რამ­დე­ნი­მე დღის წინ, სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ყვი­თელ სა­დღე­სას­წა­უ­ლო კა­ბა­ში გა­მო­წყო­ბი­ლი, ყვა­ვი­ლე­ბის გვირ­გვი­ნით დამ­შვნე­ბუ­ლი გო­გო­ნას ფო­ტო­ე­ბი გა­მოჩ­ნდა. ეს 32 წლის მეგი თე­დე­ე­ვია, რო­მე­ლიც უმ­ძი­მეს და­ა­ვა­დე­ბას წე­ლი­წად­ზე მე­ტია დიდი პო­ზი­ტი­ვით და სი­ცო­ცხლის სიყ­ვა­რუ­ლით ებ­რძვის. მე­გიმ ერთი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ყო­ვე­ლი ქი­მი­ო­თე­რა­პია სა­ზე­ი­მო მოვ­ლე­ნად აქ­ცია, ეს მისი "ბოლო ზა­რია"- ანუ ქი­მი­ო­თე­რა­პი­ის ბოლო დღე.​ თა­ვის ის­ტო­რი­ა­სა და გა­მოც­დი­ლე­ბას მეგი AMBEBI.GE-ს უზა­ი­რებს:

- ჩემი ის­ტო­რია შარ­შან 8 ივ­ნისს და­ი­წყო. მკერ­დზე, მარ­ცხე­ნა მხა­რეს სი­მაგ­რე ვიგ­რძე­ნი, ვთქვი, ცუდი არა­ფე­რი იქ­ნე­ბა - მეთ­ქი, თუმ­ცა მა­ინც წა­ვე­დი ექიმ­თან, თან მარ­ტო. იმ დღეს­ვე გა­ვი­გე დი­აგ­ნო­ზი - მარ­ცხე­ნა ძუ­ძუს ავ­თვი­სე­ბი­ა­ნი კარ­ცი­ნო­მა... ცუდ­ზე ფიქ­რით ისე ამე­რია გო­ნე­ბა, რომ ვე­ღარ ვაზ­როვ­ნებ­დი, ისე­თი უსუ­სუ­რო­ბის გან­ცდა მქონ­და დავბლო­კე კი­დეც ეგ თემა... მარ­ტო რომ ვი­ყა­ვი, უთ­ქმე­ლო­ბა­მაც გა­მა­გი­ჟა და და­ვუ­რე­კე მე­გობ­რებს, რომ­ლე­ბიც იმ წამ­სვე მო­ვიდ­ნენ კლი­ნი­კა­ში. ვდარ­დობ­დი რო­გორ მეთ­ქვა შინ, რა რე­აქ­ცია ექ­ნე­ბო­და დე­დას, შვი­ლებს... ეს იყო სა­ში­ნე­ლე­ბა… მე­გო­ნა, რომ ცხოვ­რე­ბა დას­რულ­და. ალ­ბათ ყვე­ლას წა­მით მა­ინც დაგ­ვიშ­ვია, რომ შე­იძ­ლე­ბა ჯან­მრთე­ლო­ბის პრობ­ლე­მა შეგ­ვექ­მნას და გავ­ხდეთ ავად, თუმ­ცა, ფაქ­ტის წი­ნა­შე რომ დავ­დე­ქი ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც თავი აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ჯან­მრთე­ლი მე­გო­ნა და და­მის­ვეს დი­აგ­ნო­ზი, ყვე­ლა­ფე­რი შე­იც­ვა­ლა, მთე­ლი სამ­ყა­რო, თით­ქოს რა­ღაც აფეთ­ქდა, უფსკრუ­ლი გაჩ­ნდა, იმ­ხე­ლა ცვლი­ლე­ბა მოხ­და ჩემს ში­ნა­გან სამ­ყა­რო­ში, მას შემ­დეგ შე­მეც­ვა­ლა და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბე­ბი, შე­მეც­ვა­ლაა შეგ­რძნე­ბე­ბი, აღ­ქმე­ბი, სხვა­ნა­ი­რად ვუ­ყუ­რებ, ვგრძნობ, ვირ­გებ და ვი­ღებ ყვე­ლა­ფერს.

