძვირ­ფა­სო ძმე­ბო და დებო, დღეს ჩვენ შე­იძ­ლე­ბა ახ­ლი­დან და­ვი­წყოთ ცხოვ­რე­ბა, რო­გორც ყო­ველ­თვის; მო­ვი­ნა­ნი­ოთ, ვცა­დოთ, ახ­ლი­დან და­ვი­წყოთ ცხოვ­რე­ბა, რომ ასე­თი კე­თი­ლი მე­ვე­ნა­ხე­ე­ბი გავ­ხდეთ და გა­მო­ვავ­ლი­ნოთ ჩვე­ნი მად­ლი­ე­რე­ბა. რას ნიშ­ნავს მად­ლი­ე­რე­ბა? ეს ნიშ­ნავს, რომ სი­ხა­რუ­ლი მი­ა­ნი­ჭო ღმერ­თს, გა­ა­ხა­რო შენი ქცე­ვით, შენი აზ­როვ­ნე­ბით, შენი ცხოვ­რე­ბით და ასე­ვე გა­ა­ხა­რო მოყ­ვა­სი და გა­მო­ვი­ღოთ კე­თი­ლი ნა­ყო­ფი იმის­გან, რაც დღეს სა­ხა­რე­ბა­ში მო­ვის­მი­ნეთ უფა­ლი ჩვე­ნი იესო ქრის­ტეს მიერ, რომ­ლი­სა არს დი­დე­ბა, პა­ტი­ვი და თაყ­ვა­ნის­ცე­მა უკუ­ნი­სამ­დე, ამინ”, - გა­ნა­ცხა­და მე­უ­ფე შიომ.