• "მი­მარ­თვა რუ­სე­თის პრე­ზი­დენტს: "გა­აგ­დეთ ბო­ი­არ­კო­ვი, თო­რემ თე­ატ­რი და­ი­ღუ­პე­ბა“

მოს­კო­ვის მაქ­სიმ გორ­კის სა­ხე­ლო­ბის სამ­ხატ­ვრო აკა­დე­მი­უ­რი თე­ატ­რის ყო­ფილ­მა სამ­ხატ­ვრო ხელ­მძღვა­ნელ­მა, ამ­ჟა­მად კი თე­ატ­რის პრე­ზი­დენ­ტმა, სსრკ სა­ხალ­ხო არ­ტის­ტმა ტა­ტი­ა­ნა დო­რო­ნი­ნამ რუ­სე­თის ლი­დერს ვლა­დი­მირ პუ­ტინს თხოვ­ნით მი­მარ­თა, რომ თე­ატ­რის გა­დარ­ჩე­ნა­ში და­ეხ­მა­როს. მისი თქმით, ამი­სათ­ვის აუ­ცი­ლე­ბე­ლია თე­ატ­რის ამ­ჟა­მინ­დე­ლი სამ­ხატ­ვრო ხელ­მძღვა­ნე­ლის ედუ­არდ ბო­ი­ა­კო­ვის თა­ნამ­დე­ბო­ბი­დან გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბა.

"ჩვე­ნი თე­ატ­რი­დან სას­წრა­ფოდ უნდა იქ­ნენ გა­ძე­ვე­ბუ­ლი ვაჭ­რუ­კა­ნე­ბი. თუ დღე­ვან­დე­ლი არაპრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი და უნი­ჭო სამ­ხატ­ვრო ხელ­მძღვა­ნე­ლი ისევ თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე დარ­ჩე­ბა, მა­შინ ჩვე­ნი ოდეს­ღაც დი­დე­ბუ­ლი თე­ატ­რის­გან მო­გო­ნე­ბაც კი აღარ დარ­ჩე­ბა... ყვე­ლა­ფერს შთან­თქავს ხუ­ლიგ­ნუ­რი, გარ­ყვნი­ლი, უხამ­სი გა­სარ­თო­ბი სა­ესტრა­დო-სა­ცირ­კო ბა­ლა­გა­ნი“, - აღ­ნიშ­ნავს ტა­ტი­ა­ნა დო­რო­ნი­ნა. მისი თქმით, ედუ­არდ ბო­ი­ა­კოვ­მა თე­ატ­რი­დან ნი­ჭი­ე­რი მსა­ხი­ო­ბე­ბი გან­დევ­ნა, რე­პერ­ტუ­ა­რი კი, დე­კო­რა­ცი­ებ­თან ერ­თად, "თით­ქმის გა­ნად­გუ­რე­ბუ­ლია“.

თა­ვის მხრივ, თე­ატ­რის პრეს­სამ­სა­ხურ­ში, ტა­ტი­ა­ნა დო­რო­ნი­ნას ბრალ­დე­ბის სა­პა­სუ­ხოდ გა­ნა­ცხა­დეს, რომ მსა­ხი­ო­ბი დიდი ხა­ნია თე­ატ­რში არ და­დის და არ­ცერთ პრე­მი­ე­რა­ზე არ გა­მო­ჩე­ნი­ლა. "ჩვენ არ ვი­ცით, იგი ვის რას უყ­ვე­ბა. ჩვენ მხო­ლოდ ის შეგ­ვიძ­ლია ვი­ვა­რა­უ­დოთ, რომ 87 წლის ტა­ტი­ა­ნა ვა­სი­ლევ­ნას სა­ხე­ლით გარ­კვე­უ­ლი პი­რე­ბის წრე მა­ნი­პუ­ლი­რებს, თა­ვი­ან­თი ან­გა­რე­ბი­თი მიზ­ნე­ბის მი­საღ­წე­ვად“, - აღ­ნიშ­ნეს პრეს­სამ­სა­ხურ­ში.

