"ნიღაბი კოლექციაში სამი წლის წინ მქონდა... პანდემია რომ დაიწყო, ჩემს თავს ვეკითხებოდი: ეს რატომ გააკეთე-მეთქი" - ცნობილმა დიზაინერმა პანდემიაში ახალი საქმე წამოიწყო

კორონავირუსის პანდემიამ სხვა ბევრ სფეროსთან ერთად, მოდის ბიზნესიც დააზარალა. დაიკეტა ტანსაცმლის მაღაზიები და ყიდვა-გაყიდვამ ონლაინსივრცეში გადაინაცვლა. ამის გამო, ბევრმა სამუშაო პროფილიც კი შეიცვალა.

მაგალითად, დიზაინერი თინათინ მაღალაშვილი ძველებურად ვეღარ ემსახურება თავის საყვარელ საქმეს, რასაც წლები მიუძღვნა, ამიტომ ბოლო დროს მასში მხატვარმა გაიღვიძა - პანდემიის პერიოდში დაამთავრა 2-3 წლის წინ დაწყებული ნახატები, გაიხსენა თოჯინების, აბაჟურების კეთება, რასაც ადრე ქმნიდა, მოდის სფეროში ჩართულს კი, ამის დრო თითქმის არ რჩებოდა.

- ჩემთვის მოდა ხელოვნება უფროა, ვიდრე ბიზნესი... ამიტომ როგორც ყველა ხელოვანის ცხოვრება, პანდემიამ ჩემიც შეცვალა. ჩვენი სფეროს ადამიანებს თვითრეალიზება განსაკუთრებით გაუჭირდათ, რადგანაც ყველა სივრცე დახურულია... მოდის ონლაინჩვენება ძალიან რთულია, თუმცა პრაქტიკაში ამის მაგალითებიც არის, რაც ჩემთვის მიუღებელია, იმიტომ, რომ პოდიუმზე სამოსის წარმოდგენისას მნიშვნელოვანი ცოცხალი ემოციებია.

როდესაც პანდემიის გამო მოდის სახლი დავკეტე, მუშაობა სახლში გავაგრძელე. მანამდეც, როცა მოდის სახლში საქმე არ იყო, ინტერიერის დიზაინზე ვმუშაობდი. მოკლედ, ჩემი სფეროდან და სხვადასხვა უნარიდან გამომდინარე, სხვადასხვა სიტუაციას ადვილად ვერგები...

- სხვა საქმეებით კი დაკავდით, მაგრამ ალბათ ის აქტიური პერიოდი ძალიან გენატრებათ...

- ბოლო 4 წლის განმავლობაში სულ უცხოეთში მიწევდა ყოფნა. მოდის კვირეულებზე საპატიო სტუმრის სტატუსით, რომ ჩემი კოლექციები წარმედგინა - დავდიოდი ქვეყნიდან ქვეყანაში - პოლონეთი, ჩეხეთი, ისრაელი, ჩინეთი, ესპანეთი და ა.შ. ახლა იმ ვიზიტებს რომ ვიხსენებ, თურმე რა ცხოვება გვქონია, რასაც ყოველთვის ვაფასებდი, რადგანაც წარმატებას დიდი შრომით მივაღწიე. იმ წარმატებით, რაც ცხოვრებაში მიმიღია, ვტკბებოდი. ახლა კი, ძალიან მენატრება ის ყველაფერი...

ჩემთვის საკუთარი ნამუშევრის აუდიტორიისთვის წარდგენა ემოციური მომენტია. 18 წელია, ამ სფეროში ვარ. 2008 წელს ბრენდი "თინათინ მაღალაშვილი" ჩამოვაყალიბეთ... ყოველი ჩვენების დროს გული საოცრად მიცემს. გამორჩეული ემოციაა, როცა მოდელები კულისებში შენს შექმნილ სამოსს ირგებენ, პოდიუმისთვის ემზადებიან... ამ გრძნობას არასდროს არაფერი შეცვლის.

- თინათინი დიზაინერი და თინათინი მხატვარი გამიჯნულია ერთმანეთისგან?

