ინე­ბოს უფალ­მა, უძღე­ბი შვი­ლის მსგავ­სად, ნამ­დვი­ლად მო­ვი­ნა­ნი­ოთ და ვე­ცა­დოთ, ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბა შევ­ცვა­ლოთ, - ამის შე­სა­ხებ სა­პატ­რი­არ­ქო ტახ­ტის მო­საყ­დრე, სე­ნა­კი­სა და ჩხო­რო­წყუს მიტ­რო­პო­ლიტ­მა შიომ (მუ­ჯი­რი) საკ­ვი­რაო ქა­და­გე­ბი­სას გა­ნა­ცხა­და.

მიტ­რო­პო­ლიტ­მა ისა­უბ­რა დიდი მარ­ხვის წინ მო­სამ­ზა­დე­ბე­ლი კვი­რის შე­სა­ხებ.

მი­სი­ვე თქმით, ვხე­დავთ, რო­გორ გახ­შირ­და აუ­წყო­ბე­ლი ოჯა­ხუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი, რო­გო­რი გა­უწ­ვრთნელ­ნი არი­ან შვი­ლე­ბი, რო­გორ აკ­ლი­ათ ადა­მი­ა­ნებს ბედ­ნი­ე­რე­ბა.

მე­უ­ფე შიოს გან­ცხა­დე­ბით, ძა­ლი­ან ხში­რად მი­დი­ან ეკ­ლე­სი­ა­ში მეტ-ნაკ­ლე­ბად ასა­კო­ვა­ნი ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც აც­ნო­ბი­ე­რე­ბენ, რომ უღ­მერ­თოდ, ღვთის კა­ნო­ნე­ბის გა­რე­შე იცხოვ­რეს, შე­დე­გად კი და­ენგრათ და გა­უ­კოტ­რდათ ცხოვ­რე­ბა. რო­გორც მე­უ­ფე შიო აღ­ნიშ­ნავს, მათ უნ­დათ გა­მოს­წო­რე­ბა, მაგ­რამ უკვე გვი­ა­ნია და აღარ იცი­ან, რო­გორ გა­მო­ას­წო­რონ ეს ყვე­ლაფ­რი; ხვდე­ბი­ან, რომ მთე­ლი მათი წინა ცხოვ­რე­ბა იყო არას­წო­რი და მცდა­რი. მიტ­რო­პო­ლი­ტის აზ­რით, ამას ვხე­დავთ ეკ­ლე­სი­ა­შიც, სა­ერ­თოდ, ცხოვ­რე­ბა­შიც.

„დღეს არის დიდი მარ­ხვის წინ მო­სამ­ზა­დე­ბე­ლი კი­დევ ერთი კვი­რა, რო­მელ­საც ეწო­დე­ბა უძღე­ბი შვი­ლის კვი­რა, ვი­ნა­ი­დან ყვე­ლა ეკ­ლე­სი­ა­ში იკი­თხე­ბა უფალ იესო ქრის­ტეს იგა­ვი უძღე­ბი შვი­ლის შე­სა­ხებ. ეს იგა­ვი არის ცოდ­ვის არსზე, ადა­მი­ა­ნის სი­ნა­ნულ­ზე, ღვთის დიდ სიყ­ვა­რულ­სა და მო­წყა­ლე­ბა­ზე.

ერთ კაცს ჰყავ­და ორი ძე. უმ­ცრო­სი შვი­ლი მი­დის მა­მას­თან და ეუბ­ნე­ბა: „მო­მე­ცი ჩემი წილი, რო­მე­ლიც მე­კუთ­ვნის ჩემი სამ­კვიდ­რებ­ლი­დან, ჩვე­ნი ოჯა­ხი­დან და წა­ვალ შენ­გან. მე წინ მაქვს დიდი ცხოვ­რე­ბა“. ჩვე­ნი სი­ტყვე­ბით რომ გან­ვავ­რცოთ, ძე ამ­ბობს: „მე სავ­სე ვარ ჯან-ღო­ნით, შენ შე­იძ­ლე­ბა დიდ­ხანს იცო­ცხლო, მე კი რო­დემ­დე ვე­ლო­დო, რო­დის მი­ვი­ღებ ჩემს წილს. ამი­ტომ მო­მე­ცი ყვე­ლა­ფე­რი, რაც მე­კუთ­ვნის; თით­ქოს შენ აღარ არ­სე­ბობს, მე წა­ვალ შენ­გან და ჩემს ცხოვ­რე­ბას ავა­წყობ, მივ­ხე­დავ“. და­ახ­ლო­ე­ბით ამას ნიშ­ნავს ის სი­ტყვე­ბი, რო­მელ­საც წარ­მოთ­ქვამს ძე.

