"ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის“ წევ­რი, დე­პუ­ტა­ტი რიმა ბე­რა­ძე პო­ლი­ტი­კა­ში მოს­ვლის მო­ტივს ხალ­ხის სამ­სა­ხურ­ში ყოფ­ნის სურ­ვი­ლით ხსნის. ამ­ბობს, რომ, რაც გა­უ­კე­თე­ბია, ზღვა­ში წვე­თია, დაღ­ლას არ აპი­რებს, რად­გან წინ დიდი გეგ­მე­ბია.

• ბავ­შვო­ბა

ქა­ლაქ ოზურ­გეთ­ში, მრა­ვალ­შვი­ლი­ან ოჯახ­ში და­ვი­ბა­დე, ხუთი დედ­მა­მიშ­ვი­ლი ვი­ყა­ვით - 4 და და ერთი ძმა. მშობ­ლე­ბი ეროვ­ნუ­ლი ტრა­დი­ცი­ე­ბის სუ­ლის­კვე­თე­ბით გვზრდიდ­ნენ. ჩვენ­თვის ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იყო გა­ნათ­ლე­ბის მი­ღე­ბა და მარ­თლაც, ხუ­თი­ვემ და­ვამ­თავ­რეთ უმაღ­ლე­სი სას­წავ­ლე­ბე­ლი. მშობ­ლე­ბი მშრო­მე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი იყ­ვნენ და ისი­ნი მთე­ლი ცხოვ­რე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში მუ­შა­ობ­დნენ, აშე­ნებ­დნენ სახ­ლს, რო­მე­ლიც ახ­ლაც დგას ოზურ­გეთ­ში. ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რი, რაც მათ გვას­წავ­ლეს, შრო­მის­მოყ­ვა­რე­ო­ბა, ადა­მი­ა­ნე­ბის სიყ­ვა­რუ­ლი, წე­სი­ე­რე­ბა და ერ­თმა­ნე­თის პა­ტი­ვის­ცე­მა იყო. ოზურ­გე­თის რა­ი­ონ­ში თუ იკი­თხავთ გენო ბე­რა­ძის ოჯახს, გე­ტყვი­ან, რომ ერთ-ერთი წე­სი­ე­რი და პა­ტივ­სა­ცე­მი ოჯა­ხია, რაც მე­ა­მა­ყე­ბა.

