პან­დე­მი­ამ­დე მის ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა­ფე­რი სხვა­ნა­ი­რად იყო. ყო­ველ სა­ღა­მოს 9 სა­ათ­ზე სახ­ლი­დან გა­მო­დი­ო­და და სამ­სა­ხურ­ში მი­დი­ო­და. სამ­სა­ხურ­ში, რად­გა­ნაც ერთ ძა­ლი­ან კარგ კლუბ­ში მღე­რო­და. ამას­თან, ჰქონ­და სა­ინ­ტე­რე­სო გეგ­მე­ბი, პრო­ექ­ტე­ბი, რომ­ლის გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბა­საც აპი­რებ­და, მაგ­რამ პან­დე­მი­ამ ყვე­ლა­ფე­რი შე­ა­ჩე­რა და გა­ურ­კვე­ვე­ლი დრო­ით გა­და­ა­ტა­ნი­ნა.

"კი, სა­ინ­ტე­რე­სო ცხოვ­რე­ბა იყო, იმე­დე­ბით სავ­სე, ბევრ პრო­ექტს ვა­პი­რებ­დი... მა­ნამ­დე დროს, რო­მელ­შიც ვცხოვ­რობ­დით, თურ­მე ვერ ვა­ფა­სებ­დით. არა­და, რა თა­ვი­სუფ­ლად ვსუნ­თქავ­დით... პან­დე­მი­ამ მხო­ლოდ უი­მე­დო­ბა კი არ გაგ­ვი­ჩი­ნა, მიგ­ვახ­ვედ­რა, რა თა­ვი­სუ­ფა­ლი ცხოვ­რე­ბა გვქო­ნია. ასე რომ, ბევ­რი რამ გა­და­ვა­ფა­სეთ," - ამ­ბობს მომ­ღე­რა­ლი ნინო ძო­წე­ნი­ძე, რომ­ლის ინ­ტერ­ვი­უ­საც AMBEBI.GE გთა­ვა­ზობთ:

- სულ ვერ ახერ­ხებ მუ­შა­ო­ბას?

- ერთი სიმ­ღე­რა ჩავ­წე­რე, მაგ­რამ ამ პე­რი­ო­დის გან­წყო­ბა ეტყო­ბა. არა­და, მხი­ა­რუ­ლი სიმ­ღე­რა მინ­დო­და, მაგ­რამ ვერ მო­ვიკ­რი­ბე ძა­ლე­ბი, რომ ხალ­ხის­თვის სიმ­ღე­რით ეს გან­წყო­ბა შე­მექ­მნა. რთუ­ლი პე­რი­ო­დი რო­მაა, ეს ნე­ბის­მი­ერ ადა­მი­ან­ზე მოქ­მე­დებს, გან­სა­კუთ­რე­ბით, ხე­ლო­ვან­ზე. სა­ერ­თოდ გავ­ჩერ­დით, ჩვე­ნი ემო­ცი­უ­რი ფონი კი­დევ სხვა­ნა­ი­რია...

- ზოგ­მა პან­დე­მი­ა­ში მე­ბა­ღე­ო­ბა, კუ­ლი­ნა­რია და­ი­წყო...

- საჭ­მელს ისე­დაც ვა­კეთბ­დი და ამ სფე­რო­ში რა­ი­მე ახა­ლი არ აღ­მო­მი­ჩე­ნია. კერ­ძებს ჩემი მე­უღ­ლე უფრო ამ­ზა­დებ­და და კუ­ლი­ნა­რი­უ­ლი მი­მარ­თუ­ლე­ბით აღ­მო­ჩე­ნე­ბი მას უფრო აქვს... მიყ­ვარს სო­ცი­უმ­თან კონ­ტაქ­ტი, აქ­ტი­უ­რი ცხოვ­რე­ბა. პან­დე­მი­ა­ში კი მე­ტად გა­მიჩ­ნდა ხალ­ხთან ურ­თი­ერ­თო­ბის და სახ­ლი­დან გა­რეთ გას­ვლის სურ­ვი­ლი. სა­მარ­შრუ­ტო ტაქ­სით რომ ვმგზავ­რობ­დი, უცხო ადა­მი­ა­ნებს ვე­სა­უბ­რე­ბო­დი. ბევ­რი კარ­გი ადა­მი­ა­ნი აღ­მო­ვა­ჩი­ნე. ჩემი შვი­ლი კი მე­უბ­ნე­ბო­და - დედა, ამ უცხო ადა­მი­ა­ნებს ასე რა­ტომ ელა­პა­რა­კე­ბიო? მაგ­რამ, ხომ ვამ­ბობ, მინ­დო­და ეს სა­უბ­რე­ბი ტაქ­სის­ტებ­თა­ნაც...

