გე­ნი­ა­ლუ­რი არ­ტის­ტის ოთარ მეღ­ვი­ნე­თუ­ხუ­ცე­სის გარ­დაც­ვა­ლე­ბი­დან 9 მა­ისს 9 წელი გა­ვი­და. დი­დია ამ ადა­მი­ა­ნის ღვაწ­ლი ქარ­თულ თე­ატრსა და კი­ნო­ში. და­უ­ვი­წყა­რია მისი შექ­მნი­ლი რო­ლე­ბი, თუმ­ცა გა­მორ­ჩე­უ­ლი კი­ნო­რო­ლია დათა თუ­თაშ­ხია, რო­მელ­მაც დიდი აღი­ა­რე­ბა მო­უ­ტა­ნა.

"დათა არის ის, რო­გო­რიც მინ­დო­და, ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, ოც­ნე­ბა კი ყო­ველ­თვის ძვირ­ფა­სია... ამ როლ­ზე ძა­ლი­ან იო­ლად ვი­მუ­შა­ვე. მხო­ლოდ ტექ­სტის სწავ­ლა დამ­ჭირ­და. ის სულ­ში მი­ზის. "დათა თუ­თაშ­ხია“ ჯერ წიგ­ნად არ იყო გა­მო­ცე­მუ­ლი, თა­მაზ მე­ლი­ა­ვამ მან­ქა­ნა­ზე ნა­ბეჭ­დი რომ მო­მი­ტა­ნა. თა­მა­ზი რომ გარ­და­იც­ვა­ლა, მერე თენ­გიზ აბუ­ლა­ძეს უნ­დო­და ორ­სე­რი­ა­ნი ფილ­მი გა­და­ე­ღო. ისიც ამ­ბობ­და, თუ­თაშ­ხია, ალ­ბათ, ოთა­რი იქ­ნე­ბაო. სა­ბო­ლო­ოდ, ეს საქ­მე გიგა ლორ­თქი­ფა­ნი­ძეს გა­და­ე­ცა“, - ყვე­ბო­და ოთარ მეღ­ვი­ნე­თუ­ხუ­ცე­სი, რომ­ლის შე­მოქ­მე­დე­ბა­შიც ეს როლი მარ­თლაც დიდი და ოქ­როს ასო­ე­ბით ჩა­ი­წე­რა. ამ გმი­რის შემ­სრუ­ლებ­ლად სხვა მსა­ხი­ო­ბი არც გა­უ­სინ­ჯავთ. აქ­ცენ­ტი თა­ვი­დან­ვე მას­ზე გა­კეთ­და, ბა­ტონ ოთარს უნდა ეთა­მა­შა და ეს თა­ვი­დან­ვე თვი­თო­ნაც იცო­და.

"გან­გე­ბამ და­მა­ჯილ­დო­ვა, რომ ჩე­მით და­ინ­ტე­რეს­დნენ. არც თუ­თაშ­ხი­ას როლი იქ­ნე­ბო­და, გიგა ლორ­თქი­ფა­ნი­ძეს რომ არ ეთ­ქვა სამ­ხატ­ვრო საბ­ჭოს­თვის, - თუ ოთა­რი არ შე­ას­რუ­ლებს ამ როლს, არ გა­და­ვი­ღე­ბო. არა­და, რა ცოდო ვიქ­ნე­ბო­დი, ამ როლს ჩემ­თვის გვერ­დი რომ აევ­ლო! თავ­და­პირ­ვე­ლად, თერ­თმეტ სე­რი­ას ვა­პი­რებ­დით... მაგ­რამ ბევ­რი მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი სცე­ნა ამო­იჭ­რა. შემ­დეგ "მოს­კო­ვიც“ ჩა­ე­რია და 7 სე­რი­ა­ზე და­იყ­ვა­ნა. როცა უკვე გა­და­ღე­ბუ­ლი ნა­ხეს, სა­ბედ­ნი­ე­როდ, თქვეს: სუ­რა­თი გა­მო­ვი­და და ხელს ნუ­ღარ ახ­ლებ­თო. ცენ­ზუ­რის თვალ­საზ­რი­სი­თაც, რუ­სულ ვა­რი­ან­ტში ტექ­სტე­ბი ამო­ყა­რეს, თუმ­ცა ქარ­თულ­ში ისე დარ­ჩეს, რო­გორც სა­ჭი­რო­აო,“ - ყვე­ბო­და მსა­ხი­ო­ბი...