უფრო ადრე რუს­მა სე­ნა­ტორ­მა ალექ­სი პუშ­კოვ­მა წი­ნა­და­დე­ბა წა­მო­ა­ყე­ნა, გორ­კის სა­ხე­ლო­ბის თე­ატ­რის­თვის სა­ხე­ლის გა­დარ­ქმე­ვის შე­სა­ხებ - მას მერე, რაც მომ­ღე­რალ­მა ოლღა ბუ­ზო­ვამ თე­ატ­რის სცე­ნა­ზე დად­გმულ სპექ­ტაკლში, სა­ხელ­წო­დე­ბით: "შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ქარ­თვე­ლი“, ერთ-ერთი როლი შე­ას­რუ­ლა. რო­გორც სე­ნა­ტორ­მა აღ­ნიშ­ნა:

"მოს­კო­ვის მაქ­სიმ გორ­კის სა­ხე­ლო­ბის სამ­ხატ­ვრო აკა­დე­მი­უ­რი თე­ატ­რის ვარ­სკვლა­ვი ბუ­ზო­ვა - ეს ძა­ლი­ან სა­შინ­ლად ჟღერს, თვით ამ სი­ტყვე­ბის სარ­კაზ­მის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბით. დროა თე­ატრს სა­ხე­ლი გა­და­ერ­ქვას“.

რე­ჟი­სორ­მა ნი­კი­ტა მი­ხალ­კოვ­მაც, თა­ვის მხრივ, გა­აკ­რი­ტი­კა თე­ატ­რის სამ­ხატ­ვრო ხელ­მძღვა­ნე­ლის ედუ­არდ ბო­ი­ა­კო­ვის გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა ოლღა ბუ­ზო­ვას მსა­ხი­ო­ბად აყ­ვა­ნის თა­ო­ბა­ზე და აღ­ნიშ­ნა, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი ხმა­უ­რი­ა­ნი რეკ­ლა­მის მიზ­ნით გან­ხორ­ცი­ელ­და.

"განა წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ სტა­ნის­ლავ­სკი, ნე­მი­რო­ვიჩ-დან­ჩენ­კო ან ვახ­ტან­გო­ვი, რომ­ლე­ბიც თე­ატ­რში, თა­ვი­ანთ სპექ­ტაკ­ლებ­ში არაპრო­ფე­სი­ო­ნალ მსა­ხი­ო­ბებს იღე­ბენ ხმა­უ­რი­ა­ნი რეკ­ლა­მის მიზ­ნით?“, - კი­თხვა დას­ვა ნი­კი­ტა მი­ხალ­კოვ­მა. მან ივა­რა­უ­და, რომ "ინ­სტაგ­რამ­ში“ ოლღა ბუ­ზო­ვას 23 მი­ლი­ო­ნი ხელ­მომ­წე­რი­დან თე­ატ­რში არა­ვინ და­დის".

თვი­თონ ოლღა ბუ­ზო­ვა კი სპექ­ტაკლს, რო­მელ­შიც მან მი­ი­ღო მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა, "წლის მთა­ვარ პრე­მი­ე­რად“ მი­იჩ­ნევს. ბუ­ზო­ვას თქმით, ეს არის მისი ცხოვ­რე­ბის მთა­ვა­რი მიღ­წე­ვა:

"ამ სპექ­ტაკ­ლით ჩემი იმ დრო­ის ოც­ნე­ბა ახდა, როცა ჯერ კი­დევ 16 წლის გო­გო­ნა ვი­ყა­ვი“.

დად­გმა­ში ოლღა ბუ­ზო­ვა კა­ბა­რეს მომ­ღერ­ლის ბელა შან­ტა­ლის როლს ას­რუ­ლებს. რო­გორც ედუ­არდ ბო­ი­ა­კოვ­მა გან­მარ­ტა, სპექ­ტაკ­ლი­სათ­ვის აუ­ცი­ლე­ბე­ლი იყო "ისე­თი ადა­მი­ა­ნის სახე, რო­მე­ლიც მა­სობ­რივ კულ­ტუ­რას მი­ე­კუთ­ვნე­ბა და რო­მე­ლიც იმავდრო­უ­ლად, მა­ს­მე­დი­ას დღის წეს­რიგს კარ­ნა­ხობს და გა­ნუ­სა­ზღვრელ ძა­ლა­უფ­ლე­ბას იღებს“.

