სამხედრო
სამართალი
სპორტი
Faceამბები
კულტურა/შოუბიზნესი
მოზაიკა
მეცნიერება
კვირის კითხვადი სტატიები
თვის კითხვადი სტატიები
"დღემდე არ ვიცი, როგორ ვითამაშე ისე, რომ ბევრმა ვერ შენიშნა, რა მჭირდა" - მსახიობი არტისტების ოჯახიდან, რომელმაც სპექტაკლი გაწყვეტილი მყესებით ითამაშა
"დღემდე არ ვიცი, როგორ ვითამაშე ისე, რომ ბევრმა ვერ შენიშნა, რა მჭირდა" - მსახიობი არტისტების ოჯახიდან, რომელმაც სპექტაკლი გაწყვეტილი მყესებით ითამაშა

მეს­ხე­თის სა­ხელ­მწი­ფო დრა­მა­ტუ­ლი თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი, ლი­ა­კო გო­გი­ძე სა­კუ­თარ პრო­ფე­სი­ა­ზე უზო­მო­დაა შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი. სცე­ნის მტვერს 5 წლის ასაკ­ში ეზი­ა­რა - რო­გორც ამ­ბობს, მა­შინ ბე­ბი­ის მოს­წავ­ლე გახ­და, რო­მელ­საც სა­კუ­თა­რი თე­ატ­რი ჰქონ­და.

სი­ცი­ლით იხ­სე­ნებს ერთ-ერთ პირ­ველ - ყვა­ვი­ლის როლს. სა­კუ­თარ არ­ჩე­ვან­სა და წარ­მა­ტე­ბას ოჯახ­სა და აღ­ზრდას უკავ­ში­რებს. ბავ­შვო­ბის, ოჯა­ხის გავ­ლე­ნი­სა და კა­რი­ე­რის შე­სა­ხებ ახალ­გაზ­რდა არ­ტის­ტი AMBEBI.GE-ს ესა­უბ­რა.

- მოგ­ვი­ყე­ვით თქვენს ბავ­შვო­ბა­ზე - მსა­ხი­ო­ბო­ბით ად­რე­ულ ასაკ­ში­ვე და­ინ­ტე­რეს­დით?

- "ლი­ა­კო სა­ოც­რე­ბა­თა ქვე­ყა­ნა­ში" - ასე შე­ვა­ფა­სებ­დი ჩემს ბავ­შვო­ბას არ­ტის­ტე­ბით სავ­სე ოჯახ­ში. ხში­რად ვიხ­სე­ნებ იმ პე­რი­ოდს, როცა ძა­ლი­ან უჭირ­და სა­ქარ­თვე­ლოს და მათ შო­რის ჩვენც (რო­გორ ახლა, ასე­ვე ად­რეც მსა­ხი­ო­ბე­ბი ძა­ლი­ან ხელ­მომ­ჭირ­ნედ ცხოვ­რობ­დნენ). და მა­ინც, ბავ­შვო­ბა დიდი სი­ხა­რუ­ლი­თა და ბედ­ნი­ე­რე­ბით მახ­სენ­დე­ბა, რად­გან ჩვე­ნი სახ­ლი­დან ყო­ველ­თვის სიმ­ღე­რი­სა და სი­ცი­ლის ხმა გა­დი­ო­და.

არ ვიცი, რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა, გე­ნატ­რე­ბო­დეს უშუ­ქო­ბა­ში, ღუ­მელ­თან გა­ტა­რე­ბუ­ლი დღე­ე­ბი, მაგ­რამ მე ძა­ლი­ან მე­ნატ­რე­ბა. ბავ­შვე­ბი სან­თლის შუქ­ზე ვის­ხე­დით ხოლ­მე, პაპა წიგ­ნებს გვი­კი­თხავ­და, - სწო­რედ მან შე­მაყ­ვა­რა ლი­ტე­რა­ტუ­რა; ბებო გი­ტა­რას აი­ღებ­და და მთე­ლი ოჯა­ხი ერ­თად ვმღე­რო­დით. ამ ყვე­ლაფ­რის გახ­სე­ნე­ბის დროს ყვე­ლა­ფე­რი კად­რე­ბად წარ­მო­მიდ­გე­ბა ხოლ­მე თვალ­წინ, აპიწ­კი­ნე­ბუ­ლი შე­შის ნა­ფო­ტე­ბის სურ­ნე­ლიც კი მახ­სენ­დე­ბა.

ბე­ბოს ახალ­ცი­ხე­ში სა­კუ­თა­რი სა­ბავ­შვო თე­ატ­რი ჰქონ­და და არა­ერ­თი თა­ო­ბა აღ­ზარ­და. რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, მეც 5 წლის ასა­კი­დან მისი ერთ-ერთი მოს­წავ­ლე ვი­ყა­ვი. ახ­ლაც კი, იქ ზამ­თრო­ბით, 2 თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში ჩერ­დე­ბა ხოლ­მე სპექ­ტაკ­ლე­ბი, რად­გან უსახ­სრო­ბის გამო სცე­ნა სა­თა­ნა­დოდ ვერ თბე­ბა, მით უმე­ტეს, ამ მხრივ ჩემს ბავ­შვო­ბა­ში კი­დევ უფრო რთუ­ლად იყო საქ­მე. სპექ­ტაკ­ლე­ბის თა­მა­ში ყინ­ვა­ში გვი­წევ­და.

მახ­სოვს, 5-6 წლის ასაკ­ში, ერთ-ერთ სპექ­ტაკლში ყვა­ვილს ვთა­მა­შობ­დი - გა­ყი­ნულ დარ­ბაზ­ში, კუ­ლი­სებ­ში აკან­კა­ლე­ბუ­ლი, ქურ­თუკ­ში ვი­ყა­ვი გახ­ვე­უ­ლი და ჩემი გას­ვლის დრო როცა მო­ვი­და, თურ­მე შუა სცე­ნა­ზე ასე­ვე გავ­ვარ­დნილ­ვარ - შე­ვამ­ჩნიე, რომ ზედ­მე­ტად თბი­ლად ვი­ყა­ვი და რომ და­ვი­ხე­დე, აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ ქურ­თუ­კი არ გა­მიხ­დია. გულ­გა­ხეთ­ქი­ლი შე­მოვ­ბრუნ­დი, სას­წრა­ფოდ გა­ვი­ხა­დე და უკან, სცე­ნა­ზე შევ­ვარ­დი. მა­შინ მარ­თა­ლია, ძა­ლი­ან შემ­რცხვა, მაგ­რამ სცე­ნას ხომ ვერ ჩა­ვაგ­დებ­დი და მა­ინც გა­ვაგ­რძე­ლე.