- კი, კო­ვიდ­მა მთლი­ა­ნად შეც­ვა­ლა ყვე­ლა­ფე­რი...

- ჩემს მე­უღ­ლეს ჰქონ­და კო­ვი­დი, მაგ­რამ მე და ჩემს შვილს არ გა­და­და­ვე­დო. გი­გა­მაც მარ­ტი­ვად გა­და­ი­ტა­ნა. იმ პე­რი­ოდ­ში ისე­თი ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი გან­წყო­ბა მქონ­და, ყო­ველ სა­ღა­მოს ღია ფან­ჯა­რა­ში ვვარ­ჯი­შობ­დი, ვცეკ­ვავ­დი... ფსი­ქო­ლო­გი­ურ გან­წყო­ბას დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს, იმუ­ნი­ტეტ­ზე მოქ­მე­დებს და მხნე­ო­ბა მას აძ­ლი­ე­რებს. დეპ­რე­სი­ას არ უნდა მი­ვე­ცეთ, თავი უნდა და­ვიც­ვათ და და­ვი­ჯე­როთ, რომ არა­ფე­რი დაგ­ვე­მარ­თე­ბა.

- მოდი, წარ­სულ­ში დავ­ბრუნ­დეთ... რო­დე­საც მუ­სი­კა­ზე გა­ა­კე­თე პრო­ფე­სი­უ­ლი არ­ჩე­ვა­ნი, რო­გორ უყუ­რებ­დი მა­შინ მო­მა­ვალს, ანუ იმ წლებს, რო­მე­ლიც უკვე გა­მო­ი­ა­რე?

- საკ­მა­ოდ პა­ტა­რამ გა­ვი­აზ­რე, გა­ვი­გე და მივ­ხვდი, რომ ჩემი საქ­მე სიმ­ღე­რა იყო, რომ ამის გა­რე­შე არ შე­მეძ­ლო და გა­მი­მარ­თლა. 9 წლი­დან სცე­ნა­ზე ვარ, სე­რი­ო­ზუ­ლად ვმღე­რო­დი, ვმუ­შა­ობ­დი - მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ეს ყვე­ლა­ფე­რი ქუ­თა­ის­ში და­ი­წყო. მყავ­და არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი პე­და­გო­გე­ბი. მქონ­და აქ­ტი­უ­რი და წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ცხოვ­რე­ბა. სხვა პრო­ფე­სი­ა­ზე არც მი­ფიქ­რია... უბ­რა­ლოდ, მე­გო­ნა, რომ ამ ასაკ­ში მეტი რამ მექ­ნე­ბო­და გა­კე­თე­ბუ­ლი და ფი­ნან­სუ­რად უფრო სტა­ბი­ლუ­რად ვიქ­ნე­ბო­დი, მაგ­რამ პა­ტა­რა ქვე­ყა­ნა­ში ვცხოვ­რობთ და რა­ღა­ცებს ბო­ლომ­დე ვერ და­გეგ­მავ...

თუ რამე ვერ გა­ვა­კე­თე, ეს მხო­ლოდ ჩემი სი­ზარ­მა­ცის ბრა­ლია და იმ ყო­ფის, რო­მელ­შიც ვცხოვ­რობთ, ასე­ვე ფი­ნან­სე­ბის და ცოტა სა­კუ­თა­რი პრინ­ცი­პე­ბის... თუმ­ცა არ უნდა და­ნებ­დე, შე­ე­ბძო­ლო, გა­ა­კე­თო, წინ წახ­ვი­დე. ნიჭი, რაც გერ­გო, ბო­ლომ­დე უნდა გა­მო­ი­ყე­ნო.

- რა არის შენ­თვის მუ­სი­კა?

- ყვე­ლა­ფე­რი... ყველ­გან და ყვე­ლა მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში მუ­სი­კას შე­უძ­ლია გან­წყო­ბა გა­მო­მის­წო­როს. როცა ჩემს საქ­მეს ვა­კე­თებ, იმ პე­როდ­ში მარ­თლა სხვა ადა­მი­ა­ნი ვარ. სიმ­ღე­რის გა­რე­შე არ­სე­ბო­ბა არ შე­მიძ­ლია.

- ქუ­თა­ისს რა ად­გი­ლი უკა­ვია შენს ცხოვ­რე­ბა­ში?