• სტუ­დენ­ტო­ბა

შემ­დეგ იყო სტუ­დენ­ტო­ბა... თავ­და­პირ­ვე­ლად, გე­ო­ლო­გო­ბა მინ­დო­და, რად­გან ჩვენ­თან, რა­ი­ონ­ში, მთის­პირ­ში იყო ბენ­ტო­ნი­ტუ­რი თი­ხის გა­და­მა­მუ­შა­ვე­ბე­ლი დიდი ქარ­ხა­ნა. ამ სო­ფელ­ში, ბე­ბია-ბა­ბუ­ას­თან ვა­ტა­რებ­დით ხოლ­მე არ­და­დე­გებს. იქ რუ­კე­ბით და­დი­ო­და ერთი ქალ­ბა­ტო­ნი - მარკშე­ი­დე­რი გე­ო­ლო­გი და ძა­ლი­ან მომ­წონ­და. მინ­დო­და, მეც მა­სა­ვით გე­ო­ლო­გი გავმხდა­რი­ყა­ვი. ვი­ნა­ი­დან ძა­ლი­ან კარ­გად ვი­ცო­დი მა­თე­მა­ტი­კა, ფი­ზი­კა და ქი­მია, შემ­დეგ მშობ­ლებ­მა მირ­ჩი­ეს და ყვე­ლამ ერ­თად გა­დავ­წყვი­ტეთ, ინ­ჟი­ნერ-ეკო­ნო­მის­ტი გავმხდა­რი­ყა­ვი. სტუ­დენ­ტო­ბის პე­რი­ოდ­ში ჯერ ქი­რით ვცხოვ­რობ­დით, შემ­დეგ ჩემი უფ­რო­სი და თბი­ლის­ში გა­თხოვ­და და ყვე­ლა­ნი მას­თან ვცხოვ­რობ­დით. ჩემ­და სამ­წუ­ხა­როდ, უფ­რო­სი და ახალ­გაზ­რდა ასაკ­ში გარ­და­მეც­ვა­ლა - 23 წლის შვი­ლის ტრა­გე­დი­ის გამო, უკურ­ნე­ბე­ლი სენი შე­ე­ყა­რა, ვერ შევ­ძე­ლით მისი გა­დარ­ჩე­ნა... ჩვენ ყვე­ლა­ნი, ოთხი­ვე სტუ­დენ­ტი და-ძმა დას­თან და სი­ძეს­თან გა­ვი­ზარ­დეთ, სა­დაც შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ოჯა­ხუ­რი გა­რე­მო გვქონ­და. სტუ­დენ­ტო­ბის პე­რი­ოდ­ში ვი­ყა­ვი ძა­ლი­ან აქ­ტი­უ­რი, კარ­გად ვსწავ­ლობ­დი და მინ­დო­და, ყვე­ლა­ფე­რი გა­მე­კე­თე­ბი­ნა იმი­სათ­ვის, რომ ჩემი მშობ­ლე­ბის გული გა­მე­ხა­რე­ბი­ნა. ზო­გა­დად, კაც­თმოყ­ვა­რე ვარ, მიყ­ვარს ადა­მი­ა­ნე­ბი და ჩემი უპირ­ვე­ლე­სი ამო­ცა­ნა იყო და არის, გა­ჭირ­ვე­ბულ ადა­მი­ა­ნებს და­ვეხ­მა­რო, ეს ჩემი ერ­თგვა­რი ჰო­ბია...

მიყ­ვარს ოზურ­გე­თი და გუ­რუ­ლე­ბი, იქ ჩემი ფეს­ვე­ბია, ჩემი მშობ­ლე­ბი იქ არი­ან და ბე­ბია-ბა­ბუ­ის საფ­ლა­ვე­ბიც იქ მაქვს. ყო­ველ­თვის ვა­კი­თხავ ჩემი წი­ნაპ­რე­ბის საფ­ლა­ვებს და ვუვ­ლი მარ­ტო ჩე­მე­ბის კი არა, მიმ­დე­ბა­რე ტე­რი­ტო­რი­ა­ზე საფ­ლა­ვებ­საც, რომ­ლებ­საც ვერ აკი­თხა­ვენ. ან­დერ­ძი­ვით მაქვს და ჩემს შვილს ვე­უბ­ნე­ბი, რო­დე­საც გარ­და­ვიც­ვლე­ბი, ერთი სურ­ვი­ლი შე­მის­რუ­ლე, ვიდ­რე შე­გეძ­ლე­ბა ამ საფ­ლა­ვებ­ზე მოდი მათ უკ­ვდავ­სა­ყო­ფად-მეთ­ქი..

• "ამას არას­დროს დავ­მა­ლავ"