"ოთარ მეღ­ვი­ნე­თუ­ხუ­ცე­სი - ნიღ­ბის მიღ­მა“ - ასე და­არ­ქვა ხე­ლოვ­ნე­ბათმცოდ­ნე ოლი­კო ჟღენ­ტმა თა­ვის წიგნს, რო­მე­ლიც გე­ნი­ა­ლურ ქარ­თველ მსა­ხი­ობს მი­უ­ძღვნა, სა­დაც მას სრუ­ლი­ად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი რა­კურ­სით წარ­მო­ა­ჩენს. წიგნ­ში, რო­მე­ლიც მეღ­ვი­ნე­თუ­ხუ­ცე­სის გარ­დაც­ვა­ლე­ბი­დან თით­ქმის 5 წლის შემ­დეგ გა­მო­ი­ცა, გე­ნი­ა­ლუ­რი მსა­ხი­ო­ბის ცხოვ­რე­ბი­სა და შე­მოქ­მე­დე­ბის გზაა წარ­მოდ­გე­ნი­ლი. ერ­თგვა­რი აღ­სა­რე­ბა-მო­ნო­ლო­გია, სა­ი­და­ნაც სა­ინ­ტე­რე­სო ეპი­ზო­დებს გთა­ვა­ზობთ.

გზა პრო­ფე­სი­ამ­დე და პრო­ფე­სი­ა­ში

იღ­ბლი­ა­ნი არ­ტის­ტის იმი­ჯის მი­უ­ხე­და­ვად, არც გაც­რუ­ე­ბუ­ლი იმე­დე­ბი დამ­კლე­ბია და ტკი­ვი­ლიც საკ­მა­რის­ზე მეტი გან­მიც­დია. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, მა­ინც ბედ­ნი­ერ კა­ცად ვთვლი თავს, რად­გან მთე­ლი ცხოვ­რე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ჩემ გვერ­დით იყ­ვნენ ადა­მი­ა­ნე­ბი, ვი­სიც ბო­ლომ­დე მჯე­რო­და - არა­ვის უღა­ლა­ტია - არც ცხოვ­რე­ბა­ში და არც საქ­მე­ში... ბო­ლოს მა­ინც თე­ატრმა გა­დამ­ძა­ლა... სკო­ლა­ში თა­ნაკ­ლა­სე­ლი მყავ­და - გუ­რამ ჭი­ჭი­ნა­ძე - სი­თა­მა­მით გა­მო­ირ­ჩე­ო­და, კარ­გად მღე­რო­და, უკ­რავ­და, იუ­მო­რის გრძნო­ბა ჰქონ­და, მე მორ­ცხვი ვი­ყა­ვი, მო­რი­დე­ბუ­ლი და მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა მომ­წონ­და. ალ­ბათ, ერ­თმა­ნეთს ვავ­სებ­დით. ერ­თად მი­ვე­დით "პი­ო­ნერ­თა სა­სახ­ლის" მხატ­ვრუ­ლი კი­თხვის კა­ბი­ნეტ­ში. მან შემ­დეგ სხვა პრო­ფე­სია აირ­ჩია.

ნო­დარ ჩხე­ი­ძეს, ჩვენს პე­და­გოგს, ყვე­ლა "ბი­ჭი­კოს“ ვე­ძახ­დით, ჩემი მო­მა­ვა­ლი ამ კაც­მა გან­სა­ზღვრა. უნი­ჭი­ე­რე­სი არ­ტის­ტი და არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი პი­როვ­ნე­ბა გახ­ლდათ. ჩემი თა­ო­ბის ბი­ჭებს თე­ატ­რის სიყ­ვა­რუ­ლი ჩაგ­ვი­ნერ­გა... ეს იყო და­უ­ვი­წყა­რი უბედ­ნი­ე­რე­სი ხანა ჩვენს ცხოვ­რე­ბა­ში. იმარ­თე­ბო­და სა­ღა­მო­ე­ბი, ვდგამ­დით სპექ­ტაკ­ლებს, ამ საქ­მის გარ­და არაფ­რის კე­თე­ბა არ გვინ­დო­და. ინ­სტი­ტუ­ტში ჩემი საქ­მე უც­ნა­უ­რად წა­რი­მარ­თა. პირ­ვე­ლი კურ­სის გა­მოც­დე­ბი კარ­გად ვერ ჩა­ვა­ბა­რე. იან­ვარ­ში კი­ნა­ღამ გამ­რი­ცხეს. ხდე­ბა ხოლ­მე, ზოგი ფრი­ა­დებ­ზე ამ­თავ­რებს, მაგ­რამ საქ­მეს ბო­ლომ­დე ვე­ღარ მიჰ­ყვე­ბა...