მა­მაც უს­რუ­ლებს ამ თხოვ­ნას. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, მა­მა­ში იგუ­ლის­ხმე­ბა მა­მა­ზე­ცი­ე­რი, ხოლო - ძე­ებ­ში, შვი­ლებ­ში, ყო­ვე­ლი ჩვენ­გა­ნი, მთე­ლი კა­ცობ­რი­ო­ბა. სა­ხა­რე­ბის ამ იგა­ვი­დან ჩანს, რომ ადა­მი­ანს შე­უძ­ლია ის ნი­ჭე­ბი, რო­მელ­თაც ღმერ­თი აძ­ლევს, სხვა­დას­ხვაგ­ვა­რად მო­იხ­მა­როს. მას აქვს იმის თა­ვი­სუფ­ლე­ბა, რომ უარი უთხრას ღმერ­თს, გა­ნუდ­გეს მას, მაგ­რამ იგა­ვი გვას­წავ­ლის, რა ემარ­თე­ბა შემ­დეგ ასეთ ადა­მი­ანს.

მარ­თლაც, შვი­ლი შეკ­რებს თა­ვის ქო­ნე­ბას და მი­დის შო­რე­ულ ქვე­ყა­ნა­ში, და­სა­ლი­ერ­ში. ესეც იგა­ვუ­რი თხრო­ბის ფორ­მაა - „შო­რე­უ­ლი ქვე­ყა­ნა“ ის ად­გი­ლია, სა­დაც ღმერ­თი არ არის. ძე, ნაც­ვლად იმი­სა, რომ გა­ემ­რავ­ლე­ბინ­და, მთელ ქო­ნე­ბას გაფ­ლან­გავს და გა­კოტ­რდე­ბა, ხელი მო­ე­ცა­რე­ბა. ეს იგა­ვი მოგ­ვი­თხრობს, თუ რა ემარ­თე­ბა ადა­მი­ანს, რო­მე­ლიც ცდი­ლობს თა­ვი­სი ცხოვ­რე­ბა ღვთის გა­რე­შე მო­ა­წყოს, მი­ა­ტო­ვოს ღმერ­თი და იფიქ­როს, რომ თა­ვად, ღვთის­გან და­მო­უ­კი­დებ­ლად შე­უძ­ლია სა­კუ­თა­რი ცხოვ­რე­ბა მო­წყო­ბა. ე.ი. ამ ძეს მო­უნ­და და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბა ღვთის გა­რე­შე.

რა­ტომ გა­ნაბ­ნია შვილ­მა ქო­ნე­ბა? რო­გორც სა­ხა­რე­ბა გვას­წავ­ლის, იგი „არაწ­მინ­დე­ბით ცხოვ­რობ­და“. ამას ჩვენს ყო­ველ­დღი­ურ ცხოვ­რე­ბა­სა და ეკ­ლე­სი­ა­შიც ხში­რად ვხე­დავთ, გან­სა­კუთ­რე­ბით - ჩვენ, მო­ძღვრე­ბი.

ძა­ლი­ან ხში­რად მო­დი­ან ეკ­ლე­სი­ა­ში მეტ-ნაკ­ლე­ბად ასა­კო­ვა­ნი ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც აც­ნო­ბი­ე­რე­ბენ, რომ უღ­მერ­თოდ, ღვთის კა­ნო­ნე­ბის გა­რე­შე იცხოვ­რეს, შე­დე­გად კი და­ენგრათ და გა­უ­კოტ­რდათ მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა. მათ უნ­დათ გა­მოს­წო­რე­ბა, მაგ­რამ უკვე გვი­ა­ნია და აღარ იცი­ან, რო­გორ გა­მო­ას­წო­რონ ეს ყვე­ლაფ­რი; ხვდე­ბი­ან, რომ მთე­ლი მათი წინა ცხოვ­რე­ბა იყო არას­წო­რი და მცდა­რი. ჩვენ ამას ვხე­დავთ ეკ­ლე­სი­ა­შიც, სა­ერ­თოდ, ცხოვ­რე­ბა­შიც, ვხე­დავთ, რო­გორ გახ­შირ­და აუ­წყო­ბე­ლი ოჯა­ხუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი, რო­გო­რი გა­უწ­ვრთნელ­ნი არი­ან შვი­ლე­ბი, რო­გორ აკ­ლი­ათ ადა­მი­ა­ნებს ბედ­ნი­ე­რე­ბა და ეს ყვე­ლა­ფე­რი სწო­რედ ამ მი­ზე­ზის გამო ხდე­ბა.

