რე­ჟი­სო­რი, მსა­ხი­ო­ბი გი­ორ­გი (გოგი) ქავ­თა­რა­ძე 80 წლის ასაკ­ში გარ­და­იც­ვა­ლა.

ბა­ტო­ნი გო­გის გარ­დაც­ვა­ლე­ბა რომ შე­ვი­ტყე, რე­ჟი­სორ თე­მურ ჩხე­ი­ძეს და­ვუ­რე­კე, ვი­ცო­დი, ძა­ლი­ან მე­გობ­რობ­დნენ და ბევ­რი მო­სა­გო­ნა­რიც ექ­ნე­ბო­და, მაგ­რამ ბა­ტონ­მა თე­მურ­მა მო­მი­ბო­დი­შა, - დიდი მად­ლო­ბა, რომ სწო­რედ მე და­მი­რე­კეთ, მაგ­რამ... ახ­ლა­ხან დავ­ბრუნ­დი მისი ოჯა­ხი­დან, ძა­ლი­ან გან­ვიც­დი, ძა­ლი­ან ცუ­დად ვარ და ვე­რა­ფერს გე­ტყვით, რამ­დე­ნი­მე დღე­ში აუ­ცი­ლებ­ლად გი­ამ­ბობთ გო­გი­ზეო. ამი­ტომ... რამ­დე­ნი­მე დღე­ში მარ­თლაც აუ­ცი­ლებ­ლად გი­ამ­ბობთ ბა­ტონ გო­გი­ზე...

ამო­ნა­რი­დი გა­ზეთ "კვი­რის პა­ლიტ­რის" 2009 წლის არ­ქი­ვის სტა­ტი­ი­დან, რო­მელ­შიც ბა­ტო­ნი გოგი ყვე­ბო­და:

"თე­ატ­რის გარ­და არც არა­ფერ­ზე მი­ოც­ნე­ბია...

ასევე დაგაინტერესებთ

17:14 / 20-12-2020

გოგი ქავთარაძე გარდაიცვალა - "წელს მისი ვარსკვლავის გახსნა უნდა ყოფილიყო…"

17:51 / 20-12-2020

"რამდენიმე დღე კლინიკაში იწვა...გული აწუხებდა" - რა გახდა გოგი ქავთარაძის გარდაცვალების მიზეზი

სკო­ლა­ში დრამ­წრე გვქონ­და. ჩვე­ნი ხელ­მძღვა­ნე­ლი იყო რეზო ესა­ძე - იმავდრო­უ­ლად ჩვე­ნი ფი­ზი­კი­სა და ას­ტრო­ნო­მი­ის მას­წავ­ლე­ბე­ლი. ჩემ­ზე რეზო ესა­ძემ დიდი გავ­ლე­ნა მო­ახ­დი­ნა. შემ­დეგ­ში, უკვე მო­წი­ფუ­ლო­ბა­ში, ასე­ვე დიდი გავ­ლე­ნა ჰქონ­და რო­ბერტ სტუ­რუ­ას. სკო­ლა რომ და­ვამ­თავ­რე, მოს­კოვ­ში წა­ვე­დი. სხვა­თა შო­რის, მოს­კოვ­ში იმ წელს ვგიკ-ში აბა­რებ­და რეზო ესა­ძეც - გა­მოც­დე­ბის ნახ­ვა ჰქონ­და და­გეგ­მი­ლი, მერე მო­ვემ­ზა­დე­ბიო. ბე­დად, მი­ხე­ილ რომ­მა შე­ამ­ჩნია და ჩა­ი­რი­ცხა. ეს დიდი სი­ხა­რუ­ლი იყო. მე კი სტა­ჟი არ მქონ­და და გა­მოც­დებ­ზე გას­ვლის უფ­ლე­ბა არ მომ­ცეს.