მთე­ლი ჩემი ახალ­გაზ­რდო­ბა ლილი იო­სე­ლი­ა­ნის ზე­დამ­ხედ­ვე­ლო­ბით გა­ვა­ტა­რე. თვალ­და­ხუ­ჭუ­ლი ვენ­დო­ბო­დი, ყვე­ლა­ზე მეტი მან მომ­ცა. ლექ­ცი­ებს არა­ერ­თი ლე­გენ­და­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნი მი­კი­თხავ­და, მაგ­რამ ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში აკა­კი ვა­სა­ძეს უდი­დე­სი როლი აქვს. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით რუს­თა­ვის თე­ატ­რში ერ­თად მუ­შა­ო­ბი­სას დავ­მე­გობ­რდით. მა­ნამ­დე მას­თან პირ­ველ სა­დიპ­ლო­მო სპე­ტაკლზე მო­მი­წია მუ­შა­ო­ბამ... 1954 წელს ინ­სტი­ტუტს ვამ­თავ­რებ­დი, რო­დე­საც აკა­კი ხო­რა­ვამ ერთი სპექ­ტაკ­ლი დად­გა, ჩვე­ნი ჯგუ­ფი მო­ნა­წი­ლე­ობ­და. სამ მსა­ხი­ობ­ზე თქვა ჩემ­თან თე­ატ­რში წა­გიყ­ვან­თო. მე პი­რა­დი მო­ტი­ვი მა­მოძ­რა­ვებ­და და ამის გამო არ მინ­დო­და რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში მის­ვლა. მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში წა­ვე­დი... უფ­რო­სი თა­ო­ბის მსა­ხი­ო­ბე­ბი ახალ­გაზ­რდებს ძა­ლი­ან გვიფრ­თხილ­დე­ბოდ­ნენ, ვუყ­ვარ­დით. აკა­კი კვან­ტა­ლი­ა­ნი ჩვე­ნი მა­მო­ბი­ლი იყო, ზრუნ­ვას არ გვაკ­ლებ­და...

შე­უ­და­რე­ბე­ლი სას­ცე­ნო პარტნი­ო­რი - მე­დეა ჯა­ფა­რი­ძე

რო­დე­საც სპექ­ტაკლს ვთა­მა­შობ, და­წყე­ბის წინ მე­კი­თხე­ბი­ან, - თუ რო­გორ ვგრძნობ თავს, პა­სუ­ხი ყო­ველ­თვის ერ­თია: მორ­ჩე­ბა და მერე გე­ტყვით. სპექ­ტაკლში "აურ­ზა­უ­რი არაფ­რის გამო“ მე­დეა ჯა­ფა­რი­ძის პარტნი­ო­რი პირ­ვე­ლად ვი­ყა­ვი. ის ბი­ატ­რი­ჩე იყო, მე - ბე­ნე­დიქ­ტი. ერთ რე­პე­ტი­ცი­ა­ზე ხელი ჯი­ბე­ში ჩა­მი­ყო. ვი­ფიქ­რე, ალ­ბათ, რო­ლის­თვის რა­ღაც დე­ტა­ლი მო­ი­ფიქ­რა-მეთ­ქი. დამ­თავ­რდა რე­პე­ტი­ცია, ვნა­ხე, კვერ­ცხი ჩა­უ­დია. სხვა დღეს ვაშ­ლი მო­მა­წო­და. ესეც ისეთ დროს, რომ ვერ მო­ვა­ხერ­ხე მე­კი­თხა, - თუ რა­ტომ. მი­ვე­დი სახ­ლში, მო­ვუ­ყე­ვი გუ­რან­დას ეს ამ­ბა­ვი და სი­ცი­ლი აუ­ტყდა - ჩემი ბრა­ლია, მე ვუ­თხა­რი ქალ­ბა­ტონ მე­დე­ას, თუ ოთა­რი მში­ე­რია, ცუდ ხა­სი­ათ­ზეა, შე­ჭამს და კარგ გუ­ნე­ბა­ზე დად­გე­ბაო. თურ­მე ეს იყო ჩემი პრო­დუქ­ტე­ბით მო­მა­რა­გე­ბის მი­ზე­ზი. მახ­ვილ ჭკუ­ას­თან ერ­თად, ქალ­ბა­ტონ მე­დე­ას ასე­თი გუყ­ლუბ­რყვი­ლო­ბაც ახა­სი­ა­თებ­და. მერე იყო ჩვე­ნი შეხ­ვედ­რა ფილმში "მზე შე­მოდ­გო­მი­სა" და სპექ­ტალკლში "ოი­დი­პოს მეფე". არ შემ­ხვედ­რია მსა­ხი­ო­ბი, რო­მე­ლიც პარტნი­ო­რის­თვის ამ­დენს იც­ლი­დეს. ყო­ვე­ლი რე­პე­ტი­ცი­ი­სა და სპექ­ტაკ­ლის დროს გაძ­ლევ­და უამ­რავ შე­ნიშ­ვნას და იმა­ვეს მო­ი­თხოვ­და შენ­გან...