სა­ხა­რე­ბა მოგ­ვი­თხრობს: შემ­დეგ ისე გა­უ­ჭირ­და შვილს, რომ უცხო ქვე­ყა­ნა­ში მო­ჯა­მა­გი­რედ, ღო­რე­ბის მწყემ­სად და­უდ­გა ერთ ად­გი­ლობ­რივ კაცს. ისე­თი შიმ­ში­ლი ჩა­მო­ვარ­და იმ ქვე­ყა­ნა­ში, რომ ძე ნატ­რობ­და, ღო­რე­ბის საჭ­მე­ლი მა­ინც ეჭა­მა, მაგ­რამ ამა­საც არ აძ­ლევ­დნენ, რად­გან ესეც ფული ღირ­და ამ შო­რე­ულ ქვე­ყა­ნა­ში“, - აღ­ნიშ­ნა მე­უ­ფე შიომ.

მიტ­რო­პო­ლი­ტის თქმით, რაც უფრო იკ­მა­ყო­ფი­ლებს ადა­მი­ა­ნი ამ ვნე­ბებს, მით მე­ტად გა­უ­მა­ძღა­რი ხდე­ბი­ან ისი­ნი.

„ძვირ­ფა­სო ძმე­ბო და დებო, რა ქვე­ყა­ნაა ეს „შო­რე­უ­ლი ქვე­ყა­ნა“? ვი­მე­ო­რებ, ეს არის ღვთის­გან მო­შო­რე­ბუ­ლი ქვე­ყა­ნა, ანუ ჯო­ჯო­ხე­თი, თუ გნე­ბავთ, ის მდგო­მა­რე­ო­ბა, რო­მელ­შიც ვარ­დე­ბა, სა­კუ­თარ თავს იდ­გებს ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც ღმერ­თს უარს ეტყვის და შორ­დე­ბა. ღო­რე­ბი, რო­მელ­თაც ძე მწყემ­სავ­და, ადა­მი­ა­ნის ვნე­ბე­ბია. ამ ვნე­ბებს ადა­მი­ა­ნი მწყემ­სავს და კვე­ბავს“

რა­ტომ არის ეს ვნე­ბე­ბი ღო­რებს შე­და­რე­ბუ­ლი? იმი­ტომ, რომ ვნე­ბე­ბი, რო­გო­რე­ბი­ცაა - მრის­ხა­ნე­ბა, სიძ­ვა, ნაყ­რო­ვა­ნე­ბა, სევ­და, მო­წყი­ნე­ბა, ვერ­ცხლის­მოყ­ვა­რე­ო­ბა და სხვა - გა­უ­მა­ძღრე­ბი არი­ან. ადა­მი­ანს ჰგო­ნია, რომ უნდა და­იკ­მა­ყო­ფი­ლოს ეს ვნე­ბე­ბი, რათა თით­ქოს და­ი­ო­კოს ისი­ნი, მაგ­რამ, სი­ნამ­დვი­ლე­ში, ვნე­ბე­ბი არა­სო­დეს კმა­ყო­ფილ­დე­ბი­ან. რაც უფრო იკ­მა­ყო­ფი­ლებს ადა­მი­ა­ნი ამ ვნე­ბებს, მით მე­ტად გა­უ­მა­ძღა­რი ხდე­ბი­ან ისი­ნი. სწო­რედ ამი­ტომ არის ღორს შე­და­რე­ბუ­ლი ვნე­ბა. ვნე­ბე­ბის და­მარ­ცხე­ბის ერ­თა­დერ­თი გზა არის ამ ვნე­ბებ­თან ბრძო­ლა.