ჩა­მო­ვე­დი და მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა სცე­ნის თა­ნამ­შრომ­ლად. ეს ნიშ­ნავს მა­სობ­რივ სცე­ნებ­ში დამ­ხმა­რე შე­მად­გენ­ლო­ბა­ში ყოფ­ნას. ბედ­ნი­ე­რი ვი­ყა­ვი, ვუ­ყუ­რებ­დი მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის კო­რი­ფე­ებს. შალ­ვა ღამ­ბა­ში­ძის გარ­და, ყვე­ლას მო­ვეს­წა­რი. რე­ჟი­სო­რო­ბა­ზე ვოც­ნე­ბობ­დი, ამი­ტომ სა­კუ­თა­რი ინი­ცი­ა­ტი­ვით გავ­ხდი რე­ჟი­სო­რის თა­ნა­შემ­წის თა­ნა­შემ­წე. ვი­ჯე­ქი და ვი­წერ­დი ყვე­ლა­ფერს. ერთ მშვე­ნი­ერ დღეს, მა­ში­ნაც, რო­გორც ყო­ველ­თვის, თე­ატრს უჭირ­და, დი­რექ­ტო­რი კი აკა­კი დვა­ლიშ­ვი­ლი იყო. გა­მო­აკ­რეს გან­ცხა­დე­ბა: ყვე­ლა შტატ­გა­რე­შე თა­ნამ­შრო­მე­ლი და შტა­ტი­ან სცე­ნის თა­ნამ­შრო­მელ­თა ნა­წი­ლი გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბუ­ლია თე­ატ­რი­და­ნო. მე შტატ­გა­რე­შე ვი­ყა­ვი, ამ­დე­ნად, კი­თხვაც არ მჭირ­დე­ბო­და, ვი­ცო­დი, გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი. ეს დიდი ტრა­გე­დია იყო ჩემ­თვის.

რამ­დე­ნი­მე დღის მერე ქუ­ჩა­ში შემ­ხვდა აწ გან­სვე­ნე­ბუ­ლი ბონ­დო გო­გი­ნა­ვა, - თე­ატ­რში რა­ტომ არ მო­დი­ხა­რო... გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბუ­ლი ვარ-მეთ­ქი. შედი და ბრძა­ნე­ბა წა­ი­კი­თხეო. მი­ვე­დი. გა­მოკ­რუ­ლია: სცე­ნის შტატ­გა­რე­შე თა­ნამ­შრო­მე­ლი გი­ორ­გი ქავ­თა­რა­ძე ჩა­რი­ცხულ იქ­ნას შტატ­ში სცე­ნის თა­ნამ­შრომ­ლად და და­ე­ვა­ლოს რე­ჟი­სო­რის თა­ნა­შემ­წის ფუნ­ქცი­ა­ცო. ამა­ზე დი­დად სა­სი­ხა­რუ­ლო ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში მერე არა­ფე­რი მომ­ხდა­რა.

1962 წელს ჩა­ვი­რი­ცხე თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში და თუ­მა­ნიშ­ვი­ლის სტუ­დენ­ტი გავ­ხდი...ერთ დღეს ისევ ბონ­დო გო­გი­ნა­ვა შემ­ხვდა, გი­ლო­ცა­ვო... გა­ნა­წილ­და "მე ვხე­დავ მზეს" და შენ სო­სო­ი­ას როლი მოგ­ცე­სო. რაც და­წე­რა ნო­დარ დუმ­ბა­ძემ, ყვე­ლა­ფე­რი ვი­თა­მა­შე, გარ­და ზუ­რი­კე­ლას რო­ლი­სა. მერე კი, როცა რე­ჟი­სო­რი გავ­ხდი, ყვე­ლა მისი ნა­წარ­მო­ე­ბი დავ­დგი, მათ შო­რის 4 სპექ­ტაკ­ლი სა­ზღვარ­გა­რეთ.

ერთ დღეს კარ­ზე ზარი და­ი­რე­კა. გა­ვა­ღე - რო­ბი­კო სტუ­რუა დგას... მცი­რე სცე­ნა­ზე ვდგამ სპექ­ტაკლს "ვახ­შმო­ბის წინ" და წა­ი­კი­თხე, მინ­და გა­თა­მა­შოო. ასე აღ­მოვ­ჩნდი რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში. და­ი­წყო ჩემი და რო­ბი­კოს დიდი მე­გობ­რო­ბა.სა­დიპ­ლო­მო სპექ­ტაკ­ლი რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში დავ­დგი. სერ­გო ზა­ქა­რი­ა­ძე მყავ­და მთა­ვარ როლ­ში...1967 წელს დავ­დგი "ჩვენ, მისი უდი­დე­ბუ­ლე­სო­ბა". მთა­ვარ როლს ისევ სერ­გო ზა­ქა­რი­ა­ძე თა­მა­შობ­და. ეს იყო პირ­ვე­ლი სპექ­ტაკ­ლი ქარ­თუ­ლი თე­ატ­რის ის­ტო­რი­ა­ში, რო­მე­ლიც სა­ზღვარ­გა­რეთ გა­ვი­და - გას­ტროლ­ზე იყო რუ­მი­ნეთ­ში. ცხა­დია, შემ­თხვე­ვით მოხ­და, მუ­შა­თა კლას­ზე იყო, ლე­ნინს ეძღვნე­ბო­და და ამი­ტომ.