მშობ­ლე­ბი და ბავ­შვო­ბა

სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ­სე­ბობ­და მეღ­ვი­ნე­თუ­ხუ­ცე­სის ანუ მეღ­ვი­ნე­თა უფ­რო­სის თა­ნამ­დე­ბო­ბა. ცხა­დია, რომ მეღ­ვი­ნე­თუ­ხუ­ცე­სი წო­დე­ბა იყო და ეს კაცი მე­ფის კარ­ზე ღვი­ნოს გა­ნა­გებ­და, ამ საქ­მის ხელ­მძღვა­ნე­ლი იყო. პირ­და­პირ გვა­რი გვიჩ­ვე­ნებს, რომ ეგ­რეა... მა­მა­ჩე­მი გიმ­ნა­ზი­ა­დამ­თავ­რე­ბუ­ლი გახ­ლდათ, უმაღ­ლე­სი გა­ნათ­ლე­ბა არ ჰქონ­და, გვა­რის ის­ტო­რია რომ მო­ე­ძებ­ნა. გად­მო­ცე­მით თუ მე­ტყო­და რა­მეს, ცი­ციშ­ვი­ლებს მო­იხ­სე­ნი­ებ­და ხოლ­მე... ვფიქ­რობ, ჩვე­ნი გვა­რის ძი­რიც კა­ხე­თი­დან უნდა იყოს, რაკი გვა­რი ღვი­ნოს­თა­ნაა და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი და მერე უკვე აქე­დან ქარ­თლში გა­და­სუ­ლი.