- თქვე­ნი ოჯა­ხის წევ­რე­ბი მსა­ხი­ო­ბე­ბი არი­ან. ალ­ბათ, ეს უკვე მო­მა­ვა­ლი მსა­ხი­ო­ბის­თვის დიდი სკო­ლა იყო. რას ნიშ­ნავს, როცა ასეთ ოჯახ­ში იზ­რდე­ბი?

- ძა­ლი­ან გა­მი­მარ­თლა და ბედ­ნი­ე­რი ვარ, ამ სა­ო­ცარ ოჯახ­ში რომ და­ვი­ბა­დე. პირ­ველ რიგ­ში, მე თუ დღეს კარგ პი­როვ­ნე­ბად შევ­დე­გი, ეს მათი დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. რო­გორც უკვე ვთქვი, პა­პამ, გუჯი გო­გი­ძემ კი­თხვა შე­მაყ­ვა­რა, ბავ­შვო­ბა­ში რე­ვაზ ინა­ნიშ­ვი­ლის მო­თხრო­ბებს ძა­ლი­ან ხში­რად მი­კი­თხავ­და, ხში­რად მირ­ჩევ­და ლი­ტე­რა­ტუ­რას, თუ რა უნდა წა­მე­კი­თხა და დღეს უკვე მე ვურ­ჩევ, მან რა უნდა წა­ი­კი­თხოს.

ბე­ბო­ზე, ლია სუ­ლუ­აშ­ვილ­ზე, ჩემი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა რომ გად­მოვ­ცე, ალ­ბათ, ამის­თვის ცალ­კე წიგნს თუ გა­მოვ­ცემ. პრო­ფე­სია მის­გან ვის­წავ­ლე და რაც ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რია, სულ იძა­ხის, რომ მისი სა­ჩუ­ქა­რი ვარ - ასე­ცაა, რად­გან სწო­რედ მის და­ბა­დე­ბის დღე­ზე და­ვი­ბა­დე, ქუდ­ბე­დი­თაა და­ბა­დე­ბუ­ლი და მეც ასე­ვე და­ვი­ბა­დე, მისი სა­ხე­ლი და­მარ­ქვეს და გა­რეგ­ნუ­ლა­დაც სა­ოც­რად ვგა­ვართ ერ­თმა­ნეთს. ჩემი მი­ზა­ნია, ოდეს­მე ბე­ბი­ას­ნა­ი­რი ადა­მი­ა­ნი და მსა­ხი­ო­ბი გავ­ხდე.

დე­და­ჩე­მი, ხა­თუ­ნა ღუ­ღუ­ნიშ­ვი­ლი, 19 წლის იყო, როცა გა­მა­ჩი­ნა და ფაქ­ტობ­რი­ვად, დე­ბი­ვით ვართ, დედა ჩემი იმე­დია, რად­გან ყო­ველ­თვის სჯე­რო­და და სჯე­რა ჩემი, ყვე­ლა ჩემი წარ­მა­ტე­ბა მისი დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. ამა­ზე პროგ­რა­მა Flex-ის ტუ­რე­ბის გახ­სე­ნე­ბა შე­მიძ­ლია, რა­ზეც, რა­საც ჰქვია, ძა­ლით გა­მაგ­დო, რად­გან ვე­უბ­ნე­ბო­დი: "კარ­გი რა, დედა, მე ვინ გა­მიშ­ვებს ამე­რი­კა­ში­მეთ­ქი". მამ­ხნე­ვებ­და და მე­უბ­ნე­ბო­და, შენ გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ხარო... სულ ტი­რი­ლით წა­ვე­დი და სა­ბო­ლო­ოდ, გა­ვი­მარ­ჯვე და შე­დე­გად, 1 წელი სას­წავ­ლებ­ლად ამე­რი­კა­შიც წა­ვე­დი.

რაც შე­ე­ხე­ბა მა­მა­ჩემს, კახა გო­გი­ძეს, ის ჩემი ძა­ლი­ან ახლო მე­გო­ბა­რია, ადა­მი­ა­ნი ვის­თა­ნაც ყვე­ლა­ფერ­ზე შე­მიძ­ლია ლა­პა­რა­კი. როცა ყვე­ლა­ზე მე­ტად მი­ჭირს, მას ვუ­რე­კავ და სა­ნამ მი­პა­სუ­ხებს, უკვე ხვდე­ბა, რომ რა­ღაც მი­ჭირს და მეს­მის პა­სუ­ხი: "აბა, მო­მი­ყე­ვი". ძა­ლი­ან ბევ­რს მაძ­ლევს მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა, სა­ა­თო­ბით ვლა­პა­რა­კობთ, გან­ვი­ხი­ლავთ ყვე­ლა სა­ინ­ტე­რე­სო თე­მას. ერთ ფაქტს გა­ვიხ­სე­ნებ: როცა პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი, მა­მა­ჩე­მი სა­ოც­რად მკაც­რი იყო, პა­ტა­რა ბავ­შვს ტოპ­საც არ მაც­მევ­და.

ყო­ველ­თვის მსურს, რა­ღა­ცით გა­მოვ­ხა­ტო ხოლ­მე, თუ ყვე­ლაფ­რი­სათ­ვის რამ­დე­ნად მად­ლი­ე­რი ვარ ჩემი ოჯა­ხის.