ვნე­ბა­თა შო­რის უპირ­ვე­ლე­სი არის ამ­პარ­ტავ­ნე­ბა; ყვე­ლა ვნე­ბა მის­გან მომ­დი­ნა­რე­ობს. მარ­თლაც, ამ­პარ­ტავ­ნე­ბაა, რო­დე­საც ადა­მი­ა­ნი გა­და­წყვეტს, რომ მას შე­უძ­ლია ღმერ­თის გა­რე­შე წარ­მარ­თოს თა­ვი­სი ცხოვ­რე­ბა, წარ­მარ­თოს თა­ვი­სი ოჯა­ხი, თა­ვი­სი სა­ხელ­მწი­ფო და სა­ზო­გა­დო ცხოვ­რე­ბა, რად­გან რაც უნდა ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლუ­რი იყოს ადა­მი­ა­ნი, თუ მას აქვს ასე­თი კად­ნი­ე­რე­ბა და ამ­პარ­ტავ­ნე­ბა, ის მა­ინც სი­სუ­ლე­ლემ­დე მი­დის. ასე­თი ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი ვი­ცით; შე­იძ­ლე­ბა ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლუ­რი იყოს, მაგ­რამ უბ­რა­ლო ხალ­ხიც კი ხე­დავს, რო­გო­რი სი­სუ­ლე­ლე­ე­ბი ემარ­თე­ბა მრა­ვალ მათ­განს. რა­ტომ? იმი­ტომ, რომ მი­ზე­ზი არის ერთი - ისი­ნი უარს ამ­ბო­ბენ ღმერ­თზე. რა თქმა უნდა, ეს არის სი­სუ­ლე­ლის ნი­შა­ნი და არა­ლო­გი­კუ­რი საქ­ცი­ე­ლი, რად­გან ღმერ­თის შექ­მნი­ლია ცხოვ­რე­ბაც, ოჯა­ხიც, ყვე­ლა­ფე­რი.

იგავ­ში ხომ გარ­კვე­ვით წე­რია სი­ტყვე­ბი, რო­მელ­თაც ძე ამ­ბობს: „რაც მე მე­კუთ­ვნის“, ანუ ყვე­ლა ნიჭი, რაც მა­მის - ღმერ­თის არის. ადა­მი­ა­ნი როცა იფიქ­რებს, რომ ეს მი­სია, მისი კუთ­ვნი­ლე­ბაა, თა­ვად, და­მო­უ­კი­დებ­ლად შე­უძ­ლია გან­კარ­გოს ის, რა თქმა უნდა, ამ სი­სუ­ლე­ლემ­დე მი­დის და, სა­ბო­ლო­ოდ, სრუ­ლი­ად მარ­ცხდე­ბა.

ძეს შო­რე­ულ ქვე­ყა­ნა­ში ღო­რე­ბის საჭ­მე­ლიც კი ენატ­რე­ბა. სა­ხა­რე­ბა გვი­ამ­ბობს: ამ ვი­თა­რე­ბას, ასეთ დიდ გა­ჭირ­ვე­ბას, რომ ეჯა­ხე­ბა, იგი გონს მო­დის.

რას ნიშ­ნავს ეს? მა­ნამ­დე არ იყო გონ­ზე? - ძე ხვდე­ბა, რომ ის მიზ­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც მას აქამ­დე ჰქონ­და, უაზ­რო, არას­წო­რი იყო და გონს მო­დის, ანუ სი­ნა­ნულ­ში ვარ­დე­ბა, ინა­ნი­ებს თა­ვის სუ­ლე­ლურ მიზ­ნებს, რო­მელ­თა გა­მოც მან მა­მის სახ­ლი და­ტო­ვა, ახ­სენ­დე­ბა ყვე­ლა­ფე­რი და ამ­ბობს:

„მე აქ შიმ­ში­ლით ვკვდე­ბი, მა­მა­ჩე­მის სახ­ლში კი მო­ჯა­მა­გი­რე­ებ­საც თავ­ზე საყ­რე­ლად აქვთ პური და საჭ­მე­ლი. მოდი, დავ­ბრუნ­დე­ბი მა­მა­ჩე­მის სახ­ლში, მი­ვალ მას­თან და ვე­ტყვი: - მამა, მო­ვე­დი შენ­თან. მე არ ვარ ღირ­სი, შენი შვი­ლი მე­წო­დოს; მი­მი­ღე, რო­გორც ერთი მო­ჯა­მა­გი­რე“.