ბედი მქო­ნი­აო, მე უნდა ვთქვა, მი­ხე­ილ კო­ბა­ხი­ძემ რომ "ქორ­წილ­ში" მი­მიწ­ვია, მერე ვინ არ მაჩ­ვე­ნებ­და ხე­ლით - ასე მი­გ­ქონ­და ყვა­ვი­ლე­ბიო... ამ ფილ­მით და­ი­წყო ჩემი კი­ნო­კა­რი­ე­რა". იხი­ლეთ სრუ­ლად

ამა­ვე ინ­ტერ­ვი­უ­ში ამ­ბობს, ვი­ცხოვ­რე, რო­გორც გე­მის კა­პი­ტან­მა, მოგ­ზა­უ­რო­ბა­შიო...

სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში რამ­დენ მო­გო­ნე­ბას გა­და­ვა­წყდი ბა­ტონ გო­გი­ზე, მაგ­რამ ბევ­რის­თვის საყ­ვა­რე­ლი, ოთხი ძა­ლი­ან ნი­ჭი­ე­რი და ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი ქარ­თვე­ლის - გუ­რამ სა­ღა­რა­ძის, ნუგ­ზარ ჟუ­ღე­ლის, სო­ფი­კო ჭი­ა­უ­რე­ლი­სა და გოგი ქავ­თა­რა­ძის ფო­ტოს გულ­გრი­ლად ვე­რაფ­რით ავუ­ა­რე. ფოტო "ფე­ის­ბუკ-მომ­ხმა­რე­ბელ­მა" რუ­სი­კო ყი­ფი­ან­მა გა­მო­აქ­ვეყ­ნა და სტა­ტუ­სიც და­ურ­თო: "ეს არაა უბ­რა­ლო სუ­რა­თი, ეს გახ­ლავთ ფოტო ქარ­თუ­ლი სა­თე­ატ­რო ოჯა­ხის ალ­ბო­მი­დან... დღეს ამ კვარ­ტე­ტის ბოლო წარ­მო­მად­გე­ნე­ლიც გა­დაბ­რძან­და იმი­ერ­ში, მა­რა­დი­სო­ბა­ში. ძა­ლი­ან შე­მოგ­ვეჩ­ვია სიკ­ვდი­ლი, რამ­დე­ნი ძვირ­ფა­სი პი­როვ­ნე­ბა წაგვგვა­რა ამ უც­ნა­ურ, მძი­მე წელს.?!.. ესე­ნი აღა­რა­სო­დეს გან­მე­ორ­დე­ბი­ან..."

ბა­ტო­ნი გოგი 80 წლის იყო, მაგ­რამ ალ­ბათ სწო­რედ იმი­ტომ, რომ ასა­კო­ვა­ნი გოგი ქავ­თა­რა­ძე პი­რის­პირ არ მი­ნა­ხავს, მი­უ­ხე­და­ვად მისი ჭა­ღა­რი­სა, ჩემს ცნო­ბი­ე­რე­ბა­ში რა­ტომ­ღაც კვლავ იმ გმი­რე­ბად დარ­ჩა (შე­იძ­ლე­ბა, თა­ვად მო­ვინ­დო­მე, ასე და­მე­ტო­ვე­ბი­ნა), რი­თაც ბავ­შვო­ბი­დან გა­ვი­ცა­ნი - თა­ვის კე­თილ, უწყი­ნარ, ხა­ლი­სი­ან ახალ­გაზ­რდა გმი­რე­ბად.

წლე­ბის წინ ქარ­თულ ფილ­მებს ძა­ლი­ან ხში­რად უჩ­ვე­ნებ­დნენ და უმ­რავ­ლე­სო­ბა მარ­თლაც გე­ნი­ა­ლუ­რი იყო, ამი­ტომ ლა­მის ზე­პი­რად ვი­ცო­დით იმ ფილ­მე­ბის კად­რე­ბიც და დი­ა­ლო­გე­ბიც. მაგ­რამ რე­ჟი­სორ მი­ხე­ილ კო­ბა­ხი­ძის ჭეშ­მა­რი­ტად შე­დევ­რი - მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი სა­ტე­ლე­ვი­ზიო ფილ­მი "ქორ­წი­ლი", მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ უხმო იყო და მხო­ლოდ - მუ­სი­კა­ლუ­რად გა­ფორ­მე­ბუ­ლი, დღე­საც და­უ­ვი­წყა­რია - ფილ­მა­დაც და თა­ვი­სი უსა­ხე­ლო მთა­ვა­რი გმი­რი­თაც, ვის როლ­საც სწო­რედ გოგი ქავ­თა­რა­ძე ას­რუ­ლებს, თა­ნაც - შე­სა­ნიშ­ნა­ვად.