- რო­გორც მი­თხა­რით, მსა­ხი­ო­ბო­ბამ პა­ტა­რა ასა­კი­დან­ვე გა­გი­ტა­ცათ. რო­გორ გა­და­წყვი­ტეთ, რომ სწო­რედ ამას აირ­ჩევ­დით თქვენს პრო­ფე­სი­ად?

- რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, სწო­რედ ჩემ­მა ოჯახ­მა მო­ახ­დი­ნა გავ­ლე­ნა ჩემს პრო­ფე­სი­ულ არ­ჩე­ვან­ზე. მე და ჩემ­მა ძმამ მთე­ლი ბავ­შვო­ბა თე­ატ­რში გა­ვა­ტა­რეთ. შე­მიძ­ლია, თა­მა­მად აღ­ვნიშ­ნო, რომ სცე­ნა­ზე ავიდ­გი ფეხი და მა­ლე­ვე კარ­გა­დაც "გა­მა­გო­რეს", სცე­ნის მტვე­რი რომ ჩა­მეყ­ლა­პა - სცე­ნის მტვრის ჩაყ­ლაპ­ვა ერ­თგვა­რი ტრა­დი­ცი­აა. ხან საგ­რი­მი­ო­რო­ში დაღ­ლი­ლებს გვე­ძი­ნე­ბო­და, ხან კუ­ლი­სე­ბი­დან ვუ­ყუ­რებ­დით რე­პე­ტი­ცი­ე­ბის მსვლე­ლო­ბას, ხან დარ­ბა­ზი­დან ვა­დევ­ნებ­დით თა­მაშს თვალ­ყურს... ამ სკო­ლის გა­მოვ­ლის შემ­დეგ ალ­ბათ, გა­საკ­ვი­რი არაა, რომ მეც მსა­ხი­ო­ბო­ბა ავირ­ჩიე.

იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ ჩემი მთე­ლი ბავ­შვო­ბა მსა­ხი­ო­ბებ­თან, რე­ჟი­სო­რებ­თან და ხე­ლოვ­ნე­ბის სფე­როს წარ­მო­მად­გენ­ლებ­თა­ნაა და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი, მეც ჩემი ოჯა­ხის გზას გავ­ყე­ვი. თე­ატ­რა­ლუ­რი უნი­ვერ­სი­ტე­ტის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ, მეს­ხე­თის სა­ხელ­მწი­ფო დრა­მა­ტულ თე­ატ­რში და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა. ეს თე­ატ­რი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად მიყ­ვარს, რად­გან ჩემ­თვის ძა­ლი­ან მშობ­ლი­უ­რია. აქ არა­ერთ ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო რე­ჟი­სორ­თან მო­მი­წია მუ­შა­ო­ბა, რაც მეს­ხე­თის თე­ატ­რის დიდი პლუ­სია - ძა­ლი­ან მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი რე­პერ­ტუ­ა­რი გვაქვს.

- შე­გიძ­ლი­ათ, გა­იხ­სე­ნოთ თქვე­ნი პირ­ვე­ლი ნა­ბი­ჯე­ბი დიდ სცე­ნა­ზე? რო­მე­ლი იყო თქვე­ნი პირ­ვე­ლი სე­რი­ო­ზუ­ლი როლი?

- ბავ­შვო­ბა­ში ჯერ ყვა­ვი­ლის თა­მა­შით და­ვი­წყე, მერე ჩი­ტებ­ზე და ცხო­ვე­ლებ­ზე გა­და­ვე­დი, თუმ­ცა მარ­თლაც, ალ­ბათ, პირ­ველ ნა­ბი­ჯად პირ­ველ სე­რი­ო­ზულ როლს ჩავ­თვლი­დი, რო­მე­ლიც 19 წლის ასაკ­ში შე­ვას­რუ­ლე. ეს ვაჟა ფშა­ვე­ლას "გვე­ლის მჭა­მე­ლი" იყო, რო­მე­ლიც ჩემ­თვის ერთ-ერ­თმა ყვე­ლა­ზე საყ­ვა­რელ­მა რე­ჟი­სორ­მა, სოსო ნემ­სა­ძემ დად­გა. მზია ვი­თა­მა­შე და მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, გე­ნი­ა­ლუ­რი ვა­ჟას გმი­რე­ბი რო­გო­რი რთუ­ლე­ბი და სა­ინ­ტე­რე­სო­ე­ბი არი­ან.

ჩემი გმი­რის მდგო­მა­რე­ო­ბას იმ­დე­ნად გან­ვიც­დი­დი, რომ სი­ცხე მი­წევ­და ხოლ­მე. ერთ-ერთ რე­პე­ტი­ცი­ა­ზე, ფი­ნა­ლურ სცე­ნა­ში მო­ნო­ლო­გის დროს გული ამო­მიჯ­და და ცხა­რე ცრემ­ლე­ბით ვტი­რო­დი, აღარ შე­მიძ­ლია, ბა­ტო­ნო სო­სო­მეთ­ქი... ამ დროს რე­ჟი­სო­რი ბედ­ნი­ე­რი და გა­ბად­რუ­ლი სა­ხით მი­ყუ­რებ­და დარ­ბა­ზი­დან: "აი, შენ დღეს ვაჟა იგ­რძე­ნი მთე­ლი თა­ვი­სი სი­დი­ა­დი­თო". სა­ოც­რად მახ­სენ­დე­ბა ჩემი სი­ცხი­ა­ნი დღე­ე­ბი და ეს რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი და ამ­დე­ნი წლის მე­რეც, ტექ­სტიც ზე­პი­რად მახ­სოვს. ამი­ტომ ვთვლი, რომ ეს ჩემი პირ­ვე­ლი სე­რი­ო­ზუ­ლი შე­ხე­ბა იყო თე­ატრთან და მსა­ხი­ო­ბო­ბას­თან.