მა­ინც რა სპექ­ტაკ­ლი და­იდ­გა გორ­კის სა­ხე­ლო­ბის თე­ატ­რში 11 ივ­ნისს, რო­მელ­მაც რუ­სე­თის სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში მღელ­ვა­რე­ბა და ხმა­უ­რი გა­მო­იწ­ვია და რა მოვ­ლე­ნე­ბია მას­ში ასა­ხუ­ლი?

• "შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ქარ­თვე­ლი“: ახალ­გაზ­რდა სტა­ლი­ნის ვნე­ბა­ნი...

სპექ­ტაკ­ლის სა­ხელ­წო­დე­ბაა "შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ქარ­თვე­ლი“, რო­მელ­შიც ვლა­დი­მირ ული­ა­ნოვ-ლე­ნი­ნის ნათ­ქვა­მის მი­ხედ­ვით, ახალ­გაზ­რდა იო­სებ სტა­ლი­ნი (სოსო) იგუ­ლის­ხმე­ბა. იგი წარ­მოდ­გე­ნი­ლია რო­მან­ტი­კო­სად, მე­ქალ­თა­ნედ, პო­ე­ტად, ბრძენ რე­ვო­ლუ­ცი­ო­ნე­რად და ისეთ ადა­მი­ა­ნა­დაც, რო­მე­ლიც მშვე­ნივ­რად ერ­კვე­ვა, თუ ვინ უნდა მოკ­ლას და ვის უნდა ენ­დოს. მა­ყუ­რე­ბელს შე­საძ­ლებ­ლო­ბა ეძ­ლე­ვა აგ­რეთ­ვე მო­უს­მი­ნოს ოლღა ბუ­ზო­ვას მიერ ცო­ცხლად შეს­რუ­ლე­ბულ სიმ­ღე­რებ­საც.

გა­ვეც­ნოთ სპექ­ტაკ­ლის მოკ­ლე ში­ნა­არსს:

მისი და­წყე­ბის წინ მა­ყუ­რებ­ლებს მი­მარ­თავს სამ­ხატ­ვრო ხელ­მძღვა­ნე­ლი ედუ­არდ ბო­ი­არ­კო­ვი და ამ­ბობს, რომ დღეს საკ­მა­რი­სი არ არის წიგ­ნე­ბი იო­სებ სტა­ლი­ნის შე­სა­ხებ, რომ­ლის მმარ­თვე­ლო­ბის პე­რი­ოდ­ში საბ­ჭო­თა კავ­ში­რი "მსოფ­ლი­ო­ში უძ­ლი­ე­რე­სი სა­ხელ­მწი­ფო იყო“. სპექ­ტაკ­ლი "შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ქარ­თვე­ლი“ ის­ტო­რი­ულ მოვ­ლე­ნებს ეფუძ­ნე­ბა: 1902 წელს იო­სებ სტა­ლი­ნი ბა­თუმ­ში გა­ფიც­ვე­ბი­სა და დე­მოს­ტრა­ცი­ე­ბის ორ­გა­ნი­ზა­ტო­რი იყო და დად­გმა­ში სწო­რედ მისი ცხოვ­რე­ბის აღ­ნიშ­ნუ­ლი პე­რი­ო­დია ასა­ხუ­ლი.

პირ­ვე­ლი აქტი: სტა­ლი­ნი ბა­თუმ­ში

სცე­ნა­ზე წი­თე­ლი ტრან­სპა­რან­ტე­ბია გა­და­ჭი­მუ­ლი. რო­გორც ჩანს, პარ­ტი­ის ყრი­ლო­ბა მიმ­დი­ნა­რე­ობს. წინა პლან­ზე ნა­დეჟ­და კრუპს­კა­ი­ას ვხე­დავთ, რო­მელ­საც ეკი­თხე­ბი­ან:

- ნა­დეჟ­და კონ­სტან­ტი­ნოვ­ნა, ვის გავ­ყვეთ სა­მო­მავ­ლოდ, ვის და­ვუდ­გეთ გვერ­დით?