- ეს არის ქა­ლა­ქი, რო­მელ­მაც რო­გორც ადა­მი­ა­ნი ჩემი ღი­რე­ბუ­ლე­ბე­ბით, კომ­პლექ­სე­ბით ჩა­მო­მა­ყა­ლი­ბა. ის ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რი და მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. მა­მა­ჩე­მის საფ­ლა­ვიც იქ არის...

რო­დე­საც კა­რი­ე­რა­ში რა­ღა­ცას აღ­წევ, მერე სა­ინ­ტე­რე­სოა, იმის გახ­სე­ნე­ბა, ბავ­შვო­ბა­ში რა ხდე­ბო­და შენს ცხოვ­რე­ბა­ში. გა­მარ­ჯვე­ბა და წარ­მა­ტე­ბა 18 წლამ­დე ჩემს ქა­ლაქ­ში ბევ­რი მქონ­და. კა­რი­ე­რუ­ლად მარ­თლა ბევ­რს მი­ვაღ­წიე... იმ­დე­ნად ღრმად არის ეს ქა­ლა­ქი ჩემ­ში და­ლე­ქი­ლი, რომ მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა მომ­ყვე­ბა.

- ქუ­თა­ისს გა­მორ­ჩე­უ­ლი იუ­მო­რი აქვს....

- კი და ამის გა­მოც ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. ამის გა­რე­შე ქუ­თა­ი­სი არ არ­სე­ბობს. მძი­მე წლე­ბი იუ­მორ­მა მარ­ტი­ვად გა­დაგ­ვა­ტა­ნი­ნა... სხვა იუ­მორ­ზე ქუ­თა­ი­სე­ლებს ცოტა გვე­ცი­ნე­ბა, იმერ­ლებს ეს კუ­დაბ­ზი­კუ­რი ამ­ბა­ვი კი გვაქვს...

- ქუ­თა­ის­ში და­ი­წყე წინსვლა, მაგ­რამ ვფიქ­რობ, თბი­ლის­მა ამას უფრო მეტი გა­სა­ქა­ნი მის­ცა...

- დე­და­ქა­ლაქ­ში ვცხოვ­რობ და ვგიჟ­დე­ბი, ისე მიყ­ვარს. თბი­ლის­მა გულ­ში ჩა­მი­ხუ­ტა და მო­მე­ფე­რა. კი, აქ ბევ­რი რამ შევ­ძე­ლი, დი­ნა­მი­კა სხვა­ნა­ი­რია, აქა­უ­რო­ბას სხვა სი­დინ­ჯეც ახა­სი­ა­თებს და დიდი ის­ტო­რი­ის ქა­ლა­ქია... მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რომ ოჯა­ხი სწო­რედ აქ შევ­ქმე­ნი.

- დღეს ნე­ბის­მი­ერ ქა­ლაქ­სა თუ კუ­თხე­ში ნე­გა­ტი­ვი პიკ­შია... ეს რო­გორ მოქ­მე­დებს შენ­ზე?

- არ ვარ კომფლიქ­ტუ­რი და არ ვცდი­ლობ ვინ­მეს­თან კონ­ფლიქ­ტში შეს­ვლას - არ მსი­ა­მოვ­ნებს კონ­ფლიქ­ტუ­რი, და­ძა­ბუ­ლი სი­ტუ­ა­ცი­ე­ბი. მუდ­მი­ვად სი­კე­თეს და სით­ბოს ვე­ძებ და ვფიქ­რობ, რომ ეს თვი­სე­ბე­ბი ყვე­ლა ადა­მი­ანს აქვს. თი­თო­ე­ულ­ში კარგ მხა­რეს მინ­და, მი­ვაგ­ნო, რომ თავი კომ­ფორ­ტუ­ლად ვიგ­რძნო. არ მყო­ლია გვერ­დით ისე­თი ადა­მი­ა­ნი, რომ და­მე­კარ­გა. ტკი­ვილ­საც არ ვი­კა­რებ. თუ ვხვდე­ბი, რომ ვი­ღაც ისე­თია, რომ გულს მატ­კენს, ვცდი­ლობ, არ შე­ვი­დე მას­თან ახ­ლოს კონ­ტაქ­ტში. შო­რი­დან მო­ვე­ფე­რო, გა­ვუ­ღი­მო და ასე დის­ტან­ცი­უ­რად მიყ­ვარ­დეს. კი, მისი კარ­გი მხა­რე­ე­ბიც შე­ვიყ­ვა­რო... ერ­თე­დერ­თი, რაც ცოტა უსი­ა­მოვ­ნოდ მახ­სოვს, სულ პირ­ვე­ლი „ჯე­ოს­თა­რი“ იყო, როცა არა­ო­ბი­ექ­ტუ­რად და უსა­მარ­თლოდ მო­მექ­ცნენ. ვი­ნერ­ვი­უ­ლე, გან­ვი­ცა­დე, მაგ­რამ დიდ­ხანს ცუ­დად ყოფ­ნა არ შე­მიძ­ლია და ისიც მარ­ტი­ვად გა­და­ვი­ტა­ნე. ფარ-ხმა­ლი არ და­მიყ­რია. კრი­ტი­კულ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში აუ­ცი­ლებ­ლად გა­მო­სა­ვალს ვე­ძებ, რომ გა­და­ვერ­თო. არ მიყ­ვარს ცუდი ემო­ცი­ე­ბი და მალე ვი­შო­რებ.