არა­ერ­თი როლი მაქვს შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი სრუ­ლი­ად გან­სხვა­ვე­ბულ ჟან­რებ­ში. შე­მიძ­ლია, გა­მოვ­ყო ბო­ლოდ­რო­ინ­დე­ლი მე­დე­ას როლი სპექ­ტაკლში „მე­დეა ევ­რი­პი­დეს წი­ნა­აღ­მდეგ“ და ანას როლი სპექ­ტაკლში „მო­პა­რუ­ლი ბედ­ნი­ე­რე­ბა“. სწო­რედ ამ სპექ­ტაკ­ლით გავ­ხსე­ნით უკ­რა­ი­ნის ქა­ლაქ ხერ­სონ­ში სა­ერ­თა­შო­რი­სო თე­ატ­რა­ლუ­რი ფეს­ტი­ვა­ლი, სა­დაც სცე­ნის ოს­ტა­ტის ტი­ტუ­ლი მო­მა­ნი­ჭეს.

ძა­ლი­ან სა­სი­ხა­რუ­ლოა, როცა უცხო­ე­ლი თე­ატრმ­ცოდ­ნე­ბი ასე აფა­სე­ბენ შენს შე­მოქ­მე­დე­ბას. ჩემ­თვის ორი­ვე ურ­თუ­ლე­სი და სა­ინ­ტე­რე­სო გმი­რი იყო. მე­დე­ას შემ­თხვე­ვა­ში თა­ვი­დან მო­მი­წია, გავ­ცნო­ბო­დი მის პი­როვ­ნე­ბას და მისი ში­ნა­გა­ნი სამ­ყა­რო გა­მე­გო. ამის გა­კე­თე­ბა საკ­მა­ოდ რთუ­ლია, თუმ­ცა ნამ­დვი­ლად შე­ვე­ცა­დე. ამ ორმა გმირ­მა პრო­ფე­სი­უ­ლად ძა­ლი­ან გამ­ზარ­და, მარ­თლაც, ადა­მი­ა­ნუ­რი თვი­სე­ბე­ბის სა­ო­ცარ მხა­რე­ებ­თან მო­მიხ­და შე­ხე­ბა. ყო­ველ­თვის ვამ­ბობ, რომ ადა­მი­ან­ში ყვე­ლა თვი­სე­ბაა თავ­მოყ­რი­ლი, უბ­რა­ლოდ გა­აჩ­ნია, რას მო­ე­რე­ვა და რას - ვერ.

ყვე­ლა ქალ­შია ცოტა მე­დეა, ჯუ­ლი­ე­ტა, ლედი მაკ­ბე­ტი. ვთვლი, რომ ყო­ვე­ლი გმი­რი თა­ვი­სი თვი­სე­ბე­ბით სა­ინ­ტე­რე­სო და სა­ყუ­რა­დღე­ბოა, ყო­ველ როლ­ზე მუ­შა­ო­ბა ზრდი­სა და გან­ვი­თა­რე­ბის დიდ შე­საძ­ლებ­ლო­ბას მაძ­ლევს, ჩვე­ნი პრო­ფე­სია ხომ და­უს­რუ­ლე­ბე­ლი სწავ­ლის პრო­ცე­სია.

- გაქვთ თუ არა სა­ოც­ნე­ბო როლი და თუ კი, რო­მე­ლი?

- ერთი წლის წინ ეს რომ გე­კი­თხათ, სა­ოც­ნე­ბო რო­ლებს ჩა­მოვ­თვლი­დი, მაგ­რამ ამა­ზე პა­სუ­ხი დღეს აღარ მაქვს. ვთვლი, რომ ყვე­ლა როლი, რაც მი­თა­მა­შია და რა­საც მო­მა­ვალ­ში ვი­თა­მა­შებ, სა­ოც­რად სა­ინ­ტე­რე­სოა, ჩვენ ხომ ადა­მი­ა­ნე­ბის თვი­სე­ბებ­სა და მათ ში­ნა­გან სამ­ყა­როს­თან გვაქვს შე­ხე­ბა. თა­ნაც, არა მარ­ტო ადა­მი­ა­ნე­ბის, არა­მედ, არც ცხო­ვე­ლე­ბის თა­მა­ში ყო­ფი­ლა მარ­ტი­ვი. ჩვენს თე­ატ­რში პა­ტა­რა მა­ყუ­რებ­ლე­ბის­თვის ხში­რად გვი­წევს ზღაპ­რე­ბის დად­გმა და ცხო­ვე­ლის გან­სა­ხი­ე­რე­ბა გა­ნუ­სა­ზღვრელ სი­ა­მოვ­ნე­ბას მა­ნი­ჭებს. ბო­ლოს მე­ლია ვი­თა­მა­შე და ეს როლი სა­ოც­რად შე­მიყ­ვარ­და, ყო­ვე­ლი სფექ­ტაკ­ლის და­ნიშ­ვნას სი­ხა­რუ­ლით ვე­ლო­დე­ბო­დი.

- თქვენ­თვის რა მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს სცე­ნა­ზე კარგ პარტნი­ორ­თან ერ­თად თა­მაშს?

- კარ­გი პარტნი­ო­რის ყოლა უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სია, ამის გა­რე­შე თა­მა­ში წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია. პარტნი­ო­რებ­ში ძა­ლი­ან გა­მი­მარ­თლა, ძა­ლი­ან ბევ­რს ვა­ქებ ჩემს თე­ატრს, მაგ­რამ მარ­თლა ასეა - ურ­თი­ერ­თო­ბებს სცე­ნა­ზე ადა­მი­ა­ნე­ბი, პარტნი­ო­რე­ბი და მათი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი ქმნის, ეს ყვე­ლა­ფე­რი თუ არ გა­თა­მაშ­და ისე, რო­გორც სა­ჭი­როა, მა­ყუ­რე­ბე­ლი ცა­რი­ე­ლი გავა და ვე­რა­ფერს გა­ი­ტანს სპექ­ტაკ­ლი­დან. ჩვენ ყვე­ლა ერ­თად ვყვე­ბით ის­ტო­რი­ას, რო­მე­ლიც მა­ყუ­რებ­ლის გუ­ლამ­დე და სუ­ლამ­დე უნდა მი­ვი­ტა­ნოთ. პარტნი­ო­რო­ბი­სა და გუნ­დუ­რო­ბის გა­რე­შე ვერც სპექ­ტაკ­ლი შედ­გე­ბა და და­მერ­წმუ­ნეთ, ყვე­ლა­ფე­რი ფუ­ჭად გაფ­ლან­გუ­ლი დრო იქ­ნე­ბა.

- ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი თვლის, რომ მსა­ხი­ო­ბო­ბა არა­ერ­თი მი­ზე­ზის გამო საკ­მა­ოდ რთუ­ლი პრო­ფე­სი­აა. თქვენ რას იტყვით იმ დაბ­რკო­ლე­ბებ­ზე, რაც ამ გზა­ზე შეგ­ხვედ­რი­ათ?

- საკ­მა­ოდ რთუ­ლი პრო­ფე­სი­აა, დიდი შრო­მა, თავ­და­დე­ბა, სა­კუ­თარ თავ­ზე მუ­შა­ო­ბა და უან­გა­რო სიყ­ვა­რუ­ლი სჭირ­დე­ბა. შე­მიძ­ლია, თა­მა­მად ვა­ღი­ა­რო, რომ სე­რი­ო­ზუ­ლი პრო­ფე­სი­უ­ლი ტრავ­მაც მაქვს მი­ღე­ბუ­ლი.

მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში უნდა გვე­თა­მა­შა "მე­დეა ევ­რი­პი­დეს წი­ნა­აღ­მდეგ". წარ­მოდ­გე­ნა რამ­დე­ნი­მე თვის წინ დავ­გეგ­მეთ და სპექ­ტაკლს მრა­ვა­ლი მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ადა­მი­ა­ნი ეს­წრე­ბო­და. და­წყე­ბამ­დე 2 სა­ა­თით ადრე იმ ლუქ­ში ჩავ­ვარ­დი, სა­ი­და­ნაც ჩემი გმი­რი იწყებს სპექ­ტაკლს, დიდი სი­მაღ­ლი­დან ჩა­ვარ­დნი­ლი და­ვახ­ტი ჩემს მარ­ჯვე­ნა მუხლს და სუნ­თქვა შე­მეკ­რა. მე­გო­ნა, ფეხი მო­ვი­ტე­ხე, იქი­დან ამო­მიყ­ვა­ნეს და საგ­რი­მი­ო­რო­ში შე­მიყ­ვა­ნეს, სა­შინ­ლად მტკი­ო­და და და­მი­სივ­და მუხ­ლი ვერ ვდგამ­დი, რა­ო­დენ გა­სა­ო­ცა­რიც არ უნდა იყოს, არა­ვის გვი­ფიქ­რია, რომ სპექ­ტაკ­ლი ჩა­იშ­ლე­ბო­და. ნემ­სი, გა­მა­ყუ­ჩებ­ლე­ბი, მუხ­ლის გა­სა­ყი­ნი სა­შუ­ა­ლე­ბე­ბი - ყვე­ლა­ფე­რი გა­მო­ვი­ყე­ნე და დღემ­დე არ ვიცი, რო­გორ ვი­თა­მა­შე სპექ­ტაკ­ლი ისე, რომ ბევ­რმა ვერ შე­ნიშ­ნა, რა მჭირ­და.

სცე­ნას სა­ო­ცა­რი მა­გია აქვს და რაც არ უნდა გა­წუ­ხებ­დეს თუ გტკი­ო­დეს, გა­დი­ხარ სცე­ნა­ზე და თავს იდე­ა­ლუ­რად გრძნობ; ამ­თავ­რებ სპექ­ტაკლს და ისევ ისე გტკი­ვა, რო­გორც სპექ­ტაკ­ლის და­წყე­ბის წინ. ასე მოხ­და მა­ში­ნაც, სპექ­ტაკ­ლის დას­რუ­ლე­ბის მერე სცე­ნი­დან ძლივს, კოჭ­ლო­ბით გა­ვე­დი. აღ­მოჩ­ნდა, რომ მუხ­ლზე მყე­სე­ბი მქონ­და გა­წყვე­ტი­ლი და მე­ნის­კი გაგ­ლე­ჯი­ლი.

- არ­სე­ბობს თუ არა როლი, რო­მელ­საც არ შე­ას­რუ­ლებ­დით, თუ იმ მსა­ხი­ობ­თა კა­ტე­გო­რი­ას მი­ე­კუთ­ვნე­ბით, რო­მე­ლიც თვლის, რომ არ­ტის­ტმა ყვე­ლა­ფე­რი უნდა ითა­მა­შოს?

- ვთვლი რომ მსა­ხი­ო­ბი ყვე­ლა როლს არ უნდა დას­თან­ხმდეს. ერ­თმა ჩემ­მა საყ­ვა­რელ­მა რე­ჟი­სორ­მა მი­თხრა, ფრთხი­ლად იყა­ვი, სა­ნამ როლს და­თან­ხმდე­ბი და უა­რის თქმის არ შე­გე­შინ­დე­სო. ჩემი აზ­რით, ეს მსა­ხი­ო­ბის­თვის აუ­ცი­ლე­ბე­ლია.

ავტორი:

"დღემდე არ ვიცი, როგორ ვითამაშე ისე, რომ ბევრმა ვერ შენიშნა, რა მჭირდა" - მსახიობი არტისტების ოჯახიდან, რომელმაც სპექტაკლი გაწყვეტილი მყესებით ითამაშა

"დღემდე არ ვიცი, როგორ ვითამაშე ისე, რომ ბევრმა ვერ შენიშნა, რა მჭირდა" - მსახიობი არტისტების ოჯახიდან, რომელმაც სპექტაკლი გაწყვეტილი მყესებით ითამაშა

მესხეთის სახელმწიფო დრამატული თეატრის მსახიობი, ლიაკო გოგიძე საკუთარ პროფესიაზე უზომოდაა შეყვარებული. სცენის მტვერს 5 წლის ასაკში ეზიარა - როგორც ამბობს, მაშინ ბებიის მოსწავლე გახდა, რომელსაც საკუთარი თეატრი ჰქონდა.

