"დღემდე არ ვიცი, როგორ ვითამაშე ისე, რომ ბევრმა ვერ შენიშნა, რა მჭირდა" - მსახიობი არტისტების ოჯახიდან, რომელმაც სპექტაკლი გაწყვეტილი მყესებით ითამაშა

მესხეთის სახელმწიფო დრამატული თეატრის მსახიობი, ლიაკო გოგიძე საკუთარ პროფესიაზე უზომოდაა შეყვარებული. სცენის მტვერს 5 წლის ასაკში ეზიარა - როგორც ამბობს, მაშინ ბებიის მოსწავლე გახდა, რომელსაც საკუთარი თეატრი ჰქონდა.

სიცილით იხსენებს ერთ-ერთ პირველ - ყვავილის როლს. საკუთარ არჩევანსა და წარმატებას ოჯახსა და აღზრდას უკავშირებს. ბავშვობის, ოჯახის გავლენისა და კარიერის შესახებ ახალგაზრდა არტისტი AMBEBI.GE-ს ესაუბრა.

- მოგვიყევით თქვენს ბავშვობაზე - მსახიობობით ადრეულ ასაკშივე დაინტერესდით?

- "ლიაკო საოცრებათა ქვეყანაში" - ასე შევაფასებდი ჩემს ბავშვობას არტისტებით სავსე ოჯახში. ხშირად ვიხსენებ იმ პერიოდს, როცა ძალიან უჭირდა საქართველოს და მათ შორის ჩვენც (როგორ ახლა, ასევე ადრეც მსახიობები ძალიან ხელმომჭირნედ ცხოვრობდნენ). და მაინც, ბავშვობა დიდი სიხარულითა და ბედნიერებით მახსენდება, რადგან ჩვენი სახლიდან ყოველთვის სიმღერისა და სიცილის ხმა გადიოდა.

არ ვიცი, როგორ შეიძლება, გენატრებოდეს უშუქობაში, ღუმელთან გატარებული დღეები, მაგრამ მე ძალიან მენატრება. ბავშვები სანთლის შუქზე ვისხედით ხოლმე, პაპა წიგნებს გვიკითხავდა, - სწორედ მან შემაყვარა ლიტერატურა; ბებო გიტარას აიღებდა და მთელი ოჯახი ერთად ვმღეროდით. ამ ყველაფრის გახსენების დროს ყველაფერი კადრებად წარმომიდგება ხოლმე თვალწინ, აპიწკინებული შეშის ნაფოტების სურნელიც კი მახსენდება.

ბებოს ახალციხეში საკუთარი საბავშვო თეატრი ჰქონდა და არაერთი თაობა აღზარდა. რასაკვირველია, მეც 5 წლის ასაკიდან მისი ერთ-ერთი მოსწავლე ვიყავი. ახლაც კი, იქ ზამთრობით, 2 თვის განმავლობაში ჩერდება ხოლმე სპექტაკლები, რადგან უსახსრობის გამო სცენა სათანადოდ ვერ თბება, მით უმეტეს, ამ მხრივ ჩემს ბავშვობაში კიდევ უფრო რთულად იყო საქმე. სპექტაკლების თამაში ყინვაში გვიწევდა.

მახსოვს, 5-6 წლის ასაკში, ერთ-ერთ სპექტაკლში ყვავილს ვთამაშობდი - გაყინულ დარბაზში, კულისებში აკანკალებული, ქურთუკში ვიყავი გახვეული და ჩემი გასვლის დრო როცა მოვიდა, თურმე შუა სცენაზე ასევე გავვარდნილვარ - შევამჩნიე, რომ ზედმეტად თბილად ვიყავი და რომ დავიხედე, აღმოვაჩინე, რომ ქურთუკი არ გამიხდია. გულგახეთქილი შემოვბრუნდი, სასწრაფოდ გავიხადე და უკან, სცენაზე შევვარდი. მაშინ მართალია, ძალიან შემრცხვა, მაგრამ სცენას ხომ ვერ ჩავაგდებდი და მაინც გავაგრძელე.

- თქვენი ოჯახის წევრები მსახიობები არიან. ალბათ, ეს უკვე მომავალი მსახიობისთვის დიდი სკოლა იყო. რას ნიშნავს, როცა ასეთ ოჯახში იზრდები?