დი­აგ­ნო­ზის გა­გე­ბის პირ­ველ წუ­თებ­ში ძა­ლი­ან შე­მე­შინ­და, წამ­ში იმ­დე­ნი ცუდი რამ გა­ვი­ფიქ­რე, მე­გო­ნა, ეს და­სას­რუ­ლი იყო. გა­მი­ჭირ­და ამ ყვე­ლაფ­რის გა­აზ­რე­ბა და დრო დამ­ჭირ­და, რომ მე­მოქ­მე­და. 8 ივ­ნისს და­მის­ვეს დი­აგ­ნო­ზი, ცხრა­ში კი ჩემი უმ­ცრო­სი შვი­ლის, მაქ­სი­მეს და­ბა­დე­ბის დღე იყო. შინ რომ მი­ვე­დი, ვთქვი: ტორ­ტიც გვექ­ნე­ბა, და­ბა­დე­ბის დღეც, მაგ­რამ მე შინ ასე­თი დი­აგ­ნო­ზით დავ­ბრუნ­დი-მეთ­ქი. დე­დის­თვის თქმა ძა­ლი­ან გა­მი­ჭირ­და.

ბედ­ნი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი ვარ. დედა ძა­ლი­ან მამ­ხნე­ვებ­და, ერთი წა­მით არ უჩ­ვე­ნე­ბია, რომ ეში­ნო­და, პი­რი­ქით, დღემ­დე სა­ი­მე­დოდ მიდ­გას გვერ­დით, ძა­ლი­ან ყო­ჩა­ღია და ჩემ­თვის ნამ­დვი­ლი გმი­რია. იმის გა­ფიქ­რე­ბაც კი მა­ში­ნებს, დე­დის­თვის შვი­ლის ავად­მყო­ფო­ბის დი­აგ­ნო­ზი რამ­დე­ნად რთუ­ლი მი­სა­ღე­ბი იქ­ნე­ბა.

შვი­ლებ­ზე უფრო პო­ზი­ტი­უ­რი გულ­შე­მატ­კი­ვა­რი ვინ უნდა მყავ­დეს, ისე და­მეხ­მარ­ნენ თა­ვი­ან­თი გან­წყო­ბით... სი­ტყვე­ბი არ მყოფ­ნის, იმ­დე­ნად მა­გა­რი გუნ­დი ვართ. მჭირ­დე­ბო­და ცნო­ბი­ე­რე­ბის ამაღ­ლე­ბა და და­ა­ვა­დე­ბა­ზე რაც შე­იძ­ლე­ბა მეტი სა­ჭი­რო ინ­ფორ­მა­ცი­ის მი­ღე­ბა. მივ­მარ­თე ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის "ევ­რო­პა დონა ჯორ­ჯია" პრე­ზი­დენტ ანა მა­ზა­ნიშ­ვილს. ეს არის ონ­კო­პა­ცი­ენ­ტე­ბის ფსი­ქო-სო­ცი­ა­ლუ­რი დახ­მა­რე­ბის­თვის შექ­მნი­ლი ორ­გა­ნი­ზა­ცია და სა­ჭი­რო დროს, სა­ჭი­რო ად­გი­ლას აღ­მოვ­ჩნდი, რად­გან სწო­რედ აქე­დან და­ვი­წყე ასე შე­მარ­თე­ბით კი­ბოს წი­ნა­აღ­მდეგ ბრძო­ლა. ყვე­ლა­ზე სან­დო ექი­მებს ვან­დე თავი. დე­კემ­ბერ­ში გა­ვი­კე­თე ოპე­რა­ცია, შემ­დეგ და­ვი­წყე ქი­მი­ო­თე­რა­პია, რი­სიც დი­აგ­ნოზ­ზე მე­ტად ამის მე­ში­ნო­და და ამ პრო­ცე­სებ­ში ჩარ­თულ­მა, სა­კუ­თარ თავ­ში უფრო მეტი ძალა აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, ვიდ­რე წარ­მო­მედ­გი­ნა. არც ერთი წუ­თით არ მოვ­დუ­ნე­ბულ­ვარ, პი­რი­ქით, მე­ტად აქ­ტი­უ­რი გავ­ხდი და არც არის გა­საკ­ვი­რი, როცა სა­მიზ­ნე არის - სი­ცო­ცხლე და ჯან­მრთე­ლო­ბა.

- ყვე­ლა­ზე მე­ტად რამ გა­გაძ­ლი­ე­რა?

