"ვმალავდით, რომ ზურა ჩვენი მამაა: არ გვინდოდა, ვინმეს ეფიქრა, რომ რამით გამორჩეულები ვიყავით" - როგორ იხსენებს დოიჯაშვილს ქალიშვილი?

მან დატოვა ზღვა სიყვარული და უამრავი სიკეთე. ის იყო ვაჟკაცობის, მამობის, მეგობრობის სიმბოლო. ნაღდი თბილისელი კაცი თავმდაბლობით გამოირჩეოდა, ალალსა და გულწრფელს, ადამიანი-მაგნიტი შეარქვეს. ხალხმა შეიყვარა გამორჩეული ხმის მქონე მომღერლის ჰიტები... სიმღერა "მელიქიშვილის გამზირი" 21 წლისამ იმღერა პირველად და მისი სავიზიტო ბარათი გახდა. ქეთი ვადაჭკორია და ნუცა დოიჯაშვილი მეუღლესა და მამაზე - ზურა დოიჯაშვილზე ყვებიან...

მაგარი მამა და ბაბუა

ნუცა:

- მამას გარეთ როგორც ახასიათებენ, ზუსტად ისეთი იყო სახლშიც. მისი სიმკაცრე არ მახსენდება. ჩვენთვის დედა იყო ყოველთვის მკაცრი და მამასთან საშველად მივდიოდით, თუ რამე ისეთი ხდებოდა. ბავშვობაში მამასთან ერთად დავდიოდით სასეირნოდ. უნდოდა, რომ კონცერტებსა თუ ნებისმიერ ღონისძიებაზე მის გვერდით ვყოფილიყავით და ჩვენც ყველგან დავყვებოდით. იმდენად პოპულარული იყო, ვმალავდით ხოლმე, რომ ზურა ჩვენი მამაა: გვერიდებოდა, არ გვინდოდა, ვინმეს ეფიქრა, რომ რამით გამორჩეულები ვიყავით. ეს უფრო ბავშვობაში ხდებოდა. მამა ჩემთვის ყოველთვის ადამიანობის მაგალითი იყო. მინდა, ჩემი შვილიც ისე გავზარდო, როგორც ის მზრდიდა. დღემდე მახსოვს, მამა რა რჩევებსაც მაძლევდა. მისი დარიგება ახლაც ყურში ჩამესმის, ხშირად მიმეორებდა: ადამიანებში ყოველთვის კარგი ეძებე და ცუდს არ მიაქციო ყურადღებაო. არ უყვარდა, როცა დავუშვათ, ვინმეს ვაკრიტიკებდი. ამაზე გვიკამათია კიდეც და მეტყოდა ხოლმე: ნუცა, დაანებე თავი ასეთ საუბარსო... ისე ვცხოვრობ, როგორც მამა ცხოვრობდა - კარგ თვისებებს ვეძებ ყველა ადამიანში. ძალიან მაგარი მამა იყო და წარმოიდგინეთ, შვილიშვილებთან ბევრად უფრო მაგარი ბაბუა იყო. მათზე გიჟდებოდა, შვილიშვილები ფაქტობრივად, მის ხელში გაიზარდნენ. საერთოდ, ცხოვრებაში ასეთი იყო: დიდთან - დიდი, პატარასთან - პატარა.

ქეთი:

- შვილიშვილებთან (10 წლის ანდრია, 8 წლის ლიზიკო, 2 წლის ლუკა) გართობა მოსწონდა, თამაშობდა მათთან, გიტარაზე უკრავდა. ახმოვანებდა სხვადასხვა პერსონაჟს, ყურს ისე "დაიტრიალებდა", თითქოს ხმას გამოსცემდა. ეს ფოკუსი ძალიან მოსწონდათ ბავშვებს და გამეორებას ეხვეწებოდნენ. ყველაზე პატარა შვილიშვილი ლუკა ისრაელში დაიბადა. ზურამ ბავშვს სიმღერა დაუწერა და როცა უმღეროდა, პატარა ლუკა გაოცებული უყურებდა. მერე ბავშვი თვალებით ითხოვდა ხოლმე, რომ ბაბუას ემღერა. სანამ შეეძლო, ზურა უკრავდა და სულ ამბობდა, ამას სმენა ექნება და აუცილებლად იმღერებსო. უნდოდა, შვილიშვილებს მუსიკა ესწავლათ, გიტარაზე დაეკრათ, ემღერათ. ზურას სურვილი იყო, შვილებთან ერთად სიმღერა ჩაეწერა, მაგრამ ეს არ მოხდა... ძალიან კარგი მონაცემები აქვს ლიზას, ის მუსიკაზე დადის და ვნახოთ, თუ მოინდომებს სიმღერას.

ისრაელში...

ქეთი:

- საერთოდ, პრობლემებში არასოდეს გვიცხოვრია. ბოლოს ისრაელში რომ წავედით, მთელი ოჯახი ასე ვფიქრობდით, - ალბათ, 3-4 წელში ჭერი გვექნებოდა და საქართველოში დავბრუნდებოდით. ზურას ისრაელში ფიზიკურად მუშაობა არ უთაკილია, მით უმეტეს, იქაც ცნობილი იყო - ამ ქვეყანაში არაერთი კონცერტი ჩაუტარებია. საშინლად განვიცდიდი იმას, რომ ზურას ყოველთვის სულ სხვა ცხოვრება ჰქონდა და უცებ აღმოჩნდა აეროპორტში, სადაც ფიზიკურად უწევდა შრომა... დაანებე თავი-მეთქი, ვეუბნებოდი. მეგონა, რომ თავადაც აწუხებდა ეს ამბავი და არ ამბობდა, არ ამჟღავნებდა. სანამ ლაპარაკი შეეძლო, ყოველდღე მეუბნებოდა: ქეთუშ, ნუ გეშინია, ნუ ნერვიულობ, "მი პრარვიომსია" (ჩვენ გამოვძვრებითო). ნიკო გომელაურის ეს ლექსი ძალიან მოსწონდა, მსახიობი რუსულად კითხულობდა. ვიცოდი, რომ ზურას დაავადება განუკურნებელი იყო, მაგრამ რაღაცას ვეპოტინებოდი. ვფიქრობდი, იქნება და, ეტლში ჩაჯდეს... ეს იყო ჩემი ეგოიზმი თუ რა, არ ვიცი. მაინც, ბოლომდე ყველაფერს ვაკეთებდი...წაიკითხეთ სრულად