- კი. როცა ვარ დიზაინერი, ცოტა სხვა მიმართულებით ვმუშაობ, როცა ვარ მხატვარი - სხვა მიმართულებით. ხატვისას ყვითელი ფერი ძალიან მიყვარს, მაგრამ ტანსაცმელზე მუშაობისას ვერიდები. ერთადერთი, შარშანწინ შევქმენი ყვითელი ფერის კაბა. ფურორი მოახდინა, სოციალურ ქსელშიც დიდი მოწონება დაიმსახურა. სადაც ვიყავი, ყველგან იმ კაბას აჩვენებდნენ. არადა, სიზმარში ვნახე. საერთოდ, აკადემიაში სწავლისას ხშირად ვნახულობდი სიზმარში იმას, რაც უნდა დამეხატა. ეს საოცარი ფენომენია, გამოცდების წინ ვხედავდი, რაზე უნდა მემუშავა.

კაბა რომ დამესიზმრა, წავედი და ზუსტად იმ ტონალობის ყვითელი შიფონი შევიძინე და იმ ხარისხის კაბა, რაც მინდოდა, სამ დღეში შევქმენი. საერთოდ, ძალიან მსიამოვნებს ფერების თამაში. მიყვარს ფირუზისფერი, იასამნისფერი. როდესაც კოლექციას ვქმნი, არასდროს ვიცი, რა არის მოდაში. მერე რომ მოდის ესა თუ ის სეზონი, ჩემი გაკეთებული ემთხვევა ხოლმე.

- წინათგრძნობა თუ მძაფრად განვითარებული ინტუიცია გქონიათ...

- ასეთი წინათგრძნობა ბევრ ხელოვანს აქვს... გასულ წელს, სექტემბერში გავაკეთე პალტოები ბაბუაწვერის სიმბოლოთი და დავარეკლამეთ კიდეც, რომ ჩვენი წლევანდელი წლის სიმბოლო ბაბუაწვერა იქნებოდა, თან ეს სიმბოლო საგანგებოდ ავარჩიე. ზუსტად თვე-ნახევრის წინ გამოაცხადეს, რომ 2020 წლის კოვიდით დაღუპულების სიმბოლო სწორედ ბაბუაწვერას გამოსახულებაა. ეს რომ გავიგე, შოკი მივიღე.

- კოლექციაში ნიღაბი არასდროს გამოგიყენებიათ?

- კი, ოღონდ, ახლა რომ ვატარებთ, ასეთი არა, ვენეციური სტილის ნიღბები მაქვს გამოყენებული მაღალი მოდის კოლექციაში წლების წინ. წინათგრძნობას რაც შეეხება, 3 წლის წინ, ფატუნა ბუშიჰედმა გამოიყენა მაღალი მოდის კოლექციაში ნიღაბი. პანდემია რომ დაიწყო, ვეუბნებოდი, - რა გინდოდა, რას გვერჩოდი-თქო. მერე გავარკვიე, რომ გიორგი შაღაშვილს და დემნა გვასალიასაც 2 წლის წინ ჰქონიათ ასეთი ნიღბები შექმნილი. მოკლედ, ინტუიცია კარგად მაქვს განვირებული და ეტყობა, ეს ამის ბრალია.

- პანდემიის პერიოდში შექმნილ ძალიან ლამაზ პატარა ბალერინებზეც მინდა, რომ გვიამბოთ.

- ბევრმა იცის, რომ საახალწლოდ ვაკეთებთ პროექტს - "წერილები თოვლის პაპას" და როდესაც ბავშვების წერილები მოდის, სადაც ესა თუ ის პატარა ნატრობს - ნაძვის ხეს, სათამაშოს, ვერ ვითმენ და მაშინვე მინდა, გავუგზავნო. ორჯერ ამის გამო სამსახურის ნაძვის ხე "გავაშიშვლე" და ნაძვის ხე და სათამაშოები პატარებთან გავატანე. მერე დავიწყე ფიქრი ახალი ნაძვის ხის შევსებაზე. ორიგინალური და თან დატვირთული რომ ყოფილიყო, პირველად ამისთვის პატარა კაბები შევკერეთ და ნაძვის ხე იმით მოვრთეთ. ბრენდირებული სათამაშოები გამოგვივიდა. მორიგ ჯერზე უკვე პატარა ბალერინები გავაკეთე.