- კი­ბოს ცუდი არა­ფე­რი მო­უ­ტა­ნია ჩემ­თვის, თუმ­ცა ამ ბრძო­ლა­ში უპი­რა­ტე­სო­ბა ჩე­მია, მე უნდა მო­ვი­გო. ეს და­ა­ვა­დე­ბა სა­ჩე­მოდ გა­მო­ვი­ყე­ნე, რად­გან მხო­ლოდ ის რა­ღა­ცე­ბი და­ვი­ტო­ვე, რა­მაც გა­მიმ­რა­ვალ­ფე­როვ­ნა ცხოვ­რე­ბა, მეტ რა­მე­ზე და­მა­ფიქ­რა და ჩემს ში­ნა­გან სამ­ყა­რო­ში სე­რი­ო­ზუ­ლი გა­და­ფა­სე­ბე­ბის პრო­ცე­სი და­ი­წყო. რომ ვფიქ­რობ, რა მაძ­ლი­ე­რებ­და პირ­ვე­ლი­ვე წა­მი­დან აქამ­დე, პა­სუ­ხი ცხა­დია - სი­ცო­ცხლის სიყ­ვა­რუ­ლი. წინ კი­დევ ბევ­რი ეტა­პია, თუმ­ცა არ მე­ში­ნია და მით უმე­ტეს არ ვნერ­ვი­უ­ლობ, რად­გან მჯე­რა, რომ სწო­რი მკურ­ნა­ლო­ბით და გან­წყო­ბით მე გა­ვი­მარ­ჯვებ.

ორი შვი­ლის დედა ვარ, ეს ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი მიღ­წე­ვაა ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში. ოჯა­ხუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა რთუ­ლი მაქვს, იმი­ტომ რომ ექ­ვსი წლის წინ, 26 წლის ასაკ­ში დავ­ქვრივ­დი. სამ­წუ­ხა­როდ, მე არ ვარ პირ­ვე­ლი ადა­მი­ა­ნი ჩვენს ოჯახ­ში, ვინც რთულ დი­აგ­ნოზს ებ­რძვის. ჰიდ­რო­ცე­ფა­ლი­ის დი­აგ­ნო­ზით გარ­და­მეც­ვა­ლა მე­უღ­ლე. ამი­ტომ კი­დევ უფრო მეტი შე­მარ­თე­ბით, სა­კუ­თარ თავ­ში ის ძა­ლე­ბი აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რა­მაც სი­ცო­ცხლის სურ­ვი­ლი გა­მიმ­ძაფ­რა. რო­დე­საც დი­აგ­ნო­ზი და­უს­ვეს, უმ­ცრო­სი შვი­ლი - მაქ­სი­მე სამი თვი­საც კი არ იყო და ორ ბავ­შვთან ერ­თად, სამი თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში ყო­ველ­დღე სა­ა­ვად­მყო­ფოს კარ­თან ვი­დე­ქი... რთუ­ლი იყო... მისი ავად­მყო­ფო­ბა, სამ­წუ­ხა­როდ, ვერ და­ვა­მარ­ცხეთ... ამ დარ­დთან და ტკი­ვილ­თან ერ­თად, მას მერე ყო­ვე­ლი დღე მეტი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა, სა­ფიქ­რა­ლი, საზ­რუ­ნა­ვი და მო­ვა­ლე­ო­ბე­ბი და­მე­კის­რა, 5 წლის შემ­დეგ მეც აღ­მოვ­ჩნდი სი­ცო­ცხლის­თვის ბრძო­ლის ველ­ზე.

- ბოლო ქი­მი­ო­თე­რა­პია, ისე აღ­ნიშ­ნე, რო­გორც დღე­სას­წა­უ­ლი...