- ძალიან გამიმართლა და ბედნიერი ვარ, ამ საოცარ ოჯახში რომ დავიბადე. პირველ რიგში, მე თუ დღეს კარგ პიროვნებად შევდეგი, ეს მათი დამსახურებაა. როგორც უკვე ვთქვი, პაპამ, გუჯი გოგიძემ კითხვა შემაყვარა, ბავშვობაში რევაზ ინანიშვილის მოთხრობებს ძალიან ხშირად მიკითხავდა, ხშირად მირჩევდა ლიტერატურას, თუ რა უნდა წამეკითხა და დღეს უკვე მე ვურჩევ, მან რა უნდა წაიკითხოს.

ბებოზე, ლია სულუაშვილზე, ჩემი დამოკიდებულება რომ გადმოვცე, ალბათ, ამისთვის ცალკე წიგნს თუ გამოვცემ. პროფესია მისგან ვისწავლე და რაც ყველაზე მთავარია, სულ იძახის, რომ მისი საჩუქარი ვარ - ასეცაა, რადგან სწორედ მის დაბადების დღეზე დავიბადე, ქუდბედითაა დაბადებული და მეც ასევე დავიბადე, მისი სახელი დამარქვეს და გარეგნულადაც საოცრად ვგავართ ერთმანეთს. ჩემი მიზანია, ოდესმე ბებიასნაირი ადამიანი და მსახიობი გავხდე.

დედაჩემი, ხათუნა ღუღუნიშვილი, 19 წლის იყო, როცა გამაჩინა და ფაქტობრივად, დებივით ვართ, დედა ჩემი იმედია, რადგან ყოველთვის სჯეროდა და სჯერა ჩემი, ყველა ჩემი წარმატება მისი დამსახურებაა. ამაზე პროგრამა Flex-ის ტურების გახსენება შემიძლია, რაზეც, რასაც ჰქვია, ძალით გამაგდო, რადგან ვეუბნებოდი: "კარგი რა, დედა, მე ვინ გამიშვებს ამერიკაშიმეთქი". მამხნევებდა და მეუბნებოდა, შენ განსაკუთრებული ხარო... სულ ტირილით წავედი და საბოლოოდ, გავიმარჯვე და შედეგად, 1 წელი სასწავლებლად ამერიკაშიც წავედი.

რაც შეეხება მამაჩემს, კახა გოგიძეს, ის ჩემი ძალიან ახლო მეგობარია, ადამიანი ვისთანაც ყველაფერზე შემიძლია ლაპარაკი. როცა ყველაზე მეტად მიჭირს, მას ვურეკავ და სანამ მიპასუხებს, უკვე ხვდება, რომ რაღაც მიჭირს და მესმის პასუხი: "აბა, მომიყევი". ძალიან ბევრს მაძლევს მასთან ურთიერთობა, საათობით ვლაპარაკობთ, განვიხილავთ ყველა საინტერესო თემას. ერთ ფაქტს გავიხსენებ: როცა პატარა ვიყავი, მამაჩემი საოცრად მკაცრი იყო, პატარა ბავშვს ტოპსაც არ მაცმევდა.

ყოველთვის მსურს, რაღაცით გამოვხატო ხოლმე, თუ ყველაფრისათვის რამდენად მადლიერი ვარ ჩემი ოჯახის.

- როგორც მითხარით, მსახიობობამ პატარა ასაკიდანვე გაგიტაცათ. როგორ გადაწყვიტეთ, რომ სწორედ ამას აირჩევდით თქვენს პროფესიად?

- რასაკვირველია, სწორედ ჩემმა ოჯახმა მოახდინა გავლენა ჩემს პროფესიულ არჩევანზე. მე და ჩემმა ძმამ მთელი ბავშვობა თეატრში გავატარეთ. შემიძლია, თამამად აღვნიშნო, რომ სცენაზე ავიდგი ფეხი და მალევე კარგადაც "გამაგორეს", სცენის მტვერი რომ ჩამეყლაპა - სცენის მტვრის ჩაყლაპვა ერთგვარი ტრადიციაა. ხან საგრიმიოროში დაღლილებს გვეძინებოდა, ხან კულისებიდან ვუყურებდით რეპეტიციების მსვლელობას, ხან დარბაზიდან ვადევნებდით თამაშს თვალყურს... ამ სკოლის გამოვლის შემდეგ ალბათ, გასაკვირი არაა, რომ მეც მსახიობობა ავირჩიე.

იქიდან გამომდინარე, რომ ჩემი მთელი ბავშვობა მსახიობებთან, რეჟისორებთან და ხელოვნების სფეროს წარმომადგენლებთანაა დაკავშირებული, მეც ჩემი ოჯახის გზას გავყევი. თეატრალური უნივერსიტეტის დამთავრების შემდეგ, მესხეთის სახელმწიფო დრამატულ თეატრში დავიწყე მუშაობა. ეს თეატრი განსაკუთრებულად მიყვარს, რადგან ჩემთვის ძალიან მშობლიურია. აქ არაერთ ძალიან საინტერესო რეჟისორთან მომიწია მუშაობა, რაც მესხეთის თეატრის დიდი პლუსია - ძალიან მრავალფეროვანი რეპერტუარი გვაქვს.