- შენი პო­პუ­ლა­რუ­ლი სიმ­ღე­რა "ში­ნა­მა­ნა­კე­ნა" შენი აზ­რით, ასე რა­ტომ და­ი­მახ­სოვ­რა მსმე­ნელ­მა?

- მას­ზე არც ისე ჯან­სა­ღი მო­საზ­რე­ბე­ბიც მო­მის­მე­ნია, მაგ­რამ ვფიქ­რობ, რომ ეს სიმ­ღე­რა ნამ­დვი­ლად ჰი­ტია! მოს­წონთ, კარგ გან­წყო­ბას უქ­მნით, სი­ა­მოვ­ნე­ბით უს­მე­ნენ და მას­ზე ცეკ­ვა­ვენ. არა­და, არც ისე მარ­ტი­ვად სამ­ღე­რია...

- შვილ­ზეც გვე­სა­უბ­რე...

- სან­დრო კუ­ხი­ა­ნი­ძე უკვე 17 წლის არის. ყო­ველ­წლი­უ­რად იც­ვლე­ბა. 22 წლის ვი­ყა­ვი, დედა რომ გავ­ხდი, ფაქ­ტობ­რი­ვად, ერ­თად გა­ვი­ზარ­დეთ. რომ ვუ­ყუ­რებ, ყო­ველ წელს სხვა­დას­ხვა­ნა­ი­რია... ზო­გა­დად მო­ტი­ვი­რე­ბუ­ლი და ჭკვი­ა­ნი ბი­ჭია. რაც მთა­ვა­რია, კე­თი­ლია, მშრო­მე­ლია, მგო­ნი, კარგ ადა­მი­ა­ნად აღვზარ­დე. აქვს უდი­დე­სი ნე­ბის­ყო­ფა. რა­ღაც­ნა­ი­რად და­წყო­ბილ-და­ლა­გე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნია. ხან­და­ხან მგო­ნია, რომ ის არის მშო­ბე­ლი და მე ვარ მისი შვი­ლი. შე­იძ­ლე­ბა შე­ნიშ­ვნაც მომ­ცეს, თუ რა­ი­მე არ მო­ე­წო­ნა. მღე­რის, მაგ­რამ ბავ­შვო­ბა­ში უფრო მღე­რო­და, არ გა­მოვ­რი­ცავ, მო­მა­ვალ­ში სიმ­ღე­რა ისევ მო­უნ­დეს. კარ­გი მე­ლო­მა­ნია, გე­მოვ­ნე­ბი­ან მუ­სი­კას უს­მენს. ბოლო დროს ფსი­ქო­ლო­გი­ურ-ფი­ლო­სო­ფი­უ­რი წიგ­ნე­ბის კი­თხვამ გა­ი­ტა­ცა...

- გიგა კუ­ხი­ა­ნი­ძე - მე­უღ­ლე, მე­გო­ბა­რი, კო­ლე­გა... რას გვე­ტყვი გი­გა­ზე ასე­ვე ნი­ჭი­ერ მუ­სი­კოს­ზე?

- ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა მე­გობ­რო­ბით და­ი­წყო. ბავ­შვო­ბი­დან ერ­თად მოვ­დი­ვართ. ამ ქა­ლაქ­შიც გი­გამ წა­მო­მიყ­ვა­ნა. თბი­ლის­ში ჩა­მოს­ვლა გეგ­მა­ში არ მქონ­და, მაგ­რამ ასე მოხ­და. ბავ­შვო­ბი­დან ვუყ­ვარ­დი და ვმე­გობ­რობ­დით...