- ქი­მი­ის ოთახ­ში პირ­ვე­ლად რომ შე­ვე­დი, ძილი მო­მე­რია და თვალს არ ვხუ­ჭავ­დი, რომ არ­ცერ­თი შეგ­რძნე­ბა არ გა­მომ­რჩე­ნო­და, მას მერე და­ვი­წყე უშუ­ა­ლოდ გა­დას­ხმის დროს ვი­დე­ო­ე­ბის ჩა­წე­რა და ჩემი გულ­შე­მატ­კივ­რე­ბის­თვის ამის გა­ზი­ა­რე­ბა, თუმ­ცა აღ­მოჩ­ნდა რომ უც­ნო­ბი ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვი­საც ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო გახ­და ეს პრო­ცე­სი, ისეთ მხარ­და­ჭე­რას და სიყ­ვა­რულს ვი­ღებ­დი, რომ თი­თო­ე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნიც დამ­სა­ხუ­რე­ბაა ჩემი ქი­მი­ო­თე­რა­პია ასეთ მრა­ვალ­ფე­რო­ვან და პო­ზი­ტი­ურ პრო­ცე­სად იქცა. ქი­მი­ო­თე­რა­პი­ის კურ­სი ნა­ხე­ვა­რი წელი გაგ­რძელ­და. და­ვი­წყეთ 21 -დღი­ა­ნი შუ­ა­ლე­დით და შემ­დეგ გა­და­ვე­დით ყო­ველკ­ვი­რე­ულ გა­დას­ხმა­ზე. ამ ნა­ხე­ვა­რი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში კა­ლენ­დარ­ში თუკი რა­მეს ვი­ნიშ­ნავ­დი, ეს იყო ანა­ლი­ზის, კვლე­ვის და გა­დას­ხმის თა­რი­ღე­ბი, ვერ ვი­ტყვი, რომ არ იყო დამ­ღლე­ლი, მაგ­რამ სა­კურ­ნებ­ლად ვჯდე­ბო­დი ყო­ველ ჯერ­ზე გა­დას­ხმა­ზე და მინ­დო­და, რომ ყვე­ლა სხვა ქი­მი­ის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, ბოლო მე­ტად გა­მორ­ჩე­უ­ლი ყო­ფი­ლი­ყო. გა­მიჩ­ნდა იდეა, რომ ეს იქ­ნე­ბო­და "ბოლო ზარი" თეთ­რი პე­რან­გით და მას­ზე და­წე­რი­ლი ფე­რა­დი სურ­ვი­ლე­ბით. მად­ლო­ბა მინ­და გა­და­ვუ­ხა­დო ფრი­დონ თო­დუ­ას სა­მე­დი­ცი­ნო ცენ­ტრს, რად­გან ამის სა­შუ­ა­ლე­ბა მო­მე­ცა და მე­ტიც, ყვე­ლამ მი­ი­ღო მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა, რომ ეს დღე ჩემ­თვის ნამ­დვილ დღე­სას­წა­უ­ლად ექ­ცი­ათ.

მო­დი­ოდ­ნენ ყვა­ვი­ლე­ბით, ბუშ­ტე­ბით, მი­ლო­ცავ­დნენ ამ ეტა­პის დას­რუ­ლე­ბას. ყვი­თელ­მა კა­ბამ, რო­მე­ლიც გა­დას­ხმის მერე ჩა­ვიც­ვი, ძა­ლი­ან გა­მა­ბედ­ნი­ე­რა და დღე­სას­წა­უ­ლის გან­წყო­ბა შე­მიქ­მნა. ეს კაბა ნუცა ბუ­ზა­ლა­ძის კლი­პის­თვის შექ­მნა ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა ლაშა ჯო­ხა­ძემ და ორი­ვეს ძა­ლი­ან დიდი მად­ლო­ბა, რომ ჩემ­თვის სა­ზე­ი­მო დღე ამ კა­ბით ვი­დღე­სას­წა­უ­ლე.

- ქი­მი­ო­თე­რა­პი­ის შემ­დეგ და­წყე­ბულ თმის ცვე­ნას ძა­ლი­ან მტკივ­ნე­უ­ლად იღე­ბენ, შენ თით­ქოს მო­ირ­გე ეს სტი­ლი...

- ბევ­რი პა­ცი­ენ­ტის ტკი­ვი­ლია ქი­მი­ო­თე­რა­პი­ის შემ­დეგ თმის ცვე­ნა. ეს იწყე­ბა პირ­ვე­ლი გა­დას­ხმი­დან ორ კვი­რა­ში და მახ­სოვს, რო­გორ ვუფრ­თხილ­დე­ბო­დი ყო­ველ ღერს. თუმ­ცა, სი­ცო­ცხლის­თვის მსხვერ­პლად თმის გა­ღე­ბას გან­წყო­ბას ვერ გა­ვა­ფუ­ჭე­ბი­ნებ­დი და ამი­ტომ ბევ­რი არ მი­ნერ­ვი­უ­ლა. პი­რი­ქით, ასე უფრო მი­ვი­ღე და მო­მე­წო­ნა სა­კუ­თა­რი თავი. ის გოგო სარ­კე­ში რომ ვუ­ყუ­რებ­დი თა­ვის გა­და­პარსვის დროს, მტი­რა­ლა არ უნდა ყო­ფი­ლი­ყო, მებ­რძო­ლი, ყო­ჩა­ღი გოგო უნდა და­მე­ნა­ხა და ზუს­ტად ასე იყო.