- შეგიძლიათ, გაიხსენოთ თქვენი პირველი ნაბიჯები დიდ სცენაზე? რომელი იყო თქვენი პირველი სერიოზული როლი?

- ბავშვობაში ჯერ ყვავილის თამაშით დავიწყე, მერე ჩიტებზე და ცხოველებზე გადავედი, თუმცა მართლაც, ალბათ, პირველ ნაბიჯად პირველ სერიოზულ როლს ჩავთვლიდი, რომელიც 19 წლის ასაკში შევასრულე. ეს ვაჟა ფშაველას "გველის მჭამელი" იყო, რომელიც ჩემთვის ერთ-ერთმა ყველაზე საყვარელმა რეჟისორმა, სოსო ნემსაძემ დადგა. მზია ვითამაშე და მოგეხსენებათ, გენიალური ვაჟას გმირები როგორი რთულები და საინტერესოები არიან.

ჩემი გმირის მდგომარეობას იმდენად განვიცდიდი, რომ სიცხე მიწევდა ხოლმე. ერთ-ერთ რეპეტიციაზე, ფინალურ სცენაში მონოლოგის დროს გული ამომიჯდა და ცხარე ცრემლებით ვტიროდი, აღარ შემიძლია, ბატონო სოსომეთქი... ამ დროს რეჟისორი ბედნიერი და გაბადრული სახით მიყურებდა დარბაზიდან: "აი, შენ დღეს ვაჟა იგრძენი მთელი თავისი სიდიადითო". საოცრად მახსენდება ჩემი სიცხიანი დღეები და ეს რეპეტიციები და ამდენი წლის მერეც, ტექსტიც ზეპირად მახსოვს. ამიტომ ვთვლი, რომ ეს ჩემი პირველი სერიოზული შეხება იყო თეატრთან და მსახიობობასთან.

არაერთი როლი მაქვს შესრულებული სრულიად განსხვავებულ ჟანრებში. შემიძლია, გამოვყო ბოლოდროინდელი მედეას როლი სპექტაკლში „მედეა ევრიპიდეს წინააღმდეგ“ და ანას როლი სპექტაკლში „მოპარული ბედნიერება“. სწორედ ამ სპექტაკლით გავხსენით უკრაინის ქალაქ ხერსონში საერთაშორისო თეატრალური ფესტივალი, სადაც სცენის ოსტატის ტიტული მომანიჭეს.

ძალიან სასიხარულოა, როცა უცხოელი თეატრმცოდნები ასე აფასებენ შენს შემოქმედებას. ჩემთვის ორივე ურთულესი და საინტერესო გმირი იყო. მედეას შემთხვევაში თავიდან მომიწია, გავცნობოდი მის პიროვნებას და მისი შინაგანი სამყარო გამეგო. ამის გაკეთება საკმაოდ რთულია, თუმცა ნამდვილად შევეცადე. ამ ორმა გმირმა პროფესიულად ძალიან გამზარდა, მართლაც, ადამიანური თვისებების საოცარ მხარეებთან მომიხდა შეხება. ყოველთვის ვამბობ, რომ ადამიანში ყველა თვისებაა თავმოყრილი, უბრალოდ გააჩნია, რას მოერევა და რას - ვერ.

ყველა ქალშია ცოტა მედეა, ჯულიეტა, ლედი მაკბეტი. ვთვლი, რომ ყოველი გმირი თავისი თვისებებით საინტერესო და საყურადღებოა, ყოველ როლზე მუშაობა ზრდისა და განვითარების დიდ შესაძლებლობას მაძლევს, ჩვენი პროფესია ხომ დაუსრულებელი სწავლის პროცესია.

- გაქვთ თუ არა საოცნებო როლი და თუ კი, რომელი?

- ერთი წლის წინ ეს რომ გეკითხათ, საოცნებო როლებს ჩამოვთვლიდი, მაგრამ ამაზე პასუხი დღეს აღარ მაქვს. ვთვლი, რომ ყველა როლი, რაც მითამაშია და რასაც მომავალში ვითამაშებ, საოცრად საინტერესოა, ჩვენ ხომ ადამიანების თვისებებსა და მათ შინაგან სამყაროსთან გვაქვს შეხება. თანაც, არა მარტო ადამიანების, არამედ, არც ცხოველების თამაში ყოფილა მარტივი. ჩვენს თეატრში პატარა მაყურებლებისთვის ხშირად გვიწევს ზღაპრების დადგმა და ცხოველის განსახიერება განუსაზღვრელ სიამოვნებას მანიჭებს. ბოლოს მელია ვითამაშე და ეს როლი საოცრად შემიყვარდა, ყოველი სფექტაკლის დანიშვნას სიხარულით ველოდებოდი.