მახ­სოვს, რა სით­ბო­თი იხ­სე­ნებ­და გოგი ქავ­თა­რა­ძეს რე­ჟი­სორ გი­ორ­გი შენ­გე­ლა­ი­ას "მაცი ხვი­ტი­ა­ში" მთა­ვა­რი რო­ლის შემ­სრუ­ლე­ბე­ლი ალე­კო გა­ბე­ჩა­ვა. იგი არაპრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი მსა­ხი­ო­ბი იყო სო­ხუ­მი­დან, ფილ­მს 1960-იან წლებ­ში იღებ­დნენ. შე­სა­ნიშ­ნავ მო­ჯი­რი­თეს, გა­და­ღე­ბე­ბი­სას კას­კა­დი­ო­რიც არ დას­ჭირ­ვე­ბია. გოგი ქავ­თა­რა­ძე ფილმში "მა­ცის კო­ჭო­ი­ას" გა­ნა­სა­ხი­ე­რებ­და. ბა­ტო­ნი ალე­კო ამ­ბობ­და, გოგი ჩემ­ზე ცო­ტა­თი უფ­რო­სი იყო, ერ­თმა­ნეთს კარ­გად ვუ­გებ­დით და ფილმმა ძა­ლი­ან დაგ­ვა­მე­გობ­რაო. ერთხელ, ანაკ­ლი­ა­ში ყოფ­ნი­სას, გოგი ქავ­თა­რა­ძეს მის­თვის შე­უ­თა­ვა­ზე­ბია, მოდი, ცხე­ნე­ბის ჭე­ნე­ბა­ში შე­ვე­ჯიბ­როთ ერ­თმა­ნეთ­სო. გა­უ­ჭე­ნე­ბი­ათ კი­დეც, მაგ­რამ ბა­ტო­ნი გოგი ცხენს გად­მო­უგ­დია და ჭა­ობ­ში ჩა­ვარ­დნი­ლა. - გარ­შე­მო არა­ვინ იყო და ჩემი ამო­საყ­ვა­ნი გახ­დაო, - ღი­მი­ლით მი­ამ­ბობ­და ბა­ტო­ნი ალე­კო. ურ­თი­ერ­თო­ბა მე­რეც გა­უგ­რძე­ლე­ბი­ათ, - ვიდ­რე სო­ხუმ­ში ვცხოვ­რობ­დი, გოგი კი სო­ხუ­მის თე­ატ­რის მთა­ვა­რი რე­ჟი­სო­რი იყო, ხში­რად ვურ­თი­ერ­თობ­დით, ვძმა­კა­ცობ­დით, ვილ­ხენ­დით. ტკბი­ლად მახ­სენ­დე­ბა მას­თან ერ­თად გა­ტა­რე­ბუ­ლი დღე­ე­ბიო.

რე­ჟი­სორ ნი­კო­ლოზ სა­ნიშ­ვი­ლის "გან­გაშ­ში" გოგი ქავ­თა­რა­ძე ერთ-ერთ მთა­ვარ როლს ას­რუ­ლებს - ფო­თო­ლას შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ყა­რა­მა­ნი­სას.