პა­სუ­ხად ნა­დეჟ­და კი­თხუ­ლობს, სა­ვა­რუ­დოდ, უკვე მკვდა­რი ვლა­დი­მირ ლე­ნი­ნის წე­რილს, რო­მელ­შიც ნათ­ქვა­მია, რომ "სტა­ლი­ნი ძა­ლი­ან უხე­შია“. ამის შემ­დეგ სცე­ნა­ზე თვი­თონ იო­სებ სტა­ლი­ნი გა­მო­დის (მსა­ხი­ო­ბი გი­ორ­გი იო­ბა­ძე), რო­მე­ლიც პა­ნი­კა­ში ჩა­ვარ­დნილ გრი­გო­რი ზი­ნო­ვი­ევს ამ­შვი­დებს, სარ­კას­ტუ­ლად ურ­ჩევს მო­ი­ლა­პა­რა­კოს ლევ ტროც­კის­თან, წარ­სულს თავი და­ა­ნე­ბოს და წინ იყუ­როს, მო­მავ­ლი­სა­კენ... იმი­ტომ, რომ: "მავ­ზო­ლე­უ­მი­დან წე­რი­ლე­ბი მეტი აღარ იქ­ნე­ბა“.

სცე­ნა­ზე ვხე­დავთ იო­სებ სტა­ლინს და მის მე­ო­რე ცოლს ნა­დეჟ­და ალი­ლუ­ე­ვას სა­წოლ­ში. ნა­დეჟ­და ცდი­ლობს ქმა­რი კავ­კა­სი­ა­ში წას­ვლა­ზე და­ი­ყო­ლი­ოს, რათა იქ "თა­ვი­სი სა­მარ­თლი­ა­ნი მშვი­დო­ბა და­ამ­ყა­როს“. ამ დროს მა­ყუ­რე­ბე­ლი 1920-იანი წლე­ბი­დან 1900-იანი წლე­ბის და­სა­წყის­ში გა­და­დის, როცა იო­სებ სტა­ლი­ნი ბა­თუმ­ში მი­ემ­გზავ­რე­ბა: სცე­ნა­ზე გა­მოჩ­ნდე­ბა წარ­წე­რა: "ბა­თუ­მი, 1902 წელი“.

იო­სებ სტა­ლინს ბა­თუმ­ში გარს ბოშა ქა­ლე­ბი ეხ­ვე­ვი­ან, რო­მელ­თა­გან ერთ-ერთი, უკვე ხან­ში­შე­სუ­ლი, მის ხელს იღებს სამ­კი­თხა­ვად, და­ხე­დავს, ერთხანს უყუ­რებს, შემ­დეგ სწრა­ფად უშ­ვებს და, თით­ქოს­და შე­ში­ნე­ბუ­ლი, უკან იწევს.

ყო­ველ 10-15 წუთ­ში სცე­ნა­ზე გა­მო­დი­ან ლე­ნი­ნი და კრუპს­კა­ია. იგი პი­ო­ნე­რუ­ლი ინ­ტო­ნა­ცი­ით კი­თხუ­ლობს ფრაგ­მენ­ტებს ლე­ნი­ნის წე­რი­ლი­დან და გა­მოს­ვლე­ბი­დან, რომ­ლებ­შიც სტა­ლი­ნია მოხ­სე­ნი­ე­ბუ­ლი. მა­გა­ლი­თად, "გთხოვთ გა­ი­გოთ კო­ბას ნამ­დვი­ლი გვა­რი“ ან "ლე­ნინ­მა სტა­ლი­ნი პირ­ვე­ლად მაქ­სიმ გორ­კის­თვის იტა­ლი­ა­ში გაგ­ზავ­ნილ წე­რილ­ში ახ­სე­ნა“.