დედა - ელე­ნე, ხორ­ხე­ლე­ლი გახ­ლდათ. მათი ძი­რძვე­ლი სამ­კვიდ­რო ქარ­თლია. ოთხი ვა­ჟის და­ღუპ­ვის შემ­დეგ, პა­პა­ჩემს ქა­ლიშ­ვი­ლე­ბის ანაბ­რად დარ­ჩე­ნილს, ერთ-ერთი ქა­ლიშ­ვლი - ელე­ნე აწყუ­რე­ლი, ვახ­ტანგ მეღ­ვი­ნე­თუ­ხუ­ცე­სის­თვის მი­უ­თხო­ვე­ბია. ჩემი მშობ­ლე­ბი 1918 წელს და­ქორ­წინ­დნენ. 1924 წლის ცნო­ბი­ლი აჯან­ყე­ბის ფონ­ზე, ბოლ­შე­ვი­კე­ბი მეღ­ვი­ნე­თუ­ხუ­ცე­სე­ბის ოჯა­ხებს გან­სა­კუთ­რე­ბით დევ­ნიდ­ნენ. მი­ზე­ზი ქა­ქუ­ცას­თან ნა­თე­სა­ო­ბა იყო. აჯან­ყე­ბის ჩახ­შო­ბის და ქა­ქუ­ცა ჩო­ლო­ყაშ­ვი­ლის ემიგ­რა­ცი­ა­ში გამ­გზავ­რე­ბის შემ­დეგ, ივა­ნე მეღ­ვი­ნე­თუ­ხუ­ცე­სი (მა­მა­ჩე­მის უფ­რო­სი ძმა) დახ­ვრი­ტეს. მამა საფრ­თხის­გან თა­ვის არი­დე­ბის მიზ­ნით, ძმას­თან - შაქ­როს­თან ერ­თად, იძუ­ლე­ბით აყ­რი­ლა წი­ნა­პარ­თა სა­ვა­ნი­დან და ჯერ იმე­რეთ­ში გა­ხიზ­ნუ­ლა... "ისეთ ტრა­დი­ცი­ებ­ზე გა­ვი­ზარ­დე, ოჯა­ხის მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი უქონ­ლო­ბა დი­დად არ მა­წუ­ხებ­და“ 1930 წელს ჩვე­ნი ოჯა­ხი თბი­ლის­ში და­სახ­ლდა, სა­დაც მე 1932 წელს და­ვი­ბა­დე. სოფ­ლე­ლე­ბი ქა­ლა­ქე­ლე­ბად ვი­ქე­ცით. ხუთ­სუ­ლი­ა­ნი ოჯა­ხი კავ­ში­რის, დღე­ვან­დე­ლი თა­ყა­იშ­ვი­ლის ქუ­ჩა­ზე, ერთ პა­ტა­რა ოთახ­ში (9 კვად­რა­ტუ­ლი თუ იქ­ნე­ბო­და) ვცხოვ­რობ­დით. ძლი­ე­რი წვი­მის დროს ნი­აღ­ვა­რი ბი­ნა­ში გვი­ვარ­დე­ბო­და. რომ დავ­ბა­დე­ბულ­ვარ, აკ­ვნის მა­გივ­რო­ბას ჭერ­ში და­კი­დე­ბუ­ლი ჰა­მა­კი ას­რუ­ლებ­და... წა­მო­ვი­ზარ­დე თუ არა, ჰა­მა­კი­დან ია­ტაკ­ზე გა­და­ვი­ნაც­ვლე.

მამა რა­ი­ონ­ში სა­მე­ურ­ნეო ნა­წი­ლის გამ­გედ მუ­შა­ობ­და. ერთი უბ­რა­ლო კაცი იყო, ფარ­თო სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის შე­უმ­ჩნე­ვე­ლი. რა­ი­ონ­ში მუ­შა­ო­ბა, ხში­რად უწევ­და, რათა ოჯა­ხი ერ­ჩი­ნა. დედა ძა­ლი­ან წვა­ლობ­და, გა­ჭირ­ვე­ბით გვზრდი­და. მამა უდაბ­ნოს მე­ურ­ნე­ო­ბა­შიც (სა­გა­რე­ჯო) მუ­შა­ობ­და. იქა­უ­რო­ბა ქვე­წარ­მავ­ლე­ბით იყო სავ­სე. მე კი ხში­რად ფეხ­შიშ­ვე­ლი დავ­რბო­დი. უცებ გან­ზე გავ­ხტე­ბო­დი ხოლ­მე, ფეხი რომ არ და­მედ­გა. ასე­თი ბავ­შვო­ბა მაქვს გა­მოვ­ლი­ლი, ფეხ­შიშ­ვე­ლი სირ­ბი­ლი, ცხე­ნით ჯი­რი­თი, ცურ­ვა... დე­ი­და მყავ­და მცხე­თა­ში, იქ მივ­ყავ­დი ხოლ­მე მშობ­ლებს, სა­დაც მტკვარ­სა დ არაგვზე ცურ­ვას ვსწავ­ლობ­დი...