ამას არას­დროს დავ­მა­ლავ - 25 წლის ვი­ყა­ვი, როცა იმ­დრო­ინ­დელ­მა პარ­ტი­ის რა­ი­კო­მის მდი­ვან­მა ჩემ­თან ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ა­ში მოს­ვლის დროს, მო­მის­მი­ნა იმ სა­კი­თხებ­ზე, რომ­ლე­ბიც მის წი­ნა­შე და­ვა­ყე­ნე, მერე გა­მო­მი­ძა­ხა და პარ­ტი­ის რა­ი­კო­მის მე­სა­მე მდივ­ნად დამ­ნიშ­ნეს, იდე­ო­ლო­გია მიმ­ყავ­და. 9 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვი­ყა­ვი რა­ი­კო­მის მდი­ვა­ნი ოზურ­გე­თის რა­ი­ონ­ში და იმა­ში, რაც იმ პე­რი­ოდ­ში რა­ი­ონ­ში აშენ­და და რაც გან­ვი­თარ­და, წვლი­ლი მეც მი­მი­ძღვის. იქ დავ­ტო­ვე ხალ­ხის პა­ტი­ვის­ცე­მა და სიყ­ვა­რუ­ლი. არი­ან ადა­მი­ა­ნე­ბი, მე­უბ­ნე­ბი­ან, აი, შენ რა­ი­კო­მის მდი­ვა­ნი იყა­ვიო... იმ პე­რი­ოდ­ში ძა­ლი­ან წე­სი­ე­რად ვმუ­შა­ობ­დი. წე­სი­ე­რე­ბი ყვე­ლა თა­ო­ბა­ში არი­ან და ეს იცი­ან ოზურ­გე­თე­ლებ­მა. ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე დიდი აღი­ა­რე­ბა იყო, როცა 15 წლის შემ­დეგ, მო­სახ­ლე­ო­ბის დიდ­მა ჯგუფ­მა წე­რი­ლი გა­მოგ­ზავ­ნა სა­ქარ­თვე­ლოს მთავ­რო­ბა­ში და ჩემს გუ­ბერ­ნა­ტო­რად და­ნიშ­ვნას ითხოვ­და. ოჯა­ხუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბის გამო (შვი­ლი პა­ტა­რა მყავ­და), წას­ვლა ვერ შევ­ძე­ლი და თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე უარი ვთქვი. ეს იყო ყვე­ლა­ზე დიდი გა­მარ­ჯვე­ბა, როცა და­ვი­ნა­ხე, რომ ადა­მი­ა­ნებს ჩემი რწმე­ნა ჰქონ­დათ.

• რა­ტომ მო­ვე­დი პო­ლი­ტი­კა­ში...

როცა ოჯა­ხი შევ­ქმე­ნი, ოზურ­გე­თი­დან თბი­ლის­ში გად­მო­ვე­დი, ვი­ყა­ვი 2 მოწ­ვე­ვის დე­პუ­ტა­ტი თბი­ლი­სის საკ­რე­ბუ­ლო­ში. ჩემი პო­ლი­ტი­კა­ში მოს­ვლა გა­ნა­პი­რო­ბა იმან, რომ ში­ნა­გა­ნად მქონ­და მო­თხოვ­ნი­ლე­ბა, ადა­მი­ა­ნე­ბის გვერ­დით ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. სა­ერ­თოდ არ მქონ­და დიდი ხელ­ფა­სი, არც დიდი თა­ნამ­დე­ბო­ბა, მაგ­რამ მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვცდი­ლობ­დი ადა­მი­ა­ნე­ბის პრობ­ლე­მე­ბის მოგ­ვა­რე­ბას. წინა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის პო­ლი­ტი­კუ­რი კურ­სი ჩემ­თვის მი­უ­ღე­ბე­ლი იყო და როცა 2011 წელს ბა­ტონ­მა ბი­ძი­ნამ გა­მო­ა­ცხა­და, რომ პო­ლი­ტი­კა­ში მო­დი­ო­და, მი­ვე­დი ამ გუნდთან რო­გორც რი­გი­თი მო­ქა­ლა­ქე. მის გა­მო­ჩე­ნამ­დე ივა­ნიშ­ვილს სა­ერ­თოდ არ ვიც­ნობ­დი და პირ­ვე­ლად მა­შინ ვნა­ხე, რო­დე­საც თბი­ლის­ში დიდი აქ­ცია ჩა­ტარ­და.