ბა­თუმ­ში კო­მუ­ნის­ტუ­რი უჯრე­დია, კავ­კა­სი­უ­რი კო­ლო­რი­ტით. რე­ვო­ლუ­ცი­უ­რი იდე­ე­ბის მქო­ნე ადა­მი­ა­ნე­ბი კრე­ბებს სუფ­რა­ზე ატა­რე­ბენ და მღე­რი­ან, ხოლო შე­სა­მოწ­მებ­ლად მი­სუ­ლი ჟან­დარ­მი მათ­თან სა­უბ­რით შეც­ბუ­ნე­ბუ­ლია: "კარ­გი, რა, ვანო... რა კრე­ბა, რის კრე­ბა... რო­დის იყო კავ­კა­სი­ა­ში ქე­ი­ფი იკ­რძა­ლე­ბო­და?“ ან "ეჰ, ვანო, ჩვენ ხომ მა­მა­შენს კარ­გად ვიც­ნობთ, მე­გობ­რე­ბი ვართ“. არა­და, ქე­ი­ფის დროს სუფ­რის წევ­რე­ბი სრუ­ლი­ად მარ­ქსის­ტულ სა­კი­თხებს გა­ნი­ხი­ლა­ვენ, მა­გა­ლი­თად, რო­გორ აი­ძუ­ლონ ბა­თუმ­ში არ­სე­ბუ­ლი როტ­შილ­დის ნავ­თობ­გა­და­მუ­შა­ვე­ბე­ლი ქარ­ხნის ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბა, რომ მუ­შებს ხელ­ფა­სე­ბი მო­უ­მა­ტოს.

მალე სცე­ნა­ზე მორ­თულ-მო­კაზ­მუ­ლი მომ­ღე­რა­ლი ბელა შან­ტა­ლი (ოლღა ბუ­ზო­ვა) გა­მოჩ­ნდე­ბა, რო­მე­ლიც ქა­ლაქ­ში გე­ნე­რალ-გუ­ბერ­ნა­ტორ ალექ­სი სმა­გი­ნის ჩას­ვლის გამო გა­მარ­თულ დარ­ბა­ზო­ბა­ში მო­ნა­წი­ლე­ობს და მღე­რის. იგი საკ­მა­ოდ ფერ­მკრთა­ლად გა­მო­ი­ყუ­რე­ბა. ბელა ჟან­დარ­მე­რი­ის როტ­მისტრს ეუბ­ნე­ბა: "მუ­შე­ბის მე­ში­ნია - ისი­ნი ისე გა­მო­ი­ყუ­რე­ბი­ან, რომ თით­ქოს მთი­დან ჩა­მო­ვიდ­ნენ, და­მი­ჭე­რენ და ამ­კუ­წა­ვენ“.

ამა­სო­ბა­ში იო­სებ სტა­ლი­ნი მკაც­რი სა­ხის მქო­ნე "მთი­ე­ლის“ სი­ლი­ბის­ტრო (სილ­ვესტრ) ლომ­ჯა­რი­ას სახ­ლში [ქი­რით] ცხოვ­რე­ბას იწყებს. სი­ლი­ბის­ტროს ჰყავს ლა­მა­ზი ქა­ლიშ­ვი­ლი, სა­ხე­ლად ნა­ტა­ლია, რო­მელ­საც, თა­ვის მხრივ, ჰყავს საქმრო, სა­ხე­ლად თეო.

მა­ყუ­რე­ბელს წი­ნას­წარ აზრი უჩ­ნდე­ბა, რომ სტა­ლინ­სა და ნა­ტა­ლი­ას საქმროს - თეოს შო­რის უთან­ხმო­ე­ბა ჩა­მო­ვარ­დე­ბა. მარ­თლაც­და, თეო მუ­შებ­ში სტა­ლი­ნის­თვის არა­ს­ა­სი­ა­მოვ­ნოდ ლა­პა­რა­კობს: "რა­ტომ გა­მოგ­ვი­ზავ­ნეს ქუ­თა­ი­სი­დან ოსი?“. ასეა თუ ისე, ნა­ტა­შას სოსო თავ­და­ვი­წყე­ბით შე­უყ­ვარ­დე­ბა, მით უმე­ტეს, რომ იგი ქა­ლიშ­ვილს სა­კუ­თარ ლექ­სებს უკი­თხავს მთვა­რის შუქ­ზე, რო­მან­ტი­კუ­ლად...