ასე რომ, ეს კაცი გონს მო­დის, მაგ­რამ აქაც გრძელ­დე­ბა იგა­ვუ­რი თხრო­ბა: არ არის საკ­მა­რი­სი მარ­ტო გონს მოს­ვლა ადა­მი­ა­ნი­სა, გონს მოს­ვლას­თან ერ­თად, შემ­დეგ სა­ჭი­როა ქმე­დე­ბაც, ანუ მა­მას­თან მის­ვლა, ისე, რო­გორც ძემ გა­და­წყვი­ტა წას­ვლა და თა­ვის და­ნე­ბე­ბა იმ ცხოვ­რე­ბი­სათ­ვის, რომ­ლი­თაც შო­რე­ულ ქვე­ყა­ნა­ში ცხოვ­რობ­და, მა­მას­თან მის­ვლა და იმის თქმა, რაც სა­ხა­რე­ბა­ში წე­რია: „ღირ­სი არ ვარ“.

ასე­თი­ვე სი­ტყვე­ბი მო­ვის­მი­ნეთ წინა კვი­რას წა­კი­თხუ­ლი სა­ხა­რე­ბი­დან „მეზ­ვე­რი­სა და ფა­რის­ვე­ლის იგავ­ში“, როცა მეზ­ვე­რე ამ­ბობს: „ღირ­სი არ ვარ, ზე­ცა­ში ავი­ხე­დო“. აქაც იმა­ვეს ვკი­თხუ­ლობთ, გრძელ­დე­ბა მომ­ზა­დე­ბა დიდი მარ­ხვის­თვის, რომ „ღირ­სი არ ვარ, შენი შვი­ლი მე­წო­დოს“ და ძე გონს მო­დის.

რამ მო­იყ­ვა­ნა იგი გონს? - დიდ­მა გა­სა­ჭირ­მა და გან­საც­დელ­მა. ერთი მხრივ, ცუ­დია გა­სა­ჭი­რი, გან­საც­დე­ლი, შიმ­ში­ლი, მაგ­რამ, მე­ო­რე მხრივ, ჩვენ ვხე­დავთ, რომ ეს შე­იძ­ლე­ბა გახ­დეს სა­წინ­და­რი გონს მოს­ვლი­სა, ადა­მი­ა­ნი ხე­დავს, რა და­კარ­გა, რა არის ნამ­დვი­ლი ფა­სე­უ­ლო­ბა, საით უნდა წა­ვი­დეს, სად არის ის სი­ცო­ცხლე, ძე იწყებს მარ­თე­ბულ აზ­როვ­ნე­ბას და ფიქ­რობს, რომ ღირ­სი არ არის, ღვთის შვი­ლი ეწო­დოს. იგი გა­მოს­წორ­და, ანუ გა­ცო­ცხლდა ადა­მი­ა­ნი. თქვენ ხომ კარ­გად გეს­მით - ის მარ­ტო საჭ­მლის­თვის კი არ მი­დის მა­მას­თან, არა­მედ იგა­ვი გვი­ამ­ბობს სი­ნა­ნუ­ლის შე­სა­ხებ, რო­მე­ლიც გუ­ლის­ხმობს ყვე­ლა­ფერს.

და აი, ნა­ხეთ, რო­გორ ეგე­ბე­ბა მას მამა! რო­გო­რი მო­სიყ­ვა­რუ­ლეა ღმერ­თი ყვე­ლა ცოდ­ვი­ლი, ყვე­ლა და­ცე­მუ­ლი ადა­მი­ა­ნის მი­მართ! ძე რომ ბრუნ­დე­ბა, მამა და­ი­ნა­ხავს მას თა­ვი­სი ეზო­დან, იც­ნობს და პირ­ვე­ლი გა­იქ­ცე­ვა შვი­ლის შე­სა­გე­ბებ­ლად; არ ელო­დე­ბა, რომ ის მოვა შინ, არა­მედ თა­ვად გარ­ბის პირ­ვე­ლი, მო­ეხ­ვე­ვა, გულ­ში ჩაკ­რავს, ეფე­რე­ბა, კოც­ნის, ძე კი იმე­ო­რებს სი­ტყვებს: „მამა, მე არ ვარ ღირ­სი, შენი შვი­ლი მე­წო­დოს, მი­მი­ღე ერთ-ერთ შენს რი­გით მო­ჯა­მა­გი­რედ“.