2012 წელ­საც ჩა­ვერ­თე სა­პარ­ლა­მენ­ტო არ­ჩევ­ნებ­ში - ჩუ­ღუ­რე­თის რა­ი­ონ­ში კენ­ჭს იყ­რი­და ვიქ­ტორ დო­ლი­ძე და მისი შტა­ბის ხელ­მძღვა­ნე­ლი ვი­ყა­ვი. გა­ვი­მარ­ჯვეთ და ამის შემ­დეგ ამირ­ჩი­ეს ჩუ­ღუ­რე­თის რა­ი­ო­ნის "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის“ რა­ი­ო­ნუ­ლი ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის თავ­მჯდო­მა­რედ. 2012-დან 2014 წლამ­დე გარ­და პარ­ტი­უ­ლი სტა­ტუ­სი­სა, არა­ნა­ი­რი ანა­ზღა­უ­რე­ბა და არა­ფე­რი მქო­ნია, თუმ­ცა მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვი­დე­ქი ჩუ­ღუ­რე­თის რა­ი­ო­ნის მო­სახ­ლე­ო­ბის გვერ­დით.

თბი­ლი­სის ათი რა­ი­ო­ნი­დან ჩუ­ღუ­რე­თი ერთ-ერთი მძი­მე სო­ცი­ა­ლურ-ეკო­ნო­მი­კუ­რი ფო­ნის რა­ი­ო­ნია,120 ათა­სი მო­სახ­ლით. ის ძალ­ზე კო­ლო­რი­ტუ­ლი ძვე­ლი უბა­ნია ულა­მა­ზე­სი ქუ­ჩე­ბით და ჩემი ინ­ტე­რე­სი იყო, რა­ღაც წვლი­ლი შე­მე­ტა­ნა მის კე­თილ­დღე­ო­ბა­ში. 2014 წელს გა­ვი­მარ­ჯვე რო­გორც მა­ჟო­რი­ტარ­მა დე­პუ­ტატ­მა და გავ­ხდი თბი­ლი­სის მოწ­ვე­ვის საკ­რე­ბუ­ლოს წევ­რი, პა­რა­ლე­ლუ­რად კი ამირ­ჩი­ეს "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის“ ფრაქ­ცი­ის თავ­მჯდო­მა­რედ.

ამ რვა წლის მოღ­ვა­წე­ო­ბის შე­დე­გად, თუ შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, თი­თო­ე­უ­ლი ჩუ­ღუ­რე­თე­ლის ოჯა­ხის წევ­რი ვი­ყა­ვი. მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვცდი­ლობ­დი, მო­მეგ­ვა­რე­ბი­ნა მათი პრობ­ლე­მე­ბი. რა თქმა უნდა, ყვე­ლა­ფე­რი ვერ შევ­ძე­ლი, მაგ­რამ ძა­ლი­ან მი­ხა­რია, რომ ჩემს გუნდთან ერ­თად, ბევ­რი ინფრას­ტრუქ­ტუ­რუ­ლი პრო­ექ­ტი გან­ვა­ხორ­ცი­ე­ლე...

2020 წლის სა­პა­რა­ლა­მენ­ტო არ­ჩევ­ნებ­ზე "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის“ პრო­პორ­ცი­ულ სი­ა­ში, 36-ე ნომ­რად და­მა­სა­ხე­ლეს და ასე გავ­ხდი პარ­ლა­მენ­ტა­რი. ამას­თა­ნა­ვე, ვას­წავ­ლი კავ­კა­სი­ის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში თვით­მარ­თვე­ლო­ბას და თე­ო­რი­ულ­თან ერ­თად, სტუ­დენ­ტებს ჩემს პრაქ­ტი­კულ გა­მოც­დი­ლე­ბა­საც ვუ­ზი­ა­რებ. სტუ­დენ­ტე­ბი ჩემ­თან იმ დროს მო­დი­ან, რო­დე­საც მი­ღე­ბა­ზე მყავს მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბი. ისი­ნი პრო­ცე­სე­ბის და იმ პრობ­ლე­მე­ბის მოგ­ვა­რე­ბის თა­ნა­მო­ნა­წი­ლე­ე­ბი არი­ან, რო­მელ­თაც გა­დაჭ­რაც მი­წევს. დე­პუ­ტა­ტი ხიდი უნდა იყო ამომ­რჩე­ველ­სა და იმ სტრუქ­ტუ­რას შო­რის, რომ­ლის­გა­ნაც მას დახ­მა­რე­ბა სჭირ­დე­ბა.