სტა­ლი­ნი ბა­თუ­მელ კო­მუ­ნის­ტებ­საც საკ­მა­ოდ იო­ლად მო­ხიბ­ლავს. ერთ-ერთ კრე­ბა­ზე იგი მათ არ­ჩი­ბალ­დის - პო­ლი­ცი­ის სა­ი­დუმ­ლო აგენ­ტის მოკ­ვლას და­ა­ვა­ლებს. სტა­ლი­ნის გან­კარ­გუ­ლე­ბას ას­რუ­ლე­ბენ, რად­გან დად­გინ­დე­ბა, რომ არ­ჩი­ბალ­დი მარ­თლაც პო­ლი­ცი­ის ინ­ფორ­მა­ტო­რია. სა­ერ­თოდ, სტა­ლი­ნი ბა­თუმ­ში სა­ო­ცარ გამ­ჭრი­ა­ხო­ბას ავ­ლენს.

პარ­ტი­ულ კრე­ბებს შო­რის შეს­ვე­ნე­ბებ­ზე სტა­ლი­ნი სა­უბ­რობს ნა­ტა­ლი­ას მა­მას­თან და მა­ყუ­რებ­ლის წი­ნა­შე და­დე­ბი­თი პერ­სო­ნა­ჟის სა­ხეს ავ­ლენს: იგი არა მარ­ტო პო­ე­ტია, არა­მედ მე­ურ­ნეც - "უსაქ­მოდ ჯდო­მა არ შე­მიძ­ლია... აი, მე­სე­რი ისეა გა­დახ­რი­ლი, ლა­მის წა­იქ­ცეს, ახ­ლა­ვე შე­ვა­კე­თებ“.

პირ­ვე­ლი აქტი მთავ­რდე­ბა ქარ­ხნის სა­წყობ­ში გა­ჩე­ნი­ლი ხან­ძრით, რო­მელ­საც მუ­შე­ბი სო­სოს ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბით რა­ტომ­ღაც აქ­რო­ბენ.

მე­ო­რე აქტი: სოსო რე­ვო­ლუ­ცი­ა­სა და სიყ­ვა­რულს შო­რის

ბა­თუმ­ში ჩა­დის შავ­კი­ტე­ლი­ა­ნი პი­როვ­ნე­ბა, სა­ხე­ლად ლე­ვან ყი­ფი­ა­ნი. რო­გორც მოგ­ვი­ა­ნე­ბით გა­ირ­კვე­ვა, იგი სა­ი­დუმ­ლო პო­ლი­ცი­ის მა­ღალ­ჩი­ნო­სა­ნია, რო­მე­ლიც რე­ვო­ლუ­ცი­ო­ნერ­თა და­ჭე­რის ოპე­რა­ცი­ებს ახორ­ცი­ე­ლებს.

ლე­ვან ყი­ფი­ა­ნი ხვდე­ბა იმ ბოშა ქალ­საც, რო­მელ­მაც იო­სებ სტა­ლინს ხელ­ზე უმ­კი­თხა­ვა: იგი აღ­ტა­ცე­ბით ეუბ­ნე­ბა ყი­ფი­ანს, რომ სტა­ლინ­ში მან "ძლი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი და­ი­ნა­ხა“ და რომ "ისეთ ადა­მი­ანს ცხოვ­რე­ბა­ში ერთხელ თუ შეხ­ვდე­ბი“.

სპექ­ტაკლში არის სტა­ლი­ნის სა­სიყ­ვა­რუ­ლო სცე­ნე­ბი, ასე­ვე სხვა­დას­ხვა ოპე­რა­ცი­ე­ბის და­გეგ­მვი­სა და გამ­ხორ­ცი­ე­ლე­ბის ეპი­ზო­დე­ბი.