გიგა ძა­ლი­ან მშრო­მე­ლი ბი­ჭია. რაც მან შექ­მნა და გა­ა­კე­თა, მარ­თლა და­სა­ფა­სე­ბე­ლია. არა­და, ამ ქა­ლაქ­ში მარ­თლა 20 ლა­რით მო­ვი­და. გვერ­დით არა­ვინ ჰყო­ლია, მათ შო­რის, არც ფი­ნან­სუ­რად. და­უ­ზა­რე­ლია... ოჯახ­შიც ყვე­ლა საქ­მეს თა­ვის თავ­ზე იღებს. მის­მა ასეთ­მა და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბამ ცოტა გა­მა­ზარ­მა­ცა. სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ებ­ში სულ თვი­თო­ნაა ჩარ­თუ­ლი. ეს ამ­პლუ­აც მოს­წონს და მისი ერთ-ერთი კომ­ფორ­ტის ზო­ნაა.

- მშვე­ნი­ერ ფორ­მა­ში ხარ და ხში­რად სა­კუ­თარ "ფე­ის­ბუქ-გვერ­დზე" ლა­მაზ ფო­ტო­ებს აქ­ვეყ­ნებ...

- ამ ფო­ტო­ებს ჩემი ბავ­შვო­ბის მე­გო­ბა­რი თა­მუ­ნა კამ­ლა­ძე მი­ღებს, რო­მე­ლიც სულ არ არის პრო­ფე­სი­ით ფო­ტოგ­რა­ფი, კვა­ლი­ფი­ცი­უ­რი ბუ­ღალ­ტე­რია. გა­და­ღე­ბა მისი ჰო­ბია, მაგ­რამ ვე­უბ­ნე­ბი, რომ პრო­ფე­სი­ად გა­ი­ხა­დოს. ფო­ტო­ებს ასე­ვე მი­ღებს და­ვით ფუტ­კა­რა­ძე... მე კი­დევ კა­მე­რას­თან რო­გორც თევ­ზი წყალ­ში, ისე ვგრძობ თავს.

რაც შე­ე­ხე­ბა ჩემს ფორ­მა­ში ყოფ­ნას და იმას ვვარ­ჯი­შობ, თუ არა, ვარ­ჯი­ში არ მიყ­ვარს, თან, ამას ნე­ბის­ყო­ფა სჭირ­დე­ბა, ეს ხომ რუ­ტი­ნაა. ჩემ­თვის გარ­თო­ბაც, ვარ­ჯი­შიც და სი­ა­მოვ­ნე­ბაც ცეკ­ვაა. ყურ­სას­მე­ნებ­ში მუ­სი­კა მეს­მის და სახ­ლში ვცეკ­ვავ. ზედ­მეტ კა­ლო­რი­ებს ასე ვწვავ. ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნოა. თან, დამ­ღლე­ლი არ არის და ეს გახ­ლავთ ჩემი ტრე­ნა­ჟო­რე­ბიც და დარ­ბა­ზიც, სა­დაც არას­დროს მივ­ლია.

- რას ეტყვი შენს მსმე­ნელს, გულ­შე­მატ­კი­ვარს?

- შე­ი­ნარ­ჩუ­ნონ კარ­გი ხა­სი­ა­თი და გან­წყო­ბა, იმი­ტომ, რომ ახლა ნე­გა­ტი­უ­რი ფონი წინ ძა­ლი­ან არის წა­მო­წე­უ­ლი. ერ­თმა­ნეთს კარ­გი ვუ­თხრათ, მო­ვე­ფე­როთ, სიყ­ვა­რუ­ლის გაც­ვლა მნიშ­ვნლო­ვა­ნია. სა­კუ­თა­რი ცხოვ­რე­ბა უფრო სა­ინ­ტე­რე­სო გავ­ხა­დოთ. თუ სა­ინ­ტე­რე­სო ცხოვ­რე­ბა გვაქვს, გარ­შე­მოც მხო­ლოდ სა­ინ­ტე­რე­სოს ეძებ. მინ­და, რომ ყვე­ლა კარ­გად იყოს და სა­ქარ­თვე­ლოს ეშ­ვე­ლოს. დავ­ლაგ­დეთ, დავ­მშვიდ­დეთ, შე­ვიყ­ვა­როთ ერ­თმა­ნეთ! გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ხალ­ხი­სა და ერ­თმა­ნე­თის მი­მართ ვი­ყოთ სო­ლი­და­რუ­ლე­ბი. მარ­თა­ლია, ბევრ რა­მეს ეკო­ნო­მი­კუ­რი კრი­ზი­სი გან­სა­ზღვრავს, მაგ­რამ ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი მა­ინც უმ­თავ­რე­სია. რა­ღა­ცე­ბის მოგ­ვა­რე­ბა თვი­თო­ნაც უნდა შევ­ძლოთ!