დავღ­ლილ­ვარ, მი­ტი­რია, მი­ნერ­ვი­უ­ლია, მაგ­რამ სა­სო­წარ­კვე­თას რო­გორ მი­ვე­ცე­მო­დი, როცა მჯე­რა, რომ კიბო გა­ნა­ჩე­ნი არ არის! მჯე­რა, რომ ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად იქ­ნე­ბა. ეს რწმე­ნა ძა­ლი­ან მაძ­ლი­ე­რებს. როცა მაქ­სი­მემ უთ­მოდ მნა­ხა, მო­ი­სურ­ვა, თა­ნად­გო­მა გა­მო­ე­ხა­ტა და თავი გა­და­ე­პარ­სა. რამ­დე­ნი­მე დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვცდი­ლობ­დი, გა­და­მერ­წმუ­ნე­ბი­ნა, რად­გან მისი ოქ­როს­ფე­რი თმა ძა­ლი­ან მე­ნა­ნე­ბო­და, მაგ­რამ ვერ ვა­ჯო­ბე და წა­ვიყ­ვა­ნე სა­ლონ­ში. თმა რომ გა­და­პარ­სეს, მერე წარ­ბე­ბის გა­პარსვაც მო­ინ­დო­მა და ამა­ზე უკვე ძა­ლი­ან შევ­შფოთ­დი და ვერ და­მი­ყო­ლია.

- ახლა რა ეტაპ­ზე ხარ?

- ახლა "შვე­ბუ­ლე­ბა" მაქვს. ვის­ვე­ნებ, ვიდ­რე სხი­ვურ თე­რა­პი­ას და­ვი­წყებ, პა­რა­ლე­ლუ­რად ვაგ­რძე­ლებ ჰორ­მო­ნო­თე­რა­პი­ას და მოკ­ლედ, წინ კი­დევ მაქვს ბრძო­ლე­ბი გა­და­სა­ტა­ნი, თუმ­ცა სა­ბო­ლოო ჯამ­ში აუ­ცი­ლებ­ლად მო­ვი­გებ ამ ომს. შე­სა­ბა­მი­სად, ისევ მთლი­ა­ნად ჯან­მრთე­ლო­ბა­ზე ვარ კონ­ცენ­ტრი­რე­ბუ­ლი. თუმ­ცა, ამ და­ა­ვა­დე­ბამ ბევ­რი რა­მის გა­და­ფა­სე­ბას­თან ერ­თად, პრი­ო­რი­ტე­ტე­ბიც შეც­ვა­ლა, სურ­ვი­ლე­ბიც, სა­კუ­თა­რი თავი და შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბიც მე­ტად სწო­რად და­ვი­ნა­ხე და ბევ­რი ახა­ლი და გან­სა­ხორ­ცი­ე­ლე­ბე­ლი გეგ­მა მაქვს.

- რას ეტყო­დი მათ, ვინც იგი­ვე გზას გა­დის, რაც შენ გა­ი­ა­რე?

- ჩვენ, ონ­კო­პა­ცი­ენ­ტებ­მა ვი­ცით, რამ­ხე­ლა რე­სურსს მო­ი­თხოვს ჩვენ­გან ეს და­ა­ვა­დე­ბა. ამი­ტომ სწო­რად ხარ­ჯეთ ჯა­ნიც და ემო­ცი­ე­ბიც, გა­ე­ცით და მი­ი­ღეთ, რაც შე­იძ­ლე­ბა მეტი და­დე­ბი­თი ენერ­გე­ტი­კა, სიყ­ვა­რუ­ლი, პო­ზი­ტი­ვი და დატ­კბით ცხოვ­რე­ბის ყო­ვე­ლი დღით. მთა­ვა­რია გან­წყო­ბა, ჩემს შემ­თხვე­ვა­ში და­ნარ­ჩენ­ზე სა­ი­მე­დო ექი­მე­ბი ზრუ­ნა­ვენ. რაც შე­ე­ხე­ბა გარ­შე­მომ­ყო­ფებს - გახ­სოვ­დეთ, თქვენს გვერ­დით არის ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც სი­ცო­ცხლის­თვის იბ­რძვის, ვფიქ­რობ, ამით ყვე­ლა­ფე­რი ნათ­ქვა­მია.

ავ­ტო­რი: ხა­თუ­ნა კორ­თხონ­ჯია