მაქვს გა­მოკ­ვე­თი­ლი პრი­ო­რი­ტე­ტე­ბი, რო­მე­ლიც სა­პარ­ლა­მენ­ტო ცხოვ­რე­ბა­ში გად­მო­მაქვს და ეს არის გენ­დერულ ჭრილ­ში, ქა­ლე­ბის პრობ­ლე­მე­ბის მოგ­ვა­რე­ბა. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში ძალ­ზე იმა­ტა ოჯახ­ში ძა­ლა­დო­ბის ფაქ­ტებ­მა და ეს არის დიდი ტრა­გე­დია. მაქვს ბევ­რი პრაქ­ტი­კუ­ლი მა­გა­ლი­თი იმი­სა, რო­გორ ეპყრო­ბოდ­ნენ პრო­ბა­ცი­ო­ნერ ქა­ლებს, რომ­ლე­ბიც სა­პა­ტიმ­რო­ე­ბი­დან დაბ­რუნ­დნენ და სა­ზო­გა­დო­ე­ბა მათ სხვა თვა­ლით უყუ­რებ­და. ჩვე­ნი აქ­ტი­ვო­ბით და გვერ­დში დგო­მით მოხ­და მათი სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში რე­სო­ცი­ა­ლი­ზა­ცია. კვლე­ვაც ჩა­ვა­ტა­რე ჩვენს რა­ი­ონ­ში, რო­გორ ცხოვ­რობ­დნენ და იქ­ცე­ოდ­ნენ ემიგ­რან­ტი დე­დე­ბის შვი­ლე­ბი, რო­გო­რი იყო სო­ცი­ა­ლუ­რი ფონი ოჯა­ხებ­ში. და­ვი­ნა­ხე, რომ მათი აკა­დე­მი­უ­რი მოს­წრე­ბა იყო და­ბა­ლი და რამ­დე­ნი­მე დე­დას ვთხო­ვე, დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი­ყო ემიგ­რა­ცი­ი­დან, 1-2 ასე­თის ხელ­შე­წყო­ბა შევ­ძე­ლი...

• "ოჯა­ხი, რო­მე­ლიც მაძ­ლი­ე­რებს"

ოჯახ­ზე ცო­ტას ვი­სა­უბ­რებ... ჩემს მე­უღ­ლეს - მე­რაბ სი­ო­რი­ძეს პირ­ვე­ლი ქორ­წი­ნე­ბი­დან ორი შვი­ლი ჰყავს. შევ­ხვდით ერ­თმა­ნეთს და ოზურ­გეთ­ში შევ­ქმე­ნით ოჯა­ხი, გვყავს ერთი შვი­ლი - ქე­თე­ვა­ნი. მან წარ­მა­ტე­ბით და­ამ­თავ­რა პირ­ვე­ლი სა­ჯა­რო სკო­ლა და ახლა კავ­კა­სი­ის უნი­ვერ­სი­ტე­ტის და­მამ­თავ­რე­ბელ კურ­სზეა. ჯერ კი­დევ მე­ცხრე კლას­ში იყო, როცა ინ­გლი­სის სა­ელ­ჩო­ში გრან­ტი მო­ი­გო და 40 დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში დე­დოფ­ლის სკო­ლა­ში უფა­სოდ სწავ­ლობ­და. მე­ო­რედ კი­დევ მო­ი­გო გრან­ტი და ნიუ-იორ­კის ხე­ლოვ­ნე­ბის სკო­ლა­ში წა­ვი­და. ძა­ლი­ან წარ­მა­ტე­ბუ­ლი და შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი გო­გო­ნაა, ამას­თან, ღირ­სე­უ­ლი და ადა­მი­ა­ნუ­რი, ძა­ლი­ან ვა­მა­ყობ ჩემი შვი­ლით.