...მახ­სენ­დე­ბა უნი­ვერ­სი­ტე­ტის პირ­ვე­ლი კორ­პუ­სი, რომ­ლის ბაღ­შიც ხში­რად დავ­ტან­ტა­ლებ­დი პა­ტა­რა ბიჭი - სტუ­დენ­ტებს ვათ­ვა­ლი­ე­რებ­დი, გან­სა­კუთ­რე­ბით ლა­მაზ გო­გო­ებს... 13 წლით უფ­რო­სი ძმა მყავ­და, მე­ო­რე მსოფ­ლიო ომის და­წყე­ბამ­დე, 1939 წელს ფი­ნე­თის ფრონტზე გა­იწ­ვი­ეს. ომის დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ, დიდ­ხანს ვე­ძებ­დით, სამ­წუ­ხა­როდ, უკ­ვა­ლოდ და­ი­კარ­გა, ეს იყო დე­და­ჩე­მის დიდი დარ­დი... ჩვე­ნი ოჯა­ხი გა­ჭირ­ვე­ბა­ში ცხოვ­რობ­და, მაგ­რამ მამა ამას არაფ­რად აგ­დებ­და. კარ­გად მღე­რო­და ხალ­ხურ სიმ­ღე­რებს. სტუ­მა­რი ჩვენს პა­ტა­რა ბი­ნას არ აკ­ლდა. ზოგ­ჯერ გვი­ა­ნო­ბამ­დე ვის­მენ­დი სტუ­მარ-მას­პინ­ძლის სიმ­ღე­რებს და ხუმ­რო­ბებს. ისეთ ტრა­დი­ცი­ებ­ზე გა­ვი­ზარ­დე, რომ ოჯა­ხის მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი უქონ­ლო­ბა დი­დად არ მა­წუ­ხებ­და. მა­მა­ჩემ­საც არ აწუ­ხებ­და. ამ ჭკუ­ით გამ­ზარ­და. მე­უბ­ნე­ბო­და: მქონ­და ყვე­ლა­ფე­რი, არ მიკ­ვირ­და, არ მაქვს, არც ეს მიკ­ვირ­სო. ჩემი მდგო­მა­რე­ო­ბის კაცს შე­იძ­ლე­ბა, დღეს მეტი ჰქო­ნო­და, მაგ­რამ არაა ეს ჩემ­თვის სა­დარ­დე­ბე­ლი.

მამა რომ გარ­და­იც­ვა­ლა, 2 კვი­რა ვერ გა­მოვ­ფხიზ­ლდი... არ შე­მეძ­ლო... დე­და­ჩემ­მა ჩემს ხელ­ში და­ლია სული. რა უც­ნა­უ­რია ჩვე­ნი პრო­ფე­სია, თურ­მე ეს ყვე­ლა­ფე­რი ქვეც­ნო­ბი­ე­რად მეხ­სი­ე­რე­ბა­ში რჩე­ბა. იმ წუ­თებ­ში ამა­ზე არ ფიქ­რობ, მაგ­რამ პრო­ფე­სი­უ­ლი თვალ­საზ­რი­სით იმახ­სოვ­რებ. როცა "ფი­როს­მან­ში" ვთა­მა­შობ­დი, ის დე­და­ჩე­მის - ჩემ­თვის ძვირ­ფა­სი ადა­მი­ა­ნის წას­ვლას მა­გო­ნებ­და...

"მე და გუ­რან­და - ალ­ბათ ყვე­ლა­ფე­რი სა­ერ­თო პრო­ფე­სი­ულ­მა ინ­ტე­რეს­მაც გან­სა­ზღვრა“