რა თქმა უნდა, მა­მას არ შე­უძ­ლია, მო­ჯა­მა­გი­რედ მი­ი­ღოს იგი, რად­გან მისი შვი­ლია, რაც უნდა და­ცე­მუ­ლი და ცოდ­ვი­ლი იყოს ადა­მი­ა­ნი, მას­ში მა­ინც შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბუ­ლია ღვთის ხა­ტე­ბა, ღვთის შვი­ლე­ბა, რო­გორც მო­ცე­მუ­ლო­ბა, რო­გორც იმე­დი გა­დარ­ჩე­ნი­სა, სი­ნა­ნუ­ლი­სა და აღ­დგი­ნე­ბი­სა. ასე რომ, მა­მას - ღმერ­თს - არ შე­უძ­ლია შენ მო­ჯა­მა­გი­რედ და­გა­ყე­ნოს.

აი, ასეთ სა­ო­ცარ იგავს ვკი­თხუ­ლობთ სა­ხა­რე­ბა­ში. შემ­დეგ მამა ამ­ბობს: „გა­მო­ი­ტა­ნეთ სა­მო­სე­ლი პირ­ვე­ლი და ჩა­აც­ვით მას“, ანუ სა­უ­კე­თე­სო სა­მო­სე­ლი, რად­გან და­ძონ­ძი­ლი და გა­უ­ბე­დუ­რე­ბუ­ლი ბრუნ­დე­ბა შვი­ლი. „გა­უ­კე­თეთ მას ბე­ჭე­დი ხელ­ზე“ - თქვენ იცით, ძვე­ლად არ იყო პი­რა­დო­ბის მოწ­მო­ბე­ბი, ბე­ჭე­დი, ბეჭ­დის დაბ­რუ­ნე­ბა იყო ნი­შა­ნი ამ შვი­ლო­ბის ღირ­სე­ბი­სა. „ჩა­აც­ვით ფეხ­საც­მე­ლი და და­კა­ლით „ჭა­მე­ბუ­ლი“ - ნა­სუ­ქი ხბო, მოზ­ვე­რი, რომ გავ­მარ­თოთ ნა­დი­მი“, - ამ­ბობს მამა.

მარ­თლაც, მამა მარ­თავს ნა­დიმს. აქ ხა­ტოვ­ნად არის გად­მო­ცე­მუ­ლი ღვთი­სა და მო­ნა­ნუ­ლი ცოდ­ვი­ლის შეხ­ვედ­რის სი­ხა­რუ­ლი. სა­ხა­რე­ბა­ში ვკი­თხუ­ლობთ, რომ უფალს სი­ხა­რუ­ლის გა­მო­სა­ხა­ტა­ვად არა­ერ­თგზის გა­მო­უ­ყე­ნე­ბია ნა­დი­მის მა­გა­ლი­თი და აქაც ამ­ბობს, რომ შვი­ლის შე­სახ­ვედ­რად მა­მამ ნა­დი­მი გა­მარ­თა“, - აღ­ნიშ­ნა მან.

მიტ­რო­პო­ლიტ­მა მრევლს მი­მარ­თა და აღ­ნიშ­ნა, რომ ჩვენც ცოდ­ვი­ლე­ბი, სა­ხა­რე­ბი­სე­უ­ლი უძღე­ბი შვი­ლე­ბი ვართ, „ამი­ტომ ინე­ბოს უფალ­მა, ამ გან­წყო­ბით და­ვი­წყოთ დიდ­მარ­ხვა“.

„ამ­რი­გად, ასე­თი სა­ო­ცა­რი იგა­ვია დღეს სა­ხა­რე­ბა­ში მო­თხრო­ბი­ლი. ეს არის იგა­ვი სი­ნა­ნულ­ზე - რა არის ჭეშ­მა­რი­ტი გზა ადა­მი­ა­ნის გა­დარ­ჩე­ნის­თვის, თუ ადა­მი­ანს უნდა, რა თქმა უნდა. არა­ვინ აძა­ლებ­და უძღებ შვილს, როცა ის მა­მი­სე­უ­ლი სახ­ლი­დან მი­დი­ო­და, მაგ­რამ არც არა­ვინ იჭერ­და, არა­ვინ უთხრა, არ წა­სუ­ლი­ყო. რო­დე­საც გა­უ­ჭირ­და და შიმ­ში­ლო­ბა და­ი­წყო, ასე­ვე არა­ვინ და­ა­ძა­ლა, დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი­ყო მა­მის სახ­ლში. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ნე­ბა­ყოფ­ლო­ბი­თი იყო. ეს ად­გი­ლიც ამას გუ­ლის­ხმობს: ვი­საც უნდა, მის­თვის არის ეს ყვე­ლა­ფე­რი და ეს ნა­დი­მი გამ­ზა­დე­ბუ­ლი.