ფო­თო­ლას როლ­ში კი ახალ­გაზ­რდა არაპრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი მსა­ხი­ო­ბი, იმ­ხა­ნად კა­ლათ­ბურ­თე­ლი, საკ­მა­ოდ ტან­მა­ღა­ლი და გამ­ხდა­რი ღუ­ღუ­ნი კან­დე­ლა­კი გა­და­ი­ღეს. ვი­საც ერთხელ მა­ინც უნა­ხავს ეს ფილ­მი, არაფ­რით და­ა­ვი­წყდე­ბო­და ეპი­ზო­დი, რო­დე­საც ეს გა­მიჯ­ნუ­რე­ბუ­ლი წყვი­ლი ჭი­ა­თუ­რის კლდე­ებ­ზე, ითხვი­სის მა­ღა­როს სა­ბა­გი­რო­თი ადის და ას­რუ­ლებს ულა­მა­ზეს სიმ­ღე­რას "შენი გული, ჩემი გული, ჭი­რი­მე"... იმ, ძვე­ლი ფილ­მის გახ­სე­ნე­ბი­სას, ერთხელ ღუ­ღუ­ნი კან­დე­ლაკს ვკი­თხე, გოგი ქავ­თა­რა­ძე გუ­ლის სწო­რად რო­გორ მოგ­წონ­დათ-მეთ­ქი? მახ­სოვს, ღი­მი­ლით მიყ­ვე­ბო­და, - სინ­ჯებ­ზე ბევ­რი და­ბა­ლი ბიჭი და­მახ­ვედ­რეს, ოღონდ ყა­რა­მა­ნის რო­ლის­თვის ყვე­ლას მა­ინც გოგი ქავ­თა­რა­ძემ აჯო­ბა. გოგი "მა­ღა­რო­ში მო­მუ­შა­ვე" ახალ­გაზ­რდებს შო­რის ასა­კით ყვე­ლა­ზე უფ­რო­სი იყო, ამი­ტომ ძა­ლი­ან ვერც ვუ­ში­ნა­ურ­დე­ბო­დით. გუ­ლის სწო­რად კი, რა მო­გახ­სე­ნოთ - არც იმას მოვ­წონ­დი და არც - მე, ძა­ლი­ან შე­უ­ფე­რე­ბე­ლი წყვი­ლი ვი­ყა­ვით, თუმ­ცა ძა­ლი­ან თბი­ლად მახ­სენ­დე­ბა ის გა­და­ღე­ბაც და ჩემი "მიჯ­ნუ­რი" ყა­რა­მა­ნი-გო­გი­ცო.

ბა­ტო­ნი გო­გის გარ­დაც­ვა­ლე­ბას სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში მის­მა კო­ლე­გებ­მა და აღ­ზრდი­ლებ­მაც მი­უ­ძღვნეს პოს­ტე­ბი.

ვებგ­ვერდ ambebi.ge-ის რე­დაქ­ცია ვი­ზი­ა­რებთ ბა­ტო­ნი გოგი ქავ­თა­რა­ძის ოჯა­ხის, კო­ლე­გე­ბის, აღ­ზრდი­ლე­ბის და მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლოს მწუ­ხა­რე­ბას.

• ცნო­ბის­თვის:

გი­ორ­გი (გოგი) ქავ­თა­რა­ძე გახ­ლდათ რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი, რე­ჟი­სო­რი;

1969-1972 წლებ­ში ბა­თუ­მის თე­ატ­რის მთა­ვა­რი რე­ჟი­სო­რი;

1974-1976 წლებ­ში თე­ატ­რა­ლუ­რი ინ­სტი­ტუ­ტის პე­და­გო­გი;

1976–1982 წლებ­ში ქუ­თა­ი­სის თე­ატ­რის დი­რექ­ტო­რი;

1982-1992 წლებ­ში სო­ხუ­მის თე­ატ­რის დი­რექ­ტო­რი და სამ­ხატ­ვრო ხელ­მძღვა­ნე­ლი; 1992-1999 წლებ­ში ალექ­სან­დრე გრი­ბო­ე­დო­ვის სა­ხე­ლო­ბის რუ­სუ­ლი დრა­მა­ტუ­ლი თე­ატ­რის სამ­ხატ­ვრო ხელ­მძღვა­ნე­ლი;

1999–2004 წლებ­ში რუს­თა­ვის თე­ატ­რის სამ­ხატ­ვრო ხელ­მძღვა­ნე­ლი.

გოგი ქავ­თა­რა­ძე გა­და­ღე­ბუ­ლია 25 ფილმში, არის ერთი ფილ­მის რე­ჟი­სო­რი, იგი იყო სა­ქარ­თვე­ლოს კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფის­ტთა შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი კავ­ში­რის წევ­რი, სა­ქარ­თვე­ლოს სა­ხელ­მწი­ფო პრე­მი­ის ლა­უ­რე­ა­ტი, კოტე მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის პრე­მი­ის ლა­უ­რე­ა­ტი და ღირ­სე­ბის ორ­დე­რის კა­ვა­ლე­რი;

1990-1991 წლებ­ში გოგი ქავ­თა­რა­ძე იყო სა­ქარ­თვე­ლოს რეს­პუბ­ლი­კის პირ­ვე­ლი მოწ­ვე­ვის უზე­ნა­ე­სი საბ­ჭოს წევ­რი, ხელი აქვს მო­წე­რი­ლი სა­ქარ­თვე­ლოს სა­ხელ­მწი­ფო­ებ­რი­ვი და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბის აღ­დგე­ნის აქ­ტზე;

2012-2016 წლებ­ში იგი იყო სა­ქარ­თვე­ლოს მე-8 მოწ­ვე­ვის პარ­ლა­მენ­ტის წევ­რი.

ავ­ტო­რი: ირმა ხარ­ში­ლა­ძე