გუ­რან­და ჯერ კი­დევ 14 წლის იყო, რო­დე­საც გა­ვი­ცა­ნი. ფო­თის თე­ატ­რი ბორ­ჯომ­ში თე­ატ­რის გას­ტრო­ლებს მარ­თავ­და, რომ­ლის სპექ­ტაკლში გუ­რან­დაც მო­ნა­წი­ლე­ობ­და. მისი მამა - გი­ორ­გი გა­ბუ­ნია იმა­ვე თე­ატ­რის ხელ­მძღვა­ნე­ლი იყო. გუ­რან­და­ზე 5 წლით უფ­რო­სი ვარ. ცხა­დია, მა­შინ არც კი მი­ფიქ­რია, სე­რი­ო­ზუ­ლად შე­მე­ხე­და მის­თვის, პი­რი­ქით, არ მო­მე­წო­ნა მისი სი­თა­მა­მე და ვი­ფიქ­რე, რო­გო­რი ქა­ლა­ბი­ჭა და ახ­ტა­ჯა­ნა გო­გოა-მეთ­ქი. გა­ვი­და დრო და გუ­რან­და თე­ატ­რა­ლუ­რი უნი­ვერ­სი­ტე­ტის სცე­ნა­ზე ვნა­ხე. ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა, კარ­გად თა­მა­შობ­და. თურ­მე თვი­თო­ნაც ეს­წრე­ბო­და ჩემს სპექ­ტაკ­ლებს. ერთხელ მა­მაც კი მო­უყ­ვა­ნია და უკი­თხავს - ის ბიჭი რო­გორ მოგ­წონ­სო? რო­გორც დამ­წყე­ბი მსა­ხი­ო­ო­ბი, არ არის ცუ­დიო. რო­გორ, არ მოგ­წონ­სო? - ჯი­უ­ტად ჩა­ა­ცივ­და თურ­მე გუ­რან­და. ალ­ბათ სა­ერ­თო პრო­ფე­სი­ულ­მა ინ­ტე­რეს­მაც გან­სა­ზღვრა, რომ ერ­თად ვყო­ფი­ლი­ყა­ვით. ცო­დოა ადა­მი­ა­ნი, თუ სიყ­ვა­რულ­მა გვერ­დი აუ­ა­რა და ამ გრძნო­ბის გა­რე­შე ჩა­ი­ა­რა მის­მა ცხოვ­რე­ბამ. სიყ­ვა­რუ­ლი თავ­ზარ­დამ­ცე­მი რამ არის, რო­მე­ლიც შე­იძ­ლე­ბა, რო­გორც დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბის, ისე უბე­დუ­რე­ბის მი­ზე­ზი გახ­დეს... თუ შენი საქ­მე ძა­ლი­ან გიყ­ვარს, ხში­რად ოჯა­ხის­თვის ვე­ღარ იცლი. რა­ღაც ეჭ­ვი­ა­ნო­ბის სა­ბა­ბიც ხდე­ბა. მხო­ლოდ შენი საქ­მე გა­ინ­ტე­რე­სებს. როცა საქ­მე­ში ერ­თად არი­ან, ეს თით­ქოს უნდა აად­ვი­ლებ­დეს ყვე­ლა­ფერს. პა­რა­დოქ­სი ისაა, რომ ხან­და­ხან ორი­ვე ნი­ჭი­ე­რია, ერთ საქ­მეს ემ­სა­ხუ­რე­ბა, ერ­თმა­ნე­თიც უყ­ვართ, მაგ­რამ მა­ინც ინ­გრე­ვა ოჯა­ხი. ასეთ რა­მეს ერ­თმა­ნეთ­თან შე­ჯიბ­რი იწ­ვევს. ოჯა­ხე­ბი დან­გრე­უ­ლა იმის გამო, რომ ერთს მე­ო­რეს­თვის უჯობ­ნია. გუ­რან­დას ჩემ­თვის საყ­ვე­დუ­რი ხში­რად უთ­ქვამს, მუ­შა­ო­ბა­ში ხელს მიშ­ლიო. მინ­და, რომ ყვე­ლა­ზე კარ­გი იყოს. ამას დროს სჭირ­დე­ბა. მე ვერ ვით­მენ და შე­ნიშ­ვნებს უხე­შად ვაძ­ლევ. ამ დროს ცოტა უჭირს, მაგ­რამ მა­ინც გვიყ­ვარს ერ­თად მუ­შა­ო­ბა. ჩვე­ნი მუ­შა­ო­ბა ხელს გვი­წყობს, სა­სიყ­ვა­რუ­ლო სცე­ნებს უფრო ად­ვი­ლად ვთა­მა­შობთ. მე­გობ­რე­ბიც ვართ და ერ­თმა­ნეთს ვენ­დო­ბით... გუ­რან­დას­თან, სცე­ნა­ზე რო­გორც პარტნი­ორ­თან თა­ვი­სუფ­ლე­ბას ვგრძნობ, ერ­თმა­ნეთს უსი­ტყვოდ ვუ­გებთ...

"ძა­ლი­ან მჯე­რა ჩემი შვი­ლის“...

ოჯახ­ში კი­დევ მყავს ერთი წევ­რი, ვი­საც მოთ­მი­ნე­ბით ვუგ­დებ ყურს - ეს ჩემი ქლიშ­ვი­ლია. თქვენ წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ძა­ლი­ან მჯე­რა ჩემი შვი­ლის, თუნ­დაც იმი­ტომ, რომ შვი­ლია და ღა­ლა­ტის ნა­ტა­მა­ლიც კი გა­მო­რი­ცხუ­ლია. მწამს მისი ინ­ტე­ლექ­ტის, გე­მოვ­ნე­ბის და გა­ნათ­ლე­ბის..."