სიცილით იხსენებს ერთ-ერთ პირველ - ყვავილის როლს. საკუთარ არჩევანსა და წარმატებას ოჯახსა და აღზრდას უკავშირებს. ბავშვობის, ოჯახის გავლენისა და კარიერის შესახებ ახალგაზრდა არტისტი AMBEBI.GE-ს ესაუბრა.

- მოგვიყევით თქვენს ბავშვობაზე - მსახიობობით ადრეულ ასაკშივე დაინტერესდით?

- "ლიაკო საოცრებათა ქვეყანაში" - ასე შევაფასებდი ჩემს ბავშვობას არტისტებით სავსე ოჯახში. ხშირად ვიხსენებ იმ პერიოდს, როცა ძალიან უჭირდა საქართველოს და მათ შორის ჩვენც (როგორ ახლა, ასევე ადრეც მსახიობები ძალიან ხელმომჭირნედ ცხოვრობდნენ). და მაინც, ბავშვობა დიდი სიხარულითა და ბედნიერებით მახსენდება, რადგან ჩვენი სახლიდან ყოველთვის სიმღერისა და სიცილის ხმა გადიოდა.

არ ვიცი, როგორ შეიძლება, გენატრებოდეს უშუქობაში, ღუმელთან გატარებული დღეები, მაგრამ მე ძალიან მენატრება. ბავშვები სანთლის შუქზე ვისხედით ხოლმე, პაპა წიგნებს გვიკითხავდა, - სწორედ მან შემაყვარა ლიტერატურა; ბებო გიტარას აიღებდა და მთელი ოჯახი ერთად ვმღეროდით. ამ ყველაფრის გახსენების დროს ყველაფერი კადრებად წარმომიდგება ხოლმე თვალწინ, აპიწკინებული შეშის ნაფოტების სურნელიც კი მახსენდება.

ბებოს ახალციხეში საკუთარი საბავშვო თეატრი ჰქონდა და არაერთი თაობა აღზარდა. რასაკვირველია, მეც 5 წლის ასაკიდან მისი ერთ-ერთი მოსწავლე ვიყავი. ახლაც კი, იქ ზამთრობით, 2 თვის განმავლობაში ჩერდება ხოლმე სპექტაკლები, რადგან უსახსრობის გამო სცენა სათანადოდ ვერ თბება, მით უმეტეს, ამ მხრივ ჩემს ბავშვობაში კიდევ უფრო რთულად იყო საქმე. სპექტაკლების თამაში ყინვაში გვიწევდა.

მახსოვს, 5-6 წლის ასაკში, ერთ-ერთ სპექტაკლში ყვავილს ვთამაშობდი - გაყინულ დარბაზში, კულისებში აკანკალებული, ქურთუკში ვიყავი გახვეული და ჩემი გასვლის დრო როცა მოვიდა, თურმე შუა სცენაზე ასევე გავვარდნილვარ - შევამჩნიე, რომ ზედმეტად თბილად ვიყავი და რომ დავიხედე, აღმოვაჩინე, რომ ქურთუკი არ გამიხდია. გულგახეთქილი შემოვბრუნდი, სასწრაფოდ გავიხადე და უკან, სცენაზე შევვარდი. მაშინ მართალია, ძალიან შემრცხვა, მაგრამ სცენას ხომ ვერ ჩავაგდებდი და მაინც გავაგრძელე.

- თქვენი ოჯახის წევრები მსახიობები არიან. ალბათ, ეს უკვე მომავალი მსახიობისთვის დიდი სკოლა იყო. რას ნიშნავს, როცა ასეთ ოჯახში იზრდები?

- ძალიან გამიმართლა და ბედნიერი ვარ, ამ საოცარ ოჯახში რომ დავიბადე. პირველ რიგში, მე თუ დღეს კარგ პიროვნებად შევდეგი, ეს მათი დამსახურებაა. როგორც უკვე ვთქვი, პაპამ, გუჯი გოგიძემ კითხვა შემაყვარა, ბავშვობაში რევაზ ინანიშვილის მოთხრობებს ძალიან ხშირად მიკითხავდა, ხშირად მირჩევდა ლიტერატურას, თუ რა უნდა წამეკითხა და დღეს უკვე მე ვურჩევ, მან რა უნდა წაიკითხოს.

ბებოზე, ლია სულუაშვილზე, ჩემი დამოკიდებულება რომ გადმოვცე, ალბათ, ამისთვის ცალკე წიგნს თუ გამოვცემ. პროფესია მისგან ვისწავლე და რაც ყველაზე მთავარია, სულ იძახის, რომ მისი საჩუქარი ვარ - ასეცაა, რადგან სწორედ მის დაბადების დღეზე დავიბადე, ქუდბედითაა დაბადებული და მეც ასევე დავიბადე, მისი სახელი დამარქვეს და გარეგნულადაც საოცრად ვგავართ ერთმანეთს. ჩემი მიზანია, ოდესმე ბებიასნაირი ადამიანი და მსახიობი გავხდე.

დედაჩემი, ხათუნა ღუღუნიშვილი, 19 წლის იყო, როცა გამაჩინა და ფაქტობრივად, დებივით ვართ, დედა ჩემი იმედია, რადგან ყოველთვის სჯეროდა და სჯერა ჩემი, ყველა ჩემი წარმატება მისი დამსახურებაა. ამაზე პროგრამა Flex-ის ტურების გახსენება შემიძლია, რაზეც, რასაც ჰქვია, ძალით გამაგდო, რადგან ვეუბნებოდი: "კარგი რა, დედა, მე ვინ გამიშვებს ამერიკაშიმეთქი". მამხნევებდა და მეუბნებოდა, შენ განსაკუთრებული ხარო... სულ ტირილით წავედი და საბოლოოდ, გავიმარჯვე და შედეგად, 1 წელი სასწავლებლად ამერიკაშიც წავედი.