მოკლედ, ასე დავხუნძლე ნაძვის ხე ფერიებით. ის ჩემმა მენეჯერმა (სლავურ ქვეყნებში) ნადეჟდა მოწონელიძემ ჩამოხსნა, წაიღო და მითხრა, მოსკოვში ხელიდან გამტაცეს შენი ნამუშევრები, ეს ხაზი უნდა გააგრძელოო.

მართლაც გავაკეთე ნაძვის ხის სათამაშოების კოლექცია, ოღონდ, ბალერინები უკვე სანათებში, აბაჟურებში ჩავსვი. ისეთი პოპულარული გახდა, ნამდვილად არ მეგონა, ეს ცალკე ხაზი ასე თუ იმუშავებდა. ასე თამაშ-თამაშით დაწყებული საქმე ცალკე ბიზნესი აღმოჩნდა.

- მგონი, თოჯინებს ადრეც აკეთებდით?

- დიახ, ვისაც ახსოვს, 2002-2004 წლებში თოჯინების გამოფენებში ვმონაწილეობდი. პაპიემაშეს თოჯინებს ვქმნიდი. ეს ფრანგული ტექნიკაა, ქაღალდისგან კეთდება, ქაღალდი წებოში სველდება და პატარ-პატარა ნაწილებს აწებებ... იმ ტექნოლოგიის ბოლო ბალერინას 4 წელი დასჭირდა, სიმაღლით ერთი მეტრია. მქონდა რეალური შანსი, გამეყიდა, მაგრამ ვერაფრით გავიმეტე. რაც წლები გავა, სულ უფრო უნიკალური გახდება. ისინი მხოლოდ ჩემი შვილებისთვის მემეტება...

საერთოდ, სულ მიყვარდა ხელნაკეთი ნივთების შექმნა და პანდემიამ თითქოს წარსულში დამაბრუნა, ახლა ისეთ რაღაცებზე ვმუშაობ, რასაც ადრე ვქმნიდი. წინა პლანზე წამოვიდა თინათინი მხატვარი და თინათინი დიზაინერი ცოტა ხანს ისვენებს...

- სამომავლოდ როგორ წაროგიდგენიათ, რა სიახლე შეიძლება გაჩნდეს თქვენს შემოქმედებაში, რაც აქამდე არ გაგიკეთებიათ?

- ზოგადად, ხელოვნებას პროფესიად ვერ აღვიქვამ, თუ სხვა პროფესიის ადამიანი დილას სამსახურში მიდის, განსაზღვრული დროის შემდეგ სახლში მშვიდად ბრუნდება, რომ დაისვენოს, ჩემს შემთხვევაში, საქმეს, რასაც სამსახურში ვერ ვასწრებ, შინ ვაგრძელებ, გვიანობამდე ვმუშაობ. ცხოვრების ეს სტილი ძვალსა და რბილში მაქვს გამჯდარი... ამიტომაცაა, ასე რომ მიჭირს და ვერ ვეგუები გაჩერებულ და დაპაუზებულ სამყაროს.

ახლა ერთადერთი სურვილი მაქვს, რომ ჩვენს გიჟურ ცხოვრებას დავუბრუნდე, ნახევარ წელზე მეტს რომ ჰაერში ვატარებდი. ეს დრო როგორც კი დაბრუნდება, თინათინი დიზაინერი კიდევ რეალიზდება და მხატვარი ცოტათი დაიჩრდილება. ხატვას კი ალბათ სიბერეში გავიხსენებ. ახლა საგურამოში მე და ჩემი მეუღლე სასტუმროს ვაკეთებთ, სადაც სივრცე თოჯინების მუზეუმს, გემების მუზეუმს დაეთმობა, იქ მხატვრები ვიმუშავებთ და საინტერესო რაღაცებს შევქმნით, სხვებსაც ვასწავლით. მოკლედ, ოპტიმისტი ვარ, იმედი მაქვს, რომ ძველ ცხოვრებას ყველანი მალე დავუბრუნდებით.