სა­ბო­ლო­ოდ, ლე­ვან ყი­ფი­ა­ნი საკ­მა­ოდ ბევრ სამ­ხილს შეკ­რებს, ჟან­დარ­მე­რი­ის უფ­როსს ან­გა­რიშს წა­რუდ­გენს და ეუბ­ნე­ბა, რომ ბა­თუმ­ში მომ­ხდარ ამ­ბებ­ში მხო­ლოდ ერთი ადა­მი­ა­ნია დამ­ნა­შა­ვე - იო­სებ სტა­ლი­ნი. მათ სა­უ­ბარს შემ­თხვე­ვით ყურს მოჰ­კრავს ბელა შა­ნე­ლი და სა­საფ­ლა­ო­ზე მი­დის, სა­დაც სოსო და სახ­ლი­დან გაქ­ცე­უ­ლი ნა­ტა­ლია იმა­ლე­ბი­ან. ბელა საფ­ლა­ვის ქვებს შო­რის და­დის და თან "ინ­ტერ­ნა­ცი­ო­ნალს“ მღე­რის. მა­ყუ­რე­ბე­ლი ხვდე­ბა, რომ მომ­ღე­რა­ლიც რე­ვო­ლუ­ცი­ო­ნერ­თა წრე­შია ჩარ­თუ­ლი და ია­ტაკ­ქვე­შა კო­მუ­ნის­ტია. შან­ტა­ლი აფრ­თხი­ლებს სტა­ლინს, რომ პო­ლი­ცია მის და­სა­ჭე­რად ემ­ზა­დე­ბა, მაგ­რამ იგი უარს ამ­ბობს გაქ­ცე­ვა­ზე, სა­ნამ ქა­ლაქ­ში გა­სუ­ლი ნა­ტა­ლია არ დაბ­რუნ­დე­ბა. როცა ჟან­დარ­მე­ბი მივ­ლენ, ისი­ნი სრო­ლის დროს უკვე დაბ­რუ­ნე­ბულ ნა­ტა­ლი­ას კლა­ვენ და მის გა­ცი­ე­ბულ სხე­ულ­თან და­ჩო­ქილ სტა­ლინს აპა­ტიმ­რე­ბენ.

ამის შემ­დეგ მა­ყუ­რე­ბე­ლი უკვე და­ბე­რე­ბულ სტა­ლინს ხე­დავს, რო­მე­ლიც დარ­ბაზ­ში მყო­ფებს მი­მარ­თავს:

- მე არ ვუ­არ­ყოფ, რომ უხე­ში და მკაც­რი ვარ, სათ­ქმელს პირ­და­პირ ვამ­ბობ. აბა, ვინ არის მომ­ხრე, რომ მე პარ­ტი­ის ცე­კას მდივ­ნო­ბი­დან გა­მა­თა­ვი­სუფ­ლონ?

დარ­ბაზ­ში ნელ-ნელა რამ­დე­ნი­მე აწე­უ­ლი ხელი გა­მოჩ­ნდე­ბა... სტა­ლი­ნი შებ­რუნ­დე­ბა და სცე­ნი­დან გა­დის. შემ­დეგ გა­მო­დი­ან მუ­სი­კო­სე­ბი, რომ­ლე­ბიც ვი­დე­ოს თან­ხლე­ბით, დოლ­ზე დარ­ტყმით, პანკ-კომ­პო­ზი­ცი­ას ას­რუ­ლე­ბენ. მუ­სი­კის ფონ­ზე პო­ლი­ცი­ე­ლე­ბი ლი­თო­ნის ფა­რე­ბით მი­ტინგს შლი­ან და დე­მონ­სტრან­ტებს აკა­ვე­ბენ. პო­ლი­ცი­ელ­თა ფორ­მის მი­ხედ­ვით, ეს მოვ­ლე­ნა სა­დღაც ევ­რო­პა­ში ხდე­ბა.

მოკ­ლედ, სულ ეს არის ში­ნა­არ­სი სპექ­ტაკ­ლი­სა, რო­მელ­მაც რუ­სულ თე­ატ­რა­ლურ წრე­ებ­ში დიდი მღელ­ვა­რე­ბა გა­მო­იწ­ვია. ამ­ბო­ბენ, რომ მას­ში არა­ერ­თი ფაქ­ტი და­მა­ხინ­ჯე­ბუ­ლია, ასე­ვე ია­ფ­ფა­სი­ა­ნი პო­პუ­ლა­რო­ბის­თვის ბევ­რი სცე­ნა უხამ­სია... აშ­კა­რაა, რომ სპექ­ტაკ­ლის პრე­მი­ე­რა სკა­ნად­ლუ­რი და ფრი­ად ხმა­უ­რი­ა­ნი გა­მოდ­გა.

მო­ამ­ზა­და სი­მონ კი­ლა­ძემ