რაც შეეხება მამაჩემს, კახა გოგიძეს, ის ჩემი ძალიან ახლო მეგობარია, ადამიანი ვისთანაც ყველაფერზე შემიძლია ლაპარაკი. როცა ყველაზე მეტად მიჭირს, მას ვურეკავ და სანამ მიპასუხებს, უკვე ხვდება, რომ რაღაც მიჭირს და მესმის პასუხი: "აბა, მომიყევი". ძალიან ბევრს მაძლევს მასთან ურთიერთობა, საათობით ვლაპარაკობთ, განვიხილავთ ყველა საინტერესო თემას. ერთ ფაქტს გავიხსენებ: როცა პატარა ვიყავი, მამაჩემი საოცრად მკაცრი იყო, პატარა ბავშვს ტოპსაც არ მაცმევდა.

ყოველთვის მსურს, რაღაცით გამოვხატო ხოლმე, თუ ყველაფრისათვის რამდენად მადლიერი ვარ ჩემი ოჯახის.

- როგორც მითხარით, მსახიობობამ პატარა ასაკიდანვე გაგიტაცათ. როგორ გადაწყვიტეთ, რომ სწორედ ამას აირჩევდით თქვენს პროფესიად?

- რასაკვირველია, სწორედ ჩემმა ოჯახმა მოახდინა გავლენა ჩემს პროფესიულ არჩევანზე. მე და ჩემმა ძმამ მთელი ბავშვობა თეატრში გავატარეთ. შემიძლია, თამამად აღვნიშნო, რომ სცენაზე ავიდგი ფეხი და მალევე კარგადაც "გამაგორეს", სცენის მტვერი რომ ჩამეყლაპა - სცენის მტვრის ჩაყლაპვა ერთგვარი ტრადიციაა. ხან საგრიმიოროში დაღლილებს გვეძინებოდა, ხან კულისებიდან ვუყურებდით რეპეტიციების მსვლელობას, ხან დარბაზიდან ვადევნებდით თამაშს თვალყურს... ამ სკოლის გამოვლის შემდეგ ალბათ, გასაკვირი არაა, რომ მეც მსახიობობა ავირჩიე.

იქიდან გამომდინარე, რომ ჩემი მთელი ბავშვობა მსახიობებთან, რეჟისორებთან და ხელოვნების სფეროს წარმომადგენლებთანაა დაკავშირებული, მეც ჩემი ოჯახის გზას გავყევი. თეატრალური უნივერსიტეტის დამთავრების შემდეგ, მესხეთის სახელმწიფო დრამატულ თეატრში დავიწყე მუშაობა. ეს თეატრი განსაკუთრებულად მიყვარს, რადგან ჩემთვის ძალიან მშობლიურია. აქ არაერთ ძალიან საინტერესო რეჟისორთან მომიწია მუშაობა, რაც მესხეთის თეატრის დიდი პლუსია - ძალიან მრავალფეროვანი რეპერტუარი გვაქვს.

- შეგიძლიათ, გაიხსენოთ თქვენი პირველი ნაბიჯები დიდ სცენაზე? რომელი იყო თქვენი პირველი სერიოზული როლი?

- ბავშვობაში ჯერ ყვავილის თამაშით დავიწყე, მერე ჩიტებზე და ცხოველებზე გადავედი, თუმცა მართლაც, ალბათ, პირველ ნაბიჯად პირველ სერიოზულ როლს ჩავთვლიდი, რომელიც 19 წლის ასაკში შევასრულე. ეს ვაჟა ფშაველას "გველის მჭამელი" იყო, რომელიც ჩემთვის ერთ-ერთმა ყველაზე საყვარელმა რეჟისორმა, სოსო ნემსაძემ დადგა. მზია ვითამაშე და მოგეხსენებათ, გენიალური ვაჟას გმირები როგორი რთულები და საინტერესოები არიან.

ჩემი გმირის მდგომარეობას იმდენად განვიცდიდი, რომ სიცხე მიწევდა ხოლმე. ერთ-ერთ რეპეტიციაზე, ფინალურ სცენაში მონოლოგის დროს გული ამომიჯდა და ცხარე ცრემლებით ვტიროდი, აღარ შემიძლია, ბატონო სოსომეთქი... ამ დროს რეჟისორი ბედნიერი და გაბადრული სახით მიყურებდა დარბაზიდან: "აი, შენ დღეს ვაჟა იგრძენი მთელი თავისი სიდიადითო". საოცრად მახსენდება ჩემი სიცხიანი დღეები და ეს რეპეტიციები და ამდენი წლის მერეც, ტექსტიც ზეპირად მახსოვს. ამიტომ ვთვლი, რომ ეს ჩემი პირველი სერიოზული შეხება იყო თეატრთან და მსახიობობასთან.

არაერთი როლი მაქვს შესრულებული სრულიად განსხვავებულ ჟანრებში. შემიძლია, გამოვყო ბოლოდროინდელი მედეას როლი სპექტაკლში „მედეა ევრიპიდეს წინააღმდეგ“ და ანას როლი სპექტაკლში „მოპარული ბედნიერება“. სწორედ ამ სპექტაკლით გავხსენით უკრაინის ქალაქ ხერსონში საერთაშორისო თეატრალური ფესტივალი, სადაც სცენის ოსტატის ტიტული მომანიჭეს.

ძალიან სასიხარულოა, როცა უცხოელი თეატრმცოდნები ასე აფასებენ შენს შემოქმედებას. ჩემთვის ორივე ურთულესი და საინტერესო გმირი იყო. მედეას შემთხვევაში თავიდან მომიწია, გავცნობოდი მის პიროვნებას და მისი შინაგანი სამყარო გამეგო. ამის გაკეთება საკმაოდ რთულია, თუმცა ნამდვილად შევეცადე. ამ ორმა გმირმა პროფესიულად ძალიან გამზარდა, მართლაც, ადამიანური თვისებების საოცარ მხარეებთან მომიხდა შეხება. ყოველთვის ვამბობ, რომ ადამიანში ყველა თვისებაა თავმოყრილი, უბრალოდ გააჩნია, რას მოერევა და რას - ვერ.