- თქვენთვის რა მნიშვნელობა აქვს სცენაზე კარგ პარტნიორთან ერთად თამაშს?

- კარგი პარტნიორის ყოლა უმნიშვნელოვანესია, ამის გარეშე თამაში წარმოუდგენელია. პარტნიორებში ძალიან გამიმართლა, ძალიან ბევრს ვაქებ ჩემს თეატრს, მაგრამ მართლა ასეა - ურთიერთობებს სცენაზე ადამიანები, პარტნიორები და მათი ურთიერთობები ქმნის, ეს ყველაფერი თუ არ გათამაშდა ისე, როგორც საჭიროა, მაყურებელი ცარიელი გავა და ვერაფერს გაიტანს სპექტაკლიდან. ჩვენ ყველა ერთად ვყვებით ისტორიას, რომელიც მაყურებლის გულამდე და სულამდე უნდა მივიტანოთ. პარტნიორობისა და გუნდურობის გარეშე ვერც სპექტაკლი შედგება და დამერწმუნეთ, ყველაფერი ფუჭად გაფლანგული დრო იქნება.

- ბევრი ადამიანი თვლის, რომ მსახიობობა არაერთი მიზეზის გამო საკმაოდ რთული პროფესიაა. თქვენ რას იტყვით იმ დაბრკოლებებზე, რაც ამ გზაზე შეგხვედრიათ?

- საკმაოდ რთული პროფესიაა, დიდი შრომა, თავდადება, საკუთარ თავზე მუშაობა და უანგარო სიყვარული სჭირდება. შემიძლია, თამამად ვაღიარო, რომ სერიოზული პროფესიული ტრავმაც მაქვს მიღებული.

მარჯანიშვილის თეატრში უნდა გვეთამაშა "მედეა ევრიპიდეს წინააღმდეგ". წარმოდგენა რამდენიმე თვის წინ დავგეგმეთ და სპექტაკლს მრავალი მნიშვნელოვანი ადამიანი ესწრებოდა. დაწყებამდე 2 საათით ადრე იმ ლუქში ჩავვარდი, საიდანაც ჩემი გმირი იწყებს სპექტაკლს, დიდი სიმაღლიდან ჩავარდნილი დავახტი ჩემს მარჯვენა მუხლს და სუნთქვა შემეკრა. მეგონა, ფეხი მოვიტეხე, იქიდან ამომიყვანეს და საგრიმიოროში შემიყვანეს, საშინლად მტკიოდა და დამისივდა მუხლი ვერ ვდგამდი, რაოდენ გასაოცარიც არ უნდა იყოს, არავის გვიფიქრია, რომ სპექტაკლი ჩაიშლებოდა. ნემსი, გამაყუჩებლები, მუხლის გასაყინი საშუალებები - ყველაფერი გამოვიყენე და დღემდე არ ვიცი, როგორ ვითამაშე სპექტაკლი ისე, რომ ბევრმა ვერ შენიშნა, რა მჭირდა.

სცენას საოცარი მაგია აქვს და რაც არ უნდა გაწუხებდეს თუ გტკიოდეს, გადიხარ სცენაზე და თავს იდეალურად გრძნობ; ამთავრებ სპექტაკლს და ისევ ისე გტკივა, როგორც სპექტაკლის დაწყების წინ. ასე მოხდა მაშინაც, სპექტაკლის დასრულების მერე სცენიდან ძლივს, კოჭლობით გავედი. აღმოჩნდა, რომ მუხლზე მყესები მქონდა გაწყვეტილი და მენისკი გაგლეჯილი.

- არსებობს თუ არა როლი, რომელსაც არ შეასრულებდით, თუ იმ მსახიობთა კატეგორიას მიეკუთვნებით, რომელიც თვლის, რომ არტისტმა ყველაფერი უნდა ითამაშოს?

- ვთვლი რომ მსახიობი ყველა როლს არ უნდა დასთანხმდეს. ერთმა ჩემმა საყვარელმა რეჟისორმა მითხრა, ფრთხილად იყავი, სანამ როლს დათანხმდები და უარის თქმის არ შეგეშინდესო. ჩემი აზრით, ეს მსახიობისთვის აუცილებელია.