ამ­რი­გად, ძვირ­ფა­სო ძმე­ბო და დებო, დღე­ვან­დე­ლი სა­ხა­რე­ბი­დან ჩანს, თუ რა არის მთა­ვა­რი აზრი ცხოვ­რე­ბი­სა. სწო­რედ ეს არის აზრი, რომ მოხ­დეს შეხ­ვედ­რა მო­ნა­ნუ­ლი ცოდ­ვი­ლი­სა და უფ­ლი­სა, ჩვე­ნი შეხ­ვედ­რა მა­მას­თან ისე, რომ ამ შეხ­ვედ­რის შემ­დეგ ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბა მუდ­მი­ვად გაგ­რძელ­დეს მამა ღმერ­თთან, ჩვენს უფალ იესო ქრის­ტეს­თან ერ­თად; წი­ნა­აღ­მდეგ შემ­თხვე­ვა­ში, ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბაც უაზ­რო­ბა იქ­ნე­ბა, რო­გო­რი უაზ­როც იყო უძღე­ბი შვი­ლის მთე­ლი საქ­მი­ა­ნო­ბა.

გი­ლო­ცავთ კი­დევ ერთხელ დღე­ვან­დელ დღეს, გად­მოგ­ცემთ სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არქ ილია II-ის ლოც­ვა-კურ­თხე­ვას, შეგ­ვე­წი­ოს მისი მად­ლი და ლოც­ვა ჩვენ და სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს.

დღეს ჩვენც ცოდ­ვი­ლე­ბი, სა­ხა­რე­ბი­სე­უ­ლი უძღე­ბი შვი­ლე­ბი ვართ, ამი­ტომ ინე­ბოს უფალ­მა, ამ გან­წყო­ბით და­ვი­წყოთ დიდ­მარ­ხვა, ნამ­დვი­ლად მო­ვი­ნა­ნი­ოთ და ვე­ცა­დოთ, ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბა შევ­ცვა­ლოთ, მო­ვი­ნა­ნი­ოთ, რომ ისე არ ვცხოვ­რობ­დით, რო­გორც ღმერ­თის შვილს უნდა ეცხოვ­რა სი­ნამ­დვი­ლე­ში. მხო­ლოდ ის არ მო­ვი­ნა­ნი­ოთ, რომ რა­ღაც არ ვჭა­მეთ, ან ზედ­მე­ტი ვჭა­მეთ, ან სა­დღაც არას­წო­რად დავ­დე­ქით და რა­ღაც სა­თა­ნა­დოდ ვერ წა­ვი­კი­თხეთ, ჩვენ თით­ქოს კო­ღოს ვწუ­რავთ, პიტ­ნაკს და ცე­რე­ცოს ვწო­ნით და ვით­ვლით, ამ დროს კი არ ვამ­ბობთ მთა­ვარს, რომ „ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბით, აზ­როვ­ნე­ბით არ ვარ შვი­ლი, ამი­ტომ არ ვარ ღირ­სი, შვი­ლი მე­წო­დოს და მი­მი­ღე, რო­გორც ერთ-ერთი რი­გი­თი მონა და მსა­ხუ­რი“. ეს არის სა­წინ­და­რი, რომ უფა­ლი დაგ­ვიბ­რუ­ნებს შვი­ლო­ბის ღირ­სე­ბას.

ამ­რი­გად, უძღე­ბი შვი­ლის იგავ­ში ჩანს, თუ რა არის სათ­ნო მა­მა­ზე­ცი­ე­რის­თვის, რა უნდა მას ჩვენ­გან, რა უნდა ვა­კე­თოთ იმის­თვის, რომ სათ­ნო-ვე­ყოთ უფალ­სა ჩვენ­სა - მა­მა­სა და ძესა და სულ­სა წმინ­და­სა, რომ­ლი­სა არს დი­დე­ბა, პა­ტი­ვი და თაყ­ვა­ნის­ცე­მა უკუ­ნი­თი უკუ­ნი­სამ­დე, ამინ!“, - გა­ნა­ცხა­და მიტ­რო­პო­ლიტ­მა შიომ.