ჩემ­თვის მტკივ­ნე­უ­ლი სა­კი­თხია მე­უღ­ლის ჯან­მრთე­ლო­ბის მდგო­მა­რე­ო­ბა - მე­რაბს ცალ ფილ­ტვზე გა­კე­თე­ბუ­ლი აქვს უმ­ძი­მე­სი ოპე­რა­ცია და ისეთ ად­გი­ლას, ხე­ლით შეს­ვლა შე­უძ­ლე­ბე­ლი იყო, რო­ბოტ­მა გა­უ­კე­თა ოპე­რა­ცია თურ­ქეთ­ში, ვი­ნა­ი­დან სა­ქარ­თვე­ლო­ში ეს აპა­რა­ტი არ არ­სე­ბობ­და. ამ წუ­თას გვაქვს რთუ­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბა.... ამას ძა­ლი­ან გან­ვიც­დით მე და ქეთი... მე­რა­ბი ჩემი დიდი მე­გო­ბა­რია, ქე­თის და მე­რაბს კი სა­უ­კე­თე­სო მამა-შვი­ლო­ბა აქვთ.

• "რამ­დენ­ჯერ დამ­ხვედ­რია ეზოს ჭიშ­კარ­ზე წე­რი­ლი..."

მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ჩემი სტა­ტუ­სი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, არ მე­ვა­ლე­ბა, ჩუ­ღუ­რე­თის მო­ს­ქა­ლა­ქე­ებ­თან კო­მუ­ნი­კა­ცია დღემ­დე არ გა­მი­წყვე­ტია. და­ვით­ვა­ლე და, ბოლო დროს 1070 ადა­მი­ა­ნი მყავს მი­ღე­ბუ­ლი. მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბის­თვის ორ­შა­ბა­თი დღე მაქვს გა­მო­ყო­ფი­ლი, თუმ­ცა დროს როცა გა­მოვ­ნა­ხავ, სხვა დღე­ებ­შიც ვხვდე­ბი მსურ­ვე­ლებს, ან ტე­ლე­ფო­ნის სა­შუ­ა­ლე­ბით მაქვს კო­მუ­ნი­კა­ცია. რამ­დე­ნი მა­კი­თხავს სახ­ლში, რამ­დენ­ჯერ დამ­ხვედ­რია ეზოს ჭიშ­კარ­ზე წე­რი­ლი... 25 წე­ლია საბ­ჭოს მო­ე­დან­ზე, იტა­ლი­ურ ეზო­ში ვცხოვ­რობ, მი­წისძვრით და­ზა­რა­ლე­ბულ სახ­ლში. ეზო­ში 16 ოჯა­ხია. ჩვე­ნი ეზოც გა­სა­მაგ­რე­ბე­ლია. ჩემი მე­ზობ­ლე­ბი ცოტა გა­ნა­წყე­ნე­ბუ­ლე­ბი არი­ან, მაგ­რამ იცით, რა­ტომ არ გა­ვა­მაგ­რე? რად­გან ჩუ­ღუ­რეთ­ში ბევ­რი სახ­ლია გა­სა­მაგ­რე­ბე­ლი და არ მინ­დო­და ვინ­მეს ეთ­ქვა, თა­ვის სახ­ლს მი­ხე­და, ჩემ­სას - არაო. ალ­ბათ მო­მა­ვალ­ში ყვე­ლა­ფე­რი მო­წეს­რიგ­დე­ბა და ჩემი სახ­ლიც გა­მაგრდე­ბა...