ყველა ქალშია ცოტა მედეა, ჯულიეტა, ლედი მაკბეტი. ვთვლი, რომ ყოველი გმირი თავისი თვისებებით საინტერესო და საყურადღებოა, ყოველ როლზე მუშაობა ზრდისა და განვითარების დიდ შესაძლებლობას მაძლევს, ჩვენი პროფესია ხომ დაუსრულებელი სწავლის პროცესია.

- გაქვთ თუ არა საოცნებო როლი და თუ კი, რომელი?

- ერთი წლის წინ ეს რომ გეკითხათ, საოცნებო როლებს ჩამოვთვლიდი, მაგრამ ამაზე პასუხი დღეს აღარ მაქვს. ვთვლი, რომ ყველა როლი, რაც მითამაშია და რასაც მომავალში ვითამაშებ, საოცრად საინტერესოა, ჩვენ ხომ ადამიანების თვისებებსა და მათ შინაგან სამყაროსთან გვაქვს შეხება. თანაც, არა მარტო ადამიანების, არამედ, არც ცხოველების თამაში ყოფილა მარტივი. ჩვენს თეატრში პატარა მაყურებლებისთვის ხშირად გვიწევს ზღაპრების დადგმა და ცხოველის განსახიერება განუსაზღვრელ სიამოვნებას მანიჭებს. ბოლოს მელია ვითამაშე და ეს როლი საოცრად შემიყვარდა, ყოველი სფექტაკლის დანიშვნას სიხარულით ველოდებოდი.

- თქვენთვის რა მნიშვნელობა აქვს სცენაზე კარგ პარტნიორთან ერთად თამაშს?

- კარგი პარტნიორის ყოლა უმნიშვნელოვანესია, ამის გარეშე თამაში წარმოუდგენელია. პარტნიორებში ძალიან გამიმართლა, ძალიან ბევრს ვაქებ ჩემს თეატრს, მაგრამ მართლა ასეა - ურთიერთობებს სცენაზე ადამიანები, პარტნიორები და მათი ურთიერთობები ქმნის, ეს ყველაფერი თუ არ გათამაშდა ისე, როგორც საჭიროა, მაყურებელი ცარიელი გავა და ვერაფერს გაიტანს სპექტაკლიდან. ჩვენ ყველა ერთად ვყვებით ისტორიას, რომელიც მაყურებლის გულამდე და სულამდე უნდა მივიტანოთ. პარტნიორობისა და გუნდურობის გარეშე ვერც სპექტაკლი შედგება და დამერწმუნეთ, ყველაფერი ფუჭად გაფლანგული დრო იქნება.

- ბევრი ადამიანი თვლის, რომ მსახიობობა არაერთი მიზეზის გამო საკმაოდ რთული პროფესიაა. თქვენ რას იტყვით იმ დაბრკოლებებზე, რაც ამ გზაზე შეგხვედრიათ?

- საკმაოდ რთული პროფესიაა, დიდი შრომა, თავდადება, საკუთარ თავზე მუშაობა და უანგარო სიყვარული სჭირდება. შემიძლია, თამამად ვაღიარო, რომ სერიოზული პროფესიული ტრავმაც მაქვს მიღებული.

მარჯანიშვილის თეატრში უნდა გვეთამაშა "მედეა ევრიპიდეს წინააღმდეგ". წარმოდგენა რამდენიმე თვის წინ დავგეგმეთ და სპექტაკლს მრავალი მნიშვნელოვანი ადამიანი ესწრებოდა. დაწყებამდე 2 საათით ადრე იმ ლუქში ჩავვარდი, საიდანაც ჩემი გმირი იწყებს სპექტაკლს, დიდი სიმაღლიდან ჩავარდნილი დავახტი ჩემს მარჯვენა მუხლს და სუნთქვა შემეკრა. მეგონა, ფეხი მოვიტეხე, იქიდან ამომიყვანეს და საგრიმიოროში შემიყვანეს, საშინლად მტკიოდა და დამისივდა მუხლი ვერ ვდგამდი, რაოდენ გასაოცარიც არ უნდა იყოს, არავის გვიფიქრია, რომ სპექტაკლი ჩაიშლებოდა. ნემსი, გამაყუჩებლები, მუხლის გასაყინი საშუალებები - ყველაფერი გამოვიყენე და დღემდე არ ვიცი, როგორ ვითამაშე სპექტაკლი ისე, რომ ბევრმა ვერ შენიშნა, რა მჭირდა.

სცენას საოცარი მაგია აქვს და რაც არ უნდა გაწუხებდეს თუ გტკიოდეს, გადიხარ სცენაზე და თავს იდეალურად გრძნობ; ამთავრებ სპექტაკლს და ისევ ისე გტკივა, როგორც სპექტაკლის დაწყების წინ. ასე მოხდა მაშინაც, სპექტაკლის დასრულების მერე სცენიდან ძლივს, კოჭლობით გავედი. აღმოჩნდა, რომ მუხლზე მყესები მქონდა გაწყვეტილი და მენისკი გაგლეჯილი.

- არსებობს თუ არა როლი, რომელსაც არ შეასრულებდით, თუ იმ მსახიობთა კატეგორიას მიეკუთვნებით, რომელიც თვლის, რომ არტისტმა ყველაფერი უნდა ითამაშოს?

- ვთვლი რომ მსახიობი ყველა როლს არ უნდა დასთანხმდეს. ერთმა ჩემმა საყვარელმა რეჟისორმა მითხრა, ფრთხილად იყავი, სანამ როლს დათანხმდები და უარის თქმის არ შეგეშინდესო. ჩემი აზრით, ეს მსახიობისთვის აუცილებელია.

ზურა დოიჯაშვილი ტაძრიდან მის მიერ შესრულებული სიმღერით, "მელიქიშვილის გამზირის" ფონზე გამოასვენეს

ჟერარ დეპარდიეს 20 წლის მსახიობის გაუპატიურების საქმეზე ბრალი წაუყენეს - "მე მონსტრი არ ვარ, ადამიანი ვარ"

"ხალხს ჯერ თავი შეგვაყვარე, მერე მიწა მოგვაყარე..." - ზურა მანჯავიძემ გიორგი გახარიას გადადგომას მუსიკალური შარჟი მიუძღვნა